Ποιός δεν λατρεύει το καλοκαίρι; Ήλιος, θάλασσα, ανάλαφρα ρούχα, χαλαρή διάθεση, ηλιοκαμμένα γυναικεία κορμιά, ατελείωτες ημέρες. Όποιος πει ότι μένει αδιάφορος από τα παραπάνω, χρήζει παρακολούθηση. Ένα από τα στοιχεία που λατρεύουμε στο Melodic Rock -A. O. R. είναι αυτό το θετικό και ανεβαστικό συναίσθημα που αποκομίζουμε ακούγοντας κάποιους δίσκους, το οποίο είναι ακριβώς το ίδιο με την καλοκαιρινή μας κεφάτη διάθεση. Και ποιά δεκαετία διαθέτει την ανεμελιά που είναι το επιπλέον στοιχείο που συνδέει όλα τα παραπάνω; Σωστά μαντέψατε, αυτή είναι! Καλοκαίρι, A. O. R. και ογδόντα! Τρεις ίσες πλευρές ενός ισοπλεύρου τριγώνου, αν μιλήσουμε με μαθηματική διάλεκτο. Με μουσικούς όρους τώρα ο τίτλος του δίσκου δεν χωράει αμφισβήτηση, "That makes one"!
Η Σουηδία είναι μία χώρα με τεράστια μουσική παράδοση και παιδεία οι οποίες έχουν προεκτάσεις σε όλα τα μουσικά είδη και στυλ. Από αυτήν λοιπόν την καλλιτεχνική χώρα ξεκίνησε την βραχύβια πορεία του το μουσικό σχήμα των Easy Action, με κύκλο ζωής το πρώτο μισό της δεκαετίας του ογδόντα. Ο κιθαρίστας Kee Marcello, ο οποίος αργότερα θα αντικαθιστούσε τον John Norum στους Europe, μαζί με τον Peo Thyren (μπάσο) ήταν τα ιδρυτικά μέλη του συγκροτήματος. Για την ονομασία τους πηγή έμπνευσης αποτέλεσε ο Marc Bolan ο οποίος σύμφωνα με τον Marcello είναι ο μεγαλύτερος Rock Star που υπήρξε ποτέ. Στην παρέα τον Marcello και Thyren ενσωματώθηκαν και οι Zinny J. Van (φωνητικά), Fredrik Von Gerber (τύμπανα) και Danny Wilde (κιθάρα) και όλοι μαζί το 1983 θα κυκλοφορήσουν το πρώτο ομότιτλο άλμπουμ τους. Μέσα σε αυτό το δίσκο ο ακροατής έρχεται σε επαφή με το Sleaze - Glam Rock που τα επόμενα χρόνια α θα χαρακτηριζόταν ως Hair Metal στην Αμερική και συγκροτήματα όπως οι Motley Crue, οι Poison και άλλοι θα το απογείωναν. Τρία χρόνια όμως αργότερα, το 1986, τα πράγματα θα άλλαζαν και όλο το glitter και το make-up θα το είχε συμπαρασύρει το δροσερό, καλοκαιρινό West Coast αεράκι που θα ήταν η νέα μουσική ταυτότητα του συγκροτήματος.
Η Αμερικανική επίδραση στους Σουηδούς μορφωνιούς και συγκεκριμένα οι Toto είναι εμφανέστατη με το καλημέρα. Το Talk Of The Town έχει όλα τα eighties A. O. R. χαρακτηριστικά ηχητικά στοιχεία που όλοι μας γνωρίζουμε και λατρεύουμε και ένα σόλο από τον Kee Marcello που κοιτάζει στα μάτια τον άφταστο Steve Lukather. Ένας μικρός διάλογος μεταξύ στην κιθάρα και στα πλήκτρα θα προλογίσει το επόμενο τραγούδι, το Teachers Do It With Class (αυτά είναι!!). Ένας μικρός, ξεχασμένος, ανεβαστικός ύμνος που σίγουρα θα ρυθμίσει την πυξίδα σου στην πορεία που γράφει "καλές στιγμές".
Στο σημείο αυτό υποδεχόμαστε τους Journey! Το Code To Your Heart ως προς την εισαγωγή φλερτάρει πολύ έντονα με το Be Good To Yourself ενώ ως προς την όλη του δομή θα λέγαμε πως είναι ένα τραγούδι που θα ήθελε κάθε συγκρότημα του ογδόντα στο ρεπερτόριο του. Κομματάρα και με ξεπερνά το γεγονός πως δεν έκανε επιτυχία.
Το τέταρτο αριθμητικά τραγούδι του δίσκου είναι η πρώτη μπαλάντα. Το συναισθηματικό Only Love μπορεί να μην είναι η πιο σπουδαία μπαλάντα που γράφτηκε αλλά είναι αντιπροσωπευτική για το Scandi-A. O. R. και φανερώνει την επιδραστικότητα των Europe στα εγχώρια συγκροτήματα της γενιάς τους. Το One In A Million τραγούδι που ακολουθεί έχει ένα ρεφρέν που αγκιστρώνει άμεσα στο μυαλό σου και επαναφέρει τον εύθυμο χαρακτήρα στον δίσκο. Ακόμα ένας λόγος για να αγαπήσεις το άλμπουμ.
Τα ατμοσφαιρικά πλήκτρα και κάποιοι απόμακροι στίχοι θα διακοπούν με αγένεια από το ριφ της κιθάρας του Kee Marcello. Το Talk, Talk, Talk είναι μία μίξη θα λέγαμε hair metal με λίγο από "Gringo", την προσωπική δουλειά του Gregg Rolie. Πιασάρικο τραγούδι χωρίς κάτι το τρομερό.
Το Partners In Crime είναι κινηματογραφικό κομμάτι. Κλείνω τα μάτια και το φαντάζομαι στο soundtrack του Tango και Cash. "Αμερικανιά" με τα όλα του, έτσι όπως μας αρέσει άλλωστε! Η συνέχεια ανήκει στο Love Reaction και στο σημείο αυτό να τονίσουμε το εξής, όλα σχεδόν τα τραγούδια θα μπορούσαν να είναι πιθανά singles και σε έναν ιδανικό κόσμο να είχαν κάνει την προσδοκόμενη επιτυχία. Για τόσο καλό δίσκο μιλάμε!
Το ξεσηκωτικό Rosie έχει μια Van Halen σκιά πάνω του η οποία παραμένει στην σκοτεινή πλευρά λόγω των "λαμπέρων" ευρωπαϊκών πλήκτρων. Η αυλαία θα πέσει σε απαλούς ρυθμούς με το In The Middle Of Nowhere και όπως λέει και το άσμα,
"All the good things my friend
They must come to an end".
Ολοκληρώνοντας την ακρόαση του δίσκου και λαμβάνοντας υπόψιν την ιδιαιτερότητα και την δυσκολία των καιρών που ζούμε, μπαίνω για ακόμα μία φορά στο κομμάτι της σύγκρισης του τότε (δεκαετία ογδόντα) με το τώρα και του πόσο πολύ ανάγκη έχουμε όλοι μας από "καλές στιγμές" στην ζωή μας. Το καλοκαίρι τελικά ίσως δεν είναι απλώς μία εποχή αλλά ίσως είναι μία ολόκληρη στάση ζωής. Και με δίσκους σαν το "That makes one" ως κίνητρο, ποιός είπε ότι το καλοκαίρι δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα;
ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
23/9/20
Δημοσίευση σχολίου