Έπρεπε να περάσουν πάνω από 15 χρόνια για να έχω την πρώτη ουσιαστική επαφή με το συγκρότημα, όταν σε μια από τις κλασικές βραδιές στο club Wizard της Κηφισίας άκουσα – ή, πιο συγκεκριμένα, είδα – τις κομματάρες “Forever Young” και “Wings” και πραγματικά μετάνιωσα για την τόσο επιπόλαιη εκτίμησή μου πίσω στο παρελθόν.
Για την ιστορία τώρα, οι Tyketto εμφανίστηκαν το 1991, ως συγκρότημα της τελευταίας φάσης του εμπορικού, μελωδικού hard rock, η οποία έβγαλε πολύ καλά συγκροτήματα του είδους, προσανατολισμένα περισσότερο στην ουσία – στην ποιότητα των συνθέσεων – και λιγότερο στην εικόνα και στις ενδυματολογικές και λοιπές στυλίστικες υπερβολές. Δημιουργήθηκαν στη Νέα Υόρκη το 1987 από τον τραγουδιστή Danny Vaughn, ο οποίος ήταν ο τραγουδιστής των Waysted - η μπάντα που δημιούργησε ο μπασίστας των UFO, Pete Way – στο τέταρτο άλμπουμ τους, “Save your prayers” του 1986. Μαζί του πήρε τον κιθαρίστα Brooke St. James (κανονικό όνομα David Rundall), που είχε διατελέσει κιθαρίστας στην glam/hair metal μπάντα, “Moxy Roxx”, τον μπασίστα Jimmy Kennedy και τον ντράμερ Michael Clayton που, σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες, είχε περάσει και από τους γνωστούς White Lion στην εμβρυακή τους μορφή.
Υπέγραψαν σχετικά εύκολα με την Geffen Records η οποία διέθεσε το ποσό των $200.000 και τον γνωστό παραγωγό Richie “Rick” Zito (Cher, Joe Cocker, Heart, White Lion, Bad English κ.α.) για την δημιουργία του ντεμπούτου τους, το οποίο κυκλοφόρησε το 1991 με τίτλο “Don’t Come Easy”. To άλμπουμ είχε όλες τις προϋποθέσεις να γίνει μια ακόμα εμπορική επιτυχία στο χώρο του μελωδικού hard rock: Πολύ καλές συνθέσεις, από τις οποίες 2-3 μπορούσαν άνετα να ξεχωρίσουν ως singles, πολύ καλούς μουσικούς και ιδιαίτερα έναν χαρισματικό τραγουδιστή και έναν πολύ καλό κιθαρίστα, μεγάλη εταιρεία από πίσω για την απαραίτητη προώθηση (με τον γνωστό John Kalodner ως A&R) και τέλος την όλη συγκυρία που ευνοούσε την εύκολη δημοτικότητα συγκροτημάτων του είδους τους.
«Αιχμή του δόρατος» του “Don’t come easy” αποτελεί το κομμάτι – και single – “Forever Young” ένα φοβερό και δυναμικό opener με χαρακτηριστικό ρεφρέν, ένα κομμάτι που δεν έχει χάσει καθόλου από την λάμψη του σχεδόν τριάντα χρόνια μετά και το οποίο πάει πακέτο με ένα πολύ καλό video με ωραίο σενάριο - το κλασικό: «ζευγάρι νέων παλεύει κόντρα στην καθημερινή μιζέρια για να καταφέρει να ζήσει όπως το ίδιο θέλει» - που είχε αρκετές προβολές στο MTV την εποχή που βγήκε και βοήθησε σημαντικά την δημοτικότητα τους. Στο ίδιο επίπεδο και το δεύτερο κομμάτι, “Wings”, κομμένο και ραμμένο για τα charts, με επίσης πολύ ωραίο ρεφραίν και σόλο και με video να το συνοδεύει, το οποίο σε ξενερώνει με τη βλακώδη αρχή του αλλά αποζημιώνεσαι και με το παραπάνω στη συνέχεια! Από το άλμπουμ δε λείπει βέβαια και η απαραίτητη μπαλάντα, το “Standing Alone” η οποία διαφέρει από την πλειονότητα των μπαλαντών της εποχής καθώς δεν είναι ερωτικό κομμάτι αλλά αντιθέτως έχει πιο προσωπικούς στίχους.
Τα προηγούμενα τρία τραγούδια μπορεί να είναι τα γνωστότερα του άλμπουμ αλλά και τα υπόλοιπα δεν υπολείπονται σε τίποτα. Μάλιστα, μπορώ να πω πως είναι δύσκολο να βρεις κομμάτι του άλμπουμ που να το χαρακτηρίσεις έστω απλά «καλό» και όποιος έχει ασχοληθεί περισσότερο μαζί τους γνωρίζει ότι και τα υπόλοιπα δεν στερούνται καθόλου ποιότητας. Το πρώτο μισό του άλμπουμ συνεχίζει με το “Burning down inside” που ξεκινάει με χαλαρά φωνητικά και synth γέμισμα για να κορυφωθεί στη συνέχεια και κλείνει με το “Seasons”, ενώ το δεύτερο μισό μπαίνει με ένα από τα κορυφαία κομμάτια του ντεμπούτου, το “Lay your body down”, με τον funky ρυθμό του, τα ωραία licks της κιθάρας και το περίτεχνο σόλο του, συνεχίζει με κορυφαία τραγούδια όπως το “Walk on Fire” με την ωραία ακουστική εισαγωγή, το “Nothing but love” , το πιο Warrant-στυλ, “Strip me Down”, με τη φυσαρμόνικα να ταιριάζει άψογα στην εισαγωγή, στο σόλο και ως γέμισμα σε πολλά σημεία του κομματιού και κλείνει με το πολύ καλό “Sail away”. Αξίζει να τσεκάρετε επίσης και το “Walk Away”, b-side κομμάτι του single “Forever Young” (υπάρχει στο Youtube).
To “Don’t come easy” συνάντησε αρκετά καλή υποδοχή από το κοινό αλλά είχε την «ατυχία» η κυκλοφορία του να συμπέσει με ή να ακολουθήσει την κυκλοφορία άλμπουμ ήδη καταξιωμένων συγκροτημάτων (Nelson, Steelheart, Firehouse, Winger, White Lion) που βρίσκονταν σε περιοδεία με αποτέλεσμα να χαθεί λίγο ανάμεσά τους και να μην πιάσει κάποια ιδιαίτερη θέση στα charts του Billboard. Παρόλα αυτά, έκαναν 26 εμφανίσεις στις ΗΠΑ ως support, κυρίως, των Nelson (After the rain άλμπουμ) και 8 στη Μεγάλη Βρετανία ως support των White Lion.
Με το πρώτο τους άλμπουμ, έδειξαν ότι έχουν τη δυνατότητα και το ταλέντο να σταθούν άνετα δίπλα σε αναγνωρισμένα ονόματα του χώρου και γιατί όχι, να ξεπεράσουν αρκετά από αυτά. Δυστυχώς όμως η μουσική συγκυρία είχε άλλη άποψη, με το Nevermind των Nirvana, το Ten των Pearl Jam και το Badmotorfinger των Soundgarden που είχαν κυκλοφορήσει λίγους μήνες πριν, να ορίζουν τη νέα πραγματικότητα. Η Geffen συνέχισε να τους υποστηρίζει για κάποιο διάστημα και μάλιστα ηχογράφησαν μεγάλο μέρος του επόμενου άλμπουμ κάτω από αυτή, αλλά τελικά πριν ολοκληρωθούν οι ηχογραφήσεις, η εταιρεία – όπως αναμενόταν – έλυσε το συμβόλαιό τους.
Το συγκρότημα δεν πτοήθηκε από την απόρριψη της Geffen και μετά από αναζήτηση βρήκαν νέα στέγη στη CMC/Music for Nations μέσω της οποίας κυκλοφόρησαν το δεύτερο άλμπουμ τους “Strength in numbers” το 1994.
Παρότι το άλμπουμ κυκλοφόρησε με καθυστέρηση και στο μέσο της κυριαρχίας του grunge, πρόκειται για μια πολύ καλή και τίμια δουλειά. Με μόνη αλλαγή τον μπασίστα (Jaimie Scott στη θέση του Jimmy Kennedy), το Strength in Numbers συνεχίζει μουσικά στο ίδιο στυλ με το ντεμπούτο τους, γεγονός που είναι προς τιμήν της μπάντας καθώς έμειναν πιστοί σε αυτό που τους άρεσε να παίζουν και δεν μπήκαν στη διαδικασία να ανταγωνιστούν τις grunge μπάντες και να προσαρμόσουν τον ήχο τους όπως έκαναν πολλά hair/melodic συγκροτήματα με αδιάφορο – στην καλύτερη περίπτωση – αποτέλεσμα.
Το “Strength…” μπορεί να μην έχει τραγούδια «κράχτες», αλλά σαν σύνολο είναι συμπαγές με πολύ ποιοτικές συνθέσεις και με δυσκολία θα προσπαθήσω να ξεχωρίσω κάποιες για λίγη παραπάνω ανάλυση:
Αγαπημένο μου κομμάτι η μπαλάντα “The end of the summer days”, με ένα country-rock feeling που βγάζει αρκετό συναίσθημα ενώ στίχοι όπως «I can still hear your laugh with your hair blowing back in my car, I can still feel your curves when we danced in that boardwalk bar, and I can still taste your lips from that one last stolen kiss by the firelight, won’t be nothing so cold as this beach in the winter time» φέρνουν μνήμες και συναισθήματα από έρωτες που έσβησαν με το «τέλος των καλοκαιρινών ημερών». Από τα καλύτερα - αν όχι το καλύτερο - κομμάτια του άλμπουμ!
Το “Ain’t that love” είναι άλλη μια κομματάρα, με up-tempo funky/blues ρυθμό και γεμίσματα με πιάνο και πνευστά και εξαιρετικά δεύτερα φωνητικά, ενώ σε παρόμοιο funky/rhythm & blues στυλ κινείται και το “All over me” εμπλουτισμένο με μελωδίες φυσαρμόνικας τόσο διάσπαρτα μέσα στο κομμάτι όσο και στο σόλο.
Εξίσου δυναμικό είναι το “Rescue me” με ωραία riffs και back vocals που δίνουν επιπλέον ώθηση στο ρεφρέν, ενώ το “Meet me in the night” θυμίσει τις κλασικές εμπορικές hard rock συνθέσεις με χαλαρό riff στην αρχή και προοδευτικό χτίσιμο στη συνέχεια.
Τέλος, πολύ καλή και ιδιαίτερη σύνθεση, είναι το ακουστικό, με country καταβολές, “The last sunset” που αφηγείται την ιστορία του παρανόμου Johnny, που διασχίζει τα σύνορα και εγκαθίσταται στο Μεξικό για να κάνει μια νέα αρχή, αλλά τελικά δεν καταφέρνει να ξεφύγει από το νόμο και έτσι κάθεται να απολαύσει ένα τελευταίο ηλιοβασίλεμα (“…cause the last sunset is the prettiest one”) καθώς πλησιάζει γι’ αυτόν η αστυνομία.
Όπως ανέφερα παραπάνω, ολόκληρο το “Strength…” είναι καλό και άνετα στην θέση των προηγούμενων κομματιών για τα οποία έκανα ιδιαίτερη αναφορά, θα μπορούσαν να μπουν αυτά που παρέλειψα (Strength in numbers, Catch my fall, Write your name in the sky, Why do you cry?, Inherit the wind). Να σημειωθεί πως στο τέλος του άλμπουμ υπάρχει και μια λίγο διαφορετική εκτέλεση του “Standing alone” που βρίσκεται στο ντεμπούτο, η οποία δεν προσφέρει κάτι ιδιαίτερο και θεωρώ πως θα μπορούσε να λείπει. Δεν έχει άλλωστε ανάγκη το άλμπουμ από προηγούμενες επιτυχίες ως δεκανίκι.
Με τα δυο αυτά άλμπουμ, οι Tyketto έκλεισαν τον πρώτο τους κύκλο βγάζοντας δυο αξιόλογες και ποιοτικότατες δουλειές μελωδικού hard rock. Αν και προκαλεί απογοήτευση το γεγονός ότι δεν απασχόλησαν ιδιαίτερα τα charts ενώ το άξιζαν, τα “Don’t come easy” και “Strength in numbers” αποτελούν για τους ψαγμένους οπαδούς του συγκεκριμένου ήχου δυο κρυμμένα ή ξεχασμένα διαμάντια, τα οποία στην πορεία των ετών απέκτησαν – δικαιωματικά – cult status. Όσοι δεν έτυχε να ασχοληθείτε μαζί τους, κάντε τη χάρη στον εαυτό σας και ακούστε έστω και τώρα τις δυο αυτές δουλειές και μάλιστα αποκτήστε τα σε φυσική μορφή γιατί όχι μόνο δεν θα πετάξετε τα χρήματά σας αλλά, αντίθετα, θα προσθέσετε δυο κοσμήματα στη δισκοθήκη σας.
ΤI EKANAN META
Μετά την κυκλοφορία του “Strength in numbers”, πραγματοποίησαν 37 εμφανίσεις σε ΗΠΑ και κεντρική Ευρώπη και στη συνέχεια ο Danny Vaughn αποχώρησε από το συγκρότημα γιατί η γυναίκα του εμφάνισε καρκίνο και ήθελε να αφιερώσει χρόνο στη φροντίδα της. Στη μπάντα γύρισε ο μπασίστας Jimmy Kennedy και τα φωνητικά ανέλαβε ο Steve Augeri, τον οποίο θα συναντήσουμε αργότερα στους Journey, στα άλμπουμ τους “Arrival” (2000) και “Generations” (2005). Με τον Augeri στη φωνή, κυκλοφόρησαν το 1995 το άλμπουμ “Shine” το οποίο κινείται σε διαφορετικό μουσικό πεδίο, κυρίως προς τον πιο 70s rock ήχο.
Στη συνέχεια, το συγκρότημα διαλύθηκε και τα μέλη του ασχολήθηκαν με προσωπικές τους δουλειές, με τους Clayton , Scott (μπασίστας στο “Strenght...”) και Vaughn να συνεργάζονται στο προσωπικό σχήμα του τελευταίου, τους Vaughn.
To 2004 οι Τyketto επανασυνδέθηκαν για μια περιοδεία, όπως και το 2007, οπότε και κυκλοφόρησαν το άλμπουμ “The last sunset: Farewell 2007” που περιλάμβανε επανεκτελέσεις τραγουδιών τους όπως και κάποια ακυκλοφόρητα κομμάτια από Demos.
Ακολούθησαν κατά διαστήματα και άλλες περιοδείες μέχρι που με την αυθεντική σύνθεση (Vaughn, St James, Clayton, Kennedy) κυκλοφόρησαν το 2012 το τέταρτο άλμπουμ τους, “Dig in Deep”, στο οποίο ο κιθαρίστας Brooke St James εμφανίστηκε για τελευταία φορά.
Το 2016 υπέγραψαν στην εταιρεία – ποια άραγε; - Frontiers και κυκλοφόρησαν το τελευταίο μέχρι στιγμής studio άλμπουμ τους, “Reach”. Για τα δυο τελευταία άλμπουμ δεν μπορώ να γράψω κάτι καθώς δεν τα έχω ακούσει – ακόμα τουλάχιστον. Μετά το “Reach” του 2016 κυκλοφόρησαν το “Live in Milan” (CD/DVD – 2017) και το πρόσφατο “Strength in numbers Live” (2019).
TRIVIA
- Η ιστορία πίσω από το όνομα τους έχει ως εξής: Μια μέρα που ο κιθαρίστας Brooke St. James γύριζε σπίτι από την δουλειά, είδε γραμμένη με spray σε κάποιον τοίχο του Brooklyn τη λέξη Tyketto. Το ανέφερε στην υπόλοιπη μπάντα και κόλλησαν με αυτή τη λέξη καθώς τους φάνηκε ιδιαίτερα «εξωτική» ή Γιαπωνέζική και χωρίς κάποιο ιδιαίτερο νόημα και αποφάσισαν να βαφτίσουν έτσι το συγκρότημά τους. Το αστείο είναι ότι όταν πήγαν να βγάλουν φωτογραφίες μπροστά από τον τοίχο που ήταν γραμμένη, παρατήρησαν ότι δεν έγραφε Tyketto αλλά Tyketfo! Τα εύσημα πήγαν βέβαια στον St. James και στην προβληματική του όραση!
- Στη χώρα μας, έχουν εμφανιστεί δυο φορές: Μια στη Θεσσαλονίκη στο club Υδρόγειος την 14/11/2004 μαζί με τους Bonfire και Redrum και μια στην Κρήτη, την 17/7/2016 στα πλαίσια του Chania Rock Fest 2016, ενώ το 2019 εμφανίστηκε unplugged o Danny Vaughn στο Crow Club.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΕΡΒΟΣ
22/7/20
Δημοσίευση σχολίου