Tο 1974 ήταν μια υπέροχη μουσική χρονιά. Οι Kiss και οι Kansas ήταν εντελώς άγνωστοι αλλά κυκλοφορούσαν τα πρώτα άλμπουμ τους, οι Uriah Heep ηχογραφούσαν το Wonderworld, το Punk δεν υπήρχε ούτε σαν σκέψη, οι Τιτανοτεράστιοι κυκλοφορούσαν το πρώτο άλμπουμ με τη νέα σύνθεσή τους, το Burn, o Ted Nugent ήταν ακόμα στους Amboy Dukes κι ο Ronnie James Dio τραγούδαγε στους Elf, το ελληνικό ραδιόφωνο έπαιξε ένα συγκλονιστικό τραγούδι. Ήταν το “School” από ένα συγκρότημα που άκουγα για πρώτη φορά. Το όνομά τους, Supertramp.
ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΜΑΚΡΙΝΟ 1969
Τότε, ο Ολλανδός πολυεκατομμυριούχος, Stanley "Sam" August Miesegaes, σταμάτησε να χρηματοδοτεί τους Joint, ένα συγκρότημα που πίστευε ότι είχε τις δυνατότητες για κακό, αλλά διατήρησε την εύνοια του προς το πρόσωπο του οργανίστα τους, του Rick Davies, που σύμφωνα με τον Miesegaes, καταχωνιαζόταν στους Joint. Με την υποστήριξή του, ο Davies ξεκινά καινούργιο συγκρότημα με τη συμμετοχή των Roger Hodgson (μπάσο, τραγούδι), Richard Palmer (κιθάρα, τραγούδι) και Keith Baker (τύμπανα percussion), μουσικούς που βρήκε μετά από αγγελία στη μουσική εφημερίδα Melody Maker.Αμέσως οι προσωπικότητες των Davies και Hodgson ήλθαν αντιμέτωπες, με τον Davies να προέρχεται από την εργατική τάξη και η μουσική που του άρεσε ήταν blues και jazz και τον Hodgson να προέρχεται από την αστική τάξη και η μουσική που τού άρεσε ήταν η pop. Αν και οι χαρακτήρες τους ήταν αντίθετοι μέσα σε αυτή την αντίθεση, βρήκαν πολλά κοινά στοιχεία και με τη βοήθεια του Palmer, άρχισαν να συνθέτουν τα πρώτα τραγούδια τους. Η καλή παρέα είχε εξ αρχής ένα στόχο: να κάνει επιτυχία! Υιοθέτησαν το όνομα "Daddy" και μετά από αρκετούς μήνες προβών, πήγαν στο Μόναχο για να εμφανιστούν στο P. N. Club όπου υπάρχει μια κινηματογραφημένη εμφάνισή τους από το Γερμανό Haro Senft όπου παίζουν το "All Along the Watchtower". Όλα κι όλα είχαν 4 τραγούδια, 2 διασκευές και 2 δικά τους! To 1970 αποχώρησε ο Keith Baker κι αντικαταστάθηκε από τον Robert Millar, ενώ άλλαξαν το όνομα τους σε Supertramp, εμπνευσμένο από το διήγημα του Williams Henry Davis, The Autobiography of a Super-Tramp.
Έχοντας γνωριστεί με τον κινηματογραφιστή Haro Senft, γράφουν τη μουσική για την ταινία του Fegefeuer (σ.σ. Purgatory) για να καταφέρουν να υπογράψουν στην A&M Records και τον Ιούλιο του 1970 να κυκλοφορήσουν το πρώτο άλμπουμ με τίτλο το όνομά τους σε παραγωγή δική τους «Αφού ο Paul McCartney κάνει μόνος του παραγωγή στους δίσκους του, γιατί να μην κάνουμε κι εμείς» ήταν η αφοπλιστική απάντηση του Hodgson σε σχετικό ερώτημα!
ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΡΧΙΖΕΙ
Τίποτε το ιδιαίτερο, το Supertramp δεν είχε κάτι να τραβήξει, πέραν ενός εντυπωσιακού εξώφυλλου. Καλοπαιγμένα τραγούδια, μέτριες έως αδιάφορες συνθέσεις που κινούνται στο χώρο του και με κανένα τρόπο δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν τις άλλες κυκλοφορίες της εποχής. Αν μπορούσα να ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι, αυτό θα ήταν το“It’s a Long Road”.
Όλοι οι στίχοι γράφτηκαν από τον Richard Palmer κι αυτό γιατί κανείς άλλος δεν ήθελε να γράψει! Όταν αποχώρησε από το συγκρότημα, ο Palmer, συνεργάστηκε με τους King Crimson! Tα 10 τραγούδια του άλμπουμ, ηχογραφήθηκαν νυχτερινές ώρες, μεταξύ 00.00-0.600 κι αυτό γιατί είχαν ακούσει από τους Traffic και Spooky Tooth ότι εκείνες οι ώρες είναι «μαγικές».
Το συγκρότημα καταφέρνει να εμφανιστεί στο περίφημο Isle of Wight Festival του 1970 μαζί με Groundhogs, Gracious, Taste, Procol Harum, Cactus, Emerson Lake and Palmer, Doors, Jimi Hendrix, Who, Jethro Tull κ.α. Με διαφορετική σύνθεση αλλά πάντα τους Davis-Hodgson σταθερούς ηχογραφούν το δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο Indelibly Stamped (1971),με ένα άκρως εντυπωσιακό εξώφυλλο, που δεν υπήρχε περίπτωση να μην το προσέξεις, το Indelibly Stamped είναι καλύτερο από το πρώτο τους, πιο rocky αλλά και πάλι δεν έχει προσωπικότητα. Παρ’ όλα αυτά, γνώρισε σχετική επιτυχία σε Γαλλία και Καναδά Ένας γυναικείο στήθος με tattoo είναι ότι καλύτερο μπορεί να τραβάει το μάτι ενός αγοραστή με το μοντέλο να ονομάζεται Μarion Hollier που πληρώθηκε £45 για να φωτογραφηθεί ποζάρει.
Για μια ακόμα φορά, η σύνθεσή τους δέχεται μαζική αλλαγές με τους Dougie Thomson μπάσο, τον Αμερικάνο ντράμερ Bob Siebenberg που τον είδαν να παίζει σε ένα pub με τους Bees Make Honey κι εντυπωσιάστηκαν με την τεχνική του και τον σαξοφωνίστα John Helliwell, μέλος των Alan Bowl Bandνα πλαισιώνουν τους σταθερούς Davis και Hodgson με τον τελευταίο να παίζει παράλληλα με την κιθάρα και πλήκτρα καθώς και Wurlitzer electric piano (έχει σημασία που το έγραψα, θα διαβάσετε πιο κάτω), μια σύνθεση που έμεινε σταθερή για 10 ολόκληρα χρόνια! H πρόσληψη του Helliwell ήταν καθοριστική για την εξέλιξη του ήχου τους, αφού μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχαν σαξόφωνο στα τραγούδια τους. Στην πρόσληψή του έπαιξε ρόλο κι ο χαρακτήρας του, αφού ήταν ιδιαίτερα ευχάριστος και συνεργάσιμος με τους υπόλοιπους!
ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ DAVIS KAI HOGDSON
Κι ενώ βρισκόμαστε μόνο στο δεύτερο άλμπουμ τους, η σχέση Davies και Hodgson είχε αρχίσει να εξασθενεί. Το μόνο που τους έφερνε κοντά ήταν η μουσική όταν έπαιζαν, υπήρχε μια απόλυτη αρμονία με το στυλ του ενός να κουμπώνει με του άλλου. Όμως ο τρόπος ζωής και η στάση ζωής του καθενός ήταν εκ διαμέτρου αντίθετες και αυτό φαινόταν στην καθημερινότητά τους, έχοντας φθάσει σε σημείο να μην μιλούν μεταξύ τους. Αν και όλα τα τραγούδια τους θεωρούνται επίσημα ως "γραμμένα από τους Rick Davies και Roger Hodgson", τα περισσότερα από αυτά γράφτηκαν από τον Davies ή τον Hodgson ξεχωριστά! Περιέργως, η σχέση τους άντεξε ακόμα 6 γεμάτα χρόνια, έως το 1980 που ο Roger Hodgson αποχώρησε, οριστικά και αμετάκλητα. Αλλά ώσπου να φθάσουμε εκεί, έχουμε μπροστά μας 4 studio άλμπουμ, εκ των οποίων τα 3 είναι αριστουργήματα. ν
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ
Έχοντας 2 αποτυχημένα άλμπουμ και κανένα προσωπικό ύφος, οι Supertramp παλεύουν να βρουν τα πατήματά τους. Το 1973 απαλλάσσονται από την κηδεμονία του Stanley August Miesegaes κι ακολουθούν το δικό τους δρόμο με την καινούργια σύνθεση, ελπίζει στο συνθετικό δίδυμο των Davis/Hogdson που ναι μεν έχει τα προβλήματά του (σ.σ. κι ακόμα δεν είχαν γνωρίσει επιτυχία, φαντάσου πόσο γιγαντώθηκαν μετά!) αλλά ήξερε να συνθέτει. Για μεγάλη τύχη τους, ο υπεύθυνος A&M label manager), Dave Margerson, τούς πιστεύει και παραιτείται από τη δουλειά του, αναλαμβάνοντας manager τους. «Μού άρεσαν από την πρώτη στιγμή που τους παρακολούθησα live“ δήλωσε πολλά χρόνια μετά. Μια σχέση που διήρκεσε 10 ολόκληρα χρόνια, δηλαδή ολόκληρη την πετυχημένη καριέρα τους! Η εντολή του Masregeson ήταν να κλειστούν μαζί με τις συντρόφους τους, γυναίκες τους και γάτες τους(!) σε μια φάρμα στο Dorset κι εκεί να ετοιμάσουν το καινούργιο υλικό τους. Το αποτέλεσμα ήταν πολύ θετικό αφού βγήκαν έχοντας 42 κομμάτια (τόσα demos ηχογράφησαν!) από τα οποία επέλεξαν τα 8, τα οποία και συμπεριέλαβαν στο άλμπουμ. Κάποια, ξανά δούλεψαν για τα επόμενα άλμπουμ τους Crisis? What Crisis?, ...Famous Last Words... αλλά θα μιλήσουμε για αυτά, όταν φθάσει η ώρα. Μετά από συμφωνία των Davis και Hodgson όλα τα τραγούδια συνθετικά και στιχουργικά, έφεραν τα ονόματά τους, έστω κι αν γράφτηκαν μόνο από τον ένα εκ των δύο! Ο Margerson καταφέρνει να τους κλείσει για παραγωγό τον Ken Scott (άμα έχεις καλό manager…) ο οποίος είχε δουλέψει σαν μηχανικός ήχου με τους Beatles αλλά και Elton John, Pink Floyd, Procol Harum, Mahavishnu Orchestra, the Jeff Beck Group κ.α. Βαριά παράσημα! Την πρώτη κιόλας ημέρα των ηχογραφήσεων ο Scott κατάλαβε ότι Davies και Hodgson είναι 2 πολύ πολύ διαφορετικές προσωπικότητες, αλλά μουσικά ήταν στο ζενίθ τους! Συνθετικά η μαγεία της εισαγωγής του “School” δεν ξεπερνιέται με τίποτε. Η φυσαρμόνικα, η απαλή φωνή του Hodgson και η μελωδία του τραγουδιού, είναι τρεις υπέροχες δυνάμεις που κατανικούν οτιδήποτε, υπογραάφοντας ένα από τα καλύτερα porogressive άλμπουμ, το Crime of the Century.
Το "Hide in Your Shell", σύνθεση του Hodgson, από τα 23 χρόνια του, μιλάει για τους ανθρώπους που είναι ανασφαλείς και κλείνονται στον εαυτό τους, το πανέμορφο και διαχρονικό "Dreamer" γραμμένο στο παλιό Wurlitzer πιάνο της μητέρας του Hodgson, υπήρχε σαν demo από όταν ήταν 19 ετών και τώρα το ολοκλήρωσε ‘είναι απίστευτο, ήταν η πρώτη φορά που άγγιζα Wurlitzer και η τύχη το έφερε να πιάσω αυτό τον ρυθμό»). Το άγνωστο στον πολύ κόσμο "If Everyone Was Listening" με τη φωνή του Hodgson, να ακούγεται σπαρακτική, μιλάει για το φόβο που έρχεται και δεν ξέρουμε πώς να τον αντιμετωπίσουμε, ενώ το ομώνυμο τραγούδι που κλείνει το άλμπουμ, γράφτηκε όταν ήταν…κλεισμένοι στη φάρμα και μπορεί να μην κυκλοφόρησε σαν single ή να μην ακούστηκε στο ραδιόφωνο, αλλά είναι από τις καλύτερες στιγμές του άλμπουμ! Το "Rudy" (πανέμορφο) είναι ένα αυτοβιογραφικό του Davies, με το τραίνο που ακούγεται να ηχογραφείται στο σταθμό του Paddington, ενώ οι φωνές ηχογραφήθηκαν στη Leicester Square. To “Dreamer” μιλάει για τα όνειρα ενός ενήλικα που ποτέ δεν γίνονται πραγματικότητα, ενώ τελευταίο άφησα το πανέμορφο “School” που ήταν το πρώτο τραγούδι που άκουσα από το ραδιόφωνο από τους Supertramp, οι οποίοι βέβαια έως εκείνη τη στιγμή που ήταν άγνωστοι. Ο Hodgson έχει πει ότι οι στίχοι του βασίζονται στην εμπειρία του στο οικοτροφείο ενώ για την κραυγή του κοριτσιού, έχει πει ότι ηχογραφήθηκε σε μια παιδική χαρά. Ξαφνικά, οι Supetramp των 2 αποτυχημένων δίσκων, κυκλοφόρησαν ένα απίστευτα ώριμο άλμπουμ κι ένα από τα καλύτερα άλμπουμ που έσω στη δισκοθήκη μου!
 |
| Εξώφυλλο κι οπισθόφυλλο του Crime of the Century |
ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΘΕΛΕΙ ΚΙ ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ
Τα υπέροχα αυτά τραγούδια, ντύθηκαν με ένα ανάλογο εξώφυλλο. Η φωτογραφία ανήκει στον Paul Wakefield, που την τράβηξε αφού διάβασε τους στίχους, με επίκεντρο το ομώνυμο τραγούδια και το "Asylum" όπου υπάρχει ο στίχος
"when they haunt me and taunt me in my cage".
Από εκεί προήλθε η ιδέα ενός φυλακισμένου σε κελί να κολυμπάει στο σύμπαν. Για να το κάνει πιο ενδιαφέρον, αφαίρεσε τον άνδρα πίσω από τα σίδερα του κελιού κι άφησε μόνο τα χέρια του με το δίδυμο αδελφό του να δανείζει τα χέρια του για τις ανάγκες της φωτογράφισης. Επειδή το εξώφυλλο σχεδιάστηκε 46 χρόνια πίσω, σε εποχές που η τεχνολογία δεν ήταν καθόλου ανεπτυγμένη, το σύμπαν με τα άστρα, προέρχεται από μια μαύρη κάρτα με τρύπες, που μετά τις έβαψαν! Η φωτογραφία του εξωφύλλου, με μέλη της μπάντας στα εσώρουχά τους που φορούσαν κοστούμια και κορυφαία καπέλα, δημιουργήθηκε αρχικά όταν το εξώφυλλο του άλμπουμ προοριζόταν να είναι μια πύλη. Τελικά η πύλη δεν έγινε, αλλά η φωτογραφία είναι πολύ χαρακτηριστική. Διαβάζοντας τις παραπάνω γραμμές, εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι το Crime of the Century είναι ένα concept album, με τα στιχουργικά θέματά του να ασχολούνται με τη μοναξιά και την ατομική ψυχολογία αν και οι ίδιοι απορρίπτουν αυτή την ιδέα. To Crime of the Centuryχωρίς περιστροφές είναι το καλύτερο άλμπουμ τους, το ποιοτικότερο, που εκφράζει όχι μόνο αυτούς αλλά και μια ολόκληρη δεκαετία. Ίσως η αναφορά να είναι ιδιαίτερα μακροσκελής αλλά πρόκειται για ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της δεκαετίας του 70 για να μην γράψω της μουσικής!
Το Crime of the Century (Νο 4 Μ.Βρετανία, Νο 38 Αμερική), κυκλοφόρησε στην καλύτερη εποχή του rock, τότε που γεννιόταν το progressive και άλμπουμ σαν αυτό αποκτούσαν άλλη δυναμική. Δυναμική που τα έκανε αιώνια, δυναμική που ποτέ το rock δεν θα ξανά γνώριζε. Σέβομαι ότι κάθε εποχή και κάθε γενιά έχει τα δικά της standards, αλλά αυτό που γεννήθηκε τη δεκαετία του 70, δύσκολα θα ξανά γεννηθεί! Η πρόσληψη του Ken Scott που τούς ανέβασε επίπεδο κι οι πολλές ώρες στο studio, στοίχισαν πολλά χρήματα με αποτέλεσμα για να βγουν τα έξοδα, να χρειάζονται να πουληθούν 750.000 δίσκοι!!! Νούμερο που , ευτυχώς, κατάφερνα να ξεπεράσουν! Μετά τις ηχογραφήσεις, ο Hodgson πήγε διακοπές στο Μαρόκο και στην επιστροφή του στο αεροδρόμιο, αγόρασε τη Melody Maker, όπου διάβασε ότι το άλμπουμ ήταν στοΝο1 του chart της εφημερίδας.
Με ένα τόσο καλό άλμπουμ υπό μάλης, βγαίνουν περιοδεία και την άνοιξη του 1975 μπαίνουν στο studio για να ηχογραφήσουν το καινούργιο υλικό τους που κυκλοφόρησε με τίτλο Crisis? What Crisis? (Νο16 Μ.Βρετανία, Νο 44 Αμερική) που όμως δεν είχε την απλότητα και την ομορφιά του προκατόχου του. Υπήρχαν αρκετά κομμάτια που είχαν περισσέψει από το Crime…και το γενικό σύνολο ήταν μάλλον απογοητευτικό. Μετά από μια τέτοια επιτυχία, τα studio του Λονδίνου δεν τους…χωρούσαν κι έτσι αρκετά μέρη του ηχογραφήθηκαν στο Los Angeles, ανεβάζοντας το κόστος παραγωγής. Έχοντας στο μυαλό μου τα υπέροχα τραγούδια του Crime…, το αγοράζω την πρώτη ημέρα κυκλοφορίας του αλλά με το πρώτο άκουσμα οι εντυπώσεις είναι απογοητευτικές. Τραγούδια χωρίς προσωπικότητα και νεύρο, μουσική χωρίς νεύρο (όσο νεύρο διαθέτουν οι Supertramp). Επειδή τότε η πληροφόρηση ήταν ελάχιστη και τα ελληνικά περιοδικά ανύπαρκτα (η Μουσική και το ΠΟΠ-ΡΟΚ δεν είχαν εκδοθεί ακόμα και μόνο η μουσική εφημερίδα Μουσική Γενιά του Στέλιου Ελληνιάδη που είχε κυκλοφορήσει 6 τεύχη), στην αρχή πίστευα ότι το Crisis δεν ήταν το καινούργιο άλμπουμ τους αλλά κάποιο προηγούμενο που είχε έλθει τώρα στην ελληνική αγορά.
Το άλμπουμ ήταν γυμνό, χωρίς στίχους, με ελάχιστες πληροφορίες, που δεν βοηθούσε να το ακούσεις. «Υποτίθεται ότι θα ήταν καλύτερο του Crime…” λέει μετά από χρόνια ο Hodgson. “Τραγούδια σαν τα “Sister Moonshine” και “Ain’t nobody but me” ήταν οι καλύτερες στιγμές του άλμπουμ, που τελικά μάλλον χάθηκαν». Κι όλα αυτά ενώ το Crime…εξακολουθούσε να πουλάει, με το συγκρότημα να αποφασίζει να δώσει μεγαλύτερη προσοχή στην αμερικάνικη αγορά, δίνοντας μια αποχαιρετιστήρια συναυλία στο Royal Albert Hall και πετούν για το Λος Άντζελες. Σήμερα, μισό αιώνα μετά την κυκλοφορία του Crisis…οι Hodgson και Davis συμφωνούν σε ένα πράγμα: Ότι τότε πιέστηκαν από τη δισκογραφική εταιρεία για να εκμεταλλευτούν τη μεγάλη επιτυχία του Crime.. και τα τραγούδια γράφτηκαν γρήγορα.
Ο ΤΙΤΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ
 |
| Αριστερά το δημοσίευμα της εποχής με το σχετικό τίτλο |
Σύμφωνα με τον Helliwell, τίτλος και ιδέα του εξώφυλλου προέρχονται από τον Rick Davis. Η έκφραση Crisis, what Crisis? προέρχεται από την ταινία The Day of the Jackal (1973) και χρησιμοποιήθηκε από την εφημερίδα The Sun κατά τη διάρκεια του Winter of Discontent (Χειμώνας της Δυσαρέσκειας) που χαρακτηρίστηκε από τις εκτεταμένες απεργίες αρχικά του ιδιωτικού και αργότερα του δημοσίου τομέα και συνδικαλιστικών οργανώσεων που απαιτούσαν αύξηση των μισθών πέρα από τα όρια που επέβαλε ο πρωθυπουργός James Callaghan και η κυβέρνηση του Εργατικού Κόμματος, για τον έλεγχο του πληθωρισμού. Οι εκτεταμένες απεργίες έφεραν σταδιακή διάλυση της οικονομίας και της κοινωνικής ζωής που επιδεινώθηκαν από τον ψυχρότερο χειμώνα των τελευταίων 16 χρόνων όπως και βαριές καταιγίδες που απομόνωσαν πολλές απομακρυσμένες περιοχές της χώρας. Η φράση αποδίδεται στον τότε Πρωθυπουργό κι έγινε εξώφυλλο στην εφημερίδα The Sun.
Η ιδέα για τη φωτογραφία του εξώφυλλου, προέρχεται από την ταινία του Γάλλου ηθοποιού , σεναριογράφου και σκηνοθέτη, Yves Robert κι είχε χρησιμοποιηθεί η ίδια ακριβώς στην ταινία του Alexandre le bienheureux (1968). Γενικά, νομίζω ότι το εξώφυλλο ήταν πιο σημαντικό από το δίσκο!!!
 |
| Η σκηνή από την ταινία του Yves Robert |
Το Crisis… πέρασε κι έφυγε γρήγορα για να φθάσουμε στον Απρίλιο του 1977 και να έχουμε το πέμπτο άλμπουμ τους με τίτλο Even in the Quietest Moments(1977 Νο 12 Μ.Βρετανία, Νο 16 Αμερική) που ηχογραφήθηκε στα διαλείμματα των περιοδειών τους και βγάζει για πρώτο single το κιθαριστικό "Give a Little Bit" , σύνθεση του Hodgson όταν ήταν 20 ετών, πριν ακόμα γίνει μέλος τους! Έχοντας μεγαλοπιαστεί, αποφασίζουν να το ηχογραφήσουν τα καινούργια τραγούδια τους στο Caribou Ranch Studios του Colorado.Εκείνο που δεν είχαν υπολογίσει του υψόμετρο που έφθανε τα 2.000 μέτρα και το οξυγόνο ήταν αραιό, με αποτέλεσμα ο ήχος των πνευστών του Helliwell να ακούγεται διαφορετικός. Έτσι αναγκάστηκαν αν μεταφερθούν σε studio του Λος Άντζελες όπου επαναηχογράφησαν αρκετά κομμάτια, κυρίως όσα είχαν σαξόφωνο. Η επιτυχία του "Give a Little Bit" βοήθησε το άλμπουμ εύκολα να ξεπεράσει τις 500.000 αντίτυπα, κάνοντας τον κόσμο να προσέξει και τα άλλα τραγούδια τους, με πρώτο το πανέμορφο «Fool’s Overture» μπορεί να μην είναι από τα γνωστά κομμάτια τους, αλλά είναι και μελωδικό και progressive που στιχουργικά εστιάζει στην ολοένα συρίκνωση αξιών της ανθρωπότητας κι όπως έχει πει ο Hodgson "όλοι έχουμε καταλάβει ότι ο κόσμος δεν κινείται σωστά, αλλά λίγοι κάνουν κάτι". Λίγο μετά την εισαωγή, ακούγεται ο περίφημος λόγος του τότε πρωθυπουργού της Μ.Βρετανίας να λέει"we shall defend our Island, whatever the cost may be, we shall fight on the beaches, we shall fight on the landing grounds, we shall fight in the fields and in the streets, we shall fight in the hills; we shall never surrender". Μεταφέροντας την έννοια του λόγου του στη σημερινή πραγματικότητα, οι στίχοι του Fool's Overture είναι ένα λαμπρό παράδειγμα απέναντι στη λιτότητα. Αν κι αναφέρονται και των δύο τα ονόματα σαν συνθέτες, το κομμάτι είναι σύνθεση του Roger Hodgson, που του πήρε 5 χρόνια(!) να το ολοκληρώσει και συν θετικά είναι επηρεασμένο από το μουσικό έργο του Gustav Holst "Venus" (από το The Planets). To Even in the Quietest Moments… ασυζητητί ήταν καλύτερο του Crisis… αλλά σαν το Crime….κανένα.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ
Στο εξώφυλλο, το πιάνο μέσα στα χιόνια με φόντο τη χιονισμένη βουνοκορφή, είναι αληθινή φωτογραφία κι όχι κάποιου είδους photo shop (δεν υπήρχε τότε). Το πιάνο μεταφέρθηκε στο Eldora Mountain Resort (μια χιονοδρομική περιοχή κοντά στο Caribou Ranch Studios), έμεινε όλη τη νύχτα και το πρωϊ φωτογραφήθηκε με φρέσκο χιόνι. Η παρτιτούρα στο πιάνο αν και γράφει "Fool's Overture", στην πραγματικότητα το "The Star-Spangled Banner"!
ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ BREAKFAST IN AMERICA KAI OI 120.000 ΔΙΣΚΟΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!
Κι ενώ όλοι νομίζαμε ότι με το Crime…είχαν αγγίξει την κορυφή, 4 χρόνια αργότερα, βάζοντας λίγο (πολύ λίγο) κρασί στο νερό τους, κυκλοφορούν το υπέροχο Breakfast in America (1979, Νο3 Μ.Βρετανία,Νο1 Αμερική). Έχοντας αφήσει το progressive ύφος τους (εδώ πάει το νερό στο κρασί), οι Davis και Hogdson, παρουσιάζουν 10 τραγούδια, που όλα έχουν λόγο ύπαρξης. Από το “Gone Hollywood” που ανοίγει το άλμπουμ, έως το πανέμορφο “Child of Vision”. Ειδικά για το τελευταίο, μπορεί να σας κουράσει στην πρώτη ακρόαση του, αλλά σας παρακαλώ ακούστε 2, 3 φορές τη μια μετά την άλλη, θα σας καθηλώσει (σ.σ. περίπτωση Fool’s Overture) Από την πρώτη ημέρα που ξεκίνησαν οι ηχογραφήσεις του, το συγκρότημα κατάλαβε ότι έχει να κάνει με μια πολύ καλή 10άδα τραγουδιών που επέλεξε με δυσκολία από όσα είχε συνθέσει. Θα μείνω στο "The Logical Song" που εξελίχθηκε στο πλέον αναγνωρίσιμο τραγούδι τους, με τους στίχους του να αναφέρονται στα 10 χρόνια που ο Hodgson ήταν σε οικοτροφείο και στο "Take the Long Way Home" που οι στίχοι του αναφέρονται στο διάστημα που βρισκόντουσαν σε περιοδεία, μακριά από το σπίτι τους. Στο Breakfast in America δεν θα μείνω στα γνωστά hit τραγούδια του ("The Logical Song", "Breakfast in America", "Goodbye Stranger" και "Take the Long Way Home") αλλά θα προχωρήσω στις συνθετικές ισορροπίες που έχουν πετύχει οι άσπονδοι Davis και Hogdson που καταφέρνουν με τα ιδιαίτερα εναλλασσόμενα φωνητικά τους, τη καθόλου κουραστική χρήση σαξόφωνου και φυσαρμόνικας αλλά και σφιχτές συνθέσεις τους, αφήνοντας μόνο το χρόνο να κυλήσει ελεύθερα στο όμορφο “Child of Vision”. Το άλμπουμ πολύ σύντομα πουλάει στην Αμερική 4.000.000 αντίτυπα και στη Γαλλία 3.000.000(!) για να φθάσει στις αρχές της δεκαετίας του 90 να έχει ξεπεράσει τα 18.000.000 αντίτυπα σε όλο τον πλανήτη! Ο αρχικός τίτλος του άλμπουμ ήταν Hello Stranger κι αναφερόταν στον εντελώς αντίθετο τρόπο σκέψης των δύο βασικών συνθετών. Τελικά δεν προχώρησε αυτή η ιδέα και διάλεξαν κάτι πιο ευχάριστο, όπως το Breakfast in America αν και οι στίχοι του συγκεκριμένου τραγουδιού είναι σατυρικοί (όπως και των "Gone Hollywood" και "Child of Vision"). Πάντως σε συνεντεύξεις του σε αμερικάνικα έντυπα της εποχής, επέμεναν ότι οι αναφορές στον πολιτισμό των Αμερικάνων είναι συμπωματικές και δεν κρύβουν καμία σάτιρα. Τώρα βέβαια αν οι στίχοι του «Gone Hollywood" που μιλούν για ένα άνθρωπο που πηγαίνει στο Los Angeles να γίνει ηθοποιός αλλά οι δυσκολίες που συναντά είναι περισσότερες απ΄ ότι φανταζόταν με αποτέλεσμα να καταρρεύσει ή του “Breakfast in America” που αναφέρονται στο όνειρο κάποιου να πάει στην Αμερική, αλλά και το "Child of Vision" που προσπαθεί να ρίξει φως στον αμερικάνικο τρόπο ζωής, δεν συνιστούν ένα σατυρικό άλμπουμ, τότε τι είναι; Συγκρουόμενες σκέψεις....
