ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΙΣΚΟΥΣ ΒΙΝΥΛΙΟΥ

Τις πρώτες ημέρες τις …μεγάλης καραντίνας, στην προσπάθεια να ξεπεράσω τη βαριεστιμάρα μου, άρχισα να ξανά διαβάζω κάποια παλαιότερα τεύχη του αγγλικού μουσικού περιοδικού Classic Rock και συγκεκριμένα το τεύχος Maρτίου 2015 όπου είχε ένα αφιέρωμα στα 250 Καλύτερα Άλμπουμ που πρέπει να έχει μια δισκοθήκη σε Βινύλιο. Μεταξύ των πολλών που έγραφε το περιοδικό ήταν 4 Θέματα που όμως είναι Μύθοι και κυκλοφορούν ανάμεσα στους αγοραστές βινυλίου αλλά και συλλέκτες. Σας τα παραθέτω όπως τα μετάφρασα χωρίς να μπορώ να κάνω την αναγκαία διασταύρωση, αφού όλοι οι γνωστοί μου που εργαζόντουσαν στα ελληνικά εργοστάσια κοπής δίσκων (Digital, Fabel)έχουν συνταξιοδοτηθεί κι έχουμε χαθεί αλλά και γιατί στη χώρα μας δεν υπάρχουν πλέον μονάδες κοπής. Τη χρυσή εποχή του βινύλιου, πολλοί Έλληνες μηχανικοί ήχου έκαναν mastering, που εμείς το λέμε χάραξη. Μερικοί από τους καλύτερους που θυμάμαι, είναι ο Γιάννης Ιωαννίδης στη Digital, o Θόδωρος Χυσανθακόπουλος στη Fabel, ο Δημήτρης Νικολάου στη GPI  και ο Πέτρος Σιακαβέλας στη Digital. Σίγουρα θα υπάρχουν κι άλλοι που δεν θυμάμαι τα ονόματά τους.
  Κατ’αρχάς να τοποθετηθούμε, λέγοντας ότι ο κύριος όγκος δίσκων βινυλίου είναι σε δίσκους 45 στροφών (δηλαδή έβαζες την επιλογή 45 στο πικ απ) και η διάμετρος ενός δίσκου 7 ιντσών ήταν 6,89 ίντσες ή 17,5cm. Η αντίστοιχης διάμετρος δίσκου 12ιντσών (Long Play ή μεγάλου δίσκου όπως τους λέγαμε εμείς)  είναι 11,89 ίντσες ή 30,2 cm. Η χρονική διάρκεια ενός μεγάλου δίσκου δεν ξεπερνά συνολικά  τα 38 λεπτά, δηλαδή 19 λεπτά ανά πλευρά. Βέβαια, όσο πιο μικρότερο χρόνο είχε η πλευρά, τόσο καλύτερη εγγραφή είναι ο δίσκος. Τα singles ή αν θέλετε οι δίσκοι 45 στροφών, δεν ξεπερνούν τα 6 λεπτά ανά πλευρά. Ο χρόνος είναι άμεσα συνδεδεμένος με την ηχητική ποιότητα. Ο χρόνος μεγάλωσε έστω και κατά 1-2 λεπτά ανά πλευρά μετά τη δεκαετία του 90,οπότε και το βινύλιο καταργήθηκε. Στα τέλη της δεκαετίας του 70, από το 1978 και μετά, παρουσιάστηκαν στην αγορά τα maxi singles που κυκλοφόρησαν σε βινύλιο 12ιντσών για να υπάρχουν λιγότερες αυλακώσεις ανά ίντσα, γεγονός που ευνοεί την υψηλότερη στάθμη εγγραφής. Τα Maxi singles περιλαμβάναν  συνήθως 2-4 τραγούδια και προοριζόντουσαν αρχικά  για τους DJs χορευτικής μουσικής γιατί περιλάμβαναν χορευτικά remix των πρώτων εκδόσεων των τραγουδιών με τραγούδια από τη disco  αλλά soul μουσική για να επεκταθούν σταδιακά σε όλα τα είδη.
ΜΥΘΟΣ ΠΡΩΤΟΣ
Σύμφωνα με το άρθρο του Classic Rock ο πρώτος μύθος  αφορά το βάρος των δίσκων στα 180 γραμ, όπου θεωρείται ότι προσφέρουν πολύ καλό ήχο. Σύμφωνα με το περιοδικό, το μεγαλύτερο βάρος διευκολύνει τη βελόνα του turntable (εμείς τα λέγαμε πκ απ, προφανώς από τη λειτουργία ανύψωσις της βελόνας) στην ανάγνωση, αλλά χωρίς θεαματική διαφορά. Η ποιότητα δεν προέρχεται από το βάρος αλλά από τις ενώσεις του βινυλίου. Άρα μύθος ότι τα 180γρμ. προσφέρουν καλύτερη ποιότητα ήχου.

ΜΥΘΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ  
Οι βινυλιοαγοραστές (σ.σ. μια λέξη)επιμένουν ότι οι δίσκοι έχουν καλύτερη απόδοση από τα mp3, βασιζόμενοι στο γεγονός ότι οι δίσκοι παρέχουν περισσότερες ποιοτικές λεπτομέρειες  ήχους από τον αντίστοιχο ήχο του mp3. Κι αυτό συμβαίνει γιατί ο αναλογικός ήχος δεν έχει υποστεί κομπρεσάρισμα σε σχέση με το ψηφιακό. Όμως πάντα στους δίσκους βινυλίου, τα πρώτα τραγούδια ακούγονται πολύ καλύτερα σε σχέση με το τελευταίο κι αυτό συμβαίνει γιατί η ταχύτητα ανάγνωσης της βελόνας είναι γρηγορότερη.  Αυτό που διαβάσατε στην εισαγωγή του κειμένου, σχετικά με τη διάρκεια κάθε πλευράς. Γι αυτό θα έχετε προσέξει ότι η πλειονότητα των δίσκων, στα τελευταία δύο τραγούδια έχει χαμηλού τέμπο τραγούδια (μπαλάντες) για να είναι ευκολότερη η ανάγνωση της βελόνας. Το Mp3 δεν έχει τέτοιες διακρίσεις και διαβάζει όλα τα τραγούδια σε όλη τη διάρκεια το ίδιο με την ίδια υψηλή ποιότητα.    
ΜΥΘΟΣ ΤΡΙΤΟΣ
Είναι δυνατόν, οι καινούργιες remastered επανεκδόσεις βινυλίου να έχουν καλύτερο ήχο σε σχέση με τις αρχικές;  H ποιότητα του ήχου εξαρτάται από την πηγή και δη αν είναι αναλογική ή ψηφιακή. Η εφημερίδα Chicago Tribune διοργάνωσε μια συγκέντρωση φίλων των Beatlesόπου τους έβαλε να ακούσουν τις παλιές ηχογραφήσεις και τις καινούργιες remastered των ίδιων τραγουδιών. Στο τέλος, κανείς δεν μπορούσε να ξεχωρίσει ποιες ήταν οι καινούργιες και ποιες οι παλιές!
ΜΥΘΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ
Τον παρακάτω μύθο τον είχα πιστέψει κι εγώ κι αφορά την ποιότητα ήχου στους μικρούς δίσκους 45 στροφών. Πίστευα όπως πολλοί ότι η ποιότητα ήχου στους μικρούς δίσκους είναι χαμηλότερη σε σχέση με αυτή των Long Play ή μεγάλων δίσκων αν προτιμάτε. Η ποιότητα είναι ακριβώς η ίδια, αφού οι προδιαγραφές είναι οι ίδιες, αρκεί βέβαια το εκάστοτε εργοστάσιο που τα τυπώνει να τις ακολουθεί.
ΜΥΘΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ
Σε τι διαφέρει η ποιότητα του μαύρου σε σχέση με το έγχρωμο βινύλιο;
Η διαφορά τους είναι αισθητική. Μεταξύ των βινυλιοαγοραστών είχε εξαπλωθεί ο μύθος ότι μαύρο βινύλιο είναι ποιοτικά ανώτερο από το έγχρωμο γιατί ο μαύρος άνθρακας που προστίθεται κατά την συμπίεση του δίνει μεγαλύτερη ανθεκτικότητα. Ώμος όσες φορές και αν συγκρίνεται τη διαφορά ήχου μεταξύ των δύο χρωμάτων, διαφορά δεν θα βρείτε. Η μόνη διαφορά είναι στην τιμή, αφού η τιμή των εγχρώμων βινυλίων (άνευ λόγου) είναι ακριβότερη, βασιζόμενη στον περιορισμένο αριθμό που τυπώνονται.

 Ασφαλώς και το ηχητικό αποτέλεσμα του βινύλιου είναι πιο «ζεστός» πιο «ανθρώπινος», σε αντίθεση με τον ήχο του cd που είναι οξύς. Μπορεί σήμερα τα ηχητικά συστήματα (ενισχυτές, προ-ενισχυτές, πικ απ, ηχεία, καλώδια κλπ) να ακούγονται σαν απαρχαιωμένα, αλλά το τελικό ηχητικό αποτέλεσμα που έβγαζαν ήταν ανθρώπινο και σωστό. Βέβαια, ένας σημερινός 25χρονος που γεννήθηκε στη ψηφιακή εποχή, δεν ενδιαφέρεται για τον ήχο του βινύλιου και δεν κάνει το συσχετισμό που κάνουν οι παλαιότεροι και φυσικά βρίσκει το ψηφιακό ήχο… άψογο!
Θα κλείσω μια άχρηστή πληροφορία την οποία δεν τη γνώριζα. Το πρώτο picture disc δεν κυκλοφόρησε τη δεκαετία του 80 όπως τουλάχιστον πίστευα, αλλά το….1934 κι ήταν προπαγανδιστικό άλμπουμ long play (LP)με φωτογραφία του Hitler πριν ακόμα ανέβει στην Καγκελαρία. Και η έκπληξη δεν τελείωσε, αφού τα πρώτα picture disc εμφανίστηκαν τη δεκαετία του….20 και τότε είχαν μόνοι διακοσμητική χρήση γιατί απλά δεν είχαν σκεφτεί να περάσουν ηχητικό αυλάκι!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
18/3/20

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος