Παρόλα αυτά, αν και μπάντα «Β’ εθνικής», με το τέταρτο άλμπουμ τους, Blow my Fuse του 1988, έπαιξαν μπαλίτσα επιπέδου Champions League (άντε Europa League, για να μην ανεβάζουμε τόσο τον πήχη!) και κοίταξαν άνετα στα μάτια πρωτοκλασάτα ονόματα του είδους κοντράροντας με αξιώσεις – όσον αφορά την ποιότητα των συνθέσεων - αρκετά μεγάλα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν εκείνη την περίοδο.
Για να κάνουμε μια γρήγορη ιστορική αναδρομή, οι Kix ιδρύθηκαν το 1977 στο Hagerstown της πολιτείας Maryland των ανατολικών ΗΠΑ και η κλασική τους σύνθεση αποτελούνταν από τους Steve Whiteman (φωνή, φυσαρμόνικα), Ronnie Younkins (κιθάρα), Brian Forsythe (κιθάρα), Donnie Purnell (μπάσο) και Jimmy Chalfant (ντραμς). Η μπάντα απέκτησε συμβόλαιο με την Atlantic Records και το 1981 κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο της, ένα άγουρο ουσιαστικά μίγμα hard/glam/punk rock χωρίς κάποια ιδιαίτερα αξιοσημείωτα κομμάτια, ενώ πιο αποπροσανατολισμένο ήταν το δεύτερο άλμπουμ τους, Cool Kids (1983), ως αποτέλεσμα των πειραματισμών της Atlantic να τους βάλει σε μουσικά καλούπια που θεωρούσε ότι θα απέδιδαν εμπορικά. Η κατάσταση άρχισε λιγάκι να ξεκαθαρίζει και να βελτιώνεται στην τρίτη κυκλοφορία τους, Midnite Dynamite (1985), όταν την παραγωγή ανέλαβε ο γνωστός Beau Hill (συνεργασία ήδη με τους Ratt και αργότερα με τους Warrant, Europe κ.α.) και στα credits των τραγουδιών μπήκαν και εξωτερικοί συνεργάτες (μεταξύ των οποίων και ο Kip Winger σε ένα κομμάτι!).
Ήταν όμως η τέταρτη δουλειά τους που τους εκτόξευσε και τους χάρισε, μετά από σχεδόν μια δεκαετία στο χώρο, αναγνώριση και επιτυχία. To Blow My Fuse κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 1988 και είναι μια πάρα πολύ καλή κυκλοφορία, χαρακτηριστική της συγκεκριμένης εποχής, αλλά, δυστυχώς, σχετικά υποτιμημένη. Η μπάντα παίζει λιτό αλλά πιασάρικο sleaze/hard rock, με σαρκαστικούς, χιουμοριστικούς και με σεξουαλικά υπονοούμενα στίχους, ενώ εμφανείς είναι οι επιρροές από Cheap Trick και AC/DC αλλά και από σύγχρονά τους συγκροτήματα όπως οι Ratt,, οι L.A. Guns ή οι Faster Pussycat.
Ουσιαστική συνεισφορά στην επιτυχία του Blow my Fuse είχε η συνεργασία της μπάντας με εξωτερικούς συνθέτες/τραγουδοποιούς (ή η «επιβολή» της συνεργασίας από την Atlantic..), όπως ο Bob Halligan Jr (συμμετοχή σε κομμάτια των Judas Priest, BOC, Bonfire, KISS), o Taylor Rhodes (Aerosmith– “Cryin’”) και ο John Palumbo, τραγουδιστής του progressive rock συγκροτήματος Crack the Sky, ενώ σημαντική ήταν η ανάληψη της παραγωγής από τον Tom Werman (Ted Nugent, Cheap Trick, Poison, Twisted Sister, BOC, L.A. Guns κ.α.) που χάρισε στο άλμπουμ έναν πολύ καλό και «βρώμικο» ήχο.
Περνώντας στα τραγούδια του άλμπουμ, είναι πραγματικά δύσκολο να καταλήξει κάποιος στο ποια είναι τα καλύτερα, αφού όλα στέκονται σε πολύ υψηλό επίπεδο. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που το άλμπουμ έβγαλε πέντε singles (και τέσσερα video από αυτά) σε σύνολο δέκα τραγουδιών, δηλαδή το μισό άλμπουμ!
Αυτό που ξεχωρίζει βέβαια, από την πρώτη κιόλας ακρόαση, είναι η μπαλάντα “Don‘t close your eyes”, με την καταπληκτική γέφυρα στο μέσον της, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αντίστοιχες μπαλάντες της περιόδου, ίσα ίσα είναι και καλύτερη από πολλές από αυτές. Το συγκεκριμένο κομμάτι κυκλοφόρησε ως τελευταίο single και έφτασε στο Νο 11 του Billboard, αλλά είχε μια ιδιαίτερη ιστορία πριν φτάσει στη θέση αυτή: η Atlantic αρχικά δεν σχεδίαζε καν να το κυκλοφορήσει σε single. Όταν όμως οι Kix περιόδευαν ως support στους Great White, o manager των τελευταίων, Alan Niven, απόρησε που δεν είχε δοθεί στο τραγούδι η προσοχή που του άξιζε και αν και manager άλλης μπάντας, πήρε τηλέφωνο τον τότε πρόεδρο της Atlantic, Doug Morris, ρωτώντας τον αν έχει καταλάβει ότι έχει στα χέρια του ένα τεράστιο hit! M’ αυτόν λοιπόν τον τρόπο κυκλοφόρησε το “Don’t close your eyes” ως single και βίντεο.
H καλύτερη όμως στιγμή του άλμπουμ είναι το “Cold Blood”, πρώτο single του άλμπουμ και τραγούδι προορισμένο για hit και αρκετό airplay, όπως και συνέβη, τόσο στο ραδιόφωνο όσο και στο MTV. To κομμάτι θυμίζει πάρα πολύ το “βρώμικο” sleaze των L.A. Guns, ενώ έχει καταπληκτικό pre-chorus και τέλειο ρεφρέν. Αν και όπως αναφέρθηκε κυκλοφόρησε ως πρώτο single, την μεγάλη του ώθηση που πήρε όταν κυκλοφόρησε σε single το “Don’t close your eyes” που το συμπαρέσυρε στην επιτυχία.
Μεταξύ των δυο προηγούμενων τραγουδιών βρίσκεται το καταπληκτικό “She Dropped me the Bomb” , άλλη μια εμπορική επιτυχία, με riff και φωνητικά να θυμίζουν AC/DC, ενώ μετά το “Cold Blood” έχουμε το αρκετά πιασάρικo «Piece of the Pie” που παραπέμπει σε Poison και οδηγείται από ένα παιχνιδιάρικο riff.
Τα τέσσερα αυτά κομμάτια, μαζί με το δεύτερο του δίσκου, “Get it While it’s hot” (Cheap Trick-meets-Poison), αποτελούν την καρδιά του άλμπουμ χωρίς βέβαια τα υπόλοιπα (“Red Lite,Green Lite,TNT”, “No ring around Rosie”, “Boomerang”, “Blow my Fuse” και το πολύ καλό σπιντάτο “Dirty Boys”) να υπολείπονται, καθώς είναι όλα πολύ καλά hard rock κομμάτια με ιδανική δόση εμπορικότητας που δεν στερεί καθόλου από τη δύναμή τους. Ιδιαίτερη μνεία δε, πρέπει να γίνει στη χρήση της φυσαρμόνικας από τον Whiteman, η οποία εμπλουτίζει αρκετά σημεία των συνθέσεων, ενώ σε ορισμένες από αυτές (“Red Lite,Green Lite,TNT”, “No ring around Rosie”) παίζει και ολόκληρο σόλο είτε μαζί με την κιθάρα ή μόνη της.
Το Blow my Fuse (1989, Νο 46 Αμερική) ενώ 12(!) χρόνια μετά την κυκλοφορία του, το 2000, έγινε πλατινένιο όσον αφορά τις πωλήσεις. Για την προώθησή του, η μπάντα έκανε περίπου 150 εμφανίσεις το χρονικό διάστημα 1988-1990 σε ΗΠΑ, Ιαπωνία και Μεγάλη Βρετανία, παίζοντας support σε σημαντικά ονόματα του είδους.
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Μετά το Blow My Fuse, οι Kix κυκλοφόρησαν το 1991 το αρκετά καλό Hot Wire (No 64) που δεν πήγε όμως καλά εμπορικά (200.000 πωλήσεις), ενώ το 1995 έβγαλαν το Show Business που ήταν εμπορική αποτυχία, κυρίως λόγω εποχής (grunge/alternative). Μοιραία ήταν η διάλυσή τους το 1996, για να επανέλθουν το 2003 και να κυκλοφορήσουν το 2014 το τελευταίο μέχρι στιγμής άλμπουμ τους, Rock your face off, το οποίο έφτασε παραδόξως στη θέση 49 του Billboard (με τα σημερινά δεδομένα πωλήσεων, εννοείται). Στο συγκεκριμένο άλμπουμ εμφανίζονται με την κλασική τους σύνθεση, πλην του μπασίστα και βασικού συνθέτη Donnie Purnell.
 |
| Το οπισθόφυλλο του άλμπουμ |
Στην Ελλάδα, απ’ όσο θυμάμαι, δεν νομίζω να ασχολήθηκε κανείς σοβαρά μαζί τους. Προσωπικά, τους ήξερα σαν όνομα (το οποίο το θεωρούσα και αστείο κιόλας), προφανώς από κάποιο περιοδικό, αλλά ποτέ δεν ασχολήθηκα να ψάξω παραπάνω , ούτε θυμάμαι να είχα ακούσει και κάποιο κομμάτι τους. Μόλις πρόσφατα, με αφορμή την απόφασή μου να γράψω για το συγκεκριμένο άλμπουμ, άκουσα τις δουλειές τους και πραγματικά μετάνιωσα που δεν είχα ασχοληθεί - τουλάχιστον με το Blow my Fuse, μαζί τους τον καιρό που έπρεπε. Βέβαια όσο ζούμε μαθαίνουμε - έστω και με 30+ χρόνια καθυστέρηση – οπότε όσοι δεν έχετε ασχοληθεί με τους Kix δώστε στον εαυτό σας την ευκαιρία να ακούσει το φανταστικό Blow my Fuse ;έστω μέσω youtube ή torrents. Εγώ πάντως το έκανα ήδη παραγγελία στο Amazon και αναμένω για να το τιμήσω όπως προβλέπεται
ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΕΡΒΟΣ
21/4/21
Δισκαρα!!
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν θυμαμαι αν εχουν ηδη αναφερθει , θεωρω μια και πιασαμε τα β' εθνικης ,Signal και Atlantic θεωρω οτι ειχαν δισκαρες . 102 βεβαια ειναι οι δισκαρες απο β΄εθνικης μπαντες αλλα μου ηρθαν 2 . Και παντα η β' κατηγορια δεν αφορα μουσικο ταλεντο, αφορα ισως την συγκυρια που κατι μενει συμπαθες αντι για κλασσικο .
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχουν αναφερθεί, ακόμα
Διαγραφή