Όταν πρωτοάκουσα το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του Vince Neil, Exposed, με άφησε με το στόμα ανοιχτό, τόσο για τον ήχο του, που ήταν πολύ κοντά σε αυτόν του πρώην συγκροτήματός του Motley Crue, όσο και με τα καλά τραγούδια του. Το μεγάλο αμερικάνικο συγκρότημα έχει μπει στο περιθώριο μετά την αποχώρηση του Vince Neil, αφήνοντας το sleaze/melodic/A.O.R. να ζει τις τελευταίες ένδοξες στιγμές του με δυνατά άλμπουμ σαν τα Flesh and Blood των Poison, Cherry Pie των Warrant, Pornograffitti των Extreme, In the Heart of the Young των Winger και τα πρώτα και ομότιτλα άλμπουμ των Alias και Damn Yankees. Ο Neil δεν είχε πια συμπαραστάτες τους Mars και Nikki Sixx, άρα χρειαζόταν κάποιους ικανούς συνθέτες/στιχουργούς. Και τους βρήκε στα πρόσωπα των Jack Blades (Night Ranger) και Phil Soussan (πρώην μπασίστας του Ozzy) με τους οποίους συνέθεσε αρκετά κομμάτια του πρώτου προσωπικού του δίσκου. Ανασυντάχτηκε, προσλαμβάνοντας τον κιθαρίστα του Billy Idol, Steve Stevens που παίζει και μπάσο, τον ντράμερ των Enuff Z’Enuff, Vik "Vikki" Foxx, τον κιθαρίστα Dave Marshall που είχε παίξει με τους Pair A Dice, Fiona και Slaughter) και τον οργανίστα Robbie Buchanan. Έτσι τον Απρίλιο του 1993 κι όταν το grunge τα έχει σαρώσει όλα, κυκλοφορεί το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ, που άνετα στεκόταν και σαν άλμπουμ των Motley Crue. Ωμό, δυνατό, παραγωγή που το έφερνε ηχητικά πολύ κοντά στα άλμπουμ των Motley Crue, φοβερές κιθάρες από τον Steve Stevens και το κυριότερο, πολύ καλά τραγούδια, αρχής γενομένης από το “Look in your Eyes” που ανοίγει το άλμπουμ. Το ίδιο καλά είναι και τα “Can’t Have your Cake”, ‘Fine Fine Wine” που ήταν το αγαπημένο μου και «You're Invited (But Your Friend Can't Come)" και γενικά η αίσθηση που αφήνει με την πρώτη κιόλας ακρόαση είναι πολύ καλή. Τελευταίο άφησαν το “Sister of Pain” που αν το κυκλοφορούσαν σαν single οι Motley Crue θα ήταν all time greatest hit. Αχρείαστη η διασκευή του “Set me Free” των Sweet, υπέροχη γεύση που αφήνει μετά το τέλος της ακρόασης ολόκληρο το άλμπουμ. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, To Exposed (No 13 Αμερική, Νο 44 Μ.Βρετανία)είναι δισκάρα, πάρτε το τώρα!
TRIVIA
Ο αρχικός κιθαρίστας του ήταν ο Adrian Vandenberg (Whitesnake, Manic Eden) αλλά κατόπιν πρότασης της Warner Bros, τον άλλαξε με τον Steve Stevens (Billy Idol, Atomic Playboys) και του βγήκε σε καλό! Ο Stevens επέμενε να παίξει και κιθάρα και μπάσο, ήλθε σε σύγκρουση με τον Soussan που αποχώρησε. Στο μεταξύ ο Soussan είχε ειδοποιήσει τον Robbie Crane (Ratt) να παίξει μπάσο αλλά δεν έπαιξε αν και η φωτογραφία και το όνομά του αναφέρονται στο άλμπουμ. Την πρώτη συναυλία τους την έδωσαν στο περίφημο Roxy club του Λος Άντζελες με το όνομα "Five Guys From Van Nuys". Ο Robbie Crane έχει δηλώσει ότι αποχώρησε από το συγκρότημα γιατί έπαιξε μπουνιές με τον Neil μετά από ένα συμπτωματικό γεγονός όπου το tour bus που τους μετέφερε σε μια συναυλία χάλασε και καθυστερήσαν πολύ με αποτέλεσμα ο Neil να αναγκαστεί να παίξει με μέλη των Slaughter και Warrant(σ.σ. δεν το λες κακό!) κι όταν ο Crane έφθασε στο venue, βρήκε ένα Neil μεθυσμένο και έπαιξαν μπουνιές!
Το "You're Invited (But Your Friend Can't Come)" (Νο 63 Μ.Βρετανία) συμπεριλήφθηκε στο soundtrack της ταινίας Encino Man, σε διαφορετική όμως εκτέλεση.
Στο τέλος του τελευταίου τραγουδιού που κλείνει το δίσκο, του "Forever" η κοριτσίστικη φωνή που ακούγεται να λέει "Oh no!"ανήκεις την κόρη του Neil, Skylar, που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 4 ετών από καρκίνο. Ήταν παιδί του από το δεύτερο γάμο του μες την αθλήτρια του mud wrestling αλλά και μοντέλο, Sharise Ruddell.
Στο video του "Sister of Pain" εμφανίζεται η πορνοστάρ Janine Lindemulder, ενώ στο video του "Can't Have Your Cake" η Pamela Anderson. Ο νεαρός που υποδύεται τον νεαρό Vince Neil είναι ο γιός του Neil Wharton.
To πραγματικό όνομα του Vince Neil είναι Vincent Neil Wharton.
Η γιαπωνέζικη έκδοση του άλμπουμ, έχει 2 διασκευές σε τραγούδια, τα "Blondes (Have More Fun)" του Rod Stewart και "I Wanna Be Sedated" των Ramones.
TI EKANE META
Το 1995 κυκλοφόρησε το δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ με τίτλο Carved in Stone, ενώ το 1997 επέστρεψε στους Motley Crue κυκλοφορόντας το άλμπουμ Generation Swine.
για μια ακομα φορα συγχαρητηρια για το αρθρο με ενα αλμπουμ που δεν το περιμεναμε (εγω τουλαχιστον) να παρουσιαστει, γιατι την εποχη που βγηκε ουτε και ο πιο ενθερμος οπαδος των Crue δεν το αναγνωριζε γιατι οι φιλοι του θα τον επαιρναν με τις πετρες λεγοντας οτι ειναι παλιομοδιτης και οτι η μουσικη εχει προχωρησει και οτι ολοι ακουγαν πια Pearl Jam, Screaming trees και Mudhoney. Προσωπικα το ειχα αγορασει τοτε αλλα δεν θυμαμαι να με ειχε συγκινησει καποιο αλλο τραγουδι εκτος απ το "You're invited". Το αρθρο σου με κανει να παω να το ξεθαψω και να παω στο πικαπ του κολλητου μου (γιατι το δικο μου ειναι χαλασμενο 20 χρονια) και να το ξανακουσω...
για μια ακομα φορα συγχαρητηρια για το αρθρο με ενα αλμπουμ που δεν το περιμεναμε (εγω τουλαχιστον) να παρουσιαστει, γιατι την εποχη που βγηκε ουτε και ο πιο ενθερμος οπαδος των Crue δεν το αναγνωριζε γιατι οι φιλοι του θα τον επαιρναν με τις πετρες λεγοντας οτι ειναι παλιομοδιτης και οτι η μουσικη εχει προχωρησει και οτι ολοι ακουγαν πια Pearl Jam, Screaming trees και Mudhoney. Προσωπικα το ειχα αγορασει τοτε αλλα δεν θυμαμαι να με ειχε συγκινησει καποιο αλλο τραγουδι εκτος απ το "You're invited". Το αρθρο σου με κανει να παω να το ξεθαψω και να παω στο πικαπ του κολλητου μου (γιατι το δικο μου ειναι χαλασμενο 20 χρονια) και να το ξανακουσω...
ΑπάντησηΔιαγραφή