To Live in the City of Light (Νο1 Μ.Βρετανία, Νο 96 Αμερική) είναι το πρώτο άλμπουμ στη δισκογραφία των Simple Minds, σε γενικό σύνολο live ηχογραφήσεων, 8. Το μεγαλύτερο μέρος των ηχογραφήσεων του προέρχεται από το 2ήμερο εμφανίσεων τους 12 και 13 Αυγούστου 1986, στο Zenith του Παρισιού, που λέγεται και Πόλη του Φωτός, εξ ου κι ο τίτλος. Στο μυαλό μου πάντα είχα τους Simple Minds σαν ένα συγκρότημα πολύ κοντά στον ήχο των U2, άσε που ορισμένες φορές τους δεν μπορούσα να τους ξεχωρίσω!!! Το Live in the City of Light παρουσιάζει ένα πολύ ζωντανό και κεφάτο συγκρότημα επάνω στη σκηνή(σ.σ. οι δύο ημερομηνίες ήταν οι τελευταίες σε εκείνη την περιοδεία) που παίζει τα περισσότερα του hits του (σ.σ μου λείπει το Glittering Prize, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες). Το κροτάλισμα της κιθάρας του Charles Burchill (σ.σ. αμφιβάλλω αν ξέρει κανείς το όνομά του!) στην εισαγωγή του "Ghostdancing” δείχνει τη διάθεση όλων τους για μια συναυλία γεμάτη ενέργεια. Εξ’άλλου αυτό δεν είναι το ζητούμενο σε μια συναυλία; Η ενέργεια και το καλό set list! Μι α διάθεση που κάθεται στο “Big Sleep” για να ανέβει στα “Waterfront”, “Alive and Kicking” και “Promise you a Miracle”. Τι ξεχώρισα με το πρώτο άκουσμα; Την πολύ καλή δουλειά στον ήχο από τον Bruce Lampcov, που βγάζει προς τα έξω όσο πρέπει κι όπου πρέπει τα όργανα, ειδικά τα ντραμς. Ιδιαίτερη μνεία για τη φωνή του Jim Kerr δεν χρειάζεται, αφού κακά τα ψέματα αυτός είναι η κινητήριος δύναμις τους. Αποθεωτική η ηχογράφηση του "Don’t you forget about me" που είναι το high light σε κάθε συναυλία τους, με τον Kerr να παροτρύνει τον κόσμο να συμμετάσχει, εξ ίσου πολύ καλά τα «Someone, Somewhere” και «Οnce upon a Time». Στα μόνα τραγούδια που βαρέθηκα ήταν τα “Book of brilliant things” και «East of Easter”. Ακούγοντας το ξανά και ξανά, ανακάλυψα το medley “ Love Song/Sun City/Dance to the Music” με το τελευταίο να είναι διασκευή του κλασικού soul hit των Sly and The Family Stones από το 1967, με τη ζωντάνια να το ερμηνεύουν.
Το Live in the City of Light είναι πολύ καλύτερο απ΄ότι φαντάζεσται. Ναι μεν δεν ξεφεύγει από τις studio εκτελέσεις (δεν υπάρχουν σόλο και Live παροξυσμοί!) είναι όμως τόσο Live όσο χρειάζεται, χωρίς να γίνεται κουραστικό. Τα συγκροτήματα αυτής της γενιάς, που τότε τα ονομάζαμε New Wave μπορεί να μην φημιζόντουσαν για τα σόλο τους και τις μαεστρικές live εμφανίσεις τους, είχαν όμως περίσσεια ενέργεια που ακούγεται εύκολα στις live ηχογραφήσεις τους.
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Η πετυχημένη πορεία τους συνεχίστηκε 2 χρόνια αργότερα, με την κυκλοφορία του άλμπουμ Street Fighting Years (Νο1 Μ.Βρετανία, Νο70 Αμερική).
TRIVIA
 |
| Η φωτό από το εσώφυλλο |
To μαύρο εξώφυλλο με το σήμα τους, δίνει βαρύτητα και κύρος, ενώ η φωτογραφία στο εσωτερικό του δεν προέρχονται από τη συναυλία στο Zanith αλλά από την εμφάνισή τους στο Locarno, την ίδια χρονιά.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
5/3/21
Δημοσίευση σχολίου