Ο Αλέξανδρος Ριχάρδος θυμάται 2 από τα δημιουργικότερα χρόνια της μεγάλης ιστορίας των Lynyrd Skynyrd. Το 1975 και το 1976 όταν το μεγάλο συγκρότημα του Νότου ηχογράφησε τα άλμπουμ Gimme Back my Bullets, One more for the Road και Street Survivors. Εκείνες τις ημέρες, πριν από το δυστύχημα που στέρησε τη ζωή σε 6 ανθρώπους κι άλλαξε οριστικά την ιστορία του συγκροτήματος. Ο καυγατζής Ronnie Vam Zant, το Ford Torino του Gary Rossington, ο Leslie West που παρ΄ολίγο να γίνει μέλος τους, η αιτία που έφυγε ο Ed King, η εμφάνισή τους στο Knebworth το 1976 , το μπάνιο με σαμπάνια και άλλες ιστορίες, στο άρθρο που ακολουθεί!
Το 1975 ήταν μια πολύ καλή χρονιά για τους Lynyrd Skynyrd. Είχαν κυκλοφορήσει το τρίτο άλμπουμ τους, Nuthin' Fancy που είχε ξεπεράσει το 1.000.000 αντίτυπα και η Nuthin' Fancy Tour τούς είχε φέρει για πρώτη φορά στην Ευρώπη. Όμως δεν ήταν καλά παιδιά με πρώτο και …χειρότερο τον θρυλικό τραγουδιστή και κινητήριο δύναμη τους, Ronnie Van Zant που δεν έχανε ευκαιρία να λύνει τις διαφορές του με τις γροθιές. Δίπλα του, ο συνιδρυτής του συγκροτήματος, κιθαρίστας Gary Rossington, που έκανε ότι μπορούσε να ξεπεράσει τον Van Zant σε συλλήψεις και διανυκτερεύσεις στις φυλακές, αλλά εις μάτην! Ο Ronnie ήταν αξεπέραστος με κύριες αιτίες το μπουνίδια και την κατανάλωση αλκοόλ. Σε μια τέτοια κοινή διανυκτέρευσή τους σε φυλακή, είχαν εμπνευστεί τους στίχους του “Double Trouble”που συμπεριλήφθηκε στο επόμενο άλμπουμ τους, Gimme Back my Bullets (1976, No 20 Αμερική) που βρήκε το συγκρότημα χωρίς τον κιθαρίστα Ed King (πρώην Strawberry Alarm Clock) ο οποίος αποχώρησε μετά από τις προσβολές του Van Zant για το παίξιμό του κατά τη διάρκεια της "Torture Tour" του 1975, όπου ο Van Zant κι ο τεχνικός του King είχαν συλληφθεί και περάσει τη νύχτα τους στη φυλακή, μετά από ένα καυγά σε bar. Και ο μεν Van Zant βγήκε κι εμφανίστηκε στη συναυλία αλλά ο τεχνικός έμεινε κι άλλη νύχτα μέσα, με αποτέλεσμα ο King να παίξει με παλιές χορδές που έσπασαν και η απόδοσή του ήταν κακή. Ο Van Zant δεν συμμερίστηκε το πρόβλημά του, υποτιμώντας τον μπροστά στους άλλους με τον King να φεύγει, θεωρώντας ότι ο Van Zant ήταν υπεύθυνος για τη σύλληψη του τεχνικού, που τον άφησε εκτεθειμένο. «Packed his Fender Startocaster and disappeared in to the night” όπως γράφει ο Ron O’Brien στο ένθετο της remastered επανέκδοσης του άλμπουμ του 2002. Η περιοδεία συνεχίστηκε και τελείωσε με 2 κιθαρίστες (Allen, Rossington) με το συγκρότημα το Σεπτέμβριο του 1975 να ηχογραφεί τα καινούργια τραγούδια του, που κυκλοφόρησαν με τίτλο Gimme Back my Bullets. Καλό άλμπουμ με τον κλασικό southern ήχο, αλλά δεν έβγαλε μια επιτυχία που θα το βοηθούσε να περάσει στον πολύ κόσμο και κυρίως δεν είχε διάθεση και πνεύμα!