Άνοιξη 1981 και ξεκινώ να εργάζομαι στο Τμήμα Ξένου Ρεπερτορίου της CBS όπου έχει τη διανομή των δίσκων της A&M Records. Καινούργιος, με πολύ φόρα και διάθεση για δουλειά, κάθομαι ένα πρωϊ στο γραφείο μου και μού φέρνουν ένα χειρόγραφο δισέλιδο με τις πωλήσεις. Τότε δεν υπήρχε μηχανογράφηση και οι πωλήσεις έβγαιναν χειρόγραφές σε σελίδες με τετραγωνάκια (λετρασέτ). Με γουρλωμένα μάτια διαβάζω Supertramp –Breakfast in America 120.000 (σύνολο πωλήσεων δίσκων και κασετών). Ήξερα ότι ήταν μεγάλη επιτυχία αλλά τέτοιο νούμερο δεν το είχα φανταστεί ποτέ. Εκείνη την εποχή, είχε αρχίσει η σταδιακή άνοδος πωλήσεων δίσκων αλλά και πάλι το νούμερο ήταν απίθανο. Μετά από λίγους μήνες, έμαθα ότι ένα μεγάλο μέρος των πωλήσεων, είχε γίνει εξαγωγή σε χώρες στης κεντρικής Ευρώπης, όπου ο εξαγωγέας, εφοδίαζε περιφερειακά καταστήματα δίσκων κι όχι τα κεντρικά των πόλεων. Φυσικά αυτή την πρακτική ακολουθούσαν όλες οι εταιρείες, που εξήγαγαν δίσκους, με αποτέλεσμα στα μέσα της δεκαετίας του 80, με πρωτοβουλία των κεντρικών διευθύνσεων των δισκογραφικών εταιρειών, υποχρέωσαν τις εδώ αντιπροσωπείες των EMI και WEA (η CBS και Polygram τη γλύτωσαν, αφού έδωσαν …όρκους ότι θα είναι καλά παιδιά) τύπωναν για ένα διάστημα τα στοιχεία των δίσκων τόσο στο εξώφυλλο, όσο και στο label (το στρογγυλό χαρτάκι στις 2 πλευρές του δίσκου) με ελληνικούς χαρακτήρες.
Tο Βreakfast in America κατάφερε να κάνει τους Supertramp, superstars μέσα σε μια νύχτα κι αισθανόμενοι ότι στην Αμερική δεν ξέρουν τα προηγούμενα άλμπουμ και τραγούδια τους, κυκλοφορούν το live άλμπουμ Paris (1980, Νο 7 Μ.Βρετανία, Νο 8 Αμερική), ηχογραφημένο στο Παρίσι όπως λέει κι ο τίτλος του, στο Pavillon de Paris, ένα χώρο που παλαιότερα ήταν σφαγείο!
Μια κίνηση που τους δικαίωσε, αφού το άλμπουμ έφθασε έως το Νο 8 του αμερικάνικου chart. O αρχικός τίτλος του ήταν Roadworks αλλά τελικά κατέληξαν στο Paris που ήταν προσωποποιημένο. Οι ίδιοι πίστευαν ότι τα περισσότερα τραγούδια τους ακουγόντουσαν καλύτερα live παρά στις studio ηχογραφήσεις αν και η προσωπική μου γνώμη μου είναι ότι ο ήχος τους είναι καθ'αυτό. Χαρακτηριστικό είναι της ποιότητας των ηχογραφήσεων αλλά και του παιξίματός τους είναι ότι οι Pete Henderson και Russel Pope που είχαν αναλάβει την παραγωγή, τους έδωσαν κασέτες με τις ηχογραφήσεις για να διαλέξουν ποια ηχογράφηση θα συμπεριλάβουν, σχεδόν όλοι διάλεξαν τις ηχογραφήσεις από το Pavilion..
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ BREAKFAST IN AMERICA KAI OI ΘΕΩΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ
Το εξώφυλλο βασίστηκε σε μια ιδέα του συγκροτήματος και την υλοποίησε ο φωτογράφος Aaron Papoport, ενώ τη μακέτα έκανε ο Mike Doud. Όπως βλέπετε το κυρίως θέμα είναι μια άποψη της Νέα Υόρκης μέσα από παράθυρο αεροπλάνου μόνο που τα κτήρια είναι αλατιέρες, πιάτα, μαχαιροπήρουνα, αυγουλιέρες, κουτιά corn flakes (τότε άγνωστα στη χώρα μας), μουστάρδα κι άλλα είδη πρωϊνού ενώ η στάση της σερβιτόρας με το όνομα "Libby" θυμίζει το άγαλμα της Ελευθερίας. Ο πυρσός του αγάλματος έχει αντικατασταθεί από ένα ποτήρι πορτοκαλάδα και βέβαια όλα συνδέονται με το τίτλο του άλμπουμ και το ομώνυμο τραγούδι, 'Breakfast in America'. Οι δίδυμοι πύργοι εμφανίζονται σαν δύο στοίβες κουτιών και το Battery Park σαν ένας πιάτο με πρωϊνό (το Battery Park είναι στο νότιο σημείο του Manhattan απ΄ όπου φεύγουν τα πλοία για τουριστική περιήγηση στο άγαλμα της Ελευθερίας και στο Ellis Island. H σερβιτόρα είναι η ηθοποιός Kate Murtaugh, η οποία έχει παίξει σε αρκετές ταινίες όπως Breakfast in Tiffany’s (1961), The Night Stranger (1973), Dirty O’Neil (1974), Switchblade Sisters (1975), The Car (1977), Doctor Detroit (1983) αλλά και σε τηλεοπτικές εκπομπές όπως Daniel Boone, Twilight Zone, Highway to Heaven κ.α. Η Murtagh πληρώθηκε 2.500$ ενώ συμμετείχε σε αρκετές εκδηλώσεις του συγκροτήματος. Επίσης εμφανίζεται και στο video των Supertramp, "It's Raining Again" (στο ρόλο της γυναίκας που δίνει στον πρωταγωνιστεί μια ομπρέλα). Στο οπισθόφυλλο του άλμπουμ εικονίζεται το συγκρότημα να παίρνει πρωινό διαβάζοντας αγγλικές εφημερίδες με την Κα Kate Murtaugh να τους σερβίρει.Το εξώφυλλο μπλέχτηκε στις θεωρίες συνωμοσίας της 11ης Σεπτεμβρίου όχι λόγω της εμφάνισης των δίδυμων πύργων αλλά γιατί πάνω από τους δύο πύργους υπάρχουν τα γράμματα UP (από τη λέξη Supertramp) όπου το U εμφανίζεται σαν Ι Ι και το P σαν 9!!!!!! Για να το καταλάβατε, θα ήταν καλύτερο να έχετε το εξώφυλλο μπροστά σας και να το ψάξετε πολύ. Πάντως εγώ έχω το δίσκο από το 1979 και τώρα το διαπίστωσα!
