ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ
Οι ρίζες των Accept βρίσκονται στη βιομηχανική πόλη Solingen της τότε Δυτικής Γερμανίας, κοντά στα σύνορα με την Ολλανδία. Εκεί, το 1976 ο κιθαρίστας Wolf Hoffmann με τους φίλους του Udo Dirkschneider (τραγούδι) και Peter Baltes (μπάσο),σχηματίζουν τους Band X που μετεξελίχτηκαν σε Accept. Με σύνθεση Udo Dirkschneider, Wolf Hoffmann, Peter Baltes, Jörg Fischer (κιθάρα) και Frank Friedrich (ντραμς), υπογράφουν στη γερμανική εταιρεία Brain Metronome (ή σκέτο Metronome) που είχε τη βάση της στο Αμβούργο και ήταν δραστηριοποιημένη στο χώρο του kraut rock, έχοντας κυκλοφορήσει δίσκους των Gur Guru (σ.σ. μυθικό συγκρότημα της δεκαετίας του 70, που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ήταν μυθικό!), το πρώτο άλμπουμ των Scorpions, Neu!, Jane (άλλο μυθοποιημένο kraut συγκρότημα), Gomorrha και Gluster. Τα …λαγωνικά της Metronome τους είχαν ανακαλύψει στο Rock am Rhein Festival όπου και τους υπέγραψαν.
Το πρώτο άλμπουμ που είχε για τίτλο το όνομά τους με τη sexy γυναίκα στο εξώφυλλο που κρατούσε ένα ηλεκτρικό πριόνι (έντονη αντιδιαστολή των δύο όρων –ωραία και sexy γυναίκα και πριόνι) δήλωνε τη μουσική ταυτότητα του και τίποτε παραπάνω. Εξ ‘άλλου συγκροτήματα με τέτοιο hard/heavy ήχο στη Γερμανία εκείνη η την εποχή υπήρχαν πολλά, μόνο που οι Accept ξεχώριζαν για 2 πράγματα: Το γρύλισμα του τραγουδιστή τους που η φάτσα του μού θύμιζε bulldog κι ο ήχος τους που δεν ήταν απαραίτητα hard αλλά μάλλον heavy. Παρ’ όλη την καλή προσπάθεια της δισκογραφικής εταιρείας να προωθήσουν το τραγούδι “Lady Lou” που άνοιγε το δίσκο, εμένα και το συγκεκριμένο τραγούδια αλλά και τα υπόλοιπα 9 με βρήκαν αδιάφορο. Μετριότατο άλμπουμ , με κατεύθυνση προς το σωστό δρόμο, πολύ μαικριά όμως από αυτό που ξέρουμε σαν Accept Δεν πρόλαβε να κυκλοφορήσει το άλμπουμ κι ο ντράμερ Frank Friedrich, παραχωρεί το καρεκλάκι του στον Stefan Kaufmann ο οποίος έμεινε 12 συνολικά χρόνια μαζί τους. Όμως το συγκρότημα, πέραν του Udo, κέρδισε κι έναν άλλο τραγουδιστή, το μπασίστα Peter Baltes που στο πρώτο άλμπουμ τους τραγουδάει δύο τραγούδια. Κρατήστε το όνομά του, θα το συναντήσουμε σχετικά σύντομα και πάλι. Το Accept πούλησε 3.000 αντίτυπα στη Γερμανία, νούμερο πολύ χαμηλό για μια αναπτυσσόμενη αγορά, όταν τα αντίστοιχα βρετανικά και αμερικάνικα συγκροτήματα πουλούσε πολύ περισσότερα αλλά γιατί να πουλήσει περισσότερα όταν δεν ήταν καλό; Στη γερμανική αγορά υπήρχαν πολλά ντόπια συγκροτήματα αλλά χωρίς προσωπικό ύφος, ύφος που έψαχναν ακόμα και οι Scorpions. H αποτυχία του πρώτου άλμπουμ, ευτυχώς δεν ωθεί τη Metronome στο να τους διώξει, αλλά με παραγωγό τον Dirk Steffens, ηχογραφούν το δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο I'm a Rebel(1980) με μια περίεργη ιστορία να τους συνδέει με τους AC/DC που είναι σύνθεση του Σκοτσέζου Alexander Young, γνωστού με το όνομα George Alexander με το τραγούδι του να βρίσκεται στο δίσκο, λόγω της γνωριμίας του με τον παραγωγό και την επιτακτική ανάγκη του συγκροτήματος για ένα radio friendly τραγούδι. Που όμως δεν ήταν αυτό που ήθελαν αλλά αποτέλεσε το πρώτο video clip τους!
Στα Trivia αξίζει να διαβάσετε την ιστορία του που συνδέεται άμεσα με τους AC/DC. Το «I'm a Rebel» γράφτηκε και ηχογραφήθηκε για τους AC/DC, αλλά ποτέ δεν κυκλοφόρησε! Δύσκολο να πετύχει ένας metal δίσκος όταν τα δύο καλύτερα τραγούδια του είναι μπαλάντες, τα «No Time to Lose" και"The King" ερμηνευμένα από τον Peter Baltes. Σχεδόν με το πρώτο άκουσμα του δίσκου, καταλαβαίνεις ότι το συγκρότημα ακόμα «ψάχνεται». Παρ’όλα αυτά το άλμπουμ κυκλοφόρησε στην Αμερική και στη Μ.Βρετανία από διαφορετικές εταιρείες με αποτέλεσμα το αρχικό εξώφυλλο με το ξίφος και το λιοντάρι με το οποίο κυκλοφόρησε και στη χώρα μας, να αλλάξει. Η εμπορική αποτυχία του άλμπουμ δεν τους κάνει να το βάλουν κάτω κι αποφασίζουν να αφήσουν στην άκρη όλους όσους τους συμβούλευαν όλο αυτό το διάστημα, με συμβουλές που τελικά δεν βοήθησαν όπως αποδείχτηκε. Για να λέμε και την αλήθεια, δεν φταίνε μόνο οι…συμβουλάτορες, αλλά και τα τραγούδια τους που δεν ήταν εμπνευσμένα και δεν ξεχώριζαν. Η ύπαρξη του “I wanna be No Hero” είναι το πιο χαρακτηριστικό δείγμα παλινωδία που υπήρχε στο συγκρότημα αλλά και στην εταιρεία τους! Ακόμα και οι δύο μπαλάντες που προσωπικά είναι από τα αγαπημένα μου τραγούδια τους, από πλευράς παραγωγής υστερούν πολύ. Τα μέλη, βλέποντας ότι «το πράγμα» δεν προχωράει» εξακολουθούν να εργάζονται στις καθημερινές δουλείες τους, ο Wolf Hoffmann σαν δημόσιος υπάλληλος, ο Udo Dirkschneider στη δουλειά του πατέρα του, ο Peter Baltes σε ένα ράφτη που ειδικευόταν στις γραβάτες κι ο Kaufmann σε ένα κατάστημα μουσικών ειδών, από το οποίο μια εταιρεία εφοδίαζε με χορδές τους κιθαρίστες και τον μπασίστα, εν αγνοία του ιδιοκτήτη! Όλοι τους εξακολούθησαν να απασχολούνται στις καθημερινές εργασίες τους έως τη στιγμή που υπέγραψαν στην Epic και κυκλοφόρησαν το Balls to the Wall.
Έχοντας την υποστήριξη της Metronome, αποφασίζουν να προχωρήσουν ακούγοντας μόνο το ένστικτό τους και τον Ιανουάριο του 1981 και πάλι με παραγωγό τον Dirk Steffens κυκλοφορούν το τρίτο άλμπουμ τους με τίτλο Breaker και πάλι με παραγωγό τον Dirk Steffens και ηχολήπτη τον Michael Wagener αλλά χωρίς τους παρατρεχάμενους συμβουλάτορες που τους είχαν οδηγήσει σε λάθος δρόμο και εγκαινιάζοντας ταυτόχρονα συνεργασία με την manager Gaby Hauke, η οποία το πρώτο που κάνει είναι να τους βάλει να ανοίγουν την ευρωπαϊκή περιοδεία των Judas Priest, World Wide Blitz Tour,περιοδεία που προωθούσε το άλμπουμ Point of Entry και στο πρώτο μέρος το συγκρότημα που άνοιγε τις συναυλίες ήταν οι Saxon.
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ GABY HAUKE
Δεν ξέρω πως η Gaby Hauke μπήκε στο δρόμο τους, αλλά ήταν ότι καλύτερο συνέβη στην καριέρα τους, γιατί όπως αποδείχτηκε δεν ήταν μια απλή manager αλλά Η manager. Πολύ χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό που μας είχε διηγηθεί ο Udo στην promo επίσκεψή του στη χώρα μας λίγο μετά την κυκλοφορία του Staying Live, σε μια ταβέρνα κάτω από την Ακρόπολη, μαζί με τον τότε Δ/ντη Σύνταξης του Metal Hammer, Χάρη Καραολίδη και κάποιους άλλους συνεργάτες του περιοδικού που ας με συγχωρήσουν δεν θυμάμαι τα ονόματά τους. Μετά την εμπορική αποτυχία του I'm a Rebel, η Gaby Hauke έχει αναλάβει τις συζητήσεις με τα στελέχη της Metronome με το συγκρότημα να βρίσκεται στο ίδιο κτήριο αλλά ένα όροφο κάτω που στεγαζόταν μια καφετερία. Με την έναρξη της συζήτηση έγινε κατανοητό ότι η Metronοme δεν θα ξόδευε άλλα χρήματα ποντάροντας στους Accept. Ξαφνικά η συνάντηση φάνηκε να τελειώνει πριν καν αρχίσει με την Gaby να σηκώνεται από τη θέση της να παίρνει τα πράγματά της και να πηγαίνει προς τον ανελκυστήρα κατεβαίνοντας στο ισόγειο, ενοχλημένη από τη συμπεριφορά τους προς τον πελάτη της (σ.σ. τους Accept). Όταν έφθασε στο ισόγειο, ξανά ανέβηκε στον όροφο, επιστρέφοντας στην αίθουσα συνάντησης όπου ήταν ακόμα όλοι συγκεντρωμένοι. «Fuck “ τους είπε «Δεν πιστεύεται στους Accept αλλά θα σας αποδείξω ότι κάνετε λάθος. Σύντομα θα κάνουν επιτυχία και δεν θα το πιστεύτε». Το αποτέλεσμα ήταν η Metronome, κάτω από την πίεση της Hauke να ανανεώσει το συμβόλαιο και το χειμώνα του 1981 να κυκλοφορήσουν το τρίτο άλμπουμ τους με τίτλο Breaker που σύμφωνα με τον Hoffman, ήταν ένα άλμπουμ όπως θα ήθελαν να εκείνοι να κάνουν και δικαιώθηκαν αφού στην ουσία βάζει το συγκρότημα στο χάρτη του heavy metal με δύο πολύ καλά κομμάτια, τα “Starlight” και “Breaker” ενώ το "Burning" που κυκλοφόρησε σαν single μου θυμίζει έντονα Status Quo με φωνή Udo. Για μια ακόμα φορά ο Peter Baltes αναλαμβάνει τα φωνητικά σε μια μπαλάντα, την "Breaking Up Again" χωρίς κάτι το ιδιαίτερο ενώ οι στίχοι του "Son of a Bitch" (αρχικός τίτλος "Born to Be Whipped" ) καταφέρονται στην δισκογραφική εταιρεία τους. Το Breaker είναι ένα «θυμωμένο» άλμπουμ με κοφτερές κιθάρες και με τραγούδια που τα χαρακτηρίζουν η ταχύτητα και η επιθετικότητα και το πρώτο που δείχνει ότι η μπάντα έχει ταυτότητα και λόγο ύπαρξης και κυρίως ότι άξιζε η απόφαση που πήραν να πορευτούν ακούγοντας το ένστικτό τους και μόνο. Τουλάχιστον, αν έκαναν λάθος, να έφταιγαν αυτοί!
H Hauke πίστεψε τόσο στους Accept που με δικά της χρήματα πλήρωσε την επαγγελματική φωτογράφιση που έκαναν και συνεργάστηκε μαζί τους σε στιχουργικό επίπεδο, με το ψευδώνυμο Deaffy. Η Gaby Hauke ήταν η σύντροφος του Hoffman και μετέπειτα σύζυγός του.
ΤΕΛΟΣ ΠΡΩΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ
Το Breaker έβαλε το τραίνο στις γραμμές αλλά έως και εκείνη τη χρονική περίοδο το συγκρότημα ήταν γνωστό μόνο εντός των γερμανικών συνόρων. Κι εδώ που τα λέμε, η γερμανική μουσική σκηνή στο χώρο του hard/heavy δεν είχε να επιδείξει κάτι σημαντικό. Ακόμα και τα άλμπουμ των Scorpions έως και το Taken by Force(1977) σημειώνανε επιτυχία μόνο στη Γερμανία η οποία ήταν γνωστή για τα συγκροτήματα του kraut rock. Τα 5 πρώτα άλμπουμ των Scorpions όπως και τα πρώτα 4 των Accept δεν τα είχα δει ποτέ εισαγωγής, αντίθετα με τα άλμπουμ των Guru Guru, Jane, Can, Birth Control, Karthago κ.α. Τη διαφορά για τους Accept την έκανε το Restless and Wild (1982) το οποίο κυκλοφόρησε και στην υπόλοιπη Ευρώπη αλλά και στην Αμερική. Παραγωγός του ήταν ο Dieter Dierks στου οποίου το studio ηχογράφησαν με την Gaby Hauke να γράφει τους στίχους σε δύο τραγούδια με το ψευδώνυμο "Deaffy" και τον Michael Wagener στην ηχοληψία και τελική μίξη. Η σύνθεση τους παραμένει η κλασική, δηλαδή Udo Dirkschneider,
Wolf Hoffmann όλες τις κιθάρες, Peter Baltes μπάσο και Stefan Kaufmann ντραμς με τον Herman Frank να αναγράφεται σαν κιθαρίστας αλλά να μην παίρνει μέρος στις ηχογραφήσεις. Το κομμάτι που ανοίγει το άλμπουμ είναι το αγαπημένο μου "Fast as a Shark", με την »τρελή» εισαγωγή, ένα παιδικό τραγουδάκι του 1830 με τίτλο Ein Heller und ein Batzen . Ήταν ιδέα του Hoffman να χρησιμοποιήσουν μια ιδιαίτερη εισαγωγή στο άλμπουμ και όπως θα διαβάσετε κι εδώ στην ιστορία του τραγουδιού , ρώτησαν τη μητέρα του Dierks αν είχε κάποια ιδέα(!) για εισαγωγή. Αυτή τους έφερε μια σειρά από μικρούς δίσκους με παιδικά τραγούδια που άκουγε ο γιός της μικρός και επέλεξαν το Ein Heller und ein Batzen. Προσωπικά, νομίζω ότι το ανατριχιαστικό τράβηγμα της βελόνας του πικ απ κάνει ακόμα πιο θεαματική την εισαγωγή όπως και τα καταιγιστικά τύμπανα του Stefan Kaufmann για να έχουμε ένα speed metal κομμάτι, που είναι ο ήχος του χαρακτηρίζεται σαν «είδος αναφοράς». Τραγούδι προς τραγούδι, το Restless and Wild παρουσιάζει ένα σκληρό, συγκρότημα με καλές συνθέσεις που αναδεικνύουν το γρύλισμα-ερμηνεία του Udo αλλά και το παίξιμο του Hoffman. Κι αν δεν σας πείθει ούτε το ομώνυμο κομμάτι (άλλος ύμνος), ούτε τα «Shake your hands” και “Demon’s Night”, τότε έρχεται το "Princess of the Dawn" που κλείνει το δίσκο, ένα mid tempo metal κομμάτι, με τον Udo να περιγράφει τους στίχους σαν ένα σύγχρονο παραμύθι. Κλασσικός Accept ύμνος.
There's rain on the mountain
A white frost on the moors
It's an epoch of eternity
Waters touch the holy shore.
ΟΙ ACCEPT ΚΑΙ ΟΙ SCORPIONS
Για να είμαστε ειλικρινείς, οι Accept πάντα ήταν στη σκιά της μεγάλης επιτυχίας των Scorpions. Όχι ότι τα δύο συγκροτήματα είχαν παραπλήσιο ήχο, αλλά η κοινή καταγωγή τους και ο κοινός μουσικός χώρος που κινόντουσαν, άφηνε πολλές ελπίδες για κοινούς στόχους, αφού τα δύο συγκροτήματα συνεργάστηκαν στο ίδιο studio με τον ίδιο παραγωγό. Οι Scorpions ήταν αυτοί που πρώτοι πέτυχαν εκτός Γερμανίας, ακόμα και στη Μ.Βρετανίας, αλλά στο στρατόπεδο των Accept υπήρχε η διάχυτη εντύπωση ότι στους Scorpions δεν άρεσε η ιδέα ότι υπάρχει ακόμα ένα γερμανικό συγκρότημα με πολλές πιθανότητες να κάνει επιτυχία, στον ίδιο χώρο με αυτούς. Στα δύο συγκροτήματα πήρε 35 χρόνια να παίξουν μαζί(!) αν και η ιδέα της περιοδείας 2 γερμανικών συγκροτημάτων θα ήταν ιδιαίτερα πετυχημένη.
Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΟΞΑ
Με την κυκλοφορία του Restless and Wild κλείνει ο πρώτος κύκλος της καριέρας τους και ουσιαστικά ανοίγει διάπλατα για την αναγνώριση. Η μετεγγραφή τους από τη δύσκολη και δύστροπη Metronome στην CBS, δίνει στο συγκρότημα τον αέρα που ζητούσαν τόσα χρόνια. Το άλμπουμ Balls to the Wall (1983) βγάζει το ένα μετά το άλλο τα καλά κομμάτια, "London Leatherboys", "Love Child" και “Balls to the Wall” ξανά συστήνουν το γερμανικό συγκρότημα και το καθιστούν υπολογίσιμη δύναμη. Το εξώφυλλο με το δερμάτινο σορτσάκι και οι τίτλοι "London Leatherboys", "Love Child" δεν θέλουν πολύ για να σκορπίσουν σκέψεις περί ομοφυλοφιλίας, σκέψεις που προσπάθησαν με συνεντεύξεις τους οι Wolf Hoffmann και Stefan Kaufmann να διαλύσουν , λέγοντας ότι ναι μεν μιλούν για μειονότητες ανθρώπων στην κοινωνία αλλά όχι για ομοφυλόφιλους. Απαντήσεις που δεν ήταν ιδιαίτερα πειστικές, αφού με άλλες συνεντεύξεις τους, αποδέχτηκαν την ιδιαιτερότητα των στίχων, σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Πάντως ο Hoffman έχει πει ότι οι στίχοι του "London Leatherboys" μιλούν για μηχανόβιους (bikers) που είναι άνθρωποι σαν εμάς, αλλά με διαφορετική συμπεριφορά, ενώ το 'Love Child' αναφέρεται στους ομοφυλόφιλους αλλά σαν ομάδα καταπιεσμένων με το ομώνυμο κομμάτι, στιχουργικά να αναφέρεται στην εξέγερση των σκλάβων!
Το άλμπουμ σταμάτησε χαμηλά στο γερμανικό chart, μόλις στη θέση 59 ενώ στην Αμερική πήγε έως το Νο 74, ξεπερνώντας το 500.000 αντίτυπα. Όμως κατάφεραν αυτό που δεν είχαν πετύχει με τα δύο προηγούμενα άλμπουμ τους. Να συνδυάσουν καλές κριτικές με τις αντίστοιχες καλές πωλήσεις και να γίνουν πλέον υπολογίσιμη δύναμη. Η διαφορετικότητα των στίχων με τις φρέσκιες συνθέσεις, έδωσαν στο Balls to the Wall την ώθηση που χρειαζόταν για να ξεπεράσει τα 500.000 αντίτυπα στην Αμερική κάνοντας τον ήχο τους αναγνωρίσιμο. Η δική μου αίσθηση, θεωρεί ότι το Restless and Wild είναι τραχύ και γ…..ο και το Balls to the Wall ένα «καλό heavy metal άλμπουμ", ίσως πιο μελωδικό και σίγουρα λιγότερο τραχύ από το προκάτοχό του. Πάντως το ομώνυμο κομμάτι ήταν και παραμένει από τα αγαπημένα μου. Παράλληλα το συγκρότημα, γίνεται γνωστό χάρις στην ενδυματολογική επιλογή του Udo, με στολή παραλλαγής και τις flying V των δύο κιθαριστών με τις ανάλογες ρυθμικές κινήσεις, που μπορεί σήμερα να φαίνονται ξεπερασμένες αλλά τότε ήταν… αλλιώς. Το video του «Balls to the Wall” είναι πολύ χαρακτηριστικό των παραπάνω. H CBS χωρίς να το καταλάβει προσέθεσε στο μικρό της heavy οπλοστάσιο (Ozzy.Judas Priest, Quiet Riot, 220 Volt, Blue Oyster Cult και κάποια άλλα ονόματα) ένα γερό όπλο που στη συνέχεια θα της έδινε ακόμα ένα καλό άλμπουμ, το Metal Heart (1985, Γερμανία Νο 13, Μ.Βρετανία Νο 50, Αμερική Νο 94) σε παραγωγή του πετυχημένου Dieter Dierks, ο οποίος ως τότε είχε βάλει την υπογραφή του στα πετυχημένα άλμπουμ των Scorpions, In Trance, Virgin Killer, Taken by Force, Lovedrive, Animal Magnetism, Blackout, Love at First Sting, Savage Amusement, κ.α.
Να κρατήσουμε λίγο το χρόνο στο 1983 όταν το συγκρότημα, επαναπροσλαμβάνει τον κιθαρίστα Jörg Fischer στη θέση του Herman Frank και με τη βοήθεια της καινούργιας τους δισκογραφικής εταιρείας παίζουν στο Monsters of Rock του 1984, παράλληλα με την παγκόσμια περιοδεία εκείνης της χρονιάς. Το Μάρτιο του 1985 κυκλοφορούν το άλμπουμ με το οποίο μπήκαν σε όλα τα metal σπίτια, το Metal Heart. Είναι η εποχή που οι metal καλλιτέχνες, συνδυάζουν με επιτυχία θέματα κλασικής μουσικής με τοmetal και οι Accept προσθέτουν στην αρχή του ‘Metal Heart” το "Slavonic March" του Tchaikovsky. Και δεν σταματούν εκεί, στο σόλο και στο βασικό riff ακούγεται το "Für Elise" του Beethoven! Όλα αυτά και πάνω απ΄όλα η καλή σύνθεσης, συνετέλεσαν το κομμάτι να γίνει κλασικό κι ένα από τα καλύτερα του συγκροτήματος. Όσο για τους fans που πιστεύουν (δικαιολογημένα) ότι αναφέρεται στη μεταλλική καρδιά του σκληροτράχηλου metal fan θα τους απογοητεύσω γιατί σύμφωνα με τον Wolf Hoffmann εκείνη την εποχή είχαν διαβάσει ένα άρθρο ότι κατασκευάστηκε μια μηχανική καρδιά που θα λύσει τα προβλήματα των καρδιοπαθών. Βάζοντας τη φαντασία τους να δουλέψει, προσέθεσαν τη σταδιακή αλλαγή βασικών ζωτικών οργάνων από μηχανικά και νάτοι οι στίχοι!
A surgeon said it in the news
The human race is dying
But the result is no disease
Searching for you
Metal heart -- metal heart
They found it everywhere
Metal heart -- metal heart
Lifeless piece of steel
Μάλιστα η αρχική ιδέα του εξώφυλλου ήταν για ένα ολόγραμμα μεταλλικής καρδιάς αλλά τα έξοδα εκτοξεύτηκαν με αποτέλεσμα το παραδοσιακό εξώφυλλο που βλέπετε. Όπως και στην περίπτωση του Balls to the Wall τα καλά κομμάτια είναι πολλά. Εκτός από τη ναυαρχίδα του ομώνυμου τραγουδιού, τα “Livin for tonite”, “Midnight Mover” που οι στίχοι του μιλούν για ένα drug dealer, “Up to the limit” και Screaming for a love bite”, έχουν κλασικοποιηθεί, κάνοντας το Metal Heart ένα από τα καλύτερα metal άλμπουμ όλων των εποχών. Σε μεταγενέστερες συνεντεύξεις του, ο Hoffman δήλωσε ότι βάζοντας τα δύο κλασικά θέματα στο “Metal Heart” δεν πίστευε ότι θα είχαν τέτοια ανταπόκριση και έδωσε τα εύσημα στο Dieter Dierks για την ποιότητα της δουλείας του.
Παρά την πολύ καλή δουλειά που έχει γίνει στο Metal Heart, το άλμπουμ δεν κατάφερε να φθάσει τις πωλήσεις των προηγούμενων άλμπουμ τους, όσο κι αν αυτό ακούγεται περίεργο, αν και τους βοήθησε να κάνουν το Breaker through στην αμερικάνικη αγορά. Metal Heart ως την εποχή που το συγκρότημα ταιριάζει καλύτερα. Την ίδια χρονιά, το 1985 έχουμε την κυκλοφορία του πρώτου live άλμπουμ τους που είναι το mini Kaizoku-Ban (Νο 50 Γερμανία, Νο 91 Μ. Βρετανία), με 6 τραγούδια (“Metal Heart”, “Screaming for a love bite”, “Up to the limit”, “Head over hills”, “Love child” και “Living for tonite”) ηχογραφημένα στη Nagoya της Ιαπωνίας. Το ίδιο άλμπουμ επανακυκλοφόρησε το 1992 με τίτλο Liver in Japan. Για την ιστορία Kaizoku-Ban στα γιαπωνέζικα σημαίνει "Pirate Edition" ή καλύτερα στη δισκογραφική γλώσσα, "Bootleg". Μετά από 2 πολύ καλά studio άλμπουμ, περίμενα τόσο σαν fans όσο και σαν εταιρεία, ένα κανονικό live κι όχι mini, το οποίο ήταν υψηλού επιπέδου. Γιατί σε ένα live άλμπουμ, έστω και mini, ξεδιπλώνονται οι δυναμικές ενός συγκροτήματος και στο Kaizoku-Ban οι Accept τα πήγαν πολύ καλά!
Το 1986 ήλθε η σειρά του Russian Roulette (Νο 5 Γερμανία, Νο 80 Μ.Βρετανία, Νο 114 Αμερική)να κλείσει την πρώτη δισκογραφική τριλογία τους και τους καθιερώνει σαν ένα από τα κορυφαία metal συγκροτήματα του πλανήτη. Ηχογραφημένο στο Stommenth στο studio του Dieter Dierks, τα περισσότερα τγραγούδαι του έχουν αντιπολεμικό θέμα γι αυτό και το σχετικό εξώφυλλο Ένας ακόμα λόγος που κάνει το Russian Roulette ιδιαίτερο είναι πως δυο μέλη τους θα αποχωρήσουν. Ο πρώτος που αποχώρησε ήταν ο κιθαρίστας Jorg Fischer, ιδρυτικό μέλος, που μετά την πρώτη τριετή αποχώρηση του, μερικά χρόνια νωρίτερα, αυτή τη φορά θα φύγει οριστικά. Ο δεύτερος αποχωρήσας, που αποτέλεσε τεράστια απώλεια για το συγκρότημα αλλά και για τους fans ήταν ο Udo Dirkschneider, όπου όλοι μας είχαμε συνδυάσει τους Accept με τη φωνή του.
Εδώ έχουμε μια στροφή προς τον πιο σκληρό ήχο τους σε σχέση με τον προκάτοχό του 'Metal Heart', ήχο που έρχεται πιο κοντά στο Balls to the Wall. Ήταν φανερό ότι οι βασικοί συνθέτες Hoffmann και Baltes, ήθελαν να αφήσουν πίσω τους τον καλογυαλισμένο και ευκολοχώνευτο Metal Heart, μια απόφαση που τους δικαίωσε. Οι στίχοι υπογράφονται από την Deafy, δηλαδή στην κυρία Gaby Hoffmann, και βασικά θέματά της είναι η αντιπολεμική θέση της. Στα μεγάλα συν του δίσκου, το πολύ καλό εξώφυλλο, το οποίο δεν είναι σχέδιο ή πίνακας αλλά μια φωτογραφία που τους ταιριάζει απόλυτα. Ο κλασικός hard/heavy ήχος των Accept σε κομμάτια όπως ''Russian Roulette'', ''T.V. War'' και ''Aiming High' γίνονται εύκολα κλασικά'. Από τα καλύτερα άλμπουμ της δισκογραφίας τους, το Russian Roulette, αναζητά επιτακτικά θέση στη δισκοθήκη σας.
Η ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΟΥ UDO, Ο DAVID REECE ΕΡΧΕΤΑΙ
Η αιτία της αποχώρησης του Udo Dirkschneider, ήταν αποτέλεσμα των διαφορών του με τα υπόλοιπα μέλη των Accept αλλά κυρίως με τον Wolf Hoffmann. Μια διαφωνία που είχε να κάνει με τη μουσική κατεύθυνση κι οδήγησε το 1987 το Udo εκτός και το συγκρότημα να αναζητεί αντικαταστάτη του χαρισματικού ερμηνευτή του. Χρόνια μετά, αποκαλύφθηκε ότι ένας από τους λόγους που οι δύο πλευρές (Udo-Accept) ήλθαν σε σύγκρουση ήταν η εμπορική αποτυχία του Russian Roulette που συμπερασματικά οδήγησε και στη γενικώτερη κόντρα τους. Την άνοιξη του 1989, εμφανίζεται στις προθήκες των καταστημάτων δίσκων το καινούργιο άλμπουμ τους με τίτλο Eat the Heat(Νο 15 Γερμανία, Νο 139 Αμερική) με τον άγνωστο έως τότε Αμερικάνο τραγουδιστή David Reece και με παραγωγό και πάλι τον Dieter Dierks. Καινούργιο μέλος στην παρέα ο κιθαρίστας Jim Stacey που αν και αναφέρεται στα credits του άλμπουμ, παίζιε μόνο στην περιοδεία με τον Hoffmann να έχει παίξει όλες τις κιθάρες στο studio.
ΑΠΟ ΠΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣΕ Η …ΣΚΟΥΦΙΑ ΤΟΥ DAVID REECE.
O Reece μέχρι τη στιγμή που ανακοινλώθηκε ως αντικαταστάτης του Udo ήταν παντελώς άγνωστος στον κόσμο. Γεννημένος στην Oklahoma, σύντομα βρέθηκε στη Minnesota όπου έγινε μέλος των τοπικών rockers Dare Force κι αργότερα των Sacred Child. Κι οι δύο άγνωστοι. Το πείραμα της μετά Udo εποχής, δεν περπάτησε αφού δεν ήταν λίγοι εκείνοι που καταχώρησαν το μοναδικό άλμποουμ που ηχογραφήσαν μαζί του, το Eat the Heat σαν ένα A.O.R/Μελωδικό άλμπουμ!!!! H αλήθεια είναι ότι το Ear the Heat ακούγεται πολύ αμερικάνικο (σ.σ. για αυτό και η μάλλον βιαστική καταχώρησή του στο A.O.R/Μελωδικό) και για να είμαστε δίκαιοι, αν το ακούσεις σαν ένα μεμονωμένο άλμπουμ που ΔΕΝ γράφει Accept στο εξώφυλλο, μπορεί και να σου αρέσει. Πάντως, οι fans των Accept δεν αποδέχτηκαν αυτό το δίσκο που η εμπορική αποτυχία του, τους οδήγησε σε μια παροδική διάλυση με τον David Reece να σχηματίζει τους Bangalore Choir. Για να λέμε τα πράγματα όπως είναι, ήταν πολύ δύσκολο να βρουν έναν αντικαταστάτη στις φωνητικές δυνατότητες του Udo και με τη προσωπικότητά του τόσο στη σκηνή όσο και στους δίσκους. Το Eat the Heat και ο David Reece πέρασαν στην ιστορία και το 1993 με το grunge να έχει επικρατήσει, σκάει η είδηση της επιστροφής του Udo, ο οποίος το 1987 είχε σχηματίσει τους U.D.O. κι έως εκείνη τη στιγμή είχε κυκλοφορήσει άλμπουμ με καλύτερο το πρώτου του, με τίτλο Animal House (1987). Η αποτυχία του Eat the Heat φέρνει στην αγορά το διπλό Staying a Life που είχε ηχογραφηθεί από το 1985 στην Osaka, κρατώντας το όνομά τους στην επικαιρότητα. Υλικό από τις περιοδείες του 1985–1986 κυκλοφόρησαν σε VHS(1990) με τίτλο Staying Alive. To άλμπουμ της επιστροφής, τιτλοφορείται “Objection overruled” (1993, Νο17 Αμερική) και επαναφέρει το μεγάλο συγκρότημα στο κλασικό ύφος του και άνετα θεωρείται σαν τη φυσική συνέχεια του “Russian roulette”. Δεν περιέχει την κομματάρα που έμεινε στην…ιστορία, αλλά τραγούδια σαν τα “I don’t wanna be like you”, “Sick, dirty and mean” και η μπαλάντα “Amamos la vida”, ξεχωρίζουν. Καλό άλμπουμ, αλλά έως εκεί! Ακολούθησαν τα “Death row”(1994, Νο 32 Γερμανία) και Predator(1996, Νο56 Γερμανία) που δεν ήταν τίποτε το ιδιαίτερο, αλλά ήταν στον ήχο τους. Ντραμς στο Predator παίζει ο πρώην ντράμερ των Damn Yankees και μετέπειτα των LynyrdSkynyrd Michael Cartallone, ενώ ήταν το τελευταίο άλμπουμ που ηχογράφησαν με τον Udo Dirkschneider που είδε το χάσμα που τον χώριζε από τον Hoffman να μην κλείνει με τίποτε..
Η αδιαφορία με την οποία αντιμετωπίστηκε το Predator, τους οδήγησε σε μια ακόμα παροδική διάλυση με τον Udo να κυκλοφορεί με το συγκρότημα τους, τους U.D.O. μια σειρά μάλλον αδιάφορων άλμπουμ και τους υπόλοιπους να ασχολούνται με άλλα projects αλλά όχι με τους Accept. To 2005 μετά από σοβαρή οικονομική πρόταση διοργανωτή, επανασυνδέθηκαν και περιόδευσαν στην Ευρώπη κι έπαιξαν και στο Rockwave (8 Ιουλίου 2005). Η πετυχημένη περιοδεία κιαι ακόμα περισσότερο η θετική ανταπόκριση από τον κόσμο, οδήγησε τις σκέψεις όλων σε ένα καινούργιο άλμπουμ, αλλά με ανακοίνωσή του ο Udo, προβάλοντας την κακή μεταξύ τους σχέση, η οποία δεν βοηθούσε για να γραφτούν νέα τραγούδια, δηλώνει την αποχώρησή του! Ήταν Μαϊος του 2009 όταν ο Udo έφευγε και λίγους μήνες αργότερα οι Hoffmann και Baltes ανακοίνωναν τον αντικαταστάτη του που ήταν ο άγνωστος Αμερικάνος Mark Tornillo από τους T.T. Quick.
 |
| Τι βλέπαμε τότε.... |
WOLF HOFFMAN
Αναμφισβήτητα, ο Wolf Hoffman είναι ο ηγέτης των Accept. Σε ηλικία 16 ετών ξεκίνησε να γράφει τραγούδια και να παίζει κιθάρα με τους Accept να είναι η πρώτη του μπάντα κι η τελευταία. Βασικός συνθέτης και η κινητήριος δύναμη όλα αυτά τα χρόνια, οδήγησε το γερμανικό συγκρότημα δύο φορές στην κορυφή. Την πρώτη, την πενταετία 1982-1986 και τη δεύτερη την τετραετία 2010-2014. O ίδιος εξελίχθηκε σαν κιθαρίστας και σαν συνθέτης κάτι που είναι ιδιαίτερα ορατό μέσα από τα τραγούδια των Accept. Έχει συμμετάσχει και στα 15 στούντιο άλμπουμ τους, κι εκτός από κιθάρα κάνει και δεύτερα φωνητικά. Έχει κυκλοφορήσει δύο προσωπικά άλμπουμ, το πρώτο το 1997 με τίτλο Classical με διασκευές από κλασσικών συνθέσεων ("In the Hall of the Mountain King" , “Arabian Dance”, “Solveig's Song:”, “Boléro” κ.α.) και το 2016 κυκλοφόρησε το δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ με τίτλο Headbangers Symphony και πάλι βασισμένο στην κλασική μουσική. Έχει ελάχιστες συμμετοχές σαν φιλόξενούμενος κι δύο από αυτά είναι το “Bring 'Em Bach Alive!” του Sebastian Bach κι ένα γιαπωνέζικο tribute στη μνήμη του Randy Rhoads. Τα τελευταία χρόνια αποκάλυωε ότι εκτός απόκαλός κιθαρίστας είναι και καλός φωτογράφος, χόμπι που άρχισε να εξασκεί εδώ και χρόνια όταν φωτογράφιζε τα μέλη της μπάντας όπου κι αν έπαιζαν. Το 1997 όταν το συγκρότημα μπήκε στον πάγο, εργαζόταν σαν επαγγελματίας φωτογράφος.
PETER BALTES
Ο 62χρονος σήμερα μπασίστας Peter Baltes έχει παίξει και στα 15 studio άλμπουμ τους με τελευταίο το The Rise of Chaos (2017). Η καριέρα του στους Accept ξεκίνησε το 1976 όταν αντικατέστησε τον αποχωρήσαντα Dieter Rubach και το Νοέμβριο του 2018 ανακοίνωσε την αποχώρησή του κι αντικαταστάθηκε από τον Martin Motnik (από το συγκρότημα του Uli Jon Roth). Εκτός από μπάσο κάνει φωνητικά αλλά και πρώτα φωνητικά σε κομμάτια όπως "Breaking Up Again","No Time to Lose" και "The King". O Baltes εκτός από μπάσο και φωντηικά συνείσφερε και συνθετικά. Κι αυτόςόπως ο Hoffman παρ όλη την τεράστια καριέρα του, έχει μικρή συμμετοχή σε δίσκους άλλων καλλιτεχνών, με σημαντικότερες τις συμμετοχές του στα άλμπουμ του John Norum, Face the Truth και Worlds Away, Up from the Ashes του Don Dokken αλλά και στο Savage Amusement των Scorpions που κάνει φωνητικά!
TRIVIA
- To video του "Midnight Mover" γυρίστηκε με μια καινούργια για την εποχή τεχνική που ονομαζόταν bullet time.
- Το περίεργο είναι ότι ο Udo ή οι U.D.O., διασκεύασαν το "X-T-C" που ερμήνευσε ο Reeves στο A Tribute to Accept II.
- O Σκοτσέζος Alexander Young, γνωστός με το όνομα George Alexander ήταν συνθέτης, κιθαρίστας παραγωγός και σαξοφωνίστας των Easybeats που το1966 είχαν μια πολύ μεγάλη επιτυχία με το διαχρονικό "Friday on My Mind". Είναι ο μεγαλύτερος αδελφός των George, Malcolm και Angus Young και θείος του σημερινού κιθαρίστα των AC/DC Stevie Young. Έφυγε από τη ζωή το 1997.
- H Gaby Hauke συνεργάστηκε επιτυχώς με τον Don Dokken στην προσωπική καριέρα του αλλά και με τους Mad Max και CasanovaΤο 1994 ο Udo έφτιαξε τη δική του δισκογραφική εταιρεία που της έδωσε το όνομα Breaker (δανεισμένο από το ομότιτλο άλμπουμ των Accept).
- Η εταιρεία διανομής στην Αμερική, άλλαξε το εξώφυλλο του Restless and Wild με τις καιόμενες κιθάρες και την αντικατέστησε με μια live φωτογραφία τους.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
10/11/20
ΚΟΡΥΦΑΙΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΤΟΠ-5 ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