CREEDENCE CLEARWATER FREVIVAL: Η ΚΟΡΥΦΗ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ

Για 7 χρόνια, όσο διήρκεσε η καριέρα των Creedence Clearwater Revival, ήταν ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα του πλανήτη. Η επιτυχία τους ξεπέρασε εύκολα το El Cerrito της Καλιφόρνια απ΄όπου ξεκίνησαν και έγραψαν μια μοναδική ιστορία. Πέραν των πολλών επιτυχιών τους, πέραν από το δικό τους ύφος, πέραν από τις πετυχημένων  διασκευές τους και πέραν από τις φοβερές δικαστικές διαμάχες, πιστεύω ότι αν δεν υπήρχαν οι Creedence δεν θα υπήρχε ο Bruce Springsteen (σ.σ. κι ας λέει ότι επηρεάστηκε από τους Dylan και Woody Guthrie). Κι όχι μόνο αυτός. Γιατί πρώτα υπήρξε ο John Fogerty που έμπλεξε το Rockabilly με το Rhythm Blues κι αυτό που σήμερα ονομάζουν R&B.  Οι Creedence Clearwater Revival, από εδώ και στο εξής σκέτο Creedence, ποτέ δεν ήταν ένα συγκρότημα της μόδας, όμως ήταν πολύ δημοφιλείς. Πούλησαν περισσότερους από 10.000.000 δίσκους αλλά ποτέ δεν είδαν  ένα τραγούδι τους στο Νο1 του chart των μικρών δίσκων στη χώρα τους. Ευτυχώς, είδαν δύο άλμπουμ τους να πατούν κορυφή με τους Αμερικάνους καλλιτέχνες που ξεπήδηξαν τη δεκαετία του 70 να τους χρωστούν πολλά. Αυτές τις ιστορίες θα διαβάσετε στο άρθρο που έγραψε ο Αλέξανδρος Ριχάρδος, με μια άγνωστη λεπτομέρεια της ζωής του μπασίστα Stu Cook που πραγματικά θα σας αφήσει άφωνους (ειδικά αν πραγματοποιόταν). Διαβάστε την στο κομμάτι Τι Έκαναν Μετά. Ο χρόνος γυρνάει στο 1959 όταν ο Doug Clifford συνάντησε τον John Fogerty στην αίθουσα μουσικής του γυμνάσιου στο El Cerrito. »Ήταν ένα ντροπαλό παιδί που έπαιζε κομμάτια του Fats Domino στο πιάνο» λέει ο Clifford. «Πήγα κοντά του και τού είπα: «Είναι Fats», «παίζεις κάποιο όργανο» με ρώτησε και του είπα «ντραμς». «Φτιάχνουμε ένα συγκρότημα μου είπε. «Αυτό ήταν!» Και οι δύο ήταν 14 ετών!  Ο Clifford Οι Αμερικάνοι καλλιτέχνες που ξεπήδηξαν τη δεκαετία του 70 τους χρωστούν πολλά.O Cliffrord έφερε το φίλο του Stu Cook στο πιάνο κι ο John Fogerty τον κατά 4 χρόνια μεγαλύτερο αδελφό του Tom, που έπαιζε κιθάρα. Παρ’ όλο που ήταν μικρά παιδιά, ο John Fogerty είχε από τότε στο μυαλό του να κάνει καριέρα κι επιτυχίες. Είχε παρακολουθήσει ένα ρεπορτάζ στην τηλεόραση για μια μικρή ανεξάρτητη εταιρεία, τη Fantasy που το γραφείο της ήταν στο Berkeley και ειδικευόταν στη jazz μουσική. Ηχογραφήσαμε ένα ορχηστρικό demo και τους το έστειλε για να του απαντήσουν αν έχουν τραγουδιστή γιατί ενδιαφερόντουσαν να υπογράψουν καλλιτέχνες που έπαιζαν rock’n’roll. Κανένα πρόβλημα, ο John τραγουδούσε και εμείς παίζαμε rock’n’roll” λέει ο Clifford.
Η ΚΑΡΙΕΡΑ ΤΟΥΣ ΣΑΝ TOMMY FOGERTY &THE BLUE VELVETS

Άγνώριστοι! Tommy Fogerty and Blue Velvets

Υπέγραψαν στη Oakland's Orchestra Records με το όνομα Tommy Fogerty & The Blue Velvets έχοντας κάνει κάποιες αλλαγές αφού ο Doug Clifford είχε μετακινηθεί στο μπάσο και τα φωνητικά τα έκανε εξ΄ολοκλήρου ο Tom Fogerty. Με αυτό το όνομα μεταξύ 1961 και 1962, κυκλοφόρησαν 3 singles που δεν γνώρισαν επιτυχία. Παρ’όλη την αποτυχία των μικρών δίσκων τους, καταφέρνουν να τραβήξουν την προσοχή του συνιδιοκτήτη της Fantasy Records, Max Weiss και το 1964 υπογράφουν στην εταιρεία  με τον Weiss να τους αλλάζει το όνομα σε Visions και ηχογραφούν το πρώτο single τους με τα τραγούδια “Don’t tell me no lies”/ “Little Girl”.
Η ΚΑΡΙΕΡΑ ΤΟΥΣ ΣΑΝ VISIONS
Η καριέρα τους σαν Visions διήρκεσε πολύ λίγο. Όταν πηγαίνουν στην εταιρεία να παραλάβουν το πρώτο single τους με έκπληξη βλέπουν ότι δεν λέγονται πλέον Visions αλλά The Golliwogs, αφού ο Weiss χωρίς καν να τους ρωτήσει τους αλλάζει το όνομα γιατί Visions υπήρχε ένα label την ίδιας εταιρείας και δεν ήθελε να έχουν το ίδιο όνομα!

