KISS-HOT IN THE SHADE (1989): ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ HARD ROCK

 

Το σχετικά αγνοημένο Hot in the Shade, αποτέλεσε το “τέλος εποχής” μιας ιδιαίτερης δεκαετίας για τους KISS η οποία χαρακτηρίστηκε από την «εγκατάλειψη» του χαρακτηριστικού τους make-up (από το άλμπουμ Lick it up του 1983) και την υιοθέτηση ενός πιο disco, pop-rock εμπορικού ήχου. Μια ηχητική στροφή, βέβαια, που δεν στοίχισε ιδιαίτερα σε επιτυχία ή σε παρουσία στα charts.
    Παρόλα αυτά, ένα χρόνο πριν τη κυκλοφορία του άλμπουμ, οι KISS δεν βρίσκονταν στην καλύτερη δυνατή κατάσταση καθώς η “επιχείρηση” παρουσίαζε σοβαρά οικονομικά προβλήματα και αδυναμία αποπληρωμής διάφορων οφειλών, ενώ ο Gene Simmons, ο ένας από τους δυο βασικούς πυλώνες του γκρουπ, είχε περιορίσει την ενασχόλησή του με τη μπάντα καθώς ψαχνόταν με την ηθοποιία και το χώρο του κινηματογράφου γενικότερα.
    Το βάρος, επομένως, έπεσε στον Paul Stanley, ο οποίος προχώρησε σε διορθωτικές κινήσεις: απέλυσε το management του συγκροτήματος, προσέλαβε νέο σύμβουλο επί των οικονομικών θεμάτων (λέγεται ότι ήταν ο ψυχολόγος του!) και βγήκε σε σόλο περιοδεία, περιλαμβάνοντας στο setlist πολλές κλασικές επιτυχίες των KISS και έχοντας στο σχήμα του τον κιθαρίστα των KISS, Bruce Kulick και τον μετέπειτα ντράμερ τους, Eric Singer. Τέλος, και ίσως το πιο σημαντικό, κυκλοφόρησε μια Best of συλλογή των KISS, το Smashes, Thrashes & Hits η οποία έβαλε ξανά τους KISS στην επικαιρότητα και κατέληξε να είναι η πιο επιτυχημένη από τις συλλογές τους.
    Με τις παραπάνω κινήσεις και την θετική έκβασή τους, το momentum ήταν κατάλληλο για ένα καινούργιο άλμπουμ, όπως και έγινε, καθώς τον Οκτώβριο του 1989 κυκλοφορεί το 15ο άλμπουμ των KISS, Hot in the Shade, με το χαρακτηριστικό εξώφυλλο της αιγυπτιακής σφίγγας με τα γυαλιά ηλίου και με σύνθεση την μακροβιότερη μετά την κλασική και συγκεκριμένα τους Paul Stanley (κιθάρα, φωνή), Gene Simmons (μπάσο, φωνή), Eric Carr (ντραμς) και Bruce Kulick (κιθάρες).
    Την παραγωγή στο άλμπουμ αναλαμβάνουν οι Paul Stanley και Gene Simmons, προφανώς για να χαμηλώσουν τον προϋπολογισμό του άλμπουμ λόγω των οικονομικών δυσχερειών που αντιμετώπιζε η μπάντα. Για τον ίδιο λόγο μάλιστα επέλεξαν, αντί να ηχογραφούν κάθε κομμάτι ξεχωριστά και τμηματικά, να χρησιμοποιήσουν τα demos για την τελική εγγραφή των κομματιών κάνοντας βέβαια κάποιο ρετουσάρισμα και περνώντας overdubs όπου χρειαζόταν. Το όλο εγχείρημα το πλάσαραν ως προσπάθεια να ακουστεί το υλικό πιο ωμό, αλλά ο λόγος ήταν πιο πεζός. Ο Bruce Kulick μάλιστα, σε κάποιες συνεντεύξεις του τα επόμενα χρόνια, δήλωσε ότι δεν του αρέσει ιδιαίτερα το συγκεκριμένο άλμπουμ ακριβώς επειδή τα demos χρησιμοποιήθηκαν ως master tapes.

