Τα τέσσερα από τα ιδρυτικά μέλη ήταν φίλοι από το σχολείο και είχαν αρχίσει να παίζουν μαζί από το γυμνάσιο. Κατά την διάρκεια φοίτησής τους στο πανεπιστήμιο, ξεκίνησαν να παίζουν σε πάρτυ και χορούς, αρχικά ως surf band. Με την καθιέρωση των Beatles, αφήνουν τα μαλλιά τους να μακρύνουν και αλλάζουν μουσική γραμμή πλεύσεως.
Την περίοδο 1964-1965 πραγματοποιούσαν εμφανίσεις με το όνομα The Cross Fires. Αν και είχαν επικρατήσει σε διαφόρους διαγωνισμούς συγκροτημάτων, εν τούτοις βρέθηκαν στα πρόθυρα της διάλυσης, αφού δεν κέρδιζαν αρκετά χρήματα, όταν τους εντόπισε ο ραδιοφωνικός παραγωγός και ιδιοκτήτης κέντρου διασκεδάσεως, Rob Foster, ο οποίος ανέλαβε και την καλλιτεχνική τους πρακτόρευση. Υπέγραψαν συμβόλαιο με την νεοσυσταθείσα White Whale Records και το επόμενο βήμα ήταν η μετονομασία της μπάντας. Ονομασίες, όπως “The Half Dozen” ή “Six Pack” άρεσαν στους μουσικούς, οι οποίοι, τελικώς, απεδέχθησαν την εισήγηση του Foster να χρησιμοποιήσουν κάτι παρόμοιο προς τους Byrds, αφού πλέον είχαν “μεταπηδήσει” στο folk rock.
Η ανορθογραφία του ονόματος “The Tyrtles”, ωστόσο, δεν διατηρήθηκε παρά για ελάχιστο διάστημα, πριν καταλήξουν στο The Turtles.
Την εξάδα των μουσικών της αυθεντικής σύνθεσης αποτελούσαν οι Howard Kaylan (πλήκτρα/τραγούδι), Al Nichol (κιθάρα/πλήκτρα/δεύτερα φωνητικά), Mark Volman (κιθάρα/τραγούδι), Chuck Portz (μπάσο), Jim Tucker (ρυθμική κιθάρα) και Don Murray (τύμπανα). Το καλοκαίρι του 1965, η πολύ καλή διασκευή τους στο “It Ain’t Me, Babe” του – ποιου άλλου; - Bob Dylan έγινε επιτυχία με το καλημέρα για τους Turtles, που είδαν άλλα δύο τραγούδια, αμφότερα συνθέσεις του P.F. Sloan, τα “Let Me Be” και “You Baby”, καθώς και τον πρώτο μεγάλο δίσκο τους “It Ain’t Me Babe”, στους καταλόγους επιτυχιών το διάστημα 1965-66.
Στην πρώτη εμφάνισή τους άνοιξαν για τους Herman’s Hermits μπροστα σε 50.000 θεατών.
Ένα από τα τραγούδια που συμπεριελήφθη στο πρώτο LP, αλλά αρχικά το είχαν απορρίψει, αν και εξέφραζε τις πεποιθήσεις τους, ήταν το “Eve of Destruction”, το οποίο έγινε επιτυχία με τον Barry McGuire το φθινόπωρο του 1965. Η εταιρεία τους το κυκλοφόρησε σε μικρό δίσκο πέντε χρόνια μετά (1970 / Νο. 100), πριν την διάλυσή τους και χωρίς την έγκρισή τους.
Οι επόμενες επιλογές τους στους μικρούς δίσκους, όπως και ο δεύτερος ολοκληρωμένος “You Baby” δεν σημείωσαν επιτυχία, και με το μέλλον αβέβαιο, ο ντράμερ και ο μπασίστας αποχώρησαν, επικαλούμενοι και την πίεση των συνεχόμενων ταξιδιών, με τους John Barbata και Chip Taylor να ενσωματώνονται.
Η μοίρα των Turtles άλλαξε όταν αποφάσισαν να ηχογραφήσουν ένα από τα τραγούδια του συνθετικού διδύμου Gary Bonner και Alan Gordon, το οποίο είχαν απορρίψει όχι λιγότεροι από δώδεκα καλλιτέχνες/συγκροτήματα πριν. Μάλιστα, το βινύλιο/demo του “Happy Together” που άκουσαν ήταν πάρα πολύ φθαρμένο.
