Βρισκόμαστε στο 1994, 14 ολόκληρα χρόνια μετά από την ανακοίνωση της επίσημης διάλυσής των Led Zeppelin. Ανακοίνωση που δημοσιοποιήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 1980 και έθεσε οριστικά τέλος στη μεγάλη καριέρα τους. Να όμως που η έστω πρόσκαιρη επανασύνδεση των Robert Plant και Jimmy Page για ένα ξεχωριστό project, δίνει ελπίδες που δεν είχαν συνέχεια. Οι Page/Plant βιντεοσκόπησαν για το MTV και την εκπομπή Unplugged στο Marrakech του Μαρόκου μια σειρά κλασικών τραγουδιών των Led Zeppelin που κυκλοφόρησαν σε άλμπουμ με τίτλο No Quarter αλλά και dvd διάρκειας 90 λεπτών με τίτλο "UnLedded" MTV βιντεοσκοπημένο σε Mαρόκο, Ουαλία και Λονδίνο. Και το cd και το dvd περιέχουν 4 καινούργια τραγούδια, όλα παιγμένα με τους Άραβες μουσικούς με τους τίτλους τους να είναι "City Don't Cry", "Yallah" (or "The Truth Explodes"), "Wonderful One" και "Wah Wah".
Σε μια εποχή που το internet ήταν έξω από τις ζωές μας (σ.σ. τι ωραία που ήταν!) άρα σε μια εποχή που η πληροφόρηση ερχόταν με καθυστέρηση και σε όσους είχαν τη δυνατότητα να έχουν με καθυστέρηση αρκετών ημερών τα ξένα περιοδικά, μια επανασύνδεση έστω και μόνο 2 από τα 3 μέλη των Led Zeppelin ήταν ότι πιο σημαντικό για τους απανταχού fans αλλά και για τους αρχισυντάκτες των μουσικών περιοδικών ανά τον κόσμο. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να ακούσω αυτό που άκουσα όταν έβαλα το ψηφιακό δίσκο στο cd player. Ιρλανδέζικο bodhrán, νταφ, μαζάρ, τάμπλα (σ.σ. όλα είναι κρουστά), τα έγχορδά buzuk και ούτι, σε συνδυασμό με τις απαραίτητες αραβικές ανατολίτικες αν θέλετε ενορχηστρώσεις, σε κλασικά κομμάτια των Led Zeppelin, με βρήκαν αρνητικό. Μπορεί οι περισσότεροι από εσάς να το αντιμετωπίσαν σαν μια εναλλακτική έκδοση των τραγουδιών, που οι συνθέτες τος έχουν κάθε δικαίωμα να κάνουν, αλλά όταν είσαι fan των Led Zeppelin από τα γυμνασιακά χρόνια σου και μάζευες δραχμή- δραχμή τα χρήματα για να αγοράσεις τα άλμπουμ τους και μετά από μια 30ετία ακούς τα τραγούδια τους με ..αμανέδες ε, δεν σου κάθονται με τίποτε. Παραδέχομαι ότι με την ενορχήστρωση του “Kashmir” πήγαν πολύ μπροστά, τρανή απόδειξη ότι το τραγούδι παραμένει αθάνατο έως σήμερα, αλλά δεν μπόρεσα με τίποτε να ακούσω το αγαπημένο μου "It's Nobody's Fault but Mine" στην καινούργια του ανατολίτικη μορφή. Κομμάτια σαν τα “Thank you”, “No Quarter” και “Friends” περνούν απαρατήρητα όπως και τα 4 καινούργια που συνθετικά είναι δομημένα πάνω σε ανατολίτικες δομές και δεν αγγίζουν καθόλου τη μουσική και το πνεύμα των Led Zeppelin και δεν βρίσκω και λόγο ύπαρξης τους. Σίγουρα υπήρξαν πολλοί που ενοχλήθηκαν από την ανατολίτικη προσέγγιση των τραγουδιών των Led Zeppelin αλλά οι περισσότεροι αντέδρασαν θετικά (Νο 7 Μ.Βρετανία, Νο 4 Αμερική) εκλαμβάνοντας την σαν μια διαφορετική απόπειρα. Εξ άλλου το “Kashmir”είναι το πρώτο τραγούδι που πέρασε στο κόσμο του rock τόσα πολλά στοιχεία αραβικής μουσικής (σ.σ. δηλαδή τι τόσα πολλά, όλη η σύνθεση του βασίζεται στην αραβική μουσική με στοιχεία rock!). Πολύ καλή η εκτέλεση του “Battle of Evermore” κι αυτό γιατί από τη γέννησή του το τραγούδι είχε μια έντονη φολκ διάθεση, όπως πολύ καλή είναι η εκτέλεση του “Since I've Been Loving You" με τον Jimmy Page σε μεγάλη φόρμα και διάθεση. Ευτυχώς, δεν τόλμησαν να το αλλοιώσουν με ούτι, ντέφια και τάμπλα! Στο ίδιο μήκος κύματος του ανέγγιχτου, τα “Gallows Pole” και “Four Sticks” που οφείλω να παραδεχτώ το έχουν δουλέψει πολύ για να τελειώσει… το μαρτύριο με το “Kashmir”.
Η επανασύνδεση των 2 μεγάλων μουσικών έγινε ΧΩΡΙΣ τον μπασίστα του συγκροτήματος John Paul Jones όπου δεν του τηλεφώνησαν καν να τον ενημερώσουν ότι πρόκειται να παίξουν τα τραγούδια τους με Άραβες μουσικούς διασκευασμένα σε ανατολίτικο ρυθμό. Η έντονη δυσαρέσκεια του εκδηλώθηκε το 1995 με ήπιο τόνο κατά τη διάρκεια της εισαγωγής του συγκροτήματος στο Rock and Roll Hall of Fame, όπου αστειευόμενος με πικρό χιούμορ είπε: «Ευχαριστώ, φίλοι μου, που θυμηθήκατε επιτέλους τον αριθμό τηλεφώνου μου και με καλέσατε απόψε». Βέβαια η δυσαρέσκεια του ήταν απόλυτα δικαιολογημένη αφού είχε συμμετοχή στις αρχικές συνθέσεις των τραγουδιών αλλά και έκανε σχεδόν όλες τις (τότε)ενορχηστρώσεις
Εκείνο που κατάφεραν οι Page/Plant ήταν να δέσουν τις αρχικές συνθέσεις με το αραβικό στοιχείο, χρησιμοποιώντας Άραβες και Γκανέζους μουσικούς για τις ηχογραφήσεις που έγιναν στο Marrakech και τους Egyptian Ensemble για τις ηχογραφήσεις που έγιναν στο Λονδίνο. Για να δώσουν ακόμα περισσότερο ανατολίτικο ύφος, οι Page/Plan πήραν κι μια Ινδή τραγουδίστρια, την Najma Akhtar που ζούσε στο Μπέρμικχαμ και τη London Metropolitan Orchestra που τους συνόδευσε στα ορχηστρικά περάσματα.
Θα ήθελα σταθώ σε 4 παρατηρήσεις μου πάνω σε αυτό το εγχειρήματος. Το πρώτο. είναι η δυσκολία επιλογής των τραγουδιών που θα τους άλλαζαν την ενορχήστρωση. Προσέξτε τις δύο blues συνθέσεις, τα "It's Nobody's Fault but Mine"(σύνθεση του Blind Willie Johnson) και “Since I've Been Loving You" που δεν επιδέχτηκαν τις ανατολίτικες επιδράσεις γι αυτό και το μεν πρώτο έχει αλλοιωθεί σημαντικά το δε δεύτερο δεν το άγγιξαν. Το δεύτερο είναι την προσπάθεια που θα έκαναν για να μεταφέρουν στους Άραβες και Γκανέζους μουσικούς, το πνεύμα των συνθέσεων τους που σίγουρα ήταν πολύ μακριά από τη δική τους λογική. Το τρίτο είναι η εμφανής καλή προσπάθεια του 46χρονου τότε Robert Plant που σε κάθε τραγούδι, αφήνει κι ένα καλό κομμάτι του εαυτού του, δείχνοντας σε πόσο καλή κατάσταση ήταν η φωνή του αλλά και πόσο το χαιρόταν. Τέταρτη και τελευταία παρατήρηση είναι το δεύτερο πλάνο που ακούγεται η κιθάρα του Page, εκτός στην περίπτωση του “Since I've Been Loving You". Σχεδόν σε όλα τα υπόλοιπα τραγούδια, η ενορχήστρωση φέρνει μπροστά τη φωνή του Plant και τα αραβικά όργανα. Πάλι καλά που δεν διασκευάσαν και τα “Whole lotta love” και “Rock’n’Roll”!!!!
TRIVIA
- Αν κυττάξτε τα credits των cd/dvd θα βρείτε ένα μουσικό να ονομάζεται Jones αλλά δεν είναι ο John Paul των Led Zeppelin αλλά ο (επίσης μπασίστας) Charlie Jones που είχε παίξει με τον Robert Plant στα άλμπουμ Manic Nirvana, Fate of Nations κι αργότερα στο Dreamland. Ο Charlie Jones έχει παντρευτεί την κόρη του Plant, Carmen Jane Plant.
- Η βορειοαφρικάνικη χώρα του Μαρόκου είναι πολύ «δεμένη» με την ιστορία του μεγάλου συγκροτήματος, αφού οι Page/Plant επισκέφτηκαν τη χώρα στις αρχές της δεκαετίας του 70 κάνοντας ένα road trip από το Agadir έως το Sidi Ifni κι εκεί εμπνεύστηκαν το ανατολίτικο μουσικό δέσιμο με το rock και έγραψαν το τραγούδι τους “Kashmir”, που αρχικά ο τίτλος του ήταν ‘Driving to Kashmir’ (σ.σ. το Kashmir βρίσκεται κοντά στα Ιμαλάια).
Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ ΓΙΑ ΤΟ NO QUARTER
Στα ακραιφνώς εχθρικά για το κλασσικό ροκ nineties, ειδικά στη μέση τους, οι νέες κυκλοφορίες με τους ήχους που μας είχαν μεγαλώσει ήταν απελπιστικά λίγες και μύριζαν προαποδεδεγμένη ήττα, εμπρός στην παγκοσμιοποιημένη κλαψομπανιέρα του γκραντζισμού. Όταν το “No Quarter” βγήκε στα δισκάδικα, τέλη Οκτωβρίου του ’94, φάνηκε σαν μια πολυτέλεια δύο εν πολλοίς ξοφλημένων ηρώων, χωρίς τη δυναμική να ανασχέσει την εναλλακτική μουσική λαίλαπα της εποχής. Όμως, μέσα στην επόμενη χρονιά και αφού επισταμένα το MTV προέβαλλε, ως δείγμα από το δίσκο, μια εντυπωσιακή -12λεπτη- εκδοχή του “Kashmir” εμπλουτισμένη από μια τεράστια ορχήστρα οργάνων, ο δίσκος απέκτησε έναν σωτηριακό χαρακτήρα για τον διωκόμενο hard rock ακροατή. Ήτοι, πάρτε τους Σμάσινγκ Πάμπκινζ από μπροστά μας, οι Ζέππελιν δεν πεθαίνουν ποτέ, γι’ αυτό και έρχεται η στιγμή που κι εμείς θα επιστρέψουμε. Περισσότερο από ένα τέταρτο του αιώνα αργότερα, παραμένει ενδιαφέρον και σε σημεία ιδιαίτερα ανεβαστικό ν’ ακούς μερικά από τα πιο δεκτικά ανάπτυξης θρυλικά κομμάτια να αναμορφώνονται σε έθνικ έπη, χωρίς να χάνουν την ροκ κόψη τους.
Ο Παναγιώτης Παπαϊωάννου είναι συνεργάτης του Rocktime.gr
6/11/20/
Σωτήρη το διόρθωσα
ΑπάντησηΔιαγραφή