Ακόμα και οι fans των Doors πιθανόν να μην γνωρίζουν την ύπαρξη των Butts Band. Τι σχέση έχουν οι Doors; Διαβάστε το κείμενο του Γιάννη 602 που ακολουθεί!
Μετά και την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου “Full Circle” (1972), ως τριμελές συγκρότημα στην μετά Morrison εποχή, τα εναπομείναντα μέλη των Doors μετέβησαν στο Λονδίνο, αναζητώντας Βρετανό τραγουδιστή. Η παραμονή του Manzarek στην πρωτεύουσα της Αγγλίας υπήρξε σύντομος, λόγω της εγκυμοσύνης της συζύγου του. Παραιτήθη του εγχειρήματος και επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Οι Krieger και Densmore παρέμειναν, επιδιώκοντας τον σχηματισμό μιας νέας μπάντας.Στη φωτό είναι οι δύο πρώτοι από αριστερα΄.
Μεταξύ των υποψηφίων ήταν ο τραγουδιστής των Audience (1969-1972) Howard Werth, με τον οποίο οι πρόβες διήρκεσαν μία εβδομάδα. Το συγκρότημα του Werth ήταν – επίσης – υπό την αιγίδα της εταιρείας των Doors στην αμερικάνικη ήπειρο, και την εποχή που διαλύονταν, ο πρόεδρος της Elektra, Jac Holzman, έβλεπε με καλό μάτι την “συγχώνευση” του Werth και των υπολοίπων τριών ως The New Doors.
Άλλος ένας που πέρασε από ακρόαση ήταν ο Kevin Coyne, πολυσχιδής προσωπικότητα, τραγουδιστής των Siren (1969-1971) και καλλιτέχνης που επηρέασε μεταγενέστερους αστέρες.
Ο Coyne είχε απορρίψει το ταξίδι στις Η.Π.Α. για συνάντηση με τον Jac Holzman – οι Siren ήταν επίσης στην εταιρεία του – για πιθανή αντικατάσταση του Jim Morrison, μετά τον θάνατο του τελευταίου, με την δικαιολογία "I didn't like the leather trousers!”. Μετά από εισήγηση του υπευθύνου περιοδειών των Doors, τελικώς κατέληξαν στον Jess Roden,τραγουδιστής και αρχηγός των Bronco, συγκρότημα country-rock με δράση τα έτη 1969-1973.
Ο Roden άφησε ικανοποιημένους αμφοτέρους τους Krieger και Densmore, τραγουδώντας τόσο τις μελωδίες του κιθαρίστα των Doors όσο και δικές του συνθέσεις. Τού ανέφεραν ότι οι Doors είχαν κάνει τον κύκλο τους και ότι ο Manzarek, λόγω προσωπικών προβλημάτων, δεν θα συμμετείχε στο
επικείμενο σχήμα. Ζήτησαν από τον Roden να συστήσει κάποιον μπασίστα και δίχως περιστροφή πρότεινε τον Phil Chen (Rod Stewart/Jeff Beck), με τον οποίον ο Roden είχε δουλέψει παρέα, και με την συμμετοχή του Pete Townsend, για την κινηματογραφική εκδοχή του “Tommy”.
Σύμφωνα με τον John Densmore: “Περάσαμε από συνέντευξη αρκετούς μπασίστες. Χρειάστηκαν δέκα δευτερόλεπτα και ένα κοίταγμα μεταξύ μας (Densmore/Krieger) για να ενσωματώσουμε τον Chen.”