Η θέση της μπάντας στην ιστορία της Μουσικής εξασφαλίστηκε, αφού το “Happy Together” σκαρφάλωσε και παρέμεινε επί τρεις εβδομάδες στο No. 1, την άνοιξη του 1967, ρίχνοντας από εκεί το “Penny Lane” των Beatles. Επιτυχία σημείωσε στον όμορο Καναδά (Νο. 2) και στο Ηνωμένο Βασίλειο (Νο. 24). Ο ομότιτλος τρίτος δίσκος (1967), έβγαλε ένα ακόμη επιτυχημένο τραγούδι, καθώς το “She'd Rather Be with Me” – επίσης σύνθεση των Bonner/Gordon - βρέθηκε στα πρώτα δέκα και σε άλλες χώρες πλην των δύο πλευρών του Ατλαντικού. Ήταν η πιο επιτυχημένη χρονιά για τους Turtles, αφού ακόμη δύο τραγούδια, πλην των προαναφερομένων,
σημείωσαν επιτυχία σε Η.Π.Α και Καναδά -"You Know What I Mean" και “She’s My Girl”, όπως και η συλλογή “Golden Hits”.
Η παραμονή του Chip Taylor απεδείχθη βραχύβια. Καθώς η συμμετοχή του στις ηχογραφήσεις του “Happy Together” δεν περιορίστηκε μόνον στο μπάσο, αλλά ήταν ο κύριος υπεύθυνος για τις ενορχηστρώσεις και το τελικό αποτέλεσμα, ο “Monkee” Michael Nesmith απευθύνθηκε σ’ εκείνον, αναζητώντας τον άνθρωπο που θα βοηθούσε τους Monkees να εξελιχθούν σε πραγματικό συγκρότημα και να αποκτήσουν δημιουργική αυτονομία. Ο Jim Pons τον διαδέχθηκε στο μπάσο, αλλά δεν ήταν η μοναδική αλλαγή, καθώς ο δεύτερος κιθαρίστας Jim Tucker αποχώρησε δίχως να αντικατασταθεί.
Οι πρώτες κυκλοφορίες του 1968 δεν ήταν ιδιαιτέρως επιτυχημένες. Για την ηχογράφηση του τέταρτου LP “The Turtles Present the Battle of the Bands”, o Chip Taylor επέστρεψε ως παραγωγός. Στο συγκεκριμένο δίσκο, οι Turtles προσποιούνται ότι είναι ένδεκα ξεχωριστά συγκροτήματα – με διαφορετικό όνομα ανά τραγούδι - που παίζουν διαφορετικό στυλ μουσικής (ψυχεδέλεια, κάντρι, bluegrass, R&B, surf, pop κ.τ.λ), ωσάν να συμμετέχουν σε κάποιον διαγωνισμό συγκροτημάτων. Σε ένα από τα τραγούδια χρησιμοποιούν το προγενέστερο όνομά τους, The Cross Fires. Στο εξώφυλλο του δίσκου έχουν φωτογραφηθεί με επίσημο βραδινό ένδυμα (σμόκιν), ως οικοδεσπότες του προγράμματος, ενώ στις εσωτερικές φωτογραφίες έχουν αποθανατιστεί με διαφορετικά ενδύματα ανά τραγούδι.
Αν και δεν σημείωσε ιδιαίτερη επιτυχία ο δίσκος, εν τούτοις έβγαλε δύο επιτυχημένα τραγούδια, αμφότερα στο Νο. 6 στην πατρίδα τους, και σε ακόμη ψηλότερες θέσεις στον Καναδά.
Το κάθε ένα από αυτά έχει μια μικρή ιστορία.
Το “Elenore”, συμφώνως προς τον δημιουργό του Howard Kaylan, ήταν παρωδία του “Happy Together” και οι απλοϊκοί στίχοι του είχαν ως αποδέκτες τους ιθύνοντες στην εταιρεία που ηχογραφούσαν, οι οποίοι δεν επέτρεπαν με ευκολία στα μέλη της μπάντας να ηχογραφούν δικές τους συνθέσεις. Αντίθετα πίεζαν για ένα ακόμη “Happy Together”. Ο Kaylan έγραψε το τραγούδι διαμαρτυρίας εναντίον τους, εκείνοι όμως δεν αντελήφθησαν το νόημά του, και από την άλλη, η εξαιρετική παραγωγή του Chip Taylor τού προσέδωσε έναν ρυθμό και μία αύρα που ήρε τις επιφυλάξεις των παραγόντων.
Συνθέτες του “You Showed Me” είναι οι Jim “Roger” McQuinn και Gene Clark, λίγο πριν τον σχηματισμό των Byrds. Δεν το συμπεριέλαβαν στον πρώτο δίσκο αλλά ούτε και σε κάποιον από τους επόμενους. Ο Chip Taylor διετέλεσε μέλος ενός βραχύβιου σχήματος, του οποίου ηγήθηκε ο Gene Clark to 1966. Μέρος του ρεπερτορίου αποτελούσε και το συγκεκριμένο τραγούδι, το οποίο παρουσίασε στους Turtles κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων για την Μάχη των Συγκροτημάτων. Το τραγούδι, στην αρχική του έκδοση, έχει πιο γρήγορο τέμπο. Επειδή το αρμόνιο, στο οποίο κάθισε ο Taylor για να το παρουσιάσει, είχε κάποιο χαλασμένο εξάρτημα, του ζήτησαν να το παίξει αργά. Στους Kaylan και Volman άρεσε το αργό τέμπο και προτίμησαν να το ηχογραφήσουν προσαρμόζοντας αναλόγως την ενορχήστρωση. Ήταν η τελευταία μεγάλη επιτυχία (1969) των Turtles. Ο ντράμερ John Barbata αποχώρησε για να ενταχθεί στους Crosby, Stills, Nash & Young.
Υπήρξε, επίσης, μέλος στους Jefferson Airplane και Jefferson Starship.
Στο τέλος της ίδιας χρονιάς κυκλοφόρησαν τον δίσκο “Turtle Soup” σε παραγωγή του Ray Davies των Kinks, με αυθεντικές συνθέσεις. Οι θετικές κριτικές ήταν δυσανάλογες των πωλήσεων.
Η πίεση προς την μπάντα ήταν πιεστική καθώς είχαν εμπλακεί και σε δικαστικές διαμάχες μετά από υπεξαίρεση χρημάτων τους από τον υπεύθυνο για τις περιοδείες, ο οποίος… “υπεξαίρεσε” και την γυναίκα από τον μπασίστα, προτού εξαφανιστεί μαζί της στην Λατινική Αμερική.
Η δισκογραφική τους συντηρούνταν αποκλειστικώς από τις επιτυχίες των Turtles στους μικρούς δίσκους. Ζήτησε από τους δύο τραγουδιστές να συνεργαστούν με τον Chips Moman (γνωστός από τις επιτυχίες των Box Tops) και να ηχογραφήσουν τις φωνές τους σε τραγούδια που ήταν σχεδόν έτοιμα με προ-ηχογραφημένα φωνητικά από session μουσικούς στην Μέμφιδα.
Λόγω των καταστάσεων που αντιμετώπιζαν, έκαναν τα φωνητικά για το τραγούδι “Who Would Ever Think That I Would Marry Margaret”, το οποίο απέτυχε παταγωδώς και φυσικά το αποκήρυξαν και οι ίδιοι, παράλληλα με την άρνησή τους να ολοκληρώσουν τον δίσκο “Shell Shock” που δούλευαν με τον παραγωγό Jerry Yester.
Η εταιρεία τους συνέχισε να κυκλοφορεί μικρούς και μεγάλους δίσκους χωρίς την συγκατάθεσή τους. Καθώς οι μηνύσεις διαδέχονταν η μία την άλλη, αποφάσισαν την διάλυση του συγκροτήματος.
ΜΕΤΑ ΤΟΥΣ TURTLES
Βάσει συμβολαίου, οι Kaylan και Volman δεν μπορούσαν να κάνουν χρήση του ονόματος “Turtles” αλλά ούτε και των πραγματικών δικών τους, σε μουσικές δραστηριότητες.
Για να παρακάμψουν την συγκεκριμένη κατάσταση μετονομάσθησαν σε “The Phlorescent Leech and Eddie” , το οποίο συντόμευσαν σε “Flo and Eddie” αργότερα.
Οι δυο τους, μαζί με τον τελευταίο μπασίστα των Turtles, Jim Pons, ενσωματώθηκαν στους “Mothers” του Frank Zappa, όπου παρέμειναν έως το 1972. Η διαδρομή τους και τα επιτεύγματά τους ως Flo and Eddie θα παρουσιαστούν σε μεταγενέστερο άρθρο στην ενότητα “Ποιος Θυμάται...”
Η Δυάδα επανέκτησε το δικαίωμα στην χρήση του ονόματος “Turtles” to 1983 και ξεκίνησαν να περιοδεύουν ως “The Turtles ...featuring Flo & Eddie” , χωρίς τους παλαιούς συνοδοιπόρους τους
στο συγκρότημα. Συμμετέχουν επί συνεχόμενα έτη, έως και σήμερα, στην περιοδεία που φέρει την ονομασία “The Happy Together Tour”, με συγκροτήματα που έγραψαν ιστορία στην δεκαετία 1960-1970.
ΠΡΕΟΤΕΙΝΟΜΕΝΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ
Happy Together (1967)
ΓΙΑΝΝΗΣ 602
11/5/20
Δημοσίευση σχολίου