WHITESNAKE THE BLUES YEARS 1978 - 1982. ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΚΑΡΙΕΡΑΣ

Αυτό ήταν. Τελείωσε. Ο θάνατος του Tommy Bolin, έγραψε τον επίλογο στη μεγάλη ιστορία των Τιτανοτεράστιων ή αν θέλετε των Deep Purple. Ένα τέλος που είχε αρχίσει να υφαίνεται από τη στιγμή που ο Ritchie Blackmore αποχώρησε αλλά τότε οι Coverdale και Hughes έπεισαν τους Lord και Paice να συνεχίσουν. Τώρα, το τέλος είχε έλθει για τα καλά. Σε μια Μεγάλη Βρετανία που το punk άλλαζε τον τρόπο που σκεφτόντουσαν οι άνθρωποι της βιομηχανίας του δίσκου (δισκογραφικές εταιρείες, δημοσιογράφοι, παραγωγοί ραδιοφώνου) ο 25χρονος David Coverdale προσπαθεί να σχεδιάσει τα επόμενα βήματα της καριέρας του. Μιας λαμπρής καριέρας που είχε 3 studio άλμπουμ με τους Deep Purple, 1 live και πολύ δόξα. Αλλά ξαφνικά, όλα ήταν υπό αίρεση! Περίπτωση να ξαναγυρίσει στη boutique στο Redcar δεν υπήρχε, το μέλλον του ήταν κάπου μπροστά του, χαμένο μέσα στην ομίχλη και έπρεπε πάση θυσία να το βρει. Για την ώρα, όλες οι κινήσεις του ήταν σπασμωδικές. Είχε μετακομίσει στη Γερμανία για φορολογικούς λόγους, είχε αρνηθεί να γίνει τραγουδιστής στους Paice, Ashton Lord και το μόνο που είχε καταφέρει ήταν να αρχίσει να γράφει τραγούδια με ένα καλό αλλά άγνωστο στο πλατύ κοινό κιθαρίστα, τον Micky Moody από τους Jucy Lucy και Snafu (σ.σ. ακούστε οπωσδήποτε το τραγούδι τους Drawing in the Sea of Love). Μαζί με τους Tim Hinkley πλήκτρα (είχε παίξει με τους Alvin Lee και Humble Pie), Simon Phillips ντραμς που ακόμα δεν είχε μεγάλη προϊστορία, DeLisle Harper μπάσο, το σαξοφωνίστα Ron Aspery και τον μπασίστα Roger Glover που έκανε την παραγωγή, ηχογραφεί  το χειμώνα του 1976 στο Kingsway Recorders του Λονδίνου (ιδιοκτησίας Ian Gillan!) και στο Musicland Studios του Μονάχου, τα πρώτα 9 τραγούδια της προσωπικής του καριέρας. Το άλμπουμ κυκλοφορεί το Φεβρουάριο του 1977 με τίτλο White Snake (σ.σ. 2 λέξεις)  αλλά δεν έχει το σφιχτό ήχο των studio άλμπουμ των Deep Purple. Συμπαθητικά έως αδιάφορα τα περισσότερα τραγούδια του, περνάει απαρατήρητο, χωρίς να αφήσει τίποτε πίσω του.

