ΛΙΓΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
Οι Blue Murder σχηματίστηκαν μετά την αποχώρηση του κιθαρίστα John Sykes από τους Whitesnake, αφού προηγουμένως είχε βοηθήσει με το παραπάνω τον David Coverdale να παρουσιάσει ηχητικά και αισθητικά ένα καινούργιο ήχο που εκτίναξε το άλμπουμ του συγκροτήματος (1987). Ο κιθαρίστας παρέμεινε στο δυναμικό της Geffen Records και με προτροπή του John Kalodner, άρχισε να ψάχνει μουσικούς για να σχηματίσει ένα δικό του συγκρότημα. Οι πρώτοι που βρήκε ήταν επίσης ένας πρώην Whitesnake, ο ντράμερ Cozy Powell και ο τραγουδιστής Ray Gillen που είχε περάσει για λίγο από τους Black Sabbath (αργότερα στους Badlands). Δεν στέριωσε και στη θέση του ήλθαν αναγνωρισμένοι τραγουδιστές, όπως Tony Martin (που συμπτωματικέ είχε αντικαταστήσει τον Gillen στους Black Sabbath!), ο Derek St. Holmes και ο David Glen Eisley, αλλά κι αυτοί ήταν περαστικοί. Βλέποντας το αδιέξοδο ο John Kalodner του πρότεινε να αναλάβει ο ίδιος τα φωνητικά, πράγμα που έκανε, ενώ μαζί του πήρε τον ντράμερ Carmine Appice (σ.σ. που ξεκίνησε να παίζει ντραμς τη χρονιά που γεννήθηκε ο Sykes!) και τον μπασίστα Tony Franklin κι οι Blue Murder ήταν έτοιμοι!
Με ήχο που συνδυάζει τις Led Zeppelin καταβολές τόσο του Sykes όσο και του Appice και με τις μεγαλύτερες δόσεις του hard rock και του blues (σ.σ. όπως το εννοούσαμε στα τέλη της δεκαετίας του 80), το πρώτο ομότιτλο άλμπουμ των Blue Murder (Νο 69 Αμερική) ξεχωρίζει ανετότατα. Ένα power trio που ηχητικά αγγίζει την τελειότητα και σε κάθε κομμάτι του βομβαρδίζει τα αυτιά σας και το και τα ηχεία σας με μια παραγωγή από τον Bob Rock (σ.σ. περιζήτητος εκείνη την εποχή), που αναδεικνύει κάθε τραγούδι. Τώρα που ξαναδιαβάζω αυτές τις γραμμές που έχω γράψει, τις βρίσκω «τυποποιημένες», «ξύλινες» και «χιλιογραμμένες», αλλά απόλυτα πραγματικές!
Δεν έχω μαντικές ικανότητες να μπορώ να υποθέσω πως θα ακουγόντουσαν τα τραγούδια αν τα είχαν ερμηνεύσει οι Ray Gillen,Tony Martin, Derek St. Holmes και David Glen Eisley, ξέρω όμως πως ακούγονται από τον Sykes. Και μου αρέσουν. Ακόμα και η περιορισμένη παρουσία των πλήκτρων (σ.σ. από τον Nik Green) είναι απόλυτα αποδεκτή. Τόσο, όσο! Η αλήθεια είναι ότι πέραν του“Blue Murder”, κανένα κομμάτι δεν έχει τη δυναμική του hit single, αλλά όλο μαζί το άλμπουμ είναι καλό.
Σίγουρα η επιλογή να γυρίσουν video για το τραγούδι "Jelly Roll" αποπροσανατόλισε το κοινό, δίνοντας του μια εντελώς διαφορετική εικόνα για τον ήχο του άλμπουμ. Η δύναμη του άλμπουμ είναι στην παραγωγή του Bob Rock και στον όγκο της, η ζωντάνια και το παίξιμό των τριών μουσικών. Αν και τα περισσότερα άλμπουμ της εποχής, ξεχώριζαν και για τη μπαλάντα τους, το "Out of Love" είναι μέτριο και αξίζει να το ακούσετε μόνο για το μπλιχλιμπιδάτο σόλο του Sykes.Εντυπωσιακό το “Valley of the Kings” κι ακόμα πιο εντυπωσιακή η βαριά ενορχήστρωσή του με τα πλήκτρα.
Το Blue Murder ήταν ένα πολύ καλό άλμπουμ που δεν έτυχε της προσοχής που του άξιζε.
Προσέξατε πως η αισθητική του video «Valley of the Kings” μοιάζει με αυτή των videos των Whitesnake του 1987;
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
4 ολόκληρα χρόνια μετά, το 1993 κυκλοφόρησαν το Nothin' but Trouble το οποίο δεν συγκρίνεται με το πρώτο κι αξεπέραστο άλμπουμ τους.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
16/7/20
Δημοσίευση σχολίου