Στο μακρινό 1972 και στο Oakland της Καλιφόρνια, βρίσκονται οι ρίζες των Αμερικάνων Y&T. Με μόνο αρχικό μέλος από τη ιστορική σύνθεση τους, τον ντράμερ Leonard Haze και με τον κιθαρίστα, τραγουδιστή Dave Meniketti να προστίθεται το 1972, το χωρίς όνομα συγκρότημα τζαμάρει, χωρίς να έχει κάτι ουσιαστικό στο μυαλό του. Τότε ένας διοργανωτής συναυλίας τους προτείνει να εμφανιστούν σε ένα club και πρέπει να αποφασίσουν άμεσα για όνομα.
ΠΩΣ ΠΡΟΕΚΥΨΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ
Ο Haze ήταν αυτός που πρότεινε το Yesterday and Today, που το είχε δανειστεί από ένα τίτλο άλμπουμ των Beatles! Έως τότε, οι άγνωστοι κι άσημοι Yesterday and Today, ήταν ένα από τα δεκάδες συγκροτήματα της Καλιφόρνια που έπαιζαν διασκευές. Το 1974 καταλήγουν σε ένα πολύ δυνατό και μόνιμο σχήμα, Dave Meniketti κιθάρα, τραγούδι, Joey Alves κιθάρα, φωνητικά, Phil Kennemore μπάσο, φωνητικά και Leonard Haze ντραμς, φωνητικά και με manager τον Herbie Herbert, υπογράφουν στη London Records και το 1976 κυκλοφορούν το πρώτο άλμπουμ με τίτλο Yesterday & Today, όπως ήταν αρχικά το όνομά τους. Αργότερα το συντόμευσαν σε Y&T. Καλό, σφιχτό άλμπουμ, αλλά όχι αυτό που θα τους άνοιγε την πόρτα διάπλατα. Εξ άλλου, το 1976 ήταν μια από τις πολύ καλές χρονιές του σήμερα ονομαζόμενου κλασικού rock με κυκλοφορίες όπως Agent of Fortune (Blue Oyster Cult), Run with the Pac (Bad Company), Presence (Led Zeppelin), Dreamboat Annie (Heart) κ.α. οπότε ένα άλμπουμ που δεν περιείχε το ραδιοφωνικό κομμάτι που θα του προσέφερε το απαραίτητο airplay, πέρναγε σε δεύτερη μοίρα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το άλμπουμ αγοράστηκε από τους fans δεκαετίες αργότερα όταν επανακυκλοφόρησε και το συγκρότημα είχε ήση μια πλούσια δισκογραφία. Βέβαια για να πούμε την αλήθεια, μπορεί το Yesterday & Today να μην είχε το radio friendly τραγούδι, αλλά είχε ένα καταπληκτικό σολίστα Dave Meniketti κι ένα ωμό, hard rock που θα τους έκανε υπερήφανους μερικά χρόνια αργότερα. H κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους με τίτλο Struck Down (1978) δεν άλλαξε πολύ τα πράγματα αφού κι αυτό έμεινε έξω από το Top 200 του Billboard, άρα δεν έκανε πωλήσεις, άρα σε μια στιγμή η London Records τους ενημέρωσε ότι η συνεργασία της μαζί τους, έλαβε τέλος. Παρ’ όλα αυτά, το συγκρότημα εντείνει τις εμφανίσεις του στα clubs της Καλιφόρνια και συγκροτήματα που λίγα χρόνια αργότερα θα κοσμούσαν τους τοίχους των σπιτιών τους με χρυσούς δίσκους, τους ανοίγουν τις συναυλίες: Motley Crue και Van Halen, είναι δύο από αυτά τα συγκροτήματα και club αναφοράς, το Starwood club στο Λος Άντζελες όπου ΟΛΑ τα συγκροτήματα που σεβόντουσαν τον εαυτό τους είχαν περάσει από τη σκηνή του.
Το 1981 μόλις έχω αρχίσει να δουλεύω στη CBS, βλέπω στο γραφείο του A&R ένα εξώφυλλο από ένα συγκρότημα που δεν γνώριζα αλλά μόνο rock θα πρέπει να ήταν. Γυρνώ να δω το οπισθόφυλλο και αντικρίζω 4 rockόφατσες. «Καλό θα είναι», σκέφτηκα. Ο τίτλος του άλμπουμ ήταν Earthshaker και το συγκρότημα οι Y&T, που είχαν αλλάξει το όνομά τους (και καλά έκαναν) και έχουν υπογράψει στην A&M Records. Το “τσίμπησα” για να το ακούσω με την ησυχία μου σπίτι μου. Καλό άλμπουμ με ένα δυνατό opening track, το "Hungry for Rock», ένα ακόμα πιο δυνατό "Rescue Me" στο τέλος της Α πλευράς αλλά και μια κομμάταρα που κλείνει το δίσκο, το "I Believe in You". Αυτό θυμάμαι, το άκουσα και ξανάκουσα πολλές φορές εκείνο το βράδυ. Το Earthshaker παρ’ όλη τη θετική εισήγησή μου δεν κυκλοφόρησε όχι μόνο ελληνικής εκτύπωσης (δηλαδή να τυπωθεί το βινύλιο και το εξώφυλλο σε ελληνικό εργοστάσιο) αλλά δεν το φέραμε ούτε εισαγωγής! Σαν άλμπουμ ήταν πολύ καλύτερο σε σχέση με τα πρώτα δύο (σ.σ. τότε δεν τα είχα ακούσει ούτε γνώριζα την ύπαρξή τους) και πέρα των 3 κομματιών που διαβάσατε πιο πάνω, με κέρδισε ο ήχος τους. Είχαν κάτι που ταίριαζε με τη δική μου φιλοσοφία αλλά νομίζω ότι δεν είχαν βρει το στοιχείο που θα τους έκανε να ξεχωρίσουν. Και το Earthshaker απέτυχε να μπει στα πρώτα 200 άλμπουμ σε πωλήσεις του Billboard και ξέρετε αυτό δεν είναι καθόλου καλό για ένα συγκρότημα που δεν εκπληρώνει τους εμπορικούς, οικονομικούς στόχους της εταιρείας του.
H A&M, η καινούργιά δισκογραφική τους πιστεύει και επενδύει επάνω τους χρηματοδοτώντας μια επίσκεψη στη Μ.Βρετανία για συναυλίες και συνεντεύξεις. Έτσι το καλοκαίρι του 1982 παίζουν στο ιστορικό club Marquee της οδού Wardour μπροστά σε μουσικούς δημοσιογράφους και παραγωγούς ραδιοφώνου που έχει προσκαλέσει η A&M Records. Οι εντυπώσεις που αφήνουν είναι πολύ καλές και οι κριτικές που παίρνει το 4ο άλμπουμ τους που κυκλοφόρησε τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς ήταν ανάλογες εκείνης της καλής εμφάνισης. Το Black Tiger είχε στην κονσόλα της παραγωγής τον Max Norman. Για πρώτη φορά εμφανίζεται στο εξώφυλλο το κλασικό λογότυπο που θα τους συνοδεύει τα επόμενα χρόνια. Καλό το "Open Fire" που ανοίγει το άλμπουμ, καλό, το "Hell or High Water", καλό το ομώνυμο με την υποβλητική εισαγωγή (ακούστε την δυνατά), η κομματάρα όπως παραμονεύει εκεί στο τέλος της Α’ πλευράς και λέγεται "Forever". Δεν το ‘πιάνεις’ με την πρώτη, αλλά έτσι και το προσέξεις, σου κάθεται για μια ζωή. Ρωτήστε και εμένα. 25 ετών ήμουνα το 1982, 62 σήμερα και ακόμα μου αρέσει όπως τότε. Η δουλειά των ανθρώπων της A&M Records αποδίδει και το Black Tiger μπαίνει έστω χαμηλά στο βρετανικό chart στο Νο 53. Κι αυτό σε μια εποχή που τα βρετανικά charts κατακλινόντουσαν από επιτυχίες των Human League, Dexys Midnight Runners, Jam, Tears for Fears ακόμα κι από τους ABBA! Ποιος να ασχοληθεί με τα σόλο του Meniketti και τις hard rock μελωδίες ενός συγκροτήματος που δεν είχε καμία απολύτως σχέση με την τότε μουσική πραγματικότητα. Για ακόμα μια φορά, η Αμερική δεν τους εκτιμά όσο θα έπρεπε. Κι όλα αυτά όταν στο αμερικάνικο ραδιόφωνο, ο ήχος των Van Halen (Diver Down), Survivor (Eye of the Tiger), Kiss (Creatures of the Night), Billy Squire (Emotion in Motion) αλλά και Scorpions (Blackout), παίζεται διαρκώς. Δεν υπήρχε θέση για τους Y&T όπως και για τόσα άλλα hard rock αμερικάνικα συγκροτήματα που έμειναν στην αφάνεια. Εδώ το Under the Blade των Twisted Sister, «ίδρωσε» για να φθάσει έως τοΝο123, το Black Tiger θα έκανε επιτυχία; Η σχετική επιτυχία του Black Tiger τους ξαναφέρνει το επόμενο καλοκαίρι (1983) στη Μ.Βρετανία όπου εμφανίζονται στο Reading Festival δίπλα στους Iron Maiden, MSG, Gary Moore αλλά και Budgie. Η καλή σκηνική παρουσία τους και το ατόφιο hard rock που παίζουν τους φέρνει support στην περιοδεία των AC/DC για το άλμπουμ For those about to Rock. Πολλές οι ιστορίες που διηγείται ο Y&T,o Dave Meniketti από εκείνες τις ημέρες όπως το σεβασμό που τους έδειξαν (σ.σ. συνήθως το support αντιμετωπίζεται σαν συγκρότημα Β’κατηγορίας) αλλά και την παρέα που έκανε μαζί τους ο Bon Scott κυρίως γιατί οι AC/DC είχαν σαν βασικό ρόλο να μην υπάρχουν γυναίκες μέσα στο tour bus. Όρος που δεν ίσχυε για το tour bus των Y&T με αποτέλεσμα ο Scott να ταξιδεύει μαζί τους.
Ο ΟΖΖΥ ΠΕΦΤΕΙ ΣΤΑ ΓΟΝΑΤΑ KAI OI MOTLEY CRUE… ΠΑΡΑΣΥΡΟΝΤΑΙ!
Ο Dave Meniketti περιγράφει ένα πραγματικά μοναδικό περιστατικό που συνέβη μετά από μια εμφάνισή τους στο Δουβλίνο, όπου στα παρασκήνια ήλθαν ο Ozzy και η Sharon. Ήταν η εποχή που ο Ozzy είχε κυκλοφορήσει τα πρώτα 2 προσωπικά του άλμπουμ, είχε σκοτωθεί ο Randy Rhoads και σχεδίαζε την ηχογράφηση του live άλμπουμ Speak of the Devil αλλά δεν είχε κιθαρίστα. Έτσι πριν καταλήξει στον Brad Gillis, ήθελε τον Meniketti όπου σύμφωνα με όσα έχει δηλώσει ο κιθαρίστας των Y&T μπροστά και στα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος, ο Ozzy γονατίζει και του ζητάει να γίνει μέλος του συγκροτήματός του! “Thanks but I’m Kinda busy” ήταν η απάντηση του Meniketti και τελικά ο Ozzy κατέληξε στον Brad Gillis!
Δίπλα σε αυτό το περιστατικό υπάρχει κι ένα άλλο, με ήρωες τους Motley Crue που όταν τα δύο συγκροτήματα περιόδευσαν μαζί, ο manager των Motley Crue παρακάλεσε τον Manager των Y&T να πει στους Leonard Haze και Phil Kennemore να σταματήσουν να κάνουν παρέα με τα μέλη των Crue γιατί τους….παρασύρουν!!!
Όλη η δραστηριότητα που ανέπτυξαν το 1982 μετουσιώθηκε στο άλμπουμ Mean Streak(1983) που με την πρώτη καταλάβαινες ότι ήταν το καλύτερο τους μέχρι εκείνη τη στιγμή, ήταν –επί τέλους- το πρώτο που έμπαινε στο αμερικάνικο chart έστω και στη μέση του πίνακα των επιτυχιών του Billboardστο Νο 103. Με το που ξεκινάει το ομώνυμο κομμάτι με το ξεσαλωτικό σόλο του κι ώσπου να φθάσει στο τελευταίο της Α’ πλευράς που είναι το Midnight in Tokyo, απολάμβανες ένα καθαρόαιμο hard rock. Παραγωγός του ο εξαίρετος Chris Tsangarides! Το In Rock We Trust (1984) κατάφερε να πετύχει την υψηλότερη θέση στο αμερικάνικο chart του Billboard φθάνοντας έως το Νο46 και ακόμα καλύτερα στο αντίστοιχο βρετανικό, στο Νο33 με τον Dave Meniketti να δηλώνει περήφανα ότι πούλησε 450.000 αντίτυπα. Κρίμα, για 50.000 αντίτυπα δεν κατάφερε να γίνει χρυσό! Η καλή πορεία τους, επιβραβεύεται με την παρουσία τους στο Monsters of Rock 1984 δίπλα στους Van Halen, Ozzy,Gary Moore, Accept και Motley Crue! Πάντως, μπορεί το In Rock We Trust να σημείωσε τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία τους αλλά τα Black Tiger και Mean Streak ήταν πολύ καλύτερα!
Me 6 studio άλμπουμ και μια πολύ καλή συναυλιακή πορεία, το συγκρότημα κυκλοφορεί το πρώτο live άλμπουμ του με τίτλο Open Fire (No 70 Αμερική). Στα 8 κομμάτια που περιέχει (είναι μονό), υπάρχει ένα καινούργιο studio, το "Summertime Girls”. Το παράδοξο είναι ότι οι ηχογραφήσεις του έγιναν κατά την περίοδο που περιόδευαν για να προωθήσουν το άλμπουμ In Rock We Trust, αλλά δεν περιέχει κανένα τραγούδι του! Και ενώ το συγκρότημα έχει τόσα καλά τραγούδια στο ενεργητικό του ("I Believe in You","Forever", «Midnight in Tokyo», “Black Tiger”, επί τέλους, έστω και με καθυστέρηση πολλών ετών, βλέπουν το single"Summertime Girls”να φθάνει έως τοΝο55 του αμερικάνικου chart μικρών δίσκων. Χαμηλό νούμερο, αλλά τουλάχιστον μια επιτυχία.
Η σταθερή δισκογραφική παρουσία τους συνεχίζεται το 1985 με το άλμπουμ Down for the Count (No 91 Αμερική) που έχουν συμπεριλάβει και πάλι τη studio εκτέλεση του "Summertime Girls", ενώ guest μουσικός είναι ο οργανίστας των Dio, Claude Schnell. Το συγκρότημα εξαργυρώνει την συνεχή δουλειά του ανοίγοντας για τους Aerosmith αλλά και τους Motley Crue,ενώ η δουλειά που έχει κάνει ο παραγωγός Kevin Beamish, ακούγεται εύκολα. Με την κυκλοφορία του, το αμερικάνικο συγκρότημα έκλεισε ένα μεγάλο κύκλο που σίγουρα έχει να κάνει και με τη χρονική περίοδο αφού το hard rock παίρνει άλλη μορφή. Είμαστε πλέον στο 1987 και το hard rock έχει προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα όπως αυτά εξελίχθηκαν από το 1985 και μετά. Έτσι και οι Y&T, προσαρμόζουν τον ήχο τους κυκλοφορόντας το 8ο άλμπουμ τους που ήταν το Contagious, (Νο 78 Αμερική) έχοντας μια σημαντική αλλαγή στη σύνθεσή τους, αφού το ιδρυτικό μέλος τους και ντράμερ Leonard Haze έχει αποχωρήσει και τον έχει αντικαταστήσει ο Jimmy DeGrasso. Για πρώτη φορά το συγκρότημα συνεργάζεται με συνθέτες εκτός των μελών του όπως με τον κιθαρίστα των Savatage και Megadeth, Al Pitrelli, τον μπασίστα των Danger Danger, Bruno Ravel κ.α.. Κι επειδή τα λάθη συμβαίνουν παντού, τα πρώτα 30.000 αντίτυπα του Contagious, τυπώθηκαν με το δεύτερο τραγούδι της Α πλευράς να έχει τίτλο "Boys Night Out" αντί "La Rocks." Αυτό συνέβη γιατί ο τίτλος ήταν μια ιδέα του οργανίστα Jesse Harms που δούλευε με τον Sammy Hagar και εκείνη την εποχή, δούλευε και με τον Dave Meneketti. Όμως η Geffen Records μόλις είχε κυκλοφορήσει το άλμπουμ του Sammy Hagar με τίτλο I Never Said Goodbye που περιείχε τραγούδι με τίτλο "Boys Night Out" κι έτσι οι Y&T αν και είχε κυκλοφορήσει το άλμπουμ τους, αναγκάστηκαν να αλλάξουν τίτλο αλλά και η Geffen να προχωρήσει σε νέα μακέτα του οπισθόφυλλου και των labels (σ.σ. το στρογγυλό χαρτί στις δύο πλευρές του βινύλιου) στην πλευρά του βινυλίου που αναγραφόταν ο τίτλος. Σε γενικές γραμμές το Contagious ήταν ένα πολύ καλό άλμπουμ, αλλά σε μια Αμερική που η μουσική αλλάζει και αναδεικνύονται ονόματα που έως χθες ήταν άγνωστα, κράτησε το μεγάλο αμερικάνικο συγκρότημα των Y&T για ακόμα μια φορά στις χαμηλές θέσεις (Νο 78). Εδώ που τα λέμε, δεν τα κατάφεραν με άλμπουμ σαν τα Black Tiger Mean Streakμ με το Contagious θα το κατάφερναν;
Στο ίδιο μήκος κύματος και το επόμενο άλμπουμ τους που είναι το Ten (1990) όπου έχουμε τη δεύτερη αλλαγή στη σύνθεσή τους με τον κιθαρίστα Joey Alves να αποχωρεί και να τον αντικαθιστά ο Stef Burns. Όμως έχουμε κι άλλη μια αλλαγή με το ντράμερ των Journey, Steve Smith να παίζει σαν προσκεκλημένος τα τύμπανα στα περισσότερα τραγούδια αντί του Jimmy DeGrasso. Για τις δύο βασικές αλλαγές των Alves και Haze, o Menniketti είχε πει ότι »οφείλονται σε προσωπικά προβλήματα που σχετίζονται με τη χρήση ουσιών και αλκοόλ». Το συγκρότημα αποφασίζει να διαλυθεί, δίνοντας μια αποχαιρετιστήρια συναυλία στην πρωτοχρονιά του 1990 στο club Cabaret του San Jose που κυκλοφόρησε σε 2πλό άλμπουμ με τίτλο Yesterday & Today Live. Επανήλθαν δισκογραφικά με τα άλμπουμ Musically Incorrect (1995) και Endangered Species (1997) για να κρατήσουν το καλύτερο με τίτλο Facemelter για το Μάιο του 2010 όπου ήταν το τελευταίο που συμμετείχε ο μπασίστας Phil Kennemore, ο οποίος πέθανε τον επόμενο χρόνο από καρκίνο. Η σύνθεση τους σε αυτό το καλό άλμπουμ ήταν John Nymann κιθάρες, τραγούδι, Phil Kennemore μπάσο, Mike Vanderhule ντραμς και David Meniketti κιθάρα, τραγούδι.To Facemelter χωρίς να είναι κάτι φοβερό, είναι καλύτερο από τα 2 τελευταία άλμπουμ τους και μάλλον το καλύτερο της τελευταίας περιόδου τους. Το 2018 κυκλοφόρησε το μοναδικό ακουστικό EP με τίτλο Acoustic Classix Vol. 1 με το Meniketti να αφήνει υποσχέσεις για ένα ακόμα studio άλμπουμ.
Παρ’ όλη τη διάλυση, οι μεταξύ τους σχέσεις ήταν καλές για αυτό και πραγματοποίησαν αρκετές εμφανίσεις , όπως το 1992 και 1993 ή ακόμα το 2003 στο Sweden Festival με τον Meniketti σαν μόνο αρχικό μέλος. Στην Αθήνα έπαιξαν στις 15 Σεπτεμβρίου οι Y&T στο Κύτταρο με τους Spitfire να ανοίγουν τη συναυλία. Καταπληκτική βραδιά που την πιστοποιεί το video από εκείνη την εμφάνισή τους!
ΤΙ ΑΦΗΣΑΝ ΠΙΣΩ ΤΟΥΣ
Οι Y&T από την κυκλοφορία του Black Tiger και μετά τα είχαν όλα. Καλά τραγούδια, μελωδίες, καλό δέσιμο (ήταν οι ίδιοι από το 1974 έως το 1986, δηλαδή 12 ολόκληρα χρόνια), από το τρίτο άλμπουμ τους και μετά είχαν πίσω τους μια δισκογραφική εταιρεία που τους πίστευε και τους βοήθησε, είχαν ένα καλό τραγουδιστή/σολίστα που και κυρίως ήταν αληθινοί. Τίποτε φτιαγμένο. Ίσως τους έλειπε ο star. Π.χ. ένας David Lee Roth, μια τέτοια προσωπικότητα. Το σπουδαίο αμερικάνικο συγκρότημα ποτέ δεν κατάφερε να κάνει το μεγάλο βήμα και στην ίδια θέση με αυτούς ήταν δεκάδες άλλα συγκροτήματα. Αλλά όπως έχω γράψει στο παρελθόν, δυστυχώς δεν είναι δυνατόν όλοι να κάνουν επιτυχία και να εισπράξουν αυτό που αξίζουν. Κι ας είναι τόσο καλοί!
Σίγουρα, η μεγάλη μορφή του συγκροτήματος είναι ο κιθαρίστας και τραγουδιστής David Meniketti που εκτός από τον Ozzy Osbourne, του είχαν προτείνει συνεργασία και οι Peter Frampton, Whitesnake αλλά και οι Faith No More!
Στην ταινία, Anvil! The Story of Anvil,εμφανίζεται ο ντράμερ των Metallica, Lars Ulrich o οποίος λέει ότι ένας από τους λόγους που ασχολήθηκε με τη μουσική ήταν ο Meniketti και οι Y&T όταν τους είδε να παίζουν σε ένα club του Λος Άντζελες.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ DAVID MENIKETTI
Έχει ηχογραφήσει 3 προσωπικά άλμπουμ, τα On the Blue Side (1998) που κινείται στο hard rock blues και περιέχει μια καταπληκτική rock διασκευή της soul επιτυχίας του James Brown “It’s a Man’s World”, τo 2002 ακολούθησε το δεύτερο προσωπικό του με τίτλο απλά Meniketti και το 2003 το Meniketti Live in Japan. Όμως πέραν όλων των παραπάνω, συμμετέχει σαν ερμηνευτής στο “Stars” των Hear’n’Aid μένοντας για πάντα στην αιωνιότητα.
TRIVIA
8/5/20
ΠΩΣ ΠΡΟΕΚΥΨΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ
Ο Haze ήταν αυτός που πρότεινε το Yesterday and Today, που το είχε δανειστεί από ένα τίτλο άλμπουμ των Beatles! Έως τότε, οι άγνωστοι κι άσημοι Yesterday and Today, ήταν ένα από τα δεκάδες συγκροτήματα της Καλιφόρνια που έπαιζαν διασκευές. Το 1974 καταλήγουν σε ένα πολύ δυνατό και μόνιμο σχήμα, Dave Meniketti κιθάρα, τραγούδι, Joey Alves κιθάρα, φωνητικά, Phil Kennemore μπάσο, φωνητικά και Leonard Haze ντραμς, φωνητικά και με manager τον Herbie Herbert, υπογράφουν στη London Records και το 1976 κυκλοφορούν το πρώτο άλμπουμ με τίτλο Yesterday & Today, όπως ήταν αρχικά το όνομά τους. Αργότερα το συντόμευσαν σε Y&T. Καλό, σφιχτό άλμπουμ, αλλά όχι αυτό που θα τους άνοιγε την πόρτα διάπλατα. Εξ άλλου, το 1976 ήταν μια από τις πολύ καλές χρονιές του σήμερα ονομαζόμενου κλασικού rock με κυκλοφορίες όπως Agent of Fortune (Blue Oyster Cult), Run with the Pac (Bad Company), Presence (Led Zeppelin), Dreamboat Annie (Heart) κ.α. οπότε ένα άλμπουμ που δεν περιείχε το ραδιοφωνικό κομμάτι που θα του προσέφερε το απαραίτητο airplay, πέρναγε σε δεύτερη μοίρα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το άλμπουμ αγοράστηκε από τους fans δεκαετίες αργότερα όταν επανακυκλοφόρησε και το συγκρότημα είχε ήση μια πλούσια δισκογραφία. Βέβαια για να πούμε την αλήθεια, μπορεί το Yesterday & Today να μην είχε το radio friendly τραγούδι, αλλά είχε ένα καταπληκτικό σολίστα Dave Meniketti κι ένα ωμό, hard rock που θα τους έκανε υπερήφανους μερικά χρόνια αργότερα. H κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους με τίτλο Struck Down (1978) δεν άλλαξε πολύ τα πράγματα αφού κι αυτό έμεινε έξω από το Top 200 του Billboard, άρα δεν έκανε πωλήσεις, άρα σε μια στιγμή η London Records τους ενημέρωσε ότι η συνεργασία της μαζί τους, έλαβε τέλος. Παρ’ όλα αυτά, το συγκρότημα εντείνει τις εμφανίσεις του στα clubs της Καλιφόρνια και συγκροτήματα που λίγα χρόνια αργότερα θα κοσμούσαν τους τοίχους των σπιτιών τους με χρυσούς δίσκους, τους ανοίγουν τις συναυλίες: Motley Crue και Van Halen, είναι δύο από αυτά τα συγκροτήματα και club αναφοράς, το Starwood club στο Λος Άντζελες όπου ΟΛΑ τα συγκροτήματα που σεβόντουσαν τον εαυτό τους είχαν περάσει από τη σκηνή του.
Το 1981 μόλις έχω αρχίσει να δουλεύω στη CBS, βλέπω στο γραφείο του A&R ένα εξώφυλλο από ένα συγκρότημα που δεν γνώριζα αλλά μόνο rock θα πρέπει να ήταν. Γυρνώ να δω το οπισθόφυλλο και αντικρίζω 4 rockόφατσες. «Καλό θα είναι», σκέφτηκα. Ο τίτλος του άλμπουμ ήταν Earthshaker και το συγκρότημα οι Y&T, που είχαν αλλάξει το όνομά τους (και καλά έκαναν) και έχουν υπογράψει στην A&M Records. Το “τσίμπησα” για να το ακούσω με την ησυχία μου σπίτι μου. Καλό άλμπουμ με ένα δυνατό opening track, το "Hungry for Rock», ένα ακόμα πιο δυνατό "Rescue Me" στο τέλος της Α πλευράς αλλά και μια κομμάταρα που κλείνει το δίσκο, το "I Believe in You". Αυτό θυμάμαι, το άκουσα και ξανάκουσα πολλές φορές εκείνο το βράδυ. Το Earthshaker παρ’ όλη τη θετική εισήγησή μου δεν κυκλοφόρησε όχι μόνο ελληνικής εκτύπωσης (δηλαδή να τυπωθεί το βινύλιο και το εξώφυλλο σε ελληνικό εργοστάσιο) αλλά δεν το φέραμε ούτε εισαγωγής! Σαν άλμπουμ ήταν πολύ καλύτερο σε σχέση με τα πρώτα δύο (σ.σ. τότε δεν τα είχα ακούσει ούτε γνώριζα την ύπαρξή τους) και πέρα των 3 κομματιών που διαβάσατε πιο πάνω, με κέρδισε ο ήχος τους. Είχαν κάτι που ταίριαζε με τη δική μου φιλοσοφία αλλά νομίζω ότι δεν είχαν βρει το στοιχείο που θα τους έκανε να ξεχωρίσουν. Και το Earthshaker απέτυχε να μπει στα πρώτα 200 άλμπουμ σε πωλήσεις του Billboard και ξέρετε αυτό δεν είναι καθόλου καλό για ένα συγκρότημα που δεν εκπληρώνει τους εμπορικούς, οικονομικούς στόχους της εταιρείας του.
Το οπισθόφυλλο του Earthshaker |
H A&M, η καινούργιά δισκογραφική τους πιστεύει και επενδύει επάνω τους χρηματοδοτώντας μια επίσκεψη στη Μ.Βρετανία για συναυλίες και συνεντεύξεις. Έτσι το καλοκαίρι του 1982 παίζουν στο ιστορικό club Marquee της οδού Wardour μπροστά σε μουσικούς δημοσιογράφους και παραγωγούς ραδιοφώνου που έχει προσκαλέσει η A&M Records. Οι εντυπώσεις που αφήνουν είναι πολύ καλές και οι κριτικές που παίρνει το 4ο άλμπουμ τους που κυκλοφόρησε τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς ήταν ανάλογες εκείνης της καλής εμφάνισης. Το Black Tiger είχε στην κονσόλα της παραγωγής τον Max Norman. Για πρώτη φορά εμφανίζεται στο εξώφυλλο το κλασικό λογότυπο που θα τους συνοδεύει τα επόμενα χρόνια. Καλό το "Open Fire" που ανοίγει το άλμπουμ, καλό, το "Hell or High Water", καλό το ομώνυμο με την υποβλητική εισαγωγή (ακούστε την δυνατά), η κομματάρα όπως παραμονεύει εκεί στο τέλος της Α’ πλευράς και λέγεται "Forever". Δεν το ‘πιάνεις’ με την πρώτη, αλλά έτσι και το προσέξεις, σου κάθεται για μια ζωή. Ρωτήστε και εμένα. 25 ετών ήμουνα το 1982, 62 σήμερα και ακόμα μου αρέσει όπως τότε. Η δουλειά των ανθρώπων της A&M Records αποδίδει και το Black Tiger μπαίνει έστω χαμηλά στο βρετανικό chart στο Νο 53. Κι αυτό σε μια εποχή που τα βρετανικά charts κατακλινόντουσαν από επιτυχίες των Human League, Dexys Midnight Runners, Jam, Tears for Fears ακόμα κι από τους ABBA! Ποιος να ασχοληθεί με τα σόλο του Meniketti και τις hard rock μελωδίες ενός συγκροτήματος που δεν είχε καμία απολύτως σχέση με την τότε μουσική πραγματικότητα. Για ακόμα μια φορά, η Αμερική δεν τους εκτιμά όσο θα έπρεπε. Κι όλα αυτά όταν στο αμερικάνικο ραδιόφωνο, ο ήχος των Van Halen (Diver Down), Survivor (Eye of the Tiger), Kiss (Creatures of the Night), Billy Squire (Emotion in Motion) αλλά και Scorpions (Blackout), παίζεται διαρκώς. Δεν υπήρχε θέση για τους Y&T όπως και για τόσα άλλα hard rock αμερικάνικα συγκροτήματα που έμειναν στην αφάνεια. Εδώ το Under the Blade των Twisted Sister, «ίδρωσε» για να φθάσει έως τοΝο123, το Black Tiger θα έκανε επιτυχία; Η σχετική επιτυχία του Black Tiger τους ξαναφέρνει το επόμενο καλοκαίρι (1983) στη Μ.Βρετανία όπου εμφανίζονται στο Reading Festival δίπλα στους Iron Maiden, MSG, Gary Moore αλλά και Budgie. Η καλή σκηνική παρουσία τους και το ατόφιο hard rock που παίζουν τους φέρνει support στην περιοδεία των AC/DC για το άλμπουμ For those about to Rock. Πολλές οι ιστορίες που διηγείται ο Y&T,o Dave Meniketti από εκείνες τις ημέρες όπως το σεβασμό που τους έδειξαν (σ.σ. συνήθως το support αντιμετωπίζεται σαν συγκρότημα Β’κατηγορίας) αλλά και την παρέα που έκανε μαζί τους ο Bon Scott κυρίως γιατί οι AC/DC είχαν σαν βασικό ρόλο να μην υπάρχουν γυναίκες μέσα στο tour bus. Όρος που δεν ίσχυε για το tour bus των Y&T με αποτέλεσμα ο Scott να ταξιδεύει μαζί τους.
Ο ΟΖΖΥ ΠΕΦΤΕΙ ΣΤΑ ΓΟΝΑΤΑ KAI OI MOTLEY CRUE… ΠΑΡΑΣΥΡΟΝΤΑΙ!
Ο Dave Meniketti περιγράφει ένα πραγματικά μοναδικό περιστατικό που συνέβη μετά από μια εμφάνισή τους στο Δουβλίνο, όπου στα παρασκήνια ήλθαν ο Ozzy και η Sharon. Ήταν η εποχή που ο Ozzy είχε κυκλοφορήσει τα πρώτα 2 προσωπικά του άλμπουμ, είχε σκοτωθεί ο Randy Rhoads και σχεδίαζε την ηχογράφηση του live άλμπουμ Speak of the Devil αλλά δεν είχε κιθαρίστα. Έτσι πριν καταλήξει στον Brad Gillis, ήθελε τον Meniketti όπου σύμφωνα με όσα έχει δηλώσει ο κιθαρίστας των Y&T μπροστά και στα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος, ο Ozzy γονατίζει και του ζητάει να γίνει μέλος του συγκροτήματός του! “Thanks but I’m Kinda busy” ήταν η απάντηση του Meniketti και τελικά ο Ozzy κατέληξε στον Brad Gillis!
Δίπλα σε αυτό το περιστατικό υπάρχει κι ένα άλλο, με ήρωες τους Motley Crue που όταν τα δύο συγκροτήματα περιόδευσαν μαζί, ο manager των Motley Crue παρακάλεσε τον Manager των Y&T να πει στους Leonard Haze και Phil Kennemore να σταματήσουν να κάνουν παρέα με τα μέλη των Crue γιατί τους….παρασύρουν!!!
Όλη η δραστηριότητα που ανέπτυξαν το 1982 μετουσιώθηκε στο άλμπουμ Mean Streak(1983) που με την πρώτη καταλάβαινες ότι ήταν το καλύτερο τους μέχρι εκείνη τη στιγμή, ήταν –επί τέλους- το πρώτο που έμπαινε στο αμερικάνικο chart έστω και στη μέση του πίνακα των επιτυχιών του Billboardστο Νο 103. Με το που ξεκινάει το ομώνυμο κομμάτι με το ξεσαλωτικό σόλο του κι ώσπου να φθάσει στο τελευταίο της Α’ πλευράς που είναι το Midnight in Tokyo, απολάμβανες ένα καθαρόαιμο hard rock. Παραγωγός του ο εξαίρετος Chris Tsangarides! Το In Rock We Trust (1984) κατάφερε να πετύχει την υψηλότερη θέση στο αμερικάνικο chart του Billboard φθάνοντας έως το Νο46 και ακόμα καλύτερα στο αντίστοιχο βρετανικό, στο Νο33 με τον Dave Meniketti να δηλώνει περήφανα ότι πούλησε 450.000 αντίτυπα. Κρίμα, για 50.000 αντίτυπα δεν κατάφερε να γίνει χρυσό! Η καλή πορεία τους, επιβραβεύεται με την παρουσία τους στο Monsters of Rock 1984 δίπλα στους Van Halen, Ozzy,Gary Moore, Accept και Motley Crue! Πάντως, μπορεί το In Rock We Trust να σημείωσε τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία τους αλλά τα Black Tiger και Mean Streak ήταν πολύ καλύτερα!
Me 6 studio άλμπουμ και μια πολύ καλή συναυλιακή πορεία, το συγκρότημα κυκλοφορεί το πρώτο live άλμπουμ του με τίτλο Open Fire (No 70 Αμερική). Στα 8 κομμάτια που περιέχει (είναι μονό), υπάρχει ένα καινούργιο studio, το "Summertime Girls”. Το παράδοξο είναι ότι οι ηχογραφήσεις του έγιναν κατά την περίοδο που περιόδευαν για να προωθήσουν το άλμπουμ In Rock We Trust, αλλά δεν περιέχει κανένα τραγούδι του! Και ενώ το συγκρότημα έχει τόσα καλά τραγούδια στο ενεργητικό του ("I Believe in You","Forever", «Midnight in Tokyo», “Black Tiger”, επί τέλους, έστω και με καθυστέρηση πολλών ετών, βλέπουν το single"Summertime Girls”να φθάνει έως τοΝο55 του αμερικάνικου chart μικρών δίσκων. Χαμηλό νούμερο, αλλά τουλάχιστον μια επιτυχία.
Η σταθερή δισκογραφική παρουσία τους συνεχίζεται το 1985 με το άλμπουμ Down for the Count (No 91 Αμερική) που έχουν συμπεριλάβει και πάλι τη studio εκτέλεση του "Summertime Girls", ενώ guest μουσικός είναι ο οργανίστας των Dio, Claude Schnell. Το συγκρότημα εξαργυρώνει την συνεχή δουλειά του ανοίγοντας για τους Aerosmith αλλά και τους Motley Crue,ενώ η δουλειά που έχει κάνει ο παραγωγός Kevin Beamish, ακούγεται εύκολα. Με την κυκλοφορία του, το αμερικάνικο συγκρότημα έκλεισε ένα μεγάλο κύκλο που σίγουρα έχει να κάνει και με τη χρονική περίοδο αφού το hard rock παίρνει άλλη μορφή. Είμαστε πλέον στο 1987 και το hard rock έχει προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα όπως αυτά εξελίχθηκαν από το 1985 και μετά. Έτσι και οι Y&T, προσαρμόζουν τον ήχο τους κυκλοφορόντας το 8ο άλμπουμ τους που ήταν το Contagious, (Νο 78 Αμερική) έχοντας μια σημαντική αλλαγή στη σύνθεσή τους, αφού το ιδρυτικό μέλος τους και ντράμερ Leonard Haze έχει αποχωρήσει και τον έχει αντικαταστήσει ο Jimmy DeGrasso. Για πρώτη φορά το συγκρότημα συνεργάζεται με συνθέτες εκτός των μελών του όπως με τον κιθαρίστα των Savatage και Megadeth, Al Pitrelli, τον μπασίστα των Danger Danger, Bruno Ravel κ.α.. Κι επειδή τα λάθη συμβαίνουν παντού, τα πρώτα 30.000 αντίτυπα του Contagious, τυπώθηκαν με το δεύτερο τραγούδι της Α πλευράς να έχει τίτλο "Boys Night Out" αντί "La Rocks." Αυτό συνέβη γιατί ο τίτλος ήταν μια ιδέα του οργανίστα Jesse Harms που δούλευε με τον Sammy Hagar και εκείνη την εποχή, δούλευε και με τον Dave Meneketti. Όμως η Geffen Records μόλις είχε κυκλοφορήσει το άλμπουμ του Sammy Hagar με τίτλο I Never Said Goodbye που περιείχε τραγούδι με τίτλο "Boys Night Out" κι έτσι οι Y&T αν και είχε κυκλοφορήσει το άλμπουμ τους, αναγκάστηκαν να αλλάξουν τίτλο αλλά και η Geffen να προχωρήσει σε νέα μακέτα του οπισθόφυλλου και των labels (σ.σ. το στρογγυλό χαρτί στις δύο πλευρές του βινύλιου) στην πλευρά του βινυλίου που αναγραφόταν ο τίτλος. Σε γενικές γραμμές το Contagious ήταν ένα πολύ καλό άλμπουμ, αλλά σε μια Αμερική που η μουσική αλλάζει και αναδεικνύονται ονόματα που έως χθες ήταν άγνωστα, κράτησε το μεγάλο αμερικάνικο συγκρότημα των Y&T για ακόμα μια φορά στις χαμηλές θέσεις (Νο 78). Εδώ που τα λέμε, δεν τα κατάφεραν με άλμπουμ σαν τα Black Tiger Mean Streakμ με το Contagious θα το κατάφερναν;
Στο ίδιο μήκος κύματος και το επόμενο άλμπουμ τους που είναι το Ten (1990) όπου έχουμε τη δεύτερη αλλαγή στη σύνθεσή τους με τον κιθαρίστα Joey Alves να αποχωρεί και να τον αντικαθιστά ο Stef Burns. Όμως έχουμε κι άλλη μια αλλαγή με το ντράμερ των Journey, Steve Smith να παίζει σαν προσκεκλημένος τα τύμπανα στα περισσότερα τραγούδια αντί του Jimmy DeGrasso. Για τις δύο βασικές αλλαγές των Alves και Haze, o Menniketti είχε πει ότι »οφείλονται σε προσωπικά προβλήματα που σχετίζονται με τη χρήση ουσιών και αλκοόλ». Το συγκρότημα αποφασίζει να διαλυθεί, δίνοντας μια αποχαιρετιστήρια συναυλία στην πρωτοχρονιά του 1990 στο club Cabaret του San Jose που κυκλοφόρησε σε 2πλό άλμπουμ με τίτλο Yesterday & Today Live. Επανήλθαν δισκογραφικά με τα άλμπουμ Musically Incorrect (1995) και Endangered Species (1997) για να κρατήσουν το καλύτερο με τίτλο Facemelter για το Μάιο του 2010 όπου ήταν το τελευταίο που συμμετείχε ο μπασίστας Phil Kennemore, ο οποίος πέθανε τον επόμενο χρόνο από καρκίνο. Η σύνθεση τους σε αυτό το καλό άλμπουμ ήταν John Nymann κιθάρες, τραγούδι, Phil Kennemore μπάσο, Mike Vanderhule ντραμς και David Meniketti κιθάρα, τραγούδι.To Facemelter χωρίς να είναι κάτι φοβερό, είναι καλύτερο από τα 2 τελευταία άλμπουμ τους και μάλλον το καλύτερο της τελευταίας περιόδου τους. Το 2018 κυκλοφόρησε το μοναδικό ακουστικό EP με τίτλο Acoustic Classix Vol. 1 με το Meniketti να αφήνει υποσχέσεις για ένα ακόμα studio άλμπουμ.
Παρ’ όλη τη διάλυση, οι μεταξύ τους σχέσεις ήταν καλές για αυτό και πραγματοποίησαν αρκετές εμφανίσεις , όπως το 1992 και 1993 ή ακόμα το 2003 στο Sweden Festival με τον Meniketti σαν μόνο αρχικό μέλος. Στην Αθήνα έπαιξαν στις 15 Σεπτεμβρίου οι Y&T στο Κύτταρο με τους Spitfire να ανοίγουν τη συναυλία. Καταπληκτική βραδιά που την πιστοποιεί το video από εκείνη την εμφάνισή τους!
ΤΙ ΑΦΗΣΑΝ ΠΙΣΩ ΤΟΥΣ
Οι Y&T από την κυκλοφορία του Black Tiger και μετά τα είχαν όλα. Καλά τραγούδια, μελωδίες, καλό δέσιμο (ήταν οι ίδιοι από το 1974 έως το 1986, δηλαδή 12 ολόκληρα χρόνια), από το τρίτο άλμπουμ τους και μετά είχαν πίσω τους μια δισκογραφική εταιρεία που τους πίστευε και τους βοήθησε, είχαν ένα καλό τραγουδιστή/σολίστα που και κυρίως ήταν αληθινοί. Τίποτε φτιαγμένο. Ίσως τους έλειπε ο star. Π.χ. ένας David Lee Roth, μια τέτοια προσωπικότητα. Το σπουδαίο αμερικάνικο συγκρότημα ποτέ δεν κατάφερε να κάνει το μεγάλο βήμα και στην ίδια θέση με αυτούς ήταν δεκάδες άλλα συγκροτήματα. Αλλά όπως έχω γράψει στο παρελθόν, δυστυχώς δεν είναι δυνατόν όλοι να κάνουν επιτυχία και να εισπράξουν αυτό που αξίζουν. Κι ας είναι τόσο καλοί!
Σίγουρα, η μεγάλη μορφή του συγκροτήματος είναι ο κιθαρίστας και τραγουδιστής David Meniketti που εκτός από τον Ozzy Osbourne, του είχαν προτείνει συνεργασία και οι Peter Frampton, Whitesnake αλλά και οι Faith No More!
Στην ταινία, Anvil! The Story of Anvil,εμφανίζεται ο ντράμερ των Metallica, Lars Ulrich o οποίος λέει ότι ένας από τους λόγους που ασχολήθηκε με τη μουσική ήταν ο Meniketti και οι Y&T όταν τους είδε να παίζουν σε ένα club του Λος Άντζελες.
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ DAVID MENIKETTI
Έχει ηχογραφήσει 3 προσωπικά άλμπουμ, τα On the Blue Side (1998) που κινείται στο hard rock blues και περιέχει μια καταπληκτική rock διασκευή της soul επιτυχίας του James Brown “It’s a Man’s World”, τo 2002 ακολούθησε το δεύτερο προσωπικό του με τίτλο απλά Meniketti και το 2003 το Meniketti Live in Japan. Όμως πέραν όλων των παραπάνω, συμμετέχει σαν ερμηνευτής στο “Stars” των Hear’n’Aid μένοντας για πάντα στην αιωνιότητα.
Με τον Brett Bloonfiled και Leonard Haze στο studio του ΗΧΩ FM 7/2/92 |
TRIVIA
- Η remastered έκδοση του In Rock We Trust περιέχει ένα ακυκλοφόρητο στο βινύλιο τραγούδι, το "Go for the Throat" που συμπεριέλαβαν στο πρώτο live τους με τίτλο Open Fire, ενώ το είχαν προσφέρει και στο άλμπουμ συλλογή Hear 'n Aid.
- Η»επανέκδοση του Open Fire, περιέχει 2 bonus τραγούδια, τα live "Black Tiger" και "Summertime Girls".
- Την μετατροπή του ονόματός τους απόYesterday and Today σε Y&T… επέβαλαν οι ίδιοι οι fans τους όταν κατά τη διάρκεια των encore φώναζαν Y&T, Y&T, Y&T!
- O Leonard Haze έπαιξε με τον Ian Gillan και στις 7 Φεβρουαρίου 1992 ήταν στη συναυλία του στο Ρόδον κατά τη διάρκεια της περιοδείας του άλμπουμ Toolbox.
8/5/20
ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΣΧΗΜΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://www.youtube.com/watch?v=woxcM5YTtPI
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτις 15-9-2012 οι Y&T έπαιξαν στο Κύτταρο στην Αθήνα σε μία ονειρική και μοναδική συναυλία.
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://www.youtube.com/watch?v=5y-YxOFR_bw