Οι τέσσερις συγκεντρώθηκαν για μερικές ημέρες, κάνοντας πρόβες σε τραγούδια του James Brown, κλασσικά της μουσικής σόουλ αλλά και δικές τους συνθέσεις. Στο ίδιο διάστημα απεφασίσθη και η προσθήκη οργανίστα, η επιλογή ήταν ο Roy Davies. Για πρόσθετη βοήθεια στο στούντιο εκλήθη ο πιανίστας/οργανίστας Mick Weaver (γνωστός session μουσικός). Οι ηχογραφήσεις για τον πρώτο δίσκο μοιράστηκαν σε Λονδίνο και Κίνγκστον (Τζαμάϊκα), με την τελική μίξη να λαμβάνει χώρα στο Λος Άντζελες. Τα τραγούδια “ Pop-A-Top” και “Baja Bus” επιλέχθησαν για κυκλοφορία σε μικρό δίσκο (Α/Β πλευρά) αρχικώς, με τα “I Won't Be Alone Anymore” και “Kansas City” να ακολουθούν (επίσης Α/Β πλευρά). Ο ήχος είναι Blues/Rock, με την σύνθεση του Roden “Sweet Danger” να είναι η αγαπημένη του γράφοντος.
Ο πρόεδρος της Elektra αρνήθηκε να κυκλοφορήσει το τελικό προϊόν, το οποίο ανέλαβε η εταιρεία Blue Thumb. Με γενικώς ενθαρρυντικές κριτικές, οι Butts Band έδωσαν συναυλίες στο Ηνωμένο Βασίλειο (ανοίγοντας για τους Kinks και Sparks) και λίγες στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ εμφανίστηκαν και σε γνωστές τηλεοπτικές εκπομπές. Η αντικειμενική δυσκολία με δύο μέλη από την αμερικάνικη ήπειρο και τρία από την Ευρώπη οδήγησε σε διάλυση προσωρινή, διότι κρατώντας το όνομα οι Krieger και Densmore, ενσωμάτωσαν μουσικούς από την ευρύτερη περιοχή του Λος Άντζελες και ηχογράφησαν έναν ακόμη δίσκο.
Το “Hear and Now!” κυκλοφόρησε το 1975, αλλά είχε μικρή σχέση με τον πρώτο,
καθώς ήταν εμφανής η επιρροή από funk/soul & R&B, τόσο στα φωνητικά όσο και στις ενορχηστρώσεις. Αξιοσημείωτη – και καλή – η διασκευή στο "Get Up, Stand Up" των Marley/Tosh, η οποία κυκλοφόρησε και σε μικρό δίσκο.
Οι συμμετέχοντες μουσικοί στον δεύτερο δίσκο ήταν ο Michael Stull (τραγούδι/πιάνο/κιθάρα),
η Alex Richman (πλήκτρα), η οποία τραγουδά πρώτη φωνή τις δύο δικές της συνθέσεις (ακούγεται σαν την Maggie Bell) , ο μπασίστας Karl Ruckner και ένας επιπλέον ντράμερ, ο Mike Berkowitz.
Η μπάντα διαλύθηκε μετά την κυκλοφορία του δίσκου.
TRIVIA
• Τα δύο άλμπουμ, εκτός εκτύπωσης για πολλά χρόνια, κυκλοφόρησαν μαζί σε ψηφιακό δίσκο το 1996.
• Η διασκευή τους στο “Kansas City” που κλείνει τον πρώτο δίσκο, αν και ακούγεται ως ηχογράφηση από συναυλία, εν τούτοις ηχογραφήθηκε στο στούντιο και το “κοινό” προσετέθη κατόπιν.
• Ο οργανίστας στον πρώτο δίσκο, Roy Davies, δούλεψε τα επόμενα χρόνια με τους Maggie Bell, Dr. Feelgood, Elton John και Madness μεταξύ άλλων.
• Για τον τραγουδιστή στον δεύτερο δίσκο, Michael Stull, φημολογείτο ότι ήταν από τους υποψηφίους προς αντικατάστασιν του Morrison, όταν ο τελευταίος είχε εγκατασταθεί στο Παρίσι.
ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ
Butts Band (1973)
ΓΙΑΝΝΗΣ 602
12/10/20
Δημοσίευση σχολίου