ΔΙΣΚΟΙ ΤΟΥ SOUTHERN ROCK ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ... A.O.R.

Αν με ρωτάγατε πριν μερικά χρόνια αν το Southern rock έχει κάποια σχέση με το A.O.R. θα σας απαντούσα κοφτά ΟΧΙ!  Από την αρχή της δεκαετίας του 2.000 και μετά  που το A.O.R σαν είδος επανήλθε και πήρε μεγαλύτερη δημοσιότητα, τα πράγματα ή καλύτερα η απάντησή μου θα ήταν πιο ήπια, ή και θα μπορούσα να απαντήσω καταφατικά. Η αλήθεια είναι ότι όλα τα άλμπουμ που θα αναφερθούν στο παρακάτω αφιέρωμα, τα είχα ακούσει την εποχή που κυκλοφόρησαν, αλλά τότε τα είχα χαρακτηρίσει σαν "ήπια southern rock» και κάποια από αυτά τα είχα απορρίψει, σαν πολύ «ήπια» για τα γούστα μου! Σκεφτείτε, ότι εκ πρώτης όψης το Southern Rock και το A.O.R. είναι δύο μουσικά είδη που δεν παντρεύονται, ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε.
Στο σημερινό άρθρο, θα δούμε όλα εκείνα τα Southern rock άλμπουμ που είχαν πολλά στοιχεία A.O.R ή μελωδικού rock και τότε τα χαρακτηρίσαμε σαν πιο μελωδικά. Η αρχή γίνεται με τους Atlanta Rhythm Section ή ARS που στην Ευρώπη είναι σχετικά άγνωστοι. Παρ’ όλα αυτά ακόμα και το ελληνικό ραδιόφωνο (σ.σ. παλαιότερα) έπαιζε τραγούδια τους σαν τα Spookie, "Doraville" και "Imaginary Lover". 

Το συγκρότημα δημιουργήθηκε το 1970 στην Ατλάντα και ο ήχος τους ήταν soft (!) Southern rock. Οι Rodney Justo,  Dean Daughtry, Robert Nix και James B. Cobb, Jr. που ήταν και τα βασικά μέλη τους αποφάσισαν να μην κάνουν περιοδείες ή εμφανίσεις αλλά να περιοριστούν μόνο σε ηχογραφήσεις! Με δύο από τα μέλη τους να προέρχονται από τους Classic IV, που ήταν από τα πρώτα συγκροτήματα που κινήθηκαν στο χώρο του Southern rock, οι Atlanta Rhythm Section, παρουσίασαν ένα καλογυαλισμένο ήχο, με υψηλή πιστότητα παραγωγής και άρτιου παιξίματος. Ακούστε τα 3 παραπάνω τραγούδια και θα καταλάβετε. Το συγκρότημα είναι το πρώτο που μετακινήθηκε από το soft southern στο μελωδικό ήχο που πολύ αργότερα ονομάστηκε A.O.R. Τότε το  έλεγαν mainstream. Οι Outlaws έρχονται από την Tampa της Φλόριδα και είναι περισσότερο country παρά southern rock συγκρότημα. Το γενικό ύφος της δισκογραφίας τους αλλά και τα πιο τρανταχτά hits αυτό δείχνουν ("There Goes Another Love Song" και "Green Grass and High Tides"), όμως η διασκευή τους στη σύνθεση του Stan Jones στο "(Ghost) Riders in the Sky", τους πέρασε σε άλλο επίπεδο. Nα σημειώσω ότι το συγκεκριμένο τραγούδι έχει διασκευαστεί πολλές φορές, αλλά σίγουρα η διασκευή των Outlaws, συνδυάζει το country με στοιχεία rock και το έκαναν friendly radio hit!

Ένα άλλο άγνωστο συγκρότημα στην ελληνική αλλά κι ευρωπαϊκή αγορά, είναι οι LeRoux που κατάγονται από τη Λουϊζιάνα και ο ήχος τους είναι κάτι μεταξύ Toto και Southern Rock. Περισσότερο κοντά σε αυτόν των Toto θα έλεγα αν και στο πρώτο άλμπουμ τους είχαν πολλά στοιχεία από bluegrass και Cajun. Από το άλμπουμ Up (1980) και μετά αλλάζουν ήχο και συναγωνίζονται τους Toto αλλά η επιτυχία που γνώρισαν ήταν περιορισμένη κι αυτή μόνο στην Αμερική. Και για να σας φτιάξω, από το 1982 τραγουδιστής του συγκροτήματος ήταν ο Fergie Frederiksen, με τον οποίον ηχογράφησαν το άλμπουμ So Fired Up (1983). Μετά την κυκλοφορία του, έφυγε και έγινε μέλος των Toto με τους οποίους ηχογράφησε το άλμπουμ Isolation!

Ευτυχώς οι Lynyrd Skynyrd δεν έχουν να επιδείξουν ένα άλμπουμ ή μια γενικότερη στροφή από το Southern rock προς το A.O.R. Όμως το συγκρότημα που σχημάτισαν οι κιθαρίστες Gary Rossington και Allen Collins, το 1977 με τη συμμετοχή των Billy Powell πλήκτρα και Leon Wilkeson μπάσο, οι Rossington Collins Band, φλέρταρε με το A.O.R. και μάλιστα πολύ ανοιχτά. Η ύπαρξη τραγουδίστριας κι όχι τραγουδιστή, όπως σε όλα τα Southern συγκροτήματα, είναι το πρώτο βασικό στοιχείο που κάνει τον ήχο τους πιο mainstream (είπαμε τότε δεν υπήρχε ο όρος A.O.R.) Αν με ρωτήσετε για το πρώτο άλμπουμ τους Anytime, Anyplace, Anywhere (1980) θα σας πω ότι είναι ένα από τα καλύτερα του Southern rock, με το τραγούδι “Getaway” να είναι  από τα μελωδικότερα και ομορφότερα τραγούδια που έχω ακούσει. Όμως, πάντα υπάρχει ένα όμως. Tα μουσικά στοιχεία που μπορούν να το κάνουν να θεωρηθεί σαν γέφυρα μεταξύ Southern rock και A.O.R είναι πολλά κι εμφανή. Ο οξύς ήχος των κιθαρών (σ.σ. αδόκιμη γενική πτώση) έχει λειανθεί, τα φωνητικά (σ.σ. από την Dale Krantz, σύζυγο του Gary Rossington αλλά άξιας φωνής) καλά αλλά πιο ήπια, οι συνθέσεις σίγουρα πιο radio friendly! Το συγκρότημα στο δεύτερο άλμπουμ του  This Is the Way(1981) συνέχισε το ίδιο μουσικό μοτίβο με μια γενική προσέγγιση προς το mainstream χωρίς όμως την επιτυχία του πρώτου. Το συγκρότημα ηχογράφησε αυτά τα δύο άλμπουμ όπου σας συνιστώ το Anytime, Anyplace, Anywhere και διαλύθηκε μετά το θάνατο της γυναίκας του Allen Collins.Έτσι ο Gary Rossington συνέχισε σαν Rossington Band κυκλοφορόντας 3 άλμπουμ μακριά από τον καλό southern εαυτό του. 

Θα μείνουμε λίγο ακόμα στην οικογένεια των Lynyrd Skynyrd, κάνοντας αναφορά στα άλμπουμ που κυκλοφόρησε ο ιστορικός ντράμερ τους Artymus Pyle σαν APB (Artymus Pyle Band) και τα οποία είναι τόσο mainstream που δεν ακούγονται. Σίγουρα καλύτερη είναι η προσπάθεια του μετέπειτα τραγουδιστή τους (σ.σ. από το  1991) Johnny Van Zant, που το 1980 είχε κυκλοφορήσει το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ σαν Johnny Van Zant Band με τίτλο No More Dirty Deals σε παραγωγή του Al Kooper. Μια ακόμα πολύ καλή προσωπική προσπάθεια του είναι το άλμπουμ Brickyard Road (1990), ενώ συνολικά ότι έκανε είτε σαν Van Zant Band είτε σόλο σαν Johnny Van Zant ήταν καλό και όλα είχαν το κατάλληλο μείγμα Southern και A.O.R. 
Μακριά και μεγάλη η ιστορία των ZZ Top. Μια καριέρα που χαρακτηρίζεται από το hard boogie blues του Νότου, με τραγούδια κι άλμπουμ ύμνους. Όμως το 1983 γνωρίσαν τεράστια επιτυχία με το άλμπουμ Eliminator που ηχητικά δεν βάδιζε στο κλασικό μονοπάτι τους. Κι αν δεν θυμάστε ποια τραγούδια είχε εκείνο το άλμπουμ, που μόνο στην Αμερική πούλησε περισσότερο από 10.000.000 αντίτυπα, σάς τα θυμίζω: "Gimme All Your Lovin'", "Got Me Under Pressure", "Sharp Dressed Man" και "Legs". Ξαφνικά όλες οι τηλεοπτικές εκπομπές έπαιζαν τους 2 γενειοφόρους από το Τέξας κι όλοι έμαθαν τους ZZ Top που έκανα τον ήχο τους πιο γυαλιστερό και …προσιτό. Για την ιστορία, την παραγωγή του Eliminator έκανε ο στενός  συνεργάτης τους Bill Ham.

Θέση στο σημερινό άρθρο έχουν και οι Blackfoot. Μη σας κάνει εντύπωση, οι Blackfoot με την κυκλοφορία του 6ου άλμπουμ τους με τίτλο Sogo, έκαναν ορισμένες  αλλαγές τον ήχο τους κάνοντας τον πιο rock oriented. Και πρώτη-και σημαντική- αλλαγή ήταν η προσθήκη πλήκτρων με την παρουσία του πρώην οργανίστα των Uriah Heep, Ken Hensley. To Siogo περιέχει δύο από τα καλύτερα κομμάτια τους, το “Send me an Angel’ που ανοίγει ειδικά το άλμπουμ και είναι το αγαπημένο μου και το κλασικό hit "Teenage Idol" που εξελίχθηκε σε συνώνυμο του ονόματος τους. Πέραν μιας άνευ λόγου και μάλλον άχαρης διασκευής στη μπαλάντα των Nazareth, "Heart's Grown Cold" όπου με κανένα τρόπο ο Rickey Medlocke κατά άλλα εξαιρετικός ερμηνευτής, δεν μπορεί να πλησιάσει την ερμηνεία του Dan McCafferty. Το  "Siogo" μπορεί να μην έχει τη σπιρτάδα των Tomcattin, Marauder (κυρίως) και Strikes αλλά είναι ένα καλό άλμπουμ με πολύ λίγα στοιχεία που θα μπορούσαν να το κατατάξουν στη λίστα των A.O.R. Για την ιστορία, Siogo στα ινδιάνικα σημαίνει σύμπνοια, εγγύτητα ή αν θέτε είναι ακρωνύμιο των λέξεων Suck It Or Get Out.
Οι μάλλον άγνωστοι Doc Holliday, κατάγονται από το Macon της Georgia,και τα πρώτα 2 άλμπουμ τους Doc Holliday (1981) και Doc Holliday Rides Again (1982),χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο, άφησαν καλές εντυπώσεις κι όλοι περιμέναμε ένα ξέσπασμα που θα τους καθιέρωνε. Αντ’ αυτού είχαμε την κυκλοφορία του τρίτου άλμπουμ τους με τίτλο Modern Medicine (1983) που είχε σαφείς βλέψεις προς το mainstream και απομακρυνόταν από το Southern ύφος τους. Το κακό για αυτούς ήταν το γεγονός ότι η κυκλοφορία του Modern Medicine, στάθηκε μοιραία, αφού το συγκρότημα κυκλοφόρησε αρκετούς δίσκους αλλά  κανένας δεν στάθηκε στο ύψος των πρώτων δύο. Για την ιστορία, πήραν το όνομά τους από ένα χαρτοπαίκτη, πιστολά κι οδοντίατρο(!) του far west, τον Doc Holiday. Διαβάστε εδώ την ιστορία των Doc Holiday όπως την είχε παρουσιάσει ο Rockmachine.gr στη στήλη Ποιος Θυμάται.

Πριν μερικά χρόνια στο μαγαζί του Ζαχαρία με  τα μεταχειρισμένα βινύλια στη στοά της Ηφαίστου στο Μοναστηράκι, βρίσκω ένα άλμπουμ των Thunder πουν δεν το ήξερα. Headphones for Cows ήταν ο τίτλο με ένα μάλλον αστείο εξώφυλλο. Αποκλείεται λέω,
δεν μπορεί οι δικοί μου Thunder να έχουν ένα τέτοιο εξώφυλλο κι ένα τέτοιο τίτλο! Διαβάζω τα ονόματα και δεν έχουν καμία σχέση με τους Thunder που ξέρουμε. Χωρίς δεύτερη σκέψη, τον αγόρασα για τη δισκοθήκη μου και ανακαλύπτω ένα μέτριο southern A.O.R συγκρότημα που μετά την πρώτη ακρόαση ξεχνιέται. Να όμως που λόγω συνωνυμίας, κάπου θα τους συναντήσετε. (σ.σ. α ρε μπαγάσηδες, σας έβαλα δίπλα στους καλούς Thunder).

Τελευταίοι και καλύτεροι από όλους που διαβάσατε πιο πάνω, οι .38 Special, το συγκρότημα των Don Barnes, Donnie Van Zant (αδελφός των Johnny και Ronnie), Larry Junstrom  και Jeff Carlisi. Σχηματίστηκαν στο Jacksonville της Φλόριδα το 1974 και πήραν  το όνομά τους από ένα περιστατικό που συνέβη στις αρχές του 1972 όταν οι νεαροί Don Barnes και Donnie Van Zant είχαν βρει ένα πιστόλι και εξασκούντο σε μια αποθήκη στη μέση του πουθενά. Ένας γείτονας ειδοποίησε την αστυνομία η οποία βρήκε την αποθήκη κλεισμένη με λουκέτο. Αφού είδαν ότι δεν μπορούν να την ανοίξουν, ένας από τους αστυφύλακες είπε «ας αφήσουν το .38 Special να κάνει τη δουλειά του» και πυροβόλησε την κλειδαριά. Τα πρώτα δύο άλμπουμ τους (.38  Special (1977) και Special Delivery (1978) ήταν ατόφια Southern Rock για να αρχίσουν από το τρίτο άλμπουμ τους  Rockin' into the Night (1979) να κάνουν τον ήχο τους πιο mainstream, πιο A.O.R θα λέγαμε σήμερα. Η κυκλοφορία του τέταρτου άλμπουμ τους Wild-Eyed Southern Boys (1981) που ήταν το πρώτο που κυκλοφόρησε στην ελληνική αγορά έστω και LED  (limited edition 300 αντίτυπα), οριστικοποίησε τη στροφή του συγκροτήματος σε αυτό που οι Αμερικάνοι ονομάζουν Southern Softieδηλαδή ένας ΄ήχος που η βάση του είναι το Southern Rock αλλά με πολλά μελωδικά στοιχειά, τόσο φωνητικά όσο και μουσικά. Το συγκρότημα συνέχισε να ηχογραφεί άλμπουμ σε αυτό το ύφος, όπως τα Special Forces, Tour de Force και Strength in Numbers, όλα πολύ καλά.
ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ
.38 Special Wild-Eyed Southern Boys (1981)
Blackfoot – Siogo (1983)
ZZ Top -Eliminator ((1983)
Johnny Van Zant - Brickyard Road (1990)
Rossington Collins Band - Anytime Anyplace Anywhere (1980)
Atlanta Rhythm Section - Champagne Jam (1978)
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ

18/2/20

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος