DOORS- MORRISON HOTEL: Η ΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΗ ΑΙΣΘΗΣΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

Το 1970, η μουσική είχε ήδη αρχίσει να αλλάζει στην Αμερική και στην Μ.Βρετανία. Τα συγκροτήματα και οι καλλιτέχνες περνάγανε σε μια πιο ουσιαστική συνθετική φάση, έχοντας έντονα τα φορτισμένα συναισθήματα λόγω Vietnam  αλλά και αφήνοντας πίσω την αφέλεια της δεκαετίας του 60. Οι Doors ήταν από τα συγκροτήματα που από τον πρώτο δίσκο τους, το ομότιλο του 1967 είχαν δείξει μια ωριμότητα, τόσο συνθετική όσο και στιχουργική που τους ακολουθούσε αυξανόμενη, από δίσκο σε δίσκο. Το 1970 τους βρίσκει να έχουν κυκλοφορήσει το τέταρτο άλμπουμ τους The Soft Parade (1969)που δέχτηκε έντονες κριτικές όχι επειδή δεν ήταν καλό, αλλά επειδή ήταν διαφορετικό! Λες και το συγκρότημα δεν μπορεί να δοκιμάσει κάτι άλλο, παρά πρέπει να ακολουθεί μια συγκεκριμένη δομή τραγουδιών, αλλάζοντας στίχους και μελωδίες! Έτσι η κυκλοφορία του Morrison Hotel (1970) επαναφέρει το μεγάλο συγκρότημα στο δρόμο του blues rock που ξέραμε (σ.σ. και ήξεραν!) και δικαιώνει όλους όσους πίστευαν ότι το The Soft Parade ήταν διαφορετικό, αφού τους φέρνει στο Νο4 του αμερικάνικου chart και στο Νο 12 του βρετανικού, βγάζοντας μόνο ένα single το "You Make Me Real" / "Roadhouse Blues" που δεν κατάφερε να μπει στο αμερικάνικο top 40 μικρών δίσκων, σταματώντας στο Νο 50.Προσέξατε ότι το all time hit του δίσκου, το "Roadhouse Blues" ήταν Β’ side στο single;
Το 1970 μπορεί να χαρακτηριστεί σαν η χρονιά που μπήκαν τα θεμέλια του κλασικού rock με κυκλοφορίες άλμπουμ σαν το πρώτο των Black Sabbath, το Atom Heart Mother των Pink Floyd, το Climbing των Mountain, το Benefit των Jethro Tull, το American Woman των Guess Who, το Live at Leeds των Who και τόσα άλλα. Δίπλα σε αυτά, έρχεται να προστεθεί και το Morrison Hotel των Doors που τους βοηθά να αφήσουν πίσω τους μια βεβαρυμμένη χρονιά, που εκτός από το την κυκλοφορία του The Soft Parade, είχε χαρακτηριστεί από την εμφάνιση και σύλληψη του Jim Morrison στις 4 Απριλίου στο Miami όπου μεθυσμένος κατέβασε το παντελόνι του και έδειξε στους 12.000 θεατές του Dinner Key Auditorium, το πουλί του. Η αστυνομία τον συνέλαβε πάνω στη σκηνή, για να ακολουθήσει μια σειρά δυσφημιστικών δημοσιεύσεων κατά του συγκροτήματος αλλά και γενικότερά κατά του rock.
ΟΙ ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΕΙΣ ΞΕΚΙΝΟΥΝ. Η ΣΥΛΛΗΨΗ ΣΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΤΟΥ PHOENIX

Έπρεπε να έλθει ο Νοέμβριος του 1969 για να μπουν στο studio της Electra με παραγωγό τον Paul A. Rothchild για να ξεκινήσουν τις ηχογραφήσεις των καινούργιων τραγουδιών τους. Όμως τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά. Ο Jim Morrison είχε γίνει αλκοολικός, πίνοντας μόνο σε μια ηχογράφηση 36 μπύρες(!) και έτσι οι άλλοι τρεις κανόνισαν μια συνάντηση μαζί του στο σπίτι των γονέων του Krieger όπου του είπαν ότι πρέπει να σταματήσει η κατρακύλα του. Έχοντας πλήρη άποψη της κατάστασής του, ο Jim Morrison αναγνώρισε το λάθος και τους είπε ότι θα προσπαθήσει να το περιορίσει. Λίγο πριν από αυτή τη συζήτηση, είχε συλληφθεί μαζί με το φίλο του Tom Baker γιατί κατά τη διάρκεια πτήσης της Continental Airplinew από το Λος Άντζελες προς το Φοίνιξ της Αριζόνα όπου πήγαιναν για να παρακολουθήσουν συναυλία των Rolling Stones, είχε πει τόσο πολύ με αποτέλεσμα να παρενοχλεί τους επιβάτες αλλά και να δημιουργεί προβλήματα στην πτήση. Μόλις προσγειώθηκαν στο Sky Harbour Intgernational Aerport, τούς συνέλαβε και τους δύο ο Σερίφης. Το κακό πήρε ακόμα μεγαλύτερη διάσταση όταν επάνω στο φίλο του βρέθηκε ένα μαχαίρι! Τους επιβλήθηκε ποινή 5.000$ και η δικάσιμος ορίστηκε για τις 24 Νοεμβρίου. Σημειωτέον ότι η ανώτερη ποινή για τα αδικήματα που διέπραξαν εν πτήσει ήταν 10 χρόνια φυλάκιση ο καθένας! Στη δίκη που τελικά έγινε στις 17 Σεπτεμβρίου 1970 (σ.σ. έχει σημασία ημερομηνία), η μεταμέλεια που έδειξαν και οι δύο, τους κόστισε μόνο τη χρηματική ποινή και αθωώθηκαν! Και τόνισα την ημερομηνία γιατί μήνες μετά τις 17 Σεπτεμβρίου (στις 17 Νοεμβρίου) εκδικαζόταν η υπόθεση του Miami κι αν υπήρχε καταδικαστική απόφαση, η ποινή για τον Morrison θα ήταν σίγουρα φύλακιση.  

Η ΦΥΣΑΡΜΟΝΙΚΑ, ΤΟ ΜΠΑΣΟ ΠΟΥ ΠΑΙΖΕΙ ΚΙΘΑΡΙΣΤΑΣ, Η ΚΙΝΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Να ξαναγυρίσουμε στο άλμπουμ που ξεκινά με ένα από τα καλύτερα τραγούδια τους, το “Roadhouse blues” που ηχογραφήθηκε μέσα σε 2 ημέρες, με τη φυσαρμόνικα του John Sebastian να πλουτίζει τον ήχο ενός από τα καλύτερα rock blues κομματιών όλων των εποχών. Δεν υπάρχει καλύτερη εισαγωγή για ένα άλμπουμ! Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων ο Morrison ήταν μόνιμα πιωμένος με αποτέλεσμα να μπερδεύει τους στίχους γι αυτό και ο παραγωγός Paul A. Rothchild χρειάστηκε να κάνει πολλά takes για να μπορέσει να βρει το καλύτερο. Πάντως η πρόταση "Money beats soul every time" τον μπέρδευε περισσότερο αφού την έλεγε συνέχεια χωρίς να περιλαμβάνεται στους στίχους, ενώ ακούγοντας από τα ακουστικά τη μουσική που είχε προηχογαφηθεί, φώναζε διαρκώς στον κιθαρίστα "Do it, Robby, do it!".  Στο τραγούδι παίζει μπάσο ο κιθαρίστας Lonnie Mack αφού ο μπασίστας για τις ηχογραφήσεις του Morrison Hotel, Ray Neapolitan δεν μπόρεσε να πάει στο studio γιατί είχε κολλήσει στην κίνηση. Αργότερα βγήκαν πολλές φήμες ότι ο Mack παίζει και το σόλο κιθάρα στο τραγούδι κάτι που διέψευσε ο Ray Manzarek λέγοντας ότι η συμμετοχή του περιορίστηκε στο μπάσο και μόνο σε αυτό το τραγούδι. Ο Lonnie Mack είναι ο μέντορας του Stevie Ray Vaughan!

Το Peace Frog είναι το δεύτερο μεγάλο τραγούδι του δίσκου, σύνθεση του κιθαρίστα Robby Krieger.  Πρώτα γράφτηκε η μουσική του κι αργότερα προστέθηκαν οι στίχοι, που τους βρήκε ο Paul A. Rothchild σε ένα τετράδιο με σημειώσεις του Morrison. Πολύ διαφορετικός funky ήχος, καμία σχέση με τον κλασικό ήχο των Doors, το τραγούδι έγινε ραδιοφωνικό hit αλλά ποτέ δεν αγαπήθηκε από τους οπαδούς του συγκροτήματος. Ίσως επειδή είναι τόσο διαφορετικό. Ερωτικού περιεχομένου οι στίχοι του “Blue Sunday”, είναι γραμμένοι από τον Jim Morrison για κάποια από τις συντρόφους του: Την Pamela Courson, τη Judy Huddleston, την Eve Babitz ή για κάποια άλλη; Πάντως για μια από αυτές! Το jazzy piano του Manzarek χαρακτηρίζει το “Queen of the Highway” που σαν τραγούδι έχει πολύ προσεγμένη σύνθεση, το bluesy “Spy” που εκτός ότι είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια των Doors γενικότερα, είναι ένα από τα αυτοβιογραφικά τραγούδια του άλμπουμ με τους στίχους του Morrison να είναι επηρεασμένοι από το βιβλίο της Γαλλίδας συγγραφέα Anaii Nin, A Spy in the House. Το “Ship of Fools” ακούγεται πολύ κοντά στο “Break on through”, το rock’n'rollάκι “You make me real” που λανθασμένα επιλέχτηκε για πρώτο single, το “Land Ho’ που ανοίγει τη β’ πλευρά του βινύλιου ….. ενώ το “Waiting for the Sun” είχαν ξεκινήσει να το δουλεύουν από το 1968 και δεν το συμπεριέλαβαν στο ομότιτλο άλμπουμ εκείνης της χρονιάς, είναι ένα από τα καλύτερα αυτού του δίσκου.  Τελευταίο άφησα το πανέμορφο "Indian Summer" που γράφτηκε από τον Αύγουστο του 1966 όταν ακόμα ηχογραφούσαν το πρώτο άλμπουμ τους αλλά δεν το είχαν συμπεριλάβει σε κάποιο άλμπουμ τους με τη μελωδία και την ατμόσφαιρα του να είναι υπέροχη.  Το Morrison Hotel αν κι εκτός του "Roadhouse Blues" και ίσως και του "Peace Frog" δεν περιέχει κάποιο άλλο classic hit είναι ένα από τα καλύτερα άλμπουμ των Doors. Πλούσιο σε εναλλαγές συνθέσεων, υψηλό επίπεδο ερμηνείας από τον Jim Morrison και όλο το blues ύφος που βασίστηκε το μεγάλο συγκρότημα.
 Η φωτογραφία του εξώφυλλου δεν είναι τυχαία. Αξίζει να διαβάσετε εδώ την ιστορία του εξώφυλλου όπως την είχε παρουσιάσει ο Rockmachine.gr πριν 2 χρόνια
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Με παρακαταθήκη τις καλές κριτικές που απέσπασε το άλμπουμ αλλά και τις πωλήσεις, το συγκρότημα έκλεισε μια σειρά συναυλιών με το όνομα Roadhouse Blues Tour, τις περισσότερες από τις οποίες ο Rothchild ηχογράφησε για μεταγενέστερη κυκλοφορία. Γι αυτό και υπήρξαν πολλές live κυκλοφορίες μετά τη διάλυσή τους. Ο Morrison έχει αλλάξει στάση απέναντι στους άλλους τρεις και μετακινείται ξεχωριστά, με διαφορετικό αυτοκίνητο αλλά διατηρώντας καλή σχέση μαζί τους.  Την άνοιξη/καλοκαίρι του 1970 έδωσαν συνολικά 11 συναυλίες, αριθμός πολύ μικρός σε σχέση με σήμερα αλλά τότε τα δεδομένα ήταν διαφορετικά, με τις συναυλίες τους να χωρίζονται σε αυτοκαταστροφικές ή εξαιρετικές. Και βέβαια αυτό είχε να κάνει ανάλογα με την διάθεση του Morrison!  Στο Ay Cobo Arena του Detroit έπαιξαν συνολικά 4 ώρες εκ των οποίων τη 1 έπαιξαν το “The End”! Σχεδόν ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του Morrison Hotel κυκλοφόρησαν το επόμενο άλμπουμ τους που ήταν το κύκνειο άσμα τους με τον Jim Morrison, το L.A. Woman.
TRIVIA

Το ελληνικό οπισθόφυλλο της έκδοση του Morrison Hotel. Χαμηλά κάτω φαίνονται τα στοιχεία της ελληνικής έκδοσης.

• Ο Morrison καθημερινά απομακρυνόταν από τους άλλους τρεις, που προσπαθούσαν να καλύψουν τη μεταξύ τους απόσταση, αλλά χωρίς επιτυχία. Έχοντας κυκλοφορήσει την ποιητική συλλογή του The Lords and the New Creatures, προσπαθούσε να βρει ένα ρόλο για κινηματογραφική ταινία, βλέποντας τον εαυτό του σαν τον νέο James Dean, αλλά η μόνιμη αλκοολική κατάστασή του, έκανε κάθε σκηνοθέτη να το ξανά σκεφτεί.
• Οι δύο πλευρές του άλμπουμ έχουν διαφορετικό τίτλο. Η πρώτη τιτλοφορείται "Hard Rock Cafe" και η δεύτερη "Morrison Hotel", το ίδιο αναγράφουν και τα labels (τα στρογγυλά χαρτάκια που είναι κολλημένα στις 2 πλευρές του βινύλιου). Και η πρώτη ελληνική έκδοση του άλμπουμ που έγινε το1971 από τη Lyra που τότε είχε τα δικαιώματα διανομής της Warner στην Ελλάδα με κωδικό αριθμό κυκλοφορίας 415 έχει κυκλοφορήσει έτσι όπου μπορείτε να το διαπιστώσετε στη φωτογραφία.

• Το όνομα του John Sebastian, μέλους των Lovin’ Spoonful αναγράφεται σαν "G. Puglese" για το λόγο ότι είχε συμβόλαιο με άλλη εταιρεία δίσκων!
• Από το στίχο "Woke up this morning and I got myself a beer" εμπνεύστηκε ο Alice Cooper τον τίτλο της πρωινής (!) ραδιοφωνικής εκπομπής του στο Planet Rock.
• Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων των τραγουδιών του Morrison Hotel, ο Jim Morrison και η Pamela Courson είχαν ένα γερό καυγά που εξελίχθηκε σε βίαιο γιατί η τελευταία ήπιε ένα μπουκάλι ποτό χωρίς να του αφήσει σταγόνα!
• Πριν λίγες ημέρες έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 84 ετών ο μακετίστας Gary Burden, ο οποίος κατά τη διάρκεια της καριέρας του είχε επιμεληθεί πολλών rock εξωφύλλων. Μερικά από αυτά ήταν το Morrison Hotel των Doors, το The Pretender, του Jackson Browne, το Blue της Johnnie Mitchell, το Daja Vu των Crosby Stills Nash and Young, των Steppenwolf, των Three Dog Night αλλά και καινούργιων ονομάτων όπως My Morning Jacket, M.Ward και Conor Oberst. Ο Burden όμως έκανε πολλά εξώφυλλα για τον Neil Young όπως το After the Goldrush, το On the Beach, αλλά και πρόσφατα τα Paradox και Roxy: Tonight’s the Night Live, ενώ το 2010 μαζί με τη γυναίκα του Jenice Heo κέρδισε το βραβείο Grammy στην κατηγορία Best Boxed or Special Limited Edition Packaging για τη δουλειά του στο Neil Young the Archives Vol. 1 1963–1972. Αν και συνδύασε τα όνομά του με εξώφυλλα άλμπουμ του Neil Young ο Burden επιμελήθηκε ένα πολύ χαρακτηριστικό εξώφυλλο των Doors, αυτό του Morrison Hotel. Η φωτογραφία του εξώφυλλου λήφθηκε από τον Henry Diltz σε ένα ξενοδοχείο που πραγματικά λεγόταν Morrison Hotel και είδε ο Jim Morrison τυχαία σε ένα δρόμο του Λος Άντζελες, στη Hope Street. Όταν ζήτησαν από τον ξενοδόχο να τους επιτρέψει να φωτογραφηθούν αυτός τους αρνήθηκε, αλλά σε μια στιγμή που αυτός απομακρύνθηκε από την υποδοχή αυτοί βρήκαν την ευκαιρία και φωτογραφήθηκαν πίσω από την επιγραφή. Η φωτογραφία του οπισθόφυλλου είναι τραβηγμένη στο Hard Rock Café κοντά στη 300 East 5th Street.Οι ιδρυτές της αλυσίδας είδαν το όνομα στο οπισθόφυλλο και το κράτησαν για να ονομάσουν τα γνωστά Hard Rock Cafe που ξεκίνησαν το 1971 (η φωτογράφιση έγινε το 1970). Το κτίριο που βλέπετε στο οπισθόφυλλο σήμερα είναι μικρό super market. 
• Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του"Roadhouse Blues", ο Ray Manzarek άλλαξε από το ηλεκτρικό πιάνο Wurlitzer σε ένα πιάνο που είχαν  χρησιμοποιήσει οι  Beach Boys στην επιτυχία τους "Good Vibrations".
  Ο στίχος "Spy in the House of Love" με τον οποίο ξεκινά το τραγούδι “Spy”,προέρχεται από το μυθιστόρημα της Anaïs Nin που δημοσιεύτηκε το 1954.
  Οι ηχογραφήσεις έγιναν μεταξύ Νοέμβριου 1969 και Ιανουαρίου 1970, με εξαίρεση το  "Indian Summer" που ηχογραφήθηκε τον Αύγουστο του 1966 και προοριζόταν για το πρώτο άλμπουμ τους.
   

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ

8/1/21/

Ο ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΣΙΑΠΗΣ ΓΙΑ ΤΟ MORRISON HOTEL
Αμέτρητεs φορέs έχουμε ακούσει και τραγουδήσει το Roadhouse blues το οποίο μετά από πενήντα χρόνια πάντα θα αποτελεί ένα απ τα πιο κλασσικά και αναγνωρίσιμα τραγούδια των Doors. πρόκειται για ένα πάντρεμα rock & blues που ανοίγει το album "Morrison Hotel". θεωρείται δίσκοs αναφοράs για την εποχή του συμπεριλαμβάνονταs στο track list και το "Waiting for the sun" το οποίο δεν είχε συμπεριληφθεί στο ομότιτλο album. όταν κυκλοφόρησε απέσπασε θετικέs κριτικέs με τον Jim Morrison να έχει τη μερίδα του λέοντοs στουs στίχουs και τη μουσική. η συνήθηs καταθλιπτική αίσθηση τηs ερμηνείαs του ιδιόρρυθμου ανατρεπτικού όσο και αυτοκαταστροφικού ποιητή ισορροπείται οριακά απ τη δυναμική μουσική συνεισφορά των υπόλοιπων τριών μελών, οι οποίοι προσπαθούσαν απεγνωσμένα να επαναφέρουν τον Jim στη πραγματικότητα απ την επήρρεια τηs αλόγιστηs κατάχρησηs του αλκοόλ, ώστε να πετύχουν μιά συντονισμένη ηχογράφηση. το album αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα underground και avant garde ψυχεδέλειαs τηs δυτικήs ακτήs στα late 60's, και που επηρέασε σημαντικά ομότεχνου μουσικού ύφουs και είδουs συγκροτήματα τηs California. Mountain, Steppenwolf, Jefferson Airplane, Iron Butterfly, Greatful Dead, Love, Byrds κλπ. κυκλοφόρησε ένα χρόνο πριν το οριστικό (και δραματικό) φινάλε με το "La Woman" το 1971 και τον θάνατο του εμβληματικού και χαρισματικού frontman στο Παρίσι την ίδια χρονιά!
 

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος