Όταν έκλεισε το web radio του Rockmachine.gr, ο βασικός σκοπός μου ήταν η σελίδα να μετατραπεί σε ένα site παρουσίασης, διάδοσης και καταγραφής της ιστορίας του κλασικού rock και νομίζω ότι μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια το έχω πετύχει σε ικανοποιητικό βαθμό.
Το έχω γράψει αρκετές φορές σε πρόλογο στη στήλη Ποιος Θυμάται που παρουσιάζονται ορισμένα ξεχασμένα συγκροτήματα, ότι δεν με ενδιαφέρει η επισκεψιμότητα σαν αυτοσκοπός αλλά η διάδοση στους νεότερους του κλασικού rock. Από την άλλη πλευρά, πόση επισκεψιμότητα μπορεί να έχει ένα site που ασχολείται με τα συγκροτήματα που η πορεία τους έχει τελειώσει εδώ και δεκαετίες; Να σας απαντήσω: μικρή,σταθερή και πιστή. Δεν υπάρχουν ποιοτικά στοιχεία της επισκεψιμότητας, αισθάνομαι όμως από τα μηνύματα της επικοινωνίας ότι αυτοί που επισκεπτόνται τον Rockmachine.gr έχουν ένα υψηλό επίπεδο μόρφωσης και κοινωνικής συμπεριφοράς. Εξ ' άλλου, ποιόςστην εποχή μας θα καθόταν να διαβάζει κείμενα όταν όλοι θέλουμε τη φωτογραφία και μια λεζάντα με λίγες λέξεις. Είναι οφθαλμοφανές ότι ο Rockmachine.gr δεν βασίζεται στην επικαιρότητα παρά μόνο στην καταγραφή άρθρων που σαν βάση έχουν την ιστορία του rock. Και για να είμαι ειλικρινής, υπάρχουν φορές που εντυπωσιάζομαι βλέποντας τα νούμερα της επισκεψιμότητας στο Google Analytics όχι μόνο από πλευράς χτυπημάτων ανά δημοσίευση αλλά από πλευράς έρευνας του κοινού. Τι εννοώ: Το Google Analytics σου δίνει την επιλογή να δεις την επισκεψιμότητα ανά χρόνο, μήνα/εβδομάδα/ημέρα και ανά δίωρο. Οι αναγνώστες μέσω της Αναζήτησης ή πληκτρολογώντας www.rockmachine.gr και δίπλα γράψουν το όνομα του καλλιτέχνη που αναζητούν, διαβάζουν άρθρα που ειλικρινά έχω ξεχάσει ότι έχουν ανέβει(!), δείγμα της διάθεσης τους. Κλείνοντας, θα ήθελα ακόμα μια φορά να ευχαριστήσω τους συνοδοιπόρους μου σε αυτό το υπέροχο ταξίδι, τον Γιάννη 602, Κώστα Τσιρανίδη, Δημήτρη Κράλλη, Σπύρο Γιαννακόπουλο, Δημήτρη Τσουγκράνη, Θόδωρο Τερζόπουλο, Χρήστο Ζερβό και όλους τους παλαιότερους που συμμετείχαν ενεργά όπως το φίλο μου Κώστα Θεοδωρακάκο που κλέβουν χρόνο από την οικογένεια τους, τις δουλειές τους και τον ελεύθερο χρόνο τους για να κρατήσουμε άσβεστη τη φωτιά του κλασικού rock. Ακόμα κι εγώ απορώ που υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να γράψουν ιστορίες για το ωραιότερο είδος μουσικής!
Αυτή την ανάρτηση την έγραψα, έντονα επηρεασμένος από το άρθρο του Κώστα Τσιρανίδη σχετικά με την πρώτη περίοδο των Genesis (1967-1975) που αν και ηλικιακά δεν έζησε εκείνη την (όμορφη) εποχή, κατέγραψε και περιέγραψε την πορεία τους με τον καλύτερο τρόπο. Ξέρετε, όταν γράφουμε ένα άρθρο, θέλουμε 2 πράγματα: Το πρώτο είναι να μεταδώσουμε τις πληροφορίες και το δεύτερο να σας κάνουμε να ακούστε τη μουσική του. Μουσική από τα πρώτα πολύ καλά άλμπουμ των Genesis ή των Foghat, Nazareth, Uriah Heep ή των Poison που δεν παίζονται, όχι στο ραδιόφωνο (σ.σ. αυτό έλειπε) παρά μόνο από τα web radios, άρα θα καταλήξετε στο youtube ή στην καλύτερη περίπτωση στους ξεχασμένους δίσκους σας. Αυτή είναι η επιτυχία μας!
2/10/20
Δημοσίευση σχολίου