Στην Ελληνική μυθολογία, ο Χάρων (ή Χάρος στα νέα ελληνικά) ήταν ο πορθμέας του Άδη. (Το αντίστοιχο στην Ετρουσκική μυθολογία ήταν ο Charun ). Μετέφερε με τη βάρκα του τους πρόσφατα αποθανόντες από τη μια όχθη του ποταμού Αχέροντα στην άλλη, όπου σύμφωνα με τη μυθολογία βρισκόταν η είσοδος του Άδη. Οι νεκροί έπρεπε οπωσδήποτε να πληρώσουν στον Χάροντα έναν οβολό για τα ναύλα. Γι' αυτό στην αρχαία Ελλάδα τοποθετούσαν πάντα έναν οβολό κάτω από τη γλώσσα των νεκρών σωμάτων πριν τα ενταφιάσουν, ώστε να έχει να πληρώσει ο νεκρός τον Χάροντα. Όσοι δεν είχαν να πληρώσουν ήταν καταδικασμένοι να περιπλανιούνται στις όχθες του Αχέροντα για εκατό χρόνια. Ο Χάρων ήταν γιος του Ερέβους και της Νύχτας. Παριστανόταν σαν ένας ιδιότροπος, σκελετωμένος γέροντας ή ως φτερωτός δαίμονας με ένα διπλό σφυρί. Στο έργο του Λουκιανού, Νεκρικοί Διάλογοι, ο κυνικός φιλόσοφος Μένιππος αναφέρεται ως ο μόνος που διέσχισε ποτέ τον Αχέροντα χωρίς να πληρώσει τον οβολό στο Χάρο - αφού δεν είχε. Στο διάλογο αυτόν εμφανίζεται για πρώτη φορά και η ρήση "ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος" (δεν μπορείς να πάρεις από αυτόν που δεν έχει), η οποία έμεινε παροιμιώδης.
Η ιστορία του Χάροντα, που είχε εντυπωσιάσει τον Chris De Burgh από τα σχολικά του χρόνια, ενέπνευσε τον σπουδαίο τραγουδοποιό να συνθέσει το τραγούδι με το οποίο τον έμαθε το ελληνικό κοινό. Είναι το “Don’t pay the ferryman” το οποίο ανοίγει το The getaway(1982), το έκτο και καλύτερο album του. Το τραγούδι αφηγείται την ιστορία ενός άντρα που επιβιβάζεται σε κάποιο φεριμπότ και ξεκινά το ταξίδι του. Πλησιάζει μια καταιγίδα και ο πλοίαρχος απαιτεί πληρωμή. Ο αφηγητής του τραγουδιού προειδοποιεί τον επιβάτη να μην πληρώσει μέχρι το πλοίο να φτάσει στον προορισμό του στην απέναντι πλευρά.
Στη γέφυρα του τραγουδιού, ακούγεται ο Βρετανός ηθοποιός Anthony Head να απαγγέλλει χαμηλόφωνα ένα απόσπασμα από το έργο του Shakespeare “ The Tempest”.
[Πράξη 5, Σκηνή 1, στίχοι 230 - 237]
Λοστρόμος: I'd strive to tell you. We were dead of sleep
And (how we know not) all clapp'd under hatches;
Where, but even now, with strange and several noises
Of roaring, shrieking, howling, jingling chains,
And moe diversity of sounds, all horrible,
Αυτή η ενότητα του τραγουδιού παραλείπεται από την έκδοσή του, που κυκλοφόρησε ως single, η οποία είναι περίπου 20 δευτερόλεπτα μικρότερη από την έκδοση του άλμπουμ.
Το “Don’t pay the ferryman” έγινε το πρώτο single του Chris de Burgh's που γνώρισε επιτυχία, μετά από σχεδόν οκτώ χρόνια καριέρας. Στις 23 Οκτωβρίου 1982 έφτασε στο Νο 48 και παρέμεινε στο chart για πέντε εβδομάδες. Το 1983 το single ανέβηκε στο Νο 34 του Billboard Hot 100 chart στις ΗΠΑ. Επίσης γνώρισε μεγάλη επιτυχία στην Αυστραλία όπου έφτασε στο Top 5 και παρέμεινε για 25 εβδομάδες στο Top 100.
ΘΟΔΩΡΟΣ ΤΕΡΖΟΠΟΥΛΟΣ
30/1/21
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης
(
Atom
)
Μερικά χρόνια πίσω, νομίζω το 1977, ο Γιάννης Μαρκόπουλος είχε γράψει την μουσική για το σήριαλ Who Pays the Ferryman, παραγωγής BBC και γυρισμένο στην Κρήτη, που αναφέρεται και αυτό στον ίδιο μύθο του βαρκάρη του Αχέροντα. Το πανέμορφο αυτό soundtrack έγινε μεγάλη επιτυχία στη Μεγάλη Βρετανία. Ποιος ξέρει; Μπορεί ο Chris de Burgh να άντλησε την έμπνευση απ' αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως, εγώ τον Chris de Burgh τον θυμάμαι νωρίτερα, με ένα εξαιρετικό τραγούδι (και άλμπουμ), το Crusader, που αναφέρεται στην 3η σταυροφορία με τον Ριχάρδο (τον Λεοντόκαρδο, όχι τον Αλέξανδρο!). Και για να το θυμάμαι εγώ, φαντάζομαι ότι πολλοί θα τον ήξεραν από τότε!