CRAZY WORLD: ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΕΓΑΛΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΩΝ SCORPIONS ΓΙΑ ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 90

Στα τέλη της δεκαετίας του ’80, οι Scorpions ήταν πλέον ένα τεράστιοσυγκρότημα, που ήδη από το 1979, όταν με το άλμπουμ τους “Lovedrive” άλλαξαν τον ήχο τους σε πιο εμπορικό hard rock/heavy metal, έβγαζαν τη μία επιτυχία μετά την άλλη.
Τελευταία μεγάλη στιγμή τους μέχρι το 1990, ήταν το άλμπουμ “Love at first Sting”
του 1984, το οποίο περιείχε κάποια από τα γνωστότερα κομμάτια τους (μεταξύ των οποίων
και η all time classic μπαλάντα “Still Loving You”), που το εκτόξευσαν στις πρώτες θέσεις των
charts αρκετών χωρών. Επιπλέον, τους οδήγησε σε μια παγκόσμια περιοδεία 180
εμφανίσεων, στιγμές της οποίας αποτυπώθηκαν στο διπλό live τους, “World Wide Live” (έχει
παρουσιαστεί στην ενότητα με τα καλύτερα Live) του 1985.
Με τη λήξη αυτής της περιοδείας, το συγκρότημα έριξε λίγο τους ρυθμούς τους και
δουλεύοντας πιο χαλαρά, κυκλοφόρησαν το 1988 το “Savage Amusement”, το οποίο όμως,
αν και είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ και έκανε δυνατές πωλήσεις, αντιμετωπίστηκε με κάποια
απογοήτευση από τους οπαδούς τους. Πιθανόν επειδή δεν έδινε κάτι καινούργιο αλλά έμοιαζε
περισσότερο με το μικρό αδερφάκι τού “Love at first Sting”, αν και προσωπικά το θεωρώ
πολύ καλό άλμπουμ με τουλάχιστον 4-5 εξαιρετικά κομμάτια.
Οι Scorpions (ή, καλύτερα, η εταιρεία τους, οι managers κλπ), σχεδιάζοντας το
επόμενο άλμπουμ τους και για να μην επαναληφθεί η σχετικά χλιαρή αποδοχή του “Savage
Amusement”, προχώρησαν σε δυο σημαντικές κινήσεις. Σταμάτησαν την πολύχρονη
συνεργασία τους (από το “In Trance” του 1975) με τον παραγωγό Dieter Dierks και
προσέλαβαν τον βετεράνο Keith Olsen, προκειμένου να δώσει στην μπάντα τον παλιό
κλασικό, ωμό και δυναμικό ήχο. Επιπλέον, προχώρησαν στην πρόσληψη «μισθοφόρου» και
συγκεκριμένα του γνωστού συνθέτη και δημιουργού επιτυχιών, Jim Vallance, για να
διασφαλίσουν ότι το επόμενο άλμπουμ θα έχει 3-4 κλασικά hits, κομμένα και ραμμένα για
τακτική παρουσία στο ραδιόφωνο και στα μουσικά κανάλια και με απώτερο σκοπό, φυσικά,
να κατακτήσουν τα charts για αρκετές εβδομάδες. Ταυτόχρονα, ο Vallance, θα μπορούσε να
εισάγει στα κομμάτια και αρκετά στοιχεία του μελωδικού hard rock που κυριαρχούσε τότε
στον σκληρό ήχο.
Έτσι μετά από εξάμηνη παραμονή στα Goodnight LA και Wisseloord studios του Los
Angeles και της Ολλανδίας αντίστοιχα, κυκλοφορούν στις  6 Νοεμβρίου 1990 το ενδέκατο στούντιο
άλμπουμ τους, “Crazy World”, το οποίο έγινε τεράστια επιτυχία, κυρίως λόγω ενός
τραγουδιού και ενός πολιτικού γεγονότος παγκόσμιας εμβέλειας, όπως θα δούμε στη
συνέχεια.