Η ΚΑΡΙΕΡΑ ΤΟΥΣ ΣΑΝ GOLLIWOGS
O θυμός γίνεται οργή όταν πληροφορούνται ότι Golliwogg είναι το όνομα μιας κούκλας δημοφιλούς στα μικρά παιδιά! Αναγκάζονται να αποδεχτούν αυτό το όνομα και έως το Νοέμβριο του 1967 κυκλοφορούν 11 μικρούς δίσκους που περνούν απαρατήρητοι. Σταδιακά ο John Fogerty αρχίζει να παίρνει στην κατοχή του τα ηνία του συγκροτήματος, γράφοντας όλα τα τραγούδια, παίζοντας εκτός από κιθάρα, πλήκτρα, φυσαρμόνικα και σαξόφωνο και αναλαμβάνοντας τα φωνητικά, παρακάμπτοντας τον αδελφό του. Το τελευταίο single των Golliwoggs ήταν το "Porterville"(Νοέμβριος 1967) και το Δεκέμβριο του 1967 αποφασίζουν να αλλάξουν το όνομά τους σε Creedence Clearwater Revival (CCR).
Η ΚΑΡΙΕΡΑ ΤΟΥΣ ΣΑΝ CREEDENCE CLEARWATER REVIVAL.ΠΩΣ ΔΙΑΛΕΞΑΝ ΤΟ ΟΝΟΜΑ!!!
Σίγουρα ένα από τα μεγαλύτερα…αινίγματα ήταν τι σήμαιναν οι τρεις λέξεις που είχαν διαλέξει για όνομα. Η πρώτη λέξη, Creedence προήλθε από το…μικρό όνομα ενός φίλου του Tom Fogerty, τον Credence Newball (σ.σ με ένα e) αλλά προσέθεσαν ένα e για να θυμίζει τη λέξη creed, η δεύτερη λέξη Revival προήλθε από μια διαφήμιση της Olympia Brewing Company που χρησιμοποιούσε τις λέξεις "clear water" και τέλος η τρίτη λέξη Revival, για να υποδηλώσει την ανανέωση. Πριν καταλήξουν στο Creedence Clearwater Revival, «έπαιζαν» τα ονόματα "Muddy Rabbit", "Gossamer Wump" και  "Creedence Nuball and the Ruby", πάντα χρησιμοποιώντας 2 και 3 λέξεις στο πρότυπο των Buffalo Springfield και Jefferson Airplane". Αν και δεν είχαν καμία επιτυχία, εργαζόντουσαν επαγγελματικά, κάνοντας πρόβα καθημερινά στo υπόστεγο του Clifford που το είχαν ονομάσει Cosmo’s Factory. Αποφασίζουν να επανακυκλοφορήσουν το "Porterville’, το οποίο για μια ακόμα φορά περνάει απαρατήρητο και τότε για καλή τους τύχη διασκευάζουν την επιτυχία του Dale Hawkins, “Suzi Q” που επί τέλους τους βγάζει από την αφάνεια (Νο11 Αμερική). Η διάρκεια της εκτέλεσης του άλμπουμ αγγίζει τα 8:37(!) και στο μικρό δίσκο (single) χωρίζεται στα δύο, ανά πλευρά!

Η ιδέα να διασκευάσουν το"Suzie Q" ήταν του John, για να το παίξουν live στο ραδιοσταθμό KMPX του San Francisco, που  έπαιζε ψυχεδελικά μόνο τραγούδια και έτσι σκέφτηκαν να το επεκτείνου χρονικά για να είναι στο πνεύμα του σταθμού!  Με συνοπτικές διαδικασίες ηχογραφούν το πρώτο άλμπουμ με τίτλο το όνομά τους (1968, Νο 52 Αμερική) στη Fantasy Records με την οποία ξεκινούν μια συνεργασία που θα περάσει από τεράστια κύματα. Γιατί δεν υπέγραψαν μόνο δισκογραφικά αλλά και όσο αφορά τα πνευματικά τους δικαιώματα των τραγουδιών τους (publishing agreement) προσφέροντας τους στην ουσία το copyright! Το Creedence Clearwater Revival ξεκινά με τη διασκευή τους στη  επιτυχία του 1965 "I Put a Spell on You" (Νο58 Αμερική) του Jay Hawkins που του δίνουν μια απίστευτή ζωντάνια. Η διασκευή τους είναι αν όχι η καλύτερη, μια από τις καλύτερες αν σκεφτείτε ότι το έχουν διασκευάσει γίγαντες όπως η Nina Simone, Buddy Guy, Bette Middler, LL Cool J., Annie Lennox, Chaka Chan κ.α. Μια πρώτη πλευρά δίσκου βινυλίου διάρκειας 16 λεπτών με 3 μόνο τραγούδια, δεν ήταν καθόλου συνηθισμένο εκείνη την εποχή. Δύο από τα τρία ήταν διασκευές και οι δύο έγιναν επιτυχίες και στην Ελλάδα, έτσι τους μάθαμε τότε. Και μεταξύ των 8 τραγουδιών του άλμπουμ, δεν λείπει το "Porterville" που όσο προσπάθησαν δεν έγινε επιτυχία! Όμως υπήρχε ένα μικρό πρόβλημα: Οι Creedence δεν ήταν οι απόλυτα αρεστοί στους hippies που αποτελούσαν το βασικό κοινωνικό και μουσικό κίνημα της εποχής στην Αμερική. Η μουσικής τους δεν είχε στοιχεία ψυχεδέλειας και τίποτε από τη μαγεία των τραγουδιών των Jefferson Airplane, Moby Grape, Jimi Hendrix κ.α. Έπρεπε να τους κερδίσουν και τους κέρδισαν …εύκολα, ανοίγοντας για τον Paul Butterfield και τους Steppenwolf στο Fillmore West. Εκείνη την εβδομάδα, έπαιξαν για 4 συνεχόμενες βραδιές, κάνοντας 16 encores! “Είχαμε κερδίσει τους hippies, για ένα και μόνο λόγο, γιατί χόρευαν ακούγοντας τα τραγούδια μας» θυμάται ο Stu Cook.
Τον Ιανουάριο του 1969, κυκλοφορεί το δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο Bayou Country (1969, Μο7 Αμερική) με τις προσωπικές επιδιώξεις του καθενός να είναι κατά πολύ περισσότερες από αυτές σε σχέση με το πρώτο άλμπουμ τους, όταν ήταν άγνωστοι. «Όλοι ήθελαν να τραγουδήσουν, όλοι να γράψουν δικά τους τραγούδια, αλλά αυτό δεν γινόταν. Η επιτυχία είχε έλθει και δεν ήθελα να επιστρέψω στο πλυντήριο αυτοκινήτων» λέει ο John. “H Fantasy ήταν μια μικρή εταιρεία, χωρίς τα εξειδικευμένα στελέχη που μπορούσαν να σε κάνουν αστέρι σε μια βραδιά. Έπρεπε να τα αναλάβω όλα» δήλωσε το 2007.

Η μεγάλη επιτυχία που έβγαλε το Bayou Country ήταν η «Υπερήφανη Μαίρη» όπως διασκευάστηκε στα ελληνικά από τους Cinquetti ή καλύτερα η "Proud Mary"(Νο2 Αμερική). Όπως έχει δηλώσει ο 23χρονος John, το έγραψε 2 ημέρες αφού έφυγε από την Εθνοφρουρά με το σόλο κιθάρα να είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά στα σόλο του κιθαρίστα των Booker T. & the M.G.'s, Steve Cropper". Όμως και το ομώνυμο τραγούδι ήταν από τα πλέον ενδιαφέροντα της μεγάλης ιστορίας τους. «Το έγραψα χωρίς να κρατάω κιθάρα, μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, χωρίς πίνακες στους τοίχους γιατί δεν είχα λεφτά να τους αγοράσω. Το έγραφα χωρίς να κρατώ κιθάρα, σκεπτόμενος τους Howlin 'Wolf και Muddy Waters». Η ρύθμιση της κιθάρας στην εισαγωγή με έντονη το tremolo, ακολουθήθηκε λίγα χρόνια αργότερα από ένα ς άλλο Αμερικάνο σπουδαίο κιθαρίστα, τον Lowell George (των Little Feat) αλλά κι από τον Tony Joe White με τον John Fogerty να χρησιμοποιεί μια Gibson ES-175 την οποία την έκλεψαν μέσα από το αυτοκίνητό του αμέσως μετά την ηχογράφηση αυτού του κομματιού! Το Δεκέμβριο του 1970, το άλμπουμ είχε πουλήσει 2.000.000 αντίτυπα!
  Η επιτυχία τόσο του άλμπουμ όσο και του μικρού δίσκου(single), “Proud Mary” τους φέρνει να εμφανίζονται στο Newport 69 Pop Festival μπροστά σε 150.000 κόσμο μαζί με τους Byrds και Hendrix, στο Denver Pop Festival και πάλι με τον Hendrix και τους Mothers of Invasion, στο Atlanta Pop Festival μπροστά σε 120.000 κόσμο με τους Led Zeppelinκαι τον Joe Cocker και φυσικά στο Woodstock.

Όμως πριν φθάσουμε στο Woodstock, να πάμε λίγους μήνες νωρίτερα, τον Απρίλιο του 1969 όταν κυκλοφορούσαν το single "Bad Moon Rising"(No2 Αμερική, Νο1 Μ.Βρετανία) με τους στίχους εμπνευσμένους από μια ταινία με τυφώνα και με το "Lodi" στη β πλευρά , προπομπός του τρίτου άλμπουμ τους Green River(1969, Νο1 Αμερική, Νο 20 Μ.Βρετανία). Είναι φανερό ότι το συγκρότημα (στην ουσία ο John Fogerty που έχει αναλάβει σύνθεση και τραγούδι) βρίσκεται σε μεγάλη φόρμα και κάθε τι που αγγίζει, γίνεται επιτυχία. Σκεφτείτε ότι το “Lodi” που χαραμίστηκε στη β πλευρά του single, έγινε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους! Οι στίχοι του αναφέρονται στην ιστορία ενός μουσικού που δεν κατάφερε να κάνει μια επιτυχία και έπαιζε στο δρόμο της πόλης Lodi (σ.σ. προφέρεται "low-die") μια μικρή γεωργική πόλη στην Καλιφόρνια.  Από τις καλές στιγμές του τρίτου άλμπουμ, η διασκευή τους στο "Night Time Is the Right Time", blues τραγούδι του 1957
WOODSTOCK, ΣΑΒΒΑΤΟ 16 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1969, ΩΡΑ 00.30-1.20
Ήταν το πρώτο συγκρότημα που υπέγραψε να εμφανιστεί στο μεγάλο φεστιβάλ, με αμοιβή $10.000 και η εμφάνισή τους έγινε γνωστή στον πολύ κόσμο αρκετά χρόνια αργότερα, κι αυτό γιατί οι ίδιοι ήθελαν να τη ξεχάσουν! Ο λόγος ήταν τα τεχνικά προβλήματα που δεν τους άφησαν να έχουν καλό ήχο αλλά η κατάστασή τους αφού πριν εμφανιστούν είχαν πιει ότι είχαν βρει μπροστά τους. Συνολικά έπαιξαν 11 τραγούδια και δεν δέχτηκαν να συμπεριληφθούν στην ιστορική ταινία κι έτσι ο περισσότερος κόσμος αγνοούσε τη συμμετοχή τους. Τελικά συμπεριλήφθηκαν στα Blu-ray/DVD της 40τη Anniversary Edition! Την απόφαση για τη μη συμμετοχή τους στα ιστορικά άλμπουμ αλλά και στην ταινία ήταν του John Fogerty, που θεωρούσε ότι το παίξιμό και η εμφάνισή τους ήταν πολύ κακή, κάτι στο οποίο δεν συμφωνούσαν οι άλλοι!

Το εξώφυλλο του Creedence Live at Woodstock

"Κάναμε μια καλή εμφάνιση μπροστά σε ένα απίστευτα μεγάλο ακροατήριο και για όσους δεν το γνώριζαν είμαστε από τους  headliners του φεστιβάλ» δήλωσε ο Doug Clifford. Ο Fogerty είχε πρόβλημα με τους Grateful Dead που κούρασαν  τον κόσμο και τράβηξαν σε διάρκεια, με αποτέλεσμα οι Creedence να εμφανιστούν στις 00.30 το βράδυ, όταν ο κόσμος ήταν ήδη κουρασμένος  και μέσα στη λάσπη από τη βροχή που είχε προηγηθεί.
Λίγους μήλες μετά την εμφάνισή τους στο Woodstock, το Νοέμβριο του 1969 κυκλοφορούν το τέταρτο άλμπουμ τους με τίτλο Willy and the Poor Boys(1969, Νο 3 Αμερική, Νο 10 Μ.Βρετανία), το τρίτο μέσα σε 11 μήνες, όλα την ίδια χρονιά!!! Το άλμπουμ βγάζει 2 μεγάλα τραγούδια, τα "Down on the Corner"(Νο3 Αμερική, No31 Μ.Βρετανία) και το αντιπολεμικό "Fortunate Son"(Νο 14 Αμερική), ενώ περιέχει και 2 διασκευές του Lead Belly που στην Ευρώπη πέρασαν απαρατήρητες. Συνυπολογίζοντας και τα 2 προηγούμενα άλμπουμ, το 1969 ήταν μια καταπληκτική χρονιά για το συγκρότημα που κυκλοφόρησε 3 άλμπουμ, και τα 3 στοπ Top 10 της Αμερικής. Δείτε το video όπου τους παρουσιάζει η Mama Cass (ή Cass Elliott όπως ήταν το πραγματικό όνομά της) τραγουδίστρια των The Mamas & the Papas.

ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΞΕΚΙΝΟΥΝ
Η απόφαση του John Fogerty να αναλάβει εξ ολοκλήρου να γράφει μόνος του τις συνθέσεις, να τραγουδάει και γενικά να έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο (σ.σ. όχι ότι οι άλλοι τρεις μπορούσαν να εκφράσουν τη γνώμη τους), άλλαξε σημαντικά τις μεταξύ τους σχέσεις. Το θέμα πήρε μεγαλύτερη τροπή όταν αποφάσισε να αναλάβει και το θέμα του management χωρίς να έχει την παραμικρή εμπειρία κι όπως δήλωσε πολλά χρόνια αργότερα, αυτός ήταν ο βασικός λόγος της διάλυσή τους. Ο Fogerty δεν έδινε λόγο σε κανέναν, απλά τους ενημέρωνε και η συμφωνία που είχε με την Fantasy, προέβλεπε στις συναντήσεις τους να παρευρίσκεται μόνο αυτός. Όταν οι υπόλοιποι προσπάθησαν να μάθουν τι αποφασίζει για αυτούς, ακόμα και μέσω δικηγόρων, η γραπτή συμφωνία που είχε με τη Fantasy δεν τους επέστρεψε ούτε καν την παρουσία! Εκείνη την εποχή, ο αδελφός του Tom που με απόφασή του είχε βρεθεί στο περιθώριο, αποφασίζει να επιστρέψει, ζητώντας αρχικά να τραγουδήσει κάποια τραγούδια, εισπράττοντας την αρνητική απάντηση του John!  O Tom απειλεί πως θα αποχωρήσει, κάτι που τελικά κάνει το Φεβρουάριο του 1971 αμέσως μετά την κυκλοφορία του Pentalum. Όλα αυτά όμως θα τα δούμε στη φυσική τους χρονική σειρά.

Σε μια δισκογραφική αγορά που οι συνθήκες άλλαζαν καθημερινά, οι Creedence κυκλοφορούν τον Ιανουάριο του 1970 το double a-side single  "Travelin' Band"/"Who'll Stop the Rain"(Νο2 Αμερική) και τα 2 κομματάρες Είναι πλέον το πιο μεγάλο όνομα στην Αμερική, με εξώφυλλο στο περιοδικό Rolling Stone ενώ η εμφάνισή τους στο Oakland Coliseum Arena, κινηματογραφείται για να κυκλοφορήσει αργότερα σε δίσκο και να παιχτεί από την τηλεόραση, ειδικά το δεύτερο, πράγμα πρωτόγνωρο. Τον Απρίλιο του 1970 έρχονται στην Ευρώπη για περιοδεία ενώ το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς κυκλοφορούν το πέμπτο άλμπουμ με τίτλο Cosmo's Factory (Νο1 Αμερική, Νο1 Μ.Βρετανία) που εκτός από τα "Travelin' Band" και "Up Around the Bend" περιείχε και τα "Ramble Tamble".
"Lookin' Out My Back Door", "Long as I Can See the Light", "Who'll Stop the Rain"  και τη μαγική διασκευή τους στην επιτυχία της Gladys Knight & the Pips, "I Heard It Through the Grapevine" που εμείς στην Ελλάδα το μάθαμε από την εκτέλεση του
Marvin Gaye. To Cosmo's Factory ήταν το πρώτο άλμπουμ τους που αγόρασα κι ακόμα μετά από τόσα χρόνια, το εκτιμώ όπως εκείνη την πρώτη φορά που το άκουσα. Με τον τίτλο του να προέρχεται από το όνομα της αποθήκης (Factory)του Doug "Cosmo" Clifford, όπου έκαναν τις πρόβες τους, το Cosmo’s Factory είναι ένα από τα πλέον ολοκληρωμένα άλμπουμ στην ιστορία της μουσικής και χωρίς ενδοιασμό μπορώ να γράψω ότι είναι η κορυφή μιας υπέροχης καριέρας.

Και βέβαια είναι τα πολλά καλά κομμάτια όπως το αυτοβιογραφικό “Travelling Band” που αναφέρεται στις μεγάλες περιοδείες του 1969, διευρύνοντας τον rock ήχο τους. Να προχωρήσω στo απλοϊκό αλλά τόσο rock’n’roll "Ooby Dooby", στο "Up Around the Bend" που έχει την ίδια ζωντάνια 50 χρόνια τώρα, τo mid tempo "Run Through the Jungle" με τους στίχους του να αναφέρονται στον πόλεμο του Vietnam, το ανατριχιαστικά όμορφο “Who’ll stop the rain”, την αξεπέραστη διασκευή τους στο "I Heard It Through the Grapevine" και βέβαια στο "Long As I Can See the Light"(σ.σ γαμώτο, τι όμορφα που ακούγεται το σαξόφωνο). Δεν ξέρω πιο να ξεχωρίσω. Ίσως το "Long As I Can See the Light"ή το “Who’ll stop the rain” ή τη διασκευή τους στο"I Heard It Through the Grapevine". Το ένα καλύτερο από το άλλο! To Cosmo’s Factory είναι μια παλέτα με τραγούδια όπου κι αν διαλέξεις είναι όμορφο! Το εξώφυλλο παρουσιάζει τα μέλη της μπάντας σε μια άνετη στιγμή να ξεκουράζονται, με τη φωτογραφία να είναι τραβηγμένη από τον τρίτο αδελφό Fogerty, τον Bob. Προσέξτε, ότι έχουν πίσω τους 4 άλμπουμ, μεγάλων πωλήσεων, πολλά πετυχημένα singles κι όμως δείχνουν περισσότερο σαν αγρότες παρά σαν rock stars.
Την πρώτη εβδομάδα του Δεκεμβρίου του 1970, κυκλοφορούν το 6ο studio με τίτλο Pendulum (1970, Νο5 Αμερική, Νο 8 Μ.Βρετανία) με όλα τα τραγούδια να είναι συνθέσεις του John Fogerty και να είναι το μοναδικό άλμπουμ στη δισκογραφία τους που δεν περιείχε καμία διασκευή αλλά και το μοναδικό με τόσο σαξόφωνο και πλήκτρα!! Μετά την κυκλοφορία του, ο Tom Fogerty με ανακοίνωση που διένειμε στον Τύπο ανακοίνωσε την αποχώρησή του. Το άλμπουμ βγάζει 2 mega hits, τα "Hey Tonight"(σ.σ. το αγαπημένο μου τραγούδι των Creedence) και "Have You Ever Seen the Rain" και στην ουσία κλείνει μια τεράστια ποιοτική αλλά μικρά χρονική περίοδο για το σπουδαίο αμερικάνικο συγκρότημα.
Χωρίς τον Tom Fogerty πλέον, οι Creedence συνεχίζουν με τις δημοκρατικές διαδικασίες να είναι ανύπαρκτες. Αλλά από την άλλη πλευρά είχαν 5(!) Top5 άλμπουμ στην Αμερική (σ.σ. δηλαδή 5 δίσκοι τους είχαν μπει στα πρώτα 5 των πιο πετυχημένων δίσκων) και αντίστοιχα 8 singles (μικρούς δίσκους) στο Top10, όλα συνθέσεις του John Fogerty κι από την άλλη πλευρά, οι Stu Cook και Doug Clifford, να διεκδικούν συμμετοχή στις συνθέσεις. Εδώ να σημειώσω ότι ο συνθέτης κι ο στιχουργός εισπράττει χρήματα από τα πνευματικά δικαιώματα, ενώ οι μουσικοί που παίζουν εισπράττουν πολύ λιγότερα, τα λεγόμενα «μηχανικά έσοδα», Η οικονομική σύγκριση μεταξύ πνευματικών και μηχανικών δικαιωμάτων είναι ημέρα με τη νύχτα! 

Έτσι, μετά την αποχώρηση του αδελφού του, ο John πρότεινε στους άλλους δύο να μοιραστούν εξ ίσου τις συνθέσεις του καινούργιου άλμπουμ του. Αυτοί, επειδή προφανώς γνώριζαν ότι δεν ήταν οι καλύτεροι συνθέτες, ζήτησαν να συμμετέχουν όχι με αποκλειστικά δικές τους συνθέσεις τους, αλλά σαν συνσυνθέτες, πράγμα που αρνήθηκε ο John και έτσι όταν κυκλοφόρησαν τοι τελευταίο άλμπουμ τους Mardi Gras (Νο12 Αμερική), εμφανίστηκαν να έχουν από 3 συνθέσεις ο καθένας και μια διασκευή, το "Hello Mary Lou" που το 1961 είχε κάνει μεγάλη επιτυχία ο Rick Nelson (σ.σ. πατέρας των δίδυμων Matthew και Gunnar Nelson που το 1990 σαν Nelson, είχαν την επιτυχία με το άλμπουμ After the Rain). Εννοείται ότι επιτυχία έγιναν τα 2 τραγούδια του John Fogerty, τα "Sweet Hitch-Hiker"και "Someday Never Comes" που το θεωρώ σαν ένα από τα καλύτερα τραγούδια τους. Την κυκλοφορία του Mardi Gras ακολούθησε περιοδεία σε Ευρώπη και Αμερική με τις μεταξύ τους σχέσεις να είναι τεταμένες και το τέλος να έρχεται….Εκείνη την εποχή, ο John Fogerty προσπάθησε να επαναδιαπραγματευτεί το συμβόλαιο που είχαν με τη Fantasy που σύμφωνα με τον Stu Cook πρέπει να ήταν το χειρότερο που έχει υπογράψει αμερικάνικο συγκρότημα (σ.σ. κι είχε επιμεληθεί ο John!). Από την πλευρά του, ο John Fogerty λέει ότι σχεδόν όλα τα έκανε μόνος του. «Μόνος στο studio έκανα τις ρυθμίσεις, ήμουν πρόσθεσα φωνητικά, μόνος τις κιθάρες. Μόνος στην παραγωγή και στη μίξη. Οι άλλοι εμφανιζόντουσαν μόνο για πρόβες και όταν ηχογραφούσαμε. Για μένα οι Creedence ήταν σαν να κάθομαι σε μια βόμβα. Είχαμε μεγάλεςεπιτυχίες και οι διασκευές μας ήταν απόλυτα πετυχημένες. Όταν άλλοι ζήτησαν να αρχίσουν να γράψουν τραγούδια, η συνταγή χάλασε. Έφτασαν μέχρι να προσθέσουν φωνητικά στο "Proud Mary" και ακούγεται απαίσιο. Χρησιμοποίησαν ντέφι, και δεν ακούγεται καλύτερο. Τότε κατάλαβα ότι η επιλογή που είχα να κάνω ήταν να φύγω. Πήγαμε σε ένα ιταλικό εστιατόριο και θυμάμαι τους είπα ξεκάθαρα στους άλλους ότι δεν ήθελα να επιστρέψω ξανά στο πλυντήριο αυτοκινήτων. Τελικά, η βόμβα εξερράγη και χωρίσαμε»  δήλωσε ο Fogerty.

TA LIVE
Οι Creedence έχουν κυκλοφορήσει συνολικά 3 live άλμπουμ με πρώτο χρονικά το 2πλό Live in Europe(1973, No 143, Νο 72 Μ.Βρετανία) που αποτελεί καταγραφή της Mardi Gras tour. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε παρά την αντίθετη γνώμη του John Fogerty κι αυτό γιατί θεωρούσε ότι το συμβόλαιο που είχε υπογράψει με την Fantasy τον κρατούσε παγιδευμένο. Τότε πήρε την απόφαση να μην ξανά παίξει ούτε ένα τραγούδι των Creedence, αφού όλα τα έσοδα από τα πνευματικά δικαιώματα, πήγαιναν στην Fantasy Records. Απόφαση που κράτησε για 20 χρόνια!!!  Το The Concert(1980, Νο 62) είναι μονό και περιέχει την συναυλία τους στο Oakland Coliseum της Καλιφόρνια το 1970. Εδώ υπάρχει ένα δισκογραφικό λάθος, αφού αρχικά το άλμπουμ τιτλοφορείτο The Royal Albert Hall Concert κι αυτό γιατί νόμιζαν ότι οι ταινίες προερχόντουσαν από συναυλία τους στο Royal Albert Hall. Στη μετέπειτα επανέκδοση του, το λάθος διορθώθηκε.  Πάντως, παρ΄όλη τη μεγάλη καθυστέρηση να κυκλοφορήσει, οι πωλήσεις του ξεπέρασαν το 1,000.000 αντίτυπα! Η Τρίτη και τελευταία live ηχογράφησή τους αφορά την εμφάνισή στο Woodstock. Από εκεί που δεν ήθελαν να συμπεριληφθούν στην ταινία και στους 2 ιστορικούς δίσκους του φεστιβάλ, το 2019 κυκλοφόρησε το Live at Woodstock και πήρε καλές κριτικές!

ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΕΣ
Περισσότερες από 15 συλλογές τους έχουν κυκλοφορήσει. Η πρώτη που κυκλοφόρησε ήταν η Creedence Gold(1972)για να ακολουθήσει ένα χρόνο αργότερα η More Creedence Gold (1973).  Αδιαμφισβήτητα, η καλύτερη   όλων είναι η  Chronicle, Vol. 1 (1976).
To 2005 κυκλοφόρησε η συλλογή The Long Road Home: The Ultimate John Fogerty/Creedence Collection (Νο13 Αμερική), απόρροια της καλής σχέσης μεταξύ των μελών του συγκροτήματος και της καινούργιας διεύθυνσης της Fantasy. H συλλογή περιέχει επιτυχίες του John Fogerty αλλά και των Creedence Clearwater Revival!

Αντίθετα με τους Creedence, η συμφωνία που σύναψε η Fantasy με τον ιδιοκτήτη της Saul Zaentz, ήταν επικερδέστατη (όψεται ο ειδήμων John Fogerty). To 2004 πούλησε την εταιρία και φυσικά όλα τα συμβόλαια στην Concord Records. Σαν ένδειξη καλής θέλησης, η καινούργια διεύθυνση τίμησε τις ανεκπλήρωτες συμβατικές υποσχέσεις που είχε η Fantasy, καταβάλλοντας τελικά στα μέλη του συγκροτήματος υψηλότερο ποσοστό δικαιωμάτων στις πωλήσεις τους και αποκαθιστώντας την πνευματική ιδιοκτησία του John  για τα τραγούδια του.

ΠΟΙΟΙ ΤΟΥΣ ΔΙΑΣΚΕΥΑΣΑΝ (ΚΙ ΑΠΟ ΕΛΛΑΔΑ)
Παρ΄όλο που οι Creedence Clearwater Revival είναι πολύ δημοφιλής, σχετικά λίγα τραγούδια τους έχουν διασκευαστεί. Οι πλέον γνωστές και καλές διασκευές είναι της Tina Turner στο “Proud Mary” που το έκανε «δικό της», ερμηνεύοντας το για πολλά χρόνια στις συναυλίες της. Οι Αμερικάνοι Tesla θυμήθηκαν το “Lodi” στο ιστορικό άλμπουμ τους  Five Man Acoustical Jam, οι Status Quo (1977, No 3 Μ.Βρετανία) ξανά έκαναν επιτυχία το κλασικό “Rockin’ all over the world”(από την προσωπική δισκογραφία του John Fogerty), ενώ οι Hanoi Rocks διασκεύασαν το “Up around the Bed” (1984) κάνοντάς το επιτυχία στη Φιλανδία (Νο4). Η εκτέλεσή τους ήταν καλή και υπάρχει στο άλμπουμ τους Two Steps From The Move.
Όμως τα τραγούδια των Creedence ήταν μεγάλες επιτυχίες και στη χώρα μας, με αποτέλεσμα να έχουν διασκευαστεί 4 φορές(!) από τους pop καλλιτέχνες που γνώρισαν επιτυχίες στα τέλη της δεκαετίας του 60 όπως η Τάμμυ με το «Νάξερε απόψε το φεγγάρι (1970 Bad Moon Rising) που ήταν η πιο πετυχημένη διασκευή από Έλληνα καλλιτέχνη. Οι Sounds του Τάκη Αντωνιάδη διασκεύασαν το 1971 το “Have you ever seen the Rain με τίτλο “Τραγουδώντας στη Βροχή», οι Cinquetti με τραγουδιστή τον Λάκη Τζορντανέλι και ντράμερ τον μετέπειτα ντράμερ των Poll, Κώστα Παπαϊωάννου διασκευάσαν το “Proud Mary με τίτλο «Υπερήφανη Μαίρη 1971) και οι Idols το “Down in the Corner” με τίτλο «Στη γωνιά του Δρόμου» (1970) που κυκλοφόρησε σαν B Side (πίσω πλευρά το έλεγαν τότε) του «Το Κορίτσι που με θέλει». Με όλο το σεβασμό στις ξένες εκτελέσεις, οι ελληνικές είναι περισσότερο στο πνεύμα της εποχής, ίσως επειδή έγιναν πολύ κοντά χρονικά με την κυκλοφορία των πρώτων εκτελέσεων.

ΕΠΑΝΑΣΥΝΔΕΣΕΙΣ
Οι εξαιρετικά κακές μεταξύ τους σχέσεις, δεν επέτρεψαν να γίνουν σωστά reunion ή αν θέλετε επανασυνδέσεις. Και οι 4 έπαιξαν στο προσωπικό άλμπουμ του Tom, Myopia(1974) όπου εννοείται ότι δεν συναντήθηκε ο John με τους άλλους δύο, όπως και στο γάμο του Tom, το 1980 (εκεί βρέθηκαν υποχρεωτικά!). Στο προσωπικό άλμπουμ του Tom, Zephyr National (1974) στο ομώνυμο τραγούδι παίζουν και οι 4 αλλά η ηχογράφηση του John έγινε ξεχωριστά, χωρίς να συναντηθεί με τους Clifford και Cook! H φωτογραφία στο οπισθόφυλλο όπου εμφανίζονται και οι 4 μαζί(!) είναι του τρίτου αδελφού τους του Bob, αλλά είναι απίθανο να φωτογραφήθηκε μαζί τους ο John. Το πιθανότερο είναι να είναι κάποιος που του μοιάζει στο στυλ και το ύφος καθώς φοράει καπέλο και δεν φαίνεται καθόλου το πρόσωπό του!!!

Οι 4 ελληνικές διασκευές των Creedence

Το 1983 οι John, Stu και Doug έπαιξαν στην 20η επανένωση του σχολείου τους αλλά σαν Blue Velvets. Τις δεκαετίες του 80 και 90 δεν σταμάτησαν οι μεταξύ τους αγωγές, αγωγές που ενέτειναν τις εχθρότητες τους. Το 1993 εντάχθηκαν στο Rock and Roll Hall of Fame όπου είχαμε άλλο…show με τον John να αρνείται να παίξει με τους Cook και Clifford κι έτσι οι δύο μουσικοί αποκλείστηκαν από τη σκηνή! Ο Fogerty εμφανίστηκε στη σκηνή παίζοντας με αll-star μπάντα μεταξύ των οποίων ο Bruce Springsteen και ο Robbie Robertson (των Band). Η χήρα του Tom, Tricia περίμενε μια επανένωση CCR και έφερε ακόμη και το δοχείο που περιείχε τις στάχτες του συζύγου κι αντ’ αυτού είδε μίσος και φθόνο.

Τον Οκτώβριο του 2011 έγινε μια σχετική συζήτηση για επανασύνδεση αλλά χωρίς ουσία ενώ και πάλι το 2016  ο Fogerty είπε για άλλη μια φορά ότι θα ήταν ανοιχτός σε μια επανένωση, αλλά δεν βλέπει τον Cook και τον Clifford να είναι πρόθυμοι να αλλάξουν τη στάση τους. «Μια επανασύνδεση είναι μια πιθανότητα στο μέλλον. Δεν είναι κάτι που επιδιώκω ενεργά, αλλά δεν είμαι εντελώς αντίθετος στην ιδέα " δήλωσε στο CBS Morning. Οι Cook και Clifford του απάντησαν "Θα ήταν υπέροχο πριν από είκοσι, είκοσι πέντε χρόνια. Είναι πολύ αργά τώρα".
Το απίστευτο συμβόλαιο που υπέγραψε, και μάλιστα επέμενε ο John Fogerty, εκχωρώντας κάθε δικαιώματα του ίδιου και των άλλων δύο(!) στην Fantasy, το «βρήκε» σύντομα μπροστά του. Δικαίωμα που προσπάθησε να επανακτήσει, αλλά ήταν αργά. Τα τραγούδια τους δεν χρησιμοποιήθηκαν σε soundtrack ή διαφημίσεις. Θυμίζω το soundtrack Forrest Gump, όπου ακουγόταν το “Fortunate Son” που ξανά έγινε επιτυχία κι οι στίχοι του αναφέρονται στον πόλεμο του Vietnam  αλλά και σε διαφημίσεις αυτοκινήτων, ελαστικών και παντελονιών (Wrangler). To "Fortunate Son" ακουγόταν σε διαφημιστικό για jean παντελόνι και με πρωτοβουλία του ίδιου του διαφημιζόμενου(!) σταμάτησε να χρησιμοποιεί το τραγούδι καθώς ο Fogerty είχε εκφράσει τη δυσαρέσκεια του, χωρίς όμως να έχει τη δυνατότητα να τους σταματήσει νομικά (και φυσικά να εισπράξει χρήματα!)
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Με τη φόρα που είχε, πρώτος ο John Fogerty ξεκίνησε την προσωπική του καριέρα, το 1973 με τους the Blue Ridge Rangers (1973, Νο 47 Αμερική), ένα country gospel συγκρότημα, που είχε…μόνο ένα μέλος…αυτόν!! Παρ΄όλα αυτά όπως βλέπετε στο εξώφυλλο, πουθενά δεν εμφανίζεται το όνομά του και βασικός λόγος γι αυτό ήταν ότι ήθελε να κρατήσει αποστάσεις από τους Creedence Clearwater Revival. Λόγω συμβολαίου που είχε με την Fantasy Records κυκλοφόρησε από αυτή την εταιρεία. Στην επανέκδοση, κυκλοφόρησε με διαφορετικό εξώφυλλο και με το όνομά του μεγάλο! Πάντως παρ’ όλα τα προσχώματα, το άλμπουμ έβγαλε 2 επιτυχίες, "Jambalaya"(Νο 16 Αμερική) και "Hearts of Stone"(Νο37 Αμερική).