    Όσον αφορά το μουσικό κομμάτι, στο Hot in the Shade, οι KISS εγκαταλείπουν τα synths του προηγούμενου άλμπουμ τους, Crazy Nights, και επανέρχονται στον πιο σκληρό ήχο, κινούμενοι όμως μέσα στο πλαίσιο που όριζε το κυρίαρχο εκείνη την εποχή μελωδικό hard rock/hair metal. Αυτό γίνεται άμεσα αντιληπτό με το που ξεκινάει το πρώτο κομμάτι του άλμπουμ , το “Rise to it” (τρίτο single), το οποίο ανοίγει με blues/slide ακουστική κιθάρα  - που θυμίζει με τη μία την εισαγωγή του “Bad Seamstress Blues/Falling apart at the Seams” των Cinderella – για να εξελιχθεί σε φοβερό hard rock ύμνο. Για τα επόμενα εννέα κομμάτια , το άλμπουμ πηγαίνει τρένο, χωρίς καμία «κοιλιά», με πολύ καλά κομμάτια, στο κλίμα των συγκροτημάτων της εποχής αλλά και με φανερό το ιδιαίτερο στίγμα των KISS σε αυτά.
    Δυστυχώς, από το 11ο κομμάτι (ή τρίτο της δεύτερης πλευράς) φαίνεται το μοναδικό, τουλάχιστον για εμένα, αρνητικό τού άλμπουμ και αυτό είναι η διάρκεια που φτάνει τα 58 και κάτι λεπτά. Η μεγάλη διάρκεια ενός δίσκου δεν είναι κατ’ ανάγκη κάτι αρνητικό αλλά στην περίπτωση του Hot in the Shades συνοδεύεται από κομμάτια fillers. Συγκεκριμένα, τα πέντε τελευταία τραγούδια του άλμπουμ («The street giveth and the street taketh away”, “You love me to hate you”, “Somewhere between heaven and hell”, “Little Caesar”, “Boomerang”), χωρίς να είναι για πέταμα, θα ταίριαζαν καλύτερα ως b sides ή ως bonus tracks σε κάποια επανέκδοση του άλμπουμ, αλλά όχι στην κανονική λίστα τραγουδιών. Από τα πέντε αυτά κομμάτια, ενδιαφέρον παρουσιάζει μόνο το “Little Caesar”, καθώς είναι το μόνο στο οποίο τραγουδάει ο ντράμερ Eric Carr (στα χνάρια του αυθεντικού ντράμερ, Peter Criss).

    Για να επανέλθουμε στα δέκα πρώτα κομμάτια, ξεχωριστό και με διαφορά είναι το έπος “Hide your Heart” (πρώτο single), κλασικό δείγμα κομματιού κομμένου και ραμμένου για να γίνει hit (δεν είναι τυχαίο ότι μαζί με τον Stanley έχουν βάλει το χεράκι τους ο Desmond Child και η Holly Knight). Δυναμικός ρυθμός, φοβερό σόλο και τέλειο ρεφρέν με το χαρακτηριστικό «Α-α-α-α, Ε-ε-ε, Του-του-του του, τουρου τουρου ρου» να μη ξεκολλάει από το μυαλό και να το σιγοτραγουδάς για ώρα μετά! Το “Hide your heart” συνοδεύτηκε από ένα εξαιρετικό video που είχε αρκετό airplay στο MTV, στο οποίο η μπάντα παίζει live στην ταράτσα ενός ουρανοξύστη ενώ παράλληλα βλέπουμε να ξεδιπλώνεται η υπόθεση του κομματιού: Ο Johnny ερωτεύεται τυχαία τη Rosa η οποία όμως είναι κοπέλα του Tito, αρχηγού συμμορίας. Τα αισθήματα της Rosa για τον Johnny είναι αντίστοιχα και όταν αυτό μαθαίνεται από τον Tito προκύπτει μεγάλο πρόβλημα…
    Το μόνο τραγούδι του άλμπουμ που μπορεί να κοιτάξει στα μάτια το “Hide your heart” και το οποίο, παραδόξως, είναι αγνοημένο, είναι το έτερο έπος, “King of Hearts”. Κομμάτι με τέλειο καρφωτό ρυθμό στο στυλ του “Runaway” των Bon Jovi, το οποίο το θυμίζει κιόλας στο κουπλέ. Τσεκάρετε επίσης στα πρώτα δευτερόλεπτα που θυμίζει τo μουσικό θέμα του θρίλερ “Halloween” του John Carpenter! Τέλεια σύνθεση που σίγουρα θα της άξιζε να κυκλοφορήσει ως single. Στα συνθετικά credits συμμετέχει εκτός του Stanley και ο Vini Poncia, συνθέτης αλλά και παραγωγός των KISS στο άλμπουμ “Dynasty”.
    Το κομμάτι που μαζί με τα δυο προηγούμενα αλλά και με το “Rise to it” περιλαμβάνεται στα κομμάτια –«βιτρίνα» του άλμπουμ, είναι η μπαλάντα “Forever”, ένα πολύ καλό κομμάτι του είδους με συνθετική συμμετοχή του γνωστού Michael Bolton, το οποίο αποτέλεσε το δεύτερο single και αντίστοιχο video του δίσκου και πήγε πολύ καλά, φτάνοντας στη θέση 8 του Billboard.
    Πολύ καλά και άξια προσοχής είναι και τα υπόλοιπα τραγούδια που συμπληρώνουν την πρώτη δεκάδα του άλμπουμ και συγκεκριμένα το swing style, “Prisoner of Love”, το “Read my body” στο οποίο ο Stanley ραπάρει στο κουπλέ και το ρεφρέν θυμίζει Def Leppard, το χιουμοριστικό “Love’s like a slap in the face”, με φωνητικά του Simmons, ωραία μπασογραμμή και σόλο, το πιο σοβαρό στιχουργικά “Silver Spoon” που στο τέλος κλείνει με soul γυναικεία φωνητικά, το σχετικό με το «Αμερικάνικο Όνειρο», “Cadillac Dreams”, σε σημεία του οποίου ακούμε και πνευστά ενώ η δεκάδα κλείνει με το απλά καλό “Betrayed”, ένα πιο βαρύ κομμάτι με φωνητικά του Simmons που θυμίζει πιο πολύ KISS των 70s.

    To Hot in the Shade, για την εποχή που βγήκε και τον ανταγωνισμό που είχε να αντιμετωπίσει από άλμπουμ νεότερων – και ιδιαίτερα καυτών εκείνη την εποχή – συγκροτημάτων του μελωδικού hard rock/glam/hair metal, πήγε αρκετά καλά, φτάνοντας στη θέση 22 του Billboard και καταλήγοντας χρυσό (πάνω από 500.000 πωλήσεις). Έβγαλε τρία singles που μπήκαν και αυτά στα charts και τους έβγαλε σε μια περιοδεία 147 εμφανίσεων με τις οποίες κατάφεραν να έρθουν στα ίσα τους οικονομικά.
    Το μόνο αρνητικό του, όπως ανέφερα και πριν είναι η διάρκειά του που πραγματικά το χαντακώνει. Αν έλειπαν πέντε τραγούδια και η διάρκεια έπεφτε από τα 58 στα 40-42 λεπτά θα μιλάγαμε για ένα από τα καλύτερα άλμπουμ τους των 80ς. Γενικά είναι μια αγνοημένη δουλειά τους αλλά πραγματικά αξίζει προσοχής καθώς μετά από 2-3 προσεχτικά ακούσματα και αφού έχεις εξοικειωθεί με τα κομμάτια, την ευχαριστιέσαι πραγματικά. Ουσιαστικά, πρόκειται για μια από τις τελευταίες πολύ καλές δουλείες τους (με τελευταία το “Revenge” του 1992), καθώς από τότε μέχρι και σήμερα οι studio δουλειές τους μετριούνται – με το ζόρι – στα δάχτυλα του ενός χεριού.


ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ

    Την 24 Νοεμβρίου 1991, ο ντράμερ τους Eric Carr πέθανε από καρκίνο στην καρδιά και αντικαταστάθηκε από τον Eric Singer με τον οποίο κυκλοφόρησαν το 1992, το πολύ καλό και πιο metal, “Revenge”. Από κει και έπειτα κυκλοφόρησαν διάφορα Live, best of, συλλογές, και ακουστικά άλμπουμ μέχρι το 1998 όπου με την αυθεντική σύνθεση (Simmons, Stanley, Frehley, Criss) και με το κλασικό τους make-up, κυκλοφόρησαν το “Psycho Circus”, ένα μέτριο άλμπουμ που έκανε ντόρο τότε λόγω της επανασύνδεσης αλλά μετά έκατσε απότομα.
    Ακολούθησε πάλι σχεδόν μια δεκαετία με best of, συλλογές, επετειακά άλμπουμ και lives μέχρι που κυκλοφόρησαν το 2009 το “Sonic Boom” και το 2012 το “Monster”.
    Από δω και στο εξής δεν βλέπω να κάνουν κάτι καθώς o Simmons είναι πλέον 71, ο Stanley 68 και τα πράγματα, μοιραία, θα αρχίσουν να ζορίζουν (αν δεν έχουν αρχίσει ήδη…).

TRIVIA

•   Σύμφωνα με τον Bruce Kulick, σε κάποια κομμάτια του άλμπουμ παίζει drum machine, ενώ σε κάποια άλλα παίζει ο Eric Singer στον οποίο όμως δε έχει δοθεί κάποιο credit. 
• To τραγούδι “Hide your Heart” αρχικά προοριζόταν για το άλμπουμ “Crazy Nights” αλλά απορρίφθηκε (έλεος!!!) και ο Stanley το έδωσε στη Bonnie Tyler η οποία το κυκλοφόρησε το 1988 στο άλμπουμ της Hide your Heart (ή Notes from America σε Αμερική, Καναδά και Βραζιλία). Επομένως η πρώτη εκτέλεσή του (και πολύ καλή) είναι αυτή της Tyler. Ακολουθούν άλλες τέσσερις εκτελέσεις του το 1989 από τους (κατά σειρά ημερομηνίας κυκλοφορίας): Molly Hatchet (southern rockers), στο άλμπουμ τους “Lightning Strikes Twice, Ace Frehley, στο άλμπουμ του “Trouble Walkin’”, KISS στο “Hot in the Shade (κυκλοφόρησε 4 μέρες μετά από του Frehley!!) και Robin Beck στο άλμπουμ της “Trouble or Nothin’”.
• Για να κλείσω με το συγκεκριμένο κομμάτι, το πολύ καλό του video, τον τελευταίο καιρό δεν μπορεί να το βρει κάποιος στο youtube και δεν γνωρίζω γιατί. Βρίσκεται μόνο ένα video στο οποίο παίζουν παράλληλα οι δυο εκδοχές του: η κανονική και η λογοκριμένη (δεν φαίνονται όπλα – political correct βλακείες!)
•   Ο συνθέτης/παραγωγός Vini Poncia που αναφέρθηκε πιο πάνω, εκτός από την συμμετοχή του σε πέντε κομμάτια του “Hot in the Shade”, και την παραγωγή του “Dynasty” (1979) και του “Umasked” (1980), συμμετείχε συνθετικά και στο κλασικό super hit των KISS, “I was made for loving you” που περιλαμβάνεται στο “Unmasked”.
•   Τα τραγούδια “Betrayed” και “The street giveth and the street taketh away” , o Simmons τα έχει γράψει μαζί με τον Tommy Thayer, κιθαρίστα των Black n’ Blue , o οποίος από το 2002 ανέλαβε χρέη κιθαρίστα στους KISS.
•  Tην 18/5/2008, οι KISS εμφανίστηκαν στο Terra Vibe στη Μαλακάσα στο πλαίσιο της περιοδείας τους για την κυκλοφορία του επετειακού Alive 35. Έπαιξαν ένα setlist 22 κομματιών της κλασικής, 70s, περιόδου τους. Η προσέλευση του κόσμου βέβαια ήταν απογοητευτική σε σχέση με το όνομα-μεγαθήριο που έπαιζε, αλλά δεν περίμενα και καλύτερα από τους  Έλληνες hard rock οπαδούς.
• Όσον αφορά εμένα, είχα την τύχη να τους δω μαζί με την τότε κοπέλα μου, νυν σύζυγο, την 25/3/1999 στο Wembley Arena του Λονδίνου, στην περιοδεία για το “Psycho Circus”, με την αυθεντική σύνθεση και το make-up. Φανταστική συναυλία και ακόμα πιο εντυπωσιακό σόου!

ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΕΡΒΟΣ

25/11/20

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος