4 ολόκληρα χρόνια μετά το υπερπετυχημένο άλμπουμ Love at First Sting, 4 ολόκληρα χρόνια μετά από κομματάρες σαν τα “Bad Boys Running Wild”, “Rock you like a Hurricane’, “Still loving you”:” και "Big City Nights", το μεγάλο Γερμανικό συγκρότημα επιστρέφει με ένα διαφορετικό δίσκο με αλλαγμένη τη μουσική κατεύθυνση που ξέραμε έως τότε. Τρία χρόνια πριν, το 1985 είχαν κυκλοφορήσει το εξαιρετικό World Wide Live, αφήνοντας πίσω τους ένα μοναδικό κληροδότημα στις επόμενες γενιές. Ακόμα θυμάμαι τον εαυτόν μου να κάθεται στην άκρη του κρεβατιού στο δωμάτιο μου και να ακούω δυνατά το Savage Amusement. Δεν μπορούσα να βρω κανένα κοινό στοιχείο με τα τραγούδια του παρελθόντος, λες και είχαν εξαφανίσει την πρωταρχική ενέργειά τους. Διαφορετικό, πιο μελωδικό, πιο λουσταρισμένο, μήπως να το χαρακτηρήσω και πειραματικό(;) αλλά κυρίως χωρίς την ενέργεια που χαρακτήριζε τα τραγούδια τους, το Savage Amusement, στέκεται μετέωρο. Εξ άλλου εκείνη η εποχή (1986-1989) χαρακτηρίστηκε από την προσπάθεια πολλών συγκροτημάτων να λουστράρουν και διαφοροποιήσουν τον ήχο τους (Judas Priest-Turbo/Ram it Down, Deep Purple- The house of the Blue Light/Slaves and Masters αλλά και Black Sabbath-Seventh Star). Από την πρώτη κιόλας ακρόαση του, κατάλαβα ότι ήθελαν να αλλάξουν ύφος (σ.σ. και να φανταστείς ότι δεν υπήρχε υποψία grunge στον ορίζοντα), έχοντας μειώσει το heavy ήχο τους και προσθέτοντας περισσότερα μελωδικά στοιχεία. Σε μια στιγμή, πέρασαν από το μυαλό μου οι Def Leppard, που τότε σάρωναν τα Charts με τα άλμπουμ τους Pyromania και Hysteria, και νομίζω ότι όσο άκουγα το Savage Amusement, τόσο πιο πολύ κατέληγα στο συμπέρασμα ότι η στροφή τους σε πιο μελωδικές (σ.σ. στις πρώτες 5 γραμμές έχω γράψει 3 φορές αυτή τη λέξη!) φόρμες να μην ήταν καθόλου τυχαία. Ακόμα και ο παραγωγός Dieter Dierks, είχε εκδηλώσει το θαυμασμό του για τη δουλειά του Matt Lange στα δύο προαναφερόμενα άλμπουμ των Def Leppard. Από την άλλη πλευρά, μού λείπει το “βάρος” που έβαζε η παραγωγή σε κάθε κομμάτι, μού λείπει το δυνατό χτύπημα του Rarebell στα ταμπούρα και στα tom, μού λείπουν τα εκκωφαντικά σόλο του Jabs, μου λείπει η τρέλα του Rudolf Schenker αλλά έχει ενδιαφέρον και δεν σε κάνει να βαριέσαι(σ.σ. κυρίως η Α πλευρά)! Είναι πολύ χαρακτηριστική η αναφορά του Rudolf Schenker στο ένθετο της τελευταίας remastered επανέκδοσης του άλμπουμ του 2015 όπου αναφέρει: “Για να μπορέσουμε να καταλήξουμε στον ήχο που θέλαμε, κόβαμε τη δομή του κομματιού σε μικρότερα κομμάτια, τα δουλεύαμε, και μετά τα κολάγαμε !»
Για τους νεότερους, να γράψω ότι χρονικά το συγκρότημα βρίσκεται στην κορυφή της δόξας τους με εκατομμύρια πωλήσεις, με επιτυχία στην Αμερική, με ένα εξαιρετικό stage show όπου έχει αφήσει εποχή και μπορείτε να δείτε στο video του «Passion rules the Game». Δεν μπορώ να ξέρω τι τους έκανε να κάνουν αυτή τη στροφή και μάλιστα σε εκείνη την στιγμή της καριέρας τους κι όχι 3 χρόνια αργότερα που θα "υποχρεωνόντουσαν" από τη λαίλαπα του grunge. Οι σκληροπυρηνικοί fans τους, βρήκαν «καταφύγιο» μόνο σε ένα τραγούδι, το "Don't Stop at the Top" που ανοίγει το άλμπουμ γιατί από εκεί και πέρα οι όποιες συγκρίσεις να τα προηγούμενα άλμπουμ τους δεν έφερναν με κανένα τρόπο το Savage Amusement (Νο 4 Γερμανία,Νο 5 Αμερική, Νο 18 Μ.Βρετανία) στην ίδια σειρά. Η εκκίνηση του άλμπουμ γίνεται με το "Don't Stop at the Top" που άνετα μπορούσε να είχε συμπεριληφθεί στο Love at First Sting αλλά η συνέχεια με τα "Rhythm of Love"(με τόσο κοινότυπους στίχους!) και "Passion Rules the Game" γεννούν τις σκέψεις που διαβάσατε πιο πάνω. Δεν αναφέρω καν το “Media Overkill” γιατί αν και θεωρητικά συμφωνώ με το πείραμα τους, το κομμάτι αυτό πρέπει να είναι το πιο αδύνατο του δίσκου (σ.σ. προσέξατε ότι δεν έγραψα, χειρότερο). Η β’ πλευρά, χάνεται σε μέτρια έως αδιάφορα τραγούδια με τους Scorpions να ψάχνονται να κάνουν κάτι που δεν θέλουν. Απορίας άξιο, πως η κομματάρα “Believe in Love” δεν έγινε επιτυχία. Ανετότατα στέκεται δίπλα στα "Always Somewhere”, "When the Smoke Is Going Down”, "Born to Touch Your Feelings” αλλά και «Holiday». Στο studio, οι σχέσεις τους με τον Dierks διαταράχθηκαν σε βαθμό που και οι δύο πλευρές ήξεραν ότι αυτή θα ήταν η τελευταία συνεργασία τους. Το Savage Amusement δεν ήταν ένα ακόμα πετράδι στο στέμμα των Scorpions αλλά σίγουρα ένα πολύ διαφορετικό άλμπουμ που κάνει το συγκρότημα να ακούγεται πιο μελωδικό και πιο…μοντέρνο(;). Μια λανθασμένη απόπειρα να ανοιχτούν σε ένα διαφορετικό ύφος που δεν τους πήγαινε και δεν το... πήγαιναν.
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Δύο χρόνια αργότερα, ενταφίασαν τις όποιες μελωδικού και πειραματικού τύπου ιδέες που είχαν και επέστρεψαν στον κλασικό ήχο τους με το ιστορικό άλμπουμ Crazy World(1990). TRIVIA
Δύο εκλεκτοί καλεσμένοι φιλοξενούνται στο τραγούδια του, η Lee Aaron που κάνει φωνητικά στο "Rhythm of Love" και ο μπασίστας των Accept, Peter Baltes που επίσης κάνει φωνητικά στην εισαγωγή του "Every Minute Every Day"
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
17/6/20
Δημοσίευση σχολίου