Οκτώ χρυσοί δίσκοι, ένας πλατινένιος, ένας διπλά πλατινένιοι, μια αγγλική blues καταγωγή, εντυπωσιακά μουστάκια, 16 studio άλμπουμ, ένα εκπληκτικό live άλμπουμ, η σχέση του James Brown μαζί τους, συνιστούν μια ιστορία που αξίζει να διαβάσετε. Το άρθρο για τους Foghat μόλις ξεκίνησε….
Όλα ξεκίνησαν μετά το τέλος των ηχογραφήσεων για το άλμπουμ των Savoy Brown, Looking In (1970) όπου οι Dave Peverett, γνωστός και με το παρατσούκλι "Lonesome Dave"(κιθάρα/τραγούδι), Tony Stevens μπάσο και Roger Earl (αυτός με το μουστάκι) ντραμς, αποφασίζουν να αποχωρήσουν, αφήνοντας τον Kim Simmonds (κιθάρα/τραγούδι) μοναδικό επιβάτη του οχήματος των Savoy Brown. Στην παρέα των τριών, προστέθηκε και ο κιθαρίστας Rod Price από τους Black Cat Bones και το μόνο που έμενε ήταν να βρουν ένα όνομα για το καινούργιο συγκρότημα. Ο Dave Peverett θυμήθηκε ένα παιχνίδι που έπαιζε με τον αδελφό του, δικής τους επινόησης, το οποίο το είχαν ονομάσει "Foghat", που δεν σημαίνει απολύτως τίποτα!
Έχοντας την προιστορία από τους Savoy Brown, το πρώτο που κάνουν είναι να ηχογραφήσουν ένα demo με 6 τραγούδια που καμία εταιρεία δεν ήθελε να ακούσει, με μόνη εξαίρεση τον τότε manager των Bob Dylan, Band, Janis Joplin και Peter, Paul and Mary, Albert Grossman, ο οποίος ξεκινούσε μια δική του εταιρεία δίσκων, την Bearsville Records και ήθελε να υπογράψει ένα rock συγκρότημα. Η γνωριμία τους μαζί του ξεκινάει μόλις πριν λίγα χρόνια όταν οι Savoy Brown είχαν παίξει στην Αμερική, παίζοντας με τους Nice και τους Family. "Κλείσαμε ένα club χωρίς κόσμο, με μόνο θεατή τον Grossman, παίξαμε 6 ή 7 τραγούδια, δεν θυμάμαι. Μόλις τελειώσαμε, πήγαμε στο lobby ενός ξενοδοχείου που ήταν στην άλλη πλευρά του δρόμου και μάς είπε «ok, δεν εντυπωσιάστηκα από αυτό που είδα κι άκουσα, αλλά θα σας υπογράψω", θυμάται ο Roger Earl. Η υπογραφή των συμβολαίων μες τον Grossman και τη νεοσύστατη Bearsville Records, τους προσέφερε 100.000$, ποσό ικανό για να κλείσουν το Rockfield studio στην Ουαλλία και με παραγωγό τον Dave Edmunds να ηχογραφήσουν το πρώτο άλμπουμ τους με τίτλο το όνομά τους
Το καλοκαίρι του 1972 κυκλοφορεί το πρώτο άλμπουμ τους με παραγωγό τον Dave Edmunds με τίτλο απλά το όνομά τους (Νο127 Αμερική) αλλά με ισχυρό διαβατήριο το blues rock boogie ήχο τους με τον οποίο έμειναν στην ιστορία κι επηρέασαν τόσου άλλα συγκροτήματα.
Μια εισαγωγή με μπάσο, μια παραμόρφωση στην κιθάρα, μια ελαφριά πλάτη με πλήκτρα κι ο Peverett τραγουδάει τους πρώτους στίχους από το κομμάτι που ανοίγει το παρθενικό τους άλμπουμ, το I Just Want To Make Love To You, σύνθεση του Willie Dixon από τo 1954, όπου έχουν κρατήσει όλο το Blues ρυθμό του, προσθέτοντας πολλά had rock στοιχεία και κάνοντας το δικό τους!
I don't want you to be no slave/
I don't want you to work all day/
But I want you to be true/
And I just wanna make love to you/
Και το ξεκίνημα είχε γίνει! Το " I Just Want To Make Love To You" τους έφερε μέσα στο heavy rotation των rock ραδιοσταθμών της Αμερικής, αν κι εμπορικά το τραγούδι σταμάτησε πολύ χαμηλά στο chart μικρών δίσκων, μόλις στο Νο 83. Κι ενώ βρισκόντουσαν στη Μ.Βρετανία, τους πήρε τηλέφωνο ο βοηθός του Grossman λέγοντας τους ότι το τραγούδι παίζεται από τους αμερικάνικους ραδιοσταθμούς και θα πρέπει να πάνε στην Αμερική για να προγραμματίσουν περιοδεία! Μια περιοδεία που τελικά κράτησε 13 μήνες, παίζοντας παντού. Από rock clubs έως και γαμήλιες τελετές! Ο Earl θυμάται ότι την πρώτη συναυλία επί αμερικάνικου εδάφους, την έδωσαν στο Oshkosh του. Αυτό το διάστημα, που ήταν ένας σχεδόν ολόκληρος χρόνος από την κυκλοφορία του πρώτου άλμπουμ τους, του έδωσε την ευκαιρία να γράψουν τα τραγούδια του επόμενου άλμπουμ τους που κυκλοφόρησε το 1973 με τίτλο και πάλι Foghat (No 67 Αμερική).
Για να ξεδιαλύνω όσο μπορώ την τυχόν παρεξήγηση, τα δύο άλμπουμ έχουν διαφορετικά εξώφυλλα και για να τα ξεχωρίζουν οι fans ονόμασαν μόνοι τους(!) το δεύτερο Rock and Roll, επειδή στο εξώφυλλο είχε μια πέτρα κι ένα στρογγυλό ψωμάκι! Για δεύτερη φορά αποτυγχάνουν να βγάλουν μια επιτυχία, αφού το "What a Shame" σταματάει πολύ χαμηλά, στο Νο82 του αμερικάνικου chart μικρών δίσκων. Για καλή τύχη τους όμως, το αμερικάνικο ραδιόφωνο παίζει δύο άλλα τραγούδια, τα "Ride, Ride, Ride" και «Road Fever» και σε συνδυασμό με την σχετικά καλή θέση του άλμπουμ (Νο 67), αρχίζουν να σκέπτονται σοβαρά τη μετεγκατάστασή τους στην Αμερική. Οι πρώτοι που εγκαθίστανται στην Αμερική είναι οι Peverett, Earl και Price, με τον Stevens να παραμένει στο σπίτι του στο βόρειο Λονδίνο με την ηλικιωμένη μητέρα του. Το 1974, κυκλοφορούν 2 άλμπουμ και τα δύο γνωρίζουν επιτυχία. Το Energized (1974, Νο 34) στο οποίο καθιέρωσαν το λογότυπο τους το οποίο τους ακολουθεί τόσες δεκαετίες και Rock and Roll Outlaws (1974, Νο 40) που τους καθιερώνουν σαν ένα από τα καλύτερα live συγκροτήματα στην Αμερική.