Το ξεκίνημα του δίσκου είναι δυναμικό, με το “Tease me Please me” (πρώτο single),
ένα κομμάτι στο κλασικό, εμπορικό στυλ τους και με αρκετές πινελιές από το
μελωδικό hard rock που επικρατεί εκείνη την εποχή. Ωραία riffs, μελωδικά σόλο, πιασάρικο
ρεφραίν και τα κλασικά φωνητικά του Klaus Meine με την χαρακτηριστική «γερμανίλα» στην
προφορά. Στο ίδιο μοτίβο ακολουθεί το “Don’t believe her” (δεύτερο single) , το οποίο θεωρώ
καλύτερο του “Tease me…” και με πολύ καλύτερο ρεφραίν που κολλάει με τη μια στο μυαλό.
Εννοείται πως και στα δυο τραγούδια έχει βάλει το χέρι του σε στίχους και μουσική ο
Vallance, με απόλυτα επιτυχημένο αποτέλεσμα όπως φάνηκε. Τρίτο στη σειρά έχουμε το “To
be with you in heaven”, ένα κομμάτι μεσαίας ταχύτητας, αρκετά καλό με πολύ ωραία αλλαγή
μελωδίας και τόνου στη γέφυρα.
Και ερχόμαστε τώρα στο κομμάτι που πήρε στους ώμους του όλο το “Crazy World”,
την περιβόητη και υπερκλασική πλέον μπαλάντα “Wind of Change”. Γραμμένη εξ ολοκλήρου
από τον Klaus Meine, η πολύ ωραία αυτή μπαλάντα, με το χαρακτηριστικό σφύριγμα της
μελωδίας συνοδεία ακουστικής κιθάρας, αναφέρεται στον «άνεμο της αλλαγής» που
αισθανόταν ο Meine ότι θα φέρει η πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων στις χώρες της
Ανατολικής Ευρώπης και το συνακόλουθο τέλος του «Ψυχρού Πολέμου». Ήδη, σχεδόν ένα
έτος πριν τη κυκλοφορία του “Crazy World”, στις 9 Νοεμβρίου 1989, άρχισε να κατεδαφίζεται το τείχος του Βερολίνου, γεγονός που οδήγησε στην ενοποίηση των δυο Γερμανιών, στις 3 Οκτωβρίου 1990.

Επιπλέον, με την πολιτική φιλελευθεροποίησης που εφάρμοζε ο Γκορμπατσώφ, διαφαινόταν ήδη η επερχόμενη διάλυση της ΕΣΣΔ. Εμπνευσμένος από όλα αυτά τα γεγονότα, ο Meine
περιγράφει την αλλαγή που αισθάνεται να έρχεται και τις ελπίδες του για έναν καλύτερο
κόσμο (η συνέχεια, βέβαια, δεν ήταν καθόλου ρόδινη, αλλά αυτά είναι άλλη ιστορία…).
Η συγκυρίες, λοιπόν, και οι μετέπειτα πολιτικές εξελίξεις, έκαναν την μπαλάντα αυτή
το soundtrack εκείνων των κοσμοϊστορικών αλλαγών, αλλά ταυτόχρονα την έφεραν, ως τρίτο
single του άλμπουμ στο Νο 1 των charts επτά χωρών και στην πρώτη πεντάδα των
υπόλοιπων.
Στη συνέχεια, κλείνοντας το πρώτο μισό του άλμπουμ (ή την πρώτη πλευρά του
βινυλίου αντίστοιχα), έχουμε το “Restless night”; ένα αργόσυρτο κομμάτι που μας δίνει λίγο
την ευκαιρία να απολαύσουμε το μπάσο του Herman Rarebell, ενώ βγάζει ένταση στο
ρεφραίν. Ωραία φωνητικά από τον Meine και στίχοι εμπνευσμένοι από live εμφανίσεις της
μπάντας σε διάφορες πόλεις.
Το δεύτερο μισό του “Crazy World” ανοίγει με μια τριπλέτα δυναμικών κομματιών, τα
οποία κακώς αγνοούνται και δεν παίζονται σχεδόν πουθενά. Ξεκινάμε με τη «βόμβα» “Lust or
Love”, μια φοβερή συναυλιακή κομματάρα, με χαρακτηριστικό ρεφραίν, δυνατά riffs και ωραίο
σόλο, τραγούδι που αδίκως δεν κυκλοφόρησε ως single καθώς είναι σαφώς καλύτερο και από
το “Tease me Please me” και από το “Don’t Believe her”. Κολλητά έρχεται το “Kicks after six”,
στο ίδιο στυλ με το προηγούμενο και με ελαφρώς πιο αμερικάνικο ήχο, για να κλείσει η τριάδα
με το “Hit between the eyes”, ένα τραγούδι που ξεκινάει με εμβατηριακό βομβαρδισμό από τα
τύμπανα, έχει ωραία κοψίματα στο ρυθμό την ώρα που μπαίνει το κουπλέ και συνεχίζει με
κλασικό κολλητικό ρεφραίν. Καταπληκτικό το drumming καθ’ όλη τη διάρκειά του. Να
σημειωθεί ότι και στα τρία τραγούδια συμμετέχει συνθετικά ο Jim Vallance.
Tα προηγούμενα τρία κομμάτια είναι και οι τελευταίες πιο εμπορικές- πιασάρικες
συνθέσεις του άλμπουμ. Ακολουθούν δυο πιο μέτριας ταχύτητας κομμάτια, το “Money and
Fame”, με λίγο bluesy αίσθηση, καθώς ακούμε σε κάποια σημεία περάσματα με slide κιθάρα,
ενώ έχουμε και χρήση talk box κατά το σόλο, και το ομώνυμο “Crazy World”, με βαρύ, πιο
metal riffing και ωραία αρμονία στο ρεφραίν. Οι συνθέσεις ολοκληρώνονται με μια ακόμα
μπαλάντα, το πολύ συναισθηματικό “Send me an Angel”, τέταρτο single και το δεύτερο πιο
γνωστό κομμάτι του άλμπουμ μετά το “Wind of Change”, το οποίο έχει τακτικό airplay ακόμα
και σήμερα, 30 χρόνια μετά.

