Στο σημερινό άρθρο της Σήραγγας του Χρόνου, θα διαβάσετε την ιστορία του Argus που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1972 σε παραγωγή του Derek Lawrence, τον οποίο τους σύστησε ο Ritchie Blackmore που τους είχε ακούσει, αφού είχαν παίξει support σε συναυλία των Deep Purple στο Dunstable Civic Hall. Μάλιστα στο soundcheck που προηγήθηκε της συναυλίας, ο Ritchie Blackmore τζαμάρε με τον Andy Powell! Η συνέχεια γράφτηκε στα γραφεία της MCA Records. Παρ’ όλο που το συγκρότημα, ηχογράφησε τα πρώτα τρία άλμπουμ του σε παραγωγή του Lawrence, ο μπασίστας και τραγουδιστής του συγκροτήματος Martin Turner δεν λέει και τα καλύτερα λόγια γι αυτόν. »Ο Lawrence ήταν ένα πολύ ωραίος τύπος αλλά όχι τόσο καλός παραγωγός. Δεν ήξερε πολλά βασικά από την κονσόλα αλλά είχε αίσθηση της μουσικής και μπορούσε να διαχειριστεί ανθρώπους και κυρίως μουσικούς».
O Derek Lawrence δεν είναι ο μοναδικός άνθρωπος που συνδέει τους Wishbone Ash και το Argus με τους Τιτανοτεράστιου, αφού μηχανικός ήχου είναι ο γνωστός Martin Birch! Βασικός τραγουδιστής του συγκροτήματος ήταν όπως διαβάσατε και πιο πάνω ο μπασίστας Martin Turner με τους Andy Powell και Ted Turner (δεν έχουν συγγένεια) να κάνουν τα φωνητικά. Εξ άλλου το Argus, πέραν των εξαιρετικών συνθέσεων του και του παιξίματος, χαρακτηρίστηκε και από τα μελωδικά φωνητικά. «Η αλήθεια είναι ότι όταν ένα μέλος, φέρνει ένα τραγούδι, έχει τον πρώτο λόγο να το τραγουδήσει» λέει ο Martin Turner. « Όλοι συμπληρώνουμε τη σύνθεση και προσθέτουμε στοιχεία που ολοκληρώνουμε το τραγούδι, με την πρώτη φωνή να είναι η δική μου». Οι…πιο δυνατοί χαρακτήρες στο συγκρότημα ήταν ο Martin Turner κι ο κιθαρίστας Andy Powell, που έως σήμερα παραμένει το μόνο αρχικό μέλος στο σχήμα των Wishbone Ash κι έχουν βάλει το μεγαλύτερο μέρος των συνθέσεων. Το μεγαλύτερο υλικό των τραγούδι του Argus συνθέθηκε κατά τη διάρκεια της περιοδείας του συγκροτήματος για την προώθηση του δεύτερου δίσκου τους Pilgrimage, εκτός του Blowing Free που το έγραψαν κατά τη διάρκεια ενός soundcheck στο Whiskey a Go Go.
ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
Το Time Was που ανοίγει το άλμπουμ αντλεί την έμπνευσή του στους Who, με τους οποίους οι Wishbone Ash είχαν περιοδεύσει και είχαν επηρεαστεί. Ξεκινά ράθυμα και ξαφνικά μπαίνουν τα ντραμς ,δυνατές ρυθμικές κιθάρα και φωνητικά. Το Sometime World είναι ένα πανέμορφο τραγούδι με θαυμάσιες μελωδίες που για χρόνια δεν το τιμούσαν στις συναυλίες τους. Το επανάφεραν το 199 και παραδόξως δεν έχει το βασικό χαρακτηριστικό τους, τις διπλές κιθάρες, αλλά έχει ένα καταπληκτικό κιθαριστικό κρεσέντο στο τέλος που θα το ακούσετε και ξανακούσετε. Το Blowing Free είναι επηρεασμένο από το τραγούδι του Steve Miller, “Children of the Future” (από το ομώνυμο άλμπουμ του 1968) και οι στίχοι του αναφέρονται στην τότε σύντροφο του Martin Turner, Σουηδή Annalena Norstrom, της οποίας τα μαλλιά “blowing free /like a cornfield…. Αν ζει σήμερα η Annalena, θα είναι πάων από 80 ετών!
Η ιστορία του The King will Come είναι λίγο πολύ γνωστή και ο Rockmachine.gr έχει αναφερθεί στο συγκεκριμένο τραγούδι στη στήλη Έτσι Γράφτηκε. Σύμφωνα με τον Martin Turner που έγραψε τους στίχους, ήταν βαθιά επηρεασμένος από την ανάγνωση της Βίβλου για αρκετά μεγάλο διάστημα. Το Leaf and Stream ηχογραφήθηκε χωρίς ντραμς(!) κι είναι μια υπέροχη μπαλάντα σαν κι αυτές που δεν γράφονται πιά, ενώ το riff του Warrior βασίστηκε σε μια άσκηση του Andy Powell στην κιθάρα. Το άλμπουμ κλείνει με το αντιπολεμικό Throw Down the Sword, που είναι ξεκινά με ένα fade in και εξελίσσεται ένα τραγούδι σόλο κιθάρας. «όταν κυκλοφόρησε, κάθε φορά το άκουγα ολόκληρο κι ένιωθα την ανάγκη να ξεσπάσω σε κλάματα!» λέει ο Martin Turner.
ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ
Την ιδέα του τίτλου Argus την είχε ο ντράμερ Steve Upton, που είχε διαβάσει ελληνική μυθολογία . Το εξώφυλλο ανέλαβε η Hipgnosis των Storm Thorgeson και Audrey Powell. Η φωτογράφιση έγινε στη γαλλική ύπαιθρο και συγκεκριμένα στο φαράγγι Gorge duVerdon στην Προβηγκία της Νοτιοανατολικής Γαλλίας. Οι άνθρωποι της Hipgnosis διέθεσαν πολλές ώρες συζητώντας και αξιολογώντας ιδέες ενώ παράλληλα άκουγαν τη μουσική των Wishbone Ash προκειμένου να ερμηνεύσουν το θέμα του εξωφύλλου. Ο Storm Thorgerson στο βιβλίο του ‘’Walk Away Rene’’ αναφέρει: "Είπαμε στα μέλη της μπάντας και στον εκπρόσωπό τους ότι επιθυμούσαμε να τραβήξουμε φωτογραφία του διαχρονικού στρατιώτη, ο οποίος περιμένει υπομονετικά την άφιξη επισκεπτών από το διάστημα, στις εκβολές ενός φαραγγιού’’. Έχοντας πείσει την μπάντα, ότι θα άξιζε η συγκεκριμένη δαπάνη, οι άνθρωποι της Hipgnosis ταξίδεψαν στη Γαλλία αλλά λόγω του μεγάλου υψομέτρου (2.000 πόδια) και από φόβο μήπως υπάρξει πτώση επέλεξαν να τραβήξουν τη φωτογραφία από την πλευρά του δρόμου όπου υπήρχε μεγαλύτερη ασφάλεια. Όπως ο ίδιος ο Thorgerson παραδέχθηκε: "Το ταξίδι στη Γαλλία κόστισε αρκετά αν και ο πελάτης ήταν ευχαριστημένος από το τελικό αποτέλεσμα, η φωτογράφηση για το εξώφυλλο θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί σε περιοχές του Ηνωμένου Βασιλείου (Cotwolds στη βόρεια κεντρική Αγγλία ή στο τεράστιο πάρκο Hampstead Heath στο Λονδίνο). Αλλά ποτέ δεν τους το είπαμε!’
 |
| Με πολύ δυσκολία διακρίνεται ο λευκός ιπτάμενος δίσκος |
’Στο οπισθόφυλλο του ‘’Argus’’ διακρίνεται ο ιπτάμενος δίσκος, ο οποίος σε μεταγενέστερες εκδόσεις (cd) έχει απαλειφθεί. Πάντως όταν κυκλοφόρησε το άλμπουμ ο ιπτάμενος δίσκος φαίνονταν έστω αμυδρά και καθώς τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 70, το θέμα των ιπτάμενων δίσκων είχε πάρει πολύ μεγάλη διάσταση, καταλαβαίνετε, τι συζητήσεις είχε προκαλέσει. Άντε τότε, ο έφηβος Αλέξανδρος να συνδυάσει τον αρχαίο Έλληνα στρατιώτη (σ.σ πάντως τέτοια κράνη δεν φόραγαν οι αρχαίοι Έλληνες) με τον ιπτάμενο δίσκο!
Το κοστούμι του πολεμιστή το δανείστηκαν από την γκαρνταρόμπα του σκηνοθέτη Ken Russell που χρησιμοποίησε για την ταινία The Devills του 1971 με πρωταγωνιστή τον Oliver Reed και τη Vanessa Redgrave. Κανείς δεν γνωρίζει ποιος φωτογραφήθηκε με την κόκκινη κάπα και την περικεφαλαία, μάλλον κάποιος από το συνεργείο που είχε πάει για τη φωτογράφιση!
ΠΟΙΟΙ ΕΠΗΡΕΑΣΤΗΚΑΝ
Το εξαιρετικό Argus, σταμάτησε στο Νο 3 του βρετανικού chart και στο Νο 169(!!!!) του αμερικάνικου. Επηρέασε ουκ ολίγους με πιο εμφανείς τους Iron Maiden (οι διπλές κιθάρες στο πιο hard) αλλά και τους Thin Lizzy. Σε μια συνέντευξή του, ο κιθαρίστας του συγκροτήματος Scott Gorham, είχε δηλώσει ότι είχαν παρακολουθήσει μια συναυλία τους στο Lyceum το 1974 κι ο Phil Lynott είχε εντυπωσιαστεί από τον ήχο των διπλών κιθαρών και του είχε πει: “αυτόν τον ήχο πρέπει να κάνουμε κι εμείς». Ένα από τα άγνωστα συγκροτήματα που εμφανώς επηρεάστηκαν είναι κι οι Αμερικάνοι Ashbury και κλείνω αυτή τη μικρή αναφορά σε αυτούς που επηρεάστηκαν από τον ήχο του τους, αναφέροντας το κομμάτι των Steely Dan “Reeling the years” που το κιθαριστικό riff του βασίζεται στο “Blowin’ Free”.
Όσο περνούν τα χρόνια, τόσο η αξία του Argus, γίνεται, ολοένα και μεγαλύτερη κι ο τίτλος που διάλεξα (Μεγαλείο) το αντιπροσωπεύει επάξια. Δυστυχώς το συγκρότημα δεν μπόρεσε στη συνέχεια αν και το αμέσως επόμενο άλμπουμ τους Wishbone Four ήταν πολύ καλό.
Διαβάσετε εδώ την ιστορία του εξώφυλλου και εδώ την ιστορία του τραγουδιού The King Will Come.
ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ
• Ο Andy Powell συνεχίζει να οδηγεί το όχημα των Wishbone Ash κυκλοφορόντας άλμπουμ. Τελευταίο τους το Coat of Arms που κυκλοφόρησε φέτος
• Ο Martin Turner βρέθηκε σε δικαστική διαμάχη με τον Powell για τη χρήση του ονόματος, αλλά έχασε. Συνεχίζει να εμφανίζεται με το όνομα "Martin Turner Ex Wishbone Ash" κι έχει παίξει πολλές φορές στη χώρα μας.
• Ο Steve Upton μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ Here to Hear(1989) έφυγε και τον αντικατέστησε αρχικά ο Ray Weston. Υπάρχουν ελάχιστα νέα από τη μετά Wishbone Ash ζωή του με πιο ενδιαφέρον ότι ασχολείται με την οινοποιία στη Γαλλία.
