Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Για ποιο από τα 8 live άλμπουμ του σχήματος να μιλήσω; Τα δύο βασικά υποψήφια ήταν το “Live at the Marquee” και το “Live scenes from New York”, επικράτησε το δεύτερο λόγω πληρότητας και μεγάλου background!!!
Οι Dream Theater το 1999, είχαν κυκλοφορήσει έναν από τους αρτιότερους δίσκους στην ιστορία της ανθρωπότητας (διαφωνεί κανείς;), το “Metropolis Pt. 2: Scenes from a memory” και στις 4 Απριλίου της επόμενης χρονιάς, ταξίδεψα για να τους δω στο Shepherd’s Bush Empire του Λονδίνου με support τους –τότε- σπουδαίους Spock’s Beard, εκμεταλλευόμενος εκ των έσω πληροφορία, ότι θα ανέβαινε στη σκηνή μαζί τους ο Pete Trewawas των Marillion για να παίξουν ένα τραγούδι των Transatlantic, αφού πλην του Roine Stolt, θα βρίσκονταν τα υπόλοιπα μέλη επί σκηνής. Όντως έγινε με το “Mystery train”, αλλά τι να λέμε τώρα. Είχα την ευκαιρία να δω ολόκληρο το “Scenes from a memory” σε ζωντανή εκτέλεση, με τη φωνή του Terry Brown, του γνωστού παραγωγού, στον ρόλο του υπνοθεραπευτή (κρατήστε έναν αστερίσκο, θα επανέλθω αργότερα). Στις 14 Ιουλίου, στο Rockwave που έγιναν headliners από το πουθενά, ύστερα από τον τραυματισμό του Janick Gers, είχα μία δεύτερη ευκαιρία να απολαύσω το υπερθέαμα. Το μεγάλο event, που είχαν μαρκάρει στο ημερολόγιό τους οι DREAM THEATER και οι απανταχού οπαδοί τους, ήταν στις 30 Αυγούστου, στο Roseland Ballroom της Νέας Υόρκης, τελευταίου σταθμού της αμερικάνικης περιοδείας τους, όπου θα βιντεοσκοπούνταν και θα ηχογραφούνταν για τους σκοπούς ενός live CD και DVD. Με μία μικρή λεπτομέρεια. Στις 29 Αυγούστου, έπαιζαν στο Connecticut, οπότε είχαν ένα σκάρτο μεσημερο-απόγευμα για να ετοιμάσουν τις λεπτομέρειες της υπερ-παραγωγής που είχαν στο μυαλό τους.
Τι ακριβώς ετοίμαζαν; Κατ’ αρχήν, φώναξαν την Theresa Thomason, όπως και στον δίσκο, να κάνει τα γυναικεία φωνητικά στο “The spirit carries on” και στο “Through her eyes”. Τον σαξοφωνίστα Jay Beckenstein να παίξει στο “Another day”, όπως και στο “Images and words”. Μία ολόκληρη gospel χορωδία η οποία είχε προμηθευτεί στο score από τον Jordan Rudess λίγο νωρίτερα κι έκαναν όλοι μαζί πρόβα για μία και μοναδική φορά λίγο πριν ανοίξουν οι πόρτες. Για την παραγωγή, είχε πάει ο Kevin Shirley, που είχε δουλέψει προηγουμένως με το γκρουπ, στο “Falling into infinity”. Ένας άλλος Kevin όμως έλειπε. Το σχήμα, είχε ζητήσει από τον Kevin Moore να συμμετέχει, αφού ήθελαν να παίξουν για πρώτη φορά ζωντανά το “Space-dye vest”, αλλά και να συμμετέχει και σε άλλο ένα τραγούδι (φημολογείται ότι ήταν το “Learning to live”, δεν θα το μάθουμε ποτέ όμως). Ο Moore εκείνη την περίοδο ήταν στην Costa Rica (!!!) και αρνήθηκε να γίνει μέρος της ιστορίας, αφού θεώρησε ότι δεν υπήρχε λόγος να κάνει όλο αυτό το ταξίδι για να παίξει ένα μόνο τραγούδι, σε κόσμο που το έχει ξαναδεί, έτσι, για «τον παλιό, καλό καιρό» και άφησε το γκρουπ στα κρύα του λουτρού. Στο μεταξύ όλο το σχήμα έτρεχε σαν παλαβό για να μπορέσει να έχει όλες τις λεπτομέρειες του show όπως έπρεπε και μέχρι και οι γυναίκες τους επιστρατεύτηκαν για να γίνουν όλα όπως έπρεπε. Ποιος ο λόγος; Είχαν ετοιμάσει ένα σετ, που εκτός από ολόκληρο το “Scenes from a memory”, θα είχε συνολική διάρκεια πάνω από 3 ώρες, με τα διαλείμματα, έφτασε τις 4!!!
Και ξεκινά η συναυλία. Στον ρόλο του υπνοθεραπευτή, δεν ακούγεται η φωνή του διάσημου παραγωγού, Terry Brown, αλλά on stage, βρίσκεται ο ηθοποιός Kent Broadhurst (θυμηθείτε τον αστερίσκο που σας είπα νωρίτερα να βάλετε). Ο λόγος; Περίπου στα μέσα της περιοδείας (αυτή είναι η εκδοχή των Dream Theater), οι δικηγόροι του Brown, έστειλαν ένα εξώδικο που ζητούσαν χρήματα για να ακούγεται η φωνή του κατά τη διάρκεια των συναυλιών. Ο Portnoy ήταν έξαλλος, επειδή θεωρούσε ότι ήξερε ο παραγωγός ότι το άλμπουμ θα παιζόταν από την αρχή μέχρι το τέλος στις συναυλίες και δεν τους εμπόδισε να ηχογραφήσουν τη φωνή του. Επίσης, είπε πως παραπονέθηκε που δεν γράφτηκε στα credits, ενώ το γκρουπ ήθελε να είναι ένα cameo χωρίς credits. Η πλευρά του Terry Brown, υποστήριζε πως δεν ήξερε ότι θα χρησιμοποιούνταν η φωνή του στο CD και φυσικά εξοργίστηκε όταν είδε να αναπαράγεται και στις συναυλίες. Το αποτέλεσμα; Πέρα του ότι πήγε ηθοποιός κι έπαιξε τον ρόλο του υπνοθεραπευτή, ο Terry Brown, είχε τελικά μία συμμετοχή στo “Live scenes from New York”. Στα “No thanks”!!!
Σε ότι αφορά τον δίσκο, τώρα. Σε μία περίοδο που οι Dream Theater έπαιζαν χωρίς αντίπαλο, κονιορτοποιώντας τα πάντα στο πέρασμά τους, η συναυλία είχε ΠΟΛΛΑ highlights. Το σόλο του John Petrucci, με τη συνοδεία της Theresa Thomason, το τελείωμα του “Finally free” με το φρενήρες παίξιμο στα τύμπανα, το “The mirror” με το πέρασμα του “Lie”, τη γεύση Liquid Tension Experiment με το ξεκίνημα του “Acid rain”, τη νέα εκδοχή του “Caught in Alice’s Nine Inch Tool Garden”, αναμιγνύοντας το “Caught in a web” με το “New millennium” κι ένα πέρασμα από το “Paradigm shift” (τι ποιων; Των Liquid Tension Experiment, φυσικά). Άλλο ένα LTE πέρασμα, υπήρχε και στο σόλο του Jordan Rudess (συγκεκριμένα το “Universal mind”) ενώ είχαν τα κότσια να κάνουν encore μετά από τρεις ώρες συναυλίας ολόκληρο το “A change of seasons” που κρατά 24 λεπτά (βάζοντας μέσα μέχρι και την μουσική παρουσίασης ομάδων στο NBA). Τότε ήταν η εποχή που πήγαινες σε μία συναυλία των Dream Theater και αν είχες γυμνασμένο αυτί, άκουγες πολλά και διαφορετικά πράγματα. Διασκευές, περίεργα περάσματα, αλλαγές στα κομμάτια, διαφορετικό setlist. Η εποχή της απόλυτης κυριαρχίας. Μόλις τελείωσε η συναυλία, ο Mike Portnoy, που πέρα από το μουσικό κομμάτι, είχε επωμισθεί την ευθύνη για την κινηματογράφηση του DVD και γενικότερα ήταν ο Big Brother όσων συνέβαιναν στο Roseland Ballroom, κατέρρευσε και κατέληξε στο νοσοκομείο από υπερκόπωση, στρες, αφυδάτωση και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, σε μία βραδιά που έμεινε στην ιστορία και όφειλε να συμβάλει τα μέγιστα να βγει εις πέρας, έχοντας ένα μεσημέρι μόνο στη διάθεσή του!!!
ΣΑΚΗΣ ΦΡΑΓΚΟΣ
24/5/20
Καλό άλμπουμ ΟΚ αλλά μέχρι εκεί...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι και "από τα πιο πλήρη live άλμπουμ στην μουσική"...αυτό είναι ξεκάθαρη υπερβολή!