"Ναι ρε φίλε! Εδώ ακριβώς είμαι!". Και μετά απορείς.... Μα καλά, είναι ποτέ δυνατόν ένας δίσκος που παίζουν μουσικοί σαν τους Gregg Rollie (φωνητικά, πλήκτρα), Kevin Chalfant (φωνητικά), Steve Smith (τύμπανα), Ross Valory (μπάσο) και Josh Ramos (κιθάρες) να μην είναι δισκάρα;... Ε όχι λοιπόν, δεν είναι!
Είναι τελικά ένδειξη του πόσο σπουδαία είναι τα μεγάλα συγκροτήματα και του πόσο ταλαντούχοι είναι οι μουσικοί που τα αποτελούν όταν πλέον έρθει κάποια στιγμή που σπάσει ο πυρήνας τους και τα κομμάτια τους διασκορπιστούν σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Βλέπε Deep Purple, Black Sabbath και επειδή μιλάμε για A.O.R., Journey! Η τελεία που έβαλαν οι Journey στα μέσα περίπου του ογδόντα δημιούργησε δύο νέες μουσικές παραγράφους, τους Bad English και στην περίπτωσή μας τους The Storm.
Οι The Storm είναι το σημείο σύγκλησης του παρελθόντος και του παρόντος, όσον αφορά πάντα τη δεκαετία του ογδόντα, των μεγάλων Journey. Ο Gregg Rollie ένα από τα ιδρυτικά μέλη των Journey, έχοντας αποχωρήσει από την μπάντα από το 1980, θα υποκύψει στις melodic rock ορέξεις του και θα ξαναβρεί ότι καλύτερο κυκλοφορεί στην μουσική πιάτσα της εποχής! Φυσικά μιλάμε για τον "professor drummer" Steve Smith και για τον "coolest bassist player" Ross Valory όπου και τους τρεις τους ενώνει ένα κοινό παρελθόν, αυτό των Journey! Ο εξαίρετος ερμηνευτής Kevin Chalfant θα ήταν αυτός που σε ένα ιδανικό κόσμο θα αναλάμβανε να συνεχίσει την πορεία των Journey μετά την αποχώρηση του Steve Perry από το συγκρότημα μετά τον δίσκο "Raised on Radio" αλλά η ιστορία είχε άλλο πλάνο και έτσι τον εντοπίζουμε ως τραγουδιστή στην μπάντα των The Storm το 1991. Η περίπτωση τώρα του Josh Ramos είναι μία περίπτωση κάποιου κορυφαίου μουσικού που ακολουθεί τα χνάρια του ιδάλματός του, Neal Schon! Στο μυαλό μου, έρχεται η περίπτωση Bobby Rondinelly με Cozy Powell. Δε μοιάζουν λέτε;
Μέσα από κάποιες βροντές και κάποιες μικρές ψιχάλες που προλογίζουν το ξεκίνημα του δίσκου, η μελωδική καταιγίδα ξεσπά με το τραγούδι "You keep me Waiting", ένα "καραμπινάτο" Journey κομμάτι, με τον Αμερικάνικο A.O.R. ήχο να κρατά ψηλά την σημαία την δύσκολη εποχή του 1991. Η δυναμική μπαλάντα "I've got a lot to Learn about love" εκτός από πρώτο single του δίσκου, είναι και ο λόγος για τον οποίον έγιναν γνωστοί οι The Storm. Το τραγούδι κατόρθωσε να φτάσει στο Νο 6 του Mainstream Rock Tracks chart και στο Νο 26 του Billboard Hot 100.
Το μικρόφωνο φτάνει στα χέρια του Gregg Rolie για την συνέχεια και η φωνή του πρωταγωνιστεί στο παιχνιδιάρικο, για να το θέσω κάπως κομψά, In the raw. Θέλετε έναν A.O.R. ύμνο ο οποίος είναι τόσο εγκληματικά υποτιμημένος;... Τον έχετε!... "You're gonna miss me" με τον Steve "machine gun" Smith να καταστρέφει το kit του στους ρυθμούς αυτού του άσματος!
Οι τόνοι θα πέσουν στο Call me που ακολουθεί, τα ατμοσφαιρικά πλήκτρα θα καλύψουν τον ήχο και η φωνή του Gregg Rolie, ο οποίος και πάλι αναλαμβάνει lead χρέος, θα συναντηθεί με την φωνή του Kevin Chalfant σε ένα ρεφρέν που θα σε κάνει να αναφωνήσεις: "Τι δισκάρα είναι αυτή θεέ μου!". Ακόμα μία επική μπαλάντα για την συνέχεια του αλμπουμ με φοβερό ερμηνευτικό πάθος από τον Kevin Chalfant, Show me the way και τα συμπεράσματα δικά σας.
