Ο Bobby Harrison υπήρξε αυθεντικό μέλος (ντράμερ), αλλά με βραχύβια παραμονή, στους Procol Harum. Μετά την απομάκρυνση του σχημάτισε τους Freedom, στους οποίους εκτός από τα τύμπανα ήταν και ο βασικός τραγουδιστής. Όταν η μπάντα διαλύθηκε το 1972, επιθυμώντας να ακολουθήσει σόλο καριέρα ξεκίνησε να ηχογραφεί προσωπικό δίσκο με την συμμετοχή και γνωστών ονομάτων (Tony Iommi, Ian Paice, Matthew Fisher, Henry McCulloch).
Ένας ακόμη μουσικός που συμμετείχε στις ηχογραφήσεις ήταν και ο Micky Moody των Juicy Luicy, ο οποίος έφτιαχνε το όνομά του ως εξαιρετικός slide κιθαρίστας . Ο Harrison είχε τραγουδήσει σε συναυλίες για τους Jucy Luicy, όταν είχε αποχωρήσει ο τραγουδιστής τους. Μεταξύ των δύο ανεπτύχθη φιλία αλλά και χημεία (άρχισαν να γράφουν τραγούδια), την οποία διέκριναν οι παράγοντες της εταιρείας του Harrison, με αποτέλεσμα να αναβάλουν την κυκλοφορία του δίσκου “Funkist” (κυκλοφόρησε το 1975) και να πιέσουν προς τον σχηματισμό μπάντας με τους δύο μουσικούς.
Οι μουσικοί που συμπλήρωσαν την σύνθεση ήταν ο ντράμερ Terry Popple (μαζί με τον Moody στους Tramline), ο μπασίστας Colin Gibson (πρώην Ginger Baker’s Airforce) και ο οργανίστας/βιολιστής Pete Solley (μέλος στις μπάντες που συνόδευαν τους Chris Farlowe, Terry Reid και Arthur Brown). Με παρεμφερείς μουσικές προτιμήσεις και οι πέντε και επιρροές από την μουσική των Allman Brothers και ιδίως των Little Feat (αγαπημένο συγκρότημα του Harrison), απετέλεσαν μία αμιγώς βρετανική μπάντα που έπαιζε Rhythm & Blues με funky, country και bluegrass στοιχεία.
ΠΩΣ ΠΗΡΑΝ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ
Ο μπασίστας Colin Gibson πρότεινε το όνομα SNAFU, λέξη την οποία είχε ακούσει στο “Big-Eyed Beans from Venus”, τραγούδι που υπήρχε στον δίσκο “Clear Spot” (1972) του Captain Beefheart.
Η συγκεκριμένη λέξη είναι ακρωνύμιο/αρκτικόλεξο για την στρατιωτική έκφραση “ Situation Normal All Fucked Up”.
Οι ηχογραφήσεις έλαβαν χώρα στο προσφάτως ολοκληρωμένο Manor Studio, ιδιοκτησίας -τότε- του ιδρυτή της Virgin Records Richard Branson. Το ίδιο διάστημα ένας άγνωστος μουσικός ηχογραφούσε μία μακροσκελή σύνθεση στο ίδιο χώρο και πλήρωσε μετρητά 2 λίρες τον Pete Solley για να ηχογραφήσει με το βιολί του κάποιες γραμμές στο έργο του. Ο μουσικός εκείνος ήταν ο Mike Oldfield και η σύνθεση στην οποία δούλευε το “Tubular Bells”.
Ο ομότιτλος δίσκος, σε σχεδίαση Roger Dean, έλαβε καλές κριτικές αλλά όχι ικανοποιητικές πωλήσεις, γεγονός που δεν ενοχλούσε ιδιαίτερα τον Moody αλλά δεν ικανοποιούσε τον Harrison που επιθυμούσε διακαώς μία μεγάλη επιτυχία.
Τα τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι το “Long Gone” , σύνθεση Harrison/Moody, που είχε συμπεριληφθεί στο “Funkist” και αναφέρεται στην ζωή του μουσικού που περιοδεύει και βρίσκεται μακριά από το σπίτι καθώς και η εξαιρετική διασκευή τους στην σύνθεση των Gamble/Huff "Drowning in the Sea of Love". Αν και κανένα άλμπουμ τους δεν μπήκεσ το βρετανικό chart, οι Snafu είχαν πετύχει με μοναδικό τρόπο να παντρέψουν το rock με τη soul.
Για την προώθηση του δίσκου εμφανίστηκαν στην Ολλανδία, ανοίγοντας για τους Golden Earring (μάλλον αταίριαστος συνδυασμός), στην υπόλοιπη Ευρώπη για τους Doobie Brothers και στις Ηνωμένες Πολιτείες για τους Eagles. Στο διάστημα πριν τις ηχογραφήσεις για το επόμενο άλμπουμ ο Moody και ο μπασίστας Gibson, μεταξύ άλλων, βοήθησαν έναν παλιόφιλο του πρώτου από το Μίντλεσπρο να ηχογραφήσει κάποια demos για αναζήτηση δισκογραφικού συμβολαίου. Ένα από τα τραγούδια ήταν το “Fool if You Think It’s Over”. Ο καλλιτέχνης ήταν ο Chris Rea.
Στον δεύτερο δίσκο “Situation Normal” (1974) o Pete Solley είχε περισσότερο ενεργό ρόλο, συμμετέχοντας σε όλες τις συνθέσεις. Κάποια από τα τραγούδια έχουν εντελώς country ήχο.
Η απήχηση ήταν μικρότερη σε σχέση με τον προηγούμενο. Ο Moody στην αυτοβιογραφία του γράφει ότι ούτε η παραγωγή ήταν στο επίπεδο που επιθυμούσαν αλλά και η μπάντα είχε κάπως αποπροσανατολισθεί. Καλύτερες στιγμές τα “Lock and Key” και “Ragtime Roll”, το δεύτερο με συμμετοχή πνευστών.
Η μπάντα περιόδευσε στην Ευρώπη με τους War, εμφανίστηκε σε τηλεοπτικά προγράμματα και ηχογράφησε για το BBC. Η περιοδεία στην Αμερική για την προώθηση του δίσκου, με πρώτο όνομα τους Emerson, Lake & Palmer στις περισσότερες πόλεις, σίγουρα δεν βοήθησε καθώς οι Snafu – σαφέστατα – δεν απευθύνονταν στο ίδιο ακροατήριο. Σε μία από τις τελευταίες εμφανίσεις τους, στην πόλη Jersey, και ενώ έπαιζαν στην σκηνή, το πλήθος φώναζε εξακολουθητικά για τους ELP. Κάποια στιγμή μία τσάντα με περιεχόμενο, εκτοξεύθηκε προς την σκηνή, ο Harrison την απέφυγε και ενστικτωδώς την επέστρεψε στο κοινό, με αποτέλεσμα να δεχθούν κουτιά και φιάλες πριν αποχωρήσουν από την σκηνή και αφού ο Harrison είχε κατεβάσει το παντελόνι του σε ένδειξη διαμαρτυρίας.
Κατά την επιστροφή στην πατρίδα, ο Pete Solley ανακοίνωσε την αποχώρησή του. Αργότερα προσχώρησε στους Procol Harum και μετά την διάλυσή τους στους Whitesnake, όπου παρέμεινε έως την έλευση του Jon Lord.
Αντικαταστάτης του αρχικώς ήταν ο Brian Chatton, με συμμετοχές στους Warriors, μαζί με τον Jon Anderson (μετέπειτα Yes) και στους Flaming Youth, με συνοδοιπόρο τον Phil Collins. Τον Chatton διαδέχθηκε ένας περιζήτητος session μουσικός, ο Tim Hinkley. Αμφότεροι πήραν μέρος στις ηχογραφήσεις του τρίτου και τελευταίου στούντιο δίσκου “All Funked Up” (1975), με διασκευές σε συνθέσεις των Allman Brothers, Stevie Wonder, Ed Cobb και Otis Redding (Hard to Handle), η οποία ξεχωρίζει, όπως και η δική τους “Dancing Feet”, με την εναλλαγή του ύφους από Funk/R& B σε Rock και το εξαιρετικό σόλο του Moody.
Κατά την διάρκεια της περιοδείας που ακολούθησε στην Γερμανία, ο κιθαρίστας των Snafu απεδέχθη την πρόσκληση του David Coverdale να δουλέψει μαζί του. Ο Harrison ενσωμάτωσε τον
Clem Clemson (πρώην Colosseum και Humble Pie) αλλά η παραμονή του υπήρξε βραχύβια καθώς το συγκρότημα διαλύθηκε.
Η δισκογραφία των Snafu και Freedom καθώς και οι μεταγενέστερες δουλειές που κυκλοφόρησε ο Bobby Harrison έχουν επανακυκλοφορήσει από την εταιρεία Angel Air.
ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ
Snafu (1973)
ΓΙΑΝΝΗΣ 602
13/1/20
Δημοσίευση σχολίου