Όταν κυκλοφόρησε το ντεμπούτο τους “Too fast for Love (1981)” είχαν ήδη φτιάξει όνομα στο Sunset Strip και την ευρύτερη περιοχή του L.A.. Παίζοντας μια μίξη heavy metal και glam rock, με λίγες δόσεις punk rock, κέρδιζαν σταδιακά όλο και περισσότερους οπαδούς και μεγάλωναν τη φήμη τους. Σε αυτό συντελούσε και το look που χρησιμοποιούσαν, με βαρύ make-up, πολύχρωμα ρούχα, ξασμένο μαλλί, στενά δερμάτινα και ψηλοτάκουνες μπότες - εικόνα που παρέπεμπε σε glam rock μπάντες όπως οι New York Dolls - και όλα αυτά συνδυασμένα με υπερκατανάλωση αλκοόλ και ουσιών.
Το όνομα όμως που είχαν αποκτήσει για τις εμφανίσεις και τις κραιπάλες τους ξεπέρασε τα τοπικά όρια του L.A. κατά τη διάρκεια της περιοδείας για το πρώτο τους άλμπουμ, ενώ γιγαντώθηκε στη περιοδεία για το δεύτερό τους άλμπουμ “Shout at the devil (1983)”, όπου ως support σχήμα του Ozzy στις εμφανίσεις του στις ΗΠΑ (περιοδεία για το “Bark at the Moon”) βρήκαν ιδανική παρέα για τις άγριες μέρες και νύχτες εκτός σκηνής.
Το 1985, με το τρίτο άλμπουμ τους, “Theater of Pain” πραγματοποίησαν την μετάβαση από το σχεδόν καθαρόαιμο heavy metal των δυο πρώτων κυκλοφοριών, στον εμπορικό glam/sleaze ήχο που άρχιζε να κυριαρχεί. Το συγκεκριμένο άλμπουμ, αν και εμπορικά επιτυχημένο (Νο 6), δημιουργήθηκε μέσα σε δύσκολες συνθήκες και συγκεκριμένα εν μέσω του αυξανόμενου εθισμού του Nikki Sixx στην ηρωίνη και της ψυχολογικής κατάπτωσης του τραγουδιστή Vince Neil μετά το αυτοκινητιστικό ατύχημα που είχε στις 8/12/1984, όταν οδηγώντας μεθυσμένος, με συνοδηγό τον νράμερ των Hanoi Rocks, Nicholas “Razzle” Dingley, συγκρούστηκε μετωπικά με άλλο αυτοκίνητο με αποτέλεσμα ο τελευταίος να σκοτωθεί.
Έτσι φτάνουμε στο 1987, όταν οι Mötley Crüe ολοκληρώνουν τη μεταμόρφωσή τους ξεκινώντας από την εξωτερική τους εμφάνιση: Οι Vince Neil (φωνητικά), Tommy Lee (ντραμς), Nikki Sixx (μπάσο) και Mick Mars (κιθάρες), αφήνουν τα spandex και το make-up στο παρελθόν και υιοθετούν τα δερμάτινα και τις μηχανές, εγκαινιάζοντας έτσι τη νέα εποχή για το γκρουπ. Το τέταρτο άλμπουμ τους, “Girls girls girls”, που κυκλοφόρησε τον Μάιο του 1987, σηματοδοτεί, πρωταρχικά, το κλείσιμο μιας σκοτεινής περιόδου για τη μπάντα, βουτηγμένης στη κατάχρηση ναρκωτικών, αλκοόλ και σημαδεμένης από τις προβληματικές σχέσεις μεταξύ των μελών και, δευτερευόντως, την οριστική μετάβαση στον glam/sleaze ήχο. Είναι ουσιαστικά το αποτέλεσμα της προσπάθειας που κατέβαλαν για να μείνουν μαζί και ζωντανοί και ταυτόχρονα να γράψουν την καλύτερη μουσική που μπορούσαν δεδομένων των συνθηκών. Και εκ του αποτελέσματος, κατάφεραν και τα δυο.
Το “Girls girls girls”, μέσα στα 33 χρόνια από την κυκλοφορία του, έχει δεχτεί αρκετές αρνητικές κριτικές ότι είναι ένα μέτριο άλμπουμ, με τραγούδια που ακολουθούν τα στερεότυπα της τότε glam/sleaze σκηνής και από τα οποία μόνο δυο αξίζουν. Η αλήθεια είναι ότι οι Mötley Crüe ουδέποτε φημίστηκαν ως δημιουργοί ευρηματικών ή πρωτοποριακών συνθέσεων , ούτε ως βιρτουόζοι μουσικοί, αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι το “Girs girls girls” είναι ένα κακό ή τουλάχιστον μέτριο άλμπουμ. Αντιθέτως είναι ό,τι ακριβώς θα περίμενε ένας οπαδός τους: Πιασάρικα, εμπορικά glam metal τραγούδια, με στίχους γεμάτους σεξ, κραιπάλες, ηδονή και πρόκληση , με απλές δομές αλλά ιδανικά να αποτελέσουν το soundτrack μιας νυχτερινής εξόδου, το CD που θα ακούσεις στο αυτοκίνητο βολτάροντας το καλοκαίρι, η μουσική που θα παίζει background σε ιδιαίτερες προσωπικές και καυτές στιγμές ή το άλμπουμ με το οποίο θα αράξεις να πιείς τις μπύρες σου μόνος ή με παρέα.
Προχωρώντας στα κομμάτια, το άλμπουμ ανοίγει με το “Wild Side”, ένα από τα κλασικότερα τραγούδια των Mötley Crüe με στίχους σχετικά με την άγρια πλευρά του L.A., ένα φοβερό κομμάτι που με τον “βρώμικο” ήχο του, θέτει τα standard πάνω στα οποία κινείται το υπόλοιπο άλμπουμ. Ακολουθεί το ομώνυμο πασίγνωστο τραγούδι, “Girls girls girls” και πρώτο single του άλμπουμ, το οποίο αποτελεί φόρο τιμής στα κορίτσια των strip club που η μπάντα τιμούσε δεόντως. Υπερκλασικό κομμάτι που χρόνια μετά την κυκλοφορία του έπαιζε απαραίτητα στις πίστες όλων των στριπτιτζάδικων των ΗΠΑ και όχι μόνο. Συνοδεύεται από ανάλογο βίντεο στο οποίο οι Crüe εμφανίζονται να βολτάρουν με τις Harley τους από strip club σε strip club και να διασκεδάζουν παρέα με τις strippers.
Για πολλούς κριτικούς, ό,τι έχει να πει το άλμπουμ είναι αυτά τα δυο πρώτα τραγούδια. Μεγάλο λάθος, καθώς και τα υπόλοιπα τραγούδια είναι πολύ καλά, όπως το “Dancing on Glass”, με ωραίο, καρφωτό ρυθμό και σχετικό με τις εμπειρίες του Nikki Sixx με την ηρωίνη. Λέγεται ότι ο Sixx το εμπνεύστηκε από ένα περιστατικό που του συνέβη στο Λονδίνο, όταν έμεινε αναίσθητος από μια σχεδόν θανάσιμηδόση και ο ντίλερ που τον προμήθευσε, νομίζοντας ότι είχε πεθάνει, τον πέταξε σε ένα κάδο απορριμμάτων!
Στο ίδιο μοτίβο με το “Dancing…” κινείται και το “Five years dead”, ενώ ωραίο είναι το “Bad Boy Boogie” με τον boogie ρυθμό και τo bluesy σόλo του, ένα κομμάτι που θυμίζει αρκετά ZZ Top. Στα μέσα του άλμπουμ (ή στο τέλος της πρώτης πλευράς του δίσκου) βρίσκεται το διάρκειας 1:27 “Nona” το οποίο είναι ένα μικρό, συναισθηματικό, ακουστικό κομματάκι αφιερωμένο στη γιαγιά του Nikki Sixx που πέθανε κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του άλμπουμ και η οποία τον είχε μεγαλώσει. Όπως μάλιστα δήλωσε ο Sixx κάποια χρόνια αργότερα, λόγω του εθισμού του στην ηρωίνη, δεν είχε καταφέρει να πάει ούτε στην κηδεία της, γεγονός που του στοίχισε ιδιαίτερα.
Από το άλμπουμ δε λείπει φυσικά και η καθιερωμένη, πολύ ωραία μπαλάντα και τρίτο single, το “You’re all I need” , της οποίας οι στίχοι όμως μόνο ρομαντικοί δεν είναι καθώς περιγράφουν μια τοξική σχέση όπου ο άντρας σκοτώνει την κοπέλα του ώστε να μην μπορεί να τον αφήσει ποτέ! Το αντίστοιχο βίντεο που δείχνει τους ντετέκτιβ να εξετάζουν το χώρο του εγκλήματος και το πτώμα της κοπέλας, απαγορεύτηκε στο MTV, αλλά μπορεί άνετα να το δει όποιος ενδιαφέρεται στο Youtube.
Τελευταίο δυναμικό κομμάτι του άλμπουμ, το “All in the name of…”., σε rock n’ roll ρυθμό και αναφορά σε μια “τσαχπίνα” δεκαπεντάχρονη. To αντίστοιχο του “Christine Sixteen” των Kiss ή του “Seventeen” των Winger (αν και αυτό είναι μεταγενέστερο – 1988). Τα δυο τελευταία τραγούδια είναι το ψιλο-filler “Sumthin’ for Nuthin’ “ και μια διασκευή του “Jailhouse Rock” (Elvis Presley) εκτελεσμένη live, η οποία είναι ανούσια και στη θέση της θα μπορούσε να υπάρχει η μπαλάντα “Rodeo”, ένα ακυκλοφόρητο κομμάτι που εμφανίστηκε στη remaster επανέκδοση του άλμπουμ το 2003 ως bonus track.
Το “Girls girls girls” πήγε πολύ καλά εμπορικά και έγινε 4 φορές πλατινένιο (πωλήσεις άνω των 4 εκατομμυρίων κομματιών). Έφτασε στο Νο 2 του Billboard και έχασε την πρωτιά από την Whitney Houston και το άλμπουμ της “Whitney” που βγήκε την ίδια χρονιά. Υπήρξαν μάλιστα κατηγορίες από την πλευρά της μπάντας ότι οι άνθρωποι της εταιρείας της Houston μεθόδευσαν τα πράγματα έτσι, ώστε να κατακτήσει εκείνη την πρωτιά. Όπως και να έχει όμως, η δεύτερη θέση δεν ήταν καθόλου άσχημη για τους Mötley Crüe, οι οποίοι θα έπρεπε να περιμένουν μόνο δυο χρόνια για να κατακτήσουν την κορυφή με την αλμπουμάρα “Dr Feelgood” (1989).
To “Girls Girls Girls”, όπως αναφέρθηκε και στην αρχή, παγίωσε την θέση της μπάντας ανάμεσα στα πρωτοκλασάτα ονόματα της glam και sleaze metal σκηνής των 80s, έδωσε δυο τουλάχιστον κλασικά hits που αποτελούν έκτοτε αναπόσπαστο τμήμα του setlist στα live τους, αλλά η ιδιαίτερη σημασία του έγκειται στο γεγονός ότι αποτέλεσε την συγκολλητική ουσία που κράτησε ενωμένο το συγκρότημα μέσα στον εφιάλτη των προσωπικών τους προβλημάτων και τους έδωσε την δυνατότητα να “ζήσουν ακόμα μια μέρα” (live another day) και να κατακτήσουν πολύ σύντομα την κορυφή.
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ ακολούθησε περιοδεία 111 εμφανίσεων σε ΗΠΑ , Καναδά και Ιαπωνία. Με τη λήξη της , οι Mötley Crüe μπήκαν στο studio με τον πασίγνωστο παραγωγό Bob Rock για να ετοιμάσουν την επόμενη δουλειά τους , το κορυφαίο “Dr Feelgood”.
TRIVIΑ
- Στην περιοδεία για το “Girls Girls Girls” έκανε και την εμφάνισή του για πρώτη για πρώτη φορά το περιστρεφόμενο Drum Kit του Tommy Lee. To σετ ανυψωνόταν με μηχανικούς μοχλούς κατά τη διάρκεια του drum solo και στη συνέχεια περιστρεφόταν. Στο βίντεο του “Wild Side” φαίνεται χαρακτηριστικά, όπως και σε lives της εποχής. Μια πρώτη μορφή αυτού του show εμφανίστηκε στην περιοδεία για το “Theater of Pain”, όπου το drum set δεν ανυψωνόταν άλλα έπαιρνε κάθετη κλίση σε σχέση με τη σκηνή.
- Το 2019, κυκλοφόρησε σε παραγωγή Netflix η ταινία “The Dirt”, μια μεταφορά της αυτοβιογραφίας των Mötley Crüe που εκδόθηκε το 2001. Η ταινία δεν είναι κάτι ιδιαίτερο και επικεντρώνεται στις κραιπάλες και τις ακραίες συμπεριφορές του γκρουπ και ελάχιστα στη μουσική τους. Δίνει μια εικόνα της ζωής της μπάντας στη δεκαετία του 80 και παρουσιάζει διάφορα γνωστά ακραία περιστατικά με αποκορύφωμα το σκηνικό με τον Ozzy που σνιφάρει μυρμήγκια και στη συνέχεια πίνει τα ούρα του. Στην βιογραφία τους αυτή βασίστηκε στιχουργικά και το τελευταίο studio άλμπουμ τους, το “Saints of Los Angeles” του 2008.
1/7/20
Ο τιτλος της στηλης αυτης ειναι AOR/Melodic chronicles
ΑπάντησηΔιαγραφήθεωρω οπως ειναι διατυπωμενος η καθετος παραπεμπει κατι σχετικο με το AOR το πιο λογικο ειναι θα ηταν AOR/melodic rock chronicles .
στην περιπτωση αυτη οι συγκεκριμενοι δεν εχουν θεση εδω ,αυτο δεν μειωνει σε καμια περιπτωση την αξια των γραφομενων η την αξια της μπαντας στο ειδος της .
Το glam ,ειτε οτι ειδος πρεσβευουν οι Motley crue ,δεν εχει μεγαλη σχεση με τα συστατικο του aor/melodic rock που χαρακτηριζεται απο ενα μετρο και μια 'μουσικη ευγενεια' και αρκετα αλλα βεβαια .
Φίλε AOR
ΔιαγραφήΤο έχω επισημάνει και στο παρελθόν σε παρόμοιο σχόλιό σου. Ο τίτλος της στήλης είναι όντως AOR/Melodic Chronicles και οι Motley Crue, όντως δεν έχουν καμμία σχέση με AOR, όπως και πολλά άλλα αντίστοιχα συγκροτήματα που έχω παρουσιάσει. Θα έπρεπε να προστεθεί στον τίτλο και ένα Glam/Sleaze/Hard rock ίσως, αλλά μετά θα είχαμε τίτλο σιδηρόδρομο. Δεν είναι δική μου η απόφαση για τον τίτλο αλλά θεωρώ ότι κάτω από αυτόν περιλαμβάνονται όλα τα συγκροτήματα του ευρύτερου εμπορικού και πιο μελωσικού σκληρού ήχου για να μην έχουμε πολυδιάσπαση σε ενότητες. Σαφώς γίνεται κατάχρηση αλλά είναι προφανώς για πρακτικούς λόγους.
Σε τελική ανάλυση , οι περισσότεροι που μπαίνουν στο site , όντας μάλλον παλαίμαχοι ακροατές, ξέρουν που κινείται ηχητικά η κάθε μπάντα. Για νέωτερους που πιθανόν να μην γνωρίζουν, πάντα αναφέρω μέσα στο κείμενο σε πιο είδος ανήκει το συκρότημα.
Ευχαριστώ για τα σχόλια και το ενδιαφέρον
ευχαριστω για την απαντηση , δεν ειχα προσεξει την παλαιοτερη αναφορα , πιο καλα θα ηταν να χωριστει μια στηλη και για glam η οτι αλλο ειναι . Απλα για λογους 'τακτοποιησης ' και μονο οχι οτι χαλαει κανενας κοσμος .
ΔιαγραφήΑν και προτιμώ τα δύο πρώτα τους μέσα σε όλη την δισκογραφία τους,θεωρώ πως το "Girls..." είναι το απόγειο τους. Καλό και το "Dr Feelgood" που ακολούθησε,αλλά το τοποθετώ 4ο,καλύτερο (σαφώς) από το "Theatre Of Pain".
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο φινάλε γούστα είναι αυτά!