Η επιτυχία του πρώτου ομότιτλου πολύ καλού άλμπουμ τους το 1977, δεν άφησε πολλά περιθώρια για να γίνουν γνωστά, στην αρχή τουλάχιστον, τα βιογραφικά τους στοιχεία. Ξαφνικά τα ραδιόφωνα όλου του κόσμου, και το ελληνικό, άρχισαν να παίζουν τα τραγούδια τους ("Feels Like the First Time" , "Cold as Ice"και "Long, Long Way from Home" ) και η μικρή τους ιστορία άρχισε να γίνεται γνωστή. Κινητήριος δύναμη και «αρχηγός» του συγκροτήματος ήταν ο Άγγλος κιθαρίστας Mick Jones (σ.σ. καμία σχέση με το συνονόματό του των Clash) που εκείνη την εποχή βρισκόταν στη Νέα Υόρκη, έχοντας αποχωρήσει από το συγκρότημα του πρώην κιθαρίστα των Mountain, Leslie West (σ.σ παίζει μόνο στο άλμπουμ The Leslie West Band 1976). Ο Mick Jones είχε μια ενδιαφέρουσα δισκογραφική εμπειρία παίζοντας και ηχογραφώντας για τους Nero and the Gladiators, το Γάλλο super star Johnny Hallyday, τη γυναίκα του Sylvie Vartan, ενώ έπαιξε κι έγραψε τραγούδια για μια άλλη Γαλλίδα τραγουδίστρια, την Françoise Hardy. Στο πλατύ κοινό έγινε γνωστός από τη συμμετοχή του στους Spooky Tooth στους οποίους έμεινε 2 γεμάτα χρόνια και ηχογράφησε μαζί τους 3 άλμπουμ. Τώρα όμως βρισκόταν χωρίς συγκρότημα και χωρίς καριέρα, με μόνο υποστηρικτή τον manager που τον ενθάρρυνε να συνθέτει ώσπου να βρεθεί κάτι καλό. Έχοντας συνθέσει αρκετά τραγούδια, αρχίζει να ψάχνει μουσικούς για να σχηματίσει ένα καινούργιο συγκρότημα κι ο πρώτος που βρήκε ήταν ο οργανίστας Al Greenwood που μόλις είχε αποχωρήσει από τους Storm (σ.σ. καμία σχέση με τους μετέπειτα A.O.R. Storm), το ντράμερ Stan Williams και το μπασίστα Jay Davis. Και οι τέσσερεις αρχίζουν να τζαμάρουν με τον τραγουδιστή των Stories (σ.σ. το συγκρότημα της τεράστιας επιτυχίας “Darlin” ), Ian Lloyd να προστίθεται στην παρέα. O Jones έπαιξε κιθάρα στο πρώτο ομότιτλο προσωπικό άλμπουμ του Ian Lloyd κι εκεί γνώρισε τον Ian McDonald, ιδρυτικό και πρώην μέλος των King Crimson και προστίθεται κι αυτός στην παρέα. Μετά την πάροδο λίγων ημερών, οι τρεις κατάλαβαν ότι δεν ταιριάζανε με τους Jones, McDonald και Greenwood, κι αποχώρησαν για να έλθει στην ομάδα τους ο ντράμερ Dennis Elliott από το συγκρότημα των Ian Hunter/Mick Ronson. Όμως η θέση του τραγουδιστή παρέμενε κενή και ξεκινούν πιο επισταμένες auditions όπου από το studio περνούν πάνω από 40 τραγουδιστές.
ΠΩΣ Ο MICK JONES ΑΝΑΚΑΛΥΨΕ ΤΟΝ LOU GRAMM
Η τύχη παίζει το σπουδαίο ρόλο της και φέρνει στη μνήμη του Jones ένα άγνωστο αμερικάνικο συγκρότημα που του είχαν δώσει το δίσκο του στα παρασκήνια μίας συναυλίας την εποχή που έπαιζε με τους Spooky Tooth. Το συγκρότημα από το Rochester της New York λεγόταν Black Sheep κι ο τραγουδιστής Lou Grammatico είχε μια καλή κι ενδιαφέρουσα φωνή.
Είχαν διαλύσει και ο μπασίστας τους Ed Gagliardi εύκολα έγινε το τελευταίο μέλος των άνευ ονόματος καινούριου συγκροτήματος. Τα πρώτα demo που έστειλαν στις δισκογραφικές εταιρείες Electra, Arista, MCA, A&M με τη φωνή του Grammatico , τα έστειλαν σαν "Trigger" κι ο πρώτος που τους πρόσεξε ήταν ο ραδιοφωνικός παραγωγός αλλά και A&R της Atlantic Records John Kalodner,που έστειλε την κασέτα κι ένα σημείωμα για να τους προσέξει και να ακούσει το τελευταίο τραγούδι της κασέτας, το "Feels Like the First Time" στον Πρόεδρο της Atlantic, Jerry L. Greenberg.
ΠΩΣ ΠΗΡΑΝ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΟΥΣ
Η πρώτη παρατήρηση που έκανε ο John Kalodner ήταν ότι ήδη υπήρχε συγκρότημα με το όνομα Trigger και έπρεπε να το αλλάξουν. Έτσι με πρόταση του Jones σκέφτηκαν το Foreigner, γιατί οι τρεις ήταν Άγγλοι (Jones, McDonald κι Elliott) και τρεις Αμερικάνοι (Gramm, Greenwood και Gagliardi). Την εικονογράφησης του εξώφυλλου του πρώτου άλμπουμ τους, επιμελήθηκε ο Alex Gnidziejko, ο οποίος έβαλε τα 6 μέλη μπροστά από μια γραμμή τραίνου με βαλίτσες στα πόδια τους για να τονίσει το όνομά τους, Foreigner (ξένος). Στον οργανίστα, κιθαρίστα και σαξοφωνίστα Ian McDonald (πρώην King Crimson) δεν άρεσε η προσέγγιση του Gnidziejko, κυρίως λόγω των παλτών αλλά και γιατί το εξώφυλλο δεν υποδηλώνει με κάποιο τρόπο τη μουσική που παίζουν. Αντίθετα ο ιθύνων νους και κιθαρίστας του συγκροτήματος Mick Jones λέει ότι η ιδέα των 6 μουσικών μπροστά από τη γραμμή του τραίνου δείχνει κίνηση και η εικονογράφηση είναι καλή και φαίνονται καθαρά τα πρόσωπά τους. Για να ενισχύσει την παραπάνω άποψη του συμπληρώνει ότι ποτέ δεν του παραπονέθηκε κανένας fan για το συγκεκριμένο εξώφυλλο. Εννοείται, ότι ποτέ δεν φωτογραφήθηκαν με παλτό και μπροστά σε γραμμές τραίνου, απλά ο Gnidziejko πήρε τα πρόσωπά τους από φωτογραφίες, τα ζωγράφισε κι τους έβαλε…παλτό.
Το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ των Foreigner κυκλοφόρησε το 1977, μια πολύ «περίεργη» μουσική χρονιά με το Punk να τα έχει συνεπάρει όλα και στην Αμερική συγκροτήματα όπως Television, Patti Smith, Ramones, Iggy Pop Damned και τόσα άλλα, να μονοπωλούν δικαιολογημένα το ενδιαφέρον. Ο κόσμος ενδιαφερόταν για τη νέα τάση στη μουσική και τα περιοδικά και μουσικές εφημερίδες όπως και ραδιόφωνα συμβάδιζαν με αυτή την τάση. Παράλληλα υπήρχε η disco που γνώριζε τεράστια επιτυχία και τα συγκροτήματα και οι καλλιτέχνες, ξεπεταγόντουσαν κάθε ημέρα. Όμως τα στελέχη της Atlantic Records που τους υπέγραψαν δεν το είδαν έτσι. Αντίθετα, άνθρωποι σαν τον John Kalodner κατάλαβαν ότι κάτι καινούργιο γεννιέται και λίγα χρόνια αργότερα, δίσκοι σαν το πρώτο άλμπουμ τους των έκτισαν το καινούργιο μουσικό ιδίωμα του Adult Oriented Rock (A.O.R.) μαζί με τα άλμπουμ των Styx, Journey, Boston και R.E.O Speedwagon και μάλιστα χρονικά τουλάχιστον ήταν το πρώτο άλμπουμ του είδους!
Πολύ χαρακτηριστικό είναι το πως αντιμετώπιζαν οι διοργανωτές των φεστιβάλ συγκροτήματα του λεγόμενου hard rock. Προσέξτε τα ονόματα στην αφίσα του Reading 1978 όπου τα ονόματα του punk-new wave είναι όλα στις πρώτες θέσεις (Jam, Sham 69, Patti Smith, Motors, Tom Robinson Band, Ultravox και μόνο τους Status Quo να είναι headliners τη 2η ημέρα. Το όνομα των Foreigner είναι στο τέλος της τρίτης ημέρας με μεγάλα γράμματα γιατί ήταν guests. Από εκείνη την ημέρα, ο Mick Jones θυμάται ένα στιγμιότυπο, όπου κατά τη διάρκεια του set τους, με την άκρη του ματιού του είδε πλάγια από τη σκηνή την Patti Smith να…κατουράει!
Όσες αλλαγές να γίνουν στη μουσική, το καλό πάντα θα ξεχωρίζει. Έτσι το πρώτο άλμπουμ τους μέσα στη punk-new wave επανάσταση, μόνο στην Αμερική ξεπέρασε σε πωλήσεις τα 5.000.000(!) αντίτυπα φθάνοντας έως το Νο 4 του αμερικάνικου chart ενώ στην Μ.Βρετανία δεν μπήκε καν στα πρώτα 75(σ.σ. αυτοί άκουγαν Motors, Tom Robinson Band, Pirates και Ultravox). Ήταν το πρώτο rock άλμπουμ αμερικάνικου συγκροτήματος που κατάφερε η Atlantic να ξεπεράσει το 1.000.000 αντίτυπα σε πωλήσεις μετά το In-A-Gadda-da-Vida των Iron Butterfly.Το άλμπουμ έβγαλε 4 singles, τα "Feels Like the First Time" , "Cold as Ice"και "Long, Long Way from Home" αλλά θα μείνω στο «Starrider" που χρονικά ήταν το δεύτερο single που κυκλοφόρησαν αλλά απέτυχε (δεν μπήκε ούτε στο Top 100 του Billboard). Μπορεί τα 3 προαναφερόμενα τραγούδια αλλά και η όμορφη μπαλάντα "Fool for You Anyway" να κερδίζουν δικαιολογημένα τις εντυπώσεις, αλλά μακράν το καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ είναι το “Starrider” σύνθεση των Greenwood/Jones!
18 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1978, ΟΙ FOREIGNER ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Στις 18 Απριλίου 1978 οι Foreigner προσγειώθηκαν στο αεροδρόμιο του ελληνικού για μια προγραμματισμένης promo επίσκεψη στην Αθήνα που κράτησε 2 ημέρες στην Αθήνα. Μπορεί το κείμενο που ακολουθεί να σας φαίνεται μεγάλο, αλλά πιστέψτε με αναφέρεται σε μια άλλη εποχή που οι νεότεροι αδύνατον να πιστέψουν ότι υπήρχε. Μιλάμε για 42 χρόνια πίσω όταν δεν υπήρχαν promo video clips, μόλις είχαν ξεκινήσει οι τηλεφωνικές συνεντεύξεις και η δυνατότητα κάλυψης ρεπορτάζ στο εξωτερικό ήταν πολύ δύσκολη. Γινόταν από φοιτητές που έμεναν στη Λονδίνο κατά κύριο λόγο και πολύ λιγότερο στη Νέα Υόρκη (σ.σ. ποιος να σπουδάσει τότε στη Νέα Υόρκη;). Οι εταιρείες δίσκων για να φέρουν σε επαφή τους καλλιτέχνες με τους δημοσιογράφους για συνεντεύξεις σε περιοδικά, ραδιόφωνα και εφημερίδες(σ.σ τότε οι εφημερίδες πουλούσαν πολλές χιλιάδες φύλλα ημερησίως) ετοίμαζαν promo trips, δηλαδή έστελναν τον καλλιτέχνη ένα μεγάλο ταξίδι π.χ. στην Ευρώπη σε διάφορες πόλεις και χώρες που πουλούσαν δίσκους για να προωθήσουν τον καινούργιο δίσκο. Πιθανόν αυτό το ταξίδι να ήταν το πρώτο promo trip που έγινε στη χώρα μας. Ακολούθησαν άλλα όπως του σαξοφωνίστα των Supertramp, John Helliwell, του Moon Martin, του Kim Larsen, των Cheap Trick,των Van Halen κ.α. Όλα απέδωσαν, έγιναν πολλές συνεντεύξεις και η επίσκεψή τους πήρε την ανάλογη δημοσιότητα. Κατ’ αρχάς να πούμε ότι ο αρχιτέκτονας της επίσκεψης των Foreigner ήταν ο τότε Υπεύθυνος Ξένου Ρεπερτορίου της WEA, Βάσος Τσιμιδόπουλος που δυστυχώς, λίγα χρόνια αργότερα, έφυγε από τη ζωή. Φαντάζομαι ότι θα δυσκολεύτηκε πολύ να πείσει τους υπεύθυνους στα κεντρικά γραφεία της WEA στην Ευρώπη για να στείλει το συγκρότημα εδώ και μάλιστα και τους 6. Συνήθως ταξίδευαν κάποια από τα μέλη, κι όχι όλοι. Γιατί για να στείλει η «μαμά» εταιρεία ένα καλλιτέχνη πρέπει να έχει πωλήσεις και φυσικά να λαμβάνει τα δικαιώματα από τις πωλήσεις. Για πωλήσεις δεν ξέρω τι πούλησει το πρώτο άλμπουμ τους στη χωρα μας, αλλά για τα δικαιώματα ξέρω ότι πληρωνόντουσαν με το σταγονόμετρο, κάθε 6 μήνες! Πολύ μεγάλη η επιτυχία του Βάσου Τσιμιδόπουλου όσο και της εδώ WEA να καταφέρουν να πείσουν να στείλουν τους Foreigner που εκείνες τις ημέρες(!) το πρώτο άλμπουμ τους είχε πουλήσει μόνο στην Αμερική, 3.100.000!!! Θα διαβάσατε πιο κάτω από πού πηγάζει το νούμερο.
Ότι ακολουθεί, το μεταφέρω από τη συνέντευξη του Mick Jones στον Γιάννη Πετρίδη, όπως δημοσιεύτηκε στο 3ο τεύχος του περιοδικού Ποπ-Ροκ αλλά και στο κείμενο του Βάσου Τσιμιδόπουλου που εξιστορεί τα της πρώτης promo επίσκεψης ξένου συγκροτήματος στη χώρα μας.
 |
| Η συνέντευξη του Mick Jones στο περιοδικό Ποπ-Ροκ και στο Γιάννη Πετρίδη |
Έρχομαι στο κομμάτι της συνέντευξης του Mick Jones στον Γιάννη Πετρίδη που μίλησε για την προσωπική του καριέρα, ελάχιστα για το δίσκο(!), το γαλλικό τραγούδι(!), την πρόθεσή του να αγοράσει 2-3 ελληνικά όργανα, τους Aphrodite’s Child, το punk, τη βρετανική αλλά και αμερικάνικη rock της εποχής, τους Boston (σ.σ. δεν του άρεσαν), τους Aerosmith (σ.σ. του άρεσαν μόνο στη σκηνή κι σε κανά δυο τραγούδια), τους Bee Gees και φυσικά ζήτησε το Ηρώδειο για να παίξουν. Η πρώτη ερώτηση που του γίνεται, αφορά τις πωλήσεις του πρώτου δίσκου και η απάντηση του Mick Jones είναι η εξής: «Μέχρι χθες, από τηλεγράφημα που έφθασε στα χέρια μας, έχουμε φθάσει τα 3.100.000 αντίτυπα(σ.σ. στην Αμερική).Η σχετική αναφορά γίνεται γιατί πιθανόν πολλοί από εσάς να μη γνωρίζουν καν τι είναι το τηλεγράφημα, εκτός αν παρακολουθείτε ελληνικές ταινίες. Το τηλεγράφημα λοιπόν είναι μήνυμα που μεταβιβάζεται μέσω τηλεγράφου, γιατί τότε δεν υπήρχαν ούτε κινητά κι ακόμα και τα τηλέφωνα δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Πάντως όταν ξεκίνησα να εργάζομαι στη CBS είχαμε fax, ένα σύστημα που βασιζόταν στη γραφομηχανή η οποία έστελνε άμεσα γραπτό μήνυμα στον παραλήπτη. Άλλες εποχές!
Το συγκρότημα μπορεί να μην φωτογραφήθηκε στους αρχαιολογικούς χώρους, αλλά φωτογραφήθηκε στο λόφο του Φιλοπάππου με φόντο την Ακρόπολη, φωτογραφία που κοσμούσε το εξώφυλλο του 3ου τεύχους του Ποπ-Ροκ! Στο λόφο του Φιλοπάππου είχε κανονιστεί να έλθει και το κινηματογραφικό συνεργείο ΚΑΠΠΑ αλλά σύμφωνα με το άρθρο…δεν φάνηκε. Το συγκρότημα πήγε σε ταβέρνα στο Παγκράτι και η φωτογραφία του με φόντο την Ακρόπολη που σε μια άλλη χώρα που οι ιθύνοντες του τουρισμού θα είχαν λίγο μυαλό, θα μπορούσε να κάνει να χρησιμοποιηθεί για διαφήμιση. Τελικά χρησιμοποιήθηκε πολλά χρόνια αργότερα όπου φιλοξενήθηκε στο ένθετο της συλλογής The Very Best ... and Beyond 1992, χωρίς να γνωρίζουμε ποιος ήταν ο φωτογράφος. To εξώφυλλο του Ποπ-Ροκ το έχει στη συλλογή του o Mick Jones κι εμφανίζεται στο video του τραγουδιού The Fire still Burns (2016) μαζί με το αμερικάνικο Cash Box (στο 1.12 μπορείτε να δείτε τη συγκεκριμένη σκηνή, ευχαριστώ τον Επαμεινώντα Κολιό για τη σημαντική βοήθεια). Το άρθρο κλείνει με μια μικρή συνέντευξη του Βάσου Τσιμιδόπουλου με τον Mick Jones όπου λέει ότι το καινούργιο άλμπουμ τους θα τιτλοφορείται Double Vision. Πάντως, δεν έπρεπε να πεμένουμε έως το Σεπτέμβριο του 1980 για να δούμε ξένο συγκρότημα να παίζει στην Αθήνα (μετά την επεισοδιακή συναυλία των Rolling Stones στο γήπεδο της Λεοφώρου. Όπως πολύ σωστά αναφέρει ο ερευνητής Φώντας Τρούσας, είχαν παίξει στις 28 Σεπτεμβρίου 1975 και την επομένη ημέρα 29 Σεπτεμβρίου το κορυφαίο συγκρότημα afro rock οι Osibisa, και μάλιστα στη νεμφάνβισή τους στο Τάφο του Ινδού είχα πάει!!
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΣΥΝΟΔΕΥΕ ΤΟΥΣ FOREIGNER ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟ 1978
Ο Υπεύθυνος της WEA που συνόδευσε τον Απρίλιο του 1978 τους Foreigner στην Αθήνα ήταν ο Κος Phil Carson Senior Vice President της Atlantic Records από το 1968 έως και το 1985 και σύμφωνα με τον ίδιο, ήταν αυτός που υπέγραψε το συγκρότημα στην εταιρεία. Ο John Kalodner ισχυρίζεται ότι ήταν αυτός. Επίσης, ο Carson υπέγραψε τους AC/DC και τους βοήθησε στην κρίσιμη καμπή της καριέρας τους, όταν πέθανε ο Bon Scott! Αφού έφυγε από την Atlantic, έφτιαξε εταιρεία management cκαι συνεργάστηκε με τους Jimmy Page, Robert Plant, Paul Rodgers, Yes, Motorhead, Bonham, Asia, Foreigner, Ben E. King, Bad Company κ..α . Ο Carson συνέβαλε για να σχηματιστούν οι The Firm από τους Jimmy Page και Paul Rodgers. Μιλάμε για τεράστιο δισκάνθρωπο. Και το κινηματογραφικό συνεργείο ΚΑΠΠΑ δεν πήγε στο προκαθορισμένο ραντεβού για να τους κινηματογραφήσει!
Τον Ιούλιο του 1978, κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο Double Vision σε παραγωγή των Keith Olsen, Mick Jones και Ian McDonald. Είναι το πρώτο άλμπουμ όπου εμφανίζεται το όνομα του John Kalodner με τίτλο…John Kalodner. Όταν από το γραφείο της Atlantic ζήτησαν από τον Keith Olsen να τους δώσει τα ονόματα των τεχνικών που δούλεψαν για το δίσκο, κι ήλθε η στιγμή να γράψει τι ακριβώς έκανε ο Kalodner, επειδή δεν έκανε κάτι συγκεκριμένο αλλά η παρουσία του ήταν σημαντική, ο Olsen για να στείλει το χαρτί έγραψε δύο φορές το όνομα John Kaldner κι έτσι βγήκε η περίφημη ιδιότητά του.
To Double Vision συνέχισε από εκεί που σταμάτησε το πρώτο άλμπουμ. Με φόρα ακόμα μεγαλύτερη, έφθασε έως το Νο3 του αμερικάνικου chart και τοΝο 32 του βρετανικού και είχε πολλά και καλά κομμάτια σαν τα "Double Vision", "Hot Blooded" που ήταν και τα κορυφαία, το mid tempo "Blue Morning, Blue Day", το “Back where you belong” και το πολύ όμορφο “Spellbinder” που κλείνει το δίσκο. Η παραγωγή είναι πιο σφιχτή και ο τελικός ήχος πιο rocky σε σχέση πάντα με τα τραγούδια του πρώτου άλμπουμ. Και επειδή δεν φοβάμαι τις λέξεις, τα "Double Vision"και "Hot Blooded" είναι μεταξύ των καλύτερων τραγουδιών της δεκαετίας του 70! Με το Double Vision, το συγκρότημα αύξησε τους fans και με τραγούδια σαν τα "Blue Morning, Blue Day" και “Back where you belong” έβαλαν τις βάσεις αυτού του ιδιώματος που λίγο αργότερα ονομάσαμε power ballad.
Μια μικρή παραμονή ακόμα στο πολύ καλό αυτό άλμπουμ, με τη σημείωσαν ότι το τραγούδι “Double Vision” που είναι σύνθεση των Lou Gramm και Mick Jones που έχουν επωμισθεί σχεδόν όλο το συνθετικό κομμάτι ), ΔΕΝ έχει να κάνει με τη μέθη ή τα ναρκωτικά αλλά με ένα αγώνα επαγγελματικών ομάδων χόκευ επί πάγου, όπου παρακολούθησαν οι Jones καιGramm. Ο αγώνας ήταν μεταξύ των New York Rangers και Philadelphia Flyers. για τον προκριματικό γύρο των playoffs, όταν ο τερματοφύλακας των New York Rangers, John Davidson δέχθηκε ένα πολύ δυνατό χτύπημα από αντίπαλο που τού προκάλεσε διάσειση.
Οι εκφωνητές του αγώνα για την τηλεόραση, περιγράφοντας την σκηνή του χτυπήματος και την αποχώρηση από τον αγώνα του Davidson, ανέφεραν -παραπάνω από μία φορά- ότι πιθανότατα ο τερματοφύλακας υπέφερε από διπλή όραση (‘’double vision’’) εξαιτίας του αντιαθλητικού χτυπήματος. Η φράση, την οποία δεν είχαν ακούσει πριν, τους ‘’κόλλησε’’ στους Foreigner και έτσι βρήκαν τίτλο για το τραγούδι που δούλευαν.
Ένα μήνα πριν κυκλοφορήσει το Double Vision (Ιούνιος 1978) το συγκρότημα εμφανίστηκε στο California Jam σαν τρίτο όνομα κάτω από τους Aerosmith και Ted Nugnet Από κάτω ήταν πάνω από 200.000 κόσμος!
Πάντως από αυτό το δίσκο, ξεπήδησε το ταλέντο και η ικανότητα του Lou Gramm που όλοι τον παραδεχτήκαμε αν και στα τραγούδια "Back Where You Belong" και "I Have Waited So Long» τραγουδάει ο Mick Jones! Συνήθως το άλμπουμ που κυκλοφορεί ένας καλλιτέχνης/συγκρότημα μετά από το πρώτο του υπερπετυχημένο είναι πιο δύσκολο να πετύχει και τις περισσότερες φορές δεν είναι του ιδίου επιπέδου. Στην περίπτωση του Double Vision, τα πράγματα ήταν διαφορετικά και τους παραδέχτηκαν ακόμα κι όσοι εύκολα στην αρχή τους θεώρησαν ένα συγκρότημα φωτοβολίδα. Πολύ χαρακτηριστική είναι η πολύ μεταγενέστερη δήλωση του Mick Jones, που είχε πει ότι «υπήρξαν δημοσιογράφοι που μας θεωρούσαν ένα συγκρότημα δημιουργημένο από την εταιρεία δίσκων (σ.σ. η αυτούσια δήλωση του στο αγγλικό περιοδικό Classic Rock τεύχος 88, Ιαν 2006 ήταν …think we were a masterplan of a major record company , that we were puppets in some kind…. ). Ευτυχώς με την μεγάλη επιτυχία του «4», διαλύθηκε κάθε τέτοια σκέψη.
Το 1979 ήλθε το τρίτο άλμπουμ τους με τίτλο Head Games σε παραγωγή των Mick Jones, Ian McDonald και Roy Thomas Baker, γνωστού από τη συνεργασία του με τους Queen. Στη σύνθεση του συγκροτήματος, βρίσκουμε τον μπασίστα Rick Wills (πρώην Jokers Wild και Small Faces) που αντικατέστησε τον απολυμένο Ed Gagliardi. Το άλμπουμ σταμάτησε στο No5 του αμερικάνικου chart πουλώντας περισσότερα από 5.000.000 αντίτυπα μόνο στην Αμερική, στη δε Μ.Βρετανία δεν μπήκε καν στο Τοπ75! Σίγουρα το Head Games δεν κινείται στον αστερισμό της μεγάλης εμπορικής επιτυχίας των πρώτων δύο άλμπουμ τους, αλλά έχει 2 κομματάρες, τα "Dirty White Boy" και "Head Games". Ειδική μνεία χρειάζεται το «Dirty White Boy"που ήταν το πρώτο single με τον Jones να λέει ότι οι στίχοι μιλούν για τον Elvis Presley που είχε χαρακτηριστεί σαν dirty white boy αλλά και την κληρονομία που άφησε! Το τραγούδι έφθασε έως το Νο12 του αμερικάνικου chart μικρών δίσκων, έχοντας στη β πλευρά το "Rev On The Red Line", επίσης πολύ δημοφιλές μεταξύ των fans. Πάντως αν θεωρούμε το πρώτο άλμπουμ τους σαν βάση του επερχόμενου A.O.R., τότε τι είναι το Head Games; Η αλήθεια είναι ότι πέραν των δυο προαναφερθέντων τραγουδιών και των "Women" και "Rev On The Red Line", τα άλλα τραγούδια συμπληρώνουν το άλμπουμ.
Μιλώντας στο περιοδικό Classic Rock τεύχος 88, Ιανουάριος 2006, ο Mick Jones έθιξε ένα πολύ σοβαρό που δημιουργεί εσωτερικά προβλήματα μεταξύ των μελών των συγκροτημάτων κι αυτό είναι το θέμα ποιών τα τραγούδια θα μπουν στο δίσκο. Γιατί όταν ένας δίσκος όπως π.χ. το Head Games πουλήσει ΜΟΝΟ στην Αμερική περισσότερα από 5.000.000 αντίτυπα, αντιλαμβάνεστε ότι τα έσοδα από τα δικαιώματα είναι πολλά. Πάρα πολλά. Δικαιώματα τα οποία θα εισπράττεις για πολλά χρόνια. Σκεφτείτε ότι οι Έλληνες καλλιτέχνες που κυκλοφορούν δίσκους σε μια περιορισμένη αγορά, βγάζουν ικανοποιητικό κέρδος από την είσπραξη των δικαιωμάτων, πόσο μάλλον όταν ένα τραγούδι ή δίσκος κυκλοφορήσει σε παγκόσμιο επίπεδο. Έτσι, σύμφωνα με τον Jones δημιουργήθηκαν αντιπαλότητες μεταξύ τους γιατί τη (ολική) μερίδα των συνθέσεων στα άλμπουμ είχαν οι Jones/Gramm. Κλείνοντας αυτό το κομμάτι των δικαιωμάτων, θα σας θυμίσω ότι ο Brian Jones ήθελε να αποχωρήσει από τους Rolling Stones, όπως κι ο Mick Taylor που αποχώρησε, γιατί οι Jagger-Richard, δεν δεχόντουσαν να συμπεριλάβουν στα άλμπουμ τους δικά τους τραγούδια.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ HEAD GAMES
Δυστυχώς για το Head Games, περισσότερος λόγος έγινε για το εξώφυλλο του παρά για τα τραγούδια του. Η Atlantic Records αντιμετώπιζε πολλά σοβαρά προβλήματα με τα καταστήματα στις μεσοδυτικές πολιτείες όπου οι καταστηματάρχες αρνήθηκαν να βάλουν το εξώφυλλο στις βιτρίνες με τη λογική ότι η αισθητική του αλλά και το μήνυμα που θέλει να περάσει είναι αντιφεμινιστικό! Το οξύμωρο είναι ότι σχεδιάστηκε από γυναίκα, την Sandi Young και παρουσιάζει τη φωτογραφία μιας νεαρής κοπέλας, να κάθεται στο ουρητήριο μιας ανδρικής τουαλέτας, ντυμένη προκλητικά και με ένα χαρτί υγείας να σβήνει κάτι από τον τοίχο. Η κοπέλα είναι η ηθοποιός Lisanne Falk η οποία τότε έκανε πολλές διαφημίσεις σε νεανικά προϊόντα και έκανε μια καριέρα στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.
TRIVIA
- Ο Ian Looyd μπορεί να μην έγινε τραγουδιστής των Foreignerα αλλά κάνει φωνητικά στα"Feels Like the First Time", "Cold as Ice","Waiting for a Girl Like You", "Juke Box Hero" και"Double Vision".
- Το "Tramontane" ήταν το πρώτο instrumental τραγούδι που συμπεριέλαβαν σε άλμπουμ τους.
Δύο χρόνια μετά το Head Games κυκλοφόρησαν το 4 που τους εκτίναξε, πουλώντας μόνο στην Αμερική περισσότερα από 7.000.000 αντίτυπα. Μπορείτε να διαβάσετε εδώ την αναλυτική παρουσία του. Στο μέλλον θα ακολουθήσει ένα άρθρο για την πορεία τους και δισκογραφία τους από το 1984 έως τις ημέρες μας.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
1/5/20
Δημοσίευση σχολίου