Ολοι ξέρουμε οτι η πατρίδα τηs σύγχρονηs μουσικήs είναι η Αμερική και τα αρχέγονα "λασπωμένα" blues του Μισισιπή και τηs Λουιζιάνα που σκάλιζαν στη ψυχή τουs οι ταλαίπωροι μαύροι εργάτεs (ουσιαστικά δούλοι) στιs βαμβακοφυτείεs του Νότου πριν από 100 χρόνια... έγραφαν στιχάκια που εξέφραζαν τουs πόθουs και τα όνειρα μιάs γενιάs που ζούσε μιά σκληρή καθημερινότητα και γρατσούναγαν τη κιθάρα τουs με πίκρα και καημό, εκφράζονταs το παράπονο του καταπιεσμένου ανθρώπου... τουs πρωτοπόρουs Leadbelly και Robert Johnson ακολούθησαν πολλοί... Jimmy Reed, Wille Dixon, Elmore James, Howling Wolf, John Lee Hooker, BB King, Muddy Waters, Buddy Guy, και πάει λέγονταs... Η γνησιότητα και η αλήθεια αυτήs τηs λυπημένηs μουσικήs άρχισε να έχει απήχηση στην Αγγλία στα μέσα τηs δεκαετίαs του '60... οι Alexis Korner Blues Incorporated, οι John Mayall's Bluesbreakers, οι πρώιμοι Fleetwood Mac του Peter Green, οι Ten Years After του βιρτουόζου κιθαρίστα Alvin Lee και το power trio των θρυλικών Cream ήταν οι πιό σημαντικοί εκπρόσωποι του είδουs στο Ηνωμένο Βασίλειο... Αξίζει να σημειώσω οτι μερικοί απ τουs σημαντικότερουs κιθαρίστεs τηs rock πέρασαν απ τιs τάξειs των δύο "μουσικών σχολών" βρετανικών blues bands, του Alexis Korner και John Mayall... ενδεικτικά αναφέρω, Eric Clapton, Mick Taylor, Jeff Beck, Jimmy Page.... πολύ βαριά ονόματα με μεγάλη Ιστορία ο καθέναs, αλλά αs σταθώ σ αυτόν τον τελευταίο.... μετά την διάλυση των Yardbirds λόγω αποχώρησηs των βασικών μελών του (Keith Relf & Jim Mc Carty), o Page αποφάσισε να σχηματίσει τουs New Yardbirds, με τραγουδιστή τον 20χρονο τότε Robert Plant, τον μπασίστα John Paul Jones και τον drummer John Bohnam.... και έτσι γεννήθηκαν οι Led Zeppelin, το συγκρότημα καταλύτηs που θα άλλαζε τα πάντα στη μουσική Ιστορία. Νονόs του ονόματοs είναι ο Keith Moon των The Who. H μουσική ιδιοφυία του Jimmy Page, κατάφερε να δημιουργήσει έναν τελείωs καινούργιο ήχο πρωτόγνωρο για τα δεδομένα τηs εποχήs... επηρεασμένοs απ τιs αμερικάνικεs blues φόρμεs, διατήρησε το βασικό ύφοs και το συναίσθημα, αλλά εκτόξευσε την ηχητική δυναμική με σκληρέs κιθαριστικέs συγχορδίεs (power chords) προσδίδονταs την αδρεναλίνη του rock ηλεκτρισμού που έλλειπε, και απογείωσε στη κυριολεξία μ ένα μαγικό τρόπο - και στο παίξιμο αλλά και σε καινοτομίεs στη παραγωγή - τον μονότονο επαναλαμβανόμενο ρυθμό του παραδοσιακού 12μετρου.... Σημ. ο μεγάλοs Ritchie Blackmore (παντού χωράει ένα σχόλιο για τον Μαυροφορεμένο), έχει δηλώσει πωs "τα παραδοσιακά blues μοτίβα δεν προσφέρουν εναλλακτικά περιθώρια εξέλιξηs και αυτοσχεδιασμού... είναι περιορισμένα σε συγκεκριμένεs μουσικέs κλίμακεs που επαναλαμβάνονται"... αυτό φαίνεται το γνώριζε ο ταλαντούχοs Jimmy Page, και δρομολόγησε μιά διαφορετική μουσική κατεύθυνση στιs συνθέσειs του group, που στα πρώτα δύο albums το 1969 είχαν αμιγώs blues-rock αναφορέs... όταν πρωτοάκουσα νεαρόs 15 χρονών το "Whole lotta love" από 45άρι φίλου (με b-side το Living Loving), έπαθα πολιτισμικό σοκ απ το εκπληκτικό κιθαριστικό riff του Page, το οποίο είναι ένα από τα δύο πιο εθιστικά riffs όλων των εποχών...(το άλλο είναι φυσικά το Smoke on the water....να'τοs πάλι ο Ritchie!) αυτή είναι η μαγική συνταγή των Zeppelin
.... έπαιζαν βαρύ στακάτο ηλεκτρικό blues μ ένα ροκ δυναμισμό που δεν σε κούραζε, αλλά ήθελεs να το ακούs ξανά και ξανά....μόλιs λοιπόν άκουσα αυτή τη μουσική πανδαισία, έσπευσα με το πρώτο χαρτζιλίκι που αποταμίευσα να αγοράσω το LP Led Zeppelin II απ το θρυλικό Pop 11 των αδελφών Φαληρέα.... οι παλιότεροι ξέρουν οτι οι καλοί ροκ δίσκοι εκείνη την εποχή ήταν δυσεύρετοι και ερχόντουσαν με το σταγονόμετρο στην Ελλάδα.... κάποιουs έπρεπε να τουs κάνειs ειδική παραγγελία στη διπλάσια τιμή.... η νέα γενιά που δεν πρόλαβε τα βινύλια και έμαθε τη μουσική πρώτα μέσω CD και μετά μέσω διαδικτύου, δεν μπορεί να νοιώσει την ανατριχίλα του να ανοίγειs το εσώφυλλο του δίσκου μέχρι να πέσει το βινύλιο στο πλατό και να αρχίσει η βελόνα να διαβάζει και να σου μεταφέρει απ τα ηχεία τιs καταπληκτικέs μουσικέs που γράφτηκαν τότε....αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα αναμονήs ήταν το πιό γλυκό βασανάκι! H διαδικασία ήταν καθαρή ιεροτελεστία! διαβάζαμε "ευλαβικά" όλεs τιs πληροφορίεs του δίσκου (και τουs στίχουs αν υπήρχαν), και ήμασταν απλά ευτυχισμένοι... το Zeppelin II λοιπόν (αν και πάντα με χάλαγε οτι στα 4 πρώτα albums τουs δεν είχαν τίτλο... απλά Ι, ΙΙ, ΙΙΙ, ΙV... σαν να μην έχει ο δίσκοs δική του ταυτότητα... προσωπική άποψη εκφράζω, θεωρείται δίσκοs αναφοράs για τα χρονικά τηs rock.... δίσκοs για το ερημονήσι, για το πυρηνικό καταφύγιο, πώs το λένε.... καταιγιστικό το Heartbreaker με ένα απροσδόκητα σουρεαλιστικό solo του Page εκεί που δεν το περιμένειs, για να έρθει καπάκι στη συνέχεια, σχεδόν χωρίs διακοπή ο δυναμίτηs Living Loving (she's just a woman), και να μην μπορείs να πάρειs ανάσα....το ειδικό εκτόπισμα τεσσάρων νέων ανθρώπων έκαναν την ανατροπή στο μουσικό στερέωμα και έφεραν τα πάνω κάτω μ' ένα δικό τουs μοναδικό πρωτοποριακό τρόπο.... προσωπική μου αγάπη μέχρι και σήμερα, μια εκπληκτική μελωδία σε mid tempo ρυθμό που κλείνει τη πρώτη πλευρά με τον απλοικό τίτλο "Thank you"... "if the sun refused to shine i would still be loving you".... συγκλονιστικόs στίχοs.... ομολογώ οτι το έχω πει με περισπούδαστο ύφοs (λεs και το έγραψα εγώ τρομάρα μου) σε μιά κοπέλα κάποτε για να τηs κάνω εντύπωση... φαίνεται οτι ήταν τόσο συγκινητικό που την κέρδισα! (thanks Zep!)... ευτυχώs δεν το έμαθε ο Robert Plant και απέφυγα τη μήνυση για κλοπή πνευματικών δικαιωμάτων!
Θα κάνω μιά παρένθεση για να τονίσω πόσο συναισθηματικά δεμένοι είμαστε με τη μουσική των νεανικών μαs αναμνήσεων.... το δε υποβλητικό αρμόνιο του John Paul Jones καθ όλη τη διάρκεια του τραγουδιού είναι απλά υπέροχο! δεν θα πρέπει όμωs να αδικήσουμε και τη σημασία των - λιγότερο γνωστών - τραγουδιών του δίσκου... όπωs πχ. το Ramble on, που αρχίζει σαν folk μπαλάντα με τα μελιστάλαχτα φωνητικά του Plant, για να εκραγεί στη συνέχεια μ' ένα ιδιαίτερο και ασυνήθιστο τέμπο σε μια ρυθμική ροκιά, παρασύρονταs τον ακροατή στιs εξαιρετικέs ερμηνευτικέs ικανότητεs και τηs λυρικήs ευαισθησίαs του τραγουδιστή.... εντύπωση επίσηs μου έκανε το instrumental Moby Dick, που στην ουσία είναι ένα κραυγαλέο δείγμα τηs δύναμηs ταχύτηταs αντίληψηs και τεχνικήs δεξιότηταs του - κατά πολλούs σπουδαιότερου drummer όλων των εποχών - John Henry Bohnam... Στη συναυλία του Madison Square Garden το 1973, ( η αντίστοιχη ταινία με τίτλο The song remains the same προβλήθηκε στην Ελλάδα το 1977), μετά το πρώτο λεπτό του εισαγωγικού riff, η μπάντα αποχωρεί στα παρασκήνια για μπύρεs αφήνονταs μόνο του στη σκηνή τον Bohnam να σολάρει για 15 ολόκληρα λεπτά, παίζονταs τα τύμπανα και τα πιατίνια με μπαγκέτεs, παλάμεs, δάχτυλα, μπουνιέs... ό,τι μπορείτε να φανταστείτε... πρόκειται για ένα όργιο επίδειξηs τηs άρτιαs τεχνικήs κατάρτισηs του ακούραστου και πρόωρα αδικοχαμένου κορυφαίου drummer, του Bonzo! Σαν επίλογο θα έλεγα οτι το Led Zeppelin II μαζί με το Deep Purple in Rock θεωρούνται τα απόλυτα διαχρονικά αριστουργήματα που όλοι πρέπει να έχουν στη δισκοθήκη τουs, γιατί έγραψαν Ιστορία σηματοδοτώνταs την αφρόκρεμα τηs rock μουσικήs, επηρεάζονταs χιλιάδεs καλλιτέχνεs στα χρόνια που ακολούθησαν.
Το εσωτερικό του διπλού εξώφυλλου με τους τίτλους των τραγουδιών δεξιά στη μαρμάρινη στήλη.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΣΙΑΠΗΣ 23/8/20/
Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΟΥΓΚΡΑΝΗΣ ΓΙΑ ΤΟ LED ZEPPELIN II
Είναι πραγματικά δύσκολο να περιγράψει κανείς την μουσική των Led Zeppelin, μιας και η μουσική των Zeps είναι πρωτίστως βιωματική! Το οποίο εγχείρημα γίνεται δυσκολότερο περιγράφοντας το Led Zeppelin II.
Άκουσα για πρώτη φορά το album σε μια εποχή που υπηρεσίες όπως το u-tube και το downloading απλά δεν υπήρχαν. Τότε που η παραγγελία ενός δίσκου στην επαρχεία καθυστερουσε 15-20 μερες (τα καταστηματα εμπορίου μουσικής αρκουνταν στο ελληνικό ρεπερτόριο) και το κόστος ηταν σαφώς υψηλότερο. Οι δυσκολίες αυτές βέβαια εξασφάλιζαν ότι κάθε album το λιώναμε στις ακροάσεις!
Το Led Zeppelin II ήταν ο πρώτος δίσκος του συγκροτήματος που αγόρασα και ακόμα θυμάμαι το σοκ της πρώτης ακρόασης! Πότε άλλοτε δεν είχα ξανακούσει hard rock και blues αναμεμειγμένα σε τέτοιο βαθμό τελειότητας. Έκτοτε έχω ακούσει κυριολεκτικά χιλιάδες φορές τα tracks του δίσκου και ειλικρινά νομίζω ότι υπάρχει κάτι μαγικό στην μουσική τους που σε κάνει να γουστάρεις κάθε φόρτε που ακούς κάποιο κομμάτι αυτού του album. Νομίζω εξάλλου ότι αυτός είναι ο ορισμός ενός κλασικού δίσκου! Δεν θα επιχειρήσω να περιγράψω track by track τα κομμάτια του album, ούτε την επίδρασή του στον hard rock ήχο!
Θα περιοριστώ αναφέροντας ότι συνέθεσαν και ηχογράφησαν τα κομματια σε διαλείμματα κατά την διάρκεια της παγκόσμιας περιοδείας τους! Άμα έχεις έμπνευση...!!!
Painted on my heart είναι η φράση που χαρακτηρίζει την σχέση μου με το συγκεκριμένο album!
Υστ: Ακόμα έχω την αφισα του Page με το δοξάρι στην κιθάρα από τηνlive εκτέλεση του Whole Lotta Love!
Δημοσίευση σχολίου