STEVE STEVENS – ATOMIC PLAYBOYS: ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ BILLY IDOL ΑΛΛΑ ΜΕ ΠΟΛΥ ΤΑΛΕΝΤΟ

Όταν το χειμώνα του 1989 πήρα στα χέρια μου το προσωπικό άλμπουμ του κιθαρίστα Steve Stevens, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι «ωχ, ακόμα ένα άλμπουμ shredder κιθαρίστα που θα σολάρει ακατάπαυστα από το πρώτο έως το τελευταίο τραγούδι». Ευτυχώς, τα πράγματα δεν ήταν έτσι και το Atomic Playboys εξελίχθηκε σαν ένα από τους καλύτερους underground, δίσκους εκείνης της περιόδου. Τον Steve Stevens τον μάθαμε από τους δίσκους του Billy Idol, αφού είναι ο κιθαρίστας τους αλλά και συνθέτης πολλών τραγουδιών του
 (“Com On, Com On”, "Rebel Yell" , "Flesh for Fantasy", "Eyes Without a Face") και η κυκλοφορία του πρώτου προσωπικού του δίσκου είχε ενδιαφέρον, μια που ο καλός κιθαρίστας αποφάσισε να βγει από τη ασκιά του Idol. Με ένα ήχο που δεν θυμίζει καθόλου τα τραγούδια του Billy Idol, αλλά είναι περισσότερο κοντά σε αυτό των Motley Crue και στο glam της εποχής, τα 11κομμάτια του Atomic Playboy ακούγονται με ενδιαφέρον. Και το σημαντικότερο, δεν συμμετέχει ο Billy Idol για να γίνουν οι απαραίτητοι συνειρμοί ενώ ο Perry McCarty που έχει αναλάβει τα χρέη του τραγουδιστή δεν του...φέρνει καθόλου (σ.σ. έστω κι αν μερικές φορές φλερτάρει με τον τρόπο ερμηνείας του). Το ομώνυμο κομμάτι που ανοίγει το άλμπουμ είναι και hit του άλμπουμ (σ.σ. τηρουμένων των αναλογιών) που δεν έκανε επιτυχία, αλλά είναι πολύ καλό κομμάτι. Καλή η διασκευή του "Action“ των Sweet αλλά όχι ξεχωριστή. Καλή η μπαλάντα “Desperate Heart” και καλό το σόλο, ακόμα καλύτερο το “Soul on Ice’ που είναι κοντά στα προσωπικά μου γούστα, με τη Fiona να κάνει φωνητικά. Το “Crackdown” βγήκε από κάποιο δίσκο του Billy Idol, ενώ στο ορχηστρικό ‘Run Across Desert Sands” καταθέτει το σπουδαίο παίξιμό του σε ένα φλαμέγκο. Το άλμπουμ κλείνει με 2 hard rock κομμάτια που αφήνουν καλή γεύση και την αίσθηση ότι τα χρήματά σας δεν πήγαν χαμένα. 

Το άλμπουμ ακούγεται με ενδιαφέρον κι ας μην έχει το κραχτό hit. Γι αυτό και δεν έκανε επιτυχία. Έχει όμως ένα πολύ καλό κιθαρίστα που σε κάθε κομμάτι δείχνει το ταλέντο του κι ένα καλό τραγουδιστή που κάνει ότι μπορεί για να μην ακουστεί σαν Billy Idol. Τελικά ο τίτλος Atomic Playboys, εξελίχθηκε σε τίτλο του συγκροτήματος του Steve Stevens, που 10 χρόνια αργότερα ακολούθησε το δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ με τίτλο Flamenco a Go-Go (1999) που παίζει φλαμέγκο!
Το άλμπουμ κινήθηκε σε πολύ χαμηλά επίπεδα (Νο 119 Αμερική) και το single που ήταν το ομώνυμο κομμάτι δεν μπήκε στο Τοπ 200 του Billboard! Το εξώφυλλο επιμελήθηκε ο Ελβετός ζωγράφος H.R. Giger, που επιμελήθηκε και το εξώφυλλο των Emerson Lake and Palmer, Brain Salad Surgery αλλά και τα σκηνικά της ταινίας Alien. Μπορεί να σας έκανε εντύπωση η αναφορά της λέξης ‘Underground’ η οποία έχει να κάνει με τη γενική εντύπωση που τελικά άφησε ο δίσκος. Ο λόγος που χαρακτήρισα το άλμπουμ έτσι, είναι ότι τα συστατικά τους είναι «γνωστός κιθαρίστας, σίγουρα παραπάνω αποδεκτός σαν ταλέντο από πολλούς άλλους της εποχής τους, με ένα άλμπουμ που σχοινοβατεί μεταξύ επίδειξης ταλέντου και συνθέσεων τραγουδιών με στίχους» που τελικά πέρασε και δεν άγγιξε. Θα μπορούσε πολύ καλύτερα.

TRIVIA

• O Stevens έπαιξε το σόλο κιθάρα στο Dirty Diana του Michael Jackson στο άλμπουμ του Bad(1988) και όπως λέει ο ίδιος, του τηλεφώνησε ο Quincy Jones για να του ζτηήσει να παίξει το σόλο, αλλά ο Stevens νόμισε ότι του κάνουν πλάκα, και το έκλεισε. Ευτυχώς ο Quincy Jones τον ξανά πήρε...... 
•  Ήταν στο αρχικό σχήμα των Mr.Big αλλά αποχώρησε για να σχηματίσει τους Atomic Playboys.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
12/2/20

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος