Η αλήθεια είναι ότι οι PC 69 δεν απέκτησαν ποτέ το status του μεγάλου συγκροτήματος ούτε έφεραν κάτι το διαφορετικό στο hard rock που δεν είχε ξαναπαιχτεί. Παρόλα αυτά, τα τρία πρώτα άλμπουμ τους (S/T, One size fits all, Games people play), στα οποία τραγουδούσε και συμμετείχε σε μεγάλο βαθμό συνθετικά ο Andi Deris, είναι πολύ καλά δείγματα κεντροευρωπαϊκού μελωδικού hard rock της τότε εποχής και αξίζει να τα ακούσει κάποιος και, γιατί όχι, να τα αποκτήσει. Ιδιαίτερα, μάλιστα, το One size fits all που έκανε τη μεγαλύτερη επιτυχία και το οποίο θα δούμε πιο αναλυτικά στο παρόν άρθρο.
Για την ιστορία, οι Pink Cream 69 σχηματίστηκαν το 1987 στην Καρλσρούη της (τότε) Δυτικής Γερμανίας από τους Andi (Andreas) Deris (φωνή), Alfred Koffler (κιθάρες), Kosta Zafiriou (ντραμς) – ομογενής με ελβετική όμως και όχι γερμανική υπηκοότητα και Dennis Ward (μπάσο). Ένα χρόνο μετά, κέρδισαν έναν διαγωνισμό του γερμανικού Metal Hammer για το καλύτερο πρωτοεμφανιζόμενο συγκρότημα, με το έπαθλο να είναι ένα συμβόλαιο με την πολυεθνική Epic (θυγατρική της CBS). Το γεγονός αυτό τους έδωσε τη δυνατότητα να κυκλοφορήσουν το 1989, σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα από τη δημιουργία τους, το ομώνυμο ντεμπούτο τους, το οποίο κινούνταν στο χώρο του hair metal/μελωδικού hard rock των 80’s, επηρεασμένο από τα κλασικά αμερικανικά συγκροτήματα του είδους. Το άλμπουμ πήγε αρκετά καλά στη Γερμανία, στις γύρω κεντροευρωπαϊκές χώρες και την Σκανδιναβία και έτσι μπόρεσαν να κάνουν στο διάστημα 1989-1990, 81 εμφανίσεις στις περιοχές αυτές συν μία στη Νέα Υόρκη.
Ήταν όμως το δεύτερο άλμπουμ τους, One size fits all, που τους έδωσε μεγαλύτερη ώθηση και τους καθιέρωσε ως ένα, μεσαίου βεληνεκούς μεν, ποιοτικό δε συγκρότημα, πάντα όμως στα όρια της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, εκεί που χτυπούσε άλλωστε η καρδιά του hard rock/metal εκείνη την εποχή.
Το άλμπουμ κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 1991 και βρίσκει τους PC 69 πιο ώριμους συνθετικά. Τα πιο χαλαρά, party rock στοιχεία του ντεμπούτου, εδώ έχουν μειωθεί σημαντικά και είναι φανερή η στροφή προς τον πιο καθαρό hard rock ήχο ενώ, επίσης, μπορεί να διακρίνει κανείς και λίγα ψήγματα power metal γερμανικής σχολής. Τα φωνητικά του Deris είναι σε πολύ καλό επίπεδο, μια ιδανική μίξη μελωδίας και δύναμης, ενώ αξιοσημείωτη είναι η κιθαριστική δουλειά του Koffler, τόσο στα riffs και hooks, όσο και στα σόλο. Φυσικά το rhythm section δεν υπολείπεται, με τους Zafiriou και Ward να κρατάνε τη μπάντα σφιχτοδεμένη.
Από τα κομμάτια του άλμπουμ, τρία έχουν ακουστεί περισσότερο και αυτά είναι τα “Talk to the moon”, “Ballerina”και “Where the eagle learns to fly”. Το πρώτο είναι ένα mid-tempo, σκοτεινό τραγούδι, με ένα αργόσυρτο ρυθμό και riff να το οδηγεί, ένα πολύ ωραίο και μελωδικό ρεφρέν και στίχους που αναφέρονται στην έλλειψη ανταπόκρισης μέσα σε μια σχέση.
Το δεύτερο, το “Ballerina”, που αποτέλεσε και πρώτο single του άλμπουμ, είναι μια από τις δυο μπαλάντες του δίσκου και ίσως η περισσότερο γνωστή σύνθεσή τους και δικαίως άλλωστε, καθώς είναι ένα ιδιαίτερα πιασάρικο και εμπορικό κομμάτι χωρίς να είναι όμως και γλυκανάλατο, όπως πολλές από τις μπαλάντες του είδους.
Αν τη θέση του πιο γνωστού τραγουδιού των PC 69 κατέχει το “Ballerina”, τότε το “Where the eagle learns to fly”, η άλλη μπαλάντα του άλμπουμ, κατέχει άνετα τη θέση του δεύτερου πιο γνωστού (αν και άνετα θα εναλλάσσονταν). Φοβερή σύνθεση, καταπληκτική μελωδία και στίχοι για τους αδικημένους και ξεχασμένους του κόσμου. Το συγκεκριμένο κομμάτι , μάλιστα, γραμμένο εξ ολοκλήρου από τον Deris, εμφανιζόταν κάποιες φορές και στο setlist των Helloween όταν αυτός πήρε τη θέση του τραγουδιστή τους το 1994.
Το άλμπουμ δεν εξαντλείται βέβαια στα παραπάνω τρία τραγούδια αλλά έχει άλλες τόσες και περισσότερες αξιόλογες συνθέσεις. Το εναρκτήριο “Livin’ my life for you” είναι μια δυναμική και μελωδική hard rock σύνθεση με πολυφωνικό ρεφρέν, ενώ το “Hell’s gone crazy”είναι ουσιαστικά ένα βαρβάτο speed metal κομμάτι, με διπλό μπάσο και ιδιαίτερο μελωδικό lick, που ανεβάζει άνετα την αδρεναλίνη. Ακολουθεί το“Do you like it like that” που κλείνει το πρώτο μισό του δίσκου, δεύτερο single του άλμπουμ και ένα ιδιαίτερο, μέτριας ταχύτητας κομμάτι, με synths να υποστηρίζουν τις μελωδικές γραμμές του Koffler στην κιθάρα και τα φωνητικά του Derisνα το οδηγούν. Ιδιαίτερη σύνθεση που σε κερδίζει όμως μετά από 2-3 ακροάσεις.
Τα δυο επόμενα τραγούδια είναι, κατά τη γνώμη μου, από τα κορυφαία του άλμπουμ, αν και κινούνται περισσότερο στο καθαρόαιμο hard rock/heavy metal χώρο και είναι αυτά που εμπεριέχουν και τα power metal στοιχεία που ανέφερα στην αρχή. Πρόκειται για το “Signs of Danger”, ένα γρήγορο κομμάτι στα χνάρια του “Hell’s gone crazy”,αλλά μερικά σκαλιά ανώτερο και με ένα σόλο που θερίζει και το “Stray Kid”, με χαμηλωμένη την ταχύτητα μεν αλλά εξίσου δυνατό και με ακόμα καλύτερο και πιο μελωδικό σόλο από το “Signs..”. Ανάμεσα στα δυο αυτά κομμάτια βρίσκεται το “Walkin’ out to heaven”, ένα αρκετά ενδιαφέρον κομμάτι, χτισμένο πάνω σε ένα μεσαίας ταχύτητας riff, ενώ το τελευταίο τραγούδι του άλμπουμ είναι το “Piggy Back Bitch”, ίσως το μόνο αδιάφορο και με μάλλον γελοίο τίτλο, το οποίο περνάει απαρατήρητο. Τέλος , στο CD Format, περιέχεται επιπλέον, το “We taught the Children”, το οποίο είναι πολύ καλό, σε στυλ ημι-μπαλάντας και θα του άξιζε να βρίσκεται στη θέση του “Piggy…”, στην αρχική λίστα τραγουδιών.
Με την κυκλοφορία του One size Fits All, οι Pink Cream 69 έκαναν μια σημαντική - για το μέγεθός τους – επιτυχία, ακούστηκαν αρκετά στην Ευρώπη και απέκτησαν αρκετούς οπαδούς και στην Ιαπωνία. Για την προώθησή του έδωσαν 64 συναυλίες (όλες στην Ευρώπη πλην μίας στην Αγγλία και πέντε στην Ιαπωνία), σημαντικός αριθμός εκείνη την εποχή (1991-1992) για ένα συγκρότημα με δυο μόνο άλμπουμ και μουσική που κινούταν στο χώρο του μελωδικού hardrock, το οποίο ήδη έμπαινε σε παρακμή (σε εγκατάλειψη καλύτερα).Αυτό ήταν και το απώτατο σημείο δημοτικότητας που έφτασε η μπάντα, καθώς με την έλευση του grunge/alternative, οι μουσικές τάσεις στο εμπορικό rock/hardrock άλλαξαν και σχήματα αυτού του ήχου δεν είχαν πλέον ιδιαίτερη ανταπόκριση.
Πάντως, και για να επανέλθω σε αυτό που έγραψα στην αρχή, οι PC 69 έμειναν τελικά στη συνείδηση των hard rock/metal οπαδών ως “το συγκρότημα όπου συμμετείχε ο Deris πριν πάει στους Helloween”, περιορίζοντας την ενασχόληση μαζί τους κυρίως στις τρείς πρώτες τους κυκλοφορίες, γεγονός που ίσως αποτέλεσε τροχοπέδη για μια καλύτερη ίσως μουσική πορεία, όσο καλά κι αν ήταν τα μετέπειτα άλμπουμ τους.
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
To 1993 κυκλοφόρησαν το αρκετά καλό “Games People Play”, που όμως δεν ακούστηκε πολύ λόγω των γνωστών ανακατατάξεων στο μουσικό τοπίο.
Την ίδια χρονιά, ο Andi Deris έκανε την κίνηση-λαχείο και δέχτηκε να αναλάβει τα φωνητικά στους Helloween, οι οποίοι βρίσκονταν σε αποσύνθεση μετά την αποτυχία του αποπροσανατολισμένου άλμπουμ τους Chameleon και την φυγή του Michael Kiske και του ντράμερ Ingo Schwichtenberg.
Μετά τη αποχώρηση του Deris, ήταν οι Pink Cream 69 που βρέθηκαν σε κρίση καθώς έχασαν τον βασικό τους συνθέτη και ιδρυτικό μέλος. Στη θέση του ήρθε ο βρετανός David Readman, αλλά μέχρι να ξαναβρούν το βηματισμό τους, υπέπεσαν και αυτοί στο λάθος να κυκλοφορήσουν ένα άλμπουμ σε ψιλο-alternative στυλ, το Change (1995).
Από κει και έπειτα επανήλθαν στο hard rockστυλ βγάζοντας μέχρι το 2017 άλλα οκτώ άλμπουμ τα οποία κινούνταν προοδευτικά σε πιο heavy/power φόρμες και όχι στο στυλ των τριών πρώτων.
Πλέον, στους PC 69 έχει μείνει μόνο ο Koffler από την αρχική σύνθεση. Ο ντράμερ Zafiriou αποχώρησε το 2012 και σταμάτησε να ασχολείται με τα τύμπανα το 2016, ενώ ο Ward αποχώρησε το 2019 διαφωνώντας με την αδράνεια της μπάντας όσον αφορά τις live εμφανίσεις.
 |
| Tο οπισθόφυλλο του cd |
TRIVIA
- Οι PinkCream 69 έχουν εμφανιστεί στην Ελλάδα μόνο μια φορά, στις 10/9/2005, στο Club 22 στην Αθήνα
- Για την προέλευση του - πραγματικά γελοίου - ονόματός τους υπάρχουν διάφορες εκδοχές. Αναφέρω τρείς: 1) Προέρχεται από το όνομα κάποιας σαμπάνιας ή ποτού, 2) είναι μια σύνθεση του έτους 1969 και των Pink Floyd και Cream, 3) Αναφέρεται στις εκκρίσεις του γυναικείου γεννητικού οργάνου και στο χρώμα που έχει εσωτερικά, σε συνδυασμό με την γνωστή στάση στο σεξ (!).
- Οι Denis Ward και Kostas Zafiriou έχουν παίξει μαζί στους Place Vendome, μια μπάντα δημιούργημα της Frontiers, στην οποία τραγουδούσε ο Michael Kiske, στους Unisonic, ένα heavy/power σχήμα με τραγουδιστή πάλι τον Michael Kiske και κιθαρίστα τον Kai Hansen (πρώην και νυν Helloween+Gamma Ray) και στο ομώνυμο άλμπουμ του DC Cooper του 1999. Ο καθένας ξεχωριστά έχει συμμετάσχει επίσης σε αρκετά άλμπουμ γνωστών metal συγκροτημάτων, είτε παράλληλα με τη συμμετοχή τους στους Pink Cream 69 είτε αφού αποχώρησαν.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΕΡΒΟΣ
31/3/21
Δημοσίευση σχολίου