Καλή η διασκευή τους στο "I Got the Same Old Blues" του J.J. Cale αλλά έως εκεί. Ακόμα καλύτερο το “Searching” που τυγχάνει να είναι ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια τους, ever, αλλά δεν έφθανε. Το ίδιο και το “Double Trouble” ενώ τελευταίο άφησα το "Gimme Back My Bullets" που είναι η καλύτερη στιγμή του άλμπουμ, με τους στίχους να μην αναφέρονται στις σφαίρες και σε φασαρίες αλλά στην επισήμανση του επαγγελματικού μουσικού αμερικάνικου περιοδικού Billboard (αφορά τους επαγγελματίες της βιομηχανίας του δίσκου) όπου στο επίσημο αμερικάνικο chart μικρών και μεγάλων , δίπλα από τον τίτλο του τραγουδιού και του άλμπουμ, βάζουν μια μαύρη κουκίδα (bullet) για να υποδηλώσουν ότι το άλμπουμ ή τραγούδι, έκανε άλμα 10 θέσεων στο chart. Επαναλαμβάνω ότι το Billboard απευθύνεται σε επαγγελματίες του χώρου. Οι Rossington καιVan Zant, θεώρησαν ότι το τραγούδι τους "Saturday Night Special", αδικήθηκε στα charts(σταμάτησε στο Νο 27) και δεν πήρε τη μαύρη κουκκίδα (bullet) που του άξιζε!
Μια μεγάλη αλλαγή ήταν κι αυτή του παραγωγού, που άλλαξαν τον Al Kooper που τους ανακάλυψε και υπέγραφε και με τη σύμφωνη γνώμη της δισκογραφικής τους εταιρείας, προσέλαβαν τον Tom Dowd που είχε κάνει παραγωγή στα ιστορικά άλμπουμ Wheel’s on fire των Cream (1968) και Live at Fillmore East των Allman Brothers (1971) τα οποία ήταν τα αγαπημένα live άλμπουμ του Gary Rossington. Tα δύο συγκροτήματα αποτελούσαν τα είδωλα για τον Rossington και η δουλειά του Dowd ήταν παραδειγματική. Τον είχαν μπροστά τους, ζωντανό και δεν έπρεπε να χάσουν την ευκαιρία να δουλέψουν μαζί. Καλά λόγια για τον Dowd λέει κι ο πιανίστας Billy Powell που θεωρεί ότι τον βοήθησε να δώσει άλλη διάσταση τον ήχο του (σ.σ μη ξεχνάμε ότι μιλάμε για ένα συγκρότημα με 3 κιθαρίστες!) με το συγκρότημα να τον αποκαλεί Father Dowd! Η αλήθεια είναι ότι πέραν του ομώνυμου κομματιού, το Gimme back my Bullets δεν είχε την εμπορική διάσταση των προηγούμενων άλμπουμ τους κι αυτό τους κόστισε. Τελικά αν δεν συνεργαζόντουσαν μαζί του, μπορεί η κατάσταση να ήταν ακόμα χειρότερη, ενώ χρόνια μετά ο Rossington λέει ότι έλειψε η συνθετική σπιρτάδα του Ed King!
Η ΠΡΟΣΛΗΨΗ ΤΟΥ STEVE GAINES
Πριν ξεκινήσουν την περιοδεία One More from the Road Tour, αποφασίζουν να προσλάβουν τρίτο κιθαρίστα για να επιστρέψουν στον ήχος των τριών κιθάρων που ήταν κι είναι trademark για το συγκρότημα. Και δεν έφθανε μόνο αυτό: O Gary Rossington είχε πιάσει το δάκτυλό σε μια πόρτα αυτοκινήτου με αποτέλεσμα να μην μπορεί να παίξει τόσο καλά όσο ήθελε! Πριν καταλήξουν στον Gaines, είχαν σκεφτεί τον Leslie West των Mountain με τον οποίο έκαναν κάποιες πρόβες αλλά δεν προχώρησαν καθώς ήθελε να μετονομαστούν σε Lynyrd Skynyrd &Leslie West και γενικά δεν κόλλησαν σαν χαρακτήρες, σύμφωνα με συνέντευξη του Gary Rossington στο περιοδικό Classic Rock.
 |
| Το μοναδικό προσωπικό άλμπουμ του Steve Gaines |
Τότε, μια από τις 3 κοπέλες που αποτελούσαν το γυναικείο φωνητικό συγκρότημα των Honkettes που τους συνόδευαν, η Cassie Gaines, πρότεινε τον μικρότερο αδελφό της, τον 26χρονο Steve. Επειδή δεν υπήρχε χρόνος για να κάνουν audition όπως έπρεπε, τον κάλεσαν να παίξουν live στη σκηνή κατά τη διάρκεια συναυλίας(!) στο Kansas με τον ηχολήπτη Kevin Elson να έχει πάρει εντολή να τον κόψει στον αέρα, αν δεν παίζει σωστά! Το τραγούδι που έπαιξαν ήταν το “ Call me the breeze”, με τον Gaines να τους εκπλήσσει με το παίξιμό του. Πράγματι ο Steve ανταποκρίθηκε και μετά από ένα θυελλώδες τζαμάρισμα, ο Allen Collins φεύγει από τη σκηνή με σηκωμένα τα τρία δάκτυλα του χεριού του και λέγοντας «αυτός είναι ο τρίτος κιθαρίστας».
Τον προσέλαβαν αμέσως και ακολούθησε την περιοδεία, ενώ δεν είχε μαζί του ούτε μια βαλίτσα με ρούχα για να αλλάζει κι αγόραζε από τις πόλεις που επισκεπτόντουσαν! Κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης του One more from the Road στο Fix Theater της Ατλάντα, o Gaines είχε παίξει μόνο 3 φορές μαζί τους αλλά τα είχε πάει πολύ καλύτερα από ότι μπορούσαν να φανταστούν!
KNEBWORTH 1976
 |
| Το εξώφυλλο του cd/dvd |
Η μεγάλη συναυλία ήταν η support εμφάνιση που έκαναν στους Rolling Stones στο Knebworth, μπροστά σε 150.000(!) κόσμο. Μαζί τους οι 10cc, Hit Tuna και Todd Rudgren. “ Ήταν μοναδική εμπειρία. Παίζαμε μπροστά σε τόσο κόσμο που μας έβλεπε για πρώτη φορά. Στα παρασκήνια συνάντησα τον Paul McCartney,τη γυναίκα του Linda, τον David Gilmour, ήταν αξέχαστη ημέρα. Κι ήμουν μόνο 22 ετών» λέει ο Billy Powell! Εκείνο το απόγευμα, οι Lynyrd Skynyrd ήταν σε μεγάλη φόρμα και η εμφάνισή τους κυκλοφορεί μετά από 45 χρόνια σε cd/dvd (κάλιο αργά παρά ποτέ).
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΣΤΟ FOX THEATER
To συγκρότημα είχε τελειώσει μια περιοδεία με support τον Peter Frampton που εκείνη την εποχή έβλεπε το live άλμπουμ του Frampton Comes Alive να πουλάει σαν «ζεστό ψωμί». Αυτό είδαν και οι Lynyrd Skynyrd και σκέφτηκαν αφού ο Frampton που έως πριν την κυκλοφορία του Frampton Comes Alive ήταν σαφώς μικρότερο όνομα από αυτούς, κυκλοφορούσε ένα Live άλμπουμ με τέτοια επιτυχία, γιατί να μην κυκλοφορήσουν κι αυτοί;
Έτσι, ο παραγωγός Tom Dowd κι ο διοργανωτής συναυλιών Alex Cooley, η φωνή του οποίου ακούγεται στην εισαγωγή του Workin’ for MCA, άρχισαν να ψάχνουν τον κατάλληλο χώρο και η πρώτη επιλογή τους ήταν το Funochio σε ένα κεντρικό δρόμο της Ατλάντα. Πριν κλείσουν το Funochio, πληροφορούνται ότι ένας άλλος χώρος στον ίδιο δρόμο με το Funochio, το Fox Theatre είναι διαθέσιμο και μάλιστα κινδυνεύει με πώληση και κατεδάφιση. Το συγκρότημα αποφάσισε να αλλάξει χώρο και να παίξει στο Fox Theatre, προαναγγέλλοντας ότι μέρος των εσόδων θα προσφερθούν στο θέατρο για να γλυτώσει την κατεδάφιση!
Η χωρητικότητα του Fox Theatre ήταν 4.600 θέσεις και τότε ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη κινηματογραφική αίθουσα στην Αμερική με άψογο ήχο! Μεγάλο ρόλο στη μεταφορά τους από το Funochio, στο Fox Theater έπαιξε ο Alex Cooley που θεωρούσε το χώρο σαν τον καταλληλότερο!
ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
Πριν την πρώτη συναυλία στο Fox Theater που ήταν προγραμματισμένη στις 7 Ιουλίου και ακολούθησαν άλλες δύο, στις 8 και 9 Ιουλίου. Έκαναν πολλές πρόβες γιατί άλλαξαν ελαφρά τις ενορχηστρώσεις για να προστεθεί η κιθάρα του Gaines.
Το ξεκίνημα γίνεται με το επιθετικό «Workin’ for MCA» (σ.σ. όπου MCA η δισκογραφική τους εταιρεία) κι ένα μετά το άλλο τα κομμάτια ("I Ain't the One", «Searching” και η υπέροχη μπαλάντα "Tuesday's Gone") δείχνουν μια υψηλή πιστότητα.
Εκείνο που με είχε εντυπωσιάσει από τότε, ήταν ότι τα τραγούδια παρ’ όλη την παρουσία τριών κιθάρων, ακούγονται χωρίς υπερβολικά και μακρόσυρτα σόλο και σε καμία περίπτωση δεν κουράζουν. Το επιθετικό ξεκίνημα του “Workin for MCA” συνεχίζεται στα Saturday Night Special", Sweet Home Alabama" και "Whiskey Rock-a-Roller". Κι αν τα πρώτα δύο είναι πολύ γνωστά, πάντα υπάρχει χρόνος να ανακαλύψουμε τραγούδια σαν το "Whiskey Rock-a-Roller". Ακούγοντας ξανά το άλμπουμ, μετά από τόσα χρόνια, διαπίστωσα ότι τα κομμάτια κυλούν το ένα μετά το άλλο, δένοντας απόλυτα μεταξύ τους με μια διάχυτη ενέργεια. Σίγουρα ο περισσότερος κόσμος στέκεται στα κλασικά (Free Bird, Saturday Night Special, Sweet Home Alabama, Gimme three steps) αλλά τέτοια καλά live άλμπουμ προσφέρουν τη δυνατότητα ανακάλυψης κι άλλων τραγουδιών. Οι περιπτώσεις των “Gimme back my bullets” που είναι ένα από τα αγαπημένα μου και της πετυχημένης διασκευής του “Call me the breeze” (σ.σ. σύνθεση του J.J. Cale) είναι ενδεικτικές της παραπάνω λογικής. Στο One More from The Road το συγκρότημα παίζει 3 τραγούδια που δεν έχει συμπεριλάβει σε κανένα άλμπουμ του. Το πρώτο είναι το “Travellin’ Man”, σύνθεση του Leon Wilkeson και του Ronnie Van Zant, το “T for Texas” σύνθεση του Jimmi Rodgers και τέλος το κλασικό blues “Crossroads” σύνθεση του Robert Johnson. Το τριήμερο των εμφανίσεων τους στο Fox Theater είχε προγραμματιστεί να κινηματογραφηθεί αλλά την τελευταία στιγμή το συνεργείο ακυρώθηκε! Μετά το τέλος της πρώτης συναυλίας της 7ης Ιουλίου, η δισκογραφική εταιρεία τους MCA είχε κανονίσει μια συνάντηση του συγκροτήματος και των στελεχών της εταιρείας στο Abbey, ένα καλό εστιατόριο της πόλης. Ο τότε πρόεδρος της εταιρείας Mike Maitland θα απένεμε πλατινένιο δίσκο στα μέλη του συγκροτήματος για τις πωλήσεις του Second Helping που είχε ξεπεράσει το 1.000.000 αντίτυπα. Κάθε προσκεκλημένος είχε λάβει μια πρόσκληση που ήταν κέικ σε σχήμα πλατινένιου δίσκου και κάθε μέλος του συγκροτήματος πήρε δύο πλατινένιους δίσκους (σ.σ. δεν είναι από πλατίνα ή χρυσό απλά είναι κανονικοί δίσκοι βινυλίου που εμβαπτίζονται σε χρώμα), έναν για τον εαυτό του και ένα για τη …μητέρα του!!!
