Λίγες ημέρες μετά το θάνατό του, για ακόμα μια φορά μελαγχολώ, όχι μόνο για την ανθρώπινη απώλεια, αλλά γιατί ακόμα μια φορά το τεράστιο κενό που αφήνει ένας μουσικός του μεγέθους του είναι όχι δυσαναπλήρωτο αλλά τεράστιο κενό. Πείτε μου, το όνομα ενός μουσικού της νεότερης γενιάς, που ξεπετάχτηκε από το 1995 και μετά για τον οποίο μπορεί να διοργανωθεί μια τέτοια βραδιά. Μια βραδιά που θα ανέβουν στη σκηνή μουσικοί και θα επιδείξουν το ταλέντο τους. Γιατί έχουν ταλέντο, αλλά τα καινούργια «rock τραγούδια» δεν έχουν τις προδιαγραφές για να προβάλουν το ταλέντο ενός μουσικού. Είτε κιθαρίστας είναι αυτός, είτε ντράμερ, είτε μπασίστας, είτε οτιδήποτε άλλο. Για ποιόν θα μαζευτούν τόσοι άνθρωποι από κάτω, όπως στη tribute βραδιά για τον Peter Green που θα έχουν πάει αποκλειστικά γιατί ξέρουν τα τραγούδια, μεγαλώσανε με αυτά και ξέρουν ακόμα και γιατί γράφτηκαν! ΄Ήρωες, που ταυτιστήκαμε μαζί τους αλλά και με τα τραγούδια τους. Η μουσική, το rock όπως το ξέρουμε, όπως το ζήσαμε τόσα χρόνια, τελειώνει. Φεύγει με το πέρασμα των ηρώων μας στην αντίπερα όχθη αλλά και σταδιακά με το δικό μας πέρασμα στην αντίπερα όχθη, αφού σαν fans του δεν ανανεωνόμαστε. Την επαναστατικότητα του rock έχει αντικαταστήσει το rap hip hop και δεν με στενοχωρεί καθόλου, αφού η μουσική κάνει κύκλους, που συνήθως κρατούν μια δεκαετία.
 |
| Η αφίσα της tribute βραδιάς |
28/7/20
Δημοσίευση σχολίου