Στα 3 χρόνια που είχαν μεσολαβήσει από την κυκλοφορία του Final Cut, το συγκρότημα δεν είχε να επιδείξει καμία δραστηριότητα. Ένα άλμπουμ που χαρακτηρίζεται μάλλον σαν το καλύτερο προσωπικό του Waters και μάλλον το χειρότερο του συγκροτήματος! Τρία από τα τέσσερα μέλη είχαν αρχίσει να κυκλοφορούν προσωπικά άλμπουμ, με τον Roger Waters τον Απρίλιο του 1985 να κυκλοφορεί το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ με τίτλο The Pros and Cons of Hitch Hiking, τον ντράμερ Nick Mason το Profiles (1985) και τον κιθαρίστα David Gilmour το δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ με τίτλο About Face (1984) κι όσο κι αν ακούγεται απίαστευτο, υποχρεώθηκε να ακυρώσει κάποιες εμφανίσεις από την περιοδεία του λόγω χαμηλής προπώλησης! Όλοι υποθέσαμε ότι κάνουν το κλασικό μεγάλο διάλειμμα για να επανέλθουν δριμύτεροι. Και πράγματι, ο Waters επανήλθε δριμύτερος αναγγέλλοντας την αποχώρησή του! Μόνο τα στελέχη των 2 δισκογραφικών εταιρειών (άλλη για την Ευρώπη άλλη για την Αμερική, κάτι που συνηθιζόταν τη δεκαετία του 80) είχαν υποψιαστεί και η απόφασή του δεν τους αιφνιδίασε.
Το καλοκαίρι του 1985 ήταν μεταξύ των μεγάλων ονομάτων που οι διοργανωτές τους είχαν προσκαλέσει να παίξουν στο Live Aid, κάτι που φυσικά δεν συνέβη. Μόνο ο David Gilmour εμφανίστηκε συνοδεύοντας τον Bryan Ferry. Στην πραγμαικότητα όλο εκείνο το διάστημα οι δύο πλευρές (Gilmour/Mason) και (Waters) ακόνιζαν τα μαχαίρια τους για την επικείμενη δικαστική διαμάχη. Και υπήρχαν πολλοί, πάρα πολλοί λόγοι για μια τέτοια μάχη που θα έκανε τους εκατέρωθεν δικηγόρους πλούσιους. Έχοντας λύσει το θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων, γιατί στα συγκροτήματα υπάρχουν πολλοί παράμετροι που πρέπει να λυθούν όταν ένα βασικό μέλος αποχωρεί κι αυτό ήταν τα χρήματα που εισπράττουν από τη δισκογραφική εταιρεία. Άλλο να είναι 4 μέλη κι άλλο 3 (χωρίς τον Wright) που τα χρήματα του μοιραζόντουσαν στους υπόλοιπους, άρα είχαν μεγαλύτερο ποσοστό. Κι εδώ μιλάμε για εκατομμύρια!
Και φθάνουμε στον Αύγουστο του 1986 όταν ο Waters μαθαίνει ότι οι Gilmour/Mason (o Wright είχε απολυθεί από το 1979, όταν ηχογραφούσαν το Wall) ετοιμάζουν καινούργιο άλμπουμ σαν Pink Floyd. Η θέση του Waters ήταν απλή: Δεν υπάρχουν Pink Floyd χωρίς αυτόν. Η θέση των άλλων δύο ήταν επίσης απλή:Τη θέση του καθενός στο συγκρότημα ήταν κι είναι ίση, όποιος αποχωρεί, αποχωρεί και δεν είναι πλεόν μέλος και δεν έχει κανένα διακιώμα από τις καινούργιες ηχογραφήσεις κι ότι προκύπτει από αυτές!¨Είμαι σε αυτό το συγκρότημα σχεδόν 20 χρόνια,τα καλύτερα της ζωής μου, και δεν πρόκεται να σταματήσω επειδή ένας από εμάς αποφάσισε ότι δεν θέλει να συνεχίσει» δήλωσε ο David Gilmour.
«ΘΑ ΣΕ ΔΩ ΣΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ»
Από την εποχή που κυκλοφόρησε το προσωπικό του άλμπουμ The Pros and Cons of Hitch Hiking, ο Waters στις συνεντεύξεις του δεν άφηνε περιθώρια για επανασύνδεση των Pink Floyd. Επικοινώνησε με τον manager τους, τον Steve O'Rourke για να συζητήσει το θέμα καταβολής των δικαιωμάτων του, κάτι που έμαθαν οι άλλοι δύο κι εξοργίστηκαν και στη θέση του προσέλαβαν τον Peter Rudge για να διαχειρίζονται πλεόν οι ίδιοι τα δικαιώματά τους. Με τη σειρά του ο Waters, έστειλε επιστολή στα γραφεία των EMI και Columbia, ζητώντας την αποδέσμευσή του από τους όρους συμβολαίου που είχε σαν μέλος του συκροτήματος. Η υπόθεση έφθασε στο διακστήριο όχι τόσο από το θέμα των δικαιωμάτων που διευθετήθηκε μεταξύ τους, όσο από τη θέση του Waters που δεν ήθελε να χρησιμοποιούν στο μέλλον το όνομα Pink Floyd. Στο Ανώτατο Δικαστήριο, οι δικηγόροι του υπεστήριξαν ότι οι Pink Floyd, ήταν «μια αναλωμένη δύναμη δημιουργικά» αλλά βλέποντας ότι η δίκη δεν βγάζει νικητή, ο Waters αναδιπλώνεται και δηλώνει ότι δεν είχε εκτιμήσει ότι το όνομα Pink Floyd είχε εμπορική αξία ανεξάρτητα από τα μέλη της μπάντας, και ήταν λάθος που προσπάθησε να σταματήσει τους άλλους να το χρησιμοποιούν. Τελικά το όνομα καταχυρώθηκε στους Gilmour/Mason με τον Waters να ακολουθεί τη δική του καριέρα και τους άλλους δύο να διανέμουν ένα Δελτίο Τύπου στις εφημερίδες, περιοδικά και ραδιόφωνα (σ.σ. τότε δεν υπήρχε facebook) που έλεγε ότι οι Gilmour, Mason με τη σύμπραξη του Wright και με παραγωγό τον Bob Erzin θα κυκλοφορήσουν καινούργιο άλμπουμ! Αυτό ήταν, οι Pink Floyd είχαν μπει σε νέα περίοδο!
ΞΑΦΝΙΚΑ ΠΡΟΕΚΥΨΕ ΚΙ ΑΛΛΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ! ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕ ΤΟ ΓΟΥΡΟΥΝΙ…..
Όμως τα πράγματα δεν έληξαν τόσο εύκολα. Ο Waters θεώρησε ότι με τη νομική διευθέτηση του ονόματος, δεν λύθηκε το πρόβλημα των σκηνικών, που είχε συμμετοχή. Στη μαραθώνια συζήτηση που έκαναν, ο Gilmour αντελήφθηκε ότι ήθελε το δικό του κομμάτι πνευματικών δικαιωμάτων που πήγαζαν από τα σκηνικά, με αιχμή του δόρατος το περίφημο ιπτάμενο ‘γουρούνι’ από το τραγούδι The Pigs που είχαμε δει και στην ιστορική συναυλία τους στην Αθήνα στις 30 Μαϊου 1989. Βέβαια όσο εμάς μας φαίνεται απλό και λέμε «ωχ βρε αδελφέ» ο Waters είχε ένα δίκιο, μια που τα σκηνικά στις συναυλίες τους ήταν απόλυτα συνοδευτικά του ήχου τους. Τελικά το ‘γουρούνι’ παρέμεινε στην πνευματική κυριότητα και των δύο πλευρών, με μια σοβαρή διαφορά, που είχε να κάνει με τη θέση του Gilmour. Οι όρχεις του ήταν υπερμεγέθεις!
Να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να θυμηθώ πως ήταν το γουρούνι στην αθηναική συναυλία του 1989, θα επικαλεστώ τη νύχτα και το σκοτάδι για να ξεπεράσω την απάντηση «τι όρχεις είχε το γουρούνι στην ελληνική συναυλία»! Για να καταλάβετε πόσο σοβαρό ήταν το πρόβλημα των σκηνικών, οι κατά τόποιυς διοργανωτές συναυλίας απειλήθηκαν με καταβολή ποσοστού αν επέτρεπαν τη χρησιμοποίησει παλαιότερων σκηνικών του συγκροτήματος κι έτσι οι Gilmour και Mason ανέλαβαν την εξ ολοκλήρου επανακατασκευή των σκηνικών, που στοίχισε ουκ ολίγα. Έχοντας πλέον λύσει τα νομικά τους προβλήματα οι δύο πρώην αντιμαχόμενες πλευρές, βγαίνουν περιοδεία στην Αμερική και οποία σύμπτωση, τις ίδιες ημερομηνίες!!!! Φθινόπωρο του 1987 και οι διοργανωτές των συναυλιών του Waters και των Pink Floyd, προσπαθούν να κλείσουν ημερομηνίες που να μην πέφτουν την ίδια ημέρα στην ίδια πόλη ή το ίδιο 2ήμερο! O Waters δεν αρκέστηκε σε μια απλή περιοδεία, αλλά υπήρχαν μεγάλες διαφημίσεις ακόμα και t-shirts που έγραφαν «Whο is Pink”, ενώ στο set list του είχε συμπεριλάβει (με κάθε δικαίωμα) τα ‘Money”, Have a Cigar”, Pigs (Three Different Ones) ακόμα και το ξεχασμένο (κι υπέροχο) If .Όμως ο Waters δεν σταμάτησε στα τραγούδια αλλά είχε οργανώσει μέσω της κονσόλας κι ενός τηλεφωνικού θαλάμου, ερωτήσεις από το κοινό όπου αυτός απαντούσε! Οι Pink Floyd από τη δική τους πλευρά, είχαν υοθετήσει ότι πιο τεχνολογικά προηγμένο υπήρχε εκείνη την εποχή (σ.σ. πριν τη ψηφιακή τεχνολογία) και συγκεκριμένα ένα ηχητικό σύστημα 360 μοιρών που εντυπωσίασε το κοινό. To δικό τους set list περιελάμβανε μεταξύ άλλων κομμάτια σαν τα «Confortably Numb”, “Run like Hell” κι ολόκληρο το “Echoes”. Η περιοδεία συνέπεσε με την κυκλοφορία του άλμπουμ A Momentary Lapse of Reason όπου το αμερικάνικο έπαιζε διαρκώς τα 2 singles του δίσκου, “Learing to Fly” και “On the Turning away”.
ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΤΗΛΕΦΩΝΗΣΕ ΑΜΕΣΩΣ Ο GILMOUR!
Πριν ακόμα ανακοινωθεί η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου, ο Gilmour είχε τηλεφωνήσει στον Bob Erzin για να αναλάβει την παραγωγή των καινούργιων τραγουδιών τους. «Τον ήξερα από τη δουλειά του στο Wall κι αυτός μάς ήξερε καλά. Ήταν η καλύτερη επιλογή που θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει» δήλωσε αργότερα ο Gilmour. Από την άλλη πλευρά ο Εrzin αντιμετώπισε πρόβλημα …με τη γυναίκα του καθώς θα έπρεπε να μετακινηθεί για 3 τουλάχισοτν μήνες στην Αγγλία για να κάνει την παραγωγή. Και η Κα Erzin είχε πικρή εμπειρία από το παρελθόν και τη μακροχρόνια συνεργασία τοιυ με τους Pink Floyd στο Wall. Μόλις ο Gilmour αισθάνθηκε ότι το υλικό ήταν έτοιμο να ηχογραφηθεί, του τηλεφώνησε. Η συνεργασία Pink Floyd/Bob Erzin δημιούργησε κι άλλη φόρτωση στιες ήδη τεταμένες σχέσεις των 2 πλευρών αφού ο Waters θεώρησε ότι του κλέβουν τον παραγωγό. ΄Έχοντας διακοπεί πλεόν οι όποιες σχέσεις μεταξύ Bob Erzin και Roger Waters, το μήλο της έριδος, ο Bob Erzin, πήγε στο πλωτό σπίτι του Gilmour το οποίο ονόμαζε Astoria κι άκουσε το υλικό.
ΑΓΟΡΑΖΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΣ ΤΟ A MOMENTARY LAPSE OF REASON
Εννοείται ότι αγόρασα το άλμπουμ την πρώτη ημέρα κυκλοφορίαςς του και μέτραγα τις ώρες που θα φύγω από το γραφείο για να επιστρέψω σπίτι μου να το ακούσω με την ησυχία μου. Τότε δεν ξέραμε ή αν θέλετε, δεν πέρναμε πολύ σοβαρά όλα αυτά περί μηνύσεων, δικαστηρίων και δικαιωμάτων αλλά σαν πραγματικούς fans, το μόνο που μάς ένοιαζε ήταν Η ΜΟΥΣΙΚΗ. Με καθυστέρηση πρόσεξα τη μεγάλη φωτογραφία στο εσωτερικό του διπλού εξώφυλλου των Gilmour/Mason(σ.σ. που ήταν ο Wright;) και σχεδόν την ίδια στιγμή παρατήρησα πόσοι εξωτερικοί μουσικοί συμμετείχαν στις ηχογραφήσεις. Κάτι που δεν είχε συμβεί σε κάνεναν άλλο δίσκο τους. Ναι, παίζει ο Richard Wright αλλά όχι όλα τα πλήκτρα, αφού παίζουν και οι Bob Ezrin, Jon Carin, Patrick Leonard (συνεργάτης και παραγωγός της Madonna) και Bill Payne. Το ίδιο και στα ντραμς που σε όλα τα τραγούδια παίζει ο Nick Mason αλλά παίζουν και οι Jim Keltner (έχει παίξει με Bob Dylan, Jack Bruce, Eric Clapton, Bee Gees κ.α.), Carmine Appice (δεν χρειάζεται συστάσεις) και Steve Forman percussion. Μπάσο παίζει ο Tony Levin (King Crimson) και σαξόφωνα οι Tom Scott, John Helliwell (Supertramp) και Scott Page. Μεγάλα session ονόματα,σπουδαίο παίξιμο,καλό στο γενικό αποτέλεσμα.
 |
| Από το studio του Gilmour στο πλωτό σπίτι του/studio |
Σημειωτέον ότι αν και έχω παίξει μερικές δεκάδες φορές το άλμπουμ από την αρχή έως το τέλος, εξακολουθώ να έχω την ελληνική κόπια που σαν εγραφή ήταν πολύ καλή όπως και η γενική έκδοσή της, όπου το εσώφυλλο είναι έγχρωμο με τους στίχους και η όλη εκτύπωση φαίνεται ότι έγινε με φιλμ κι όχι με αντίγραφα από φωτογραφία (σ.σ. κατά κόρον οι ελληνικές εταιρείες για να μειώσουν τα έξοδα εκτύπωσης, τυπώνοναν τα εξώφυλλα, εσώφυλλα όχι παραγγέλνοτας τα φιλμ από το εξωτερικό, αλλά φωτογραφίζοντας εδώ ένα αντίτυπο που είχε σταλεί από το εξωτερκό. Φυσικά αυτό το γνώριζαν τα κεντρικά γραφεία της εκάστοτε εταιρείας αλλά έκανε τα στραβά μάτια λόγω μικρής αγοράς). Το ορχηστρικό ξεκίνημα ανήκει στο κομμάτι "Signs of Life"με την ανδρική φωνή που ακούγεται να ανήκει στον Nick Mason. Κολλητά έρχεται το "Learning to Fly" που πάντα το εύρισκα πολύ light για Pink Floyd αλλά από την άλλη πλευρά, πάντα μου άρεσε. Το σόλο στο τέλος είναι τόσο Gilmour που περισσότερο …δεν αντέχεις. Πραγματική Pink Floyd ατμόσφαιρα και μάλιστα σε..επάρκεια έχει το “Dogs of War” με τη σκηνοθεία του video να έχει αναλάβει ο Storm Thorgerson και τα live στιγμιότυπα να προέρχονται από συναυλία τους στο The Omni της Ατλάντα το 1987. Δύσκολο κομμάτι και λάθος η επιλογή του σαν single, γι αυτό κι απέτυχε. Πάντως σαν παρακαταθήκη, έχει αξία για το συγκρότημα με το σόλο σαξόφωνο του Scott Page να μπαίνει την κατάλληλη στιγμή. Καλό κομμάτι αλλά έως εκεί το "One Slip" το οποίο είναι σύνθεση του David Gilmour και του κιθαρίστα των Roxy Music, Phil Manzanera. Η πρώτη πλευρά του βινύλιου κλείνει με το"On the Turning Away" που οι στίχοι του είναι οι πλεόν πολιτικοποιημένοι από ότι έγραψαν χωρίς τον Waters.
31 ΜΑΙΟΥ 1989 ΟΙ PINK FLOYD ΣΤΟ Ο.Α.Κ.Α: ΗΤΑΝ Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ!
Από δημοσιεύματα της εποχής, το συγκρότημα έφθασε νωρίς το μεσημέρι της συναυλίας και επισκέφθηκε την Υπουργό Πολιτισμού, Μελίνα Μερκούρη στο υπουργείο Πολιτισμού. Εξ άλλου και οι τρεις στο παρελθόν είχαν επισκεφτεί τη χώρα μας Incognito για διακοπές και παλαιότερα ο David Gilmour σε μια ιδιωτική του επίσκεψη, τη συνδύασε με …δουλειά αφού του απονεμηθεί χρυσός δίσκος για κάποιον δίσκο των Pink Floyd (σ.σ. τότε ο χρυσός δίσκος είχε όριο τις 50.000 αντίτυπα) και υπήρξε η σχετική μαυροάσπρη φωτογραφία στις εφημερίδες στο χολ του ξενοδοχείου της Μ.Βρετανίας, στο Σύνταγμα. Που να φανταστώ να τη κόψω και φυλάξω τη φωτογραφία. Οι άνθρωποι της ΕΜΙ που έκαναν την απονομή, πρέπει να ήταν ο Θόδωρος Σαραντής και Μάνος Ξυδούς.
Τέτοιου είδους συναυλίες, από τόσα μεγάλα ονόματα, έχουν το χαρακτήρα »η συναυλία της ζωής μου». Μετά από 31 χρόνια, δεν μπορώ να θυμηθώ πολλές λεπτομέρειες, θυμάμαι όμως πόσο κόσμο είχε, σίγουρα 60.000 και ίσως περισσότερους αν και από το μεσημέρι, υπήρξαν αρκετά σύννεφα που απείλησαν με…βροχή που ευτυχώς δεν έγινε πραγματικότητα. Δυστυχώς, τότε αλλά κι ακόμα σήμερα, οι διοργανωτές δεν έδιναν επίσημα νούμερα εισιτηρίων με αποτέλεσμα οι δημοσιογράφοι να υποθέτουν μόνοι τους γι αυτό και διαβάζετε διάφορα εφάνταστα νούμερα. Η απάντηση είναι ότι ήταν εκεί όλοι οι φίλοι και γνωστοί μου. Άρα είχε πολύ κόσμο! Θυμάμαι, πριν ακόμα μπω στο γήπεδο τους μεγάλους ανυψωτικούς γερανούς που κρατούσαν τα συρματόσχοινα για το κρεβάτι,τογουρούνι και το αεροπλάνο. Θυμάμαι τα laser, θυμάμαι τό λευκό πουκάμισο του Gilmour που κουνιόταν από το μεγάλο ανεμιστήρα που είχε μπροστά του, θυμάμαι τους 2 ντράμερ (ο ένaς ήταν ο Nick Mason), θυμάμαι τον Ric Wright πίσω από τα πλήκτρα, θυμάμαι τα πολλά άτομα στη σκηνή με τις τρεις τραγουδίστριες που έκαναν φωνητικά, θυμάμαι το δεύτερο κιθαρίστα αλλά δεν θυμάμαι το όνομά του (σ.σ. μήπως ήταν ο Tim Renwick;) θυμάμαι ότι μπασίστας ήταν ο Guy Pratt, δεν θυμάμαι που στο καλό έχω βάλει το απόκομα του εισιτηρίου (σ.σ.αυτό που βλέπετε, το κατέβασα από το διαδίκτυο), θυμάμαι μια τεράστια οβάλ οθόνη πάνω από τη σκηνή να προβάλει το συγκρότημα που έπαιζε για να είναι ορατό από όλο το στάδιο, θυμάμαι πόσο με είχε εντυπωσιάσει ο τετραφωνικός ήχος που προερχόταν από πολλά διάσπαρτα ηχεία σε όλο το γήπεδο και τελικό αποτέλεσμα ήταν πολύ εντυπωσιακό, θυμάμαι τους ρομποτικούς προβολείς που άνοιξαν σαν γαρύφαλλα και τέλος ντρέπομαι που το λέω αλλά θυμάμαι ότι δεν μου έλειψε καθόλου η απουσία του Roger Waters. Τέτοιες συναυλίες χαράζουν τη μνήμη μας, μάς στοιχειώνουν και μας συντροφεύουν για ολόκληρη τη ζωή μας.
Τα δύο video από εκείνη την όμορφη βραδιά, τα βρήκα στο youtube και δεν ξέρω ποιος τα τράβηξε και ανέβασε. Τότε σπάνιζαν οι βιντεοκάμερες που μπορούσες να μεταφέρεις σε συναυλία και το αναπάντεχο είναι ότι έχουν πολύ καλή ποιότητα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
22/5/20
Δημοσίευση σχολίου