Ένα από τα τελευταία είναι και οι Slaughter, οι οποίοι πρόσφεραν στο είδος δυο καταπληκτικά άλμπουμ πριν ακολουθήσουν και αυτοί τον δρόμο της αφάνειας και απαξίωσης λόγω της αλλαγής του μουσικού τοπίου.
Σσχηματίστηκαν βασικά από τις στάχτες του glam συγκροτήματος Vinnie Vincent Invasion - του κιθαρίστα Vinnie Vincent, γνωστού από τη συμμετοχή του στα άλμπουμ των Kiss “Creatures of the Night (1982)” και “Lick it up (1983)” και συνθέτη στο “Revenge (1982)” – και συγκεκριμένα από τα πρώην μέλη του, Mark Slaughter (φωνητικά) και Dana Strum (μπάσο).
Οι VVI, διαλύθηκαν το 1988 μετά την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους “All systems go”, καθώς τα μέλη της μπάντας εγκατέλειψαν τον Vinnie Vincent εξαιτίας της υπερβολικά απολυταρχικής και συγκεντρωτικής του συμπεριφοράς. Επειδή μάλιστα ο Vinnnie Vincent ήταν υπερβολικά σπάταλος με το budget του συμβολαίου, η εταιρεία του, Chrysalis, μεταβίβασε το συμβόλαιο των VVI, αξίας 4 εκ. δολλαρίων στους Slaughter και Strum και έτσι κατάφεραν να πάρουν σάρκα και οστά οι Slaughter. Σύμφωνα μάλιστα με τον Mark Slaughter, « η 28η Αυγούστου 1988 που εγκατέλειψα τους VVI, ήταν μια από τις καλύτερες μέρες της ζωής μου. Μισούσα να βάφω τα μαλλιά μου ξανθά , να βάζω make up και να τραγουδάω αυτά τα τραγούδια. Του Vincent, μάλιστα, δεν του άρεσε ούτε ο τρόπος που τραγουδούσα. Άρεσε όμως στην εταιρεία, γι΄ αυτό και μου έδωσαν συμβόλαιο με το που έφυγα από τους VVI».
Έτσι λοιπόν, απελευθερωμένοι από την καταπίεση του Vincent, oι Mark Slaughter και Dana Strum στρατολογούν τον κιθαρίστα Tim Kelly και τον ντράμερ Blas Elias, σχηματίζουν επισήμως τους Slaughter και το καλοκαίρι του 1989 μπαίνουν στο στούντιο για να ηχογραφήσουν το ντεμπούτο τους….
STICK IT TO YA (1990)
To Stick it to ya, με παραγωγούς τους Slaughter και Strum και γραμμένο από τους δυο τους, κυκλοφόρησε στις 27/1/1990, σε μια χρονική στιγμή που το μελωδικό hard rock ήταν ακόμα πολύ διάσημο και εμπορικά επιτυχημένο. Ήταν δε τόσο καλό το timing της κυκλοφορίας του που, ουσιαστικά, οι Slaughter ήταν το τελευταίο συγκρότημα του είδους που έκανε τόσο μεγάλη εμπορική επιτυχία λίγο πριν την έναρξη της grunge εποχής.
Μέχρι τον Μάιο του 1990 είχε γίνει ήδη δυο φορές πλατινένιο, φτάνοντας στη θέση 18 του Billboard, ενώ είδε και τρία από τα τέσσερα singles που κυκλοφόρησαν, μέσα στις πρώτες 40 θέσεις (“Up all night” No 27, “Fly to the Angels” No 19, “Spend my life” No 39). Δείγμα της μεγάλης του εμπορικής επιτυχίας και της γρήγορης ανόδου στα charts είναι και το γεγονός ότι η Chrysalis, πριν καν κλείσει χρόνος από την κυκλοφορία του, κυκλοφόρησε και το live EP, “Stick it Live”.
Όσον αφορά τα τραγούδια, είναι όλα πάρα πολύ καλά και είναι ζήτημα αν υπάρχει κάποιο filler, καθώς το άλμπουμ με το «καλημέρα» σε πιάνει από το λαιμό και σε πάει έτσι μέχρι το τέλος των 49, σχεδόν, λεπτών του. Καλογραμμένα εμπορικά, πιασάρικα τραγούδια, ρεφραίν που κολλάνε στο μυαλό και τα σιγοτραγουδάς και μετά την ακρόαση του άλμπουμ, καλή δουλειά στις κιθαριστικές μελωδίες με ωραία σόλο και χωρίς περιττές φιγούρες, στιβαρό rhythm section και φωνάρα από τον Mark Slaughter, με αρκετά υψίφωνα σημεία , που σε αρκετές στιγμές θυμίζει των Mike Matjevic των συνοδοιπόρων τους Steelheart συν μια δόση από Tom Keifer των Cinderella.
Κορυφαίες στιγμές του άλμπουμ είναι τουλάχιστον το μισό και κάτι παραπάνω, αλλά θα αναφέρω χαρακτηριστικά το “Burning Bridges”, με τα κοφτά riffs α λα AC/DC και τον «καρφωτό» του ρυθμό, το κλασικό “Up all night” (πρώτο single και video) που ξεκινάει με χαλαρό ρυθμό θυμίζοντας Steelheart, για να τσιτώσει στο χαρακτηριστικό ρεφραίν “Up all night, sleep all day”, την κομματάρα “Spend my life” (τρίτο single και βίντεο), με χαρακτηριστικό σολάκι εισαγωγής, πιο χαλαρό κουπλέ, ωραίο catchy ρεφραίν και κορύφωση στο σόλο, την μπαλάντα ‘Fly to the Angels” (δεύτερο single και βίντεο) , το τέταρτο single, “Mad about You” με το ωραίο ρυθμικό του riff και, τέλος το “Gave me your Heart”, ωραίο εμπορικό κομμάτι , με πολύ καλό χτίσιμο, δεύτερες φωνές στο pre-chorus και κλασικό πιασάρικο ρεφραίν, κομμάτι που θα του άξιζε να είναι single.
Τα υπόλοιπα κομμάτια δεν στερούνται ποιότητας και μάλιστα από αυτή τη «δεύτερη δόση» πολύ ωραίο και χιουμοριστικό είναι το “She wants more” με στίχους για μια γυναίκα gold digger, ενώ ιδιαίτερο είναι το μικρό instrumental, “Thinking of June”, μια σύνθεση του κιθαρίστα Tim Kelly για την αδερφή του που πέθανε το 1982. Τέλος, ωραίο τραγούδι και λίγο διαφορετικό από τα άλλα είναι το “Desperately” , μια σύνθεση που πλησιάζει τα πιο AOR μοτίβα,
Το συγκρότημα περιόδευσε για το άλμπουμ το 1992 και 1993, δίνοντας συνολικά 237 συναυλίες , δείγμα της τεράστιας επιτυχίας του Stick it to Ya. Οι Slaughter έπιασαν το πνεύμα της τότε εποχής και κατάφεραν να γράψουν ένα πολύ ωραίο άλμπουμ, με σκοπό να κάνουν τον ακροατή να διασκεδάσει πραγματικά. Χωρίς βαθυστόχαστους στίχους αλλά με αναφορές σε ανέμελες στιγμές της ζωής (γυναίκες, βόλτες, σχέσεις, έρωτες κλπ), είναι πραγματικά ένα άλμπουμ διαμαντάκι για όποιον θέλει να ξεχάσει τα προβλήματα και τις καθημερινές σκοτούρες για 50 τουλάχιστον λεπτά και να ταξιδέψει σε περασμένα, πιο ανέμελα χρόνια.
THE WILD LIFE (1992)
Δυστυχώς για τους Slaughter, η επιτυχία δεν κράτησε πολύ. Μετά τη λήξη της περιοδείας τους για το Stick it to ya και αφού κυκλοφόρησαν το δεύτερο άλμπουμ τους, “The Wild life” τον Απρίλιο του 1992, το τοπίο είχε πλέον αλλάξει και η εμπορική επιτυχία και κυριαρχία του μελωδικού hard rock πλησίαζε πλέον στη λήξη της.
Το “The Wild Life” ακολουθεί τα βήματα του ντεμπούτου αλλά έχει ενσωματώσει και αρκετά blues στοιχεία, ενώ σε κάποια σημεία εμφανίζει και λίγες funky πινελιές. Γενικά, είναι και αυτό ένα πολύ καλό άλμπουμ αν και υπολείπεται ελαφρώς του “Stick it to ya”. Αν έλειπαν 2-3 τραγούδια πιθανόν να ήταν και ισάξιο.
Για να περάσουμε στα τραγούδια, έχουμε μια πολύ καλή εκκίνηση με 5 στη σειρά κομματάρες. Το πρώτο, “Reach for the Sky” είναι ένα αργό εισαγωγικό κομμάτι με βαρύ riff, ενώ με το δεύτερο, “Out of Love” ,΄μπαίνουμε στο γνωστό στυλ: γρήγορο, ρυθμός με ντραμς και μπάσο στην αρχή να συνοδεύουν τα φωνητικά και ακολουθεί η κιθάρα. Κλασικό χιτάκι και εφέ από μαρσαρίσματα μηχανών. Title song (“The wild life”) στη συνέχεια, με καρφωτό ρυθμό, ωραία κιθαριστικά licks και Van Halen σόλο με tapping στην αρχή. Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει και η μπαλάντα και συγκεκριμένα το “Days Gone by” (single και βίντεο), ένα πολύ όμορφο κομμάτι με ωραίο πιάνο και στίχους που σε κάνουν να θυμηθείς και να νοσταλγήσεις στιγμές και φίλους χαμένους στο πέρασμα του χρόνου. Προσωπικά το θεωρώ καλύτερο από το “Fly to the angels” του ντεμπούτου. Το σερί θα κλείσει με το “Dance for me baby”, ένα χαρούμενο τραγούδι που σε αρκετά του σημεία θυμίζει 70s Kiss και είναι και ένα από τα singles του άλμπουμ.
Στη σημείο αυτό, το άλμπουμ θα «κάτσει» λίγο, με το μπαλαντοειδές “Times they change”, το οποίο δεν είναι κάτι ιδιαίτερο αλλά έχει ένα σόλο (στη δισολία μάλιστα γίνεται τελείως maidenικό) που μάλλον χαραμίζεται στο συγκεκριμένο κομμάτι. Το ακολουθεί το blues-funky, “Move to the music” για να επανέλθουμε πάλι στα ίσα μας με το “Real Love”, ένα mid-tempo κομμάτι με ωραίο ρεφραίν και αρκετά A.O.R. αίσθηση, τόσο από τις μελωδίες της κιθάρας όσο και από τα background synths. Κορυφαίο για εμένα το επόμενο, “Shake this place”, τρελή κομματάρα με κοφτό blues rock ρυθμό φωνητικά α-λα Keifer , bluesy σόλο και licks και χαρακτηριστικά “oh yeah”, “that’s right” κλπ κατά τη διάρκεια του τραγουδιού. Στην τριάδα των καλύτερων του άλμπουμ.
Το άλμπουμ έχει ακόμα τέσσερα κομμάτια, όχι κορυφαία αλλά αρκετά καλά. Την δεύδεύτερη μπαλάντα “Street of Broken Hearts”, το γρήγορο αλλά σχετικά αδιάφορο “Hold on”, το βαρύ “Do you know” , με ωραίο ρεφρέν και background φυσαρμόνικα και τέλος το ξεχωριστό “Old man” ένα καθαρά southern blues κομμάτι με φυσαρμόνικα σε όλη του τη διάρκεια και slide κιθάρες.
Με αυτό το ιδιαίτερο κομμάτι θα κλείσει το “The Wild Life” αλλά και η περίοδος της επιτυχίας και μεγάλη φήμης των Slaughter. Εμπορικά το άλμπουμ δεν πήγε και άσχημα, δεδομένων των συνθηκών. Ντεμπούταρε στη θέση 8 του Billboard, λογικά λόγω κεκτημένης ταχύτητας από την επιτυχία του πρώτου άλμπουμ, και κατάφερε να γίνει χρυσό. Η συνέχεια όμως δεν ήταν ρόδινη και αυτό φάνηκε στο «γήπεδο», στις εμφανίσεις δηλαδή, όπου οι Slaughter, από τις 237 συναυλίες της περιοδείας του “Stick it to ya”, έπεσαν στο τραγικό νούμερο των 53 συνολικά εμφανίσεων στο διάστημα 1992-1994!
Με αυτόν, λοιπόν, τον άδοξο τρόπο , έληξε η χρυσή περίοδος των Slaughter, καθώς ούτε και αυτοί κατάφεραν να αντισταθούν στο τσουνάμι του grunge/alternative ήχου που σάρωσε τις ΗΠΑ αλλά και όλο τον μουσικό κόσμο. Οι Slaughter βέβαια συνέχισαν να υπάρχουν και να δισκογραφούν αραιά, αλλά πλέον είχαν μόνο τους πιο φανατικούς και πιστούς οπαδούς τους να τους ακολουθούν. Τουλάχιστον πρόλαβαν και χάρισαν στον χώρο του μελωδικού hard rock δυο κλασικά άλμπουμ που μνημονεύονται ακόμα και σήμερα και στα οποία βασίζουν και τις σημερινές τους περιοδείες.
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Οι Slaughter, σε πείσμα των καιρών, δεν εγκατέλειψαν μετά το “The Wild Life”. Το 1995 κυκλοφόρησαν το τρίτο άλμπουμ τους “Fear no Evil” το οποίο μπορεί να αφορούσε πλέον μόνο τους λίγους πιστούς οπαδούς τους, αλλά δεν είναι καθόλου κακό άλμπουμ. Κινείται στο στυλ των δυο πρώτων , απλά έχει ακόμα περισσότερες επιρροές από κλασικό rock και blues. Ακούγεται το ίδιο ευχάριστα και όσοι δεν έχει τύχει να το ακούσουν, ας τσεκάρουν το “Get used to it”, το southern rock, “Searchin’”, το r n’ r “Let the good times roll”, την blues μπαλάντα, “Break down and cry” με το background Hammond και τα Zeppelin στοιχεία και το χαλαρό southern blues, “Yesterday’s Gone” με την ωραία ακουστική και slide κιθάρα. Για την ιστορία, το άλμπουμ έφτασε μόνο μέχρι τη θέση 182 του Billboard και αυτή ήταν και η τελευταία εμφάνισή τους εκεί,
Το 1997, κυκλοφορούν την τέταρτη δουλειά τους, “Revolution”. To συγκεκριμένο άλμπουμ έχει παρουσιαστεί παλιότερα στο site του Rockmachine και συγκεκριμένα στην ενότητα με τα «άλμπουμ που δεν θα έπρεπε να έχουν κυκλοφορήσει», την οποίαμπορείτε να την επισκεφτείτε από την πρώτη σελίδα του site στήν αριστερή μπάρα, είναι η πρώτη. Προσωπικά – και χωρίς παρεξήγηση – θα διαφωνήσω με τον χαρακτηρισμό του “Revolution” ως grunge και alternative, καθώς 4-5 φορές που το άκουσα αναλυτικά, με το ζόρι διέκρινα 1-2 grunge στοιχεία. Πιο πολύ θα έλεγα ότι έχει μια glam rocκ και ψυχεδελική χροιά σε ορισμένα κομμάτια (πχ το “American Pie”), αρκετά blues και funky στοιχεία πάλι, όπως και λίγα πιο μοντέρνου rock.
Δεν κουράζει καθόλου στην ακρόαση και είναι μια λίγο διαφορετική διάσταση των Slaughter αν το ακούσει κάποιος βγάζοντας από το μυαλό του τα δυο πρώτα άλμπουμ. Ενδεικτικά αναφέρω τα ακόλουθα τραγούδια για να πάρετε μια ιδέα: To πολύ καλό “Hard to say goodbye”, το βαρύ Sabbathικό, “Heaven it cries”, το “Can we find a way”, το funky,”Stuck on you” και το heavy blues, “Rocky mountain way” με την ωραία παραμόρφωση στο σόλο. Ακούστε το στο Youtube , δεν κοστίζει τίποτα!
Τελευταίο άλμπουμ τους μέχρι σήμερα, το “Back to Reality” του 1999. Ένα αρκετά καλό άλμπουμ και μια επαναφορά πιο κοντά στο ύφος των δυο πρώτων. Αξίζει την προσοχή όσων δεν το έχουν ακούσει και ιδιαίτερα τα κομμάτια “All fired up”, “Dangerous”, “Love is forever”, “On my own” και η blues μπαλάντα “Nothing to lose”.
Από το Back to Reality και μετά, απλά περιοδεύουν ανά διαστήματα, στις ΗΠΑ κυρίως, συνήθως μαζί με κλασικά συγκροτήματα του είδους και σε φεστιβάλ νοσταλγίας του παλιού καλού καιρού. Δυστυχώς, από κάποιες τελευταίες εμφανίσεις τους (2017) που έχω δει στο Youtube, o Mark Slaughter δεν είναι πια η φωνάρα που έχουμε στο μυαλό μας. Τι να γίνει όμως , ο χρόνος είναι αμείλικτος…
TRIVIA
- Ο μπασίστας Dana Strum διετέλεσε και λίγο «κυνηγός» ταλέντων πριν σχηματιστούν οι Slaughter, καθώς ήταν αυτός που έπεισε τον Randy Rhoads να περάσει audition για τη μπάντα του Οζζυ, ενώ πρότεινε των Jake E. Lee για αντικαταστάτη του Rhoads μετά τον θάνατο του τελευταίου.
- Στην αρχή και στο τέλος του τραγουδιού “Up all night” ακούγεται μια παιδική χορωδία να τραγουδάει κάποιον μουσικό σκοπό. Είναι από τον αμερικανικό πατριωτικό ύμνο, “America (My Country,‘Tis of Thee) και οι συγκεκριμένοι στίχοι που ακούγονται είναι: (Στην αρχή) “My country, ‘tis of thee, sweet land of liberty, of thee I sing”, (Στο τέλος) “Land where my fathers died, land of the pilgrims’ pride, from every mountainside, let freedom ring”.
- 16 χρόνια μετά το θάνατο της αδερφής του, ο κιθαρίστας Tim Kelly έμελλε να την συναντήσει. Στις 5/2/1998 σκοτώθηκε σε εθνική οδό της Αριζόνα όταν μια νταλίκα πέρασε στο αντίθετο ρεύμα και συγκρούστηκε με το αυτοκίνητο που οδηγούσε ο Kelly. O έλεγχος έδειξε ότι κατά το ατύχημα ο οδηγός της νταλίκας ήταν κάτω από την επήρεια τριών διαφορετικών ναρκωτικών ουσιών!
25/3/20
Κατα συμπωση προσφατα επεσα σε ενα βιντεακι με την ιστορια της κιθαρας του Tim Kelly και πως κατεληξε παλι ( αναβαθμισμενη ) στα χερια του Mark Slaughter , η μηπως εδω το ειχατε γραψει , δεν το θυμαμαι .Παντως ειχα δει το βιντεακι , απο που οδηγηθηκα εκει δεν το θυμαμαι .
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια την μπαντα αυτη ,στην ιστορια της μουσικης , αν την παραλληλιζαμε με τις ταινιες , θα ηταν 'b movie' , ομως αφενος αυτα ειναι γουστα , αφετερου αυτο δεν εχει καμια σχεση με το ταλεντο .Το 99% οσων αναφερονται ειναι υπερ-ταλαντουχα ατομα στην μουσικη ,που καποιοι ομως ειτε απο ατυχια/συγκυρια ειτε απο αλλους λογους δεν εγραψαν τα 'μεγαλα ' κομματια ωστε να μεινουν διαχρονικοι . Οποτε ειτε ετσι ειτε αλλιως , δεν εχει σημασια η προσωπικη γνωμη του καθενος κατα συνεπεια και η δικη μου . Ουτως η αλλως εχουμε να αντιμετωπισουμε αυτη την περιοδο σοβαροτερα θεματα .
Και φυσικα το να εχεις και ενα μετριο ονομα παγκοσμια δεν ειναι καθολου ευκολο . Ακομα και καλλιτεχνες που κανουν περιοδειες με 100 ατομα την εμφανιση δεν ειναι καθολου ευκολο , αμα ηταν θα το καναμε και εμεις (μεταφορικα μιλωντας ) .
Το πρωτο album ειναι θεικο, με υμνους, κλασικο στο στυλ αυτο με ενα εντυπωσιακο εξωφυλλο ανταξιο του cherry pie των Warrant (if u know what i mean)...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο δευτερο album ειναι χαλια, ουτε το Real love δεν το σωζει. Βιαστηκαν να το βγαλουν για να προλαβουν μην καταρευσουν πριν το grunge. Δεν τα καταφεραν.
Αλλα για μενα ο Mark ακομα και με ενα album-δειγμα, μου εχει μεινει ως ενας απο τους πιο σημαντικους τραγουδιστες της εποχης.