Για την πατρίδα τους τη Μ.Βρετανία, ούτε λόγος. Τραγούδια σαν τα "Home in My Hand", τη διασκευή στο παλιό blues toy 1953 "Honey Hush" και το "Eight Days on the Road"γίνονται standards στις συναυλίες τους και κάνουν τους τρεις πρώην Savoy Brown (Peverett, Stevens και Earl) να χαίρονται για την απόφασή που είχαν πάρει τότε να αποχωρήσουν, κτίζοντας ένα δικό τους Boogie blues ήχο, κοντά σε αυτόν των Status Quo, αλλά πιο αμερικάνικο. Η κυκλοφορία του 5ου άλμπουμ τους με τίτλο Fool for the City (1975, Νο23 Αμερική) προσθέτει ακόμα ένα καλό άλμπουμ στη δισκογραφία τους, αυτή τη φοράς με παραγωγό τον Nick Jameson ο οποίος περιστασιακά έχει παίξει το μπάσο στα κομμάτια του δίσκου, αφού ο Stevens έχει αποχωρήσει εξαντλημένος από τις περιοδείες. Ήταν τόσο η αρνητική διάθεσή του για περιοδείες που τους πρότεινε να κάνουν ένα διάλειμμα…2 ετών, όπως έκαναν οι Led Zeppelin. Φυσικά οι άλλοι του απάντησαν «εμείς δεν είμαστε οι Led Zeppelin” κι αποχώρησε. Μετά την κυκλοφορία του δίσκου, στη θέση του μπασίστα προσέλαβαν τον Αμερικάνο Craig MacGregor. Το άλμπουμ έβαλε 2 μεγάλες επιτυχίες, τα 2 live anthems το "Fool for the City"(Νο 45 Αμερική) και το "Slow Ride"(Νο 20 Αμερική) που αναφέρεται στην αργή εκσπερμάτωση! Το τραγούδι βασίζεται σε ένα ρυθμό που εμπνεύστηκαν από τον John Lee Hooker κι αρχικά το έπαιζαν στο studio χωρίς στίχους που τους προσέθεσε ο Peverett. Το τελικό αποτέλεσμα άρεσε σε όλους αλλά όταν ο παραγωγός τους Nick Jameson έφερε στο studio τον Δ/ντη της εταιρείας τους Paul Fishkin, αυτός ήταν αρνητικός και για το χρόνο του (το τραγούδι ήταν 8:14) αλλά δεν του άρεσε και σαν τραγούδι. Ήταν μάλιστα αρνητικός να το κυκλοφορήσουν σαν single που τελικά κυκλοφόρησε με edit διάρκεια 3:56, φθάνοντας στο Νο 20 του αμερικάνικου chart μικρών δίσκων, για να γίνει η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία τους κι ένα all time anthem στις συναυλίες τους!
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ
Tο εξώφυλλο του Fool for the City δείχνει τον ντράμερ Roger Earl να ψαρεύει μέσα από ένα υπόνομο στη μέση της 11th Street (μεταξύ της 2nd και 3rd Avenue) στη Νέα Υόρκη. Κατά τη διάρκεια της φωτογράφισης, ένα περιπολικό της δημοτικής αστυνομίας πέρασε και φυσικά οι άνθρωποι έμειναν με το στόμα ανοιχτό με αυτό που έβλεπαν. Όταν οι Foghat τους εξήγησαν τι έκαναν οι αστυνόμοι τους ζήτησαν να θυμηθούν να κλείσουν τη σχάρα για να μη δημιουργηθεί ατύχημα. Το οπισθόφυλλο παρουσιάζει και πάλι τον Earl αυτή τη φορά με κόσμο μαζεμένο γύρω του για να δει τη ψαριά και μεταξύ αυτών και μέλη των Foghat!
ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ SWAN, ΒΟΛΤΑ ΜΕ ΜΙΑ ΛΙΜΟΥΖΙΝΑ
«Εκείνη την εποχή έπαιζα ένα γκρουπ που το έλεγαν Swan με έδρα το Connecticut. Ένας γνωστός μου disc jockey ο Barry Grant ήξερε τους Foghat και μου είπε ότι έψαχναν μπασίστα και τους έδωσε το όνομά μου. Όταν μου τηλεφώνησαν βρισκόμουνα στη Νέα Ορλεάνη αλλά δεν ενοχλήθηκαν καθόλου. Πάρε αεροπλάνο, έλα εδώ και θα σου στείλουμε μια λιμουζίνα στο αεροδρόμιο να σε παραλάβει» λέει ο MacGregor! Η audition πέτυχε και ο MacGregor έγινε μπασίστας των Foghat, δίνοντας την πρώτη συναυλία μαζί τους μπροστά σε 20.000 κόσμο προσθέτοντας ακόμα ένα μουστάκι στο συγκρότημα, αλλά παραδέχεται ότι το μουστάκι του Earl ήταν μεγαλύτερο και πυκνότερο! Οι Foghat έχουν μπει στον αστερισμό των πετυχημένων συγκροτημάτων και περιοδεύουν με Blue Oyster Cult, Wishbone Ash, Styx, Pat Travers και Montrose. Και σε κάθε περιοδεία, το κοινό γινόταν ακόμα μεγαλύτερο. Χαρακτηριστικό είναι το στιγμιότυπο που περιγράφει ο MacGregor σε μια περιοδεία τους του 1976 όταν βρισκόντουσαν στην Alabama που είχε πληγεί από σφοδρή χιονόπτωση. Ο διοργανωτής τους είπε ότι θα ήταν καλύτερα να ακυρώσουν τη συναυλία τους αλλά αυτοί του απάντησαν «Οι fans μας θα έλθουν οπωσδήποτε». Κι ήλθαν! Με τον MacGregor ηχογραφούν το άλμπουμ NighShift (1976, No 36 Αμερική) και ήλθε η στιγμή για το πρώτο και καλύτερο live τους, το Foghat Live (1977, Νο11 Αμερική) που είναι το μοναδικό άλμπουμ τους που ξεπέρασε σε πωλήσεις τα 2.000.000 αντίτυπα.
 |
| O Mac Gregor αριστερα κι ο Roger Earl δεξιά |
TO FOGHAT LIVE ΗΤΑΝ Η ΑΦΟΡΜΗ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΓΝΩΡΙΣΩ
Έως και το 1981 τους ήξερα μόνο κατ' όνομα χωρίς να έχω ακούσει κάτι από αυτούς. Τα άλμπουμ τους τα έβλεπα στα καταστήματα που πουλούσαν εισαγωγής αλλά ήταν ακριβά (σ.σ. αν οι δίσκοι που κυκλοφορούσαν στην ελληνική αγορά και τυπωνόντουσαν στα ελληνικά εργοστάσια, στοίχιζαν 300 δραχμές, οι εισαγωγής στοίχιζαν 600 δραχμές). Άρα δεν αγόραζες, αν δεν ήσουν σίγουρος για το τι θα ακούσεις και η μόνη εκπόμπή που έπαιζε "ξένα" ήταν αυτή του Γιάννη Πετρίδη. Εκείνη τη χρονιά ήμουν 3ετής στην Πάντειο και είχα γνωριστεί με ένα συμφοιτητή μου, τον Άκη Τσόνη που κι αυτός άκουγε και αγόραζε δίσκους, κυρίως blues αλλά και hard rock. Έμενε κάπου στη Νίκαια, προοδευτικάνος στα ποδοσφαιρκά αισθήματα και μετά το μάθημα τον πήγαινα με το αυτοκίνητο σπίτι του όπου ακούγαμε δίσκους. Ένας από αυτούς ήταν και το Foghat Live που με άφησε, ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ, με το στόμα ανοιχτό. Την άλλη ημέρα το πρωί, πήγα στο Music Corner, στην οδό Πανεπιστημίου και ευτυχώς το βρήκα και τον αγόρασα. Σήμερα φαίνεται απίστευτο ότι πηγαίναμε ο ένας στο σπίτι τού άλλου κι ακούγαμε μουσική, με τις μητέρες μας να μάς υπομένουν. Θυμάμαι δε και το εξής χαριτωμένο με το συγκεκριμένο συμφοιτητή μου: Ο πατέρας του είχε μια βιοτεχνία που έφτιαχνε τουρσί και κάθε φορά που τον πήγαινα σπίτι του, μου έδινε ένα βαζάκι με τουρσί, το οποίο το έτρωγα πριν φθάσω σίτι μου!
Ηχογραφημένο στο Dome Arena του Dorchester της Νέας Υόρκης στι21 Μαϊου 1977 και στο Onadanga War Memorial Auditorium στις 22 Μαϊου, το Foghat Live κυκλοφόρησε σε μόνο βινύλιο, παρά την πάγια τακτική των δισκογραφικών εταιρειών για τη δεκαετία του 70, να κυκλοφορούν διπλά τα live άλμπουμ κι αυτά να κάνουν μεγάλη επιτυχία. Υπήρχε υλικό για να ηχογραφηθεί και δεύτερος δίσκος και παρ’ όλη την επιμονή των μελών του συγκροτήματος, οι άνθρωποι της εταιρείας δεν πείστηκαν να το κυκλοφορήσουν διπλό. Κι όμως, στα 6 τραγούδια του «πιάνεται» με εξαιρετικό τρόπο όλη η ενέργεια και η δύναμη τους που μεταφέρεται αυτούσια στο αυλάκι του δίσκου, ενώ ταυτόχρονα το συγκρότημα είναι στο απόγειο της καριέρας του. "Home in My Hand","Slow Ride","Fool for the City»,"I Just Want to Make Love to You", "Road Fever" και "Honey Hush" είναι οι 6 δυναμίτες που συμπληρώνουν ένα από τα καλύτερα Live άλμπουμ όλων των εποχών. Και δεν είναι μόνο η απόδοση του συγκροτήματος αλλά και η έντονη συμμετοχή του κόσμου, που δείχνει με κάθε τρόπο τη θετική διάθεσή του απέναντί τους! Σύμφωνα με συνέντευξη του Roger Earl (περιοδικό Rock CandyΑυγ-Σεπτ 2018), προθυμοποιήθηκε να ψάξει τα αρχεία της δισκογραφικής εταιρείας για να βγει σε καινούργια έκδοση με το υπόλοιπο υλικό που είχαν γράψει, αλλά του αρνήθηκαν!
Η μεγάλη εποχή της καριέρας τους κορυφώνεται με την κυκλοφορία του του 7ου άλμπουμ τους, Stone Blue (1978, Νο 25 Αμερική) σε παραγωγή του Eddie Kramer,με τον οποίο η συνεργασία δεν ήταν η καλύτερη, αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι καλό. Το ομώνυμο τραγούδι και η διασκευή τους στο κλασικό blues standard του Robert Johnson's "Sweet Home Chicago" προσθέτουν 2 πολύ καλά τραγούδια στο set list των συναυλιών τους!
Από το 1979 και μετά, το συγκρότημα μπαίνει σε μια μάλλον καθοδική πορεία με την κυκλοφορία άλμπουμ σαν το Boogie Motel (1979, Νο 35 Αμερική) και Tight Shoes (1980, Νο 105 Αμερική) με εμφανή την προσπάθεια, ειδικά με το Tight Shoes να πιάσουν ένα καινούργιο κοινό. Το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς, ο Rod Price αποχωρεί κουρασμένος από τις συνεχείς περιοδείες αλλά και τη διάθεσή του να υιοθετήσουν ένα πιο new wave ύφος που εκείνη την εποχή, γνώριζε μεγάλη επιτυχία σε όλο τον κόσμο. Τον αντικαθιστούν με τον Erik Cartwright και το πρώτο άλμπουμ που κυκλοφορούν μαζί του είναι το Girls to Chat & Boys to Bounce (1981, Νο92 Αμερική). Είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο κύκλος των μεγάλων επιτυχιών τους έχει κλείσει, παρ όλη την κυκλοφορία του επόμενου άλμπουμ τους που είναι το In the Mood for Something Rude (1982, Νο 162Αμερική) όπου και τα 8 τραγούδια του είναι διασκευές blues, R&B αλλά και country τραγουδιών!