Η A&M όταν ξεκίνησε να στέλνει τα πρώτα δείγματα στους μουσικούς δημοσιογράφους τα συνόδευε με διαφημιστικό υλικό που περιελάβανε …μενού πρωινού) όπως εικονίζεται μα κρατά η Κα Murtaugh στο εξώφυλλο του δίσκου, αλατιέρες με το σήμα των Supertramp και άλλα παρεμφερή! Σύμφωνα με τον manager τους, το Βreakfast in America ήταν το Νο1 σε πωλήσεις άλμπουμ για το 1979 κι ένα άλμπουμ που έσωσε οικονομικά την δισκογραφική εταιρεία τους, A&M. Τώρα πια ο Hogdson έχει αρχίσει ανοιχτά να μιλά για την αποχώρησή του αλλά με το συγκρότημα να μπαίνει στο studio για να ηχογραφήσει το καινούργιο άλμπουμ του που θα ήταν το ...Famous Last Words...(1982, Νο 6 Μ.Βρετανία,Νο 5 Αμερική). Οι Rick Davies και Hodgson έχουν εντελώς διαφορετική προσέγγιση των συνθέσεων τους, με τον πρώτο να θέλει να progressive διάσταση των τραγουδιών του και τον δεύτερο, ποπ, σαν συνέχεια του Breakfast in America. Το τέλος της συνεργασίας τους ήταν ορατό, αλλά αυτό ας μην σας κάνει να παραβλέψετε το ...Famous Last Words...που ήταν ένα καλό άλμπουμ. Βγάζοντας έξω το single "It's Raining Again", ακούστε τα "C'est le bon" και "Don't Leave Me Now", με το δεύτερο να είναι η καλύτερη στιγμή του άλμπουμ.
Το μεγαλύτερο μέρος των ηχογραφήσεων έγινε στο σπίτι του Hodgson, στη Nevada κι ο λόγος ήταν ότι δεν ήθελε να αφήσει τη γυναίκα του με τα μικρά παιδιά του, τη 2χρονη Heidi και το νεογέννητο Andrew και να ζήσει μάλλον μια ενναλακτική ζωή! Ο Davies ηχογράφησε τα μέρη του στο δικό του studio, σπίτι του!
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ ΤΟΥ ….FAMOUS LAST WORDS….
Έξυπνο το εξώφυλλο του άλμπουμ, έκανε τον κόσμο να συνδυάσει τις σχέσεις των δύο ηγετών του συγκροτήματος, τόσο με τον τίτλο όσο και με την εικόνα του ακροβάτη που σχοινοβατεί. Στην πραγματικότητα, το τέλος μεταξύ τους σχέσης είχε ήδη έλθει και το έδειξαν στον κόσμο με τον καλύτερο τρόπο. O Hogdson είχε δηλώσει το 2015 ότι ήταν μια τελευταία προσπάθεια να τα βρουν αλλά ο Helliwell έδωσε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση λέγοντας ότι «ψάχναμε μια φράση που να έχει κάποια σχέση με αυτό που κάναμε, αλλά να είναι και αινιγματική. Μάς άρεσαν οι αινιγματικοί τίτλοι όπως Crime of the Century. Δεν θυμάμαι ποιος το σκέφτηκε πρώτος».
Η κυκλοφορία του συνδυάστηκε με μια μεγάλη περιοδεία, όπου πλούτισαν ιδιαίτερα τον ήχο τους, προσλαμβάνοντας για την περιοδεία τους Fred Mandel κιθάρα (session/tour με Alice Cooper και Queen) και το σαξοφωνίστα Scott Page. Με το τέλος της, οπ Roger Hogdson ανακοινώνει την απόφασή του να αποχωρήσει λέγοντας ότι η απόφασή του έχει να κάνει με τη διάθεσή του να περάσει περισσότερο χρόνο με την οικογένεια του και να κάνει ακολουθήσει προσωπική καριέρα, τονίζοντας ότι δεν υπήρχαν ποτέ προσωπικά ή επαγγελματικά προβλήματα μεταξύ του και του Davies, όπως νόμιζαν ορισμένοι. Αυτό βέβαια ήταν μια επίφαση, αφού ο Roger Hodgson είχε σημαντικά προβλήματα με τον τρόπο διαχείρισης των θεμάτων του συγκροτήματος, καθώς manager τους ήταν η Sue Davies, σύζυγος του Rick Davies, πρώην υπάλληλος της A&M! Εκείνο βέβαια που έχει δει ελάχιστο το φως της δημοσιότητας είναι η άποψη του Hogdson να απολύσουν όλα τα μέλη του συγκροτήματος και να προσλάβουν νέα με τον Davis να αρνείται κατηγορηματικά! Τότε σκέφτηκαν να βάλουν τις συζύγους τους να τα βρουν!!! »Φανταστείτε τις συζύγους τους να τσακώνονται πιο sτραγούδι θα κυκλοφορήσει πρώτο σαν single”λέει με απογοήτευση ο Margereson. Κατά τη διάρκεια της Famous Last Words tour, o Hogdson μέτραγε τις ημέρες πότε θα φύγει! Το απίστευτο είναι ότι σύμφωνα με τον manager τους, ο Hogdson λίγο μετά άλλαξε γνώμη και ζήτησε να επιστρέψει αλλά ο Davis δεν τον δέχτηκε!
Με τον Davies ηγέτη, οι Supertramp μπαίνουν στο studio και το Μάϊο του 1985 κυκλοφορούν το καινούργιο άλμπουμ τους με τίτλο Brother Where You Bound (Νο 20 Μ.Βρετανία, Νο 21 Αμερική) με τον ήχο τους να ακούγεται πιο ώριμος και λιγότερο pop. Καλή επιλογή το single "Cannonball", ενώ ο David Gilmour κάνει το σόλο στο ομότιτλο κομμάτι κι ο Scott Gorham παίζει τα ρυθμικά μέρη! Η κυκλοφορία του συνδυάζεται με μια μεγάλη περιοδεία με τη συμμετοχή session μουσικών για να ακολουθήσει το Free as a Bird (1987, Νο 93 Μ.Βρετανία, Νο 101 Αμερική) που είχαν αλλάξει τον ήχο τους, προσθέτοντας περισσότερα synthesizers, ήχος που όμως δεν έγινε δεκτός από τους fans τους! Παρ΄όλα αυτά, το άλμπουμ βγάζει ένα dance hit(!), το "I'm Beggin' You" που πηγαίνει στο Νο 1 του US dance charts (επίσημο chart που διαμορφωνόταν από το airplay των clubs και τις πωλήσεις των maxi/singles), ενώ στη θέση του κιθαρίστα/τραγουδιστή, έχουν προσλάβει τον Mark Hart (αργότερα στους Crowded House).
ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΩΣ ΣΥΝΑΝΤΗΘΗΚΑΝ ΟΙ HODGSON KAI DAVIS
Ήταν 14 Απριλίου 1993 όταν στο Beverly Hills Hilton, διοργανώθηκε μια δεξίωση προς τιμήν του συνιδιοκτήτης της A&M Records, Jerry Moss (το Μ στο A&M). Καλεσμένοι καλλιτέχνες της εταιρείας και βέβαια μεταξύ αυτών οι Davies, Hodgson και Helliwell που έπαιξαν τα "The Logical Song" και "Goodbye Stranger", με τη σχέση τους να αναθερμένεται και να ηχογραφούν δύο καινούργια τραγούδια, τα "You Win, I Lose" και "And the Light". Εσωτερικές διαφωνίες του management (σ.σ, όταν «μιλούν» τα χρήματα) δεν βοήθησαν η συνεργασία να συνεχιστεί, με αποτέλεσμα τα δύο τραγούδια να ηχογραφούνται χωρίς τον Hodgson, στο άλμπουμ τους Some Things Never Change (1997, No 74 Μ.Βρετανία) που σηματοδοτεί την επιστροφή τους στον παλιό, κλασικό ήχο τους . Όμως βρισκόμαστε πιά στο 1997 κι όχι στη δεκαετία του 70. Η μουσική έχει αλλάξει, έχουν παρουσιαστεί καινούργιες τεχνικές και καινούργιοι stars κι ο χώρος για τους Supertramp είναι λίγος! Η περιοδεία για το άλμπουμ φέρνει στα καταστήματα το live It Was the Best of Times (1999) για να έχουμε ακόμα ένα, τελευταίο studio άλμπουμ, το Slow Motion (2002).
Τον Απρίλιο του 2010 με ευκαιρία των 40 χρόνων από την ίδρυσή τους, ξανά βγαίνουν περιοδεία που την ονομάζουν "70-10" και κυκλοφορόντας το ομότιτλο live άλμπουμ. Ο Hodgson βρισκόταν σε προσωπική περιοδεία και δεν μπόρεσε να πάρει μέρος αν και ο manager του έστειλε γράμμα στον Rick Davies να συμμετάσχει σε κάποιες ημερομηνίες, πράγμα που ο Davis απέρριψε.Το συγκρότημα συνέχισε να περιοδεύει ανάτακτά διαστήματα για να φθάσουμε στο 2016 όπου ο Davis αποσύρθηκε παλεύοντας με τον καρκίνο τον οποίο νίκησε! Η αντιπαλότητα Davis και Hogdson φθάνει στο αποκορύφωμά της με την απόφασή του συγκροτήματος να ΜΗΝ παίζει τις συναυλίες του συνθέσεις του Hogdson,κόβοντας έτσι κάθε γέφυρα με το δοξασμένο και υπέρ πετυχημένο παρελθόν τους! Αυτό εξόργισε τους fans τους κατά τη διάρκεια της περιοδεία του 1985, με αποτέλεσμα να τα επαναφέρουν στην περιοδεία του 1988
ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΕΣ
Για ένα συγκρότημα 51 ετών θα περίμενε κανείς να υπάρχουν παραπάνω από 4 συλλογές. Όλες όμως είναι πλήρεις. Η πρώτη που κυκλοφόρησε ήταν η The Autobiography of Supertramp (1986) για να ακολουθήσουν η The Very Best of Supertramp( 1990) και η The Very Best of Supertramp 2 (199) και η Retrospectacle – The Supertramp Anthology, (2005) που κυκλοφόρησε σε μονό αλλά και 2πλό cd, με τα τραγούδια να είναι επιλεγμένα από τον Rick Davis, ενώ το ένθετο γράφει την ιστορία κάθε τραγουδιού!
O ROGER HOGDSON ΦΕΥΓΕΙ. ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΤΟΥ ΑΛΜΠΟΥΜ
Οι τεταμένες σχέσεις των Hogdson Davis πήραν τέλος το 1983 μετά την περιοδεία...Famous Last Words tour, όπου ήδη είχε αρχίσει να ηχογραφεί τραγούδια για το πρώτο προσωπικό του που θα το κυκλοφορούσε με τίτλο Sleeping With the Enemy. Τελικά επικράτησε η άποψη να μην το κυκλοφορήσει και δοκιμάσει να ηχογραφήσει καινούργια τραγούδια αφού έφευγε επίσημα από τους Supertramp.
Έτσι το χειμώνα του 1984 κυκλοφορεί το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ με τίτλο In the Eye of the Storm (1984, Νο 70 Μ.Βρετανία, Νο 46 Αμερική), ένα σαφέστατο δείγμα της ποιοτικής του δουλειάς, προσαρμοσμένης στη δεκαετία του 80. Κι αυτό το γράφω για το τραγούδι "In Jeopardy" ένα Mid tempo dance hit που έγινε επιτυχία στις τότε discotheque χωρίς κανείς να προσέξει τους στίχους του. Το άλμπουμ ήταν σε καλό επίπεδο με τα "Had a Dream" και ειδικά το "Lovers in the Wind" να ξεχωρίζουν. Ειδικά το δεύτερο, έχει ακουστεί σε ουκ ολίγους γάμους!
Ακολούθησε το Hai Hai (1987) το οποίο δεν μπόρεσε να βοήθησε με περιοδεία καθώς είχε χτυπήσει τον καρπό του και μάλλον το άλμπουμ «χάθηκε» αν και είναι πολύ κοντά στο progressive ήχο των Supertramp. Το τραύμα στον καρπό του ήταν αρκετά σοβαρό και αρχικά οι γιατροί του είχαν πει ότι δεν πρόκειται να ξανά παίξει μουσική, αλλά 1 ½ χρόνο μετά έπαιζε πιάνο!
Το 1990 δέχεται πρόταση από τους Yes να γίνει τραγουδιστής τους αλλά την απορρίπτει! Ο χρυσόδετος κι ασήκωτος τόμος της ιστορίας του rock μας θυμίζει ότι το τραγούδι"Walls" είναι συνσύνθεση δική του και του Trevor Rabin (κιθαρίστας των Yes) κι συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ των Yes, Talk (1994). Δέκα ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία του Hail, Hail κυκλοφορεί το live Rites of Passage (1997) με τη συμμετοχή του γιού του Andrew στα ντραμς και του John Helliwell στο σαξόφωνο. Το Classics Live (2010) είναι το δεύτερο live άλμπουμ του με ηχογραφήσεις των τραγουδιών του, είτε ακουστικά είτε με ορχήστρα με τις ηχογραφήσεις να έχουν γίνει κατά τη διάρκεια της περιοδεία του 2010
Συμμετέχει στην rock opera Excalibur: La Legende Des Celtes στο ρόλο του Βασιλιά Αρθούρου και το 2000 κυκλοφορεί το τελευταίο (μέχρι στιγμής) άλμπουμ του Open the Door. Καθ΄ όλη τη δεκαετία του 10 έως και την έναρξη της πανδημίας, εξακολουθούσε να περιοδεύει με πιο σημαντική την περιοδεία του 2018 όπου έπαιξε ολόκληρο το άλμπουμ Breakfast in America.
O BOB SIEBENGERG ΚΑΙ ΠΟΥ ΚΟΛΛΑΕΙ Ο SCOTT GORHAM!
O Bob Siebenberg ή Bob C. Benberg ήταν ο μόνος Αμερικάνος στη σύνθεση των Supertramp κι πήρε τη θέση του ντράμερ Kevin Currie το 1973. Πριν ακόμα αρχίσουν να ηχογραφούν το Crime of the Century (αρχές 1974), το συγκρότημα δεν είχε καταλήξει αν ο Roger Hogdson παίζει μόνο πλήκτρα ή πλήκτρα και κιθάρα, αφήνοντας έτσι ερωτηματικό για το αν θα προσελάμβαναν κιθαρίστα. Έτσι ο τηλεφώνησε στον γαμπρό του (έχει παντρευτεί την αδελφή του) Scott Gorham που εκείνη την εποχή ήταν στο Λος Άντζελες και ψαχνόταν». Έλα, θέλουμε κιθαρίστα» τού είπε κι ο Gorham με ότι χρήματα είχε και δεν είχε 9σ.σ. κυρίως δεν είχε, ταξίδεψε με δανεικά!) βγάζει εισιτήριο για το Λονδίνο που όταν φθάνει βρίσκει τους Supetramp να έχουν αποφασίσει να παίζει ο Hogdson κιθάρα και πλήκτρα! Για ένα διάστημα δεν είχε να φάει(!) ώσπου συνάντησε τον Phil Lynott σε ένα studio που αρχικά εντυπωσιάστηκε από τα μαλλιά του και μετά από το παίξιμό του! Ο Gorham και οι Steve Farris ( Mr. Mister), B. J. Wilson (Procol Harum), Kerry Hatch (Oingo Boingo) κι ο John Helliwell, παίζουν στο πρώτο προσωπικό του άλμπουμ Giants in Our Own Room (1985). Ο γιός του Jesse, παίζει περκάσιονς στο live It Was the Best of Times (1999).
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
Οι Supertramp κράτησαν πάντα ένα χαμηλό προφίλ βασιζόμενοι στα τραγούδια τους. Στη μουσική τους και στους στίχους τους. Άφησαν πίσω τους μια σειρά πολύ καλών τραγουδιών αλλά και ολοκληρωμένων άλμπουμ, χαρακτηριστικό των μεγάλων συγκροτημάτων που ξεπήδηξαν τη δεκαετία του 70 (κυρίως). Κρίμα που δεν τους είδαμε να παίζουν εδώ, τουλάχιστον ακόμα και σήμερα το ραδιόφωνο παίζει τα τραγούδια τους.
ΟΙ SUPERTRAMP ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
 |
| O Helliwell με τον manager στην Αυτροκίνηση το 1983. Δεξιά η Λιάνα ΣωτηράκουCBS), η κυρία με το καπέλο είναι από το περιοδικό Discomoda που κρατάει ο Hellowell κι στο βάθος, ο ωραίος(!) ο γράφων με γραβάτα |
Το χειμώνα του 1983 (πρέπει να ήταν μεταξύ Ιανουαρίου και Μαρτίου 1983, ο σαξοφωνίστας John Helliwell, έρχεται για promo επίσκεψη στην Αθήνα για την προώθηση του άλμπουμ ...Famous Last Words... Τότε, οι καλλιτέχνες και τα συγκροτήματα, σε συνενόηση με τις κατά χώρα δισκογραφικές εταιρείες, έστελναν 1 και 2 μέλη τους για να προωθήσουν τους δίσκους τους με συνεντεύξεις. Βέβαια αυτό γινόταν σε χώρες που οι πωλήσεις ήταν καλές. Εκείνη την εποχή, οι εδώ αντιπροσωπείες των ξένων δισκογραφικών εταιρειών έδωσαν μεγάλη μάχη να πείσουν τη «μητέρα» εταιρεία να στείλουν κάποιον καλλιτέχνη. Οι ξένοι έλεγαν «δεν πουλάτε όποτε τι να έλθει να κάνει» κι εμείς λέγαμε «πως θα πουλήσουμε, αφού δεν μας βοηθάτε»! Τα promo trip διήρκεσαν 3-4 χρόνια και σύντομα αντικαταστάθηκαν από τις τηλεφωνικές συνεντεύξεις, τα ταξίδια των δημοσιογράφων στο εξωτερικό για να παρακολουθήσουν συναυλίες ή να παραστούν στην παρουσίαση δίσκου και τώρα πια όλα γίνονται διαδικτυακά! Ο Helliwell, έδωσε συνεντεύξεις και το βράδυ πήγαμε στη disco Αυτοκίνηση (σήμερα έχει κατεδαφιστεί και στο χώρο της έχει κτιστεί το εμπορικό κέντρο που στεγάζει υπηρεσίες του Antenna (Λ. Κηφισίας 10-12).
Το βρετανικό συγκρότημα δεν έχει παίξει ποτέ στη χώρα μας. Κι όσες προτάσεις έγιναν από το εξωτερικό, απορρίφθηκαν γιατί το κόστος ήταν ιδιαίτερα υψηλό. Στις 10 και 11 Οκτωβρίου 2008 στο Θέατρο Badminton, εμφανίστηκε σε 2 ακουστικές βραδιές με τη συνοδεία μόνο πιάνου ή κιθάρας, ο Roger Hodgson. Ακόμα θυμάμαι την κατάμεστη αίθουσα, με τον κόσμο να …μην αναπνέει σχεδόν(!) ο Hodgson δεν έπαιξε απλά τα «Logical Song”, “Breakfast In America”, “It's Raining Again”, “Hide In Your Shell”, “Lovers In The Wind”, “Even In The Quietest Moments”, “Dreamer” , “School”, “Give A Little Bit» ακόμα και το “Child Of Vision”, είναι ότι εκείνες τις 2 βραδιές έπαιξε τραγούδια από τα νεανικά μου χρόνια, με τον καλλιτέχνη στο ενδιάμεσο των τραγουδιών να αστειεύεται και να το απολαμβάνει όσο κι εμείς!
TRIVIA
- Ένας από τους υποψήφιους ντράμερ για την καλσική σύνθεση τους (του 1973) ήταν κι ο Mitch Mitchell με προϊστορία στους Jimi Hendrix Experience(!) αλλά δεν εμφανίστηκε στην audition.
- Δημιούργημα του παραγωγού James William Guercio, το Caribou Ranch άνοιξε την πόρτα του το 1973 κι από τότε στις αίθουσες του έχουν ηχογραφήσει εκατοντάδες μουσικοί όπως οι Jeff Beck, Michael Jackson, Al DiMeola, Frank Zappa, Steely Dan, Τιτανοτεράστιοι, Emerson Lake and Palmer κ.α. Κτισμένο σε υψόμετρο πέραν των 2.000 μέτρων πάνω στα Rocky Mountains του Colorado, έδωσε το όνομά του στο άλμπουμ του Elton John, Caribou(1974). To studio καταστράφηκε από φωτιάς το 1985
- Η καμπάνα που ακούγεται στο “Fool’s Overture” είναι του Big Ben!
- Ο Hodgson το 2006 ήταν μέλος του Canadian Idol, μαζί με τον Dennis DeYoung.
- Ο Davies αγαπούσε και φρόντιζε πολύ τη μητέρα του. Κάθε Χριστούγεννα φρόντιζε να είναι ελεύθερος για να περνάει τις γιορτές μαζί της. Πέθανε στα τέλη του 2008 σε ένα γηροκομείο στο Stratton St Margaret με το τελευταίο του ταξίδι να είναι τον Ιανουάριο του 2009 που οργάνωσε το μνημόσυνο της.
12 ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΓΙΑ ΑΡΧΑΡΙΟΥΣ
It’s a Long Road
Your Poppa don’t mind
School
Dreamer
Bloody Well Right
Sister Moonshine
Logical Song,
Breakfast In America,
Give a little bit
Even in the Quietest Moments
Fool’s Overture
Take the Long Way Home (live)
It's Raining Again
Cannonball
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
4/4/21
Δημοσίευση σχολίου