Φέτοs το φθινόπωρο συμπληρώνονται 30 χρόνια απ την πολυαναμενόμενη πρώτη συναυλία των Deep Purple στην Ελλάδα. ήταν Σεπτέμβριοs του 1991 όταν στο γήπεδο του Παναθηναϊκού στη Λεωφ. Αλεξάνδραs έγινε το αδιαχώρητο απ τουs πολυπληθείs οπαδούs τηs υπερδημοφιλούs στην Ελλάδα μπάνταs, διψασμένοι να δουν και να ακούσουν ζωντανά το μεγαλύτερο hard rock συγκρότημα του πλανήτη! η συναυλία έγινε στα πλαίσια τηs περιοδείαs για τη προώθηση του album Slaves and Masters με τραγουδιστή τον αμερικάνο - ex Rainbow - Joe Lynn Turner, για μία και μοναδική φορά στιs τάξειs των Purple. σκόπιμα έγραψα αυτόν το πρόλογο για να τον συνδέσω με το θέμα που ακολουθεί.. διότι το εισαγωγικό riff του "Burn" απ τη Stratocaster του Blackmore πυροδότησε τη πιό κατάλληλη προθέρμανση για το πανδαιμόνιο που θα ακολουθούσε.. ήμουν φυσικά εκεί με το κολλητό μου το Μιχάλη, και θυμάμαι ακόμα τον Ritchie στα δεξιά τηs σκηνήs όπωs βλέπουμε (stage left δηλαδή) με βυσινί πουκάμισο με κρόσια στα μανίκια, αλα Hendrix στο Woodstock! δεν θα μπορούσα να σκεφτώ καλύτερη έναρξη συναυλίαs! είναι το κομμάτι δυναμίτηs που ανοίγει τον ομώνυμο δίσκο του 1974. πριν όμωs φτάσουμε στο album αυτό καθ αυτό, είναι χρήσιμη μιά αναδρομή στα γεγονότα που προηγήθηκαν. οι ήδη ταραγμένεs σχέσειs Gillan - Blackmore απ την εποχή του Fireball έφτασαν σε τεντωμένο σκοινί, και χειροτέρεψαν μετά το Who do we think we are. τα αίτια γι αυτή τη σκληρή αντιπαράθεση είναι λίγο πολύ γνωστά στουs φίλουs τηs μπάνταs. ...o καθέναs διεκδικούσε για τον εαυτό του αρχηγικό ρόλο και να έχει το πρώτο λόγο στιs αποφάσειs, στην επιλογή των τραγουδιών και γενικά στο μουσικό ύφοs τηs μπάνταs.. αλλά όπωs λέει ο Roger Glover, "no matter how good musician you are, nobody is above the band!" απ τη μία ο εριστικόs-ιδιόρρυθμοs χαρακτήραs του Ritchie που ήθελε να επιβάλλει τη γνώμη του και τιs μουσικέs ιδέεs του, απ την άλλη η ανυποχώρητη - εγωιστική συμπεριφορά του Gillan να καθορίζει και να ελέγχει τα πράγματα, συν τον διασπαστικό, μέχρι και καταστροφικό ρόλο του management, φτάσαμε σε αδιέξοδο, με αποτέλεσμα την αποχώρηση των Gillan και Glover! σημ. αυτή ήταν η πρώτη μάχη.. η οριστική πολεμική σύγκρουση μεταξύ τουs συνέβη το 1993 όταν ο Blackmore μετά από συναυλία στο Ελσίνκι, έφυγε και τουs άφησε ξεκρέμαστουs να ψάχνουν για κιθαρίστα...τραγικέs καταστάσειs!
Κανείs τότε δεν μπορούσε να προβλέψει ποιά θα ήταν η επόμενη μέρα για τουs Πατριάρχεs του classic-hard rock που βρίσκονταν στο απόγειο τηs καριέραs τουs.. ο μουσικόs τύποs τηs εποχήs και οι φήμεs οργίαζαν πωs θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι απίθανο να αντικατασταθούν δύο βασικά μέλη του μέγιστου group με ισοδύναμηs κατάρτισηs και ικανότηταs μουσικούs που να μπορούν να σταθούν αξιόπιστα στο ύψοs των περιστάσεων... κι αυτό το "ύψοs" των Deep Purple, ειδικά εκείνη την περίοδο ήταν κυριολεκτικά δυσθεώρητο! κι όμωs η λύση βρέθηκε σχετικά σύντομα... έναs άγνωστοs 22άχρονοs ανταποκρίθηκε σε μιά αγγελία τηs "Melody Maker" για τη θέση του τραγουδιστή και παρουσιάστηκε για audition... τον ανέλαβε ο Jon Lord, όπου για πολλέs ώρεs τον "ξετίναξε" στο studio παίζονταs κάθε πιθανό είδοs μουσικήs που μπορούσε να σκεφτεί... ο άπειροs νεαρόs - που πήγε με δέοs και σεβασμό αλλά και αποφασισμένοs να κερδίσει τη πολυπόθητη θέση - τα κατάφερε πολύ καλά! ήταν ο David Coverdale που πέρασε τιs "εξετάσειs" πανηγυρικά, και λόγω αυτού του γεγονότοs απογειώθηκε η καριέρα του και άλλαξε όλη του η ζωή! όπωs λέει ο ίδιοs,"Deep Purple was a music university to me", και είναι αιωνίωs ευγνώμων στον Jon Lord που πίστεψε σ αυτόν! για τη θέση του μπασίστα επελέγη ομόφωνα ο επίσηs 22άχρονοs Glenn Hughes - μέλοs των Trapeze - τον οποίο "κατασκόπευαν" συχνά οι Lord και Blackmore εκεί που εμφανιζόταν, ώσπου μετά απ τιs σχετικέs πρόβεs να ενταχθεί στουs Deep Purple.. μόνο που αυτόs διέθετε κι ένα συγκριτικό πλεονέκτημα.. μπορούσε να τραγουδήσει, και μάλιστα πολύ καλά με τη φωνάρα υψηλών προδιαγραφών που διέθετε.. ζήτησε μάλιστα να γίνει αυτόs o lead singer του group αλλά αυτό δεν συνέβη, διότι είχαν ήδη προβάρει τον Coverdale και είχε πάρει το πράσινο φωs.. εκτόs αυτού ήθελαν να διατηρήσουν το πενταμελέs σχήμα! μ αυτή τη νέα σύνθεση λοιπόν ξεκίνησε το Deep Purple - Mark III και άρχισε να κυοφορείται το όγδοο studio album τουs, "Burn". ηχογραφήθηκε στο Μοντρέ τηs Ελβετίαs στα τέλη του 1973 με το Rolling Stones Mobile studio (όπωs και το "Machine Head") σε παραγωγή δική τουs και κυκλοφόρησε το Φεβρουάριο του 1974.
Έτυχε δε θριαμβευτικήs υποδοχήs και μπήκε στο Top-10 σε πολλέs χώρεs του κόσμου, ενώ ακολούθησε μεγάλη περιοδεία στην Αμερική.
Πίσω στο ομώνυμο κομμάτι "Burn" λοιπόν.. σαρωτικό σαν ανεμοστρόβιλοs σε δύναμη και ενέργεια δεν σ αφήνει να πάρειs ανάσα, ενώ το ιλιγγιώδεs παίξιμο του Ian Paice σου θυμίζει οτι ο άνθρωποs - μετρονόμοs δεν συνοδεύει απλά ρυθμικά το κομμάτι, αλλά οτι σολάρει ακατάπαυστα καθ' όλη τη διάρκεια του τραγουδιού! οι φωνέs των Coverdale και Hughes, αν και διαφορετικήs χροιάs εύρουs και ηχοχρώματοs, αλληλοδιαδέχονται η μία την άλλη στα κουπλέ και στο ρεφρέν, ενώ τα μαγευτικά solo κιθάραs του τεράστιου Ritchie Blackmore με την απαράμιλλη τεχνική του δεινότητα και αυτοσχεδιαστική φαντασία, και οι οργανικέs πινελιέs του "δάσκαλου" Jon Lord στο hammond προσθέτουν το κερασάκι στην εξάλεπτη τούρτα ενόs απ τουs πιό συναρπαστικούs και χιλιοακουσμένουs hard rock ύμνουs που έχουν γραφτεί ποτέ! οι τόνοι χαμηλώνουν λίγο στο "Might just take your life" που ακολουθεί, ένα mid tempo οργανικό κυρίωs κομμάτι, που τον κύριο λόγο έχουν τα πλήκτρα του μέγιστου Jon Lord, που είναι απ τουs πρώτουs μουσικούs που καθιέρωσε ήδη απ το 1968 τον επιβλητικό ήχο του hammond στη ροκ μουσική για να προσδίδει όγκο και μεγαλοπρέπεια αλλά και να γλυκαίνει τιs σκληρέs κιθαριστικέs συγχορδίεs, και όντωs η συνεισφορά του σ αυτό είναι ανεκτίμητη! η επιβλητική "μπετοβενιακή" εισαγωγή μαs το αποδεικνύει. οι Coverdale και Hughes εναλλάσονται διαδοχικά στα φωνητικά μέρη, ξεχωριστά αλλά και συνδυαστικά, η δε χημεία τουs σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο έδεσε τέλεια, σαν τη σάλτσα παλιάs νοικοκυράs.. έκτοτε παραμένουν έωs σήμερα αγαπημένοι φίλοι! συμμετέχουν και οι δύο σε όλα τα κομμάτια (εκτόs του "Mistreated" που ανέλαβε ωs αποκλειστική "εργολαβία" ο Coverdale). στη συνέχεια μαs περιμένει το "Lay down stay down" ένα γρήγορο "ροκενρολίζον" κεφάτο κομμάτι, όπου ο σε δαιμονιώδη φόρμα Ian Paice μαs αποκαλύπτει για άλλη μιά φορά με το θεαματικό του παίξιμο οτι δεν κατέχει άδικα το τίτλο του κορυφαίου drummer τηs rock, μοιραζόμενοs βέβαια το θρόνο με τον πρόωρα αδικοχαμένο John Bohnam των Led Zeppelin. o ιδιοφυήs αλλά απρόσιτοs Ritchie Blackmore, παρ όλα αυτά πηγή έμπνευσηs και επιρροήs για χιλιάδεs κιθαρίστεs, στο δικό του κιθαριστικό χορό σολάρει με την αγαπημένη του λευκή Fender Stratocaster με ακρίβεια νευροχειρούργου. και δεν μπορείs να μην θαυμάσειs τη μοναδική προσωπική του τεχνική που ανέπτυξε με τα χρόνια, αλλά περισσότερο χάρη στη δική του εξοντωτική εξάσκηση παρά στα μαθήματα που πήρε όταν φοιτούσε στο μουσικό κολλέγιο.. δεν ήταν ιδιαίτερα επίδεκτοs μαθήσεωs, πιό μελετηρόs (και καλό παιδί) υπήρξε ο Jimmy Page, σύμφωνα με δηλώσειs του ίδιου του Ritchie.. σχεδόν αυτοδίδακτοs αλλά ευρηματικόs ταχύτατοs και ερωτευμένοs με τη κιθάρα του, έγινε Αυτόs!
 |
| Διαφήμιση του άλμπουμ για την αμερικάνικη αγορά |
άρα τίποτα δεν είναι όπωs φαίνεται... (συμβαίνουν αυτά.. μην ξεχνάμε οτι κι ο Αινστάιν ήταν μέτριοs μαθητήs!) καταλυτικόs πρωταγωνιστήs σε κάθε δίσκο των Deep Purple συνθετικά και εκτελεστικά.. κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του "Burn" όμωs άρχισαν να μαζεύονται τα γκρίζα σύννεφα γύρω του.. τα οποία αργότερα μαύρισαν, διότι είχε υποπτευθεί πωs με την έλευση των "νεοφερμένων" το συγκρότημα είχε αρχίσει να αποπροσανατολίζεται και να παίρνει μιά στροφή προs πιό funky-soul κατεύθυνση, λοξοδρομώνταs σταδιακά απ τιs classic rock καταβολέs τουs, κάτι που δεν του άρεσε καθόλου. κι αν δεν αρέσει κάτι του Ritchie, οι εξελίξειs είναι μάλλον δυσάρεστεs! παρέμεινε υπομονετικόs και δημιουργικόs, αλλά επαγρυπνούσε! όταν όμωs κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του "Stormbringer" τα πράγματα ξέφυγαν πολύ περισσότερο απ όσο μπορούσε να ανεχτεί και επειδή δεν μπορούσε πια να τα ελέγξει (ή είχε κουραστεί να τσακώνεται), έφυγε απογοητευμένοs, μέχρι να επανέλθει για την επανασύνδεσή τουs το 1984. Η βαριά μπάσα νωχελική φωνή του Coverdale μαs εισάγει στο "Sail away" που κλείνει τη πρώτη πλευρά του δίσκου.. χωρίs να είναι αυτό που λέμε τραγούδι αξιώσεων, δεν παύει να είναι ένα βαρύ σφιχτοδεμένο καλό blues-rock κομμάτι.. αλλά ο,τι και να γράψουν αυτοί οι άνθρωποι, παραπέμπει πάντα σε πολύ καλή μουσική με ιδιαίτερο βάροs και αναγνωρίσιμο μουσικό στίγμα και ύφοs! τα πράγματα είναι απλά.. ακούs λίγεs νότεs και λεs αυτοί είναι οι Deep Purple, trade mark τέλοs! όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειεs και δημοσιογραφικέs αναλύσειs άνευ πρακτικήs χρησιμότηταs ... εμείs κρατάμε την ουσία που είναι η καταπληκτική μουσική τουs που τουs τοποθετεί ισόβια στη κορυφή του μουσικού Everest! ένα χαρακτηριστικό σ αυτό το κομμάτι είναι οτι ακούμε τον Lord να πειραματίζεται και στο συνθεζάιζερ, κάτι που είναι σπάνιο για τον Master του hammond. Ανοίγει η δεύτερη πλευρά και η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο με το "You fool no one".. δεν ξέρω αλλά μου βγαίνει τελείωs αυθόρμητα να αναφερθώ και πάλι στον Ian Paice και στο εξαιρετικήs σύλληψηs και εκτέλεσηs ρυθμικό υπόβαθρο που χτίζει το κομμάτι beat by beat - ανεβάζονταs ακόμα πιό ψηλά το βαθμό δυσκολίαs - με τον καλπασμό τηs χαρακτηριστικήs κουδούναs (cowbells) να καθοδηγεί την ξέφρενη επέλαση και των υπολοίπων συμπαρασύρονταs τα πάντα στο διάβα τουs, διδάσκονταs στο μουσικό πλανήτη τί εστί καλή ροκ μουσική!! πρόκειται για μιά φοβερή ροκιά που τότε αποτελούσε συναυλιακό must! σημ. ακούστε την 16άλεπτη live εκτέλεση στο "Made in Europe" του 1976 (από συναυλίεs του 1975) και θα καταλάβετε τί εννοώ.. κατά τη προσωπική μου γνώμη, ίσωs η πιό εντυπωσιακή εισαγωγή live on stage που έχω ακούσει ποτέ.. απλά ανεπανάληπτη! Συγκροτήματα τέτοιαs εμβέλειαs δεν είχαν ποτέ "fillers" στουs δίσκουs τουs, αλλά το "What's goin' on here" που ακολουθεί, ένα ευχάριστο "ανώδυνο" κομμάτι, θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε και filler μέσα στο album, συγκριτικά πάντα με τα διαχρονικά αριστουργήματα που έχουν γράψει, για να μην παρεξηγηθώ.. και μετά έρχεται η στιγμή για το απόλυτο blues-rock διαμάντι, το "Mistreated", χειροπιαστή απόδειξη πωs ο αντικαταστάτηs του μεγάλου Ian Gillan, David Coverdale έβγαλε ασπροπρόσωπο τον μέντορά του Jon Lord και καταξιώθηκε ωs lead singer σε μιά μπάντα μεγαθήριο όπωs οι Deep Purple! πρόκειται για ερμηνεία υπόδειγμα με άριστη τεχνική γνώση και τοποθέτησηs φωνήs, έκτασηs δύναμηs έκφρασηs και συναισθήματοs που σε καθηλώνει - με τιs χαρακτηριστικέs αναπνοέs που ακούγονται καθαρά ανάμεσα στουs στίχουs - να αποτελεί τη κορυφαία στιγμή του σπουδαίου αυτού τραγουδιστή! στο τέλοs του κομματιού τρωs μιά ακόμα γενναία "bonus κλωτσιά" με το συγκλονιστικό solo του Ritchie Blackmore, επιταχύνονταs διαρκώs το ρυθμό του απ την αρχή ωs το τέλοs στο ενάμιση λεπτό που διαρκεί, να βρίσκεται σε τρομερή έμπνευση, φαντασία, δημιουργική υπερδιέγερση και ύψιστη κιθαριστική τεχνική, παραδίδονταs μαθήματα σε πολλούs ανερχόμενουs βιρτουόζουs, οι οποίοι υποκλίνονται στην ανωτερότητά του! "his playing precision is stunning.. he was a huge inspiration for me.. he is a guitar giant!" τάδε έφη ο Steve Vai.
Πιστεύω κάποτε να βρει το θάρροs και μιά στοιχειώδη εντιμότητα, για να το παραδεχτεί και ο απόλυτοs αντιγραφέαs του, ο υπερφίαλοs Yngwie Malmsteen! Ο επίλογοs έρχεται με το instrumental "A 200", ένα περίεργο οργανικό θέμα στα όρια του ψυχεδελικού progressive, με τον Jon Lord να γεμίζει τη σύνθεση με το συνθεζάιζερ που προφανώs δοκίμασε σ αυτό το album και του άρεσε.. αναπάντεχο κομμάτι για Deep Purple, αλλά πάντα μαs ξάφνιαζαν με παρόμοιεs ετερόκλητεs εκπλήξειs και στο παρελθόν.. υπενθυμίζω το folk-country "Anyone's daughter" απ το "Fireball" ή το rhythm & blues "Place in line" απ το "Who do we think we are".
Οι αναγνώστεs θα παρατήρησαν οτι δεν έγινε καμμιά αναφορά στουs στίχουs.. κι αυτό είναι από συνειδητή επιλογή, διότι δεν υπάρχει κάτι σημαντικό στιχουργικά που να αξίζει σχολιασμό.. πολύ συνοπτικά, μιλάνε για διαβολικέs γυναίκεs, για ερωτικέs απογοητεύσειs, για ταξίδια και θαλάσσιεs περιπλανήσειs, και ξανά για άπιστεs γυναίκεs και συναφείs πονεμένεs ιστορίεs.. πχ. "if i find you with another man, you know what i'm gonna do, you better run if you see me coming" .. γνωστά χιλιοειπωμένα κλισέ για τα προβλήματα στιs σχέσειs και τιs αρνητικέs ψυχολογικέs επιπτώσειs που δημιουργούνται λόγω αυτών.. αυτά με λίγα λόγια.. άλλωστε οι στίχοι δεν ήταν ποτέ το δυνατό τουs σημείο! και για να είμαι ειλικρινήs προσωπικά ελάχιστα με ενοχλεί αυτό, έωs και καθόλου.. παραμένουμε στην μοναδική και αξεπέραστη "Deep Purple Music Academy" που έγραψε Ιστορία με χρυσά γράμματα και άφησε ανεξίτηλα τη σφραγίδα τηs στον αιώνα τον άπαντα!
TRIVIA
Οπωs αναφέραμε, ο Blackmore ασφυκτιούσε και δυσανασχετούσε με τουs καινοτόμουs μουσικούs πειραματισμούs και τιs "φρέσκιεs" ιδέεs που έφεραν στη μπάντα οι Coverdale και Hughes.. είχε από καιρό αποφασίσει να τελειώσει οριστικά με τουs Purple γιατί ήθελε να φτιάξει ένα δικό του μουσικό σχήμα αμιγώs classic hard-rock και να έχει αυτόs το πρώτο λόγο, και όχι κάποιο "στραβάδι" τραγουδιστήs ή μπασίσταs.. μετά το "Stormbringer" και τιs συναυλίεs που ακολούθησαν - στιs οποίεs αν μπορούσε θα σκότωνε ευχαρίστωs τον Glenn Hughes ο οποίοs τον χλεύαζε επί σκηνήs! - τα είχε ήδη κουβεντιάσει με τον Ronnie Dio και ετοίμαζε τουs Rainbow.. ενώ στο μυαλό του καλλιεργούσε κι ένα άλλο σχέδιο.. να συμπαρασύρει τον Ian Paice και μαζί με τον Paul Rodgers (Free & Bad Company) και τον Phil Lynott των Thin Lizzy να φτιάξουν νέο συγκρότημα.. έκαναν κάποιεs πρόβεs μυστικά, αλλά τελικά το project δεν ευδοκίμησε.. σημ. ο Ritchie ανέκαθεν δήλωνε (και δηλώνει ακόμα) φανατικόs θαυμαστήs τηs φωνήs του Paul Rodgers, που τη θεωρούσε ιδανική για το είδοs τηs μουσικήs που ήθελε να παίζει! δεν του άρεσαν οι οπερετικέs κορώνεs του Gillan (εκτόs όλων των άλλων!). Πάντωs φαίνεται οτι η απόσταση του χρόνου αμβλύνει τα πάθη και τιs δυσάρεστεs καταστάσειs του παρελθόντοs... o "ορκισμένοs εχθρόs" (Ian Gillan) δήλωσε πρόσφατα για τον Blackmore: "he was a fantastic- wonderful showman and a great articulate guitar player, very lyrical and expressive, so we were fortunate to have him in the band" ... και ανταποδίδει τη φιλοφρόνηση ο Ritchie, αναφέρονταs πωs νοιώθει ευγνώμων που κάποτε ο Gillan βούτηξε στο νερό και τον έσωσε βγάζοντάs τον από ένα σκάφοs που αναποδογύρισε στον Τάμεση.. φαίνεται πωs όταν γερνάει ο άνθρωποs - φέτοs διανύουν και οι δύο τα 76 τουs - αναθεωρεί τη ζωή του και τιs πράξειs του... θετικό το βρίσκω να κάνειs αυτοκριτική.. κάλλιο αργά παρά ποτέ!
Ο Coverdale - o οποίοs συνεισέφερε συνθετικά σχεδόν σε όλα τα τραγούδια - ηχογράφησε τρία άλμπουμ με τουs Deep Purple (Burn, Stormbringer, Come taste the band, με κιθαρίστα τον Tommy Bolin) και μετά τη διάλυση τηs μπάνταs προχώρησε σε solo καριέρα δημιουργώνταs τουs Whitesnake με τεράστια εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία στα επόμενα χρόνια.. η σκηνική του παρουσία θύμιζε διάδοχο των Roger Daltrey και Robert Plant, και το επιτυχημένο αυτό performance style υιοθετήθηκε μετά από 15 χρόνια και απ τον Axl Rose.. κι από πολλούs άλλουs υποθέτω.. σύμφωνα με τον Keith Richards, "they copy each other!" .. κι όσο για την περίφημη στεντόρεια φωνή του, την περιέγραψε πολύ εύστοχα και γλαφυρά ο κιθαρίσταs και φίλοs του Adrian Vanderberg: "reminds me of a chest beating Tarzan vocal approach!" επίσηs, συγκινητικόs είναι ο επικήδειοs που εκφώνησε δημόσια για τον θάνατο του Jon Lord, συναισθανόμενοs το μέγιστο χρέοs που του οφείλει επειδή του πρόσφερε την ευκαιρία να ξεκινήσει τη μουσική διαδρομή του με τον καλύτερο τρόπο.. και επειδή προφανώs δεν είναι αχάριστοs, απέτισε με σεβασμό στη μνήμη του βασικού ιδρυτή των Deep Purple τον ύστατο φόρο τιμήs αποχαιρετώνταs τον μ αυτά τα λόγια...
ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΣΙΑΠΗΣ
12/3/21/
Ο ΚΩΣΤΑΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΑΚΟΣ ΓΙΑ ΤΟ BURN
Το Burn είναι ένα funk-soul αλμπουμ. Από τα 9 τραγούδια (remaster version), τα 7 έχουν
απολύτως fank-soul grooved προσανατολισμό. Πολύ περισσότερα δηλαδή από το
περιβόητο Stormbringer. Όλα αυτά διαφοροποιήθηκαν στα επόμενα live, στα οποία ο Blackmore πήρε τον πλήρη έλεγχο, άλλαξε τον ήχο σε… κάτι άλλο, και στην σκηνή γινόταν κάθε φορά περίπου, της
τρελής.
Το συγκρότημα έχει πλέον δύο ισότιμους τραγουδιστές που μοιράζονται εξίσου τα
φωνητικά. Ο Coverdale σαν lead singer ερμηνεύει αποκλειστικά, μόνο το Mistreated, και
εκεί ως ένα σημείο. Ψυχρά, το άλμπουμ δεν χρειαζόταν να είναι άλμπουμ. Ένα single ήταν αρκετό, Burn-Mistreated. Κανένα από τα υπόλοιπα τραγούδια δεν είχε τον αντίκτυπο των δύο παραπάνω
και στο κοινό και στο ίδιο το συγκρότημα.
Στο ληθαργικό Αμερικάνικο ακροατήριο έγινε μεγάλη επιτυχία, πατώντας στο Smoke on
the Water, (όχι το Machine Head) του 1972, που παιζόταν ραδιοφωνικά συνεχώς και το
είχαν ανακαλύψει οι dj’s δύο χρόνια μετά, το 1974.
Το Burn είναι η πρώτη πλήρης neo-classical σύνθεση του Blackmore, και σηματοδοτεί την
δημιουργία του είδους σαν νέο μουσικό ρεύμα στο rock.
Α, και στο σόλο του Lay Down Stay Down, ακουγεται το riff του Highball Shooter, από το
Stormbringer.
Ο Κώστας Θεοδωρακάκος είναι συνεργάτης του Rockmachine.gr κι ερευνητής της καριέρας του Ritchie Blackmore.
Δημοσίευση σχολίου