Είναι Παρασκευή και 13 (!!!) Οκτωβρίου του 2006. Η διαδρομή νωρίς το πρωί οδικώς από το Portland στο Seattle είναι πανέμορφη, ο νους της παρέας όμως είναι στη βραδυνή εμφάνιση των Queensryche στο Moore Theater.
Έχουμε μαζευτεί αρκετοί, κοντά στους τριάντα, οπαδοί, γνώριμοι μεταξύ μας είτε από τις γειτονιές του Bellevue είτε από πολύ πιο μακρυά, όπως ο γράφων και απολαμβάνουμε το pre-show party, σε μια pub κοντά στο venue. Περνώντας πρωτύτερα μπροστά από το Moore, τα συνεργεία προετοιμάζονται. Σ' αυτή, την πρώτη από τις τρεις εμφανίσεις της μπάντας, θα γίνει η επίσημη φωτογράφηση.
Το 8ο κατά σειρά show της περιοδείας είναι και πάλι απίστευτο, πόσο μάλλον με περισσότερο συναίσθημα αφού η μπάντα έπαιζε στη γειτονιά της.
Η επόμενη μέρα κι αφού προηγήθηκε ένα εξαιρετικό forum σε ξενοδοχείο γνωστής αλυσίδας με απίστευτα εκθέματα που αφορούσαν το συγκρότημα, ήταν η πρώτη από τις δύο που θα ηχογραφούσαν και θα μαγνητοσκοπούσαν τις εμφανίσεις για τις ανάγκες των επερχόμενων live CD και DVD.
Η εμφανίσεις της μπάντας σ’ εκείνη την περιοδεία χωρίζονταν σε δύο μέρη συν το encore και διαρκούσαν περίπου τρεις ώρες! Το πρώτο μέρος αφορούσε το μνημειώδες “Operation: Mindcrime” που αποδιδόταν αυτούσιο ζωντανά και μετά από ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα, ήταν η σειρά του “Operation: Mindcrime II” να υποστεί τη δυσβάσταχτη (αλλά και άδικη) σύγκριση με το πρώτο. Τα shows έκλειναν με δύο κομμάτια εκ των “Walk In The Shadows”, Jet City Woman”, “Take Hold Of The Flame” και “Empire”, τα δύο πρώτα εκ των οποίων συμπεριλήφθηκαν στο “Mindcrime At The Moore” που κυκλοφόρησε την επόμενη χρονιά.
Οι άριστες αποδόσεις των δύο album με απίστευτη θεατρικότητα από τον Geoff Tate, την Pamela Moore αλλά και του υπόλοιπου cast ηθοποιών που πάτησαν μια αρκετά πολύπλοκη θα την έλεγα αλλά και πολύ προσεγμένη σκηνή, δίνουν στο live αυτό μια δυναμική που δύσκολα συναντάει κάποιος ακόμα και σε πολύ μεγαλύτερες σκηνές και πολύ πιο ακριβές παραγωγές.
Συγκριτικά με το “Operation Livecrime” το οποίο ξέρω ότι προτιμούν οι περισσότεροι από τις ζωντανές κυκλοφορίες των Queensryche, θα πω όπως και παραπάνω ότι ναι, είναι απίστευτο από κάθε πλευρά. Η μππάντα είναι τότε στα ντουζένια της και παρουσιάζει σε μια μεγάλη σκηνή σε αρένα ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο live. Στο “Mindcrime At The Moore” υπάρχει μια ατμόσφαιρα που φέρνει τον κόσμο να συμμετέχει στο τρίγωνο Nikkie, Mary, Dr. X και να νοιώθει ότι βρίσκεται ανάμεσα τους. Αυτό είναι που κάνει το δεύτερο να κερδίζει στα σημεία, πάντα κατά την ταπεινή μου άποψη.
Προσωπικά, έχοντας παραβρεθεί και στις τρεις συναυλίες του Seattle αλλά και στις επτά προηγούμενες της Αμερικάνικης περιοδείας, μόνο περηφάνια μπορώ να νοιώθω βλέποντας κάμποσες φορές τον εαυτό μου στο DVD να ουρλιάζει από την πρώτη σειρά κάθε φορά που η κάμερες περνούσαν από μπροστά μου!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΝΤΖΗΣ
10/5/20/
Αγαπητέ Δημήτρη,καταλαβαίνω ότι είσαι μέγας fan των Queensryche,θεωρώ όμως πως το να συγκρίνουμε το Livecrime με το Moore,και μάλιστα να συγκαταλέγουμε το δεύτερο στα καλύτερα Live ολων των εποχών,είναι λίγο υπερβολικό,δεν νομίζεις;Με όλο τον σεβασμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι σαν να λέω πχ ότι είμαι fan των Deep Purple,και το Made In Japan είναι "σίγουρα εκπληκτικό και μια πολύ σημαντική κυκλοφορία για το συγκρότημα",αλλά επειδή πήγα στην περιοδεία του The Battle Rages On και συναισθηματικά φορτίστηκα περισσότερο θεωρώ ότι το "Come Hell Or High Water" κερδίζει το "Made In Japan" στα σημεία.
Και στατιστικά να το πάρεις,το ένα πήγε στο νο. 38 του Billboard και το βίντεο έγινε 2 φορές πλατινένιο.Το άλλο δεν εμφανίστηκε πουθενά.
Θέλω να πω,ωραίο το συναίσθημα και η παρουσία αλλά αντικειμενικά (εμπορικά,περίοδος ηχογράφησης,περιοδεία) δεν έχει σχέση το ένα με το άλλο σαν επίπεδο.
Περιμένω να διαβάσω περισσότερες ιστορίες από το συγκρότημα!