TA OVERDUBS, ΟΙ ΚΑΣΕΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΠΑΝΙΟ ΜΕ ΤΗ ΣΑΜΠΑΝΙΑ
Οι μίξεις τού ιστορικού αυτού live έγιναν στο Miami Crirteria Studio όπου ο Ronnie Van Zant έκανε κάποιες διορθώσεις όπως και οι Honkettes στα φωνητικά τους. Ο Collins επέμενε να κάνει κάποιες βελτιώσεις στο σόλο του στο “Free Bird” και ίσως στο «Crossroads» Και γράφω ίσως γιατί ο Dowd δεν θυμάται αν τελικά το έκανε ή όχι! Μετά τη δεύτερη συναυλία της 8ης Ιουλίου, ο Dowd και το συγκρότημα επιβιβάστηκε στις λιμουζίνες και επέστρεψαν στο ξενοδοχείο Lake Lanier Hotel της Ατλάντα. Ο Dowd είχε μαζί του τις κασέτες με τα τραγούδια κάθε βραδιάς και τις έβαλε στο κασετόφωνο να τις ακούσει αφού προηγουμένως γέμισε την μπανιέρα νερό και πήρε μια σαμπάνια. Ακούγοντας ίδιο τραγούδι για κάθε βραδιά ξεχωριστά, αντιλήφθηκε ότι σε όλα τα τραγούδια τους, το παίξιμο ήταν ακριβώς το ίδιο! Μετά την τρίτη συναυλία κι αφού άκουσε τις κασέτες κάθε ημέρας, αποφάσισε το άλμπουμ να είναι διπλό και προχώρησε στην τελική επιλογή των τραγουδιών.
ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΜΕΤΑ
Το άλμπουμ έφθασε έως το Νο 9 του αμερικάνικου chart και λίγες εβδομάδες μετά την κυκλοφορία του έγινε χρυσό (500.000 αντίτυπα). Η MCA κυκλοφόρησε σε single το “Free Bird’ αφού προηγουμένως έκανε ένα edit στο χρόνο του τραγουδιού που στο άλμπουμ είναι 13:30. Ο χρόνος του single ήταν 4:40 κι έφθασε έως το Νο 38 του chart των μικρών δίσκων. Το άλμπουμ τα Χριστούγεννα του 1976, δηλαδή 4 μήνες μετά την κυκλοφορία του έφθασε το 1.000.000 αντίτυπα. Το συγκρότημα τιμήθηκε από το δήμαρχο της Ατλάντα για την προσφορά 5.000$ για τη σωτηρία του θεάτρου. Το σημαντικότερο είναι ότι το One More from The Road εκτιμήθηκε σαν ένα από τα καλύτερα live άλμπουμ όλων των εποχών!
Με σύνθεση Ronnie Van Zant, Steve Gaines, Allen Collins και Gary Rossington κιθάρες,Leon Wilkeson μπάσο, Artimus Pyle ντραμς και Billy Powell πλήκτρα, που έμελλε να είναι η τελευταία της πρώτης ιστορικής εποχής τους, μπαίνουν στο Criteria Studios στη Φλόριδα και με παραγωγό τον Tom Dowd ηχογραφούν τα 8 τραγούδια του Street Survivors. Εκτός από τις The Honkettes (JoJo Billingsley, Cassie Gaines, Leslie Hawkins), καλεσμένοι ήταν 2 μέλη των Blackfoot, ο μπασίστας Greg T. Walker κι ο Rickey Medlocke που στο "One More Time"κάνει φωνητικά και παίζει ντραμς. Στο παράθεμα με τις Επανεκδόσεις στο τέλος του άρθρου, διαβάστε σε πιο cd υπάρχουν τα τραγούδια του Street Survivors αλλά με δική τους παραγωγή!
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΑΜΠΑΝΑΚΙ
Όταν ένα συγκρότημα στην μεγάλη καριέρα του έχει 6 μέλη του να έχουν πεθάνει κατά της συμμετοχής τους σε αυτό όπως οι Ronnie Van Zant, Leon Wilkeson, Billy Powell, Steve Gaines, Ean Evans και Allen Collins (δεν συμπεριλαμβάνω αυτούς που έφυγαν από τη ζωή χωρίς να είναι πλέον μέλη τους), τότε το ευχέλαιο αλλά και η προσοχή σου πρέπει να είναι μεγάλη. Το καμπανάκι χτύπησε ένα Σαββατοκύριακο του Σεπτέμβρη του 1976, μια εβδομάδα πριν την κυκλοφορία του One more for the Road όταν ο Allen Collins οδηγούσε υπό την επήρειας αλκοόλ και χτύπησε σε ένα χώρο στάθμευσης ένα άλλο παρκαρισμένο αυτοκίνητο. Το ατύχημα του Gary Rossington ήταν πιο σοβαρό, αφού το ολοκαίνουργιο Ford Torino που οδηγούσε ξέφυγε από τον έλεγχό του, χτύπησε σε αν τηλεφωνικό θάλαμο και εν συνεχείας ένα σπίτι, προξενώντας ζημιές ύψους 7.000$. Σημειωτέον ότι ο Rosssington δεν οδηγούσε ούτε μεθυσμένος ούτε υπό την επήρεια, απλά τον πήρε ο ύπνος στο τιμόνι!!! ("whiskey bottles, brand new car, oak tree you're in my way"). Αποτέλεσμα: ακυρώθηκαν προγραμματισμένες συναυλίες και ο ίδιος επιβαρύνθηκε με ένα τσουχτερό πρόστιμο (5.000$) από τον Van Zant.
Το ίδιο διάστημα κι ο πιανίστας Billy Powell είχε ατύχημα με αυτοκίνητο αλλά ήσσονος σημασίας!
Από την άλλη πλευρά, ο Ronnie Van Zant αλλάζει με τη γέννηση της κόρης του Melody και σταματάει τους καυγάδες και της άνευ λόγου ζημιές στα δωμάτια ξενοδοχείων. «Η γέννησή της μού άλλαξε τον τρόπο σκέψης .Είμαι πατέρας ενός μωρού και θέλω να τη δω να μεγαλώνει» δηλώσει σε συνέντευξή του στο νεαρό δημοσιογράφο Cameron Crow, μετέπειτα σκηνοθέτη ταινιών όπως Say Anything..., Singles, Vanilla Sky, Jerry Maguire, Amost Famous κ.α. καθώς και σύζυγο της κιθαρίστριας των Heart Nancy Wilson έως το 2010 (σ.σ. η Nancy χώρισε κι είναι ελεύθερη, για όσους ενδιαφέρονται).
Το θέμα περιστρεφόταν γύρω από τις καταχρήσεις των μελών του συγκροτήματος και τις πιθανές καταστροφικές συνέπειές τους και έμελλε να γράψει ιστορία, όχι μόνο μουσικά, αλλά και να θεωρηθεί προφητικό για το μέλλον της μπάντας: Ο Van Zant αισθανόταν ότι κάτι κακό θα συμβεί και προσπαθώντας να το εξορκίσει έγραψε τους στίχους του ‘That smell’, οι οποίοι προειδοποιούσαν: ‘tomorrow might not be here for you’ και ‘the smell of death surrounds you’. Το"What's Your Name"που ανοίγει το άλμπουμ αναφέρεται σ’ ένα καυγά (σ.σ. τι άλλο;) του συγκροτήματος στο bar ενός ξενοδοχείου, που διέλυσαν για να καταλήξουν σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου για να πιούν σαμπάνια! Το "You Got That Right", σύνθεση των Ronnie Van Zant and Steve Gaines μιλάει για τη ζωή στις περιοδείες, το “Honky Tonk Night Time Man”, με το εντυπωσιακό πιάνο σόλο του Powell, σύνθεση του μεγάλου country man Merle Haggart ήταν από τα αγαπημένα τραγούδια του Ronnie και το επαναηχογράφησε με αυτοβιογραφικούς στίχους και με άλλο τίτλο («Jacksonville Kid”), παίρνοντας τον τίτλο του τελευταίου χρονικά τραγουδιού που έγραψε και ηχογράφησε ο μεγάλος ερμηνευτής.
Είχαν καταφέρει το πρωί να γράφουν τα τραγούδια και το απόγευμα της ίδιας ημέρας να το ηχογραφούν! Όταν ο Dowd τελείωσε την παραγωγή, ξανά άκουσαν το τελικό αποτέλεσμα και αποφάσισαν ότι δεν ήταν αυτό που ήθελαν. Έτσι 5 μήνες μετά, μπήκαν στο Studio One στο Doreville και ξανά ηχογράφησαν τα τραγούδια με ελάχιστες διαφορές που ίσως μόνο αυτοί να καταλαβαίνουν, με πιο σημαντική ότι έπαιζαν το "That Smell" πολύ αργά! Τελικά επικράτησε η άποψη να κυκλοφορήσουν τις ηχογραφήσεις του Dowd αλλά με διαφορετική μίξη, αφαιρώντας το όνομα του από τα credits!
 |
| Φωτό με όλο το συγκρότημαακαι φόντο τη φωτιά |
20 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 29177. Ο ΧΡΟΝΟΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ
Το Street Survivors κυκλοφόρησε στις 17 Οκτωβρίου 1977 και την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του, ξεπέρασε το 500.000 αντίτυπα. «Δεν έχει το καινούργιο “Sweet Home Alabama” είχε πει ο Ronnie αλλά είναι ένα καλό άλμπουμ, ότι καλύτερο έχουμε κάνει μέχρι σήμερα».
Η κυκλοφορία του άλμπουμ πήρε μυθικές διαστάσεις αφού μόλις τρεις μέρες μετά την κυκλοφορία του στις 20 Οκτωβρίου 1977, το αεροπλάνο στο οποίο επέβαινε όλο το συγκρότημα, συνετρίβη σε δασική περιοχή του Gillsburg, της Λουιζιάνα, λόγω εξάντλησης καυσίμων. 6 άτομα έχασαν τη ζωή τους, ανάμεσά τους τα εξής μέλη του συγκροτήματος: o ιδρυτής και βασικός τραγουδιστής Ronnie Van Zant, ο κιθαρίστας/τραγουδιστής Steve Gains καθώς και η τραγουδίστρια αδελφή του Cassie Gaines.
Η ειρωνεία ότι τόσο η Cassie, η οποία είχε φοβία με τα αεροπλάνα, όσο και ο αδελφός της και ο Allen (o οποίος επέζησε με τραύματα) είχαν αρχικά αρνηθεί να ταξιδέψουν με αεροπλάνο, αλλά άλλαξαν γνώμη στη συνέχεια (σύμφωνα με τον Rossington οι δύο τελευταίοι ‘πιέστηκαν’ από τον Van Zant να ακολουθήσουν τους υπόλοιπους).
O Rossington παρά τον απερίσκεπτο τρόπο ζωής του και όσα του καταλογίζονταν μέσα από το ‘That smell’ κατάφερε να επιβιώσει με τον Artimus Pyle βαριά τραυματισμένο να διανύει χιλιόμετρα μέσα στο σκοτάδι ανάμεσα στους βάλτους κρατώντας με το ένα του χέρι τη μύτη του που είχε σχεδόν αποκοπεί). Ο Van Zant, από την άλλη, επιβεβαιώθηκε στα λεγόμενά του, ότι θα πεθάνει νέος.
Από την πρώτη στιγμή όλοι μίλησαν για ‘την προφητεία’ του ‘That smell’ που επαληθεύθηκε. Η παραφιλολογία που αναπτύχθηκε ήταν απίστευτη, ενώ άλλη μία ειρωνεία που τροφοδότησε επιπλέον τις δοξασίες ότι το ‘πεπρωμένο φυγείν αδύνατον’, ήταν και το εξώφυλλο του δίσκου που παρουσίαζε το συγκρότημα να προβάλει μέσα από φλόγες. Και με αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκε άλλο ένα κεφάλαιο στη rock’n’roll μυθολογία. Οι εναπομείναντες του συγκροτήματος χρειάστηκαν μακρύ διάστημα για να αναρρώσουν από τα σωματικά και ψυχικά τραύματα του δυστυχήματος, παρότι δεν έκρυψαν ποτέ και μία ανακούφιση που επιτέλους αυτός ο κύκλος της βίας του Ronnie είχε κλείσει.
Σήμερα, στο συγκρότημα των Lynyrd Skynyrd, από τα ιδρυτικά στελέχη, έχει παραμείνει – με πολλά προβλήματα υγείας – μόνο ο Rossington. Το 2015 μίλησε για τις συνέπειες των εξαρτήσεών του και τη σημερινή κατάσταση της υγείας του. Παραδέχτηκε ότι εκείνος προκάλεσε το αυτοκινητιστικό ατύχημα, όμως δεν παραβλέπει ότι το όφελος ήταν μεγάλο αφού “από αυτό βγήκε ένα σπουδαίο τραγούδι!’
ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ
Η ερώτηση που έρχεται στο μυαλό όλων μας είναι «πως θα αντιμετωπίζαμε το Street Survivors αν δεν είχε γίνει το δυστύχημα». Θα το ακούγαμε με την ίδια διάθεση, θα ανακαλύπταμε ένα ένα τα τραγούδια του με την ‘ίδια λογική, θα είμαστε το ίδιο θετικοί απέναντι του; Ερωτήσεις που δεν μπορούν να απαντηθούν, αλλά ας αναλογιστούμε ότι το Street Survivors περιέχει 2 από τα πολλά σπουδαία τραγούδια τους, το “That Smell” και “What’s your name”.
Η συμμετοχή και το παίξιμό του Steve Gaines, χαρακτήρισε τον ήχο του άλμπουμ, κυρίως παιχτικά αλλά και συνθετικά. Μπορεί ο Ronnie Van Zant να δημιουργούσε προβλήματα με τη συμπεριφορά του (κατά τη διάρκεια της One More from the Road Tour -1976, είχε συλληφθεί 5 φορές με την κατηγορία ότι ήταν μεθυσμένος και είχαν ακυρωθεί 9 συναυλίες) αλλά ήταν Η φωνή και Η προσωπικότητα. ΟΙ REMASTERED ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΕΙΣ
Το Gimme Back my Bullets(1976) επανακυκλοφόρησε σε cd/dvd με το cd να έχει 6 bonus τραγούδια (4 live κι από ένα ακουστικό κι ενναλακτική εκτέλεση) αλλά με το dvd να περιέχει τη ζωντανή εμφάνισή τους στην αγγλική τηλεοπτική εκπομπή Old Grey Whistler Test του 1975.
To One More from the Road(1976) επανακυκλοφόρησε κι αυτό σε remastered με πολλά Bonus τραγούδια από την βραδιά στο Fox Theater και τέλος το Street Survivors (1977) επανακυκλοφόρησε σε 2πλή remastered επανέκδοση με το 2ο cd να περιέχει τις αρχικές demo ηχογραφήσεις στο studio και 5 live τραγούδια από το 1977.
Η έκδοση του Street Survivors έχει πολύ ενδιαφέρον αφού περιέχει και τις 2 επίσημες(!)ηχογραφήσεις τους. Την κανονική με παραγωγό τον Tom Dowd που έγινε στο Criteria Studio της Φλοριδα και αυτή που την παραγωγή έκαναν οι ίδιοι στο Studio One του Doraville, 5 μήνες μετά. Αρχικά ήταν της άποψης να χρησιμοποιήσουν τις δικές τους ηχογραφήσεις για την κυκλοφορία του άλμπουμ, οι οποίες είχαν ελάχιστες διαφορές από αυτές του Dowd με πιο σημαντική ότι έπαιζαν το "That Smell" πολύ αργά! Η remastered έκδοση του 2008 στο 2ο cd περιέχει αυτές τις ηχογραφήσεις συν 2 τραγούδια που δεν συμπεριέλαβαν στο άλμπουμ, τα "Georgia Peaches" και "Sweet Little Missy
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
11/4/21
Δημοσίευση σχολίου