Τελικά, οι Jeff Beck Group διαλύθηκαν στις 24 Ιουλίου 1972 με τον οργανίστα Max Middleton να συνεχίζει μαζί με τους Tim Bogert, Carmine Appice και την προσθήκη του τραγουδιστή Kim Milford. Οι 5 μουσικοί ξεκίνησαν πρόβες για περιοδεία στην Αμερική, αρχικά σαν Jeff Beck Group, με τον Jeff Beck να δηλώνει στην Melody Maker (σ.σ. δεκαπενθήμερη μουσική εφημερίδα της Μ.Βρετανίας) ότι «δεν πρόκειται να παίξουμε το επιθετικό rock που θέλουν να ακούσουν οι αμερικάνοι. Θα το αποφύγουμε με κάθε τρόπο, παίζοντας «διακριτικό rock and roll, με τα τραγούδια μας να είναι καλύτερα για clubs κι όχι για μεγάλους χώρους». Μετά από 6 μόνο εμφανίσεις με τον Kim Milford, ο Βρετανός Bobby Tench, πρώην μέλος των Humple Pie και Jeff Beck Group τον αντικατέστησε , αλλά μετά το τέλος της αμερικανικής περιοδείας, οι Tench και Middelton αποχώρησαν, αφήνοντας τους 3 μουσικούς (Appice, Bogert και Beck) να συνεχίζουν σαν power trio με τον Carmine Appice να αναλαμβάνει τα φωνητικά και με τους Bogert και Beck να τον βοηθούν. Ακόμα το συγκρότημα εμφανιζόταν με το όνομα Jeff Beck Group, για να αποφασίζουν στα μέσα του 1972 να αλλάξουν το όνομα σε Beck, Bogert and Appice και να ξεκινήσουν να γράφουν καινούργια τραγούδια.
Με παραγωγό τον Don Nix άρχισαν να ηχογραφούν στο Chess Studios και το Μάρτιο του 1973 κυκλοφορεί το πρώτο άλμπουμ τους κάτω από το όνομα Beck, Bogert & Appice (Νο 12 Αμερική, Νο 28 Μ.Βρετανία). Ο ήχος τους είναι πολύ πειθαρχημένος, με τον Beck να εξερευνά με την κιθάρα του καινούργιους δρόμους και με τους Bogert και Appice που εκείνη την εποχή ήταν το καλύτερο rhythm section του rock, να έχουν καλυτερεύσει ακόμα περισσότερο την ποιότητα του παιξίματός τους, σε σχέση με αυτή που είχαν όταν έπαιζαν στους Cactus και Vanilla Fudge. Σ αυτό έχει παίξει ρόλο το παίξιμο του Beck που είναι από τα καλύτερα της 50χρονης καριέρας του! Το χειμώνα του 1973, ξεκινούν βρετανική περιοδεία η οποία …καταλήγει στη Γαλλία όπου εμφανίζονται ζωντανά στην τηλεοπτική εκπομπή Pop Deux μπροστά σε 2.000 fans! Ακολουθεί καινούργια αμερικάνικη περιοδεία, με τον Beck να παίζει για πρώτη φορά Talk box, ένα εφέ που μάθαμε λίγα χρόνια αργότερα, από τον Peter Frampton! Στο video του Superstitious φαίνεται καθαρά πως ο Beck το χρησιμοποιεί!
Οι διαρκείς περιοδείες τους φέρνουν στην Ιαπωνία, όπου ηχογραφούν το live άλμπουμ τους Live in Japan(1973) που τότε δεν κυκλοφόρησε στην Ευρώπη, ενώ η συναυλία τους στο ιστορικό Rainbow Theater του Λονδίνου (σ.σ. έχει κατεδαφιστεί) μεταδίδεται ραδιοφωνικά στην Αμερική με τίτλο Rock Around the World. Το συγκρότημα αρχίζει να ετοιμάζει κομμάτια για το δεύτερο άλμπουμ του αλλά ο Beck αποχωρεί χωρίς να δώσει πολλές εξηγήσεις και τα σχέδια για καινούργιο άλμπουμ, μένουν ανεκπλήρωτα. Η συναυλία τους στο Rainbow Theater κυκλοφόρησε σε bootleg με τίτλο At Last Rainbow.
Οι Beck Bogert and Appice, άφησαν πίσω τους ένα πολύ καλό studio άλμπουμ τους που συνδύαζε το υψηλής τεχνικής παίξιμο, με καλά τραγούδια. Το εξαιρετικό παίξιμό τους αλλά και η μοναδική ενορχήστρωση, φαίνεται στη δουλειά που έκαναν στις 2 διασκευές του άλμπουμ και συγκεκριμένα στο “Superstition” του Steve Wonder και στο πιο άγνωστο “I m so proud” του μεγάλου soul δημιουργού Curtis Mayfield. Εκείνο που γίνεται αμέσως διακριτό, είναι το νωχελικό αλλά υψηλής ποιότητας παίξιμο του Jeff Beck που γι πολλούς ήταν και το καλύτερό του. Δυστυχώς, αυτός ο μεγάλος κιθαρίστας δεν μπόρεσε να λειτουργήσει σε περιβάλλον συγκροτήματος γι αυτό και δεν είναι γνωστός στο παλτύ κοινό των rock fans.
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
O Jeff Beck αποφάσισε να ακολουθήσει προσωπική καριέρα, ηχογραφώντας το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του με τίτλο Blow by Blow (1975). Ο Carmine Appice, ο οποίος είναι αδελφός του Vinnie Appice, μετέπειτα ντράμερ των Black Sabbath και Dio, σχημάτισε τους KGB μαζί με τους Barry Goldberg και Mike Bloomfield από τους Electric Flag, Ric Grech (πρώην Family, Blind Faith, Traffic) και ηχογράφησε 2 άλμπουμ και ο μπασίστας Tim Bogert το 1977 έγινε μέλος των βρετανών Boxer.
ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ
Beck Bogert and Appice (1973)
27/7/20
Μπράβο! Ήταν ένα power trio που αγαπήσαμε πολύ τότε, όπως και άλλα, εξίσου σημαντικά, τριμελή σχήματα, για τα οποία δυστυχώς δεν μιλάμε πια! Να, για παράδειγμα οι West, Bruce and Laing και το καταπληκτικό Why Dontcha!Έχεις γράψει κάτι γι' αυτούς; Επίσης, να μην ξεχνάμε τους δικούς μας Socrates!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή