TRIUMPH: THE OTHER CANADIAN HARD ROCK BAND

Αρχές χειμώνα 1979 και στα ελληνικά καταστήματα δίσκων κυκλοφορεί το άλμπουμ Just A Game από ένα άγνωστο σε εμένα συγκρότημα. Triumph το όνομά του, και δεν μου έλεγαν τίποτε. Δεν είχα διαβάσει τίποτε γι αυτούς στην μουσική βρετανική εφημερίδα Melody Maker που αγόραζα ανελλιπώς από ένα μικρό πρακτορείο τύπου που ήταν στη γωνία Πατησίων και Tενέδου, στην Πλτ. Αμερικής.  Η εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη δεν είχε παίξει τότε κανένα τραγούδι από αυτόν το δίσκο (που οφείλω να μολογήσω ότι με τράβαγε το εξώφυλλο) κι έτσι δεν τον αγόρασα, επενδύοντας το χαρτζιλίκι μου σε άλλα άλμπουμ. Χρειάστηκαν να περάσουν αρκετά χρόνια για να αγοράσω το συγκεκριμένο άλμπουμ σε cat out από τον Πολύδωρα (μέσα στην στοά Φιξ στην Πατησίων κοντά στα Χαυτεία, στο κέντρο της Αθήνας). Για όσους δεν ξέρουν τι ήταν τα cat out, η ονομασία αφορούσε κυρίως δίσκους αλλά και κασέτες που δεν «τράβηξαν» εμπορικά και οι δισκογραφικές εταιρείες τα  έβγαζαν στην αγορά σε πολύ χαμηλή τιμή, σαν καταργημένα, με τα εξώφυλλα να είναι κομμένα επάνω δεξιά και τις κασέτες τρυπημένες με μια στάμπα πάνω δεξιά στο εξώφυλλο με τη τιμή τους πολύ χαμηλή. Τότε ανακάλυψα το "Hold On", τότε ανακάλυψα το "Lay It on the Line", τότε ανακάλυψα ότι ο Καναδάς εκτός των Rush, του Neil Young, των Band, των Guess Who και της Joni Mitchell, είχε ακόμα ένα καλό συγκρότημα τους Triumph!
Ο χρόνος γυρνάει το καλοκαίρι του 1975 όταν γνωρίστηκαν Gil Moore (ντραμς) και Mike Levine(μπάσο) με τον Levine να είναι το επιχειρηματικό μυαλό κι εκτός από μπάσο, να μανατζάρει κι άλλα συγκροτήματα. O Moore εντυπωσιάστηκε από τις ικανότητές του και οι δύο μελλοντικοί μουσικοί άρχισαν να συνεργάζονται λόγω της επαγγελματικής ιδιότητας του Moore να έχει μια μικρή εταιρεία ήχου και να νοικιάζει μηχανήματα σε συγκροτήματα. Η επαγγελματική συνεργασία τους εξελίχθηκε σε jamming και σύντομα σκέφτηκαν αν σχηματίσουν ένα συγκρότημα. Τους έλειπε ο κιθαρίστας, που τον βρήκαν στο πρόσωπο του Rik Emmett που τότε έπαιζε στους Act III. Οι πρώτες πρόβες που έκαναν σαν τρίο, έβγαλαν ένα ηχητικό αποτέλεσμα κοντά στο progressive rock που τότε ήταν πολύ της μόδας. Οι γνωριμίες τους αλλά και οι ικανότητές τους, τους έφεραν στο γραφείο της καναδέζικης δισκογραφικής εταιρείας Attik όπου πήραν ένα τσεκ 1.000 δολαρίων για να ηχογραφήσουν ένα demo για να φθάσουμε στον Οκτώβριο του 1976 όπου  κυκλοφόρησαν το πρώτο άλμπουμ τους με τίτλο Triumph, για να επανακυκλοφορήσει αργότερα σαν In the Beginning.

  Το άλμπουμ κυκλοφόρησε σε περιορισμένη ποσότητα στην Αμερική και το καναδέζικο τρίο ξεκίνησε μια σειρά εμφανίσεων σε clubs του Τορόντο όπου εκτός από τα δικά τους κομμάτια έπαιζαν διασκευές Zeppelin, Hendrix και Deep Purple. Η εμφάνισή τους έκλεινε με το δικό τους κομμάτι  “Blinding Light Show/Moonchild” εν μέσω πανδαισίας φώτων. «Το πρώτο άλμπουμ μας ήταν πολύ proggy για τον ήχο μας. Αυτό συνέβη γιατί αν κι ο Emmett ήταν super fan του Ritchie Blackmore, είχε πάρα πολλά prog στοιχεία. Ο Mike κι εγώ» λέει ο Gil «είμαστε πιο κοντά στο blues, κάτι που φάνηκε στα επόμενα άλμπουμ μας».   

 ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΗΜΕΡΕΣ
Πριν ακόμα ο Emmett γίνει μέλος τους, οι Triumph ήταν τετραμελές συγκρότημα κι εκτός των Mike Levine και Gil Moore, στο συγκρότημα έπαιζαν και οι Fred Keeler κιθάρα και Peter Young πλήκτρα. Τότε δεν λεγόντουσαν Triumph αλλά Abernathy Shagnaster έχοντας κυκλοφορήσει το single Hobo/Got To Get You Back In My Life. Η αποχώρηση των Keeler και Young, έφερε στο συγκρότημα τον Rik Emmett που εκτός από καλός παίκτης ήταν και συνθέτης. Το πρώτο άλμπουμ τους πέρασε, δικαιολογημένα, απαρατήρητο αλλά είχαν καταφέρει να σχηματίσουν ένα μεγάλο κύκλο fans κι αυτό λόγω των πολλών και συχνών εμφανίσεων τους. Ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του πρώτου άλμπουμ τους, κυκλοφορεί το δεύτερο με τίτλο Rock & Roll Machine (Νο185 Αμερική) και σίγουρα είναι πιο…Triumph  σε σχέση με το πρώτο τους. Η συμφωνία να κυκλοφορήσει στην Αμερική από την RCA Records, δίνει extra βοήθεια στις πωλήσεις του, που όμως γενικά ήταν χαμηλές. Κανείς δεν έδειξε να ασχολείται μαζί τους, έστω κι αν ψιλοακούστηκε στο ραδιόφωνο η διασκευή τους στο πολύ όμορφο "Rocky Mountain Way" του Joe Walsh. Θα μείνω σε δύο τραγούδια του, το 9λεπτο City που συνθετικά αλλάζει διαρκώς και το "Rock & Roll Machine" που ο Emmett δείχνει πόσο επηρεάστηκε από το παίξιμο του Μαυροφορεμένου, ενώ ακούγονται περάσματα που θυμίζουν το “Speed King” των Τιτανοτεράστιων!

 ΠΩΣ ΕΝΑΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΗΝ ΚΑΡΙΕΡΑ ΤΟΥΣ
Η κυκλοφορία του Rock & Roll Machine από την RCA Records, φέρνει το συγκρότημα για συναυλία στην Αμερική και μια από αυτές τους θέλει να ανοίγουν την εμφάνιση του Sammy Hagar στο San Antonio. Ο διοργανωτής της συναυλίας δίνει στον τοπικό σταθμό μερικά αντίτυπο του Rock & Roll Machine (σ.σ. το οποίο κατά την προσωπική μοιυ άποψη εκτός του "City" είναι αδιάφορο) για να παιχτούν από τους παραγωγούς και  ξαφνικά οι Triumph παίζονται συνέχεια σε σημείο που ο διοργανωτής τους κλείνει για 5 συναυλίες σαν headliners. Η έκπληξη τους είναι τέτοια που τον ρωτούν αν είναι σίγουρος για την επιλογή του(!) κι αν είναι προετοιμασμένος για να δει άδεια θέατρα! Η μικρή περιοδεία είχε εμπορική επιτυχία και ακολουθεί περιοδεία στη χώρα τους, ανοίγοντας για τους δημοφιλείς Moxy. Τέτοια συμβαίνουν όταν οι ραδιοφωνικοί σταθμοί δεν παίζουν playlist και οι παραγωγοί έχουν προσωπικότητα και ξέρουν μουσική!