• Ο Ted Turner έφυγε για πρώτη φορά το 1974 για να επιστρέψει το 1987 και να αποχωρήσει οριστικά το 1994. Η απώλεια του γιού σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα του στοίχισε για να επιστρέψει με κάποιες εμφανίσεις στους Martin Turner's Wishbone Ash, Το 2018 κυκλοφόρησε με τη γυναίκα του Majella το άλμπουμ “Better Together” που απέσπασε καλές κριτικές από το μουσικό τύπο.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣΡΙΧΑΡΔΟΣ
8/12/20/
Ο ΓΙΑΝΝΗΣ 602 ΓΙΑ ΤΟ ARGUS
 |
| Αναμνήσεις άλλης εποχής |
Με την μουσική των Wishbone Ash, αλλά και το κλασικό/σκληρό ροκ γενικότερα, ήλθα σε επαφή για πρώτη φορά στο μέσον της δεκαετίας του ογδόντα, όντας μαθητής Γυμνασίου.
Είχε προηγηθεί η “γνωριμία” με συγκροτήματα του New Wave of British Heavy Metal (Iron Maiden, Saxon), τον Ozzy, τους Scorpions, τους Quite Riot και τους Motorhead έναν χρόνο πριν. Οι κασέττες που βρέθηκαν στην κατοχή μου “έλιωναν” στο κασετόφωνο• η μουσική που έβγαινε από τα ηχεία με συνέπαιρνε σε κάθε ακρόαση, παραμερίζοντας το ενδιαφέρον για τον Michael Cretu και την Sandra, τον Michael Jackson, τον Μάκη Χριστοδουλόπουλο, την Βούλα Πάλλα, τον Σταμάτη Κόκκοτα, τον Αντύπα (τρίτο βραβείο στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με το τραγούδι “Και φύσαγε Θεέ μου ένας βοριάς”).
Ενθυμούμαι πάντα με νοσταλγία τις συγκεντρώσεις στο μεγάλο σαλόνι του Νίκου, στο παραδοσιακό δίπατο σπίτι του, σε χωριό κοντινό στο δικό μου, όπου ξεκίνησα την ποδοσφαιρική διαδρομή μου. Αποτελούσαμε το επιθετικό δίδυμο της ομάδος• εγώ έφηβος, εκείνος με διπλάσια και κάτι παραπάνω ηλικία.
Το στερεοφωνικό συγκρότημα στην μία γωνιά με τους δίσκους βινυλίου, τα ηχεία αντικριστά, αφίσες ροκ συγκροτημάτων στους τοίχους, βιβλία παραψυχολογίας και αρωματικά χώρου (στικς).
Εκεί κάναμε ακρόαση τους δίσκους, μέσω των κασεττών που μας έγραφε γνώρισα το ροκ και τα παρακλάδια του. Ένας από τους πρώτους δίσκους που κράτησα στα χέρια μου ήταν το “Argus”.
Σίγουρα κέντρισε το ενδιαφέρον μου η φωτογραφία του πολεμιστή, αλλά και τα τραγούδια των Wishbone Ash που – ευτυχώς - είχαν συμπεριληφθεί στις κασέττες και κάλυπταν χρονικά τους πρώτους δίσκους τους , από το έπος “Phoenix” έως την “Περσεφόνη” από το “There’s the Rub”.
Το κάθε συγκρότημα/καλλιτέχνης είχε το κάτι διαφορετικό να μου προσφέρει ως νέος ακροατής στο συγκεκριμένο είδος, με τους Wishbone Ash απλώς “κόλλησα”. Το ενδιαφέρον για το συγκρότημα παρέμεινε ζωντανό και τα επόμενα χρόνια που ακολούθησαν, έως σήμερα. Τραγούδι με τραγούδι, δίσκο με δίσκο, και με την βοήθεια της τεχνολογίας (διαδίκτυο) ενετρύφησα σε όλα τα λιγότερο ή περισσότερο σημαντικά γεγονότα της μακρόχρονης διαδρομής τους.
Στα χρόνια της εφηβείας μου δεν γνώριζα ότι με την κυκλοφορία του “Argus” είχαν δώσει στην μουσική βιομηχανία έναν δίσκο διαμάντι, ούτε ότι είχαν επίδραση σε άλλα μεγάλα συγκροτήματα.
Ακούγοντάς τον σήμερα ξανά με την ίδια ευχαρίστηση, από την εισαγωγή του “Time Was” έως τo φινάλε του "Throw Down the Sword" με το σόλο του Andy Powell, επιβεβαιώνονται ακόμη μία φορά τα παραπάνω.
Δημοσίευση σχολίου