Το “Crazy World”, όπως ήταν αναμενόμενο, έκανε πολύ μεγάλη επιτυχία και είναι το
άλμπουμ των SCORPIONS με τις περισσότερες πωλήσεις. Ως ενιαίο άλμπουμ, έγινε 2 φορές
πλατινένιο στις ΗΠΑ και έφτασε μέχρι τη θέση 21 του Billboard, ενώ πούλησε συνολικά
περίπου 7.000.000 κομμάτια. Τα τέσσερα singles που έβγαλε, μπήκαν όλα στη πρώτη
δεκάδα των charts, με το “Wind of Change” να έχει τις περισσότερες πρωτιές. Το παράδοξο
βέβαια με το “Crazy World” είναι ότι, ενώ - στις ΗΠΑ πάντα- είχε περισσότερες πωλήσεις από
τον προκάτοχό του, “Savage Amusement”, αλλά και από το “Love at first Sting”, έφτασε,
όπως αναφέρθηκε μέχρι την θέση 21, ενώ το «μέτριο» “Savage…” έφτασε στη θέση 5 και το
“Love…” στη θέση 6!
Το μόνο «αρνητικό» που θα μπορούσα να βρω στο “Crazy World” είναι το γεγονός
πως 3-4 πολύ καλά κομμάτια του επισκιάστηκαν από την τεράστια απήχηση του “Wind of
Change” - όπως και του “Send me an Angel - και έμειναν ουσιαστικά στην αφάνεια με το
πέρασμα του χρόνου.
Την κυκλοφορία του άλμπουμ ακολούθησε εκτεταμένη περιοδεία 185 περίπου
εμφανίσεων σε ΗΠΑ, Καναδά , Ιαπωνία και Ευρώπη. Στο πλαίσιο μάλιστα της “Crazy World
Tour”, επισκέφτηκαν για πρώτη φορά και τη χώρα μας, σε μια εκρηκτική συναυλία στο ΣΕΦ,
την 29 Νοεμβρίου 1990. Η συναυλία αυτή, μάλιστα, ήταν και η πρώτη συναυλία που πήγα, σε μια
εποχή που στην Ελλάδα γίνονταν hard rock/metal συναυλίες με το σταγονόμετρο. Με την
εμφάνισή τους αυτή στο ΣΕΦ, εγκαινίασαν έναν αριθμό τακτικών επισκέψεων
στη χώρα μας, έχοντας φτάσει μέχρι στιγμής τις 37 (!!!) εμφανίσεις, με τελευταία αυτή στο
Καλλιμάρμαρο τον Ιούλιο του 2018.
Το “Crazy World” αποτέλεσε το κλείσιμο ενός μεγάλου κεφαλαίου και την τελευταία
πραγματικά μεγάλη στιγμή τους , όσον αφορά την ποιότητα των συνθέσεών
τους. Μη ξεχνάμε ότι ήταν το ενδέκατο άλμπουμ τους και σπάνια συγκρότημα έχει τόσο
επιτυχημένο άλμπουμ μετά από είκοσι χρόνια ύπαρξης (κάτι αντίστοιχο έκαναν την ίδια
χρονιά οι Judas Priest με το δωδέκατο άλμπουμ τους , “Painkiller”).
Από εκεί και μετά, θα ακολουθήσει μια σειρά από μέτρια έως διεκπεραιωτικά
άλμπουμ, τα οποία δεν έβγαλαν κάποια ιδιαίτερη επιτυχία, πέρα από 2-3 μπαλάντες. Αυτό
βέβαια δεν σημαίνει ότι έχασαν και την τεράστια αποδοχή τους, η οποία συνεχίζεται αμείωτη, επιτρέποντάς τους να βγαίνουν ακόμα σε περιοδείες διαρκείας,
ενώνοντας στα live τους ακόμα και οπαδούς διαφορετικών ειδών μουσικής.
Κλείνοντας, να αναφερθεί πως το “Crazy World” είναι και το τελευταίο άλμπουμ με την
κλασική σύνθεση της μπάντας, δηλαδή Klaus Meine – φωνητικά, Rudolf Schenker και
Matthias Jabs – κιθάρες, Herman Rarebell – μπάσο και Francis Buchholz – τύμπανα.

ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
To 1993 κυκλοφόρησαν το “Face the Heat”, ένα αρκετά καλό αλλά υποτιμημένο,
λόγω μουσικής εποχής, άλμπουμ, το οποίο είναι το τελευταίο που έδωσε κάποια κλασικά hits,
όπως τα “Alien Nation”, “No Pain No Gain”, “Under the same Sun” και “Someone to Touch”
To “Pure Instinct” του 1996, αποτέλεσε τη δωδέκατη δουλειά τους, ένα περισσότερο
χαλαρό άλμπουμ με μοναδικό γνωστό κομμάτι την μπαλάντα “You and I”.
To 1999 έρχεται η ψυχρολουσία του “Eye II Eye”, μια απογοητευτική κυκλοφορία,
στην οποία την είδαν μάλλον Pop συγκρότημα, για να επανέλθουν δυναμικά το 2004 με το
“Unbreakable”, ένα πολύ καλό άλμπουμ στηριγμένο στις κλασικές hard rock φόρμες, που
κατάφερε να ξεπλύνει σε μεγάλο βαθμό την ντροπή του “Eye II Eye”.
Στο “Humanity Hour I” του 2007 είπαν μάλλον να πειραματιστούν λίγο με το
progressive και έφτιαξαν ένα concept άλμπουμ με μετα-αποκαλυπτική θεματολογία, σχετική
με έναν πόλεμο ανάμεσα σε ανθρώπους και ρομπότ , το οποίο φυσικά ξένισε τους οπαδούς.
Αντικειμενικά και από μουσική άποψη, το άλμπουμ δεν είναι κακό, απλά θέλει κάποια
παραπάνω ακούσματα για να προσαρμοστεί κάποιος στον διαφορετικό ήχο. Για την
πλειονότητα όμως των οπαδών τους, αυτή η στροφή στον ήχο δεν έγινε αποδεκτή και το
άλμπουμ πέρασε και δεν ακούμπησε.
Το 2010 κυκλοφόρησαν το – και καλά – τελευταίο άλμπουμ τους, “Sting in the Tail”
και βγήκαν στην τελευταία τους, υποτίθεται, αποχαιρετιστήρια περιοδεία, για να μετανιώσουν
στη συνέχεια και να βγάλουν το 2015 την τελευταία μέχρι στιγμής δουλειά τους “Return to
Forever”. Και τα δυο αυτά άλμπουμ είναι απλά ΟΚ, ακούγονται ευχάριστα, αλλά δε σου μένει
και κάτι ιδιαίτερο. Μάλλον τα κυκλοφόρησαν για να έχουν αφορμή να περιοδεύουν.

TRIVIA
Στην πρώτη τους συναυλία στην Ελλάδα, τον 11/1990, support σχήμα ήταν οι
Winger (περιόδευαν για το δεύτερο άλμπουμ τους, “In the heart of the Young”), τους
οποίους αμφιβάλλω αν τους έδωσαν οι οπαδοί την παραμικρή σημασία. Ακόμα και εγώ με
την παρέα μου είμασταν στη φάση «άντε να τελειώνουν οι φλώροι να δούμε τους
Scorpions». Χρόνια μετά, όσοι ασχοληθήκαμε ουσιαστικά, χωρίς τα ηλίθια στερεότυπα, με
τους WINGER, χτυπάγαμε το κεφάλι μας που δεν τους δώσαμε τότε τη σημασία που τους
άξιζε, σε μια χρονική στιγμή μάλιστα, που τουλάχιστον στην Αμερική ήτνα καυτό όνομα με χιλιάδες πωλήσεις.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΕΡΒΟΣ
6/2/20/

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος