ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ROCK ΑΛΜΠΟΥΜ ΜΕ ΣΥΝΟΔΕΙΑ ΣΥΜΦΩΝΙΚΗΣ ΟΡΧΗΣΤΡΑΣ

Έχουν περάσει 53 χρόνια από το πετυχημένο πείραμα των Moody Blues στο Days of Future Past κι όμως τα rock συγκροτήματα άργησαν πολύ να πειραματιστούν με τη χρήση Ορχήστρας στη μουσικής τους. Οι πρώτοι που τους ακολούθησαν 2 χρόνια αργότερα και μάλιστα με πρωτοποριακό έργο ήταν οι Deep Purple για να δούμε στα πρόσφατα χρόνια μια σειρά ονομάτων που πειραματίστηκε ηχογραφώντας κυρίως Live τα τραγούδια με τη συνοδεία Συμφωνικής, δίνοντας τους διαφορετική μορφή (ή τέλος πάντων, όσο γινόταν). Οι συντάκτες του Rockmachine.gr διάλεξαν τα Καλύτερα Άλμπουμ Rock Καλλιτεχνών  που ηχογραφήθηκαν με τη συνοδεία Συμφωνικής και σας τα παρουσιάζουμε. Να υπογραμμίσουμε ότι το άρθρο αφορά μόνο άλμπουμ από το χώρο του κλασικού rock και φθάνει μόνο έως τους Metallica.
CHRIS DE BURG – BEAUTIFUL DREAMS
«Είναι το album που πάντα ονειρευόμουν να ηχογραφήσω.  Τα αγαπημένα μου τραγούδια, παλιά κλασικά, αλλά και νέα, ηχογραφημένα ζωντανά στο studio με ορχήστρα και χορωδία». Ένα όνειρο ζωής που ο σπουδαίος Chris De Burgh πραγματοποίησε συνεργαζόμενος με την London Session Orchestra. Δώδεκα τραγούδια σε νέες ενορχηστρώσεις, ντυμένα με τον μανδύα της κλασικής μουσικής, αποκτούν αίγλη και παραμένουν άφθαρτα. Η παραγωγή αψεγάδιαστη και η φωνή του Chris De Burgh καθαρή και δυνατή όπως πάντα. Ο Roy Orbison θα ενθουσιαζόταν με την εκτέλεση του “In dreams”, ενώ ο πλούσιος ήχος και ο ρομαντισμός του “The snows of New York” αιχμαλωτίζουν τον ακροατή. Έντονα συναισθηματικό και καλλιτεχνικά άρτιο το “Beautiful dreams” είναι από τα albums που ξεχωρίζουν.
ΘΟΔΩΡΟΣ ΤΕΡΖΟΠΟΥΛΟΣ
 

ERIC CLAPTON 24 NIGHTS
Τη διετία 1990-1991 ο Eric Clapton έδωσε μια σειρά συναυλιών στο Royal Albert Hall  όπου κάθε βράδυ είχε ένα θέμα με το συγκρότημα που τον συνόδευε να αποτελείται από 4 ακόμα και 9 άτομα(!), ορχήστρα αλλά και blues μουσικούς. Το διπλό άλμπουμ 24 Nights περιλαμβάνει μια ηχητική  καταγραφή εκείνων των ιστορικών όπως εξελίχθηκαν βραδιών, με κάθε πλευρά του δίσκου να είναι αφιερωμένη  στο σχήμα που τον συνόδευε. Η 4η πλευρά του περιέχει 3 ενδεικτικά κομμάτια όπου τον συνοδεύει η Ορχήστρα υπό τη διεύθυνση του Michael Kamen και είναι τα «Bell Bottom Blues"  (καμία σχέση με την πρώτη εκτέλεση των Derek and the Dominoes)" μάλλον αποδυναμώνει τη blues διάσταση του, το Hard Times με πολύ καλό σόλο από τον Clapton όπου η ορχήστρα και η μπάντα δένει αρμονικά και το ορχηστρικό "Edge of Darkness"  που κλείνει το άλμπουμ. Μάλλον άνοστη και αχρείαστη η προσπάθεια να συνδυάσει τα τραγούδια του με ορχήστρα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ

DEEP PURPLE- CONCERTO FOR GROUP AND ORCHESTRA (1969)
Αν κλείσουμε τα μάτια την ώρα που ακούμε το Concerto for Group and Orchestra είναι σαν
να ακούμε το soundtrack μιάς ταινίας εποχής μιάς περιπέτειας επικού χαρακτήρα. Από την
υποβλητική εισαγωγή της ορχήστρας που δραματικά κορυφώνεται στη στιγμή που το
συγκρότημα παίζει τις πρώτες δικές του νότες μέχρι και το ανυπέρβλητο τρίτο μέρος του
έργου η μουσική είναι ένας ηρωικός καμβάς διανθισμένος με groove τζαμαρίσματα, σόλος
για κάθε μέλος του γκρουπ, ρομαντικές μελωδίες, και υπέροχα φωνητικά.
Με ηλικίες από 21 έως 28 χρόνων, το 1969 πριν από 52 ολόκληρα χρόνια, οι Deep Purple
είχαν την αυτοπεποίθηση να σταθούν δίπλα σε μία φημισμένη ορχήστρα την Royal
Philharmonic Orchestra , και να παρουσιάσουν, για πρώτη φορά, σε ζωντανή εμφάνιση,
ένα πειραματικό έργο σύνθεση του Jon Lord για rock συγκρότημα και κλασσική ορχήστρα.
Με τρείς μέρες πρόβες μόνο, στο Royal Albert Hall έναν εικονικό χώρο. Πολλές
πρωτοτυπίες μαζεμένες. Το έκαναν χωρίς να ιδρώσουν. Τώρα αυτό κάτι λέει για τους Deep
Purple έτσι δεν είναι;
Και ας μην ξεχνάμε ότι αυτό το project δημιουργήθηκε μέσα σε ασφυκτικά στενά χρονικά
περιθώρια, ενώ το γκρουπ βρισκόταν σε διαρκείς περιοδείες. Και ενώ δούλευε πάνω το In
Rock στο στούντιο. Ήδη το Speed king και το Child in time ήταν έτοιμα και παρουσιάστηκαν
την ίδια εκείνη βραδιά, μετά από το concerto με την ορχήστρα, μαζί με το Wring that neck.
Αναζητώντας μουσική ταυτότητα οι Purple πριν το ίδιο το κονσέρτο, στα προηγούμενα
άλμπουμς , είχαν δουλέψει πάνω σε ιδέες με κλασσική μουσική και όργανα. Το Anthem και
το April είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Ο διευθυντής της ορχήστρας Sir Malcom Arnold με σπουδαίο συνθετικό έργο ήταν
ιδιαίτερα υποστηρικτικός στην συνεργασία αυτή, και παρενέβη κατευναστικά στις πρόβες
όταν κάποιοι δύσθυμοι μουσικοί της ορχήστρας δεν είδαν με καλό μάτι αυτή την μουσική
συνεύρεση και αντέδρασαν στην «ιεροσυλία».
Το Concerto εκτός από εξαιρετική δουλειά , είναι πολύ σημαντικό για τους Deep Purple για
διάφορους λόγους. Καινοτομία, πειραματισμός, δημοσιότητα (στο τέλος της βραδιάς το
όρθιο κοινό τους χειροκρότησε για 15 λεπτά). Επίσης είναι σημαντικό γιατί ενίσχυσε την
αποφασιστικότητα τους για αλλαγή πλεύσης και στροφής τους στο hard rock, δίνοντας
τέλος σε μία περίοδο αναποφασιστικότητας και έλλειψης κατεύθυνσης, δύο ετών.
Τον Αύγουστο του 1970 το κονσέρτο παίχτηκε ξανά στο Hollywood με την Los Angeles
Philharmonic Orchestra, και τον Σεπτέμβριο παρουσιάστηκε η «συνέχειά» του Gemini Suite, ξανά live με την Orchestra of Light Music Society.
ΚΩΣΤΑΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΑΚΟΣ

DEEP PURPLE - IN CONCERT WITH THE LONDON SYMPHONY ORCHESTRA(2000)
Πρόσφατα, το περίφημο θέατρο Royal Albert Hall έκλεισε 150 χρόνια ζωής με τον κατάλογο των καλλιτεχνών που έχουν περάσει από τη μεγαλοπρεπή σκηνή να είναι τεράστιος. Σπάνια έχει ταυτιστεί καλλιτέχνης με ένα συναυλιακό χώρο όσο οι Deep Puple. Η πρώτη ιστορική συναυλία-πείραμα στο Albert όπως το αποκαλεί ο Ian Gillan, έγινε στις 24 Σεπτεμβρίου 1969 , σηματοδοτώντας την καριέρα τους με τη χρήση της London Symphony Orchestra, συνεργασίας που έμελλε να επαναληφθεί 30χρόνια αργότερα, με τη δέουσα μεγαλοπρέπεια, στον ίδιο χώρο των 6.5000 περίπου θεατών. Στις 25 και 26 Σεπτεμβρίου, 2 sold out βραδιές που είχα την τύχη να παρακολουθήσω , με Δ/ντη Ορχήστρας τον προικισμένο Paul Mann, η θρυλική 5άδα των Deep Purple, ελαφρά αγχωμένοι την πρώτη ημέρας, αλλά σε εξαιρετική φόρμας, με τη συνοδεία special guests, μάς χάρισαν 2 αξέχαστες βραδιές που τα είχαν όλα! Τη λυρική ερμηνεία του Ronnie James Dio σε 2 συνθέσεις του Roger Glover, ειδικά στο “Sitting on a Dream”, τη συναισθηματική ερμηνεία των Miller Anderson και Sam Brown σε 2 προσωπικές συνθέσεις του John Lord, τον Ina Gillan σε 2 rock’n’roll τραγούδια, ο Steve Morse σε ένα δικό του instrumental κομμάτι μαζί με την ποιο jazz εκτέλεση του Wring that Neck από τον Ian Paice. .Όλα αυτά προετοίμασαν το κυρίως πιάτο , δηλαδή τα 3 μέρη του Κοντσέρτου, που ήταν μια πληρέστατη εκτέλεση για να ακολούθησαν 5 κλασικοί ύμνοι σε πλούσιες εκτελέσεις με τη συμμετοχή της LSO. Κερασάκι στην τούρτα, ή καλύτερα στη βραδιά το Smoke on the Water με τους Gillan, Dio να μοιράζονται τα φωνητικά και με όλους τους καλεσμένους επί σκηνής, με το κοινό να τους αποθεώνει.  
ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΤΑΣ ΚΟΛΛΙΟΣ

     
EMERSON LAKE AND PALMER  IN CONCERT (1977)
Πάντα αναρωτιόμουν γιατί έπρεπε να περάσουν τόσα χρόνια  από την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου τους για να ακούσουμε ένα πάντρεμα της μουσικής τους με ορχήστρα. Το 1977 το μεγάλο συγκρότημα του progressive ξεκίνησε μια πρωτοποριακή περιοδεία συναυλιών, με χορωδία και συμφωνική ορχήστρα 65 ανθρώπων, η οποία κόστιζε περίπου 250.000 $ την εβδομάδα και φυσικά τους οδήγησε στη χρεωκοπία. Το In concert ηχογραφήθηκε στις 26 Αυγούστου 1977 στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μόντρεαλ και οφείλω να παραδεχτώ ότι η δουλειά που έχουν κάνει είναι πολύ καλή. Πολύ καλή και σωστή ενσωμάτωση σε συμφωνικές διασκευές ρυθμίσεις χωρίς να χάνεται το βάρος των πλήκτρων του Keith Emerson ή η αίσθηση του βελούδου της φωνής του Lake. Πολύ ευχάριστη η διασκευή του κλασικού πλέον “Peter Gunn” αλλά και το βαρύγδουπό αλλά πολύ ενδιαφέρον "Piano Concerto No. 1" με τα δάκτυλα του Keith Emerson να ‘πετάνε».
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ

LONDON SYMPHONIE ORCHESTRA PLAYS JETHRO TULL A CLASSIC CASE
O David Palmer, συνθέτης, οργανίστας και σαξοφωνίστας (κι από το 2004 σαν Dee Palmer, λόγω αλλαγής φύλλου),  των Jethro Tull είναι υπεύθυνος για μια σειρά άλμπουμ με τη London Symphony Orchestra να διασκευάζει κομμάτια rock συγκροτημάτων, όπως Genesis, Yes, Queen κ.α. To A Classic Case είναι η πρώτη του ηχογράφηση και με το νοσταλγικό εξώφυλλο μάς ενημερώνει ότι η London Symphony Orchetra (LSO) παίζει τη μουσική των Jethro Tull υπό τη διεύθυνση του David Palmer και τη συμμετοχή του Ian Anderson αλλά και των Martin Barre (κιθάρα), David Pegg (μπάσο) και Peter John Vitesse πλήκτρα, δηλαδή της μπάντας των Jethro Tull εκείνη την εποχή (1985). Κατά σειρά τα Locomotive Breath, Thick as a Brick, Elegy και Bouree ταιριάζουν απόλυτα στο κλίμα της Συμφωνικής, ενώ το Fly by Night (από την προσωπική καριέρα του Anderson) ακούγεται σαν πάντρεμα Συμφωνικής με Electro pop, άρτια προσαρμοσμένο! Στη συνέχεια, τα Aqualung, Too old to Rock’n’Roll , Living in the Past και War Child  συνεχίζουν στην απόλυτη ισορροπία Συμφωνικής καιIn Concert with The London Symphony Orchestra ε μόνη εξαίρεση το medley που το φάντασμα του Hooked on Classics πλανάται λόγω του Electro beat! Συνολικά, το αποτέλεσμα είναι πολύ καλό και δεν απευθύνεται μόνο στους οπαδούς των Jethro Tul αλλά και σε ένα ευρύτερο κοινό.
ΕΠΑΜΕΙΝΩΤΑΣ ΚΟΛΛΙΟΣ

METALLICA – S&M (1999) και S&M2 (2020)

Ορμώμενοι από το αντίστοιχο project των Deep Purple, των οποίων ο Lars Ulrich είναι μεγάλος δηλωμένος fan, το ιστορικό Concerto for Group and Orchestra (1969), οι Metallica υπό τη διεύθυνση με τον Kamen επέλεξαν κομμάτια από την δική τους δισκογραφία, που αντλούσε τραγούδια από όλα τα άλμπουμ τους πλην του πρωτόλειου thrash άλμπουμ “Kill ‘Em All”. Το ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ, που ονομάστηκε S&M (από το “Symphony and Metallica”) κυκλοφόρησε την 19η Νοέμβρη του 1999 και πρόκειται για την επίδειξη μίας άλλης πλευράς του συγκροτήματος, των οποίων η τερατώδης επιτυχία από το 1991 και μετά τους επέτρεπε να πειραματιστούν με ό,τι επιθυμούσαν, κυριολεκτικά. Ξεκινώντας με το περίφημο “The Ecstasy of Gold” του Ennio Morricone, που από παλιά άνοιγε τις συναυλίες τους, το set list διατρέχει όλη την δισκογραφία του συγκροτήματος, από το “Ride The Lightning” μέχρι και το “Reload”, ενώ περιέχει και δύο νέα τραγούδια, τα “No Leaf Clover” και “– Human”, για να προσδώσουν και μία επιπλέον αξία στην κυκλοφορία. Το άλμπουμ έφτασε μέχρι το Νο. 2 των αμερικανικών charts, ενώ μέχρι σήμερα έχει πουλήσει πάνω από 8 εκ. αντίτυπα παγκοσμίως, εκ των οποίων 2,5 μόνο στις ΗΠΑ. Στην χώρα μας έγινε πλατινένιο με πωλήσεις άνω των 30 χιλ. κομματιών, ενώ σημειώνεται ότι το S&M κυκλοφόρησε και σε βίντεο, που έκανε επίσης μεγάλη επιτυχία.
Τριάντα χρόνια αργότερα, στην αποφράδα χρονιά του 2020, οι Metallica κυκλοφόρησαν και το sequel του S&M, με τίτλο S&M2. Ηχογραφήθηκε ζωντανά, ξανά στο San Francisco και πάλι σε συνεργασία με την τοπική Συμφωνική Ορχήστρα, την 6η και 8η Σεπτέμβρη του 2019, στο Chase Center, χώρου του οποίου σηματοδότησε και το μεγάλο άνοιγμα. Οι παραστάσεις μαγνητοσκοπήθηκαν και προβλήθηκαν στις αίθουσες περίπου ένα μήνα αργότερα. Την θέση του Kamen ως μαέστρου (που πεθάνε από το 2003 σε ηλικία 55 ετών και ήταν διαγνωσμένος με σκλήρυνση κατά πλάκας από το 1997, πριν την ηχογράφηση του πρώτου “S&M”), κατείχαν οι Edwin Outwater και Michael Tilson Thomas.
Το “S&M2” περιέχει τραγούδια από όλη την δισκογραφία τους (του “(Anesthesia) - Pulling Teeth” από το “Kill ‘Em All” συμπεριλαμβανομένου), όπως εξελίχθηκε και μετά το “Reload”, από τα (λίγα) άλμπουμ που κυκλοφόρησαν, όπως το “St. Anger” (“All Within My Hands”), “Death Magnetic” (“The Day That Never Comes”, “The Unforgiven III”) και “Hardwired...to Self-Destruct” (“Confusion"”, “Moth into Flame”, “Halo On Fire”). Βεβαίως έχει και εκτελέσεις παλιότερων επιτυχιών τους από τα κλασικά άλμπουμ τους, καθώς και το “No Leaf Clover” (από το προηγούμενο “S&M”) σε συμφωνική ενορχήστρωση και δύο κομμάτια κλασικής μουσικής των Σοβιετικών κλασικών συνθετών Sergei Prokofiev και Alexander Mosolov.

Με την κυκλοφορία του τον Αύγουστο του 2020, το S&M2 τα πήγε εξαιρετικά στα charts παγκοσμίως, φτάνοντας στο Νο. 4 του αμερικανικού Billboard (και νο.1 στα επιμέρους charts Top Classical Albums, Top Hard Rock Albums και Top Rock Albums), ενώ στην Βρετανία πήγε στο Νο. 2 (νο.1 στα Rock & Metal Albums). Ο Wayne Isham, που σκηνοθέτησε και την πρώτη οπτική εκδοχή του S&M, επιμελήθηκε την σκηνοθεσία και στο live BluRay του S&M2. Γενικά απέσπασε καλές κριτικές και απέδειξε ότι ακόμα και μετά από τρεις δεκαετίες που ακολούθησαν ένα από τα πιο επιτυχημένα άλμπουμ στην ιστορία της μουσικής, οι Metallica παραμένουν ένα από τα μεγαλύτερα σχήματα στην παγκόσμια μουσική σκηνή
ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΡΑΝΙΔΗΣ
   
PROCOL HARUM  – LIVE IN CONCERT WITH THE EDMONTON SYMPHONY ORCHERSTRA
Η ιστορία θέλει το αγγλικό συγκρότημα να έχει ήδη πίσω του μια δισκογραφία 5(!) studio άλμπουμ και να φθάνει στον Καναδά, και συγκεκριμένα στην Alberta, μόλις μια ημέρα πριν τη συναυλία, με το χρόνο να είναι ελάχιστος για πρόβες και συνεννοήσεις. Και δεν φθάνει αυτό, ο Gary Brooker  τσακώνεται με το διευθυντή ορχήστρας με αποτέλεσμα οι οιωνοί και το κλίμα να γίνεται ακόμα βαρύτερο. Κι όμως, όχι μόνο θα έπαιζαν Live με τη Συμφωνική του Edmonton αλλά θα ηχογραφούσαν για να κυκλοφορήσουν το πρώτο live άλμπουμ τους με ένα πολύ ενδιαφέρον πείραμα. Ο κιθαρίστας Robin Trower έχει αποχωρίσει κι τον έχει αντικαταστήσει ο Dave Ball με τα υπόλοιπα μέλη να είναι οι Chris Copping πλήκτρα, Gary Brooker φωνή, πιάνο, Alan Cartwright μπάσο και B.J. Wilson ντραμς. Τα τραγούδια των Procol Harum δένουν εύκολα με τη ορχήστρα και οι ενορχηστρώσεις δεν χρειαζόντουσαν ιδιαίτερες αλλαγές. Ο Brooker επιμελήθηκε τις καινούργιες ενορχηστρώσεις και μια εβδομάδα πριν πετάξουν για τον Καναδά, πρότειναν στη δισκογραφική εταιρεία τους A&M την ιδέα η συναυλία να μαγνητοφωνηθεί και να κυκλοφορήσει σε άλμπουμ και κασέτα (σ.σ. τότε). Η όλη προετοιμασία δεν έγινε με τον καλύτερο τρόπο αφού οι ενορχηστρώσεις για το τραγούδι "Conquistador" γράφτηκαν στο αεροπλάνο αλλά ήταν τόσο καλή η ερμηνεία του  που κυκλοφόρησε σε single ( Νο 22 Μ.Βρετανία, No 16 Αμερική). Τα υπόλοιπα κομμάτια ακούγονται πιο βαριά και η ορχήστρα πιο μπροστά από το συγκρότημα και η ακρόαση του άλμπουμ πρέπει να γίνει κάτω από «ιδιαίτερες καταστάσεις»γι αυτό και συνίσταται η ακρόασή του σε ακροατές που γνωρίζουν τον ήχο του συγκροτήματος!

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ

KISS – “KISS SYMPHONY: ALIVE IV” (2003)

Tο συγκρότημα πραγματοποίησε μια ειδική συναυλία στην Αυστραλία με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Μελβούρνης, στις 28 Φεβρουαρίου του 2003 και κυκλοφόρησε ως διπλό live album στις 22 Ιουλίου του ίδιου έτους καθώς και σε 3πλό βινύλιο, που τώρα πια κοστίζει πάνω από 500€. Αρχικά, το “Alive IV” προοριζόταν να γιορτάσει την επανένωση της αρχικής σύνθεσης των KISS κι αποδεικνύει ότι το group είναι πρόθυμο να κάνει κάτι για να δημιουργήσει ένα καλό θέαμα για τους οπαδούς του. Το πρώτο “Αlive” έσωσε κυριολεκτικά την καριέρα τους, το δεύτερο επιβεβαίωσε τη θέση τους ως ένα παγκόσμιο super-star συγκρότημα και το τρίτο απέδειξε ότι μπορούσαν να πετύχουν και χωρίς τα δύο πρωτότυπα μέλη και το διάσημο make-up. Έτσι τι μπορεί να προσφέρει ένα τέταρτο ζωντανό album, που να το κάνει διαφορετικό; Έγινε όμως για να γιορτάσουν την 30η επέτειο τους ως συγκρότημα με 30 χρόνια μουσικής, 30 χρόνια περιοδείες, αλλά και 30 χρόνια με ή χωρίς το γνωστό σε όλους μας make-up. Έτσι τελικά οι Paul, Gene, Peter… και Tommy συνεργάστηκαν με 60 μουσικούς της Συμφωνικής Ορχήστρας (βαμμένους κι αυτούς με το γνωστό μακιγιάζ του group), για να καταγράψουν ένα show. Η σύνθεση δεν είναι δυστυχώς η αρχική, o Peter είναι ξανά πάλι πίσω, αλλά από την άλλη ο Ace έχει φύγει. Ο Tommy Thayer (ένας καλός φίλος/ υπάλληλος-κιθαρίστας του Gene), αντικαθιστά τον Ace, προσπαθεί αλλά τι κρίμα.
Η ορχήστρα ταιριάζει τόσο καλά μα τόσο καλά με το group, το album περιέχει μια υπέροχη συλλογή τραγουδιών με εξαιρετικά ορχηστρικά, με ωραία επιλογή υλικού από όλες τις εποχές της καριέρας τους. Ακούστε το θα το λατρέψετε κι είμαι βέβαιος ότι θα ζήσετε απολαυστικά μια ζωντανή εμπειρία από το group, όπου το DVD είναι απαραίτητο. Απολαυστική ζωντανή ηχογράφηση που με εξέπληξε ευχάριστα όταν το άκουσα από το πρώτο κιόλας τραγούδι, πόσο υπέροχος και δυνατός ήταν ο ήχος τους. Σκέφτηκα ότι επρόκειτο να είναι τα ίδια παλιά τραγούδια που έχουμε ακούσει ξανά και ξανά, αλλά εκτός από την ορχήστρα, ένιωσα ότι σε μερικά τραγούδια πρόσθεσαν μερικά νέα μέρη.
Τέλος, είναι μια καλή και φιλότιμη προσπάθεια από τους περισσότερους (ίσως όχι όλους, αλλά από τους περισσότερους), καλλιτέχνες που το δοκιμάζουν (ίσως πάλι, μπορείτε να πείτε ότι οι Metallica, είναι οι καλύτεροι).

ΗΛΙΑΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

YNGWIE MALMSTEEN - CONCERTO SUITE WITH ELECTRIC GUITAR AND ORCHESTRA
Ήταν θέμα χρόνου!... Το κυνήγι της σκιάς του Ritchie Blackmore διέγραψε πλήρη τροχιά, αλλά δεν θα ασχοληθούμε με αυτό το θέμα αφού δεν θα ήταν δίκαιο να αφαιρέσουμε το παραμικρό από το μεγαλείο του Σουηδού μαέστρου. Ο Yngwie Malmsteen είναι ένας μουσικός φαινόμενο και το 1998 με την βοήθεια του φίλου και συναδέλφου του, David Rosenthal, θα συνθέσει και θα μας παρουσιάσει ένα έργο για τον τρόπο που η ηλεκτρική κιθάρα μπορεί να σταθεί δίπλα σε μία ορχήστρα κλασσικών οργάνων. Η προεργασία όσων αφορά την "μετάφραση" των ιδεών του Yngwie πάνω στα πλήκτρα είχε γίνει λίγο νωρίτερα από ακόμα ένα τεράστιο μουσικό, τον αδικοχαμένο Mats Olausson. Δύσκολο και φιλόδοξο έργο που απαιτεί γνώση και ταλέντο, όταν όμως ο λόγος γίνεται για τον Yngwie Johan Malmsteen αυτά θεωρούνται δεδομένα. Έχοντας λοιπόν την μουσική ολοκληρωμένη και αναζητώντας την κατάλληλη κλασσική ορχήστρα, ο Malmsteen θα ταξιδέψει στην Πράγα όπου θα συμπράξει με την Τσεχική Φιλαρμονική υπό την διεύθυνση του Yoel Levi. Η απουσία του κλασσικού ροκ συνόλου δηλαδή των τυμπάνων, του μπάσου και των φωνητικών θα αφήσουν "εκτεθειμένο" τον Σουηδό με τους κλασσικούς επηρεασμούς του και πιο συγκεκριμένα με τον Johan Sebastian Bach και τον Nicolo Pagannini. Το μονόπρακτο της custom - made, yellow white Fender Stratocaster αποτελείται από μακριές παρατεταμένες νότες με δραματικό βιμπράτο, από αρπεζ και από δεξιοτεχνικό ανεβοκατέβασμα στις κλίμακες με πολύ συναίσθημα ταυτόχρονα. Σε ένα μισοτελειωμένο πίνακα από την συμφωνική ορχήστρα, ο Malmsteen θα προσθέσει το χρώμα στις λεπτομέρειες βάζοντας το τέλος στο έργο! Ίσως εκεί να βρίσκεται και το διαφορετικό στοιχείο του δίσκου από άλλους παρόμοιους συμφωνικούς πειραματισμούς μιας και που εδώ η ορχήστρα δεν προσπαθεί να "χωθεί" μέσα στο σύνολο του συγκροτήματος, συνοδεύοντας διακριτικά τα τραγούδια. Η ορχήστρα είναι ο πρωταγωνιστής και ο Yngwie με πανέμορφες μελωδίες και solo γίνεται ένα με αυτήν.
Το concerto για κιθάρα και ορχήστρα αποδόθηκε και ζωντανά στην Ιαπωνία με την New Japan Philharmonic Orchestra και υπάρχει και σχετικό DVD από αυτή την ιστορική στιγμή.
ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
 

DAYS OF FUTURE PASSED – MOODY BLUES
Φιλόδοξο, άψογο, είναι το ξεκίνημα της λαμπρής πορείας των Moody Blues και το αποτέλεσμα της πρώτης απόπειρας για σύμπραξη ενός rock σχήματος με συμφωνική ορχήστρα. Η βαθιά μελωδική φλέβα του Justin Hayward, η μουσική ευφυΐα του John Lodge και η δεξιοτεχνία του Mike Pinder, σε συνδυασμό με το αστείρευτο ταλέντο των Graeme Edge και Ray Thomas  αποτυπώνονται σε μια αυτόνομη καλλιτεχνική πρόταση. Ένα ολοκληρωμένο έντεχνο έργο, που αποτελεί την ηχητική περιγραφή της εξέλιξης μιας ημέρας από την ανατολή έως τη δύση του ήλιου και τη νύχτα που τη διαδέχεται. Τραγούδια που αρχικά είχαν τη μορφή απλών pop συνθέσεων, αλλά μεταμορφώθηκαν σε αριστουργήματα χάρη σ τις ενορχηστρώσεις του Peter Knight και της London Festival Orchestra. Τα ορχηστρικά μέρη εμπλουτίζουν τον ήχο και λειτουργούν σα γέφυρα ανάμεσα σε τραγούδια, όπως τα: “Nights In White Satin” και “Tuesday Afternoon”. Είναι τα  δυο κομμάτια που ξεχωρίζουν, προσδίδουν αίγλη και νέα διάσταση στην έννοια της pop μουσικής και αποτελούν τη βάση για όλα τα albums του ορχηστρικού rock που κυκλοφόρησαν τα επόμενα χρόνια. Ριζοσπαστικό, επαναστατικό, ανανεωτικό και ιδιαίτερο το “Days of future passed”, με τις στοιχειωμένες μελωδίες και την ψυχεδελική του αύρα θα αποτελεί αιώνιο σύμβολο ποιοτικής μουσικής.
ΘΟΔΩΡΟΣ ΤΕΡΖΟΠΟΥΛΟΣ

 

SCORPIONS – MOMENT OF GLORY
Το αποτέλεσμα της συνεργασίας δυο κορυφαίων. Η δύναμη της μουσικής των Scorpions παίρνει επιβλητικές διαστάσεις και συχνά ολοκληρώνεται με τη συνδρομή της Berliner Philarmoniker. Εντυπωσιακές ενορχηστρώσεις, πλούσια ηχοχρώματα δένουν αρμονικά με την άγρια ομορφιά των αριστουργημάτων που έχουν γράψει οι Scorpions. Οι καλύτερες στιγμές του “Moment of glory” είναι εκείνες στις οποίες η διάθεση για πειραματισμό υπερισχύει εκείνης που αποσκοπεί στην συμβατική και πιο εκλογικευμένη εκτέλεση των κομματιών. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο το “Hurricane 2000” ξεχωρίζει και αποτελεί σημείο αναφοράς για όλα τα συγκροτήματα που ηχογραφούν παρόμοια albums. Αψεγάδιαστη παραγωγή και εντυπωσιακή η προσαρμογή του συγκροτήματος στις απαιτήσεις της συνεργασίας με  συμφωνική ορχήστρα. Μελανό σημείο η απουσία του Uli Jon Roth, αλλά και το επιεικώς μέτριο εξώφυλλο. Το Moment of glory ανανέωσε τον ήχο των Scorpions και μας παρουσίασε μια άλλη διάσταση της μουσικής τους.
ΘΟΔΩΡΟΣ ΤΕΡΖΟΠΟΥΛΟΣ

PARADISE LOST – SYMPHONY FOR THE LOST

Θέλω εξαρχής να είμαι ξεκάθαρος. Βλέπω με επιφύλαξη - στην καλύτερη περίπτωση - συνεργασίες καλλιτεχνών της rock & metal μουσικής με κλασικές ορχήστρες. Θεωρώ πραγματικά ότι ελάχιστες τέτοιες συνεργασίες έχουν λόγο ύπαρξης πέρα από την ανάγκη συγκροτημάτων να ανταποκριθούν παροδικές μόδες. Έχοντας κυκλοφορήσει το πολύ καλό live The Anatomy of Melancholy  (2008) οι Paradise Lost θα αποφύγουν να επαναλάβουν πλήρως τον εαυτό τους ηχογραφώντας μια ακόμα live εμφάνισή τους. Ακολουθώντας τα βήματα των Anathema το συγκρότημα θα εμφανιστεί τον Σεπτέμβριο του 2014 στο αρχαίο ρωμαϊκό θέατρο της Φιλιππούπολης στην Βουλγαρία με την συνοδεία της συμφωνικής ορχήστρας του Plovdiv και την χορωδία του Rodna Pesen.
Η ηχογράφηση μιας ζωντανής εμφάνισης είναι από μόνη της ένα δύσκολο εγχείρημα. Αν προσθέσουμε την παρουσία ορχήστρας και το ότι ο χώρος διεξαγωγής ήταν ένα αρχαίο θέατρο, η ακουστική του οποίου δεν είναι διαμορφωμένη για metal events, αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς την δυσκολία του έργου. Η εμφάνιση περιλάμβανε ένα μέρος με την συνοδεία της συμφωνικής και ένα μόνο με το συγκρότημα πάνω στην σκηνή. Στο πλαίσιο του άρθρου αυτού θα μείνουμε στο πρώτο μέρος του set.
Αν και το εγχείρημα live σύμπραξης με συμφωνική δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας – το έχουν επιχειρήσει μεταξύ άλλων οι Metallica, οι Dream Theater, οι Kiss με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία- θα έλεγε κανείς ότι η μουσική των Paradise Lost και η σκοτεινή ατμόσφαιρα ορισμένων συνθέσεων τους αναδεικνύεται και αποκτά μεγαλύτερο βάθος.
To setlist έχει βασιστεί στις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες group, ενώ για το κλείσιμο μας επιφυλάσσουν μια πραγματικά μεγαλειώδη εκτέλεση του Gothic – πραγματικά δεν μπορούσα να φανταστώ τέτοια εκτέλεση! Εκτελεστικά το συγκρότημα βρίσκεται σε άψογη κατάσταση με τα φωνητικά του Holmes σε πολύ καλό επίπεδο επίσης. Η συμφωνική και η χορωδία χρησιμοποιούνται με σύνεση και τα αποτελέσματα αυτής της «μουσικής συμβίωσης» είναι εντυπωσιακά!
Στο δεύτερο μέρος της εμφάνισης υπάρχουν μεγάλες επιτυχίες του group όπως τα Erased, Say just words, True Belief, As I Die κ.α. Αυτή είναι και η αχίλλειος πτέρνα του album – πόσο άδικο να μην αποδίδονται αυτά τα κομμάτια σε προσαρμοσμένες ενορχηστρώσεις με την συνοδεία συμφωνικής!!! Πώς θα ακουγόταν άραγε μια τέτοια εκδοχή του Failure Forever ή του Embers Fire, που δεν περιλαμβάνονται καν στο άλμπουμ; Σε κάθε περίπτωση όμως το εγχείρημα ήταν σίγουρα επιτυχημένο… Υπομονή ως την επόμενη φορά!
Τέλος στα συν του θα πρέπει προσμετρήσουμε την θερμή συμμετοχή του κοινού αλλά και την πολύ προσεγμένη κυκλοφορία της Century Media με DVD και στην έκδοση του βινυλίου, ένθετο με φωτογραφικό υλικό από την εμφάνιση και καταπληκτικό artwork.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΟΥΓΚΡΑΝΗΣ



  28/3/21


 

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος