Doogie White - «Είχα πάει σε μια συναυλία των Deep Purple, εποχής Joe Lynn Turner κι ένας φίλος από τη δισκογραφική εταιρεία του συγκροτήματος μου έδωσε κι ένα backstage pass για μετά τη συναυλία. Έτσι σκέφτηκα να φτιάξω μια κασέτα με 4 τραγούδια των Midnight Blue, έγραψα το όνομά και το τηλέφωνο μου και την έδωσα στον Colin Hart (tour manager των Deep Purple εκείνη την εποχή).
Ritchie Blackmore - «Η κοπέλα μου, μού έδωσε μια κασέτα, την άκουσα και ήταν πολύ καλός».
Doogie White – “Όταν επέστρεψα μετά από μια ηχογράφηση σπίτι μου, βρήκα στην πόρτα μου ένα τεράστιο σημείωμα που έγραφε ότι με κάλεσε η γραμματέας του Ritchie Blackmore κι ένα νούμερο να την καλέσω. Τηλεφώνησα αλλά δεν το σήκωσε κανείς κι άφησα μήνυμα. Ένα βράδυ κι ενώ έκανα πάρτι σπίτι μου, χτύπησε το τηλέφωνο και ακούω μια φωνή να μου λέει «Γειά, είμαι ο Ritchie Blackmore». «Δεν τον πίστεψα και του ζήτησα να μου το επιβεβαίωση ρωτώντας τον, τι ιδιαίτερο έχει το σόλο στο τραγούδι Hold On από το Stormbringer». «Το έπαιξα ολόκληρο με τον αντίχειρα» απάντησε ο Blackmore. « Κατάλαβα ότι ήταν αυτός και αρχίσαμε να μιλάμε στο τηλέφωνο Μου είπε ότι του άρεσε η κασέτα που του είχα αφήσει και με ρώτησε αν μπορούσα να του στείλω μια πρόσφατη φωτογραφία μου. Την έστειλα και μετά από λίγες ημέρες με κάλεσε να γνωριστούμε από κοντά».
Έτσι ο Doogie White, τραγουδιστής το 1994 στο βρετανικό συγκρότημα των Midnight Blue, περιγράφει το πώς έγινε τραγουδιστής στους Rainbow. Και βέβαια τα 4 τραγούδια που είχε συμπεριλάβει στην κασέτα, ήταν από το μοναδικό δίσκο των Midnight Blue που παρουσιάζουμε σήμερα.
Το μοναδικό άλμπουμ τους που κυκλοφόρησε το 1994 από τη Zero Records με τίτλο Take the Money and Run, ξεχωρίζει για δύο πράγματα: Τη πολύ καλή, έως εξαιρετική θα έλεγα, ερμηνεία του White και τη δεμένη παραγωγή του Jerry Packer (σ.σ. πρώτη φορά ακούω το όνομά του) σε συνεργασία με το συγκρότημα. Το συγκρότημα διαθέτει κι ένα καλό κιθαρίστα, τον Alex Dickinson, πρώην Heavy Pettin’/Gun αλλά και μέλος της μπάντας του Bruce Dickinson) με τα υπόλοιπα μέλη α είναι ο οργανίστας Jem Davis (Tobruk/FM/UFO) με τα πλήκτρα να έχουν μικρή συμμετοχή, ο μπασίστας Miall Canning (Blackwych) κι ο ντράμερ Eddie Fincher (Tobruk). Από το πρώτο κομμάτι που ανοίγει το άλμπουμ(Surrender) έως και το Party που το κλείνει, το Take the Money and Run έχει ενδιαφέρον. Ειδικά τα Till the Morning, Until Tomorrow (και τα δύο πανέμορφα) και Hands of a Lover, είναι υπέροχα. Κρίμα που δεν μπορώ να γράψω το ίδιο για την power ballad, Remember που κάτι της λείπει! Τα 2 bonus τραγούδια που έχει η έκδοση της Yesterrock απλά υπάρχουν και δεν προσφέρουν τίποτε.
Η φτωχή άποψη μου είναι όσες προσπάθειες κι αν έκαναν οι Βρετανοί, δεν κατάφεραν να βγάλουν ένα σπουδαίο A.O.R./Melodic rock.Καλοί μεν, αλλά δεν είχαν τη λαμπρότητα των Αμερικάνικων συγκροτημάτων. Οι Tobruk, Shy, Midnight Blue, Heratland, Dare, Praying Mantis ακόμα και οι FM που ξέρω πόσο θαυμάζουν οι αναγνώστες της στήλης, δεν μπορούν να σταθούν ισάξια δίπλα στους Αμερικάνους συναδέλφους τους.
H καινούργια έκδοση του cd έγινε από την Yesterrock που ειδικεύεται στις επανεκδόσεις και αν κρίνω από την ανυπαρξία διαφημίσεων της, πρέπει να έκλεισε. Από διαφήμιση σε κάποιο μουσικό περιοδικό ανακάλυψα το άλμπουμ και δεν θα το αγόραζα, αν δεν συνοδευόταν από ένα μικρό κείμενο με την ιστορία που διαβάσατε πιο πάνω!
TRIVIA
To dvd Inside Rainbow 1975-1979 είχε κυκλοφορήσει στις αρχές της δεκαετίας του 00 από την Classic Rock Productions μαζί με μια σειρά παρόμοιων dvd με συνεντεύξεις και ιστορίες από την καριέρα συγκροτημάτων όπως Deep Purple, Uriah Heep, Black Sabbath κ.α
25/12/19
Το ταλεντο οτι κι αν κανεις, οπου και αν βρισκεσαι δεν μπορει να κρυφτει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣπουδαιος τραγουδιστης και ο Doogie White!
Ετσι πιο πολυ σαν προβληματισμος και αμπελοφιλοσοφια .
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχω την εντυπωση οτι δεν υστερει η Βρετανια στο Aor/melodic rock,αναλογικα του πληθυσμου της παντα , νομιζω στις 10 μεγαλυτερες μπαντες για παραδειγμα δεν θα μπορουσαν να λειπουν οι Asia (το διδυμο Wetton -Downes νομιζω εχει τεραστια προσφορα στο ειδος ) . Οπως επισης και οι Foreigner που στο μυαλο μας μπορει να φανταζουν Αμερικανοι , το αφεντικο και κυριος συνθετης ειναι ο Βρετανος Mick Jones .Και γενικα πολλοι Βρετανοι πηγαν στις Ηπα οποτε υπαρχουν στην ιστορια αρκετων σχηματων. Ισως η συγκριση θα μπορουσε να ηταν ολοκληρης της Ευρωπης με τις Ηπα , που παλι ισως να υπερτερουσαν οι Αμερικανοι αλλα τελικα το ειδος πιθανως το εσωσαν οι Ευρωπαιοι (και οι Ιαπωνες ) , η τουλαχιστον το διατηρησαν στην καταψυξη την εποχη της παρακμης του . Οπως και να εχει και οι μπαγασηδες οι Αγγλοι (παρεξηγημενος λαος ) εχουν καμποση προσφορα σε αυτο το ειδος .Και επισης βεβαια γενικα στον ευρυ ορο rock τυχαινει να εβγαλαν την κορυφαια μπαντα ολων των εποχων ( Beatles ) πανω στην οποια βασιστηκαν σχεδον ολα τα 'συμβατικα ' ειδη ' και φυσικα το melodic rock .
Επισης μια παρεξηγηση υπαρχει με το τι θεωρειται melodic rock . Μην αγνοουμε μπαντες που ηταν 'mainstream ' rock ,για παραδειγμα οι Mike and the Mechanics ,ολα τα hits τους Aor ειναι ,δεν ειναι κατι αλλο . Θα ελεγα οτι πιο AOR /melodic rock ειναι αυτοι παρα οι Firehouse . Εχουμε μαθει μελωδικα hard rock ακομα και metal να τα θεωρουμε AOR .Ναι οκ μπορει να πλησιαζουν καποιες μπαντες εκει αλλα υπαρχουν και τα πιο soft ορια του Aor που μπορει να ειναι ειτε west coast ειτε mainstream rock .
Ο Blackmore ειτε κατα λαθος , ειτε επιτηδες εγραψε καποια μεγαλα AOR κομματια με τους Rainbow κυριως , π.χ το straight between the eyes ειναι αρκετα καλο οπως και το bend out of shape με το all time classic ,street of dreams , το οποιο ειναι κομματι 'ορισμος' του ειδους . Προσωπικα προτιμω καποιες απο αυτες τις συνθεσεις του παρα κατι δεινοσαυρικες ατερμονες συνθεσεις των Deep Purple αλλα αυτα ειναι γουστα . Οι περισσοτεροι δεν θα συμφωνουν ειναι σιγουρο .