Πετυχημένη συνταγή πίσω στις ημέρες των Journey, πετυχημένη και εδώ στους The Storm. Εναλλαξ φωνητικά Rolie και Chalfant στο σούπερ ανεβαστικό I want you back! Όπως έχετε καταλάβει ο Gregg Rolie δεν είχε εξαρχής σκοπό να περιοριστεί μονάχα στα πλήκτρα του και γιατί να το κάνει άλλωστε αυτό αφού διαθέτει μία πολύ ζεστή, αισθαντική φωνή η οποία είναι ιδανική για ρομαντικά τραγούδια. Όπως ας πούμε το "Still loving you" το οποίο αν και φέρει το τσίμπημα των "Σκορπιών" ως προς τον τίτλο, είναι υπόδειγμα νυχτερινού A.O.R. ονείρου! Δυνατές κιθάρες, βροντερά φωνητικά και ογκώδες τύμπανα για το Touch and go, τραγούδι που άνετα θα το έβλεπα και με την μουσική πιστοποίηση των Damn Yankees! Αμείωτο κέφι και uptempo ρυθμοί στο "Gimme love", τραγούδι με το οποίο φαντάζεσαι τον εαυτό σου να οδηγεί αργά, κάτω από έναν απογευματινό καλοκαιρινό ήλιο κατά μήκος της παραλίας και να φλερτάρει με ματιές όλο υποσχέσεις με τις ομόρφες κυρίες που θα συναντήσεις στο πέρασμά του απλώς νιώθοντας χαρούμενος που έζησε ακόμα μια μέρα! Το τελευταίο τραγούδι που θα ακούσουμε την ζεστή φωνή του Gregg Rollie θα είναι στο ξένοιαστο "Take me away" καταλήγοντας στο φινάλε με ακόμα μία εξαιρετική A.O.R. στιγμή από το τραγούδι "Can't live without love", το καλύτερο κλείσιμο για έναν από τους καλύτερους δίσκους που κυκλοφόρησαν ποτέ για το μελωδικό ιδίωμα. Κλείνοντας, να αναφέρουμε πως την παραγωγή στον δίσκο την έχει επιμεληθεί ο Beau Hill επομένως η ποιότητα και σε αυτόν τον τομέα θεωρείται ως δεδομένη.
Κανένα μετερεωλογικό δελτίο δεν θα μπορούσε να προβλέψει την τεράστια ισχύ αυτής της "καταιγίδας" για τους υποψιασμένους και μη ακροατές του A.O.R.! Το σπουδαιότερο;.... Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1995, η "καταιγίδα" θα επέστρεφε!
ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
1/1/20
Ειμαστε ομοιοπαθεις καθως ειμαι απο τους παθοντες ! Θυμαμαι ακριβως πως ενοιωσα ακουγοντας το αλμπουμ αυτο ....
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα προσθεσω λοιπον στους ανωθεν υμνους του αρθρου μερικες γραφικες 'πινελιες΄.αλλωστε πριν καμια 15αρια χρονια το ειχα κανει σε καποιο φορουμ ...
Παροτι με τον ονομα αυτο υπηρχε και το σχημα της Cristina Nichols τελικα με χρυσα γραμματα το εγραψαν ετουτοι εδω ..
Μελωδιες παντου , πιανα , synths ,κιθαρες, διπλα -τριπλα φωνητικα (αλλωστε τραγουδουσαν σχεδον ολοι , για all star μπαντα μιλαμε ) αλλα το κυριοτερο , υπηρχαν καλα κομματια .
Εκει βρισκεται η δυναμη αυτου του αλμπουμ . All star παικτες υπηρχαν και υπαρχουν σε πολλα project , δεν αρκουν ομως τα περιτεχνα η τα ΄τελεια ' παιξιματα ,πρεπει να υπαρχει και η αναλογη βαση . Το καλο κομματι ανεβαζει τους μουσικους και οχι το αντιστροφο .
Το πρωτο κομματι , you keep me waiting , αποσπα αμεσως την προσοχη χρησιμοποιωντας μαλιστα καποια 'ψυχολογικα τεχνασματα' για να επηρεασει την διαθεση του ακροατη . Το κομματι ξεκιναει με ενα 'storm ' ,τον ηχο μιας καταιγιδας η οποια εμπλουτιζεται απο τα ατμοσφαιρικα pads του Rollie και την σολο κιθαρα του Ramos . Ξαφνικα η ολη αυτη υποβλητικη ατμοσφαιρα διακοπτεται απο μια 'ωμη' ρυθμικη κιθαρα ,λειτουργωντας καπως 'ξενερωτικα' αλλα αμεσως μετα μπαινει η 'full' μπαντα . Προκειται για τεχνικη κρυου -ζεστου που οποιος πεσει θυμα της στην συνεχεια ακουει το αλμπουμ μονορουφι ...
Απο εκει και περα αρχιζουν τα σεμιναρια και οι 'ξινοι μαγκες ' (βλεπε ταινια Μητσος ο ρεζιλης με Σωτηρη Μουστακα ) πανε για τσαι ,βρουβες και οτι αλλο . Ειναι αυτο που λενε 'seperate the men from the boys ' ....
- i ve got a lot to learn about love / νομιζω το single και βιντεο που ειχε κυκλοφορησει (για αλλες χωρες μιλαω εδω δεν ειχαμε τετοιες πολυτελειες ,τα εχουμε πει ημασταν στον αστερισμο του dressed in black suede και death to false metal ) .Ωραιο κομματι που μαλιστα επανεκτελεστηκε απο διαφορα projects αργοτερα .
- call me / καλοφτιαγμενο aor , τελος
-show me the way / η κλασσικη αμερικανικη 'γλυκαναλατη ' μπαλαντα . Και φυσικα ο ορος γλυκαναλατος ειναι ακομα ενας παρεξηγημενος ορος .
- you are gonna miss me / ενα κομματι 'ορισμος ' που aor . Οποιος ρωτησει τι ειναι aor , του 'κοπανας' ενα κομματι σαν αυτο .
- i want you back / αλλο ενα κομματι που στην εισαγωγη μου φερνει λιγο απο i'll be there / Starship(αλλη κομματαρα) , χωρις φυσικα να υπαρχει θεμα 'κλοπης ' φανταζομαι .
-still loving you / μπαλλαντα με αερινους ηχους και τα 'LA keys ' του Rollie να δεσπωζουν ,
-take me away / κομματι που η εισαγωγη τουλαχιστον μου φερνει λιγο απο Tom Petty- learning to fly το οποιο ηταν της ιδιας χρονιας .
-cant live without love /αλλο ενα power ballad για οποιον δεν χορτασε .
Αυτα ξεχωριζω απο το αλμπουμ αυτο , 9/12 κομματια ? θελουμε κατι παραπανω ?
Μαντεψτε ομως τι κριτικη ειχε παρει το αλμπουμ ? Ακριβως ...διθυραμβους , μαλιστα οι μεταλοπατερες της εποχης μετα απο επιστημονικη αναλυση (συγκριτικο crash test me Omen και Manilla road *) αλλοι το κατεταξαν στα συγκροτηματα 'κομμωτηριου ΄ και αλλοι στον γενικο περιφρονητικο ορο 'poser ' .Εκεινη την εποχη , για καποιες κυκλοφοριες που δεν γνωριζαμε ακριβως τι ειναι (το the storm το γνωριζαμε απο πριν ) , η αρνητικη κριτικη των 'φωστηρων ' αποτελουσε εγγυηση ποιοτητας , Η μουσικη 'αμπαλοσυνη ΄τους αποτελουσε οδηγο αγορας απο την αναποδη με αλλα λογια .Κατι ειναι και αυτο ...
Αλλα και το μυστηριωδες και περιεργο εξωφυλο ? Πως ταιριαζε με την περιτεχνη μουσικη .... Δεν ξερω για τον συντακτη του αρθρου , προσωπικα το εχω κανει καδρο ....
Γενικα μιλαμε για ενα καλοφτιαγμενο ,ισοροπημενο ,ωριμο AOR αλμπουμ , αριστη παραγωγη που αν ειχε βγει καποια χρονια νωριτερα θα ειχε κανει μεγαλυτερη επιτυχια .Ευχαριστουμε τους The storm !
Να προσθεσω εστω και με καθυστερηση ενα στοιχειο για τον Kevin Chalfant .O συγκεκριμενος θα ελεγα οτι ηταν λιγο ατυχος στις 'συγκυριες ' καθως φλερταρισε στην πορεια του με 2 μπαντες , Survivor και Journey .
ΑπάντησηΔιαγραφήΟταν οι Survivor ( μια απο τις 5 AOR υπερδυναμεις) εψαχναν τραγουδιστη μετα την αποχωρηση του Bickler ,ειχαν σχεδον καταληξει σε αυτον . Εκτος απο τον τελευταιο υποψηφιο που ταξιδεψε απο αλλη πολη και τον ειδαν-ακουσαν τελευταιο . Για κακη του τυχη ο υποψηφιος αυτος ηταν ο Jimi Jamison που αν και ξενυχτισμενος (οπως λεει ο μυθος ) τους πηρε τα σωβρακα .
Οπως και πριν οι Journey καταληξουν στον Pineda , υπηρχε μια εντονη φημολογια για τον Chalfant ( ο οποιος αν δεν κανω λαθος εχει και καποιο tribute cd στους Journey ) , μεχρι που ο Schon εκανε την κινηση ματ και στραφηκε στον Pineda .
Αλλα ουτως η αλλως η μουσικη δεν ειναι ανταγωνισμος η αγωνας δρομου , ο καθενας αφηνει το στιγμα του