Δεν εγκαταλείπουν τη μάχη, κυκλοφορόντας το Zig-Zag Walk (1983, Νο 192 Αμερική), με ύφος προς το…rockabilly αφήνοντας πίσω τους το blues rock ύφος με το οποίο έγιναν γνωστοί. Η παραγωγή του έγινε από τονNick Jameson που εμφανίζεται με το ψευδώνυμο "Franz Leipkin" ενώ είναι ο ίδιος που παίζει πλήκτρα και πάλι με το ψευδώνυμο"Eli Jenkins". Τέλος στο τραγούδι "Seven Day Weekend" φυσαρμόνικα παίζει ο Paul Butterfield. Αυτό ήταν το τελευταίο άλμπουμ τους για τη δεκαετία του 80. Έπρεπε να περάσουν 9 χρόνια και να φθάσουμε στο 1994 όπου επανέρχονται με το άλμπουμ Return of the Boogie Men, όπου το συγκρότημα εμφανίζεται με την αρχική ιστορική σύνθεσή του, Dave Peverett, Roger Earl, Rod Price και Tony Stevens και συνδυάζουν την κυκλοφορία του με μεγάλη περιοδεία, όπου την εμφάνισή τους στο Roseland Theater του Portland, την ηχογραφούν και την κυκλοφορούν με τίτλο Road Cases (1994). Ακολούθησε μια σειρά studio άλμπουμ που στην ουσία δεν προσέφεραν τίποτε για να φθάσουμε στο Under the Influence (2016) που είναι το τελευταίο άλμπουμ τους με μόνο αρχικό μέλος τον Roger Earl, που έχει κόψει εδώ και χρόνια το μουστάκι του. Μαζί του οι Bryan Bassett κιθάρα, πρώην μέλος των Wild Cherry που το 1975 είχαν τη μεγάλη επιτυχία "Play That Funky Music", Charlie Huhn τραγούδι, κιθάρα, συνεργάτης του Ted Nugent και Victory και μπάσο οι Craig MacGregor και Nick Jameson.
Θα σταθώ στο άλμπουμ τους Last Train Home (2010) που εκπλήρωσε μια παλιά επιθυμία των Earl και Peverett (που είχε φύγει από τη ζωή από το 2000) να ηχογραφήσουν ένα άλμπουμ με αγαπημένα τους blues τραγούδια, όπου σε 2 τραγούδια συμμετέχει ο 86χρονος φίλος τους μπλουζίστας Eddie Kirkland. Η αλήθεια είναι ότι οι Foghat που είχαν πάμπολλες blues καταβολές, θα έπρεπε να είχαν ηχογραφήσει ένα blues άλμπουμ δεκαετίες πριν, αλλά δεν το έκαναν. Και δεν το έκαναν ούτε όταν ο Gary Moore έδωσε πνοή στα blues με το ιστορικό του άλμπουμ Still Got the Blues. Το γιατί το ξέρουν οι ίδιοι. Η καλή προσπάθεια τους στο Last Train Home περνάει και χάνεται αφού κανείς το 2000 δεν ασχολούταν ούτε με τους Foghat ούτε με τα blues!
Η παρακάτω απάντηση δεν αφορά μόνο τους Foghat αλλά και τα περισσότερα αμερικάνικα συγκροτήματα που στο παρελθόν έχουν επισκεφτεί ελάχιστες φορές την Ευρώπη για συναυλίες. Ο λόγος είναι το οικονομικός, οι αμοιβές για τις συναυλίες στην Αμερική είναι πολύ υψηλότερες σε σχέση με αυτές στην Ευρώπη. Βέβαια υπάρχει και μια άλλη αιτία η οποία είναι άγνωστη στο ελληνικό κοινό. Στην Αμερική και στις μεγάλες ευρωπαϊκές αγορές, (Μ.Βρετανία, Γερμανία, Γαλλία), οι δισκογραφικές εταιρείες επένδυαν πολλά χρήματα, χρηματοδοτώντας τις περιοδείες (ή μέρος τους) καθώς και στη διαφήμιση. Σύμφωνα με τον Roger Earl, το Energized είχε πολύ μεγάλη διαφημιστική καμπάνια με μεγάλες διαφημίσεις (billboards) στη Sunset Boulevard και μεγάλη ραδιοφωνική διαφήμιση με σποτς. Τέλος, είχαν χρηματοδοτήσει και 20λεπτη ταινία σε σκηνοθεσία της Penelope Spheeris την οποία δεν την έχω βρει στο yοu tube. Με αυτές τις κινήσεις και σε συνδυασμό το καλό υλικό του άλμπουμ, τα τραγούδια δηλαδή, οι Foghat, έφτιαξαν την καριέρα τους, αρχής γενομένης με το συγκεκριμένο άλμπουμ. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι παλαιότεροι βρετανοί μουσικοί δημοσιογράφοι, αναφέρονται σε μια(!!) και μοναδική εμφάνισή τους στο Rainbow Theater του Λονδίνου το 1974(!!!) κι αυτό επειδή η συναυλία μαγνητοσκοπήθηκε για την τηλεοπτική εκπομπή του Don Kirshner και παίχτηκε στην Αμερική. Και να σκεφτεί κανείς ότι οι 3 στους 4 Foghat είναι Άγγλοι!
Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ JAMES BROWN ΜΕ ΤΟΥΣ FOGHAT
Την παραγωγή του άλμπουμ τους Energized είχε αναλάβει ο Tom Dawes, που ήταν φίλος του manager τους Tony Outeda. Με τον Dawes συνεργάστηκαν πολύ καλά, ίσως επειδή κι ο ίδιος στο παρελθόν ήταν μουσικός (σ.σ. έπαιζε σε ένα συγκρότημα της δεκαετίας του 60, τους Cyrkle που είχαν μια επιτυχία, το «Red Rubber Ball»). Ο Tom ήταν manager και του James Brown και με έφερε σε επαφή με ένα από τας ινδάλματά μου, τον Bernard Purdi που στο παρελθόν ήταν ντράμερ του James Brown και κανόνισε να παίξει μαζί μου σε τρία τραγούδια του Energized. Τα “Nothin’ I won’t do”, “Wild Cherry”κι ένα τρίτο που δεν θυμάμαι. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το όνομά του δεν εμφανίστηκε στα credits του δίσκου» λέει ο Earl και συμπληρώνει «αν ήταν στο χέρι μου, θα τον έβαζα στο εξώφυλλο του δίσκου»!!!
.
ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ
Ο Roger Earl συνεχίζει να κρατά το όνομα ζωντανό με την παραπάνω σύνθεση που διαβάσατε στο άλμπουμ Under the Influence. O Dave Peverett πέθανε το 2000 σε ηλικία 56 ετών από καρκίνο στα
νεφρά. Η ασθένεια τον είχε καταβάλλει αλλά πήρε μέρος στο reunion του 1999 αν και η κατάστασή του ήταν κακή. Ήταν η ψυχή του συγκροτήματος και ζούσε από αυτό! Το 2005 ο Price, έπεσε από τη σκάλα του σπιτιού την ώρα που έπαθε καρδιακή προσβολή. Μάλλον σκοτώθηκε από το χτύπημα, παρά από την καρδιακή προσβολή σε ηλικία 57 ετών. Τα τελευταία χρόνια είχε αποσυρθεί και ήταν πολύ ευτυχισμένος, ασχολούμενος με την προπόνηση της ομάδας baseball του γιού του. O Catwright που αντικατέστησε τον Price, έμεινε για 3 γεμάτα χρόνια κι αποχώρησε το 1984.Έφυγε από τη ζωή το 2017 σε ηλικία 66 ετών από καρδιακή προσβολή. To 2015 o μπασίστας MacGregor διαγνώστηκε με καρκίνο 4ου στον πνεύμονα, καρκίνο που είχε από το 2012 αλλά δεν το ήξερε!!!.Έφυγε από τη ζωή το Φεβρουάριο του 2018.
ΤRIVIA
- H εκτέλεση με την οποία έγινε γνωστό το I Just Want To Make Love To You είναι αυτή της Etta James το 1971.
- Η φωτογραφία που εικονίζεται στο εξώφυλλο του άλμπουμ Rock and Roll Outlaws (1974) τραβήχτηκε στην έρημο Mojave και το lear jet δεν είναι δικό τους. Απλά κόλλησαν το λογότυπό τους και έβγαλαν μπροστά του τη φωτογραφία!
22/9/20
Το "I just want to make love to you" το είχα ακούσει από τους Stones.
ΑπάντησηΔιαγραφή