Μπαίνοντας στη Σήραγγα του Χρόνου, μεταφερόμαστε στο 1980, όπου το μεγάλο συγκρότημα των Uriah Heep έχει κυκλοφορήσει το μελωδικό (και καλό) άλμπουμ του Conquest, το μοναδικό με τραγουδιστή τον Peter Sloan (από τους Lone Star) και με ντράμερ Chris Slade και το τελευταίο με το βασικό συνθέτη κι οργανίστα Ken Hensley. Οι μεταξύ τους σχέσεις δεν ήταν οι καλύτερες κι έτσι το συγκρότημα διαλύθηκε. Κι ενώ όλα έδειχναν ότι θα έγραφαν ιστορία και για να είμαστε ειλικρινείς, ελάχιστοι ασχολούντο μαζί τους, αφού το new wave αλλά και η νέα στροφή του rock στη δεκαετία του 80 είχε ανατείλει, ο κιθαρίστας και συνιδρυτικό μέλος τους Mick Box αποφάσισε να μην συνταξιοδοτηθεί στην ηλικία των 35 ετών. Ανασυγκρότησε τις δυνάμεις του και ενώ όλοι περίμεναν να επανέλθει με ένα καινούργιο συγκρότημα, ο Mick Box επανασυνδέεται με τον ιστορικό ντράμερ του συγκροτήματος Lee Kerslake που στο μεταξύ είχε ηχογραφήσει 2 άλμπουμ με τον Ozzy (τα Blizzard of Ozz και Diary of a Madman) αλλά και τον Αυστραλό μπασίστα Bob Daisley που ακολούθησε κι αυτός το ίδιο δρομολόγιο με τον Kerslake, έχοντας παίξει στα πρώτα δύο άλμπουμ του Ozzy. Στα πλήκτρα, έρχεται ο John Sinclair από τους Heavy Metal Kids και στη θέση του τραγουδιστή, ένας παλιός γνώριμος των Box και Kerslake, o Peter Goalby των Trapeze. Τον Daisley, ο Box τον ήξερε από το παρελθόν όταν το παλιό του συγκρότημα, οι Widowmaker άνοιγαν για τους UH, όσο για τον Goalby, δεν χρειάστηκε ιδιαίτερη audition, αφού είχε ήδη κάνει μια audition το 1976 για τη θέση του David Byron, αλλά τότε τη θέση πήρε ο John Lawton! Ο Goalby έγραψε τη δική του ιστορία το συγκρότημα, δίνοντας στα τραγούδια τους το δικό του ύφος. Ένα ύφος που άγγιζε τα πρότυπα της εποχής (melodic A.O.R.). Δεν θέλω να μπω στη συζήτηση «πως ακουγόντουσαν τότε οι U.H σε σχέση με τη δεκαετία του 70 που έγραψαν ιστορία». Σίγουρα έχουν πολύ καλό ήχο, ένα ήχο που οι σημερινοί κριτικοί τον ονομάζουν ήχο του αμερικάνικου hard rock και φέρνουν τους Foreigner σαν παράδειγμα.
ΞΕΚΙΝΟΥΝ ΟΙ ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΕΙΣ
Μέσα σε ένα καινούργιο μουσικό πλαίσιο που ήδη έχει αρχίσει να ξετυλίγεται μπροστά τους, οι UH με την καινούργια σύνθεση αρχίζουν να ηχογραφούν τα καινούργια τραγούδια τους αλλά το αποτέλεσμα δεν τους ικανοποιεί. Έτσι, σύντομα μπαίνουν στο The Roundhouse Recording Studios και με την βοήθεια του παραγωγού Ashley Howe με τον οποίο είχαν συνεργαστεί σαν μηχανικό ήχου τότε στο (πολύ καλό) άλμπουμ τους High and Mighty (1976) ξεκινούν τις ηχογραφήσεις. Τώρα πια δεν υπάρχει ο ήχος του βαρύ Hammond του Hensley αλλά περισσότερο πλήκτρα και ο συνδυασμός της καινούργιας μουσικής που λεγόταν πλέον A.O.R με τα κλασικό hard rock, οι UH παρουσιάζουν ένα πολύ καλό άλμπουμ που έφθασε στο Νο 56 του αμερικάνικου chart και στο Νο 34 του βρετανικού.
Το άλμπουμ ανοίγει με το καταιγιστικό “Too Scared to Run’ ένα από τα καλύτερα τραγούδια τους εκείνης της περιόδου και κρίμα που δεν το ερμηνεύουν πλέον. “Hot Night in a Cold Town”, “Prisoner” και “Think it Over” είναι μερικές από τις καλές στιγμές του Abominog κι άφησα για το τέλος τη διασκευή τους στο “On the Rebound” του Russ Ballard που δεν το έγινε επιτυχία (σ.σ. αν και θα του άξιζε γιατί το λένε πολύ καλά) και το «That’s the way that’s it is” που μακράν ήταν το καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ. Μπορεί σήμερα το “On the Rebound” να ακούγεται ..παράταιρο αλλά η διασκευή του είναι πολύ καλή. Διαβάστε εδώ την ιστορία του τίτλου αλλά και του εξώφυλλου όπως την παρουσίασε ο Bob Daisley στο βιβλίο του For Facts Sake.
ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ, Η ΠΡΩΤΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Το Abominog έχει ένα από τα πιο αστεία εξώφυλλα που έχω δει και το τερατάκι να προδιαθέτει για κάτι ανάλαφρο, αλλά το άλμπουμ είναι ένα από τα καλύτερα της δεκαετίας του 80(!) αλλά και του συγκροτήματος. Ήταν το πρώτο σε μια σειρά τριών άλμπουμ που ηχογράφησαν με τραγουδιστή τον Peter Goalby. Τα άλλα δύο ήταν τα Headfirst και Equator. Το συγκρότημα με αυτή τη σύνθεση (Box, Goalby, Kerslake, Daisley, Sinclair) εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην Αθήνα στο γήπεδο της Λ.Αλεξάνδρας σε μια άκρως επεισοδιακή συναυλία, όπου ναι μεν τελείωσε αλλά σημαδεύτηκε από επεισόδια μέσα κι έξω από το γήπεδο καθώς η αστυνομία που βρισκόταν μέσα στο γήπεδο, έριξε τα απαραίτητα δακρυγόνα και έγιναν οι απαραίτητες συμπλοκές που δεν είχαν κανένα νόημα κι από τις δύο αντιμαχόμενες(;) πλευρές. Τα επεισόδια ήταν πολύ έντονα, ιδιαίτερα από την οδό Αρματωλών και Κλεφτών (παράλληλος της Λ.Αλεξανδρας) όπου βρισκόταν ο κύριος όγκος των τσαμπατσήδων που ξήλωσε μια θύρα του γηπέδου και μπήκε μέσα με την αστυνομία να τους κυνηγάει μέσα στον αγωνιστικό χώρο και το συγκρότημα να παίζει! Μάλιστα στο τέλος έπαιξαν κι ένα κομμάτι το"The other side of Midnight" απο τον επόμενο δίσκο τους Headfirst! Κι όλα αυτά, σε μια εποχή που συγκροτήματα αυτής της γενιάς, αρχίζουν να αισθάνονται ότι δεν έχουν θέση, κυρίως λόγω του New Wave, αλλά και της γενικότερης αλλαγής που εξελίσσεται στις αρχές της δεκαετίας του 80.
TRIVIA
- Πριν την κυκλοφορία του άλμπουμ, κυκλοφόρησαν το single 45 στροφών Abominog Junior, που στην ουσία ήταν ένα EP σε μορφή single με τρία τραγούδια, τα "On the Rebound" και τα "Tin Soldier" διασκευή της επιτυχία των Small Faces από το 1967 και "Son of a Bitch".
- Υπάρχει μια ολόκληρη ιστορία πίσω από την αποχώρηση του Ken Hensley που ήταν ο βασικότατος συνθέτης όλων των σπουδαίων τραγουδιών τους. Όταν το 1979 αποχώρησε ο Lawton, στις audition είχαν ξεχωρίσει ο John Sloman και Peter Goalby με τον Hensley να «γέρνει» υπέρ του Goalby. Τότε υπερίσχυσε η άποψη του Mick Box και πήραν τον Sloman με τον οποίο ηχογράφησαν ένα και μοναδικό άλμπουμ, το Conquest και με τον Hensley να εκδηλώνει έντονα τη διαφωνία του. Έτσι μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ , ο Hensley αποχώρησε, αφήνοντας πίσω ένα τεράστιο συνθετικό κενό. Δύο χρόνια αργότερα, ο Sloman έφυγε και πήραν τον Goalby αλλά ο Hensley είχε πλέον αποχωρήσει!
Το Abominog είναι το μόνο άλμπουμ στην πλούσια δισκογραφία τους με 5 διασκευές! Το"On the Rebound" πρωτοκυκλοφόρησε από τον Russ Ballard στο άλμπουμ του Russ Ballard & the Barnet Dogs (1980), το "Hot Night in a Cold Town" από τον John Mellencamp στο Nothin' Matters and What If It Did (1980), το "Running All Night (With the Lion)" από τον τραγουδιστή Gary Farr στο άλμπουμ του Running All Night (1980), το "That's the Way That It Is" από τους Bliss Band στο Neon Smiles (1979) και το "Prisoner" από τους Sue Saad and the Next στο ομώνυμο άλμπουμ τους του 1980.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
8/3/20/
Δημοσίευση σχολίου