Το θρυλικό Abbey Road Studio στο Λονδίνο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη μεγαλοφυία των Beatles και τη μουσική παρακαταθήκη που κληροδότησαν στιs επόμενεs γενιέs! Μόλιs δύο χρόνια μετά τη διάλυση των Beatles, μέσα στον ίδιο χώρο άρχισε να συντελείται ένα μουσικό θαύμα...η δημιουργία του "The dark side of the moon"! Εχει χυθεί τόσο μελάνι στιs κατά καιρούs χιλιάδεs αναφορέs κριτικέs αναλύσειs αξιολογήσειs πάνω σ αυτό το album που η τοποθέτηση του γράφοντοs δεν θα είχε ουσιαστικά κάτι παραπάνω να προσφέρει, αλλά και μόνο ωs απωθημένο και κίνητρο, μια ταπεινή υποκειμενική γνώμη έχει κι αυτή κάποια-όποια αξία. Ήταν η εποχή που η σεληνάκατοs των Pink Floyd αφήνει πίσω τη διαστημική περιπλάνηση και κινείται προs τη γήινη ατμόσφαιρα για να προσγειωθεί ομαλά στα αγγλικά λιβάδια και να καταπιαστεί μουσικά και στιχουργικά με θέματα κοινωνικά που άγγιζαν τον μέσο άνθρωπο. Τώρα, ποιέs μούσεs συνεργάστηκαν, ποιέs συναστρίεs ευθυγραμμίστηκαν, πόσο συνομώτισε το Σύμπαν, και πόσο καθοριστική ήταν η χρονική συγκυρία τηs εποχήs ώστε μετά από περίπου οκτώ μήνεs στο studio ηχογράφησηs να παραδοθεί στην ανθρωπότητα ένα ανεπανάληπτο μουσικό αριστούργημα, αυτό θα παραμείνει ένα άλυτο μυστήριο! Προσωπικά δεν με ενδιαφέρουν τα ψυχρά νούμερα και στατιστικέs - πχ. τα 50+ εκατομμύρια πωλήσειs που έκαναν το album πολυπλατινένιο, η περίφημη παραμονή του επί 743 εβδομάδεs στο Τοp 200 του Billboard και άλλοι όντωs εντυπωσιακοί και άπιαστοι αριθμοί - και θα σταθώ στο αμιγώs μουσικό μέροs που καταξιώνει το δίσκο και τουs δημιουργούs του στο παγκόσμιο στερέωμα για μια αιωνιότητα. Με κάθε προσπάθεια φειδωλήs και συγκρατημένηs προσέγγισηs, εδώ μιλάμε για μια μουσική εποποιία που όμοιά τηs δεν είχαμε ξανακούσει (και προφανώs δεν θα ξανακούσουμε) και που αποτελεί την επιτομή του concept album... και γι αυτό συνήθωs το παρουσιάζουν ζωντανά ολόκληρο... ολόκληρο το έργο μάs παρουσίασε ο Roger Waters στη συναυλία του στο Terra Vibe το καλοκαίρι του 2005, εντυπωσιάζοντάs μαs και με τα υπερσύγχρονα ηχοσυστήματα που χρησιμοποίησε ο τελειομανήs συνθέτηs!
Από πού να αρχίσειs και πού να τελειώσειs...αs ξεκινήσουμε απ το ευφάνταστο χαρακτηριστικό εξώφυλλο-πρίσμα του φωτόs, το οποίο πρέπει λογικά να ανήκει μέσα στη τριάδα των πλέον αναγνωρίσιμων και δημοφιλών (και πολυφορεμένων σε μπλούζα) λογότυπων στο κόσμο...(τα άλλα δύο υποθέτω είναι η διάβαση τηs Abbey Road των Beatles και η γλώσσα των Rolling Stones). Ηδη από τη κυκλοφορία του Obscured by clouds, οι Pink Floyd είχαν αρχίσει να απομακρύνονται απ’ τα διαπλανητικά ταξίδια (Astronomy domine, Lucifer Sam, Echoes ), τουs ανατολίτικουs & avant garde πειραματισμούs (Set the controls for the heart of the sun, A saucerful of secrets) τουs εκκεντρικούs ακροβατισμούs (Matilda mother, See-saw) και τη σουρεαλιστική ψυχεδέλεια (Careful with that axe Eugene, Several spieces of small furry animals gathered together in a cave and grooving with a pict!!) σημ. θα πρέπει να είσαι σε προχωρημένη σχιζοφρένεια (λαϊκιστί βαρεμένοs) ή να τελείs υπό την επήρεια ουσιών για να σκεφτείs αυτούs τουs τίτλουs, αν κλείσειs δε τα μάτια σου (στο δεύτερο) νομίζειs οτι δύο αόρατα χέρια σε άρπαξαν και σε έριξαν μέσα στη ζούγκλα του Αμαζονίου. Πριν προχωρήσουμε στη κατ εξοχήν ανάλυση του δίσκου, αξίζει να κάνουμε μια ειδική μνεία στουs τρείs "αφανείs ήρωεs" που συνέβαλαν καθοριστικά και με διαφορετικό τρόπο ο καθέναs στην ολοκλήρωση αυτού του μνημειώδουs έργου.
1. το ανεπίσημο πέμπτο μέλοs των Pink Floyd, ο session σαξοφωνίσταs (και φίλοs του Gilmour) Dick Parry που συνεργάστηκε σταθερά μαζί τουs στο studio και σε συναυλίεs προσθέτονταs τη προσωπική του πινελιά στο μουσικό καμβά του συγκροτήματοs.
2. η 25χρονη τραγουδίστρια/στιχουργος, Clare Torry, που με το δικήs τηs έμπνευσηs vocal part έδωσε πνοή και υπόσταση με την θεϊκή φωνή τηs απογειώνονταs την σύνθεση του Richard Wright "The great gig in the sky" ..τότε πληρώθηκε 30 λίρεs για την κυριακάτικη απασχόλησή τηs στο studio (διπλάσια τιμή από την καθημερινή εργασία), και μόλιs το 2004 κέρδισε την αγωγή στο δικαστήριο για να πιστωθεί το όνομά τηs ισότιμα στη συνεισφορά τηs στη σύνθεση. Ο Alan Parsons τη γνώριζε και την πρότεινε στο συγκρότημα, η οποία μάλιστα ΔΕΝ γνώριζε το συγκρότημα. Όταν πήγε στο studio για να κάνει τα φωνητικά, της εξήγησαν ότι δεν υπήρχαν στίχοι αλλά έπρεπε να κάνει τη φωνή της να ακούγεται σαν όργανο. Έκανε 3 sessions και της είπαν ότι μπορεί να φύγει . Στο δρόμο σκέφτηκε"ποτέ δεν θα συμπεριλάβουν τα φωντηικά μου στο δίσκο".
3. ο πολυπράγμων μηχανικόs ήχου Alan Parsons, που και οι ίδιοι οι Floyd παραδέχτηκαν δημόσια πόσο σημαντική και καινοτόμοs ήταν η δουλειά του στο studio επιτυγχάνονταs ένα άρτιο ηχητικό αποτέλεσμα, συνυπολογίζονταs δε και τα τεχνολογικά standard τηs εποχήs...μικρή παρένθεση: τότε δεν υπήρχαν computers touch screens αλγόριθμοι και διάφορα ψηφιακά μαραφέτια, αλλά υπήρχε διάχυτο στην ατμόσφαιρα κάτι πολύ σημαντικότερο... υπερχείλιζε η έμπνευση, ενθουσιασμόs, όρεξη, μεράκι, φαντασία, ψυχή, συναίσθημα, ατελείωτεs ώρεs ηχογραφήσεων, και θετική ενέργεια! Συγκριτικά με το σήμερα οι συνθήκεs παραγωγήs ενόs δίσκου ήταν σχετικά πρωτόγονεs, αλλά το τελικό αποτέλεσμα αντιστρόφωs ανάλογο: κυκλοφορούσαν κατά κόρον μουσικά διαμάντια! ενώ σήμερα με την τεχνολογία αιχμήs, τιs 48-κάναλεs κονσόλεs, μιά ντουζίνα υπολογιστέs και όλα τα υπερσύγχρονα ηλεκτρονικά βοηθήματα των εξελιγμένων studios ανά το κόσμο, σπάνια ακούμε μια μελωδία που να πλησιάζει κάπωs τη μαγεία του Dark side... να τα λέμε κι αυτά! από εκείνη τη περίοδο και μετά άρχισε να ανατέλλει και το συνθετικό άστρο του Alan Parsons με τη εξαιρετικά επιτυχημένη μουσική πορεία που ακολούθησε σχηματίζονταs τουs Alan Parsons Project! Οι Pink Floyd αξιοποίησαν κι εδώ τουs ηλεκτρονικούs ήχουs του συνθεζάϊζερ το οποίο χρησιμοποιούσαν ήδη εκτεταμένα στιs συνθέσειs τηs πρώτηs περιόδου (Arnold Layne, Interstellar Overdrive κλπ.), όχι ωs απαραίτητη προϋπόθεση στη δομή τηs σύνθεσηs, αλλά συμπληρωματικά και μέσα στα πλαίσια τηs πρωτοτυπίαs που τουs διέκρινε, για να προσδώσει σύγχρονη διάσταση σ έναν έτσι κι αλλιώs prοgressive ήχο, προσθέτονταs το στοιχείο τηs έκπληξηs και του απρόβλεπτου. πολύ εντυπωσιακά για την εποχή τουs τα ηχητικά εφέ αλλά τα περιόρισαν με έξυπνο τρόπο ώστε να μην υπερσκελίσουν την ουσία τηs μουσικήs τουs. Μόνο που εδώ η φαντασία τουs οργίασε κυριολεκτικά... ελικόπτερα, πύραυλοι, αεροπλάνα, καρδιακοί παλμοί, γέλια και βήματα, ξυπνητήρια, νομίσματα, ταμειακέs μηχανέs, και διάφοροι άλλοι αναπάντεχοι ήχοι, αναπόσπαστα δεμένοι όμωs και σε ιδανική αρμονία και ισορροπία με τη συνθετική ανάπτυξη του κάθε θέματοs. Όπωs είπαμε πριν, το συγκρότημα πιο ώριμο από ποτέ απαγκιστρώθηκε απ τιs ατέρμονεs μεταφυσικέs αναζητήσειs στο χωροχρόνο τηs περιόδου "The piper at the gates of dawn" και άρχισε να εμπνέεται από έννοιεs και καταστάσειs που ανάγονται κυρίωs στον άνθρωπο και τιs ανάγκεs του. Η space rock ψυχεδέλεια του πρόωρα παρανοήσαντοs και αποχωρήσαντοs (ή αναγκαστικά απολυθέντοs αν θέλετε) ιδρυτικού μέλουs Syd Barrett, έδωσε τη θέση τηs στουs κοινωνικο-πολιτικούs προβληματισμούs του Roger Waters που ήταν άλλωστε και ο βασικόs στιχουργόs.
Η - ομολογουμένωs αδιαμφισβήτητη - συνθετική πρωτοκαθεδρία του άνοιξε μεν τα φτερά, αλλά και η υπεροπτική του συμπεριφορά άρχισε να ενοχλεί, να καπελώνει και να υποχρεώνει σε δεύτερουs - κυρίωs εκτελεστικούs - ρόλουs τα υπόλοιπα μέλη που εξέφρασαν την έντονη δυσαρέσκειά τουs για τον παραγκωνισμό τουs μέσα στο group, με τα γνωστά δυσάρεστα μελλοντικά αποτελέσματα, αλλά αυτό δεν είναι τηs παρούσηs. Παρ όλα αυτά δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε το γεγονόs ότι σ αυτό το δίσκο όλοι οι στίχοι είναι δικοί του! Προσδεθείτε και μην καπνίζετε και σχεδόν μην ανασαίνετε και αφεθείτε στο μαγικό ταξίδι τηs σκοτεινήs πλευράs τηs σελήνηs με τιs πρώτεs νότεs του "Breath". "breath in the air don't be afraid to care"... παραμείνετε άνθρωποι και νοιαστείτε ο έναs για τον άλλον, μαs προτρέπουν οι συνθέτεs... μετά το ομιχλώδεs συνοθύλευμα ήχων που παραπέμπουν σε προετοιμασία εκτόξευσηs πυραύλου απ το ακρωτήριο Κανάβεραλ στο "On the run", μαs αφυπνίζει - στη κυριολεξία - το ξυπνητήρι τηs εισαγωγήs του "Time", με το πρώτο κιθαριστικό ακόρντο του Gilmour να μαs προετοιμάζει για το βαρύ πυροβολικό που θα ακολουθούσε...το ρυθμικό υπόβαθρο των Waters και Mason στο μπάσο και στα τύμπανα πλαισιώνει ιδανικά τιs ισοπεδωτικέs κιθάρεs του Gilmour, με αποκορύφωμα το solo στη μέση του κομματιού..τί να πούμε γι αυτό...το feeling και το phrasing στην έμπνευση και εκτέλεση, είναι για σεμινάριο μουσικήs ακαδημίαs! εγώ σαν απλόs ακροατήs θα το πω απλά...μοιάζει σαν ξεχωριστό τραγούδι μέσα στο τραγούδι...σου χαιδεύει τα αυτιά και το μυαλό τόσο όμορφα και εθιστικά που γίνεται οικείο και αναγνωρίσιμο απ τη πρώτη κιόλαs νότα....τα πιό πετυχημένα δημοφιλή και χιλιοακουσμένα solo κιθάραs δεν είναι αυτά που καταφέρνουν οι διάσημοι ταχύτατοι βιρτουόζοι παίζονταs χίλιεs νότεs το δευτερόλεπτο (αλλά μετά από λίγο ξέχασεs τί άκουσεs), αλλά αυτά που σου κολλάνε απ τη πρώτη στιγμή σαν τσίχλα στο μυαλό και που μπορείs εύκολα να τα σφυρίξειs ή να τα τραγουδίσειs! στο κομμάτι αυτό αναφέρονται στη αναπόφευκτη και καταλυτική επίδραση του χρόνου στη ζωή των ανθρώπων και στο άγχοs τηs καθημερινότηταs που δεν τουs επιτρέπει να πραγματοποιήσουν αυτά που ονειρεύονται.. το τέλοs του συνδέεται με το Breath σαν επίλογοs τηs έκρηξηs αδρεναλίνηs που προηγήθηκε, κάτι σαν καταλάγιασμα και γαλήνη... "θέλω να γυρίσω σπίτι μου και να ζεσταθώ δίπλα στη φωτιά". να τονίσουμε οτι είναι το μοναδικό κομμάτι του δίσκου στο οποίο συνυπογράφουν και τα τέσσερα μέλη τη σύνθεση.
 |
| O Alan Parsons στη μίξη του The Dark Side of the Moon |
μετά από λίγα δευτερόλεπτα παύσηs - αυτέs οι μοναδικέs παύσειs των Pink Floyd λένε πολλά - έρχεται η σειρά του Richard Wright - Ricky για τουs φίλουs, όπωs μου είχε αναφέρει (λίγο μετά τον θάνατό του) η πρώην γυναίκα του Φράνκα σε μια συνομιλία μαs - του οποίου η εκτελεστική αλλά και συνθετική συνεισφορά στον επικό ήχο των Pink Floyd στολίζονταs τιs συνθέσειs με την ατμοσφαιρική μεγαλοπρέπεια των πλήκτρων του είναι τεράστια, αν και κατά καιρούs υποτιμημένη! μετά τιs πρώτεs μινόρε νότεs στο πιάνο τηs instrumental μελωδίαs "The great gig in the sky" αναλαμβάνει η Clare Torry να μαs ταξιδέψει στο υπερπέραν με τη συγκλονιστική ερμηνεία τηs (χωρίs στίχουs, μόνον οπερατικήs σύλληψηs φωνήεντα), ανεβοκατεβαίνονταs τιs οκτάβεs με την άνεση μικρού μαθητή που ανεβοκατεβαίνει τρέχονταs τιs σκάλεs του σχολείου... τηs είπαν απλά, μπεs στο studio, άκου τη μελωδία, πιάσε το τόνο και βγάλε τα φωνητικά που πιστεύειs οτι ταιριάζουν...κι αυτό έκανε και προέκυψε η άρια που περικλείει μία μουσική ελεγεία που διεγείρει όλεs τιs αισθήσειs! Η επιβλητική μπασογραμμή του Waters και τα κουδουνίζοντα κέρματα μαs εισάγουν στο "Money"... ένα περίεργο κομμάτι όσον αφορά στη δομή τηs σύνθεσηs γιατί γράφτηκε σε κλασσική 12-μετρη μπλουζ κλίμακα αλλά διαφοροποιείται σημαντικά λόγω (και) του ασυνήθιστου ρυθμού των 7/4! είναι το πρώτο και πιό αναγνωρίσιμο single που κυκλοφόρησε απ τον δίσκο με τεράστια εμπορική επιτυχία. κι εδώ ο David Gilmour μαs υποχρεώνει να υποκλιθούμε στην δεξιοτεχνία του και στη καταλυτική συνεισφορά του στο κομμάτι, αν και η σύνθεση είναι κατ εξοχήν του Waters. όπωs και στο "Time", το solo θεωρείται ένα απ τα καλύτερα solo κιθάραs όλων των εποχών, σύμφωνα και με το περιοδικό Guitar World! ο Gilmour έχει κάνει τιs αγαπημένεs του Fender Stratocaster να κελαηδάνε στα χέρια του αλλά εδώ παίζει με μιά χειροποίητη Lewis με 24 τάστα που καλύπτουν πλήρη έκταση σε τέσσεριs οκτάβεs για την μεγαλύτερη ευχέρεια των αυτοσχεδιασμών του! οι στίχοι αναφέρονται στην επίδραση του χρήματοs και στη διάβρωση και αλλοτρίωση του ανθρώπου και πώs τον καθιστούν υποχείριο των υλικών αγαθών σε μια υπερκαταναλωτική κοινωνία..."get a job, grab that cash, buy a new car.." στο σβήσιμο του Money έχει μπει ήδη ταυτόχρονα το υπνωτιστικό hammond και οι πρώτεs νότεs του πιάνου του Rick Wright και ακολουθεί το σαξόφωνο του Dick Parry για την εισαγωγή του "Us and them"... εδώ τα λόγια είναι πολύ φτωχά και περιττά για να περιγράψουν την έκρηξη μουσικήs supernova που συμπαρασύρει τον ακροατή και τον κατακλύζει από άπειρα συναισθήματα..αυτό φαίνεται καλύτερα στο καθηλωτικό κρεσέντο του ρεφρέν.. όποιο κοσμητικό επίθετο και να χρησιμοποιήσειs ωχριά μπροστά στο μεγαλείο αυτήs της σύνθεσηs! ο κοσμικών διαστάσεων μουσικόs όγκοs που σου μουδιάζει τον εγκέφαλο είναι ένα αξεπέραστο λυρικό αριστούργημα το οποίο προσωπικά το εντάσσω μέσα στα δέκα σημαντικότερα τραγούδια όλων των εποχών! νοιώθειs σαν να μην πατάs στο έδαφοs, σαν να διακτινίστηκεs αυτόματα σε κατανυκτική μυσταγωγία μέσα στον Kαθεδρικό του Canterbury ή στο Αββαείο του Westminster, όπου κάλλιστα θα μπορούσε να ήταν και ο καταληλλότεροs χώροs να ακουστεί αυτό το έργο, με κίνδυνο να πάθειs ασφυξία κρατώντας την αναπνοή σου για τα περίπου 8 λεπτά που διαρκεί. Το ξέρω οτι ίσωs να ακούγομαι υπερβολικόs και θεμιτό να υπάρχουν ενστάσειs, αλλά καλώs ή κακώs η υποκειμενική γνώμη καθοδηγείται κυρίωs απ τα συναισθήματα που σου προκαλούν τα ερεθίσματα. τα ηχοχρώματα που αναδύονται σε ταξιδεύουν σε ανεξερεύνητα τοπία, ενώ το φωνητικό δίδυμο Gilmour - Wright δένει αρμονικά στο κομμάτι και συντελεί στον απόκοσμο ήχο που δημιουργεί συνολικά η ακρόαση αυτού του ύμνου! στιχουργικά πραγματεύεται την φιλία, την αποξένωση του ανθρώπου, κάνει νύξη για πολιτικέs ελευθερίεs και φυλετικέs προκαταλήψειs, ενώ παράλληλα στέλνει και αντιρατσιστικά μηνύματα για όποιον μπορεί να τα ερμηνεύσει. ο Waters φάνηκε από τότε οτι είχε ριζοσπαστική ιδιοσυγκρασία θέλονταs να διαφοροποιηθεί απ τουs άγραφουs νόμουs του star system, εξέφραζε ανέκαθεν τιs πολιτικέs του ευαισθησίεs και στόχευε μακροπρόθεσμα σε ακτιβιστικέs δραστηριότητεs ενάντια στη κοινωνική αδικία και στην εκμετάλλευση τηs ανθρώπινηs δυστυχίαs. Βέβαια το κατά πόσο πειστική και ειλικρινήs μπορεί να είναι μία αντικαπιταλιστική στάση όταν εκφράζεται από εκατομμυριούχουs rock stars (Bono, Sting κλπ.) μαs κάνει λίγο καχύποπτουs, αλλά αυτό είναι μιά άλλη ιστορία και σηκώνει μεγάλη συζήτηση...
 |
| Pink Floyd 1971 |
Όσον αφορά στο μουσικό μέροs, πρόκειται για μιά αντισυμβατική τεχνικά σύνθεση, απρόβλεπτη αλλά και ευφυήs, διότι η μελωδία και οι συγχορδίεs κινούνται σε ασυνήθιστεs για τη ροκ μουσική κλίμακεs - πχ. Gmaj7sus2 για όσουs γνωρίζουν - και αποκαλύπτουν jazz επιρροέs! Τα επόμενα τρία τραγούδια που συμπληρώνουν το album αποτελούν μια ενιαία θεματική ενότητα, και ακούγονται συνεχόμενα με πρώτο το instrumental "Any colour you like", ένα mid tempo κοφτό ρυθμικό κομμάτι με παραμορφωτικέs - φαζαριστέs κιθάρεs να προλογίζουν το επόμενο και να μάs εισάγουν στο "Brain damage"... πρόκειται για μια γλαφυρή και σχετικά απλή μελωδία όπου ο αρχικόs τίτλοs κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων ήταν Lunatic. οι στίχοι μιλάνε για τιs εύθραυστεs ισορροπίεs που υπάρχουν μεταξύ λογικήs και παράνοιαs και κομμάτι αυτήs μπορεί να υποβόσκει στο ασυνείδητο του κάθε ανθρώπου, μπορεί να είναι παρούσα στη ζωή μαs αλλά να παραμένει αθέατη μέχρι να εκτεθεί! βασικά φωτογραφίζει τον Syd Barrett και είναι η πρώτη φορά που η έμπνευση πηγάζει ξεκάθαρα απ την απουσία του πρώην μέλουs και συνιδρυτή των Pink Floyd, που έπαθε διανοητική κατάρρευση λόγω υπερβολικήs χρήσηs ψυχοφαρμάκων και παραισθησιογόνων ουσιών. τον αναφέρουν όμωs με νοσταλγική συγκίνηση και φιλική διάθεση, όπωs πχ. με το στίχο "And if your head explodes with dark forebodings too...and if the band you're in starts playing different tunes, i'll see you on the dark side of the moon" ωs γνωστόν, θα επικαλεστούν (και θα τιμήσουν) και αργότερα την προσφορά και την εμβληματική περσόνα του πρώτου μέντορα και υποκινητή αυτού του ιδιαίτερου "Pink Floyd sound" στον επόμενο δίσκο με τα "Shine on you crazy diamond" και "Wish you were here". Ο καταληκτικόs επίλογοs του δίσκου έρχεται με το "Eclipse", ένα δίλεπτο κομμάτι με επαναλαμβανόμενη μελωδία που αργοσβήνει (fade out) με τον ίδιο καρδιακό παλμό που ακούμε και στο πρώτο κομμάτι του δίσκου, "Speak to me" Η τελευταία φράση που ακούγεται είναι, "There is no dark side in the moon really..matter of fact it's all dark" δηλαδή σύμφωνα με τον Waters, ο ήλιοs και το φεγγάρι αναφέρονται συμβολικά ωs το φωs και το σκοτάδι, το καλό και το κακό, τη ζωή και το θάνατοs, για να υποστηρίξει τιs αντίθετεs έννοιεs. Θα πρέπει να αναφέρουμε επίσηs οτι στιs ηχογραφήσειs χρησιμοποιήθηκε και κουαρτέτο γυναικείων φωνητικών σε κάποια απ τα τραγούδια.
Αντικειμενικά μιλώντας πρόκειται για δίσκο αναφοράs σε όλα τα επίπεδα, και νομίζω αποτελεί εξωπραγματικό επίτευγμα ότι μετά από 47+ χρόνια, το album παραμένει το ίδιο φρέσκο, ζωντανό, πρωτοποριακό και επιδραστικό όπωs τη πρώτη μέρα που κυκλοφόρησε. συγχωρήστε μου και πάλι την όποια υπερβολή, αλλά το θεωρώ "εγκληματική αμέλεια" να λείπει αυτό το συγκλονιστικό έργο - σπουδή στην total music quality - από οποιοδήποτε σπίτι! Είναι μία από τιs ελάχιστεs περιπτώσειs που η ακοή είναι η τελευταία από τιs αισθήσειs (σχήμα λόγου) που σου χρειάζονται για να κατανοήσειs την ιδιοφυία των Pink Floyd και να εμβαθύνειs συνειδητά στη σπουδαιότητα αυτού του έργου! διότι η διαδικασία είναι πρωτίστωs εγκεφαλική! Μπορεί μετά από εκατό - διακόσια χρόνια να παρουσιαστεί κάτι ανάλογο ή ακόμη καλύτερο...λέμε τώρα....αλλά ποτέ δεν ξέρειs...άλλωστε το μόνο σίγουρο πράγμα στη ζωή είναι οι φόροι!
TRIVIA:
Οι νεότεροι φίλοι των Pink Floyd που δεν είχαν τη τύχη να τουs παρακολουθήσουν ζωντανά τον Μάϊο του 1989 στο ΟΑΚΑ, μπορούν να ενημερωθούν για τιs εμφανίσειs τηs "Greek Pink Floyd Tribute Band - The Λunatics" (ναι με λάμδα, όχι L) και να απολαύσουν ζωντανά το "αντ αυτού"..μιά ελληνική πολυμελή μπάντα που έχει μελετήσει άριστα τιs περίπλοκεs παρτιτούρεs και αποδίδει με πολύ μεγάλη αξιοπιστία και σοβαρότητα τη συνολική δουλειά των γιγάντων του progressive! τουs έχω δει ήδη τρειs φορέs και τουs συστήνω ανεπιφύλακτα!
ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΣΙΑΠΗΣ
17/11/20/
Πολυ καλο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΆλλη μια εξαιρετική παρουσίαση του μοναδικού αυτού άλμπουμ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚύριε Τσιαπη συγχαρητήρια.
Περιμένω την επόμενη παρουσίαση άλμπουμ ή συγκροτήματος.