Όπως γράφει στο εισαγωγικό του σημείωμα, έχοντας μόνο τρία χρόνια ενασχόλησης με τα μουσικά δρώμενα, το Rock in Athens 85 ήταν για αυτόν μια δυνατή εμπειρία, πολύ διαφορετική από τις συνηθισμένες αφού ήταν το πρώτο μεγάλο διήμερο φεστιβάλ στη χώρα μας. Ο Τουρκοβασίλης τράβηξε 700(!) φωτογραφίες σε εκείνο το διήμερο και στις 80 σελίδες του βιβλίου του συμπεριέλαβε τις 67, όλες μαυρόασπρες, που όμως είναι πολύ χαρακτηριστικά δείγματα εκείνων των 2 ημερών (26 και 27 Ιουλίου 1985). Το βιβλίο τυπωμένο σε «δύσκολο» ή άβολο αν προτιμάτε, μακρόστενο σχήμα, σαν λεύκωμα που είναι, έχει την πρωτοτυπία να συνοδεύεται από σημερινά κείμενα ανθρώπων που έζησαν από κοντά το φεστιβάλ, ο καθένας με το δικό του τρόπο για αυτό και η προσέγγιση τους έχει τόσο ιστορική άποψη αλλά προσωπική άποψη. Πως ο κάθε ένας από τους κειμενογράφους, έζησαν το διήμερο αλλά και προσεγγίζοντας την εμπειρία να δουν το αγαπημένο τους συγκρότημα. Και να εξηγήσω ότι μιλάμε για τα μεγάλα συγκροτήματα του New Wave εκείνης της εποχής (σ.σ. μήπως και της σημερινής;) όπως Clash, Stranglers, Depeche Mode Cure, Talk Talk, Nina Hagen, οι Γάλλοι Telephone και οι Culture Club που έφαγαν το μπουκάλι και το γιούχα της ζωής τους. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα! Ο Θοδωρής Βλαχάκης, ντράμερ των Magic De Spell γράφει για τους Depeche Mode, o Στυλιανός Τζιρίτας (μουσικός δημοσιογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός) γράφει για τη Nina Hagen και τους Clash, ο μπασίστας και τραγουδιστής των Last Drive, Αλέξης Καλοφωλιάς θυμάται τους Clash, o δημοσιογράφος Θανάσης Αντωνίου εκτός από ένα καλό εισαγωγικό κείμενο που μεταφέρει το πνεύμα της εποχής (ΠΑΣΟΚ, πολιτικά γεγονότα εποχής, καθώς και τις διεργασίες για να γίνει το φεστιβάλ), γράφει για τους Cure, ο παρουσιαστής του φεστιβάλ Κώστας Σγότζος μιλάει για ότι έζησε και τις συνεντεύξεις που πήρε για την τηλεοπτική εκπομπή του, ενώ υπάρχουν κατατοπιστικά βιωματικά κείμενα των Αντώνη Φράγκου, Νίκου Τριανταφυλλίδη, Νίκου Κοντογούρη κ.α. Όμως πέραν των κειμένων, μεγάλη αξία έχουν οι 67 μαυρόασπρες φωτογραφίες (σ.σ. τότε τα μαυρόασπρα φιλμ ήταν ακόμα πολύ διαδεδομένα), ενθυμήματα της νιότης πολλών από εμάς όπου σήμερα όλοι εκείνοι οι έξαλλοι 20αρηδες είναι τουλάχιστον 55 ετών. Ρίχτε μια ματιά στις φωτογραφίες του, μπορείτε να βρείτε και τον εαυτόν σας! Στο τέλος ο Τουρκοβασίλης, επιφύλαξε την πικρή γεύση του φεστιβάλ όπου κάποια μικρής έκτασης επεισόδια (σ.σ. απαραίτητα εκείνη την εποχή), δημοσιεύοντας αποκόμματα από την αρθρογραφία των εφημερίδων όπου οι νέοι/νέες αποκαλούνται φρικιά, ενώ στηλιτεύεται η όλη γιορτή.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Στο Περιθώριο και τιμάται 10€.
Διαβάστε εδώ την παρουσίαση του βιβλίου του Λουκά Σιδερά.
Διαβάστε εδώ το άρθρο για το ιστορικό φεστιβάλ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
12/12/19/
Ε οχι και 55αρηδες... 51 ειμαστε...χαχαχα (οσοι πηγαιναμε τοτε Β' Λυκειου)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πρωτο, ποτέ, φεστιβαλ στην Ελλαδα με ονοματα κορυφαια για την εποχη τους.
Το φεστιβαλ που ανοιξε το δρομο για οποιαδηποτε συναυλια μεγαλου ονοματος στο μελλον. Αν δεν υπηρχε αυτο το φεστιβαλ, θα αργουσαμε να βλεπαμε νεα ονοματα ξανα, Οχι βεβαια οτι αρχισαν να ερχονται σωρηδον, αλλα τσουκου τσουκου κατι βλεπαμε. Σε μια Ελλαδα που εκεινη την εποχη επρεπε οπωσδηποτε να γινει φασαρια σε ροκ συναυλια, αλλιως δεν ειχε νοημα.Μια παραδοση που κρατουσε απο την εμφανιση των Stones στην Αθηνα στα τελη των 60΄s.Αλλά ετσι ηταν τα πραγματα εκεινη την εποχη. Αυτη η συναυλια τα αλλαξε ολα. Γιναμε Ευρωπαιοι. Οτι ονοματα εβλεπαν σε γηπεδα στην Ευρωπη, τα βλεπαμε κι εμεις.Ηταν κοσμοιστορικο γεγονος.
Το μονο που με ειχε απογοητευσει τοτε, η απουσια αμερικανικου ονοματος.Αλλα ετσι κι αλλιως ζουσαμε στο 1985.Ζουσαμε το new wave. Λιγο αργοτερα η μουσικη αυτη πεθανε. Τυχαιο? Δεν νομιζω.