Ένα χρόνο πριν την κυκλοφορία του είχε προηγηθεί η μεγάλη επιτυχία του Difficult to Cure, το οποίο παρουσίασε στο ευρύ κοινό τον ταλαντούχο τραγουδιστή Joe Lynn Turner και μια σειρά αξέχαστων τραγουδιών, όπως το all time classic, “I surrender”, αλλά και τα “Spotlight Kid”, “Can’t happen here” ή το “Jealous Lover” (από το ομώνυμο EP – δεν περιλαμβάνεται στο άλμπουμ). Η μεγάλη ανταπόκριση και οι θετικότατες κριτικές που έλαβε το “Difficult…” ;έκαναν επιτακτική την άμεση κυκλοφορία νέου άλμπουμ και έτσι το συγκρότημα, μετά το τέλος της περιοδείας για την προώθησή του, ξεκίνησε χωρίς χρονοτριβή τη διαδικασία σύνθεσης νέων κομματιών.
Φυσικά, έπρεπε να γίνει και η καθιερωμένη αλλαγή στη σύνθεση της μπάντας (η ενδέκατη από την ίδρυσή τους!) και έτσι ο Don Airey (keyboards) αποχώρησε από το σχήμα και στη θέση του ήρθε ο νεαρός τότε (μόλις 21 ετών), David Rosenthal από το New Jersey των ΗΠΑ. Επιλέχθηκε μάλιστα μέσα από τις πολλές δεκάδες ικανών υποψήφιων καθώς εντυπωσίασε ιδιαίτερα τον Blackmore η κλασική παιδεία που είχε.
Έτσι, με τo line-up Richie Blackmore-κιθάρες, Joe Lynn Turner-φωνή, Roger Glover-μπάσο, Bobby Rondinelli-τύμπανα και David Rosenthal-keyboards, οι Rainbow, προς τα τέλη του 1982, ταξίδεψαν στο Vermont της Νέας Αγγλίας, νοίκιασαν ένα σπίτι και ξεκίνησαν το γράψιμο και τις πρόβες των τραγουδιών του νέου άλμπουμ. Στη σύνθεση των κομματιών, ο Joe Lynn Turner είχε για ακόμη μια φορά σημαντική συνεισφορά, καθώς κατάφερε να ταιριάξει στα riffs και τις μελωδίες του Blackmore αλλά και στις ιδέες του Glover, πολύ καλούς στίχους αλλά και κάποια μουσικά θέματα. Γενικά, ο Turner, αποδείχτηκε σημαντικό κεφάλαιο για τους Rainbow εκείνης της περιόδου, αφού, πέρα από τις ικανότητές του ως τραγουδιστής, ήταν ήπιος χαρακτήρας, εργατικός και επαγγελματίας και έτσι συμβάδιζε χωρίς πρόβλημα με τον τελειομανή , απρόβλεπτο και εκκεντρικό Blackmore.
Με το τέλος της περιόδου σύνθεσης και προβαρίσματος των νέων τραγουδιών, το συγκρότημα πήγε στο Montreal του Καναδά και συγκεκριμένα στα “Le Studio” για τις ηχογραφήσεις του άλμπουμ, με παραγωγό, όπως και στο “Difficult…”, τον Roger Glover. Τα συγκεκριμένα studio επιλέχθηκαν γιατί ήταν απομονωμένα και μπορούσε έτσι η μπάντα να συγκεντρωθεί με περισσότερη ευκολία και χωρίς περισπασμούς στις ηχογραφήσεις. Βρίσκονταν μάλιστα σε ιδιαίτερα γραφικό σημείο καθώς έβλεπαν σε μια παγωμένη λίμνη, ενώ το χιόνι τριγύρω έφτανε το 1 μέτρο. Σε αυτές τις χαλαρές συνθήκες, οι ηχογραφήσεις ολοκληρώθηκαν σε πέντε μόλις εβδομάδες, γεγονός που δείχνει ότι η προετοιμασία στο Vermont έπιασε τόπο αλλά και ότι οι συγκεκριμένοι μουσικοί είχαν πολύ καλή χημεία μεταξύ τους, τόσο σε μουσικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο που έκανε την όλη διαδικασία να κυλήσει ομαλά, χωρίς προβλήματα και εντάσεις.
Επί της ουσίας τώρα, το Straight between the eyes, που κυκλοφόρησε στις 10 Ιουνίου 1982, είναι το πιο “σκληρό” άλμπουμ της δεύτερης περιόδου, βασισμένο περισσότερο στις κιθάρες, αλλά έχοντας όμως σε ιδανική ποσότητα και το εμπορικό στοιχείο, για να έχει απήχηση στο ευρύ κοινό. Ο Turner πιάνει για μια ακόμη φορά πολύ καλή απόδοση με τα χαρακτηριστικά, γεμάτα πάθος και συναίσθημα φωνητικά του, ο Glover δείχνει για πολλοστή φορά πόσο καλός παίκτης είναι, κρατώντας, μαζί με τον ντράμερ Rondinelli, συμπαγή τον ρυθμό της μπάντας, ενώ ο Rosenthal συνεισφέρει ιδανικά στην ατμόσφαιρα του άλμπουμ, μένοντας όμως περισσότερο στο παρασκήνιο, με εξαίρεση δυο-τρεις περισσότερο δικές του στιγμές. Για τον Blackmore, τέλος, τα λόγια είναι περιττά. Είναι ο γνωστός Ritchie, o “Man in Black”, με τα ευρηματικά του riffs και τα επικά/νεοκλασικά του solos.
Από τα τραγούδια του άλμπουμ, αμέσως ξεχωρίζει το εναρκτήριο “Death Alley Driver”, ένα ταχύτατο κομμάτι, με γρήγορα riffs, ωραία μπασογραμμή και φοβερό σόλο από τον Blackmore, το οποίο ακολουθείται από εξίσου καταπληκτικό σόλο του Rosenthal. Το συγκεκριμένο κομμάτι θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι το “Highway Star” των Rainbow καθώς έχει παρόμοια θεματολογία και παρόμοια δομή, ρυθμό και εναλλαγή σόλο μεταξύ κιθάρας και keyboards, όπως το κομμάτι των Deep Purple. Σε τελική ανάλυση, έχουν και τον ίδιο συνθέτη! Για το συγκεκριμένο κομμάτι κυκλοφόρησε και video – το οποίο σήμερα φαίνεται λίγο αστείο σκηνοθετικά – όπως και single (μόνο στην Ιαπωνία). Δεύτερο τραγούδι που ξεχωρίζει είναι η μπαλάντα και πρώτο single του άλμπουμ, “Stone Cold”, μια εμπορική, radio-friendly σύνθεση με όμορφη μελωδία και ιδιαίτερα συναισθηματικά φωνητικά από τον Turner. Στη συνέχεια έχουμε το “Bring on the night (Dream Chaser)”, ένα πολύ καλό εμπορικό hard rock κομμάτι με ωραίο, πιασάρικο ρεφρέν.
Οι προηγούμενες συνθέσεις, μπορούμε να πούμε ότι ξεχωρίζουν από την πρώτη ακρόαση του άλμπουμ και γι’ αυτό το λόγο ίσως προωθήθηκαν περισσότερο. Αυτό δεν μειώνει όμως σε καμία περίπτωση τις υπόλοιπες, οι οποίες είναι πάρα πολύ καλές. Σε αυτή την ομάδα, θα ακούσουμε τη δεύτερη μπαλάντα του άλμπουμ, “Tearing out my heart” που κινείται στο στυλ του “Stone Cold”, το πιο αργό αλλά «τσαχπίνικο», με ωραίο ρυθμό, “Tite Squeeze”, το πιο δυναμικό και πωρωτικό, όπως δηλώνει και ο τίτλος του, “Power” (τρίτο single) που θα μπορούσε με λίγη φαντασία να θυμίσει την Dio εποχή και στη συνέχεια το πιο AOR, “MISS Mistreated”. Πολύ καλό κομμάτι που φέρνει λίγο σε Foreigner και με ένα εκπληκτικό σόλο από τον Richie. Όσο για την ιδιαιτερότητα στον τίτλο του, όπου το MISS αναγράφεται με κεφαλαία γράμματα, αυτό έγινε για να μην συγχέεται με το “Mistreated” των Deep Purple από το άλμπουμ “Burn” (με τον Θεό Coverdale στα φωνητικά!).
Το προτελευταίο τραγούδι του άλμπουμ, “Rock Fever”, είναι ίσως το πιο αδιάφορο (σε σχέση με τα άλλα, όχι ότι είναι κακό), καθώς είναι ένα γρήγορο, στα χνάρια του “Power” κομμάτι, αλλά ακούγεται λίγο τετριμμένο. Για το τέλος, το άλμπουμ κλείνει με τη μεγαλύτερη σε διάρκεια σύνθεση (γύρω στα 6:40 λεπτά), το “Eyes of Fire”, ένα αργό και με επική αίσθηση κομμάτι που σε συνδυασμό με την ατμόσφαιρα που φτιάχνουν τα πλήκτρα θυμίζει τα πομπώδη “Stargazer” και “Gates of Babylon”, χωρίς βέβαια να φτάνει το μεγαλείο τους – για να μη παρεξηγούμαστε!
Όσον αφορά την εμπορική πλευρά, το άλμπουμ έφτασε στη θέση 30 του Billboard και στη θέση 5 στα charts της Μ. Βρετανίας, ενώ τα “Stone Cold” και “Power” έπιασαν τη θέση 40 του Billboard και 1 του Mainstream Rock το πρώτο και τη θέση 35 του Mainstream Rock το δεύτερο. Η περιοδεία που ακολούθησε περιλάμβανε 95 εμφανίσεις, από τις οποίες οι 57 αφορούσαν τις ΗΠΑ ενώ οι υπόλοιπες την Ιαπωνία, Καναδά και διάφορες Ευρωπαϊκές χώρες πλην της Μεγάλης Βρετανίας όπου δεν εμφανίστηκαν καθόλου.
Αν και ο Blackmore δεν ήταν ιδιαίτερα ευχαριστημένος από τις πωλήσεις του άλμπουμ και μάλιστα στις ΗΠΑ όπου είχε ρίξει ιδιαίτερα το βάρος (βλ και τον αριθμό τωνεμφανίσεων στο tour), αυτό δεν στερεί κάτι από την ποιότητα του Straight Between the eyes, το οποίο από καλλιτεχνική άποψη είναι ένα εξαιρετικό άλμπουμ, πιο δεμένο, πιο ομοιόμορφο και πιο συμπαγές σε σχέση τόσο με το προηγούμενο “Difficult to Cure” όσο και με το επόμενο “Bent out of Shape” και στο οποίο όλα τα μέλη της μπάντας αποδίδουν στο μέγιστο βαθμό. Κατά την προσωπική μου άποψη, είναι το καλύτερο της δεύτερης περιόδου των Rainbow και είναι πραγματικά απογοητευτικό που δεν μνημονεύεται όσο πραγματικά του αξίζει.
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, μετά τη λήξη της περιοδείας, ο Blackmore δεν ήταν ιδιαίτερα ικανοποιημένος, καθώς, παρά την επιτυχία της περιοδείας, η μπάντα δεν κατάφερε να αποκτήσει το status του supergroup που ο ίδιος επιζητούσε. Έτσι περιέπεσε σε αδράνεια και κλείστηκε στον εαυτό του σχεδιάζοντας τις μελλοντικές του κινήσεις. Παράλληλα, άφησε τα άλλα μέλη της μπάντας ελεύθερα να κινηθούν όπως νομίζουν, γεγονός που απογοήτευσε τους τελευταίους και ιδιαίτερα τον Joe Lynn Turner o οποίος είχε συνεισφέρει ιδιαίτερα στο γκρουπ τόσο σε στίχους όσο και σε μουσική.
Εντωμεταξύ, είχαν ήδη αρχίσει να κυκλοφορούν φήμες για την επικείμενη επανένωση των Deep Purple της ΜΚ ΙΙ σύνθεσης (Blackmore, Gillan, Glover, Lord, Paice), γεγονός που επέτεινε την αβεβαιότητα ως προς το μέλλον των Rainbow. Τελικά, αν και οικονομικά θα συνέφερε τον Blackmore μια επανασύνδεση των DP, αποφάσισε να προχωρήσει στη σύνθεση νέου άλμπουμ Bent out of Shape.
Αυτό βέβαια δεν απέτρεψε το αναπόφευκτο και έτσι ένα χρόνο μετά η επανένωση των Deep Purple έγινε πραγματικότητα. Ακολούθησε η κυκλοφορία του Perfect Strangers και η ιστορία πήρε το δρόμο της αφήνοντας ένα μεγάλο “what if…” στο υποθετικό σενάριο που ο Blackmore δεν συναινούσε στο reunion αλλά συνέχιζε με τους Rainbow.
TRIVIA
- Τα studio “Le Studio” όπου ηχογράφησαν το Straight Between the Eyes, τα πρότειναν στον Roger Glover οι Nazareth, οι οποίοι είχαν ηχογραφήσει εκεί τα άλμπουμ τους Play ‘n’ the game (1976) και Expect no Mercy”(1977). Λίγα χρόνια πριν, ο Roger Glover είχε κάνει την παραγωγή στα άλμπουμ τους Razamanaz, Loud ‘n’ Proud και Rampant, το 1973 στα δυο πρώτα και το 1974 στο τρίτο.
- Κατά τη διάρκεια του αμερικάνικου σκέλους της περιοδείας τους, είχαν για support τους Iron Maiden στους οποίους μόλις είχε αναλάβει νέος τραγουδιστής ο Bruce Dickinson (περιοδεία για το The number of the Beast). Κάθε βράδυ μάλιστα μετά το τέλος του δικού τους show, ο Dickinson βρισκόταν στην άκρη της σκηνής και παρακολουθούσε τις εμφανίσεις τους.
- Από την περιοδεία δεν έλλειψαν και οι στιγμές που ο Blackmore έδειξε τον αλλοπρόσαλλο χαρακτήρα του. Αναφέρω δυο σκηνικά: Σε μια συναυλία στο Milwaukee, έκανε αρκετό κρύο εκεί που έπαιζαν (η συναυλία ήταν υπαίθρια) παρόλο που ήταν αρχές καλοκαιριού. Ο Blackmore έπαιξε για 30 περίπου λεπτά και μετά επειδή κρύωνε, ξεκρέμασε την κιθάρα του, την άφησε πάνω στον ενισχυτή, τον έκλεισε κιόλας και εξαφανίστηκε στα παρασκήνια αφήνοντας τους υπόλοιπους σύξυλους και τη συναυλία στη μέση.
- Σε μια άλλη εμφάνιση, ο ντράμερ Rondinelli μπερδεύτηκε και ξεκίνησε να παίζει λάθος κομμάτι, με αποτέλεσμα ο Blackmore να γυρίσει διαολισμένος και να του κάνει επί σκηνής τη γνωστή χειρονομία «θα σου κόψω το λαρύγγι», κάνοντας ρεζίλι τον άμοιρο ντράμερ!
- Η εμφάνισή τους στο San Antonio του Texas στις 18/8/1982 κινηματογραφήθηκε και κυκλοφόρησε η βιντεοκασέτα Live Between the Eyes στην οποία αποτυπώνεται η δυναμική εκείνης της σύνθεσης όπως και το stage show που χρησιμοποιούσαν, με δυο μάτια, όπως αυτά του εξωφύλλου, να βγάζουν δέσμες φωτός σε διάφορες στιγμές του live.
- Στο βίντεο του “Death Alley Driver” το «αρχαίο» (για τα σημερινά δεδομένα) video game με το αυτοκινητάκι που εμφανίζεται, είναι το “Turbo” της SEGA. Επίσης , το τραγούδι “Stone Cold” ακούγεται από κάποιον ραδιοφωνικό σταθμό στο γνωστό video game , “Grand Theft Auto: Vice City Stories”
ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΕΡΒΟΣ
16/12/20
Δημοσίευση σχολίου