Το τρίτο  άλμπουμ τους με τίτλο Just a Game (1979, Νο ) ήταν η αιτία για να τους γνωρίσω όπως και μερικά εκατομμύρια fans σε όλο τον κόσμο. Καλύτεροι πρεσβευτές από τα "Hold On"(No.38 Αμερική) και "Lay It on the Line" (Νο86 Αμερική, αδικήθηκε) δεν υπάρχουν. Ωραίες, μελωδικές hard rock συνθέσεις, με ξεσπάσματα και σε πολλούς από εμάς, γνωρίζουν ένα  διαφορετικό rock από αυτό που ξέραμε ως τότε. Θα μείνω στο “Hold On” που στα 6 λεπτά που διαρκεί, οι αλλαγές στη συνθετική δομή του είναι πολλές και ενδιαφέροντες.  Για να επιστρέψω στο Just a Game, το τραγούδι "Young Enough to Cry" είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτών που έγραφα πιο πάνω, ένα blues κομμάτι με πολύ καλό σόλο από τον Emmett που ξαφνικά βλέπει το άστρο του να ανατέλλει. Οι πρώτες εκδόσεις του βινυλίου είχαν διπλό εξώφυλλο όπου είχαν ένα επιτραπέζιο παιχνίδι που βασίστηκε σε μια ιδέα του Rik Emmett και το υλοποίησε ο Mike Levine φτιάχνοντας τους κανόνες του! (δες πιο πάνω φωτό)
Ούτε οι ίδιοι δεν περίμεναν την ανταπόκριση του κόσμου στο άλμπουμ και σαν πρώτη αιτία, βάζουν το airplay των ραδιοσταθμών αλλά και τις συνεχείς εμφανίσεις τους. Είναι η εποχή που τα μακριά μαλλιά συνδυάζονται με μούσι ή σκέτο μουστάκι, οι μουσικοί αρχίζουν να κάνουν πόζες στη σκηνή, σκηνή που διαρκώς μεγαλώνει και γίνεται… αλάνα, είναι η εποχή που οι κιθαρίστες παίζουν με διπλές κιθάρες (μαζί στο ίδιο σώμα 12χορλή και 6χορδη) και κερδίζουν τις εντυπώσεις, είναι η εποχή που εμφανίζονται οι ολόσωμες φόρμες. Η αμερικάνικη σκηνή αλλάζει καθημερινά λίγο πριν μπει στη νέα δεκαετία και οι Καναδοί Triumph είναι από τους μπροστάρηδες της νέας γενιάς. Το συγκρότημα έχει μπει στη λογική κάθε χρονιά και δίσκος κάθε δίσκος  και περιοδεία. Το Progressions of Power (1980, Νο 32 Αμερική), γίνεται όπως και ο προκάτοχός του χρυσός δίσκος (σ.σ. ξεπερνά στην Αμερική το 500.000 αντίτυπα) και ο λόγος που σταμάτησε χαμηλά ήταν ότι το single "I Can Survive" δεν βοήθησε (Νo. 91 Αμερική) αλλά με το άλμπουμ καταφέρνουν να κάνουν αισθητή την παρουσία της στη βρετανική αγορά(Νο61). Για την ιστορία, το αγγλικό ραδιόφωνο έπαιξε το τραγούδι που ανοίγει το άλμπουμ, το «I Live For The Weekend» και τους βοήθησε να παίξουν στην βρετανική περιοδεία, ανοίγοντας για τους Praying Mantis. O manager τους έκανε πολλές προσπάθειες να τους βάλει στο Monster pf Rock Festival του Donington αλλά δεν τα κατάφερε. «Οι Triumph θα γινόντουσαν μεγάλο όνομα σε Μ.Βρετανία και Γερμανία αν έπαιζαν συνέχεια εκεί» είχε πει ο Neil Warmock, διοργανωτής συναυλιών. Δεν επαληθεύτηκε γιατί ποτέ οι Triumph δεν επιχείρησαν μια περιοδεία σε αυτές τις χώρες, παρά μόνο κάποια αποσπασματικά shows. 

 
Από το 1981 έως και το 1985 ακολουθούν 3 άλμπουμ που τους καθιερώνουν στην Αμερική. Το Allied Forces (1981, Νο 23 Αμερική) με πωλήσεις πάνω από 1.000.000αντίτυπα και τραγούδια σαν τα "Fight the Good Fight", "Magic Power" και "Too Much Thinking" που περιέχει samples από τον Πρόεδρο της Αμερικής Ronald Reagan! Το Never Surrender ήταν το τελευταίο άλμπουμ που ηχογράφησαν για την RCA Records με την οποία η σχέσεις τους χάλασαν λόγω των πολλών εξόδων. Το συγκρότημα υπέγραψε για 5 άλμπουμ στην MCA Records με πρώτο το Thunder Seven (1984, Νο 35 Αμερική) με κομματάρες σαν τα "Spellbound" και "Follow Your Heart". Παρ’ όλο που ήταν ένα καλό άλμπουμ, από τα καλύτερα της δισκογραφίας τους, έφθασε τις 500.000 πωλήσεις, το 2003 δηλαδή 19 ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία του!!!

Μετά από 7 studio άλμπουμ, ήλθε η ώρα για το πρώτο από τα 5 συνολικά live άλμπουμ που διαθέτει η δισκογραφία τους. Το Stages (1985. Νο 50 Αμερική) ηχογραφήθηκε κατά την περίοδο 1981–1984 και εκτός από όλα τα «καλά» τραγούδια τους ("Never Surrender", "Allied Forces", "Hold On", "Lay it on the Line", "Spellbound", "Follow Your Heart" και "Fight the Good Fight") περιέχει και 2 καινούργια studio τραγούδια, τα "Mind Games" και "Empty Inside". Το Stages χωρίς να είναι ένα ιδιαίτερο live άλμπουμ, είναι …κατατοπιστικό της ενέργειας τους καθώς περιέχει ηχογραφήσεις από 3 διαφορετικές περιοδείες τους.
1986- 1993
Η κλασική πετυχημένη αλλά και κουραστική συνταγή, δίσκος-περιοδεία-δίσκος κ.ο.κ. συνεχίζεται για τους Triumph με την κυκλοφορία του The Sport of Kings(1986, No33 Αμερική) που περιείχε τη μεγαλύτερη επιτυχία τους στους μικρούς δίσκους (singles) "Somebody's Out There"(No27 Aμερική) με το άλμπουμ να έχει αρκετά πλήκτρα σε σχέση με τα προηγούμενα και τον Rik Emmett να πειραματίζεται με δύο high-end sampler systems της εποχής, το Synclavier 9600 Workstation και το Fairlight CMI Series III. Ακολούθησε το Surveillance (1987, No 82 Αμερική) που έμελλε να είναι το τελευταίο με τον Rik Emmett που αποχώρησε για να αντικατασταθεί από τον ελληνικής καταγωγής Phil X (Xenidis, μέλος των Aldo Nova και Frozen Ghost) ο οποίος το 2011 έγινε γνωστός αντικαθιστώντας τον Richie Sambora στους Bon Jovi. Το Edge of Excess (1993) ήταν το τελευταίο studio άλμπουμ τους και πέρασε απαρατήρητο. Το συγκρότημα διαλύθηκε και το 1998 γίνεται η πρώτη προσπάθεια για επανασύνδεση με τον Emmett να αρνείται.

Το 2003 κυκλοφόρησε το live DVD με την εμφάνισή τους στη Metal Day στο θρυλικό US Festival του 1983, μπροστά σε 250.000 fans με ονόματα όπως Van Halen και Scorpions. Τόσα χρόνια μετά από αυτή την ημέρα, οι 3 Triumph τη θεωρούν σαν την καλύτερη στιγμή στην καριέρα τους. Από τα δικά τους αξίζει να δείτε το A Night of Triumph από την εμφάνισή τους του 1987 στο Halifax Metro Centre κατά τη διάρκεια της Τhe Sport of Kings tour.
 Την περίοδο1981-1982 περιόδευαν διαρκώς στην Αμερική, χωρίς όμως ποτέ να καταφέρουν να μετουσιώσουν τη συναυλιακή επιτυχία τους σε δισκογραφική. Η αλήθεια είναι ότι οι Triumph ποτέ δεν έγιναν Kansas, Journey, REO Speedwagon ή Styx και δεν είναι τυχαίο ότι ενώ άρεσαν στον κόσμο ποτέ δεν κατάφεραν να προσωποποιηθούν. Δεν κατάφεραν ένα μέλος τους να γίνει «ήρωας» με το μεγαλύτερο βάρος να πέφτει στον Rik Emmett που σαν κιθαρίστας/τραγουδιστής είχε την κατάλληλη προβολή. Στην Ευρώπη έχουν «περάσει» περισσότερο σαν ένα A.O.R./μελωδικό συγκρότημα παρά σαν ένα hard rock trio (που ήταν) κι αυτό κυρίως λόγω των τραγουδιών “Follow your heart” και» Lay It on the Line».

ΤΑ ΤΡΙΑ W
Την εποχή της έκρηξης του hair metal, οι Triumph κυκλοφορούσαν το Sport of Kings ένα μάλλον αδύναμο άλμπουμ που ουσιαστικά έκλεινε το μεγάλο κύκλο τους. Ήδη είχαν αρχίσει να εμφανίζονται καινούργια ονόματα που δημιουργούσαν όλο και μεγαλύτερο κύκλο οπαδών, κυκλοφορώντας παράλληλα καλούς δίσκους. Αστειευόμενος ο μπασίστας Mike Levine λέει «Ήταν η εποχή των W Bands δηλαδή των Warrant, White Lion και Winger. Τους είχαμε ακούσει αλλά δεν τους είχαμε πάρει σοβαρά. Ακουγόντουσαν πολύ καλοί για το ραδιόφωνο αλλά ξέραμε τη δική μας αξία και τις δυνατότητες μας σαν live συγκρότημα».   
ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΚΑΡΙΕΡΑ RIK ΕΜΜΕΤΤ

Ο κιθαρίστας Rik Emmett έφυγε από τους Triumph το 1988 για την πολυπόθητη προσωπική καριέρα (σ.σ. έχω βαρεθεί να γράφω αυτή την ατάκα). Το 1990 κυκλοφόρησε το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ με τίτλο Absolutely κι έως σήμερα ‘έχει κυκλοφορήσει 10 studio άλμπουμ και 2 live. To 2016 σχημάτισε τους RESolution9 με τους οποίους κυκλοφόρησε το άλμπουμ RES9 (2016) όπου επανασυνδέθηκε με τα δύο μέλη των Triumph, Gil Moore και Mike Levine που παίζουν προσκεκλημένοι του στο τραγούδι "The Grand Parade". Όμως οι καλεσμένοι δεν σταματούν εδώ, αφού κι ο κιθαρίστας των Rush, Alex Lifeson συμμετέχει σε 2 τραγούδια όπως κι ο τραγουδιστής των Dream Theater, James LaBrie (σ.σ. ο οποίος είναι επίσης Καναδός). Πριν κλείσω τις λίγες αφιερωμένες γραμμές στον Καναδό κιθαρίστα, ακούστε πίσω από το παίξιμό του, τις καταβολές του και την τεχνική του από blues, jazz, classical και flamenco.
ΟΙ TRIUMPH KAI OI RUSH
Από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 90 είχε αναπτυχθεί μια λανθασμένη παραφιλολογία, κυρίως εκ μέρους των fans για τους Triumph και τους Rush με αφορμή την κοινή καναδέζικη καταγωγή τους και με βάση τη μουσική τους η οποία όμως δεν είχε καμία σχέση του ενός συγκροτήματος με το άλλο. Οι Rush ξεκίνησαν σαν ένα hard rock σχήμα και εξελίχθηκαν σαν ένα progressive τρίο ενώ οι Triumph από το δεύτερο άλμπουμ τους ήταν σταθερά ένα hard rock τρίο με μελωδικά περάσματα. Πέραν ότι και οι δύο ήταν τριμελή συγκροτήματα και με κοινή καταγωγή, δεν τους συνέδεε τίποτε άλλο. Οι Triumph παραδέχονται ότι η επιτυχία των Rush στην Αμερική, τούς βοήθησε να καθιερωθούν και να παιχτούν από τους αμερικάνικους σταθμούς πιο εύκολα, αλλά έως εκεί.   Είναι χαρακτηριστικό αυτό που έχει δηλώσει ο ντράμερ Gil Moore: “Με τον Alex Lifeson γνωριστήκαμε παίζοντας γκολφ»!

ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ

Το 2007 οι Emmett, Gil Moore και Mike Levine έγιναν μέλη του Canadian Music Industry Hall of Fame. In 2008 εμφανίστηκαν στο Sweden Rock Festival και στο Rocklahoma. Η εμφάνισή τους στο Sweden Rock κυκλοφόρησε στο CD+DVD Live at Sweden Rock Festival(2012).  Το Νοέμβριο του 2019 έπαιξαν σε ένα «ιδιωτικό κοντσέρτο» στο Metalworks Studios στο Mississauga του Ontario, μπροστά σε 300 "superfans" τους! Έπαιξαν 3 μόνο τραγούδια, τα "When the Lights Go Down", "Lay It on the Line" και "Magic Power". Η εμφάνισή τους με τίτλο This Superfan Fantasy θα κυκλοφορήσει με τίτλο Triumph: Rock 'n Roll Machine το 2021.Τα τρία μέλη του συγκροτήματος διατηρούν πολύ καλές σχέσεις και βρίσκονται κάθε 6 μήνες για ένα γεύμα!
 
TRIVIA
Σε δύο τραγούδια του Surveillance, στα "All the King's Horses" και "Headed for Nowhere" κιθάρα παίζει ο μετέπειτα κιθαρίστας των Τιτανοτεράστιων, Steve Morse, ενδεικτικό ότι οEmmett ήταν με το ένα πόδι εκτός!
.



13 ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΕΤΕ ΤΟΥΣ TRIUMPH
City (9λεπτο αλλά ενδιαφέρον)
Lay It on the Line
Hold On
I Live for the Weekend
Fight the Good Fight
Magic Power
Spellbound
Follow Your Heart
Tears in the Rain
Never say Never

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ

 24/1/21

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος