Υπάρχουν κάποια άλμπουμ που σε στοιχειώνουν, ειδικά αν τα άκουσες όταν ήσουν μικρότερος. Και δεν είναι απαραίτητο να ανήκουν στην αγαπημένη σου μουσική, μπορεί να διαβαίνουν άλλα μονοπάτια. Όπως αυτό, το εξαιρετικό Super Session των Al Kooper, Mike Bloonfiled και Stephen Stills που κυκλοφόρησε το 1968 και ο γράφων το απέκτησε τουλάχιστον 10 χρόνια αργότερα. Η αξία του; Ανεκτίμητη!
Χωρίς να είμαι blues fan, θεωρώ ότι αυτό το άλμπουμ μαζί με το Hard Road των John Mayall and the Bluesbreakers, το Blues Breakers with Eric Clapton και πάλι με τον John Mayall και το Then paly on των Fleetwood Mac είναι τα καλύτερα Blues άλμπουμ που έχω στη δισκοθήκη μου.
Ας δούμε τη μικρή ιστορία του και κυρίως ας δοθεί η ευκαιρία στο σύγχρονο κοινό να παροτρυνθεί και να ακούσει αυτόν τον καταπληκτικό δίσκο.
Η ιστορία του ξεκινά από μια ιδέα του συνθέτη/μουσικού/παραγωγού Al Kooper που σκέφτηκε να βάλει στο studio δύο μεγάλους μουσικούς, τους Mike Bloοmfield και Stephen Stills για να ηχογραφήσουν ένα blues δίσκο.
Όμως να σας συστήσω τον καθ’ ένα από τους τρεις παραπάνω μουσικούς. Ο Al Kooper δεν έμεινε στην ιστορία για τις ικανότητές του σαν συνθέτης και μουσικός, όσο ότι ήταν ο άνθρωπος που σχημάτισε τους Blood Sweat and Tears και ηχογράφησε μαζί τους (παίζοντας πλήκτρα) το πρώτο άλμπουμ τους για να αποχωρήσει στη συνέχεια. Νωρίτερα, το 1965, είχε συνοδεύσει τον Bob Dylan παίζοντας Hammond στην περίφημη εμφάνισή του στο φεστιβάλ του Newport αλλά και έπαιξε μαζί του στα άλμπουμ Highway 61 Revisited (1965) και Blonde on Blonde (1966). Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του Highway 61 Revisited γνώρισε τον κιθαρίστα Mike Bloomfield που έπαιξε κι αυτός στο δίσκο. Το βιογραφικό του Al Kooper (καμιά σχέση με τον Alice Cooper) τον φέρνει το 1965 οργανίστα στους Blues Project για να αποχωρήσει και από αυτούς και να σχηματίσει τους Blood Sweat and Tears. Έχοντας μια πλούσια ιστορία στην πλάτη του, ο Kooper τηλεφωνεί στον Mike Bloomfield που δεν είχε υποχρεώσεις με τους θρυλικούς The Paul Butterfield Blues Band και τους ψυχεδελικούς R&B Electric Flag κα κλείνει studio για τις ηχογραφήσεις. Μαζί τους ο πιανίστας Barry Goldberg, ο μπασίστας Harvey Brooks κι ο ντράμερ Eddie Hoh. Η ιδέα του ήταν απλή: Μπαίνουμε στο studio κι ηχογραφούμε ένα Blues δίσκο. Οι ηχογραφήσεις έγιναν πολύ γρήγορα με την κιθάρα του Blommfield να κελαηδάει. Αυτά την πρώτη ημέρα που ήταν εξαιρετικά παραγωγική. Τη δεύτερη όμως ο Blommfield δεν εμφανίστηκε (!) και ο Kooper καλεί στο τηλέφωνο τον Stephen Stills που μόλις είχε αποχωρήσει με τους Buffalo Springfield να καλύψει το κενό. Με τον Stills στην κιθάρα, η καλή παρέα ηχογραφεί 4 τραγούδια εκ των οποίων ένα είναι η σύνθεση του Dylan, το It Takes a Lot to Laugh, It Takes a Train to Cry" (από το άλμπουμ του Highway 61 Revisited) και η καταπληκτική διασκευή στο ‘Season of the Witch’ του Donovan. Οι δύο κιθαρίστες Mike Bloomfield και Stephen Stills δεν συναντήθηκαν κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων και ο μεν Bloomfield παίζει στα πρώτα 5 τραγούδια του δίσκου ή καλύτερα στα τραγούδια της πρώτης πλευράς του βινυλίου κι ο Stills στα στη β πλευρά που έχει 4! Όταν οι μουσικοί τελείωσαν τις ηχογραφήσεις, ο Kooper (υπέρμαχος των πνευστών) προσέθεσε πνευστά κι έκανε την τελική μίξη. Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε το Μάιο του 1968 και στοίχισε $13,000, πήγε στο Νο12 του αμερικάνικου chart ξεπερνώντας τα 500.00 αντίτυπα (τότε).
Η μαγεία του δίσκου δεν βρίσκεται στα ιστορικά στοιχεία που μόλις διαβάσατε. Βρίσκεται στα 9 υπέροχα τραγούδια του, στο παίξιμο των μουσικών, στις ενορχηστρώσεις, στις μελωδίες, σε όλα του! Το 2003 επανακυκλοφόρησε σε remastered έκδοση με 4 bonus τραγούδια ένα εκ των οποίων είναι το Fat Grey Cloud ηχογραφημένο live το 1968 στο Fillmore West με την κλαψιάρικη κιθάρα του Bloomfield να αφήνει το αποτύπωμά της.
 |
| Mike Bloomfield, Stephen Stills |
To Albert’s Shuffle που ανοίγει το άλμπουμ παραμένει σαν ένα από τα καλύτερα blues r&b κομμάτια που έχουν γραφτεί με την κιθάρα του Bloomfield να σου δίνει να καταλάβεις ότι αυτό που θα ακούσεις δεν έχει σχέση με οτιδήποτε είχες ακούσει μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Το Man’s Temptation, σύνθεση του Curtis Mayfield, είναι all time classic διαμάντι, με το παίξιμο του Mike Bloomfield να είναι τόσο ξεχωριστό. Η διασκευή του στο Season of the Witch, σύνθεση του Donovan διαφοροποιεί τόσο πολύ το κομμάτι που ούτε ο συνθέτης του δεν πρέπει να το αναγνώρισε, ειδικά στη «συζήτηση» που έχουν η κιθάρα και το Hammond του Kooper. Η κυκλοφορία του Super Session ήταν από κάθε άποψη πρωτοποριακή κι η αξία του ήταν τόσο προφανής από την πρώτη στιγμή που το άκουσα. Το ξεχώρισα μέσα σε μια εποχή που ήμουν βουτηγμένος στον ήχο των Uriah Heep, Deep Purple, Black Sabbath και Pink Floyd και τέτοιου είδους ευαισθησίες δύσκολα ξεχώριζαν. Έδωσε το έναυσμα για συνεργασίες τύπου supergroup που ακολούθησαν όπως Blind Faith και Crosby Stills and Nash.
TΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ…
• O Al Kooper ανακάλυψε τους Lynyrd Skynyrd(!) και έκανε παραγωγή στα πρώτα 3 άλμπουμ τους. Έχει προσωπική δισκογραφία 12 άλμπουμ με πιο πετυχημένο το I Stand Alone (1969, No 54 Αμερική).
• O Mike Bloomfield ηχογράφησε 10 προσωπικά άλμπουμ με πιο πετυχημένο το It’s Killing me (1969, No 127 Αμερική).
• Ο Stephen Stills μαζί με τους Crosby και Nash σχημάτισε τους Crosby Stills and Nash με τον Neil Young να προστίθεται αργότερα στην παρέα.
• Οι Bloomfield και Kooper προσπάθησαν να επαναλάβουν το εγχείρημα του Super Session με την ηχογράφηση του άλμπουμ The Live Adventures of Mike Bloomfield and Al Kooper (1969, Νο 18 Αμερική), ενώ την ίδια χρονιά, το 1969 ηχογράφησε το Kooper Session με τη συμμετοχή του 16χρονου Shuggie Otis, γιού του θρυλικού Johnny Otis, ο οποίος είχε ελληνική καταγωγή!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
2/4/21/
Υ.Γ
Πόσες, μα πόσες φορές πρέπει να άκουσε αυτόν το δίσκο ο Gary Moore….
Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟ SUPER SESSION
Ο Al Kooper είναι τα πάντα, εκτός από μονοδιάστατος. Το ενδιαφέρον του σαν συνθέτης και μουσικός είναι το ίδιο ταυτόχρονα για το ροκ το μπλουζ η την ψυχεδέλεια, ενώ το παραγωγικό του δαιμόνιο τον έσπρωχνε κάθε φορά να αναζητά καινούργιους τρόπους προσέγγισης στην έκφρασή τους. ‘Έτσι ακριβώς προέκυψε και το Super Session. Μια ιδέα για ένα session μπλουζ δίσκο, βασισμένο στο μοναδικό ήχο της κιθάρας του Mike Bloomfield (αγαπητού το ίδιο τόσο από τον Muddy Waters, όσο και τον Bob Dylan), τον ίδιο στο όργανο και μουσικούς από το Σικάγο. Η συμμετοχή του Stephen Stills στην πορεία, (επειδή ο Bloomfield την κοπάνησε τη δεύτερη ημέρα των ηχογραφήσεων) πλούτισε το υλικό του δίσκου με περισσότερα και διαφορετικά στοιχεία παιξίματος, κάνοντας το Super Session ένα δίσκο αναφοράς, αξεπέραστο στα χρόνια που ακολούθησαν, στον οποίο το μπλουζ και το ροκ ισορροπούν και ενώνονται σε ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Επιδιώξτε να ακούσετε το Super Session. Θα μαγευτείτε.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΤΟΣ της RED ROOSTER
Δημοσίευση σχολίου