 Εδώ υπάρχει η πρώτη ηχογράφηση του “Blindman” που θα το ξανακούσουμε το 1980 στο άλμπουμ Ready and Willing. Είναι απορίας άξιο πως ο τραγουδιστής τριών πετυχημένων δίσκων αλλά και περιοδειών με τους Deep Purple, κυκλοφόρησε δίσκο και δεν …κουνήθηκε φύλλο. Όμως η Μ.Βρετανία αλλά και η Ευρώπη ήταν …μαγεμένοι(;) από τον κατακλυσμό που λεγόταν punk που σιγά σιγά μεταμορφωνόντανε σε New Wave και οι ήρωες του μόλις προηγούμενου χρόνου, ακουγόντουσαν αδιάφοροι. Ποιος θα ασχοληθεί με το blue jean, το λευκό t-shirt και τα αθλητικά παπούτσια του Coverdale όταν όλες οι εφημερίδες της Μ.Βρετανίας καθημερινά δημοσίευαν φωτογραφίες του Sid Vicious με παραμάνες, των Sham 69, των Damned και τόσων άλλων ηρώων αυτού του κινήματος. Σε μετέπειτα συνεντεύξεις του ο DC χαρακτηρίζει αυτό το πρώτο άλμπουμ σαν ”low key” και την επόμενη χρονιά, το 1978, προχωράει στην κυκλοφορία του δεύτερου προσωπικού του άλμπουμ με τίτλο NorthWinds με παραγωγό και πάλι τον Roger Glover με σαφή στροφή το blues rock. Και πάλι μαζί του οι Micky Moody, Tim Hinkley και Roger Glover αλλά και κάποιοι καινούργιοι όπως ο Alan Spenner στο μπάσο και ο Tony Newman στα ντραμς. Το Northwinds επιφυλάσσει 2 καλές εκπλήξεις συμμετοχές, που συνειδητοποιήσαμε πολλά χρόνια αργότερα. Φυσαρμόνικα στο τραγούδι "Keep On Giving Me Love" παίζει ο χαρισματικός τραγουδιστής των Dr. Feelgood, Lee Brilleaux που ο γράφων είχε την τύχη να τον δει live στο Σπόρντιγκ το 1981 και το ζευγάρι των Ronnie James Dio και Wendy Dio που κάνουν φωνητικά στο "Give Me Kindness". Τότε αμφιβάλλω αν το είχα καν προσέξει….Αρκετά καλύτερο, όσο αφορά το σφίξιμο των συνθέσεων και του ύφους του, το Northwinds αποτυγχάνει να μπει στο  βρετανικό chart. Παρ‘ όλα αυτά όσοι είχαμε ακούσει προσεκτικά το δίσκο που δεν είχε κυκλοφορήσει όπως και το πρώτο, ελληνικής εκτύπωσης, αλλά το αγόρασα αρκετά χρόνια αργότερα όταν είχε πλέον σχηματίσει τους Whitesnake, ανακαλύψαμε μια κομματάρα που ακόμα και σήμερα με…ξεπερνά, το πανέμορφο “Only in my Soul”. Έτσι φθάνουμε στις 3 Μαρτίου 1978 όπου ο Dc παρουσιάζει σε συναυλία του στο Lincoln Technical College το καινούργιο του συγκρότημα. Από τους ..παλιούς στη σκηνή υπάρχει μόνο ο κιθαρίστας Micky Moody ενώ έχει προσθέσει και δεύτερη κιθάρα, τον Bernie Marsden (πρώην μέλος των Babe Ruth και Paice Ashton Lord- εκεί τον γνώρισε ο DC), ένας ψηλόλιγνος μπασίστας, ο Neil Murray (πρώην Colosseum II) τον οργανίστα Pete Solley (από τους Snafu) και τον Dave Dowell (από τους Streetwalkers) στα ντραμς. Η παρέα ανακοινώνει 17ημερο συναυλιών στη Μ.Βρετανία και τον Απρίλιο του 1978 κυκλοφορεί το EP, Snakebite σε παραγωγή του Martin Birch. Με που βάζεις στο πικ απ το “Come On” καταλαβαίνεις ότι κάτι κινείται, εντελώς διαφορετικό από τα χλιαρά πρώτα δύο άλμπουμ του. Καλύτερη παραγωγή, πλούσιες κιθάρες, περισσότερο blues rock ύφος. Η επιλογή να διασκευάσουν το “Ain’t no Love in the Heart of the City”, πρώτη εκτέλεση από τον R&B καλλιτέχνη Bobby Bland, αποδεικνύεται εξαιρετική αφού το κομμάτι παραμένει έως σήμερα high light στα set lists των συναυλιών τους. Το Snakebite φθάνει έως τοΝο 61 του βρετανικού chart και οι Whitesnake είναι προ των πυλών!

TRIVIA
Όταν παρέδωσε τις ταινίες με τα τραγούδια του Northwinds, τον περίμενε μια πικρή έκπληξη αφού από τη δισκογραφική εταιρεία του, είπαν ότι το άλμπουμ δεν είχε το τραγούδι που θα το βοηθούσε να ακουστεί στα ραδιόφωνα και έπρεπε να γράψει ένα καινούργιο και να το προσθέσει. Έτσι τους πήγε το "Sweet Mistreater" το οποίο τελικά δεν το συμπεριέλαβαν(!) παρά μόνο στη remastered επανέκδοση του άλμπουμ σαν bonus!

Από εδώ και κάτω, ξεκινά η υπέροχη ιστορία των Whitesnake, ενός από τα πιο αγαπημένα μου συγκροτήματα. Ιδιαίτερα αυτή η περίοδος τους που χαρακτηρίζεται σαν Blues Rock είναι κατά την προσωπική μου άποψη, η καλύτερη.
Στην πραγματικότητα οι Whitesnake σχηματίστηκαν μόνο και μόνο για να προωθήσουν συναυλιακά το άλμπουμ Northwinds και ποτέ ο DC δεν είχε σκεφτεί ότι θα μπορούσε να έκαναν καριέρα (σ.σ και τι καριέρα). Έως και την κυκλοφορία του EP Snakebite που δεν πήγε καλά στο chart, κανείς δεν τους έδινε την παραμικρή σημασία. Απλά ήταν ένα ακόμα συγκρότημα που κυκλοφορούσε rock δίσκο αλλά ποιος θα ασχολούταν με αυτό του είδους του rock όταν υπήρχαν οι Clash και οι Sex Pistols! Και ποιος να δώσει σημασία σε δύο κιθαρίστες (Moody και Marsden) που θαύμαζαν τον Paul Butterfield και τους άρεσε το πρώτο άλμπουμ των Jonh Mayall’s Bluesbreakers, σε μια εποχή τεράστιων μουσικών ανακατατάξεων; Ποιος θα ασχοληθεί με τη slide κιθάρα του Moody όταν γύρω αλλάζει το μουσικό σύμπαν; Κι όμως με το Snakebite κάτι αρχίζει και κινείται. Από τα 8 τραγούδια του, τα 4  είχαν συμπεριληφθεί στο Northwinds (Queen of Hearts, Breakdown, Keep on giving love και το υπέροχο Only in my Soul) και σίγουρα ήταν πολύ καλύτερο απ΄ ότι είχαμε ακούσει έως τότε.

Το καλοκαίρι η καλή παρέα που διαβάσατε πιο πάνω με την προσθήκη του Jon Lord στα πλήκτρα μπαίνει, το studio με παραγωγό τον Martin Birch και ηχογραφεί το πρώτο άλμπουμ των Whitesnake (που γράφεται πια σαν μια λέξη). Το Trouble (Νο 50 Μ.Βρετανία) αρχίζει να δείχνει μια καλύτερη εικόνα της μουσικής τους, σίγουρα καλύτερης από τα πρώτα 2 προσωπικά άλμπουμ του DC. Η διασκευή στο “Day Tripper: των Beatles περνάει και δεν αγγίζει αλλά τα "Take Me with You", "The Time Is Right for Love" και …. δείχνουν ότι κάτι καλό ετοιμάζεται. Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε μέσα σε 10 ημέρες (μαζί με τις μίξεις!) και πήρε το όνομά του από τα τρεξίματα που είχε εκείνη την εποχή ο Coverdale που παράλληλα με τις ηχογραφήσεις γεννιόταν και η κόρη του και ο χρόνος του ήταν μοιρασμένος μεταξύ μαιευτηρίου και studio! Είναι κρίμα να περάσω τη συμβολή του Lord με μερικές μόνο λέξεις. Αν και μπήκε στο συγκρότημα την τελευταία στιγμή πριν αρχίσουν οι ηχογραφήσεις, η συμβολή του είναι επιπέδου Deep Purple. «Έξη μήνες πριν πάω στο συγκρότημα, ο Coverdale με είχε πλησιάσει και μου είχε προτείνει να γίνω μέλος των Whitesnake. Στην αρχή ήμουν αρνητικός γιατί είχα συνηθίσει να παίζω σε μεγάλους χώρους με τους Deep Purple και έως τότε οι Whitesnake έπαιζαν σε μικρά clubs. Τελικά συμφώνησα» λέει ο Jon Lord. Βρίσκει χώρο μεταξύ των δύο κιθαριστών να αναπτύξει τα πλήκτρα του και να δώσει άλλο κύρος σε κομμάτια σαν τα"Take Me with You" ή “Lie Down”. Ειδικά το τελευταίο αξίζει να το ακούστε για να διαπιστώσετε πως πάνω σε αυτό το ρυθμό, κτίστηκαν πολλά μεταγενέστερα τραγούδια τους.

Οι απανταχού Deep Purple’s  fans μόλις είχαν βρει ένα συγκρότημα, πέραν των Rainbow, που αλώνιζαν με δισκάρες τύπου Ritchie Blackmore’s Rainbow, Rising και Long Live Rock’n’Roll, που να ακούγεται σαν φυσική συνέχεια των Τιτανοτεράστιων. Και ακόμα δεν είχαν ακούσει τίποτε! 
TRIVIA
To αρχικό εξώφυλλο του δίσκου είναι το λευκό με το φίδι, το οποίο κυκλοφόρησε και στην Ελλάδα και ήταν το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος που κυκλοφορούσε (σ.σ. για μια ακόμα φορά γράφω ότι τα 3 πρώτα του DC δεν κυκλοφόρησαν ελληνικά, παρά εισαγωγής αρκετά χρόνια αργότερα). Αργότερα, το άλμπουμ κυκλοφόρησε με το δεύτερο εξώφυλλο που βλέπετε.

Το συγκρότημα βρίσκει ρυθμό και το 1979 κυκλοφορεί το δεύτερο άλμπουμ του με τίτλο Lovehunter(No 29 M.Βρετανία) σε παραγωγή του Martin Birch. Πιο ώριμο, πιο ολοκληρωμένο, πιο Whitesnake, το συγκρότημα έχει βρει ταυτότητα και έχει δικό του ήχο. To single "Long Way from Home" δεν πάει καλά στο chart των μικρών δίσκων (Νο55) αλλά το άλμπουμ είναι πολύ καλό με το αυτοβιογραφικό “Walking in the Shadow of the Blues", το "Medicine Man", το "Mean Business" και το "Love Hunter" είναι τα δυνατά χαρτιά του. Το σεξιστικό εξώφυλλο επιμελήθηκε ο Κύπριος Chris Achilleos και ενθουσίασε τον Coverdale!Με την κυκλοφορία του άλμπουμ, αποχωρεί ο ντράμερ Dave Doyle και στη θέση του έρχεται ένας γνώριμος, ο Ian Paice με το συγκρότημα να έχει τρία μέλη των Deep Purple και μια καριέρα που βρίσκεται σε διαρκή ανοδική πορεία. Πολλοί είπαν ότι με αυτή την κίνηση(σ.σ. της προσθήκης του Paice στο συγκρότημα) ο DC προσπάθησε να ..καπελώσει τους Deep Purple. Ο χρόνος τους διέψευσε, γιατί οι Whitesnalke ήταν αυτόφωτοι! Έως κι αυτή τη στιγμή, το συγκρότημα δεν έχει καμία παρουσία στο αμερικάνικο chart, μια παρουσία που θα γίνει το καλοκαίρι του 1980 με την κυκλοφορία του τρίτου άλμπουμ τους με τίτλο Ready and Willing (No 6 Μ.Βρετανία, Νο 90 Αμερική).

TRIVIA
Στις πρώτες συναυλίες που έπαιξαν με τον Ian Paice στα ντραμς, ο Bernie Marsden εμφανιζόταν με ένα λευκό t-shirt που έγραψε “ No I wasn’t in Deep fucking Purple”!!!

Το Lovehunter ήταν το πρώτο άλμπουμ που αγόρασε ο γράφων, αλλά το Ready and Willing το πρώτο που έλιωσε στο πικ απ του! Ήχος μαγικός, συνθέσεις γοητευτικές, σύνολο υπέροχο. Το ευχάριστο για τους Whitesnake είναι (ήταν) ότι εκείνη την εποχή στη Μ.Βρετανία έχουν αρχίσει κι εμφανίζονται καινούργια hard rock σχήματα και το ενδιαφέρον του κοινού έχει αρχίσει να πολλαπλασιάζεται. Εξ άλλου η τραγουδάρα «Fool for your lovin” (No13 Μ.Βρετανία)παίζεται από τους βρετανικούς αλλά κι ευρωπαϊκούς σταθμούς, φέρνοντας καινούργιους fans στο συγκρότημα. Και κοντά σε αυτό ανακαλύπτουμε τα  "Sweet Talker", “Ready and Willing” αλλά και το πολύ όμορφο “Ain’t gonna cry no More”. Μη μου πείτε να διαλέξω το καλύτερο, γιατί θα διαλέξω και τα 4!

TRIVIA
To 1979 o David Coverdale, συνάντησε τον Αμερικάνο ηθοποιό John Wayne όπου του ζήτησε αυτόγραφο. Τα έχασε όταν ο Wayne του ζήτησε και αυτός ένα αυτόγραφο για την κόρη του Marisa που ήταν fan των Deep Purple!
Η κυκλοφορία του Ready and Willing φέρνει στα ελληνικά καταστήματα, που έφερναν εισαγωγής δίσκους, τα παλαιότερα άλμπουμ του DC και μεταξύ αυτών το EP Snakebite. Έτσι ανακαλύψαμε την ομορφιά του Only in my Soul. Τέτοιο τραγούδι και να έχει περάσει ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ντούκου; Δεν προλαβαίνουμε να το ανακαλύψουμε και να το χορέψουμε στα πάρτι και το Νοέμβριο του 1980 κυκλοφορεί το άλμπουμ Live...in the Heart of the City (Νο 5 Μ.Βρετανία, Νο 146 Αμερική) ένα από τα καλύτερα live άλμπουμ όλων των εποχών. Διπλό, γεμάτο επιτυχίες, με το συγκρότημα σε φόρμα και το εξώφυλλο, ενδεικτικό του περιεχομένου του.  Όμως το άλμπουμ δεν κυκλοφορεί ελληνικής εγγραφής και έρχεται μόνο εισαγωγής κι αυτό στην πρώτη έκδοση του, σε μονή έκδοση. Έχοντας διαβάσει την δισκοκριτική του δίσκου στην Melody Maker και έχοντας πληροφορηθεί ότι κυκλοφορεί διπλό, έχω «φάει» τα καταστήματα δίσκων που έφερναν εισαγωγής δίσκους, να το πετύχω. Και το πέτυχα μετά από πολύ ψάξιμο και υπομονή, στο Music Corner που τότε ήταν στην οδό Πανεπιστήμιου 56 και Ιπποκράτους, στο υπόγειο.

Αλλά ας δούμε ένα μικρό ιστορικό του πραγματικά πολύ καλού δίσκου. Αρχικά κυκλοφόρησε το Μάρτιο του 1980 για τη γιαπωνέζικη αγορά, ηχογραφημένοι στο Hammersmith Odeon στις 23 Νοεμβρίου 1978, αρκετά πίσω δηλαδή.  Με την κυκλοφορία του Ready and Willing, και οι άλλοι δύο παλαιότεροι δίσκοι του αρχίζουν και (ξανά) κινούνται στην αγορά και ειδικά μετά την επιτυχία του single, “Fool for your lovin’”, η δισκογραφική εταιρεία σκέπτεται να το επανακυκλοφορήσει διπλό. Κι αυτό γιατί το πρώτο άλμπουμ, δηλαδή η μονή έκδοση του, περιείχε τραγούδια που δεν ήταν από το πετυχημένο Ready an’ Willing. Τραγούδια σαν τις δύο διασκευές των Deep Purple (Might just take your life και Mistreated)και το must live όπως εξελίχθηκε “Ain’t no love in the Heart of the City” του Bobby Bland. Έτσι η μονή έκδοση, ενισχύθηκε με ένα ακόμα δίσκο, ηχογραφημένο  τον Ιούνιο του 1979 στο Hammersmith που περιείχε όλα τα έως τότε μεγάλά τραγούδια τους (Sweet Talker, Walking in the shadow of the blues, Fool for your lovin, Ready and Willing, Ain’t gonna cry no more κ.α.). Η επιτυχία του άλμπουμ, έδωσε την απαραίτητη ώθηση στο συγκρότημα και –επί τέλους- επανέφερε τον David Coverdale στην κατηγορία των μεγάλων ερμηνευτών. Κι αν το εξώφυλλο που δεν χρήζει πρωτοτυπίας αλλά σίγουρα είναι πολύ ζωντανό και αντιπροσωπεύει το δίσκο, αξίζει τον κόπο να διαβάσετε, την πρόταση(;) του φωτογράφου(σ.σ. δεν αναφέρεται το όνομά του) να φωτογραφηθεί ο DC …πάνω σε ένα ελέφαντα μια κοπέλα που θα ήταν η δαμάστρια του ελέφαντα (σ.σ. όχι του Coverdale). Η ιδέα απορρίφθηκε αμέσως! Πάντως τέτοιες …φοβέρες ιδέες έχουν κατά καιρούς ακουστεί από διάφορους που πιστεύουν ότι προτείνοντας μια υπερβολή (σ.σ. μάλλον ανοησία) θα κερδίσουν τις εντυπώσεις. Το 1987 όταν είχε έλθει για πρώτη φορά στην Ελλάδα η Bonnie Tyler για ένα τηλεοπτικό γύρισμα της ΕΡΤ, ο σκηνοθέτης με πήρε ενθουσιασμένος τηλέφωνο στη CBS να μου πει τη φοβερή ιδέα του. Εκτός από τα γυρίσματα που θα έκανε στο studio ήθελε να νοικιάσουμε ένα ελικόπτερο το οποίο θα πέταγε με την Tyler μέσα, κάτω από τη διώρυγα του Ισθμού! Ακούγοντας την …τρομερή ιδέα, απορώ ακόμα και σήμερα με τον εαυτό μου που βρήκα τη διαύγεια να τον ρωτήσω, «τι διαφορετικό θα γινόταν αν το ελικόπτερο πέρναγε πάνω από τη διώρυγα;». «Μα έτσι θα κάνουμε εντύπωση»  ήταν η απάντηση και η ιδέα του απορρίφθηκε άμεσα. Παρεμπιπτόντως τα γυρίσματα έγιναν στο studio και η Bonnie Tyler έμεινε πολύ ικανοποιημένη. 
TRIVIA
Η ιδέα να ονομαστεί το άλμπουμ Live...in the Heart of the City ήταν του Neil Murray.

   
 Αυτό που χρειαζόταν τώρα το συγκρότημα ήταν ’ένα πολύ καλό studio άλμπουμ που ήλθε τον Απρίλιο του 1981 μες την κυκλοφορία του Come an' Get It (No 2 Μ.Βρετανία,  Νο 151 Αμερική). Με πρώτο single το “Don't Break My Heart Again"(Νο 17 Μ.Βρετανία) σύνθεση του DC, το άλμπουμ γίνεται η μεγαλύτερη επιτυχία τους κι εκτός από το “Don't Break My Heart Again”, περιέχει…τραγουδάρες σαν τα "Would I Lie to You", “Come and Get it” και “Child of Babylon’. Καλό άλμπουμ, καλά τραγούδια, αλλά σαν το Ready an' Willing δεν είναι! Κι επειδή σε όλο το προηγούμενο κείμενο, υπάρχει ένα λιβάνισμα στον πραγματικά σπουδαίο Coverdale, είναι αδικία να μην αναφέρω το κιθαριστικό δίδυμο των Moody-Marsden που έχει μεγάλη συμμετοχή, τόσο συνθετικά όσο και παιχτικά. Κάτι που κανείς δεν μπορεί να τους αρνηθεί. Ακόμα, ο ήχος του Lord έχει προσθέσει όγκο στα τραγούδια, φέρνοντας στο νου τις παλιές(καλέ) στιγμές των Τιτανοτεράστιων! Δεν είναι τυχαίο που τόσα χρόνια μετά, ο Coverdale λέει ότι το Come an' Get It είναι το αγαπημένο του άλμπουμ, όχι μόνο σαν παίξιμο και τραγούδια αλλά και στο τομέα της παραγωγής (Martin Birch). Κι αν έμεινε στη 2η θέση του βρετανικού chart, αυτό το…οφείλει στο Face Value του Phil Collins.

Ακούγοντας τα άλμπουμ τους ένα προς ένα, με χρονολογική σειρά, εύκολα καταλαβαίνεις κανείς την κλιμακωτή πρόοδο του συγκροτήματος σε όλους τους τομείς. Κι έτσι φθάνουμε στο Νοέμβριου του 1982 όπου κυκλοφορεί το Saints & Sinners (Νο 9 Μ.Βρετανία, δεν μπήκε καν στα πρώτα 200 της Αμερικής!) με την ίδια σύνθεση, έρχεται να συνεχίσει ότι σταμάτησε με το Come an' Get It. “Youngblood”, "Crying in the Rain", "Here I Go Again" και “Victim of Love” μπαίνουν στο Πάνθεον των μεγάλων τραγουδιών των Whitesnake και είναι το τελευταίο rock blues άλμπουμ τους. Σε μια Μ.Βρετανία που καθημερινά ξεπετάγονται συγκρότημα από κάθε απίθανη επαρχία, οι Snakes έχουν ένα πολύ καλό λόγο να υπάρχουν. Το άλμπουμ Saints and Sinners με το πολύ ωραίο εξώφυλλο, εξακολουθεί να έχει όλη την ομορφιά του old school rock αλλά και την τραχύτητα που σύντομα ο DC θα επιβάλλει και θα δικαιωθεί. Και ξαφνικά,  κι ενώ όλα φαίνονται ρόδινα στο στρατόπεδο των Whitesnake, οι μεταξύ τους σχέσεις, κυρίως Coverdale και Marsden/Paice είναι σε κακό επίπεδο.

Στη βιογραφία του Where’s My Guitar? Ο Bernie Marsden γράφει για το τραγούδι Here I Go Again: “Σ ένα παλιό μπομπινόφωνο Revox είχα ηχογραφήσει τις πρώτες μελωδίες του τραγουδιού και ήθελα να το ολοκληρώσω πριν το παρουσιάσω στους David Coverdale και Jon Lord. Όταν τους το παρουσίασαν, μου είπαν να το ξανακούσουν κι ο Lord πρότεινε την εισαγωγή να την παίξει αυτός στο Hammond. Ο D.C έγραψε τους στίχους στο studio κι όπως έχει πει, οι στίχοι των “Here I go Again” και το "Fool for Your Loving" είναι εμπνευσμένοι από τον πρώτο του γάμο.

Τους παίδεψε πολύ για να το τελειώσουν, γιατί κατάλαβαν ότι μπορούσε να γίνει μεγάλη επιτυχία. «Το τραγούδι το ηχογραφήσαμε οι 5 μας (Murray, Marsden, Coverdale, Paice και Lord) γιατί ο Mick Moody ήταν απασχολημένος κι έπαιξα όλα τα μέρη της κιθάρας. Από την πρώτη στιγμή καταλάβαμε ότι έχουμε στα χέρια μας, μια επιτυχία. Βρίσκομαι στο studio για τις μίξεις με τον Guy Bidmead και αισθάνομαι ότι υπάρχει ένα αρνητικό κλίμα. Ο  Jon(Lord) δεν ήλθε να ηχογραφήσει τα solo overdubs. Ήταν να έλθει την επομένη αλλά και πάλι δεν ήλθε, γιατί είχε πάει στο Ascot για τις ιπποδρομίες. Ο Micky (Moody) είχε εξαφανιστεί και οι Paice και Murray είχαν να εμφανιστούν από τις ηχογραφήσεις. Οι μόνοι που είμαστε εκεί ήταν ο DC, o Guy κι εγώ. Μίλησα με τον DC και είπε ότι θα λάβει δραστικά μέτρα, μιλώντας τόσο με τους δικηγόρους (σ.σ. ωχ, άμα οι δικηγόροι ανακατευτούν στη μουσική….). Τελικά γίνεται μια συνάντηση με όλους μας, όλους μας εκτός του DC. Νιώθω πεταλούδες να πετάνε στο στομάχι μου! Σηκώθηκε ο manager John Coletta και απευθυνόμενος σε όλους μας λέει «Σήμερα μίλησα με τον David στο τηλέφωνο και κάποιοι δεν θα συνεχίσετε στους Whitesnake». Κι αρχίζει να δείχνει πρώτα τον Neil Murray, μετά τον Ian Paice και στο τέλος εμένα!
Ο Ian Paice ήταν στωικός, ο Jon σκοτεινός, ο Neil μπερδεμένος κι εγώ δεν πίστευα τι άκουγα. Λίγο αργότερα με πλησίασε ο Coletta και μου είπε ότι ο A&R της EMI Hugh Stanley Clarke ήθελε να με υπογράψει σαν σόλο καλλιτέχνη. Αν και ήμουν μπερδεμένος, υπέγραψα! Φεύγοντας από τη συνάντηση που έγινε στη Newman Street Νο 25 σκέφτηκα πως ένα lousy management, μπόρεσε τόσο εύκολα να διαλύσει ένα καλό συγκρότημα. Δεν έφταιγε για όλα όμως μόνο αυτός. Περπατώντας, σκεφτόμουνα «Με απέλυσαν ή οι Whitesnake διαλύθηκαν;» Αν απολύθηκα, απολύθηκε μαζί μου και ο καλύτερος ντράμερ του κόσμου.




Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΩΝ WHITESNAKE ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ
Το Σεπτέμβριο του 1987 η ελληνική αντιπροσωπεία της ΕΜΙ (σ.σ. με τα γραφεία και την αποθήκη στο ιστορικό κτίριο της Columbia, στη Ριζούπολη) πήρε άδειες για 10 τραγούδια της πρώτης περιόδου του συγκροτήματος (εκτός του Still of the Night) και κυκλοφόρησε τη συλλογή Whitesnake Best, με επιλογή τραγουδιών από τους υπαλλήλους της εταιρείας Μάνο Ξυδού (μετέπειτα στους Πυξ Λαξ)και Γιάννη Κουτουβό. Με ένα πολύ καλό εξώφυλλο, επιμελημένο από τον Αντώνη Γιαννακόπουλο, η συλλογή περιέχει 10 τραγούδια  (Fool for your lovin’, Love Hunter, Don’t break my heart, Ain’t no love in the heart of the City-studio εκτέλεση) και μεταξύ αυτών το Still of the Night από το καινούργιο τότε άλμπουμ τους 1987. Φαντάζομαι ότι για να πάρουν άδεια για αυτό το κομμάτι που ήταν πολύ καινούργιο (σ.σ. οι εταιρείες και οι managers δεν έδιναν άδειες για καινούργια τραγούδια, μόνο αφού πέρναγε καιρός). Το δυνατό τραγούδι της συλλογής δεν είναι το Still of the Night αλλά το “Only in my Soul” από το προσωπικό άλμπουμ του DC που ήταν και είναι από τα ωραιότερα τραγούδια του (τους). Προφανώς για λόγους δικαιωμάτων, το τραγούδι δεν έχει συμπεριληφθεί σε καμία συλλογή του συγκροτήματος, ακόμα  ούτε  και στην The Silver Anniversary Collection(2003).

ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Jon Lord συνέχισε να είναι μέλος των Whitesnake αλλά τα συναισθήματα δεν ήταν τα ίδια. Ο Cozy Powell πήρε τη θέση του Ian Paice που έπαιζε με τον Gary Moore, o Colin Hodgkinson (Alexis Korner, Back Door)αντικατέστησε τον Neil Murray και ο Mel Galley (Trapeze)ήλθε στη θέση του Bernie Marsden. Οι Whitesnake με την προσθήκη του κιθαρίστα John Sykes και τον Ιανουάριο του 1984 κυκλοφόρησαν το 6o άλμπουμ της δισκογραφίας τους με τίτλο Slide It In, που σηματοδότησε την αλλαγή στον ήχο τους.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ



Διαβάστε εδώ την ιστορία του εξώφυλλου Lovehunter

Διαβάστε εδώ την παρουσίαση του Live...in the Heart of the City

 

   

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος