πηγή έμπνευσης για άπειρες μεταγενέστερες μπάντες με τις live εμφανίσεις τους να έχουν
αφήσει εποχή. Αντιπροσωπευτικό δείγμα των ζωντανών εμφανίσεων τους αποτυπώνεται
στο On Stage του 1977. Το live στο οποίο θα αναφερθούμε ανήκει στην μεταγενέστερη,
επίσης κλασική, σύνθεση του γκρουπ και «αιχμαλωτίζει» την μαγεία του συγκροτήματος σε
μια μνημειώδη εμφάνιση. Στις 16/08/1980, σε χώρο πολύ κοντά στο πάρκο Donington, στο
Leicestershire, θα πραγματοποιηθεί η εναρκτήρια συναυλία ενός φεστιβάλ, που θα μείνει
στην ιστορία. Στο πρώτο αυτό festival headliners θα είναι οι Rainbow, ενώ μαζί τους θα
εμφανιστούν οι Judas Priest, Scorpions, April Wine, Saxon, Riot και Touch. Η σύνθεση των
Rainbow είναι Ritchie Blackmore (guitar), Don Airey (keybords) Roger Glover (bass), Cozy
Powell (drums) και φυσικά ο εκπληκτικός Graham Bonnet στα φωνητικά, ο οποίος κλήθηκε
να αντικαταστήσει τον μεγαλειότατο Ronnie James Dio πίσω από το μικρόφωνο (ο Ronnie
ήταν και παραμένει αναντικατάστατος – RIP). Η αλλαγή στο μουσικό και στιχουργικό ύφος
των Rainbow έφερε την πολυπόθητη εμπορική επιτυχία και η περιοδεία που ακολούθησε
την κυκλοφορία του album ήταν άκρως επιτυχημένη (Down To Earth Tour).
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το 1980 ο διάσημος promoter Paul Loasby με τον
Maurice Jones θα σχεδιάσουν ένα μονοήμερο festival με αποκλειστικά hard rock και heavy
metal συγκροτήματα. Ο Loasby, που την συγκεκριμένη χρονιά ήταν ο promoter του
αγγλικού σκέλους της περιοδείας των Rainbow, σκέφτηκε το συγκρότημα του Blackmore να
κλείσει την περιοδεία του με μια headline εμφάνιση στο νέο festival. Ως χώρος επιλέχθηκε
το πάρκο, κοντά στο κάστρο Donington. Στον χώρο περιμετρικά υπήρχε πίστα αγώνων
μηχανοκίνητου αθλητισμού. Αν και η περιοχή δεν είχε φιλοξενήσει άλλα μεγάλα events
κρίθηκε ιδανική από τους διοργανωτές, αφού αφενός βρίσκεται στο μέσον της χώρας, ενώ
οι τρεις μεγάλοι αυτοκινητόδρομοι επέτρεπαν την εύκολη πρόσβαση από κάθε σημείο της
επικράτειας. Επιπλέον το επικλινές έδαφος εξασφάλιζε ορατότητα από κάθε σημείο του
χώρου. Η επιλογή των συγκροτημάτων είναι ενδεικτική της προσπάθειας των διοργανωτών
να καλύψουν όλο (κατά το δυνατόν) εύρος των μουσικών απαιτήσεων του κοινού. Έτσι θα
εμφανιστούν οι Touch και οι Riot αντιπροσωπεύοντας την αμερικανική σκηνή, όπως και οι
Καναδοί April Wine. Οι Saxon θα εκπροσωπήσουν επάξια το τότε αναδυόμενο New Wave
Of British Heavy Metal, ενώ οι Scorpions ήταν η ιδανική επιλογή από την γερμανική hard
rock σκηνή. Τέλος οι Judas Priest έδωσαν τα διαπιστευτήρια τους εκπροσωπώντας τον
κλασικό metal ήχο. Σε κάθε περίπτωση, η βραδιά θα άνηκε στους Rainbow.
Έτσι παρά τον βροχερό καιρό αρκετές χιλιάδες fans (περίπου 35.000) θα δώσουν το παρόν
στο ιστορικό πρώτο Monsters Of Rock. Θα προηγηθεί το κλασικό intro από τον Μάγο του Οζ
και μέσα σε έναν «καταρράκτη φωτιάς», που κάλυπτε την σκηνή, οι headliners θα
ξεκινήσουν με το Eyes Of The World, το μάλλον καλύτερο κομμάτι του Down To Earth, με το
οποίο άνοιγαν τις συναυλίες της περιοδεία τους. Όπως αργότερα θα δηλώσει σε
συνέντευξη του ο Glover θα μπορούσαν να ανοίγουν με κάποιο από τα κλασικά κομμάτια
της προηγούμενης περιόδου, ωστόσο με τον τρόπο αυτό ήθελαν να δώσουν το στίγμα της
αλλαγής μετά την προσέλευση τριών νέων μελών. Το setlist των Rainbow τα είχε όλα,
αφήνοντας όλα τα μέλη να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους. Συνέχεια δίνεται με το Since You
‘ve Been Gone του Russ Ballard, που υπήρξε και η μεγαλύτερη επιτυχία του Down To Earth,
για να δώσουν την σκυτάλη στα all time classics Stargazer, Catch The Rainbow.
Αν και τα δύο είναι ταυτισμένα (και όχι άδικα) με την θεϊκή φωνή του Ronnie, δεν μπορεί να μην
παραδεχτεί κανείς ότι ο Bonnet τα καταφέρνει μια χαρά! Για τους υπόλοιπους ούτε λόγος
φυσικά! Η εκτέλεση του Catch The Rainbow είναι απίστευτη. Παρά τα περίπου 12 λεπτά της
διάρκειας το κομμάτι δεν γίνεται κουραστικό, ειδικά μετά το δεύτερο μισό όπου ο Ritchie
«μπαίνει» με ένα εκρηκτικό solo δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα!
Για την συνέχεια Lost In Hollywood με τον Don Airey στην εισαγωγή και εν συνεχεία τέρμα
τα γκάζια με τον Cozy να σφυροκοπάει τα drums κάνοντας και ένα σύντομο πέρασμα από
το Kill The King. Την σκυτάλη θα πάρει και πάλι ο Ritchie με το Difficult To Cure, την μουσική
απόδοση της Ωδής της Χαράς του Beethoven, που επρόκειτο να περιληφθεί στο επόμενο
album του συγκροτήματος. Μετά από τα solos στα keyboards & drums θα έρθει το κλείσιμο
με το Lost In Hollywood!
Ύστερα και μετά από ένα επίσης σύντομο πέρασμα από το Lazy των Τιτανοτεράστιων το
συγκρότημα ανεβάζει και πάλι στροφές με το All Night Long με τον Bonnet να παίζει με το
κοινό ζητώντας να τραγουδήσει το ρεφρέν, με το τελευταίο να μην του χαλάει το χατίρι! Ο
εξαιρετικός Bonnet θα μας χαρίσει μια υπέροχη διασκευή της μεγάλης επιτυχίας των ‘60s,
Will You Still Love Me Tomorrow των The Shirelles, ένα κομμάτι που ο τραγουδιστής των
Rainbow θεωρούσε ότι φωνητικά του ταίριαζε!
Η εμφάνιση τελείωσε με το δυνατό Long Live Rock N’ Roll. Έχει προηγηθεί η καταστροφή
πάνω στην σκηνή της Fender από τον Ritchie, οποίος θα την καρφώσει σε έναν ενισχυτή
που έχει παραδοθεί στη φωτιά! Το ιδανικό τελείωμα για τον άνθρωπο με τα μαύρα. Η
σκηνή φωτίζεται από δεκάδες πυροτεχνήματα, εν μέσω των οποίων λίγο αργότερα θα
αποχωρήσουν από τη σκηνή. Η μπάντα έπρεπε να κατέβει από τη σκηνή με εντυπωσιακό
τρόπο όπως δήλωσε και ο Bonnet αρκετά χρόνια αργότερα.
Ο ήχος είναι αξιοπρεπής για τα δεδομένα, αν και η μπάντα «τραβάει» σε χρόνο κάποιες
συνθέσεις – φαινόμενο που παρατηρείται και στο On Stage (το μοναδικό του ψεγάδι).
Στα συν του festival ήταν και η τοποθέτηση γιγαντοοθόνης – βρισκόμαστε στο 1980 -
εξασφαλίζοντας καθαρή οπτική των συγκροτημάτων και για τους θεατές των πίσω θέσεων.
Παράπονα υπήρξαν για την χαμηλή ένταση του ήχου, η οποία ήταν απόρροια ενός
ατυχήματος, που συνέβη μία μέρα πριν την συναυλία. Το τετραφωνικό σύστημα που ο
Loasby είχε εξασφαλίσει κατεστράφη από τις δοκιμές, που οι τεχνικοί έκαναν στα
πυροτεχνήματα του Cozy Powell. Ο ήχος της έκρηξης των πυροτεχνημάτων ακούστηκε σε
απόσταση 3 μιλίων καταστρέφοντας τα ηχεία (που είχαν μείνει ανοιχτά)! Το ωστικό κύμα
προκάλεσε μικροτραυματισμούς στο παριστάμενο προσωπικό, ενώ το υλικό κόστος ζημιών
ανήλθε στις περίπου 18,000 λίρες Αγγλίας – ποσό διόλου ευκαταφρόνητο αν σκεφτεί κανείς
ότι το εισιτήριο κόστιζε 7,5 λίρες.
TRIVIA
Στο All Night Long ο Bonnet σφυρίζει και ζητά από το κοινό να κάνει το ίδιο,
μιμούμενος τον Percy Edwards, διάσημο για την δυνατότητά του να μιμείται το
σφύριγμα των πουλιών.
Από το cd απουσιάζουν τα Love ‘s No Friend και Man On The Silver Mountain, χωρίς
να είναι ξεκάθαρο γιατί δεν έχουν συμπεριληφθεί (φημολογείται ότι δεν έχουν
βρεθεί τα tapes με αυτά τα κομμάτια, αν και ειπώθηκε επίσης ότι δεν
περιελήφθησαν γιατί δεν χωρούσαν σε μονό cd!!!).
Ο βροχερός καιρός είχε ως αποτέλεσμα ο χώρος να μεταβληθεί σε λασπώδες τοπίο
κάνοντας δύσκολη την παραμονή στον χώρο. Οι διοργανωτές απέδωσαν τις
δυσχέρειες στην ανώτερη του αναμενόμενου προσέλευση του κοινού διαρρέοντας
εκτιμήσεις για 60,000 – 70,000 θεατές!!!
Το DVD που συνοδεύει την κυκλοφορία του Live At Donington δεν ξεπερνά σε
διάρκεια την μισή ώρα και περιέχει κυρίως αποσπάσματα των κομματιών εκείνης
της νύχτας.
O Neal Kay του οποίου το όνομα αναγράφεται στο κάτω μέρος της αφίσας ήταν
διάσημος Dj στα τέλη των ‘70s και αρχές των ‘80s, ο οποίος ανέλαβε να κρατά ζεστό
το κοινό μεταξύ των εμφανίσεων των συγκροτημάτων.
Κυκλοφόρησε το LP Monsters Of Rock συμπεριλαμβάνοντας συνολικά 8 κομμάτια
(2 από Rainbow & Scorpions, από 1 από Saxon, April Wine,Riot, ενώ δεν περιέχεται κομμάτι από τους Priest). Η εμφάνιση των Saxon θα κυκλοφορήσει περίπου 15 χρόνια αργότερα το Donnington: The Live Tracks . Αντίστοιχα υπάρχουν και οι εμφανίσεις των Judas Priest (Judas Priest – Donington ’80 bootleg) και Scorpions (Scorpions – Monsters Of Rock 1980 bootleg)
Τα επόμενα χρόνια το κοινό θα αυξηθεί σημειώνοντας ρεκόρ προσέλευσης το 1988
(107.000 άτομα). Στο συγκεκριμένο event κατά τη διάρκεια της εμφάνισης των Guns
N’ Roses θα χάσουν την ζωή τους δύο οπαδοί γεγονός που αποδόθηκε στο πλήθος
κόσμου και στο λασπώδες του χώρου λόγω καιρικών συνθηκών. Έκτοτε θα μπει περιορισμός προσέλευσης στις 75.000.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΟΥΓΚΡΑΝΗΣ 22/2/19
Δημοσίευση σχολίου