Οι Βοστονέζοι Aerosmith, μια από τις πιο επιτυχημένες blues rock/hard rock μπάντες της δεκαετία του 1970 και βασική επιρροή για την πλειονότητα των Glam/Sleaze/Hair metal συγκροτημάτων που ακολούθησαν την επόμενη δεκαετία (1980), βρίσκονταν το 1979 σε παρακμή και αποσύνθεση. Οι καταχρήσεις σε αλκοόλ και – κυρίως – ναρκωτικά των “toxic twins” (Tyler – Perry), αλλά και των υπόλοιπων μελών είχαν χτυπήσει κόκκινο και ήταν ζήτημα χρόνου να αρχίσει να καταρρέει το “οικοδόμημα”.
To πρώτο ρήγμα εμφανίστηκε με την επεισοδιακή αποχώρηση (κατ’ άλλους, απόλυση) του κιθαρίστα και εκ των βασικών συνθετών, Joe Perry, κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του έκτου άλμπουμ τους “Night in the ruts” (1979), ενώ η συνέχεια δόθηκε το 1981, όταν αποχώρησε και ο έτερος κιθαρίστας, Brad Whitford, με το που άρχισε η προετοιμασία του έβδομου άλμπουμ τους, Rock in a hard place.
Τα δυο αυτά άλμπουμ δεν στάθηκαν ικανά να κρατήσουν τους Aerosmith στο επίπεδο δημοτικότητας του παρελθόντος και από εκεί που έπαιζαν σε στάδια και μεγάλες αρένες κατέληξαν να κάνουν εμφανίσεις σε μικρότερα club. H απώλεια, φυσικά, των δυο κλασικών κιθαριστών τους συνέβαλε στο όλο αρνητικό κλίμα, ενώ η ανυποληψία της μπάντας ενισχύθηκε από την κακή ψυχοσωματική κατάσταση του Tyler λόγω της κατάχρησης ουσιών, o οποίος μάλιστα σε κάποια εμφάνιση του συγκροτήματος το 1980 κατέρρευσε χωρίς να καταφέρει να συνέλθει για να συνεχίσει το σόου. Όλα έδειχναν ότι η τυπική διάλυση των Aerosmith δε θα αργούσε.
Τον Φεβρουάριο του 1984, όμως, μετά από μια εμφάνιση της μπάντας στη Βοστόνη , οι Perry και Whitford πλησίασαν πάλι τον Tyler, το κλίμα μεταξύ τους αναθερμάνθηκε και ξεκίνησαν οι συζητήσεις για την επανένταξή τους στο συγκρότημα, οι οποίες οδήγησαν στην “επανασύνδεση” τους με την αυθεντική τους σύνθεση, ήτοι: Steven Tyler – φωνή, Joe Perry και Brad Whitford – κιθάρες, Tom Hamilton – μπάσο και Joey Kramer – ντραμς.
Το πρώτο άλμπουμ της “επανασύνδεσης”, σε νέα πλέον εταιρεία (Geffen), ήταν το “Done with Mirrors” του 1985 το οποίο δεν πήγε τόσο καλά και έπρεπε να έρθει το “Permanent Vacation” του 1987 για να τους εκτοξεύσει πάλι σε τροχιά επιτυχίας.
Για να γίνει όμως αυτό έπρεπε να παρθούν κάποιες σκληρές αποφάσεις. Η Geffen – ουσιαστικά ο John Kalodner, A&R της Geffen – έθεσε ως απαράβατο όρο για τη χρηματοδότηση της δημιουργίας του άλμπουμ, να ολοκληρώσουν όλα τα μέλη ένα πρόγραμμα αποτοξίνωσης τόσο από το αλκοόλ όσο και από τις ουσίες. Επιπλέον, για να αποφευχθεί μια εμπορική αποτυχία, όπως του “Done with Mirrors”, o Kalodner επέμεινε να συμμετάσχουν στην δημιουργία του άλμπουμ και εξωτερικοί συνεργάτες, πράγμα που δεν άρεσε ιδιαίτερα στη μπάντα, αλλά δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά.
Οι “μισθοφόροι” ήταν οι γνωστοί Desmond Child και Jim Vallance. O πρώτος είχε ήδη γράψει αρκετές επιτυχίες για καλλιτέχνες όπως οι Cher, Kiss, Poison, Joan Jett, Bon Jovi, ενώ ο Vallance ήταν γνωστός για τη συνεργασία του με τον Καναδό Bryan Adams στα πέντε πρώτα του άλμπουμ. To άλμπουμ ηχογραφήθηκε στο studio του Vallance στο Βανκούβερ του Καναδά με παραγωγό τον, επίσης, πασίγνωστο Bruce Fairbairn (Βον Jovi, Kiss, AC/DC, Scorpions, Poison κ.α.).
Το “Permanent Vacation” κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 1987 και έκανε πραγματικά τη διαφορά, τόσο με την ποιότητα των τραγουδιών όσο και με την ανάλογη εμπορική χροιά του.
Είναι ζήτημα μάλιστα αν υπάρχει κάποιο filler σε ολόκληρο το δίσκο, ο οποίος έχει μεγάλη ποικιλία συνθέσεων.
Το άλμπουμ ξεκινάει με δυο πολύ καλά κομμάτια, το “Heart’s Done time”, ένα “εισαγωγικό”, mid-tempo κομμάτι με ενδιαφέροντες, αυτοβιογραφικούς στίχους σχετικά με την πορεία της μπάντας μέχρι εκείνο το σημείο και το “Magic Touch”, με “καρφωτό” ρυθμό , χαρακτηριστικό riff από τον Perry και ωραία μελωδικά φωνητικά του Tyler.
Ακολουθεί η πρώτη μεγάλη εμπορική στιγμή του άλμπουμ, το all time classic “Rag Doll”, τέταρτο single του “Permanent…”. Κομμάτι σχετικά με τη μουσική βιομηχανία, στους στίχους του οποίου συμμετέχει άλλος ένας “μισθοφόρος”, η Holly Knight. Λέγεται μάλιστα ότι υπήρξε και διαφωνία μεταξύ Tyler και Knight, καθώς ο αρχικός τίτλος ήταν “Rag time”, αλλά με την επέμβαση της Knight άλλαξε σε “Rag Doll , γεγονός που εκνεύρισε τον Tyler. Ανεξαρτήτως πάντως του παρασκηνίου, πρόκειται για ένα πολύ καλό κομμάτι, με ιδιαίτερο ρυθμό, χρήση πνευστών στη γέφυρα και το ρεφραίν, και σημεία με slide κιθάρα από τον Perry. Μια διαχρονική επιτυχία που ακούγεται πολύ ακόμα και σήμερα.
Το “Simoriah” είναι μια ενδιαφέρουσα Aerosmith σύνθεση που ακούγεται ευχάριστα αλλά κυρίως αποτελεί την “ανάπαυλα” πριν την επόμενη μεγάλη επιτυχία, “Dude (Looks like a lady). Δεύτερο single του άλμπουμ, επίσης με την συμμετοχή πνευστών (τρομπέτες, σαξόφωνα κλπ), ωραίο σόλο από τον Perry και χαρακτηριστικό ρεφραίν. Ένα ακόμη κλασικό τους κομμάτι με συνθετικό credit στον Desmond Child. Για την ιστορία, ο αρχικός του τίτλος ήταν “Cruisin’ for a lady”.
Στη συνέχεια, έχουμε δυο πιο “πειραματικές” συνθέσεις: Το “St John”, ένα αργό, “σκοτεινό” bluesy κομμάτι που το vintage στυλ του σε ταξιδεύει στην πρώτη δουλειά της μπάντας, πίσω στο 1973 και το “Hangman’s Jury” (πρώτο single), μια διασκευή ενός παραδοσιακού blues τραγουδιού, το οποίο σε βάζει άμεσα στο κλίμα με τα εισαγωγικά εφέ του: το τρίξιμο του δαπέδου μια ξύλινης βεράντας την ώρα που κάποιος λικνίζεται σε μια κουνιστή πολυθρόνα, τριζόνια να ακούγονται μέσα στην καλοκαιρινή νύχτα και ξεκίνημα με blues φυσαρμόνικα από τον Steven Tyler. Μόνο φωνητικά στην πρώτη στροφή και στη συνέχεια φουλ hard rock ανάπτυξη. Πολύ ενδιαφέροντα κομμάτια και τα δύο, γνωστά φυσικά μόνο σε όσους ασχολούνται αναλυτικά με τη μπάντα και όχι ως “τουρίστες” – και δεν είναι τα μόνα…Επόμενη περίπτωση υποτιμημένου τραγουδιού, το “Girl Keeps Coming Apart”. Φοβερή και “τρελαμένη” σύνθεση με τον Kramer να δίνει με τα ντραμς τον ξέφρενο ρυθμό, ενώ η φυσαρμόνικα και κυρίως τα πνευστά βάζουν πινελιές από funky disco αλλά και jazz. Time-out στην ένταση με την γνωστή μπαλάντα “Angel”, τρίτο single του άλμπουμ και κομμάτι που κατείχε περίοπτη θέση κάθε σεβαστή κασετεπιλογή των late ‘80s με hard rock μπαλάντες!
Φτάνοντας λίγο πριν το τέλος, έχουμε το κρυμμένο διαμαντάκι του άλμπουμ, το title song, “Permanent Vacation”, στο οποίο μάλιστα δεν έχει συμμετοχή κανείς από τους “μισθοφόρους”. Ήχοι τροπικής ζούγκλας, πιθηκάκια να σκούζουν, αεροπλάνο που απογειώνεται και φύγαμε για “permanent vacation” στο Montego Bay της Τζαμάικα ή στο Cayman Brac των νησιών Cayman. Και αν θέλουμε λίγο πιο κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα πεταγόμαστε στο St Tropez για να κάνουμε χρωματάκι! Φοβερό κομμάτι με τρελό ρυθμό, φανταστικό πιάνο background, καταπληκτικές μπασογραμμές από τον Hamilton και καλοκαιρινή, ανέμελη ατμόσφαιρα. Άνετα ηγείται ενός hard rock soundtrack για καλοκαιρινές διακοπές. Δικαιούνταν να έχει θέση single στο άλμπουμ, αλλά αντιθέτως έμεινε στην αφάνεια.
Προτελευταίο κομμάτι του “Permament Vacation” είναι μια πολύ καλή διασκευή του “I’m down” των Beatles, ενώ το άλμπουμ κλείνει με το instrumental “The Movie” το οποίο είναι και η μόνη ανούσια και αδιάφορη στιγμή του δίσκου.
Το “Permanent Vacation” έγινε τεράστια επιτυχία και έβαλε εκ νέου τους Aerosmithο κάδρο των κορυφαίων εμπορικών hard rock σχημάτων, ενώ τους εξασφάλισε και παρουσία διαρκείας στο MTV, το οποίο εκείνη την εποχή διαμόρφωνε μουσικές τάσεις. Πούλησε πάνω από 5 εκατομμύρια κομμάτια στις ΗΠΑ, έβγαλε τέσσερα singles, έφτασε στο Νο 37 του Billboard και έκανε την μπάντα πάλι περιζήτητη για ζωντανές εμφανίσεις. Την κυκλοφορία του άλμπουμ ακολούθησε περιοδεία 166 εμφανίσεων το διάστημα 1987-1988 σε ΗΠΑ, Καναδά και Ιαπωνία μαζί με τους Guns n’ Roses (ανήκαν και αυτοί στη Geffen) οι οποίοι θεωρούσαν τους Aerosmith ινδάλματά τους – τόσο στη μουσική όσο και στις καταχρήσεις!
Αν και το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι το δεύτερο μετά την “επανασύνδεσή’ τους, είναι αυτό που τους έβαλε ουσιαστικά ξανά στο παιχνίδι. Αποτέλεσε την νέα τους αρχή, την ολική τους επαναφορά και τη βάση πάνω στην οποία χτίστηκε η μετέπειτα επιτυχημένη τους πορεία μέχρι - τουλάχιστον – τα μέσα της δεκαετίας του 1990.
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Για τα επόμενα δυο – τουλάχιστον – άλμπουμ τους, ακολούθησαν το ίδιο μοτίβο που οδήγησε στη δημιουργία του Permanent Vacation. Με την συνεισφορά των Desmond Child και Jim Vallance αλλά και με παραγωγό τon Bruce Fairbairn, κυκλοφόρησαν το πολύ καλό Pump” το 1989 που έγινε ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία από το Permanent Vacation”και το εξίσου υπερεπιτυχημένο Get a Grip το 1993, το οποίο έφτασε μάλιστα και στη θέση Νο 1 στο Billboard.
Από το άλμπουμ Nine Lives”του 1997 και μετά, η ποιότητα άρχισε να πέφτει, με τις πωλήσεις όμως να διατηρούνται σε πολύ καλά επίπεδα, όπως και η θέση στα charts. To 1998 έκαναν ιδιαίτερο ντόρο με τη μπαλάντα “I don’t want to miss a thing” η οποία περιλήφθηκε στο soundtrack της ταινίας “Armageddon”, στην οποία πρωταγωνιστούσε η κόρη του Steven Tyler, Liv, μαζί με τους Ben Affleck και Bruce Willis. To κομμάτι πήγε στο Νο1 του chart των μικρών δίσκων στην Αμερική κι έγινε κλασικό.
Ακολούθησε το 2001 το άλμπουμ Just push play, το Honkin on Bobo” του 2004,
στο οποίο διασκεύαζαν blues τραγούδια της δεκαετίας του ’50 και ’60, ενώ το τελευταίο τους
studio άλμπουμ είναι το Music from another Dimension (2012).
TRIVIA
- Μετά την εμπορική αποτυχία του Done with mirrors και πριν τη κυκλοφορία του “Permanent Vacation”, απέκτησαν αρκετό airplay όταν εμφανίστηκαν στην διασκευή του παλιού κομματιού τους, “Walk this way” (άλμπουμ “Toys in the attic – 1975) από τους rappers/hip-hopers , Run-DMC, το 1986. Το κομμάτι είχε μεγάλη επιτυχία, έπαιξε πολύ στο MTV, έπιασε τη θέση Νο 4 στο Billboard και έδωσε μια πρώτη ώθηση στην μπάντα πριν το “κυρίως πιάτο” του “Permanent Vacation”.
- Οι Aerosmith έχουν εμφανιστεί στη χώρα μας μια φορά, την 20/6/2010 στο γήπεδο Γ. Καραΐσκάκης, στον Πειραιά, σε μια εξαιρετική εμφάνιση με όλα τα μέλη να έχουν πολύ καλή απόδοση.
Χρήστος Ζερβός
16/9/20
Δημοσίευση σχολίου