 Σύμφωνα με το συμβόλαιο που είχε υπογράψει με τη Fantasy, οι Creedence της χρώσταγαν 8(!) δίσκους και φυσικά με τη διάλυσή τους δεν υπήρχε περίπτωση να κυκλοφορήσουν. Το θέμα πήγε στα δικαστήρια και λύθηκε μετά την παρέμβαση του δισκάνθρωπου David Geffen (συνιδρυτή της Asylum Rec. και μετέπειτα της Geffen, Dreamworlkds και DGC Records) που αντί του ποσού του 1.000.000$ αγόρασε το συμβόλαιο του (του John Fogerty) από τη Fanstasy και κυκλοφόρησε στην εταιρεία του Asylum το άλμπουμ John Fogerty (1975). Το άλμπουμ πέρασε απαρατήρητο για να έλθει 10 χρόνια αργότερα, το Centerfield (1985) με το οποίο γνώρισε τεράστια επιτυχία. Στην προσωπική καριέρα του κυκλοφόρησε συνολικά 10 άλμπουμ, με πιο πρόσφατο το Fogerty's Factory (2020). Η προσωπική καριέρα του θα παρουσιαστεί σε ξεχωριστό άρθρο. Εκείνο που είναι άγνωστο είναι ότι μετά το πρώτο άλμπουμ του, ο Fogerty ετοίμασε ένα δεύτερο με τίτλο Hoodoo, το οποίο όμως απορρίφθηκε από την εταιρεία ως αντιεμπορικό και τότε αποφάσισε να μπει….στον πάγο για 10 χρόνια!
Ήταν τέτοια η μανία του κατά της Fantasy (σ.σ. στην ουσία κατά των συμβολαίων που ο ίδιος υπέγραφε και σύντασσε!)που αρνιόταν πεισματικά να παίξει τραγούδια των Creedence ώστε να μην υπάρξει οικονομικό όφελος από τα πνευματικά δικαιώματα που τους είχε(!) παραχωρήσει. Τη μόνη φορά που έπαιξε τραγούδια τους ήταν το 1987 σε μια συναυλία με βετεράνους του Vietnam.

O Tom Fogerty αποχώρησε το 1971 μετά τις ηχογραφήσεις του άλμπουμ Pendulum και προσπάθησε να φτιάξει τη δική του καριέρα, ηχογραφώντας συνολικά 7 άλμπουμ που δεν σημείωσαν καμία επιτυχία.  Το 1976 σχημάτισε τους Ruby με τους οποίους ηχογράφησε 3 άλμπουμ. Πέθανε το 1990 από μόλυνση του AIDS που προήλθε από χειρουργική επέμβαση που χρειάστηκε να κάνει στη μέση του και δεν ελέγξανε το αίμα που του χορήγησαν (ήταν μολυσμένο). Στο άλμπουμ του Myopia παίζουν και οι Cook και Clifford
Ο μπασίστας Stu Cook αποχώρησε το 1972  και το 1976 έγινε μέλος των Don Harrison Band (σ.σ που ακούγονταοι πολύ σαν Creedence) ηχογραφώντας μαζί τους 2 άλμπουμ. Το 1979 έκανε παραγωγή στο άλμπουμ των Roky Erickson and the Aliens,  The Evil One όπως και σε άλμπουμ των Sir Douglas Quintet και Doug Sahm. Το 1986 έγινε μέλος των Southern Pacific ενώ το 1993 έκανε audition για τη θέση του Bill Wyman στους Rolling Stones!Φαντάζεστε να είχε πάρει τη θέση!!! Το 1995 μαζί με τον Clifford σχημάτισαν τους Creedence Clearwater Revisited χωρίς βέβαια τον John Fogerty αλλά με τον Elliott Easton των Cars!!! Επαναηχογράφησαν τα hits των Creedence χωρίς κανένα ενδιαφέρον. Δεν υπήρχε βέβαια περίπτωση να μην τους μηνύσει ο Fogerty για τη χρήση του ονόματος κι αυτοί το άλλαξαν σε (σ.σ. πάρτε ανάσα) Stu Cook and Doug “Cosmo” Clifford Presents Cosmo’s Factory – En Evening with Creedence!!! Εννοείται ότι ΔΕΝ χώραγε να τυπωθεί στο εισιτήριο!
Ο ντράμερ Doug Clifford αποχώρησε κι αυτός το 1972 όταν οι Creedence διαλύθηκαν και το 1972 ηχογράφησε το προσωπικό του άλμπουμ Cosmo.Ακολούθησε μια παράλληλη πορεία με τον Stu Cook συμμετέχοντας στους Don Harrison Band και στους Εννοείται ότι ήταν στους Creedence Clearwater Revisited, ενώ τη δεκαετία του 80 έπαιζε με τον Sahm (από τους Texas Tornedo).
TRIVIA

• To “Suzi Q” μπορεί να κυκλοφόρησε το 1968 και να έφθασε έως το Νο11 του αμερικάνικου chart αλλά μόλις το 1990, πήρε χρυσό δίσκο για πωλήσεις 500.000 αντιτύπων. Το 2019 έφθασε το1.000.000 streams και φυσικές πωλήσεις.
• Για το"Proud Mary", ο Bob Dylan είχε δηλώσει ότι ήταν ένα από το αγαπημένο του τραγούδι εκείνης της χρονιάς.
• Αν και το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ τιτλοφορείται John Fogerty, ο ίδιος το αποκαλεί "Old Shep" με Shep να είναι το όνομα του σκύλου, που εικονίζεται στα πόδια του στο εξώφυλλο

 αλεξανδροσ ριχαρδοσ

21/3/21

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος