Μετά από 5 καθοριστικά άλμπουμ στην ιστορία του progressive, 4 από τα οποία ήταν studio κι ένα live αλλά με καινούργιο υλικό (σ.σ. το Pictures at an Exhibition, ηχογραφημένο live στο Δημαρχείο του Nottingham, βασισμένο στο ομώνυμο έργο του Mussorgsky), οι Keith Emerson, Greg Lake και Carl Palmer κυκλοφορούν στην ουσία το πρώτο live με παλαιότερο υλικό. Και είναι ένα live όπως αρμόζει στο progressive: Βαρύγδουπο, ογκώδες κι επιβλητικό! Με το Hammond, το Minimoog και τις ατελείωτες σειρές πλήκτρων του τεράστιου Keith Emerson, o ήχος των ELP καθηλώνει. Μπορεί να μην έχει ηλεκτρική κιθάρα, μπορεί να μην έχει riffs που σε κάνουν να χτυπάς ρυθμικά το πόδι στο πάτωμα, αλλά τα πλήκτρα δίνουν όγκο. Και τι όγκο! Σε μεγάλη ημέρα ο Keith Emerson, έχει μεταφέρει το ντελίριο του στα πλήκτρα του που κελαηδούν. Όσο κι αν προσπαθεί ο γλυκός και μελωδικός Greg Laκe, όσο κι αν η παρουσία του ήταν καταλυτική στα άλμπουμ του με τα μελωδικά τραγούδια του, στο Welcome Back, My Friends, to the Show That Never Ends (Ν ο 4 Μ.Βρετανία, Νο 6 Αμερική), απλά η φωνή και το μπάσο του στολίζουν τα κομμάτια. Ευτυχώς υπάρχουν τα "Battlefield" / "Epitaph" και “Take a Pebble” με ένα πέρασμα από το πανέμορφο “Still, you Turn me On” χωρίς να καταφέρνει να διατηρήσει τις ισορροπίες μεταξύ των κατακλυσμιαίων πλήκτρων και της κιθάρας του. Ειδικά στα “Howdown”, “Jerusalem”, “Toccata” και στα 6 κομμάτια που παίζουν από το άλμπουμ Tarkus, o Emerson παίζει λες κι έχει πάθει παροξυσμό. Κι από τον …παροξυσμό, περνάμε στο “Piano Improvisations” με τον Emerson να προσφέρει ένα διαφορετικό κομμάτι του ταλέντου του. Η σύνθεση των Emerson, Lake and Pete Sinfield (σ.σ. έγραφε τους στίχους) "Karn Evil 9"καταλαμβάνει ένα σχετικά μεγάλο μέρος του άλμπουμ αλλά αναδεικνύει την ποιότητα τους. Το αρμονικό παίξιμό τους, αφήνει τον ακροατή πολύ εύκολα να καταλάβει γιατί αυτοί οι τρεις μουσικοί, κατάφεραν τόσα σπουδαία πράγματα, που μπορεί από τους punks να θεωρήθηκαν «δεινοσαυρικά» αλλά σίγουρα είχαν να κάνουν με μια πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση της ποιότητας, της δεξιοτεχνίας αλλά και της κλασικής μουσικής. Ο γράφων, δεν είναι καθόλου fan της κλασικής μουσικής, αλλά αν μπορεί να ακούσει έστω και λίγο από αυτή τη μουσική, το οφείλει στους Emerson Lake and Palmer καθώς και στους μαγευτικούς Procol Harum.
Το Welcome Back My Friends to the Show That Never Ends προσφέρει μια ολοκληρωμένη εικόνα του ήχου τους κι ας βρίσκει τον Keith Emerson σε μειονεκτική θέση, γιατί έχει (μόνο) δύο χέρια και δεν μπορεί να πετύχει τον ήχο που βγάζει στο studio. Κι όπως καταλάβατε, τα overdubs είναι μηδαμινά. Στα χρόνια που ακολούθησαν, ειδικά σε αυτά της δεκαετίας του 80, πάντα αναρωτιόμουν πως οι νέοι rock ακροατές θα μπορέσουν να καταφέρουν ακούσουν τέτοια άλμπουμ. Και μπορεί τα πρώτα χρόνια της «ανέμελης» δεκαετίας να μην υπήρξαν τέτοιοι ακροατές, αλλά ευτυχώς μετά ήλθαν οι Dream Theater. TRIVIA
Ο τίτλος του άλμπουμ, προέρχεται από τον πρώτο στίχο του Karn Evil 9: 1st Impression, Part 2 και η φωνή που ακούγεται στη εισαγωγή του live δεν είναι του Greg Lake αλλά του Bρετανού disc jockey Pete Murray.
Το άλμπουμ επρόκειτο να κυκλοφορήσει και σε μορφή Quadradisc, που εκείνη την εποχή ήταν ακόμα στη…μόδα, αλλά κάποια τεχνικά προβλήματα, ακύρωσαν την κυκλοφορία του.
Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε κατά τη διάρκεια της αμερικάνικης περιοδείας τους, του 1973-1974 (το Φεβρουάριο του 1974) στο Anaheim Convention Center στην Καλιφόρνια.και ήταν η τελευταία πετυχημένη περιοδεία τους
Κυκλοφόρησε σε 3πλό βινύλιο, αρκετά πρωτοποριακό για την εποχή και αργότερα σε 2πλό cd. Έως τότε η 3πλή κυκλοφορία ήταν κάτι που το απέφευγαν τόσο οι καλλιτέχνες όσο κι οι δισκογραφικές εταιρείες και μόνο οι Yes με το Yessongs κι ο Leon Russell με το Leon Live είχαν τολμήσει.
Η φράση Karn Evil είναι λογοπαίγνιο της λέξης carnival".
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ Ακολούθησαν 3 χρόνια…σπαραγμών μεταξύ τους, το συγκρότημα έφθασε στη διάλυση και τελικά το 1977 κυκλοφόρησαν το πολύ καλό Works Vol. Το επόμενο live άλμπουμ τους ήταν το in Concert (1979). ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
12/4/20
Δημοσίευση σχολίου